ရန္ကုန္ျပန္တုန္း ရန္ကုန္က ေျပာျပလို႔ က်ေနာ္ သိခဲ့ရတဲ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္း

ရန္ကုန္ျပန္တုန္း ရန္ကုန္က ေျပာျပလို႔
က်ေနာ္ သိခဲ့ရတဲ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္း

မားဆိုး

(၁)

‘ရန္ကုန္’
‘မဟာရန္ကုန္’ တဲ့ေလ ...
ရန္အေပါင္း ကုန္စင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္
အေလာင္းဘုရား ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕။

(၂)

အဲ့ဒီၿမိဳ႕ႀကီးေပါ့ ... ‘မီဂါစီးတီး’ တဲ့
ရြံစရာ အနာႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္အၿမီးကိုယ္ျပန္ၿမိဳ
ကိုယ့္အနာေဖး ကိုယ္ျပန္ခြာ
တစက္ေလးမွ မသာယာႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕။

ယင္တေလာင္းေလာင္း၊ ျပည္တစိုစို
ညေနညိဳခ်ိန္ ‘ေအ့’ ခနဲ ယင္းထ
ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ႐ုန္းမျပႏိုင္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕။

အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ရည္စူး
ပင္လံုေရေသာက္ျမစ္အတြက္
ေသြးေျမက် အာဇာနည္ေတြ
ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ လက္ပမ္းေပါက္ခတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕။

ေအာင္ေက်ာ္၊ ဖုန္းေမာ္
ဝင္းေမာ္ဦး၊ ...၊ ...၊ ...
အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ
ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ အိပ္မက္ေကာက္ရင္း
“မိုးေပၚေထာင္မေဖာက္ဘူး” လို႔ အေျပာခံလိုက္ရတဲ့ ၿမိဳ႕။

၆၂ - ၇၄ - ၇၆ - ၈၈ - ၉၆ - ၂၀၀၇
ေလာကဓံထြန္သြားရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္ေမာင္းမဲမႈေတြၾကား
ေနသားတက် စီးေမ်ာ
ေသြးေႂကြးအထပ္ထပ္၊ သမိုင္းအဆက္ဆက္
ဖြတ္သထက္ ညစ္ပတ္လာတဲ့ ၿမိဳ႕။

လူတစုက သုဘရာဇာလုပ္
လူတစုက ဂုပ္ေသြးစုပ္ရင္း
က်န္တဲ့ သတၱဝါ (၆) သန္းေက်ာ္က
ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ျပန္ျဖည္ျပေနတဲ့ ၿမိဳ႕။

ေသနတ္ေဖာက္သံကို ပန္းနဲ႔ ေပါက္သေလာက္ သေဘာထား
ဆူးအထပ္ထပ္ၾကားမွာ ေသြးရည္လိမ္းက်ံေနေပမယ့္
“ဟန္ .. ကိုယ့္ဖို႔ပါကြာ ... ” တဲ့
ရင္ဘတ္ပိန္ပိန္ေလး ေကာေကာ့ျပတတ္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕။

ေရႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ဝမ္းေခါင္ေခါင္လို႔ ဆိုရမလား
တခ်ဳိ႕က မဂၤလာ (၆) ႀကိမ္ ေဆာင္ေနခ်ိန္
တခ်ဳိ႕က ႏို႔ညႇာကေလး ေသလို႔ေတာင္မွ
မသၿဂႋဳဟ္ႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕။

ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ က်ီး
ျခေသၤ့ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဖြတ္
အျဖဴအစိမ္းဝတ္လို႔ လမ္းသလားျပ
ေရေပၚဆီလက္တဆုပ္စာက
ထူးခတ္တာ ခံလိုက္ရတဲ့ ၿမိဳ႕။

ဘီယာဆိုင္၊ မာဆက္
ညကလပ္နဲ႔ ေကတီဗြီ
မာက်ဴရီမီးသီးေတြၾကား
ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တဲ့ ညီမေလးေတြ
ေစ်းေကာင္းမရႏိုင္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕။

တခ်ိန္တုန္းကေတာ့
စကၤာပူနဲ႔ အႁမႊာညီအစ္မတဲ့
ခုက်ေတာ့ ...
ဂိုေခ်ာက္ေတာင္၊ ဟူဂ်င္ေတာင္းတို႔က
ႏွပ္ပစ္၊ သလိပ္ဟပ္သမွ် ခံေနရတဲ့
အရပ္ပ်က္မသာသာ တတိယကမၻာက ၿမိဳ႕။

ေႏြရာသီေစ်းကြက္၊ ျမက္တုခင္း ေလ့က်င့္ေရးကြင္း
အသင္းေျပာင္းေရႊ႕ခ၊ ႏိုင္ငံျခားသားနည္းျပ
ဂ်ိဳေလးတသသ
ခြာေလး တႂကြႂကြလုပ္
ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီး
သုဝဏၰကြင္းထဲ --ီး၊ လခ်ီး အတိုင္းခံရတဲ့ ၿမိဳ႕။

ေငြစကား၊ ေၾကးစကား ေျပာရင္း
“အႏုပညာသမားပါ ...” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တံဆိပ္ကပ္ဂုဏ္ေဖာ္
ဆိုကၠားသမားနဲ႔ အဆိုေတာ္
ထပ္တူညီအခ်ိဳးက်တဲ့ ၿမိဳ႕။

‘ဒုတိယတန္းတေနရာ’ မွာ
‘ငါးက်ပ္တန္တရြက္’ က်ေပ်ာက္တုန္း
‘မိုးလိုက္လို႔ရြာ’ ခံရ
ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္၊ အခြံခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕။

မီးပ်က္၊ ဖုန္ထူ၊ ေရမရွိ
‘ေရမီးရွား’ လို႔ အေခၚခံရေတာ့
ဆတ္ဆတ္ခါ နာလိုက္ေသးရဲ႕
အသည္းၾကားက မဲတျပားအတြက္
လမ္းတျခမ္း ခင္းခင္းျပတတ္
ကိုရီးယားဘာသာစာတန္းထိုး အိပ္မက္အသိုးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕။

ရာစုႏွစ္ဝက္နီးပါး ေျခေတာ္အတင္ခံ
ႏုတလွည့္၊ ၾကမ္းတဖံု
လက္သရမ္းခံခဲ့ရပံုမ်ား
ရင္ဘတ္စည္တီး ခါးစည္းခံရင္း
လင္ေကာင္ေဖာ္ရခက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕။

ဘူတာ႐ံုမွာ သေဘၤာႀကီးေတြ ကပ္တယ္
ေလယာဥ္ပ်ံကို ခဲနဲ႔ ေပါက္ရင္ ထိမယ္
တလံုး၊ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ...
မနက္တနပ္ ညတနပ္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အိပ္မက္မက္တတ္တဲ့ ၿမိဳ႕။

ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ မာလာဟင္း
သမီးရည္းစား အတြဲမ်ားစြာ
တခါသံုးဆပ္ျပာနဲ႔ တဆက္ရွင္စာ ဟိုတယ္ခန္းမွာ
စာရိတၱေတြ က်က်ေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕။

လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ အရမ္းက်ပ္သတဲ့
ဆင္ေျခဖံုးမို႔ မီးျဖတ္သတဲ့
‘စေကာ့ေစ်း၊ ေလဟာျပင္၊ သိမ္ႀကီးေစ်း၊ တ႐ုတ္တန္း’
ခုခ်ိန္ထိ အေႂကြ (၁၀၀) ျပန္မအမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕။

တတိယႏိုင္ငံေတြဆီက လြင့္ဖိတ္လာတဲ့
ဆီဦးေထာပတ္နံ႔ေတြ ႐ႈရင္း
ေရဒီယိုအစုတ္ကေလး ရင္မွာပိုက္
ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ငိုက္တတ္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕။

“ကုိယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိပါ အေမရယ္” တဲ့
ခဲတံကို တံေတြးဆြတ္ရင္းေျပာ
ေတာက အေမေတြဆီ စာလွမ္းလွမ္းေရးတတ္တဲ့
စားပြဲထိုး၊ အိမ္ေဖာ္
လက္ေပြ႔သည္ေလးမ်ား ေပ်ာ္စံရာ ၿမိဳ႕။

‘မီဂါစီးတီး’ ဆိုတာ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ႀကီးပါပဲ။

( ၃ )

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးႀကီးမွာပဲ
တိုက္ေပ်ာ္၊ ေသေပ်ာ္
က်ေနာ္ အထင္ႀကီးတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးႀကီးမွာပဲ
ဟိန္းသံေဟာက္သံ မေၾကာက္တတ္တဲ့
ရဲရဲေတာက္ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးႀကီးမွာပဲ
စည္းအထပ္ထပ္၊ ႐ိုးအကာကာ
ပါဝါ ၅၄ လည္း ရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးႀကီးမွာပဲ
အျပန္ေနာက္က်တဲ့ သားကို
တံခါးဝ ခါးေထာက္
မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ ေငါက္တတ္တဲ့
က်ေနာ့္ ေမြးေမေမ ရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးႀကီးမွာပဲ
မွီခိုသူ ...
အေမ တစ္၊ ညီ တစ္၊ ညီမေလး တစ္
က်ေနာ္ ခ်စ္ရတဲ့ အိမ္ကေလးရွိတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
‘ရန္ကုန္’ ကိုေတာ့ စစ္မရႈံးေစခ်င္ဘူး
အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီး ‘မဟာရန္ကုန္’ ဆိုတာႀကီးကို
က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ ။

(ဆတ္သြား-ပုသိမ္-ေရနံေခ်ာင္း ... ရင္ဘတ္ခ်င္း ဂ်ပ္ပင္ထိုးၿပီး ေရးတယ္)

မားဆိုး

(၂၅-၀၁-၂၀၁၀)