လား၏ ေျခရာ
ျမားႀကီး
ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ မ်က္ႏွာသစ္ အႏုပညာရွင္ေတြကို ပရိသတ္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ က႑ေလးေတြ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေလ့ရွိတယ္။ သတင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ျဖစ္ေစ မိတ္ဆက္ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလို မိတ္ဆက္က႑မွာ ပါခ်င္တဲ့ အႏုပညာရွင္ မ်က္ႏွာသစ္ကေလးေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စုေ၀းတတ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းေပါင္းစံုက ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုတဲ့ ဆရာသမားေတြဆီကို လာေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကမွတဆင့္ အဆိုပါ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာေတြ ႀကိဳက္တတ္ရာရာ ယမကာဆို ယမကာ၊ ဘီယာဆို ဘီယာ ရွိတဲ့ေနရာေတြဆီကို ပင့္ဖိတ္ေခၚေဆာင္သြားၿပီး အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေလ့ရွိၾကတယ္။
တခါသားမွာေတာ့ တိုင္းရင္းသား မ်က္ႏွာသစ္အဆိုေတာ္ေလးတဦးက သူ အသံသြင္းေနတဲ့ ေတးစီးရီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မဂၢဇင္းမွာ ပါခ်င္လို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာတဦးကို ခ်ဥ္းကပ္ေရာဆိုပါေတာ့။ အဆိုပါ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာက သူ ပင္တိုင္ေရးေနတဲ့ မဂၢဇင္း (၄) ေစာင္မွာ ပါေစရမယ္လို႔ မိိန္႔မိန္႔ႀကီး ေျပာဆိုၿပီး အာမဘေႏၲခံေလေတာ့ တိုင္းရင္းသားအဆိုေတာ္ေလးခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ‘ဆရာ ဒီညေန ဘာမ်ား သံုးေဆာင္ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ဆရာ့ကို ျပဳစုပါရေစ’ လုို႔ ဖိတ္မႏၲကျပဳသတဲ့။ ဆရာသမားကလည္း ျငင္းပယ္ျခင္းအမႈကို ႏွစ္ခါမျပဳေလဘဲ ႏွစ္ဦးသား တီးတိုးတိုင္ပင္ၿပီး သကာလ စည္ဘီယာဆိုင္တဆိုင္ဆီ ခ်ီတက္သြားၾကပါေလေရာတဲ့။
စည္ဘီယာဆိုင္ ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာသမားက အသံဖမ္း ကက္ဆက္ကေလးဖြင့္ၿပီး တခြန္းေမးလိုက္ ဘီယာတက်ဳိက္ ေမာ့လိုက္၊ အျမည္းစားလိုက္၊ စီးကရက္တဖြာ ဖြာလိုက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး စကား၀ိုင္းေလးဟာ အိုေကမွာ စိုေျပလို႔ ေနပါသတဲ့။ တိုင္းရင္းသား အဆိုေတာ္သစ္ကေလးကလည္း အသံေလး ၀ဲတဲ၀ဲတဲနဲ႔ တရစပ္ ၀င္လာတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အားတက္သေရာ ေျဖၾကားေနသတဲ့။ အသံသြင္းေနတဲ့ ေတးစီးရီးအေျခအေန၊ အႏုပညာေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို စံုစံုလင္လင္ ေမးျမန္းၿပီးသကာလ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မဂၢဇင္း (၄) အုပ္စာအတြက္ အေၾကာင္းအရာ မထပ္ရေအာင္ ဗားရွင္းေလးမ်ဳိး ခြဲၿပီး ဖြဲ႔ႏြဲ႔ပါေလေရာတဲ့။ ၿပီးတာနဲ႔ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြဆီ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ ခ်ီတက္သြားၿပီး စာမူေတြ ျဖန္႔ေ၀လိုက္သတဲ့။
စာမူျဖန္႔ေ၀ၿပီး ေလးငါးရက္ေလာက္အၾကာမွာ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာသမားနဲ႔ တိုင္းရင္းသား အဆိုေတာ္သစ္ကေလးတို႔ ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ျပန္ဆံုၾကသတဲ့။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာသမားက ‘ေမာင္ရင့္ လား၏ ေျခရာ စီးရီးကို ကိုယ္အျပတ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ၿပီး စာမူေတြ ေပးလိုက္ၿပီ၊ မဂၢဇင္းေတြထြက္ရင္ ေလးအုပ္စာလံုးမွာ ပါလိမ့္မယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔တာ ေမာင္ရင္ကံေကာင္းတယ္၊ ကိုယ့္မွာကြာ လား ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါအေၾကာင္းကို သုေတသန ျပန္လုပ္ၿပီးမွ စပယ္ရွယ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားတယ္’ ဆိုၿပီး နန္းစေတာ့ပ္ ေျပာေလသတဲ့။ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာသမား ေျပာတာကုိ နားေထာင္အၿပီးမွာ တိုင္းရင္းသားအဆိုေတာ္သစ္ေလးဟာ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးငယ္သြားၿပီး အသံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ‘ဒုကၡေတာ့ျဖစ္ၿပီနဲ႔ တူတယ္ဆရာ၊ က်ေနာ့္စီးရီးနာမည္က လား၏ ေျခရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လ၏ ေျခရာ ပါ။ moon ကို ေျပာတာပါ ဆရာ’ ဆိုၿပီး ဘိုလိုပါ ညႇပ္ေျပာျပသတဲ့။
အဲဒီမွာတင္ ဒူးကေလးႏွံ႔ၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးလုပ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဆရာသမားဟာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီး ‘ဟိုက္ရွာလပတ္၊ ဒုကၡပါပဲကြာ၊ ေမာင္ရင္ပဲ လား၏ ေျခရာ ဆိုကြာ၊ ကိုယ္လည္း မေရးခင္ ေသခ်ာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါေသးတယ္၊ လမွာေတာ့ ေျခရာမရွိႏိုင္ဘူး၊ ရွိခ်င္းရွိရင္ လားမွာပဲ ေျခရာရွိမွာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး ေရးလိုက္တာေပါ့ကြာ၊ အဲဒီေန႔က ကိုယ္ပဲ မ်ားသြားလို႔လား ေမာင္ရင္ကပဲ အသံ၀ဲလို႔လား မသိဘူး ၊ ဒုကၡပါပဲကြာ’ ဆိုၿပီး ထိုင္ရာက ထကာ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြဆီကို တခ်ဳိးတည္း သုတ္ေျခတင္ပါေလေရာတဲ့။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေရာက္ေတာ့ ဖလင္အဆင့္အထိ လုပ္ၿပီးေနၾကလို႔ ကုန္က်စရိတ္အားလံုး သူက်ခံပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး စာမူ အျမန္ျပန္ေရး၊ အျမန္ျပန္ျပင္ေပးလိုက္ရတာ ေသာက္ထားတဲ့ စည္ဘီယာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိဘဲ အိတ္ထဲကပါ စိုက္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း ညည္းတြားေနသံကို ျမားႀကီး ၾကားခဲ့ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။ ေၾသာ္ … မူးရင္ မဗ်ဴးနဲ႔ ဗ်ဴးရင္ မမူးနဲ႔လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာလား … လား၏ ေျခရာ … ။
ျမားႀကီး
Posts
3 comments:
I got a great laugh.
ထပ္ေ၇းပါဦး
Whatever it was real or not, I believe that it was based on real story and we ever slip hearing upon our ethnic people's spoken voice intonation of Myanmar language. I've got laughing a lot.. thanks Dr.
Post a Comment