ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ (သို႔) ဆရာ၀န္ မလုပ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ (တတိယပိုင္း)

ရဲႏြယ္မိုး (ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း)

ေမး ။   ။ ဘာေၾကာင္႔ ဆရာ၀န္မလုပ္တာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ့ေသးလဲ။

ေျဖ ။   ။ က်ေနာ္ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္တာ အေၾကာင္း (၂) ခ်က္ ရွိပါတယ္။ ပထမတခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အိပ္မက္မက္မထားတဲ့ အယ္ဒီတာထိုင္ခံု ဖင္ကပ္ပါလာတာရယ္၊ ဒုတိယတခ်က္က ဆရာ၀န္အလုပ္ နဲ႔ အသက္ေမြးရင္ က်ေနာ္ ေနခ်င္တဲ့၊ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ကို ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀မွာထဲက ေတြးမိခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္တာလို႔ ေျပာရပါမယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အယ္ဒီတာထိုင္ခံု ဖင္ကပ္ပါလာတာလဲဆိုတာကို ေျပာရရင္ ၁၉၉၁ မွာ က်ေနာ့္ အေဖက ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္းကို စၿပီး ေထာင္တယ္။ န၀တစစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းၿပီးကာစမွာ ကမၻာကို စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထားတဲ့အေၾကာင္း ျပခ်င္လို႔လားမသိဘူး၊ မဆလေခတ္က သာမန္ ျပည္သူေတြ စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္မရွိတဲ့ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္ေတြကို ေဖာေဖာသီသီ ခ်ေပးတယ္။ မဆလေခတ္ တုန္းကဆို မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္ဆိုတာ သာမန္လူေတြ အိပ္မက္မက္ခြင့္မရွိဘူး။ စစ္မ်ဳိး စစ္ႏြယ္ စစ္ထြက္ စစ္ ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြကိုသာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေပးခဲ့တာ မ်ားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အခြင့္အေရးရ တုန္း က်ေနာ့္အေဖက သူ႔ရဲ႕အိပ္မက္ကို အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့တာပဲ။

အေရးအခင္းအၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္စမွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္အေနနဲ႔ ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) စထြက္တယ္။ က်ေနာ္ ဒုတိယႏွစ္ အမ္ဘီဘီအက္စ္သင္တန္း တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အ ေဖက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပမယ့္ ေတာင္ငူမွာပဲ အေနမ်ားတယ္။ သူ ပံုေဖာ္ခ်င္သလို မဂၢဇင္း ကို လိုင္းခ်၊ အခန္းက႑ေတြ ခြဲေပးၿပီး တလတခါ ရန္ကုန္တက္၊ လိုအပ္တာ ျဖည့္ဆည္းေပး အဲသေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္တယ္။ အဓိက သူနဲ႔ ညီအစ္ကိုအရင္းလို ခင္တြယ္တဲ့ စာေရးဆရာ ခင္ေမာင္တိုး (မိုးမိတ္) ကို တာ၀န္ ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ ခန္႔ၿပီး မဂၢဇင္းကို လည္ပတ္ေစတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေက်ာင္းတက္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္အေဖလုပ္တဲ့ မဂၢဇင္းမို႔ စိတ္၀င္စားတာရယ္၊ စာတို ေပစ ေရးတာေတြလည္း ၀ါသနာပါတာရယ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သြားကူျဖစ္တယ္။ ကူလုပ္ ရင္း မဂၢဇင္းတအုပ္ကို စာမူဘ၀ကေန ျဖန္႔ခ်ိတဲ့အထိ လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အဆင့္အားလံုးကို က်ေနာ္ နားလည္ သြားတယ္။ နားလည္သြားေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း ငါ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အယ္ဒီတာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို စာေပစိ စစ္ေရးက ထုတ္ေ၀ခြင့္ (၆) လ ရပ္ဆိုင္းတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးထားတယ္။ အဲဒီျပစ္ဒဏ္က က်ေနာ္ အလုပ္သင္ဆ ရာ၀န္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ့တယ္။ ျပစ္ဒဏ္ေစ့ၿပီး မဂၢဇင္း ျပန္ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အေဖက အယ္ဒီ တာအဖြဲ႔ကို အေျပာင္းအလဲ လုပ္ခ်င္ပံုေပၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မဂၢဇင္းလုပ္တဲ့ အဆင့္ေတြကို နားလည္ တတ္ကၽြမ္းေနမွန္းသိေတာ့ တရက္မွာ က်ေနာ့္ကို “မင္း တာ၀န္ယူ လုပ္ႏုိင္မလား” လို႔ အေဖက ေမးတယ္။ အေဖ ဘယ္လိုယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ ေမးမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ အဲဒီအခ်ိန္က အယ္ဒီတာအေတြ႔အၾကံဳဆိုလို႔ က် ေနာ့္မွာ ၁၉၉၃-၉၄ ခုႏွစ္ထုတ္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းကို မဂၢဇင္းေကာ္မတီ အတြင္းေရးမွဴးအ ျဖစ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေလာက္ပဲရွိတယ္။ က်ေနာ္ တပတ္ေလာက္ ေခါင္းကိုက္သြားတယ္။ တာ၀န္ႀကီးတဲ့ အ လုပ္မွန္းသိလို႔ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္တာလည္းပါမယ္။

တဘက္မွာကလည္း ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးရင္ က်ေနာ္ ေနခ်င္တဲ့၊ ေနေပ်ာ္တဲ့ ဘ၀ကို ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေဆးကုသရတဲ့ အလုပ္ကို ၀ါသနာပါပါတယ္။ လူ နာတေယာက္ ကိုယ္ကုသေပးလိုက္လို႔ ေရာဂါေ၀ဒနာ သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္ဆိုၿပီး ၾကားရတဲ့ ဖီ လင္မ်ဳိးက ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာ ဖီလင္မ်ဳိးပဲေလ။

ဒါေပမယ့္ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ကို ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္က အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀မွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ ၾကံဳရတဲ့ ကုသေရးပိုင္းဆိုင္ရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကေန ေပၚလာတာပါ။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀မွာတင္ ေဆး ႐ံုကို လာျပတဲ့ လူနာေတြမွာ အဓိက ဘာေရာဂါ အျဖစ္မ်ားေနတာလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ သံုးသပ္ၾကည့္တယ္။ ဘာေရာဂါ အျဖစ္မ်ားသလဲဆိုေတာ့ လူနာ (၁၀၀) မွာ (၉၀) ေလာက္က ဆင္းရဲတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ ရတဲ့ လက္တက္ပြား ေရာဂါေ၀ဒနာေတြကို ခံစားေနရတာလို႔ က်ေနာ္ သံုးသပ္မိတယ္။

ေခတ္ကလည္း လူနာတေယာက္ ေဆး႐ံုလာတက္ရင္ အရက္ပ်ံနဲ႔ ဂြမ္းေလာက္ကအစ အျပင္မွာ ၀ယ္ခိုင္းေန ရတဲ့ေခတ္။ ေဆး႐ံုမွာ ရွိတာဆိုလို႔ ဆရာ၀န္ရယ္၊ ကုတင္ရယ္၊ လူနာရယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ့္ အေနအထား။ လူ နာအမ်ားစုႀကီးက ဆင္းရဲ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဘီလ်ံနာႀကီး ဘီလ္ဂိတ္ရဲ႕သား မဟုတ္ေလေတာ့ ေရွရည္ အိတ္ စိုက္ကုမေပးႏိုင္၊ အဲသလိုနဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲစရာအျဖစ္ေတြ ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာေတာ့ ေဆး ကုသတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ေနေပ်ာ္မယ္မဟုတ္မွန္း က်ေနာ္ သိလာတယ္။

လြတ္ရာကၽြတ္ရာကို ထြက္ေျပးခ်င္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာတာလည္း မ ဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီးကို အရင္ကုသခ်င္တဲ့ စိတ္ ေတြ ပိုကဲလာတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီး အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ကင္းမွပဲ ပံုမွန္ေဆးကုသတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို သိလာတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက ႏုိင္ငံေရးစိတ္ကေလးကလည္း အ ေညႇာင့္ထြက္ေနေလေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီးကို ကုသခ်င္ရင္ မွားယြင္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ႀကီးတခု လံုးကို ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္၊ အဲဒီအတြက္ ႏိုင္ငံေရးကို လုပ္ကိုလုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ ခ်က္ကို အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀မွာ က်ေနာ္ ယတိျပတ္ခ်ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီႏိုင္ငံေရး လုပ္ကိုလုပ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) စာေမးပြဲ အၿပီး အားလပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုကလည္း တြန္းအားတခုအေနနဲ႔ ပါ၀င္ခဲ့ပါ တယ္။ တရက္မွာ က်ေနာ္ အစ္ကိုနဲ႔ ညီရွိတဲ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ကို အလည္သြားဖို႔ ရထားစီးရင္း ကူမဲနဲ႔ ျမစ္သားဘူတာအၾကားမွာ တမိုင္မက ရွည္လ်ားတဲ့ လူတန္းႀကီးကို ရထားေပၚကေန ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ နားကိုေရာက္တာနဲ႔ ရထားက အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျဖးေျဖးခုတ္ေပးတယ္။ လူတန္းႀကီးထဲမွာ ကေလးငယ္ေတြက အစ အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိအရြယ္အလယ္၊ အဘိုးအို အဘြားအိုေတြအဆံုး အရြယ္အကုန္လံုး ေတြ႔ရတယ္။ ပါးစပ္ေတြ ကေန ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းရမ္းေနၾကတယ္။ ရထားေပၚက ခရီးသည္ေတြက ပိုက္ဆံ ေတြ မုန္႔ေတြ ပစ္ခ်ေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုး မရွက္အားဘဲ ေနပူႀကီးထဲမွာ အလုအယက္ ေကာက္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္ေတြက အေပၚစီးကေန ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ၾကတယ္။

အဲဒီ လူတန္းရွည္ႀကီးကို ၾကည့္ေငးရင္း၊ စိတ္ထဲမွာလည္း ငါတို႔ႏိုင္ငံသား အပ်ဳိ လူပ်ဳိအရြယ္ေတြပါ မရွက္မ ေၾကာက္ ေတာင္းရမ္းေနရေလျခင္းဆိုတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖစ္မိၿပီး က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္ေပါက္ေပါက္ က်မိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ့လည္း ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ က်ေနာ္ ေဒါသထြက္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔အထိ အဲဒီျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္ မေမ့ ႏိုင္ေသးဘူး။

အဲသလို စနစ္ေျပာင္းမယ့္ ႏိုင္ငံေရးကို လုပ္ကိုလုပ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားတာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး က်ေနာ့္အေဖ ကမ္းလွမ္းတဲ့ အယ္ဒီတာအလုပ္ကို လက္ခံျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ အသက္ (၂၆) ႏွစ္ေက်ာ္ (၂၇) ႏွစ္ထဲမွာေပါ့။ အဲဒါဆို အန္အယ္လ္ဒီလို ပါတီႀကီး ရွိေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံ ေရးေလာကထဲ တန္းမ၀င္တာလဲလို႔ ေမးစရာရွိတာေပါ့။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားေပ မယ့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ မီးနဲ႔ ကစားရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးလို႔ သိထားေတာ့ အရြယ္ငယ္တုန္းမွာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာကို ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပါတီႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔လည္း က်ေနာ့္ ကိုယ္က်ေနာ္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သံုးသပ္မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးစစ္မ်က္ႏွာကို အကူအပံ့ ျဖစ္ေစမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈစစ္မ်က္ႏွာကေန အရင္စၿပီး အားယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပလက္ေဖာင္းတခု ကို နင္းၿပီး ေျခကုပ္ယူတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ပဲ အယ္ဒီတာဘ၀ကို ေျခခ်ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ဆရာ၀န္အလုပ္ကိုေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀ ၿပီးကာစမွာ ရတဲ့ဘြဲ႔ေလးကို သံေယာဇဥ္ အမွ်င္မျပတ္ ေသးတာနဲ႔ မဂၢဇင္းလုပ္ရင္းတဘက္ ေတာင္ဥကၠလာ ကန္ဘဲ့က မိုးေကာင္းဘုရားေရွ႕မွာ အခန္းငွားၿပီး (၆) လေလာက္ အျပင္ေဆးခန္း ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေဆးခန္းထိုင္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ အင္တာနက္မွာ “ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ကန္ဘဲ့မွသည္ ၂၇ လမ္းသို႔ …” (ကလစ္၍ ဖတ္႐ႈပါ) ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတ ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆးခန္းစာခ်ဳပ္ (၆) လျပည့္တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းမေနေတာ့ဘဲ စာ ေပေလာကကိုပဲ က်ေနာ္ ေျခစံုပစ္နင္းခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

ေမး ။   ။ ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအေတြ႔အၾကံဳေတြ ဆက္ေျပာပါဦး။ ဘယ္ႏွစ္ အုပ္ ကိုင္ခဲ့သလဲ။ စာေရးသူ၊ စာေပေ၀ဖန္သူ၊ စာေပပရိသတ္တို႔နဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ ရပ္ေလးေတြေရာ ...။

ေျဖ ။   ။ က်ေနာ္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္နဲ႔ ၁၉၉၆၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ကေန ၂၀၀၅ ဇြန္လထုတ္အထိ ျမား နတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္း စုစုေပါင္း (၁၀၁) အုပ္ကို တာ၀န္ယူ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာဘ၀ အေတြ႔အ ၾကံဳေတြကေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးကို ျဖတ္သန္းရတဲ့ အပိုင္း၊ စာေရးသူေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေပါင္း သင္းရတဲ့ အပိုင္း၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ရတဲ့အပိုင္း၊ စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့အပိုင္း ေလးပိုင္းမွာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြက အမ်ားႀကီးပဲဆိုေတာ့ ေျပာမယ္ဆို ရွည္လ်ားေပမ်ားေနလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီး စနစ္ဆိုး ေခတ္ဆိုးေအာက္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ေျပာရရင္ စာေပစိစစ္ေရးအ ေၾကာင္းနဲ႔တင္ စိတ္လည္းညစ္ မိုးလည္းလင္းဆိုသလို ျဖစ္မွာစိုးရတယ္။ အခ်ိန္အားရွိမွ မွတ္မိသေလာက္ အ ေသးစိတ္ ျပန္ေရးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အထဲက ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြထဲက တခုကိုပဲ အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာျပပါရေစ။

က်ေနာ့္အရင္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာျဖစ္တဲ့ ဆရာခင္ေမာင္တိုး (မိုးမိတ္) လက္ထက္က ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ေပါ့ပ္ (၆၀) %၊ စာ (၄၀) % အခ်ဳိးအစားနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ သံုးသပ္မိတယ္။ ‘ေပါ့ပ္’ ဆိုတာကေတာ့ မဂၢဇင္း ေစ်းကြက္၀င္ဖို႔၊ ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔အတြက္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ အႏုပညာေလာကသားေတြရဲ႕ သတင္း ပလင္း၊ အင္တာဗ်ဴးေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့ အပိုင္းေပါ့။ ‘စာ’ ဆိုတာကေတာ့ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆး ေတြ ေဖာ္ျပတဲ့ အပိုင္းေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာက ရသစာေပမဂၢဇင္းတေစာင္ကို ထုတ္ေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေပါ့ပ္နဲ႔ တြဲမွ ၾကာၾကာရပ္ တည္ႏိုင္မယ့္ အေနအထားရွိတယ္။ ရသစာေပခ်ည္းပဲ ေဖာ္ျပထုတ္ေ၀ခ်င္ရင္ အ႐ံႈးေပၚၿပီး ေစာေစာစီးစီး ရပ္ ဆိုင္းရကိန္းရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမားနတ္ေမာင္ကို က်ေနာ္ကိုင္ေတာ့ က်ေနာ္က ေပါ့ပ္နဲ႔ စာကို (၃၀/၇၀) အခ်ဳိးကို ေျပာင္းပစ္တယ္။ ေပါ့ပ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ေပမယ့္ ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားေစမယ့္၊ စူးစူးရွရွရွိမယ့္ ပရိသတ္ရဲ႕အသံ (ဂီတ)၊ ပရိသတ္ ရဲ႕အသံ (ဗီြဒီယို) နဲ႔ ပရိသတ္ရဲ႕အသံ (႐ုပ္ရွင္) ဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္ေရးက႑သံုးခုကို အသစ္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ဖြင့္ေတာ့ ပ ရိသတ္ရဲ႕အသံ (ဂီတ) အခန္းက႑မွာ ေရးတဲ့ ညီညီတင္ (ေျမာင္းျမ) ရဲ႕ ေ၀ဖန္စာတပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိန္ ေခၚမႈတခုကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

တရက္မွာ က်ေနာ့္မဂၢဇင္းတိုက္ေပၚ အဆိုေတာ္ မ်ဳိးမ်ဳိး (အဆိုေတာ္ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္းရဲ႕ သားႀကီး) တက္လာတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ လူခ်င္းလည္း ဆံုဖူးထားေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ့အားသင့္သြားၿပီး “ဟာ ျမား နတ္ေမာင္အယ္ဒီတာက အစ္ကိုလား၊ အစ္ကိုရာ က်ေနာ္တို႔ လူခ်င္းလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ကို ေ၀ဖန္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါး အစ္ကို႔မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ရတာလဲ” ဆိုၿပီး ေဒါသသံနဲ႔ ေျပာလည္းေျပာ လက္ထဲ က ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကိုလည္း က်ေနာ့္အယ္ဒီတာစားပြဲေပၚ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းကို လွန္ျပ ဖတ္ျပရင္း ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ဆက္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို အျပစ္မျမင္မိဘဲ သူေျပာတာ ရပ္တဲ့အထိ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။

သူက အရင္လထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္မွာပါတဲ့ ညီညီတင္ (ေျမာင္းျမ) ရဲ႕ ေ၀ဖန္စာအေပၚ မေက်လည္လို႔ ေတာင္းပန္စာ ထည့္ခိုင္းမလို႔ တိုက္ေပၚတက္လာတာပါ။ ေဆာင္းပါးရွင္က အဆိုေတာ္ အဲလက္စ္ရဲ႕ ‘ေန႔သစ္ မ်ားကို ႀကိဳဆိုျခင္း’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခြကို ေ၀ဖန္ထားတာပါ။ ေ၀ဖန္တဲ့အခါမွာ စာသားပိုင္း၊ သီဆိုမႈအပိုင္းအ ျပင္ အဲဒီစီးရီးကို တီးခတ္တဲ့ မ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ Ghost Rider Band ရဲ႕ တီးခတ္မႈအပိုင္းကိုလည္း တပါတည္း ေ၀ ဖန္ထားတယ္။

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာင္းပါးရွင္အေနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ကို ေ၀ဖန္ထိုးႏွက္တာမဟုတ္ဘဲ ဂီတပညာပိုင္း ဆိုင္ရာကိုပဲ ေ၀ဖန္ထားတာျဖစ္လို႔ မဂၢဇင္းမွာ ေတာင္းပန္စာ ထည့္ေပးဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေဆာင္းပါးကို မ ေက်လည္ဘူးဆိုရင္ ျပန္ၿပီးတံု႔ျပန္ေရးသားပါ၊ အခ်က္အလက္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ရင္ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ ျပေပးမယ္လို႔ သူ႔ကို ေအးေအးေဆး ေျပာျပတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူက ျပန္မေရးခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာတယ္။ ျပန္မေရးခ်င္ဘူး၊ အသ ေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း လူခ်င္း ရင္းႏွီးတာကို အားမနာနဲ႔၊ တရားစြဲစရာရွိတာ စြဲပါ။ ပုဂၢိဳလ္ ေရးခင္မင္မႈ မပ်က္ျပားေစရဘဲ ဥေပဒေၾကာင္းအရ လိုက္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ရွည္ရွည္ေ၀း ေ၀း ဆက္ရွင္းျပတယ္။

သူက တရားစြဲမယ္လည္း မေျပာဘဲ စာေရးဆရာရဲ႕ လိပ္စာကို သိခ်င္တယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေတာင္းဆိုျပန္ တယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာရဲ႕ လိပ္စာဆိုတာ အယ္ဒီတာတို႔ ေစာင့္စည္းရမယ့္ ၀တၱရားအရ ကာယကံ ရွင္က ခြင့္ျပဳမွသာ ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးရွင္ပါတဲ့ က႑က ပရိသတ္ရဲ႕ အသံ (ဂီတ) ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္က ေရးသားသူ ပရိသတ္ရဲ႕ လိပ္စာကို ေဆာင္းပါးေအာက္ဆံုးမွာ ေဖာ္ျပ ေပးထားတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္က သူ႔ရဲ႕လိပ္စာမွာ မူဆယ္တဘက္ကမ္း တ႐ုတ္ျပည္ ေရႊလီက ႏိုက္ကလပ္မွာ ဒရမ္တီးသူအျဖစ္ပါ ေဖာ္ျပထားတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ေဆာင္းပါးရွင္ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီလိပ္စာအတိုင္း လိုက္သြားဖို႔ပဲ က်ေနာ္က မ်ဳိးမ်ဳိးကို အၾကံျပဳ လိုက္တယ္။ အဲဒီလိပ္စာကို မ်ဳိးမ်ဳိးလည္း မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္မိၿပီးသားျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္း ပါးရွင္ ေနတဲ့ေနရာက ေ၀းလို႔လားမသိဘူး၊ မ်ဳိးမ်ဳိးက ဒီလူ ရန္ကုန္မွာရွိလို႔ကေတာ့ ကားနဲ႔ပဲ တုိက္သတ္ခ်င္ တယ္လို႔ ဆက္ေပါက္ကြဲျပန္တယ္။ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “ညီရယ္ စိတ္ေလွ်ာ့ပါ။ အဲလိုစိတ္မ်ဳိးေတာ့ မထားပါနဲ႔။ အစ္ကို ေျပာျပသလို ျပန္ေရးခ်င္ တယ္ဆိုလည္း ေရးပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္မေရးခ်င္ဘူး၊ တျခားေရးတတ္တဲ့သူ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ကို ညီက အခ်က္အလက္ေျပာျပၿပီး ေရးခိုင္း၊ အခ်က္အလက္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ရင္ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပ ေပးပါမယ္။ အဲေလာက္နဲ႔တင္ မေက်နပ္လို႔ စာေရးသူကိုေရာ အယ္ဒီတာကိုပါ တရားစြဲခ်င္တယ္ဆိုလည္း စြဲပါ၊ အစ္ကိုတို႔ ရင္ဆိုင္ေပးပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ ညီနဲ႔ အစ္ကို႔ၾကားမွာ အခင္အမင္ မပ်က္ေစရပါဘူး” ဆိုတဲ့သ ေဘာ ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာမိတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ဘက္က ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း မေျပာဘဲ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သုန္သုန္မႈန္ မႈန္နဲ႔ တိုက္ေပၚက ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ သူ တိုက္ေပၚ ထပ္တက္လာျပန္တယ္။ သူက ေတာင္းပန္စာ မထည့္ေပးႏိုင္ရင္လည္း ဒီေဆာင္းပါးကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပတာဟာ Ghost Rider Music Band ကို ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ဆႏၵမရွိပါဘူးဆိုတဲ့ စာသားေရးၿပီး မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ က် ေနာ္က အဲဒါလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သူ ေက်လည္ေအာင္ ရွင္းျပၿပီး ဟိုတေန႔က ေျပာျပျပ တဲ့အတိုင္းပဲ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မယ့္အေၾကာင္း ထပ္ေျပာျပေတာ့ သူ ဆက္မေတာင္းဆိုေတာ့ဘဲ ျပန္ဆင္း သြားတယ္။ မဂၢဇင္းတိုက္ေပၚ ႏွစ္ခါတက္လာအၿပီးမွာ သူ ထပ္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း လမ္းမွာေတြ႔ ေတာ့လည္း သူ စိတ္ေျပသြားလို႔လား မသိဘူး၊ အျပံဳးမပ်က္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္လ်က္ပါပဲ။

ေနာက္တခါ ျမားနတ္ေမာင္မွာပါတဲ့ ‘ဦးဦးျမားနတ္ေမာင္ ေျဖပါ’ က႑က အေျဖတခုကို မေက်လည္လို႔ လူရႊင္ ေတာ္ သရဲေလးေကာင္က တရားစြဲမယ္ဆိုၿပီး ႏို႔တစ္စာပို႔တာ၊ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္က အယ္ဒီတာအမ်ဳိးသမီး ငယ္တဦးက က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ကို မေက်လည္လို႔ တရားစြဲမယ္ဆိုၿပီး ႏို႔တစ္စာပို႔တာေတြကိုလည္း ေျဖရွင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုေတာ့ ရွည္ေနမွာစိုးလို႔ အ က်ယ္တ၀င့္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

အယ္ဒီတာဘ၀ကို ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ျပႆ နာအခက္အခဲေတြ တပံုတေခါင္းပါပဲ။ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာ၊ လြမ္းေမာစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ႏိုင္ငံေရးအေျခခံစိတ္နဲ႔ ပံုေဖာ္ခဲ့တဲ့အေပၚမွာ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ၊ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာႀကီး ပါရဂူတို႔လို အရွိန္အ၀ါႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကအစ ျမားနတ္ ေမာင္ကေန စင္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြအဆံုး စိတ္တူကိုယ္တူ၊ ရပ္တည္ခ်က္တူ၊ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူ တဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့လို႔ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ျပႆနာအခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ရွိခဲ့ေပါ့ ေနာ္၊ ေနေပ်ာ္တဲ့ ဘ၀တခုကို ကာလအတိုင္းအတာတခု ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံယူမိပါတယ္။ က် ေနာ့္ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးအတြက္ အားေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရေစခဲ့တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ မွာလည္း အဲဒီလူေတြနဲ႔ ျပန္လည္လက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

(ဘေလာ့ဂါ အေတြ႔အၾကံဳ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္လက္အားေပးပါရန္ ...)

(ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ...)