ေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့လူ (သို႔) မရည္ရြယ္တဲ့ ျပစ္မႈ (ျဖစ္ရပ္မွန္ ၀တၳဳတို)

ေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့လူ (သို႔) မရည္ရြယ္တဲ့ ျပစ္မႈ (ျဖစ္ရပ္မွန္ ၀တၳဳတို)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

တမနက္မွာ က်ေနာ္ ‘မင္းသားႀကီး’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အျပင္ဘက္က ေက်ာက္စားပြဲေလးမွာ ထိုင္ၿပီး နံနက္အေစာစာ စား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ဆရာစိန္သံလံုး၊ ဆရာေနမ်ဳိးေအး၊ ဒီဇိုင္းဆရာ ကိုသီဟေမာင္ေမာင္ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနမိတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္လိုက္၊ က်ေနာ္က ေျပာလိုက္၊ ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ဆိုပါေတာ့။

ဆိုင္က ထခါနီး က်ေနာ္ ေျပာေနတဲ့အလွည့္မွာ က်ေနာ့္အေနာက္မွာ လူတေယာက္ လာရပ္တာကို ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ရိပ္ကနဲ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ လွည့္မၾကည့္မိဘဲ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေျပာေနမိတယ္။ အေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့သူဆီကလည္း ဆိုင္ထဲကို လက္ဖက္ရည္ပါဆယ္မွာသံ၊ အစားအေသာက္ပါဆယ္မွာသံ၊ ဘာသံဆို ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ဒါနဲ႔ စကားဆက္ေျပာေနတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းနား လူတေယာက္ လာရပ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေနတာ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးလိုက္တယ္။

က်ေနာ္ စကားဆက္ေျပာေနတယ္။ ေနာက္က ရပ္ေနတဲ့လူလည္း ျပန္လွည့္ထြက္သံ မၾကားရဘဲ ဆက္ရပ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စကားေျပာအၿပီးမွာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္မိဘဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက အေႂကြေစ့တေစ့ကို ႏိႈက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးမယ္လို႔ လက္ရြယ္လိုက္စဥ္မွာ “မယူပါဘူး” ဆိုတဲ့ အသံႀကီး ၾကားရၿပီး က်ေနာ့္လက္ကို တြန္းထုတ္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ္ အေနာက္ကို ေသခ်ာလွည့္ၾကည္မိလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ အ၀တ္အစားနဲ႔ အဘိုးအိုတေယာက္ ဆိုင္ထဲက တီဗီြဖြင့္ထားတာကို ေငးၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္ အရမ္းလည္း အားနာ၊ ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားၿပီး “ကန္ေတာ့ေနာ္ အဘိုး၊ က်ေနာ္ လွည့္မၾကည့္မိလိုက္လို႔ပါ” လို႔ အလ်င္အျမန္ ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္တယ္။ အဘိုးအို စိတ္ဆိုးသြားလို႔လား၊ သူ႔မာနကို ထိပါးခံရလို႔ ရွက္သြားလို႔လားမသိ၊ က်ေနာ့္ကို “ရပါတယ္” “ကိစၥမရွိပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားေတြ တခြန္းမွ ျပန္မေျပာ။ က်ေနာ္ ဘယ္လို ေတာင္းပန္ရမွန္းမသိေအာင္ မ်က္ႏွာေတြေရာ ေခါင္းေတြေရာ ထူပူၿပီး ၀ိုင္းဘက္ျပန္လွည့္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကုတ္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။

၀ိုင္းမွာထိုင္ေနတဲ့ ဆရာသမားေတြလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ မွင္သက္မိသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မၾကာဘူး။ က်ေနာ္ အဘိုးအိုကို ထပ္ေတာင္းပန္ဖို႔ ျပန္ထလိုက္တယ္။ အဖိုးအို သူရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ “ျပန္ၾကရေအာင္” လို႔ ဆရာေတြကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ျပန္အထြက္မွာ လမ္းၾကားထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာၾကည့္ေသးတယ္။ အဖိုးအိုကို လံုး၀မေတြ႔ေတာ့။

က်ေနာ္ အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး မရည္ရြယ္ဘဲ ျပစ္မႈတခုက်ဴးလြန္ထားမိသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ အခုလည္း အဲဒီျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း အဘိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ဆဲ၊ စိတ္ထဲမွာလည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရဆဲ။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ