စြန္႔မွ စားရမယ့္ အသီးအပြင့္ (သို႔) ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ပါကစၥတန္မွာေတာ့ ဘနာဇီယာဘူတိုက အေသခံၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္သြား၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လူထုကို ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္နဲ႔ ဆက္လက္ဦးေဆာင္ၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပြဲက ၿပီးသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အားက်စရာ ေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား …။ ‘ေမာင္ေမာင္ေစာတို႔ ေနာက္က်ေန’ ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ကေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာ အႏွစ္(၂၀) ျပည့္လုျပည့္ခင္။ ဒါေပမယ့္ အခုမွ ေသေရးရွင္ေရး အေနအထားကို ျဖတ္ရမယ့္ အေျခအေနနဲ႔ ၾကံဳ ေနရတုန္း …။

အႏွစ္(၂၀)အတြင္းမွာ ျပည္သူေတြ ေက်ာင္းသားေတြက ေသ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦးက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထြက္မရ၊ နအဖကို လက္နက္ခ် အညံ့မခံတဲ့ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြက အ ထိန္းသိမ္းခံ ဘ၀ေတြနဲ႔ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾက၊ ဖမ္းမယ္ဆီးမယ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ မေၾကာက္မ႐ြံ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက စက္တင္ဘာ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မတိုင္မီ အဖမ္းခံၾကရ၊ က်န္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ပုန္းေရွာင္ၿပီး ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကရနဲ႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အမွန္တကယ္ ျပည္သူလူထုကို ဦးေဆာင္ဖို႔ တာ၀န္အရွိဆံုးျဖစ္တဲ့ အျပင္မွာရွိေနတဲ့ အဲန္အယ္လ္ဒီ စီအီးစီ ဘဘတို႔ကေတာ့ အခုလို ေသေရးရွင္ေရးအခ်ိန္အထိ ဘဘ ဘာမွ မသိဘူးဆိုတာရယ္၊ ေၾကညာခ်က္ေတြရယ္ေလာက္ပဲ ထုတ္ၿပီး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနၾကတာကိုပဲ ေတြ႔ေနရတုန္း။ ဘဘေတြကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွလည္း နအဖကို မတိုက္ (ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္)ခဲ့သလို ေသတဲ့အထိလည္း တိုက္ဦးမွာလားလို႔ ေမးရမယ့္ အေျခအေန။ စစ္သားလူထြက္ ဘဘ ေတြမို႔လို႔ပဲ၊ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ့္ကို အားရွိစရာ …။

ဟိုက နအဖက ေမလမွာ တိုင္းသူျပည္သားကို တရား၀င္ စစ္ကြၽန္ဇာတ္သြင္းဖို႔ ဗိန္းေမာင္းတီး ဇာတ္ၾကမ္း တိုက္ေနၿပီ။ ကိုယ့္ဘက္က တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္ (ဒီကေန႔ ၂- ၄- ၀၈ မွာေတာ့ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဘဘတို႔ လႈပ္ၿပီဆိုပဲ Vote No တဲ့ေလ) ဆိုသလို …။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သား အခ်င္းခ်င္း အဲသလို ေ၀ဖန္ရလား၊ ခင္ဗ်ားပဲ ဦးေဆာင္လိုက္ေတာ့ဗ်ာလို႔ ရိသဲ့သဲ့ အေျပာခံရဦးမယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး အဲသလို ေျပာလာရင္လည္း သိန္းတန္(ျမန္မာျပည္) ဆိုထားသလို ‘ငါသာ ေစာ္ဘြားျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ငါသာ ေစာ္ဘြားျဖစ္ရင္တကယ္’ လို႔ပဲ ဆိုျပလိုက္႐ံုေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ တကယ့္ကို ေသေရးရွင္ေရး အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ မေျပာခ်င္ ေပမယ့္လည္း ေျပာေနရတာပါ။ နားခါးတယ္ဆိုရင္လည္း ေဆာရီးပဲလို႔ ေျပာ႐ံုမွတပါး …။

ဘနာဇီယာဘူတိုနဲ႔ န၀ပ္ရွရစ္တို႔သာ အျပင္မွာရွိေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အန္အယ္လ္ဒီ စီအီးစီ ဘဘေတြလို ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္လိုက္၊ ဂမ္ဘာရီလို လူစားကို ထိုင္ေမွ်ာ္လိုက္၊ ကုလသမဂၢကို ကယ္ပါဦး ေျပးေျပာလိုက္ လုပ္ေနရင္ ပါကစၥတန္လည္း အခုလိုမ်ဳိး ပြဲၿပီးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္မိရဲ႕။ ပါကစၥတန္ ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေအာင္ အေသခံ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သလို အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း စြန္႔(risk ယူ)ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ မူရွာရက္ဖ္ကို မေၾကာက္မ႐ြံ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့လို႔ အခုလို လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚကို ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ ေျပာရင္ က်ေနာ္တို႔လူေတြ စိတ္မဆိုးေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ တိုက္ပြဲပံုသ႑ာန္ခ်င္း မတူပါဘူးလို႔ ၾကံဖန္အေၾကာင္း ျပခ်င္ ျပလို႔ရေပမယ့္ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဘနာဇီယာဘူတို႔နဲ႔ ေသခဲ့ရတဲ့ ပါကစၥတန္ျပည္သူေတြ ေသြးနဲ႔ခင္းေပးခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ က်န္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြက (ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး) ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အခုလို ေအာင္ပြဲရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဆီက သံဃာေတြ ျပည္သူေတြ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္း ကတည္းက အေရးအခင္း အဆက္ဆက္ ေသေပးခဲ့ရတာ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအထိလည္း အတုံုးအ႐ံုး ေသေပးေနရတုန္း၊ ေနာက္မ်ားလည္း ထပ္ေသၾကရဦးမယ့္ ကိန္းကေတာ့ လံုး၀ကို ဆိုက္ေနၿပီလို႔ ေျပာရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို ေသေပးခဲ့ၾကလို႔ ေသရက်ဳိးနပ္သလား ဆိုေတာ့လည္း ပခံုးပဲတြန္႔ျပရေတာ့မလို …။

ပါကစၥတန္က အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ တကယ့္ကို risk ယူၿပီး (အႏၱရာယ္ရွိမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ဘူနာဇီယာဘူတိုေရာ၊ န၀ပ္ရွရစ္ဖ္ေကာ တိုင္းျပည္ကို မေၾကာက္မ႐ြံ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ဘနာဇီယာဘူတိုဆိုရင္ ႏွစ္ႀကိမ္ လုပ္ၾကံခံရၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုပဲ ၾကည့္ …) အာဏာရွင္ကို အဲသလို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့လို႔ ပါကစၥတန္ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ အခုလို ေသေရးရွင္ေရး အခ်ိန္အထိ လူထုကို ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္မယ့္အသံ မၾကားရေသးဘဲ လူထုကို ဆိတ္အုပ္ ႏြားအုပ္ေမာင္းသလို ‘ကန္႔ကြက္မဲ သြားေပးၾက၊ ကန္႔ကြက္မဲ သြားေပးၾက’ နဲ႔ ေမာင္းေကာင္းေနၾကတုန္း ရွိေသးတယ္။ ျပည္သူေတြခမ်ာ ၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုန္းကလည္း တခဲနက္ မဲေပးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပည္သူ႔ဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ပ္ေမွာက္ဖဲစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ တခ်ိန္လံုး နအဖက‘႐ွဴိး’ေနတာကို မလိုက္ရဲ မလိုက္ရဲ (ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ငံု႔ခံရင္း ငံု႔ခံရင္း)နဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဆႏၵေတြ ေရစုန္ေမ်ာရတဲ့ အေျခကို ဆိုက္ရေတာ့တာပဲလို႔ ေျပာရပါမယ္။

အခုလည္း ‘ကန္႔ကြက္မဲေပးၾက၊ ကန္႔ကြက္မဲေပးၾက’ နဲ႔သာ လူထုကို ဇြတ္အတင္း တြန္းေနတယ္။ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးၿပီးရင္ေကာ ေအာင္ပြဲရေအာင္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့လည္း လူထုကို ဘာမွေရေရရာရာ ခ်မျပႏိုင္။ ဘာနဲ႔ တူေနသလဲဆိုေတာ့ သားသမီးေတြအတြက္ဆို ေသခ်င္ေသပေစ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာမေကြၽးခ်င္ဘဲ သားသမီးလုပ္စာကို အခန္႔သား အေခ်ာင္ထိုင္စားဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ မိဘေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ တဆိတ္ရွိ ျပည္သူ႔အား ျပည္သူ႔အားနဲ႔ပဲ ေအာ္ေနတယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတြကလည္း နည္းနည္းပါးပါးေလး ေရွ႕ကထြက္ၿပီး တိုက္ပါဦးေတာ့လား၊ ေရွ႕ကေန နအဖကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ၿပီး မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္ပါဦးေတာ့လား၊ ဘယ့္ႏွယ့္ လူအုပ္ေနာက္ကပဲ ဖုန္လိုက္႐ွဴေနၾကတာလဲလို႔ ေျပာရင္လည္း က်ေနာ္တို႔လူေတြ ကြၽဲၿမီးတိုၾကျပန္ဦးမယ္ ထင္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ၾကားရေသးတဲ့ အသံေတြက ဆႏၵခံယူပြဲကို ဖ်က္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္က လူထုကို ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး မဲထည့္ခိုင္းရင္ လူထုကလည္း ေၾကာက္ၿပီး သြားထည့္ရမွာမို႔ မထူးပါဘူး ကန္႔ကြက္မဲေပးခိုင္းျခင္းသာ ျပည္သူလူထု လိုက္ပါႏိုင္မယ့္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး လူထုကို ငေၾကာက္ေတြလို႔ ထင္ေနၾကတာလား၊ နအဖဘက္ကေန ကူၿပီးေတာ့ပဲ လူထုကို အေၾကာက္တရားေတြ လွိမ့္သြင္းေပးသလို ျဖစ္ေနတာလားဆိုတဲ့ ေ၀ခြဲရခက္တဲ့ အေနအထားေတြလည္း ေတြ႕ေနရျပန္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ဘယ္လိုအခင္းအက်င္း ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ မဲေပးရမယ္မွန္း ေသခ်ာမသိေသးဘဲနဲ႔ လူထုကို မဲ႐ံုဆီ အတင္းသြားခိုင္းေနတာလည္း အံ့အားသင့္စရာပဲ။ ဒီေလာက္ ေျဗာင္လိမ္တတ္၊ ေျဗာင္လိမ္ရဲတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ ဦးစီးမႈေအာက္မွာ မဲ႐ံုရဲ႕အေနအထားက ဘယ္လုိမွန္းမသိ၊ သူတို႔ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ခိုင္းသလို ထည့္လို႔ရမယ့္ အေနအထား ရွိမရွိ ဆိုတာလည္း ဘာမွ အေသအခ်ာ မသိရေသးဘဲနဲ႔ အတင္း Vote No ေအာ္ေနၾကတာကလည္း စိတ္ပ်က္စရာ။ ဒုကၡ … ဒုကၡ … အိုဒုကၡ လို႔သာ ညည္း တြားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ သတၱိရွိၾကၿပီး ေသရက်ဳိးမနပ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။ တိုက္ပြဲကို အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ပခံုးထမ္းတင္ေပးခဲ့ၾကေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မႈအပိုင္း အဆံုးသတ္အပိုင္း အားနည္းညံ့ဖ်င္းခဲ့လို႔ ေပးဆပ္ရတာနဲ႔ မတန္တဲ့ ဒုကၡသုကၡေတြကိုပဲ ခံစားၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြပါ။ အဲသလို သတၱိရွိခဲ့ၾကတဲ့ (၈၈ အေရးေတာ္ပံုတုန္းကေရာ၊ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာပါ) ျပည္သူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ေတ့ရင္ ေၾကာက္ၾကမွာပဲထင္ၿပီး ကန္႔ကြက္မဲ ေပးခိုင္းတာဆိုရင္ေတာ့ အမွားႀကီး မွားမယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ဆႏၵခံယူပြဲကို ဖ်က္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ယူဆၾကတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအားလံုးကို ‘မဲ႐ံုကို မသြားၾကနဲ႔၊ ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိယ္ေနၿပီး သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပၾက၊ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေနတာ ဘယ္သူမွ အတင္းအက်ပ္ လာဆြဲခ်လို႔ မရဘူး’ ဆိုတဲ့ သတင္းစကားမ်ဳိး ဘာလို႔ မပါးရဲၾကတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ လူထုကို အဲဒီလိုမ်ဳိး ရဲစိတ္၀င္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ၾကဘဲ ကိုယ္က ဦးေအာင္ ေၾကာက္ျပေနၾကတာလဲဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ဆႏၵခံယူပြဲ မတိုင္မီ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီအေနနဲ႔ ၉၀ ရလဒ္ကို စြဲကိုင္ၿပီး နအဖကို ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္လို႔ ရတဲ့နည္းေတြ ရွိေနလ်က္နဲ႔ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီကို ၀ိုင္းမတြန္းၾကဘဲ လူထုကိုပဲ ၀ိုင္းတြန္းေနၾကတာကလည္း ထပ္မံအံ့အားသင့္စရာပါပဲ။ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီကသာ ၉၀ ရလဒ္ကို စြဲကိုင္ၿပီး အစိုးရဖြဲ႔တဲ့၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေခၚတဲ့ တိုက္ပြဲမ်ဳိးေတြေခၚလိုက္ရင္ လူထုက ၀ုန္းကနဲ လိုက္ပါလာၿပီး ဆႏၵခံယူပြဲလည္း အလိုအေလ်ာက္ ပ်က္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ ေအာင္ပြဲအထိပါ တက္လွမ္းႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ ရွိေနတာပါ (သို႔ေသာ္လည္းပဲ အဲန္အယ္လ္ဒီ စီအီးစီ ဘဘေတြအေနနဲ႔ မစြန္႔ဘဲနဲ႔ စားခ်င္ေနသေ႐ြ႔ေတာ့ အခုလို နအဖျပဳသမွ်ကို ႏုရမယ့္ အေနအထားေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနၾကရဦးမွာပါ)။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲဆိုတာ ျပည္သူလူထုခ်ည္းပဲ အတံုးအ႐ံုး ေသေပးေန႐ံုနဲ႔ ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘဲ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ သူေတြပါ စြန္႔(risk ယူ)ၿပီး တိုက္မွ၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လူထုတိုက္ပြဲကိုလည္း အဆံုးသတ္တတ္မွ စားရမယ့္ အသီးအပြင့္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေၾကညာခ်က္ေတြခ်ည္း ထုတ္ၿပီး တေတာင္းတည္း ေတာင္းေနတဲ့ အဲန္အယ္လ္ဒီ စီအီးစီ ဘဘေတြကို ေတာင္းတာရပ္ၿပီး နအဖကို ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရဲလာေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္းျခင္းျဖင့္ လူထုတိုက္ပြဲကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ေအာင္ပြဲဆီ အေရာက္သြားၾကပါစို႔လို႔ အၾကံျပဳ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

(ယခု ၂၀၀၈ - ဧၿပီလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို တင္ဆင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္)