တြယ္ရာမဲ့ ဘ၀မ်ား(၃)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ာ … အခုတပတ္မွာေတာ့ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ရေနာင္းၿမိဳ႕နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဘန္ ေကာက္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦးအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာျပမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။

သူက ပခုကၠဴၿမိဳ႕သားတဦးပါ။ သူဟာ အခ်ိတ္အဆက္တခုခုနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္ဖို႔ဆိုၿပီး ၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာ အ ညာကေန ရန္ကုန္ကို တေယာက္တည္း ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ထက္ သူရည္႐ြယ္ထားရွိတဲ့ တစံုတခု ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဆက္အသြယ္ရွာမယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာတာလို႔လည္း သူက ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အသက္က (၂၄)ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဆက္အသြယ္ရွာဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ရန္ကုန္မွာ ၆လ ေလာက္ သူ ေသာင္တင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၆လအတြင္းမွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆူးေလဘုရားလမ္း ေအာက္ဘေလာက္မွာရွိတဲ့ ဘဏ္(၃)နားက အညာသားေတြစုလုပ္ၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္မွာ စားပဲြထိုးကေန အေဖ်ာ္ဆရာအဆင့္အထိ သူ၀င္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္း ႏိုင္ငံဘက္ထြက္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ခဲ့ပံုကို အခုလိုေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ရန္ကုန္မွာ ဒီလုပ္ေနရင္းမတ္တပ္ ကိုယ့္တေယာက္တည္းကိုယ္ တကယ့္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးႀကိဳး စားစားေပါ့ေနာ္၊ မနက္လင္းကေနစၿပီး ၀ိရိယစိုက္ၿပီးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဒီရတဲ့ေငြေၾကးကို က်ေနာ္စၿပီး တြက္မိ လာတယ္။ အညာကေန စထြက္လာတယ္။ အညာကေငြေၾကးေတြ အဲဒီ၀င္ေငြေတြနဲ႔ ထြက္ေငြေတြမမွ်တဲ့ အေပၚ မွာ ဒါဆိုရင္ ငါ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရွာေဖြဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္ေနရာက ပိုၿပီးေတာ့ ေျပေျပလည္လည္ ရွိ မလဲ၊ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္လို႔ရွိရင္ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ငါထြန္းေဖာက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ဟာကို စဥ္းစားမိၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ဒီဘက္ေပါ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ျခမ္းကို ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္တာ။ ဘယ္သူ႔မွမတိုင္ပင္ဘဲနဲ႔ မိမိဘာသာမိမိ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ တေယာက္တည္းပဲ ထြက္လာ တယ္။

ဒါေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္ဖို႔အတြက္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ အရင္းအႏွီး သိပ္မကုန္က်ခဲ့ပဲ ကံေကာင္းခဲ့ပံုကို အခုလို ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာမွာ လက္မွတ္ေပါက္ၿပီး လာတာေပါ့ေလ။ အဲဒီ တုန္းက ၇၅၀ပဲရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံ ဗမာေငြ သံုးေထာင္ေလာက္ပါတဲ့အတြက္ ေတာ္ ေတာ္ဖူလုံတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းကလည္း တကယ္လို႔ ထိုင္းေငြေၾကးနဲ႔ ဗမာေငြေၾကးကို ေျပာရ မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း တဘတ္ကို အမ်ားဆံုး ျမန္မာေငြ ၆က်ပ္ေပးရင္ တဘတ္ရတယ္။ ဘတ္နဲ႔လဲမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ငါးက်ပ္ခြဲ အဲသေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ အဲသေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ တစံုတရာေျပလည္ တယ္ေပါ့။ ေငြေၾကးကေတာ့ သံုးေထာင္ေလာက္ပဲပါတယ္။

သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက ပြဲစားေတြ၊ အလုပ္သမားပို႔ေဆာင္ေရး ေအဂ်င္စီေတြကို အားကိုးအားထားမ ျပဳဘဲ ဒီေနရာေတြကို ဒီလိုသြားလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြၿပီး လာတဲ့အ တြက္ အခုလို အကုန္အက် သက္သာခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူစီးလာတဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာဟာ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ဘက္စြန္း ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကို ဆိုက္ကပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူလည္းေရာက္တာနဲ႔ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ရေနာင္းၿမိဳ႕ကို ကူးၿပီး ေရလုပ္ငန္းေတြမွာ ၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ သူရတဲ့လခက ဘယ္ေလာက္ရွိ ခဲ့သလဲ၊၊ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းက ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔ ရေနာင္းမွာလုပ္လို႔ ရတဲ့၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ကြာသလဲ၊၊ အဲဒီမွာ ဘယ္သူေတြကို သူေတြ႔သလဲဆိုတာကို အခုလိုေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) အဲဒီတုန္းက အခ်ိန္မွာကတည္းကေပါ့ ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔ ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ ရခဲ့ တဲ့ လုပ္အားခထက္ သူက ႏွစ္ဆနီးပါးေလာက္ရေနတယ္။ ဒါ အလုပ္ၾကမ္းသမားခ်င္း အတူတူေပါ့။ အလုပ္ၾကမ္း သမားခ်င္းအတူတူ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာပဲ က်ေနာ္ သံုးစြဲေနတဲ့ကာလမွာပဲ က်ေနာ့္မွာ အပိုအလွ်ံရွိတယ္ ပိုက္ဆံ။ ျမန္ မာျပည္ထဲမွာ လုပ္ခဲ့တုန္းက ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ တကယ္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကာလမွာတုန္းက ကိုယ့္တေယာက္စာကိုပဲ မဖူလံုဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေခြၽတာတာေတာင္မွ မက်န္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒီဘက္မွာက်ေတာ့ အိမ္ျပန္ပို႔ႏိုင္တယ္။ ဒီအေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ပဲ က်ေနာ္တို႔လို ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက လူငယ္ေတြ ၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္လာတာေပါ့။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ေပါ့ေလ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ။ ဒီဘက္ ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ အညာေျမလတ္ဘက္က ေတာ္ေတာ့္ကို ေ၀းလံေခါင္းပါးတဲ့ေနရာေတြက လူေတြ ပါ ေတြ႕ရတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဆိုလည္း အစံုပဲ၊ မြန္၊ ကရင္စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။

သူဟာ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ သူဟာ ငါးေတြကို ေရခဲရိုက္တဲ့လုပ္ငန္းမွာ ေရခဲ ႀကိတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေပးရပါတယ္၊၊ ဒီအလုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲဆိုတာကို သူက အခုလို ေျပာျပ ပါတယ္၊၊

(အသံ) အဓိကအက်ဆံုး က်ေနာ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ လုပ္ခဲ့တာကေတာ့ ေရခဲစက္ေပါ့။ အေအးခန္းေတြေပါ့ ေနာ္။ ငါးေတြကို ေရခဲ႐ိုက္တဲ့အခါမွာ ေရခဲႀကိတ္ေပးရတဲ့ ေနရာေပါ့။ အဲဒီဥစၥာက က်ေနာ္တို႔အျမင္မွာ မသိဘူးဆို ရင္ ေသးေသးေကြးေကြး အလုပ္လို႔ ထင္ၾကတာ၊ ျမန္မာျပည္နဲ႔စာရင္၊ မဟုတ္ဘူး အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေလွအစီး အ စိတ္သံုးဆယ္အတြက္ တာ၀န္ယူၿပီးေတာ့ ႀကိတ္ခြဲၿပီး လုပ္ေပးေနရတာ။ တေန႔ကို ေပါင္၃၀၀ရွိတဲ့ အတံုးကို တေန႔ ကို ၁၂၄၀ထြက္တဲ့ ေရခဲစက္တခုမွာ လုပ္ရတယ္။ လူ ၈ေယာက္ရွိတယ္။ ညဆိုင္း ၄ေယာက္ မနက္ဆိုင္း ၄ ေယာက္။ ၈ေယာက္ပဲခန္႔တယ္ အဲဒီတုန္းက။ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။ ေပါင္ ၃၀၀တံုးကို ဆြဲလိုက္ တင္လိုက္ ခ် လိုက္ ခြဲလိုက္ စိတ္လိုက္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေပါ့။

ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအေနနဲ႔ ကုန္းေပၚမွာဆိုရင္ ေရခဲစက္ေတြ၊ အေအးခန္း ေတြမွာ ငါးေတြသြင္းတဲ့ထုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ငါးေ႐ြး ငါးခြဲတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ငါးပံုးေတြကို သယ္တဲ့ပိုးတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ပုဇြန္ေ႐ြးတဲ့ေနရာေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကရၿပီး ေရထဲမွာေတာ့ ေလွလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ကိုင္ ၾကရတယ္လို႔ သူကေျပာျပပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီလို ရေနာင္းၿမိဳ႕က ေရခဲစက္ အေအးခန္းေတြမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၅ -၉၆ခုႏွစ္ ကာလေတြမွာ လုပ္အားခအေနနဲ႔ စရိတ္ၿငိမ္း တရက္ကို ဘတ္၄၀ ရရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရမႈေတြနဲ႔ အသက္အႏၱ ရာယ္ရန္ရွာခံရမႈေတြ ရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို အခုလို ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ရေနာင္းဘက္မွာေတာ့ က်ေနာ္၀င္လာတဲ့ ႏွစ္ေတြ ကာလေတြတုန္းကဆိုရင္ ပါေခါင္းတို႔ စဖန္ဖလားတို႔ ဆိုတာ နာမည္ႀကီးေနရာေတြပဲ။ ဒါ ျမန္မာေတြ ၀င္ထြက္သြားလာေနတဲ့ေနရာေတြ၊ ျမန္မာေတြအမ်ားစုရွိတဲ့ ရပ္ ကြက္ေတြေပါ့၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲက။ ဆိုေတာ့ အဲဒီေနရာေတြမွာက ေန႔တဓူ၀ လူေသတာေတြရွိတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သတ္ၾကျဖတ္ၾကေပါ့ေလ။ အလုပ္ရွင္ေတြကေကာ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ရွိတယ္။ ေလွ၀င္လာတယ္၊ ကိုယ့္ကို ေလွ၀င္စရိတ္ေပးၿပီးတဲ့ အျပင္ကို ရတဲ့ငါးကီလိုေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ အစား ေပးရမယ္ဆိုတာရွိတာကိုး၊ လခအျပင္ကို။ အဲဒါေတြကို မေပးဘဲနဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္တာေတြရွိတယ္။ အဲဒီအျငင္းပြားမႈ ေတြေၾကာင့္ အဲဒါေတြကို ရစရာရွိတဲ့သူေတြက ေျပာလို႔ဆိုလို႔ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမား ေတြရွိတယ္။ ၿပီးၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီလိုပဲ စက္႐ံုလုပ္ငန္းေတြမွာလုပ္ရင္းနဲ႔ သူရမယ့္ေငြေတြကို နည္းတယ္ စသျဖင့္ ဦး ေဆာင္ေျပာမိတဲ့ လူေပါ့ေနာ္။သူတို႔ဘယ္ေလာက္ရသင့္တယ္ထင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ရသင့္ပါတယ္လို႔ သြား ေျပာမိရင္ကို အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာေတြ၊ အသက္အႏၱရာယ္ ရန္ရွာခံရတာေတြ ဒါေတြကေတာ့ အဲဒီကာလတုန္းက ဆို ေန႔တဓူ၀ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြပဲ။

သူ႔အေနနဲ႔ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး အႏိုင္က်င့္ ခံရမႈတခုကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပံု၊ ရေနာင္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘန္ေကာက္ကို စြန္႔စြန္႔စားစား သြား ေရာက္ခဲ့ပံုနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရပံုေတြကိုေတာ့ ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္လက္နားဆင္ေပးၾကပါ ခင္ ဗ်ား၊၊

(အသံဖိုင္ကို www.dvb.no ၀က္ဘ္ဆိုက္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါး စာမ်က္ႏွာတြင္ ရွာေဖြနားဆင္ႏိုင္ပါသည္)