အန္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ … (တတိယ နိဂံုးပိုင္း)

အန္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ … (တတိယ နိဂံုးပိုင္း)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

တရက္တြင္ အန္ကယ့္ထံမွ “သမီးထိ ဓားၾကည့္” ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္ကို က်ေနာ္ လွစ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုေန႔က နအဖစစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြမွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြအေၾကာင္း စကားစပ္မိရင္း အန္ကယ့္သမီးႀကီး မေအးမာ ေတာမခိုခင္က ေခတၱဖမ္းဆီး စစ္ေဆးခံရဖူးသည့္အေၾကာင္းဆီ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားသည္။ အန္ကယ္က “သမီး အဖမ္းခံရတုန္းက စစ္ေၾကာေရးမွာ သမီးကို ႏွိပ္စက္တဲ့သူ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ စံုစမ္းတာေပါ့။ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းက ကိုယ့္လူေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ၾကာၾကာမစံုစမ္းရပါဘူး၊ သိတာပဲ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေအးမာအေဖမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္ရမလဲ၊ ကိုယ့္ဂြင္ထဲလည္းေရာက္ေရာ ဒီေကာင့္ကို ေကာင္းေကာင္း သင္ခန္းစာေပးလိုက္တာေပါ့” ဟု ေျပာၿပီး အန္ကယ္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္စြာ ျပံံဳးေနတာကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္က “အန္ကယ္က တယ္စိတ္ႀကီးတာပဲ” ဟု ေနာက္သလိုလိုႏွင့္ စကားလမ္းလႊဲလိုက္ရာ အန္ကယ္ မ်က္ႏွာျပန္တည္သြားၿပီး “မရဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ထိလို႔ရတယ္။ သမီးကို ထိရင္ေတာ့ လံုး၀သည္းမခံဘူး” ဟု ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာ႐ႈတည္တည္ႀကီးျဖစ္ကာ စကား၀ိုင္း ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ အန္ကယ္က သမီးအေပၚ ထိုသို႔ အခ်စ္ႀကီးေသာ္လည္း တခါတရံ ႏိုင္ငံေရးအရ မေအးမာႏွင့္ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္မႈၾကံဳရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပအခါမ်ဳိးတြင္မူ “သမီးက အဲလို … အရမ္းေခါင္းမာတယ္။ တေဇာက္ကန္း” ဟု ဆိုတတ္ျပန္ရာ က်ေနာ့္မွာ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ရယ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေအာင့္ထားရျပန္ေလသည္။

၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ဂႏၵီခန္းမမွာ အႏိုင္ရ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ စုေ၀းစဥ္က အထက္မွ ေစခိုင္းခ်က္အရ ဓာတ္ပံုသတင္းသြားယူရပံု၊ အစိုးရဘက္မွ လႊတ္သည့္ သတင္းေထာက္မွန္းသိ၍ အသက္အႏၱရာယ္ပင္ ၾကံဳရလုနီးနီး ရန္အမူခံရပံု၊ NLD ႐ံုးခ်ဳပ္တြင္ အခမ္းအနားတခုခု ရွိသည့္အခါမ်ဳိးတြင္လည္း အထက္မွ ေစခိုင္းခ်က္အရ ဓာတ္ပံုသတင္း သြားယူေပးရပံု၊ အခမ္းအနားတြင္ လူအမ်ားေရွ႕၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာမွာလည္း သတင္းထည့္တာမဟုတ္ဘဲ ဘာလို႔ သတင္းလာယူတာလဲဟု စသလိုလိုႏွင့္ ေျပာဆိုတတ္ပံု၊ ေဖာက္ခြဲမႈႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ န၀တ/နအဖ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ားတြင္ “လြမ္းဏီ ေခၚ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ” ဟု ေျပာဆိုရွင္းလင္းေနသည့္အခါတိုင္း မွင္ေသေသႏွင့္ ေနရပံုေတြကို အန္ကယ္ ေျပာျပသည့္အခါ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာ အတိုက္အခံႏွင့္ စစ္အစိုးရအၾကား အက်ဥ္းအက်ပ္ၾကံဳခဲ့ရသည့္ အန္ကယ့္ျဖစ္အင္ႏွင့္ စစ္အစိုးရမွ ေဖာက္ခြဲသူဟု စြပ္စြဲသည့္ ေမာင္လြမ္းဏီသည္ အန္ကယ္၏ သားမက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားခဲ့ရင္ဆိုသည့္ (ရင္ဘတ္ထဲ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုး လြယ္ထားရသည့္) အန္ကယ့္ဒုကၡကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိရင္း က်ေနာ္ အသက္႐ႈက်ပ္သလိုပင္ ျဖစ္မိေလ၏။

“ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ဆရာရယ္၊ သမီး ေတာခိုသြားတာလည္း က်ေနာ္ ခရီးက ျပန္လာမွ သိရတာ။ ကိုယ့္သမီးပဲ၊ စြန္႔ပစ္လို႔မွ မရတာ။ ဒီလိုပဲ မွင္ေသေသနဲ႔ ေနရတာေပါ့။ သတင္းေထာက္အလုပ္ကလည္း ဦးေန၀င္းေခတ္ကတည္းက လုပ္လာတာဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းဘာ၀ ခိုင္းတာကို တာ၀န္ေက်ေအာင္ပဲ ဆက္လုပ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ သူတို႔ အေျပာင္းအလဲလုပ္ခါနီး ၂၀၀၈ ေလာက္မွ သိတာ က်ေနာ္ ကံေကာင္းတယ္။ ခင္ၫြန္႔လက္ထက္ဆို က်ေနာ္ ပိုခံရမယ္။ သိသြားတာလည္း က်ေနာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ဖမ္းမိတဲ့သူတေယာက္ကို စစ္ရင္း က်ေနာ္ ေအးမာအေဖမွန္း သိသြားတာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဘာတခုမွ ေပါက္ၾကားခဲ့တာလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိလည္းသိသြားေရာ ၀န္ႀကီး (ဦးေက်ာ္ဆန္းကို ဆိုလို) က သူ႔ကိုပါ အမႈပတ္မွာစိုးလို႔ လံုး၀ အေတြ႔မခံေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ သူတို႔အတြက္ ဒီေလာက္လုပ္ေပးခဲ့တာ …” ဟု ဆိုကာ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ ေျပာဆိုေနသည့္ အန္ကယ္၏ သည္းထိတ္ရင္ဖိုဇာတ္လမ္း ထိုေနရာတြင္ နာၾကည္းသံစြက္ရင္း ရပ္တန္႔သြားခဲ့ေလသည္။

တကယ္ဆို အန္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ျပည္တြင္းမွာ လူခ်င္း သိကၽြမ္းခဲ့မႈမရွိျခင္းကလည္း ထူးဆန္းသည္ဟု ေျပာရမည္ပင္။ အန္ကယ္လည္း စာေရးဆရာ၊ မီဒီယာေလာကထဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား က်င္လည္ခဲ့သူ၊ က်ေနာ္ကလည္း မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ ၁၉၉၆ မွ ၂၀၀၅ အထိ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး မီဒီယာေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့လင့္ကစား အန္ကယ္ႏွင့္က်ေနာ္ ျပည္တြင္း၌ ေရစက္မဆံုခဲ့။ ပို၍ထူးဆန္းသည္မွာ ျပည္တြင္းမွာ အန္ကယ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ နံနက္ခင္းဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူ ကိုဇန္ဇန္ (စိုးျမတ္ကလ်ာ၏ ခင္ပြန္း) ႏွင့္ စာေရးဆရာ ေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္) တို႔မွာ က်ေနာ္ႏွင့္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တြဲခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က ကိုဇန္ဇန္ဆီ သူ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္းဆရာဘ၀ က်ီေတာ္တိုက္ခန္းတြင္ ေနစဥ္ ၁၉၉၆-၉၇ က မဂၢဇင္းအတြက္ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္းမ်ား အပ္ရင္း မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အန္ကယ္က ကိုဇန္ဇန္ နံနက္ခင္းဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ီေတာ္အိမ္ရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရာမွ ဂ်ာနယ္တြင္ စာေရးရင္း ကိုဇန္ဇန္ႏွင့္ အတြဲမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္) ႏွင့္မူ က်ေနာ္က ေနညိဳခ်ိန္မ်ားတြင္ သြားအတူ ေသာက္အတူျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး အေသာက္အစားမရွိသည့္ အန္ကယ္ႏွင့္ ဆရာေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္) တို႔က က်ေနာ္ အေရာက္အေပါက္ မရွိသည့္ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ၊ ေရႊေအာင္လံမဂၢဇင္းတိုက္မ်ား၌ ဆံုတတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရင္းႏွီးသူ ဘံုမိတ္ေဆြႏွစ္ဦး ရွိလင့္ကစား အန္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ျပည္တြင္း၌ ေရစက္မဆံု ေတ့လြဲလြဲခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အခုေတာ့ မဲေဆာက္တြင္ ေနထိုင္သြားသည့္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ေလးအတြင္း စားအတူ သြားအတူ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္၊ သားအဖအရြယ္ျဖစ္လင့္ကစား ဆိုးတိုင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ ဦးေလးတေယာက္လို ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသည့္၊ မည္သည့္ကိစၥမဆို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ပြင့္လင္းရင္းႏွီးစြာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးလို႔ရသည့္၊ စိတ္သေဘာထားျပည့္၀ေသာ၊ ကူညီတတ္ေသာ (အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့စဥ္က အစစအရာရာ ကူညီခဲ့ေသာ)၊ အေပးအကမ္း အေကၽြးအေမြး အလြန္ရက္ေရာေသာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အန္ကယ္က က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္မဆက္အားဘဲ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလၿပီ။ လယ္ေ၀းသားျဖစ္သည့္ အန္ကယ္က က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီအထင္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည့္ အဘိုးအဘြားမ်ား ေနထိုင္ရာ လယ္ေ၀းအနီးက ပ်ဥ္းမနားတြင္ က်ေနာ့္ကို လာရွာသည္လားမသိ … အိပ္မက္မက္ခဲသည့္ က်ေနာ္ ထိုသို႔ အိပ္မက္မက္ရသည္အထိ …။ ။

(စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္မည့္ အန္ကယ္သို႔ လြမ္းဆြတ္သတိရမႈျဖင့္…)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

- အန္ကယ္နဲ႔ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ … (ဒုတိယပိုင္း)
- အန္ကယ္နဲ႔ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ … (ပထမပိုင္း)
- သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးေသာင္း၀င္း (ခ) ေသာင္း၀င္းဗိုလ္၏ အတၳဳပၸတၱိ