အျပန္

အျပန္
ကိုလတ္

(၁)

ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါး … ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားမွ နီယြန္မီးမ်ား မ်က္လုံးဖြင့္စ …။
ဆီဒိုနားဟုိတယ္ ၀င္ေပါက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တဖက္ပလက္ေဖာင္းမွာ ရပ္ကာ တကၠစီကားေတြကို က်ေနာ္ တားေနမိသည္။ လက္ထဲမွာလည္း ကင္မရာတလုံး ဖိုင္တြဲတခုႏွင့္။ စာနယ္ဇင္းရွင္းလင္းပြဲတခုမွ က်ေနာ္ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာမွာ က်ေနာ့္ေရွ႕သို႔ တကၠစီတစီး ဆုိက္လာသည္။ ၿမိဳ႕ထဲျပန္ဖို႔ ေစ်းေမးၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္ႏွင့္ ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ကားဆရာေဘးမွာ ထိုင္ထိုင္ခ်င္းပဲ သူ႔ကိုတခ်က္ အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ႏွင့္ သြက္သြက္လက္လက္ရွိမည့္ပုံကို ေတြ႔ရသည္။
ထင္သည့္အတိုင္း ကားဘီးစလိမ့္လာၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း မီးပြိဳင့္သုိ႔ ေရာက္ခါနီးမွာပင္ ကားဆရာထံမွ စကားသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ သူက ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ြႊင္ႏွင့္ပင္ …

‘ အကို … အခု က်ေနာ္တို႔ဆီက ဟုိတယ္ေတြကလည္း ပူစီေတြနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ေနရတာပဲေနာ္’ ဟု က်ေနာ့္ကို မိတ္္ဆက္သလို ေျပာေလသည္။
‘ ဘာလဲဗ် … ပူစီ ’ ဟု က်ေနာ္သူ႔ကို ႐ုတ္ခ်ည္း ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။
‘ ဟာ … အကိုကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ ’ ဟု က်ေနာ္ ေမးတာကို မယုံသလိုႏွင့္ ျပန္ေျပာေလသည္။
‘ တကယ္မသိလို႔ ေမးတာပါဗ်’ ဟု က်ေနာ္က ျပန္ေျပာသည့္အခါမွ သူက …
‘ အကိုကလည္း ဟုိတယ္မွာ တည္းေနၿပီး ပူစီဆုိတာ မသိဘူးဆိုေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလား အကိုရာ’ သူက ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။
‘ က်ေနာ္က ဟုိတယ္မွာ တည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒီမွာက်င္းပတဲ့ စာနယ္ဇင္းရွင္းလင္းပြဲတခုကို လာတက္တာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔မွ ခက္ေနၿပီ ’
‘ ေအာ္ ေဆာရီး’ ဟု ကားဆရာက က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္သည္။ ေနာက္ၿပီးသူက …
‘ အကို တကယ္မသိဘူး ဆိုလို႔သာ ေျပာရမွာေနာ္၊ ပူစီဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမေတြကို ေျပာတာေလ အကိုရဲ႕’ ဟု ရွင္းျပေလသည္။
‘ ေအာ္ ခင္ဗ်ား ရွင္းျပမွပဲ ေ၀ါဟာရတခု တုိးရေတာ့တယ္၊ ေက်းဇူးပဲ၊ က်ေနာ္က ျပည့္တန္ဆာလုိ႔ ေျပာမွ သိတာဗ်၊ ဒါနဲ႔ ဆရာသမားက က်ေနာ့္ကို လိုက္စားသူထင္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ တူတယ္ေနာ္’ ဟု က်ေနာ္ သူ႔ကို ျပန္ေနာက္လိုက္သည္။
‘ ဟာ မဟုတ္ရပါဘူး။ အကိုက ဟုိတယ္ေရွ႕ကေနၿပီး ကားထြက္ ငွားတာဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေခါင္းထဲ၀င္လာလို႔ ၾကံဳတုန္း ေျပာျဖစ္သြားတာပါ။ ေဆာရီးေနာ္ အကို ’ ဟု က်ေနာ့္ကို ထပ္ေတာင္းပန္ေနျပန္သည္။
‘ ေန႔တိုင္းလိုလို က်ေနာ္တုိ႔ ကားသမားေတြ ဟုိတယ္ေတြ တည္းခုိခန္းေတြဆီ အမ်ဳိးသမီးေတြကို လိုက္ပုိ႔ေပးေနရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ အကိုေရ ’ ဟု သူက ဆက္ေျပာေလသည္။ က်ေနာ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ‘အင္းအင္း’ ဟုသာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ကားက ကမၻာေအးဘုရား လမ္းအတုိင္း ေမာင္းလာၿပီး ဂြတၱလစ္ကားမွတ္တိုင္နား အေရာက္တြင္ ကားေစာင့္ေနသည့္ လူအုပ္ကို ေမးေငါ့ျပရင္း ကားဆရာက ေျပာျပန္ေလသည္။
‘ အကို၊ မွတ္တုိင္ကို ၾကည့္၊ လူေတြျပံဳခဲေနတာ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီ့အထဲမွာ အကို ေခၚတင္သြားရင္ လိုက္မယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ’
‘ ဟာ ခင္ဗ်ားကလည္း သူမ်ားသားသမီးေတြကို ေစာ္ေစာ္ကားကားဗ်ာ’
‘ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး အကို၊ မယုံရင္ ဟြန္းတီးၾကည့္၊ ကားေပၚတက္လာမယ့့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိိိတယ္၊ လူေတာ့ နည္းနည္း အကဲခတ္ရတာေပါ့’ ဟု ကားဆရာက ဘာကိုမွ အေလးအနက္ မထားသည့္ သေဘာႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္က သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း လက္ရွိျမန္မာျပည္၏ လူမႈဘ၀အက်ပ္အတည္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ အမ်ဳိးသမီးေတြ အခုလို ဘ၀ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းေနၾကတာေတြကို ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားလာရသည္။
‘ အခုလိုအခ်ိန္ လမ္းမေတြအေပၚ မေယာင္မလည္နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေရွ႕ ကားထိုးရပ္လုိက္ရင္ ထင္တဲ့အတိုင္း ကြက္တိျဖစ္ေနတာက မ်ားတယ္အကိုရဲ႕၊ ေန႔စဥ္ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ဟုိတယ္ေတြ တည္းခိုခန္းေတြကို လုိက္ပို႔ေနရတာ မနည္းဘူးပဲ။ တခ်ဳိ႕စားသုံးသူေတြက ေတာ္ေတာ္သြက္တာ အကိုေရ ’
သူက ဆက္ေျပာေနေလ၊ က်ေနာ့္မွာ ရင္ဆို႔ရေလ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
‘ သူတို႔က မေကာင္းတာ သက္သက္လုပ္စားတဲ့ မိန္းမေတြပဲ မဟုတ္လားဗ် ’ က်ေနာ္ အားတင္းၿပီး ဆက္ေမးလိုက္မိေတာ့ …
‘ မဟုတ္ဘူးအကိုေရ၊ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးေလးေတြပါ ပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆို ယူနီေဖာင္းေလးေတြနဲ႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ေယာင္ေပေယာင္ေပနဲ႔ ရပ္ေစာင့္ေနၾကတာ’
ဆက္ေမးေလ ပိုေၾကကြဲရေလ ျဖစ္ေနေတာ့၍ ဆူးေလမွတ္တိုင္နား ေရာက္သည္အထိ အသံတိတ္ပဲ လိုက္ ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။ မွတ္တိုင္နားမွာ ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ဆင္းလိုက္ေတာ့ နီယြန္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားက လမ္းမေတြေပၚ ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္၊ အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားေစာင့္ေနၾကသူေတြက မွတ္တိုင္ေတြမွာ ကသုတ္ကရက္။

(၂)

က်ေနာ္ ေမာင္းႏွင္လာသည့္ ဗင္ကားေလးက ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕ကို ေက်ာ္လြန္လာသည္။ အခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ ဘုရားႀကီးအေရာက္တြင္ ကားဆီျဖည့္ရမည္ျဖစ္၍ သတိႏွင့္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ ဘုရားႀကီး မေရာက္မီ မိုင္အနည္းငယ္အလိုတြင္ ... မူလတန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ေက်ာင္းစိမ္းကိုယ္စီႏွင့္ အိမ္ျပန္ေနၾကသည္ကို အေ၀းမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကားကုို အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး ေမာင္းႏွင္လာရာ သူတို႔ေလးေတြနား အေရာက္တြင္ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းဆရာမေလး ႏွစ္ဦးသုံဦး လမ္းမေပၚ ကားထြက္တားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကားကို တားသည္ဟု မထင္။ ဆက္ေမာင္းသြားမိသည္။ နံေဘးမွ ဇနီးသည္က ‘ ဆရာမေလးေတြ လမ္းၾကံဳလိုက္ခ်င္လို႔ ကားတားေနတာ ထင္တယ္၊ ဒီတခါတားရင္ ရပ္ေပးလုိက္ပါ၊ ကုသိုလ္ယူရတာေပါ့ ’ ဟု ေျပာမွ က်ေနာ့္ကားကို တားမွန္း သတိ၀င္မိသည္။
‘ ကိုယ္က လိုင္းကားေတြကို တားေနတာ ထင္လို႔ကြ ’ ဟု ေျပာလိုက္သည္။
‘ မဟုတ္ဘူး၊ လာတဲ့ ကားတုိင္းကို သူတို႔ တားေနၾကတာ’ ဟု ဇနီးသည္က ျပန္ေျပာမွ ဒီတခါ ဆရာမေလးေတြ ကားတားရင္ ရပ္ေပးလုိက္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ဘုရားႀကီး ဓာတ္ဆီဆိုင္ မေရာက္မီကေလးမွာပင္ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ႏွင့္ တုိးျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြထဲမွ ဆရာမေလးတဦး ကားတားေနသည္ကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ဒီတခါ က်ေနာ္ ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ဆရာမက ‘ ပဲခူးကို ကားၾကံဳလိုက္ခ်င္လို႔ပါ’ ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ‘ ရပါတယ္ ဆရာမ၊ တက္ပါ ’ ဟု ဖိတ္မႏၱက ျပဳလုိက္သည္။
ပဲခူးႏွင့္ ဘုရားႀကီးသည္ ၁၀ မိုင္ေလာက္ ေ၀းေသးသည္။ ဆရာမ ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ေဘးမွ ဇနီးသည္က ဆရာမကို ႏႈတ္္ဆက္စကား ဆုိလိုက္သည္။
‘ ဆရာမတုိ႔လည္း ဒီအခ်ိန္ လိုင္းကားေတြ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲေနာ္’
‘လိုင္းကားေတြကေတာ့ ရွိေသးတယ္ အစ္မရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ဆိုေတာ့လည္း ရတဲ့လခနဲ႔ လိုင္းကားစီးဖို႔ မတတ္ႏို္င္ဘူးေလ၊ အဲဒါနဲ႔ အခုလို ၾကံဳရာကား တားစီးၿပီး ျဖစ္သလို ျပန္ရတာပဲ ’ ဟု ဆရာမေလးက ေမာလ်စြာ ေျပာဆုိေနသံကို က်ေနာ္ၾကားလုိက္ရာ ကားေမာင္းေနရင္း နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ပဲခူးၿမိဳ႕ထဲ တေနရာအေရာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဆုိၿပီး ကားေပၚမွ ဆင္းသြားသည့္ ဆရာမေလးကို အခိုက္အတန္႔ ေငးၾကည့္ေနမိရင္း စိတ္ထဲမွ အေလးျပဳေနမိသည္။

ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ တခါက တကၠစီသမားတေယာက္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေျပာသြားသည့္ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာမိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း တကၠစီသမား ေျပာသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ အိမ္အျပန္ခရီးႏွင့္ အခုလို မြန္ျမတ္သည့္ အလုပ္ကို က်ားကုပ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားရပ္တည္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းဆရာမေလးမ်ား၏ အိိမ္အျပန္ခရီး ဘယ္ေသာအခါမွ ထပ္တူမက်ပါေစႏွင့္ဟု က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။

ကိုလတ္