က်မ နားလည္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ

က်မ နားလည္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ
ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး

က်မ နားလည္တဲ့ ဘေလာ့ဂါဆိုသည္မွာ ...

ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခု လိုခ်င္တဲ့သူေတြ၊ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္ေတြဖလွယ္ၿပီး အသိုင္းအ၀ိုင္းေလး ဖဲြ႔ ခ်င္တဲ့သူေတြ၊ ကုိယ္၀ါသနာပါရာ ပါရာေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထား၊ ၿပီး ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့သူေတြ ...၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လည္း ဘေလာ့ဂ္ကို professional ဆန္ဆန္လုပ္သလို၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီမွတ္စုထဲ ေရးခ်င္ တာေတြ ေရးထည့္ထားတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ဂ္ေလးကိုပဲ ကိုယ့္အိမ္ ကေလး ျပင္ဆင္သလို ဟုိျပင္သည္ထည့္ အလွဆင္တတ္ၾကသလို၊ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း စာေကာင္းေပ ခန႔္ေတြနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီး မြမ္းမံတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးစီေပါ့။

ကဲ ... ထားပါေတာ့ေလ။ ဘေလာ့ဂါေတြ (ဆိုလိုတာက ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ေတြ) မ်ားလာေတာ့ ဘယ္ သူေတြ အက်ိဳးယုတ္သြားပါသလဲ။ က်မကေတာ့ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြပဲ ေရာက္လုိ႔လားေတာ့မ သိ၊ စာေပအႏုပညာ လက္ရာသန္႔သန္႔ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈရေတာ့ေလ ... သေဘာက် လုိက္တာ။ တစ္စစီျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ႏွေျမာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာေလးေတြဆုိ ဟုိလက္တုိ႔ သည္လက္တို႔နဲ႔ ေ၀မွ်တတ္တာကိုက ဘေလာ႔ဂ္အသို္င္းအ၀ို္င္းရဲ႕ အေလ့အထတစ္ခု။ အေတြးအ ေခၚေကာင္းေတြ၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေကာင္းေလးေတြ ေတြ႔ရေတာ့ အားရလိုက္ရတာ။ တကယ္ပါပဲ ...။

တစ္ခုရွိတာက ... က်မတစ္ဦးတည္းအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ... က်မတင္ခ်င္တာေတြကို က်မခံစားခ်က္နဲ႔ ညိႇၿပီး တင္တတ္ပါတယ္။ တခါတခါ က်မေရးၿပီးမွ အမ်ိဳးသားဖတ္ရေတာ့မွ ... က်မကို သူသိရတာမ်ိဳး။ ဆိုလိုတာက ... သိပ္လြတ္လပ္တယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ တင္သင့္၊ မတင္သင့္ စဥ္းစား ဆင္ဆာလုပ္ရတာကိုး။ က်မဘ ေလာ့ဂ္ကေတာ့ အစကတည္းကိုက ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ႔ဂ္ေလးပါ။ ဘာအေရာင္အေသြးမွ မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က် မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး ေရးျဖစ္တဲ့ စာေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်စ္တာ၊ မုန္းတာ၊ မေက်နပ္တာ၊ ပင္ ပန္းစိတ္ဓာတ္က်တာ ...။ တစ္ခါတစ္ေလ ... သူမ်ားစာေတြ ဖတ္ၿပီးမွ စိတ္ထဲ မေနႏိုင္မထို္င္ႏိုင္ ျဖစ္လာရင္ ကြန္မက္ေလးေတြ ကိုယ့္ဖာသာထပ္ေပးျဖစ္မယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ဘေလာ႔ဂ္တု္ိင္းဟာ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ့္ theme နဲ႔ ကိုယ္ ရပ္တည္ေနၾကတာပါ။ ဘယ္သူကမွ ၾကား က၀င္ၿပီး ဆင္ဆာလုပ္၊ edit လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ လာဖတ္တဲ့ သူေတြကလည္း ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ ကိုက္ရင္ ကိုက္သလို၊ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္သလို လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကို လက္ခံလုိ႔ ကြန္မက္ေပးခြင့္၊ စီေဘာက္စ္မွာ ေအာ္ခြင့္ေပးထားေလ႔ရွိပါတယ္။ ကို္ယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ေရးခ်င္တာ ေရးတင္တယ္ဆုိေပမယ့္ လာဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း အေလးထားၾကပါတယ္။ ကို္ယ့္ဖာသာကိုယ္ ေရးတယ္ ဆိုၿပီး မုိက္မိုက္႐ို္င္း႐ို္င္းေတြ ေစာ္ကားေမာ္ကားစကားေတြ ေရးထားလုိ႔ကေတာ့ လမ္းမွားလို႔ေရာက္တဲ႔ တစ္ ေခါက္အျပင္ ေနာက္ထပ္မလာေတာ့ပါဘူး။ က်မကေတာ့ သြားေနက် ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ သြားဖတ္ၿပီး ဖတ္ ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ကို စိတ္ထဲက ရင္းႏွီးသြားလိုက္တာ။ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ သူမသိ၊ သူ႔ ကိုယ္ မသိေလ။

နုိင္ငံေရးဘေလာ့ဂ္ေတြကေရာ ... သူတုိ႔လည္း သူတို႔ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ ရပ္တည္ေနၾကတာပါပဲ။ သူတို႔မွာ လည္း အားေပးတဲ့သူေတြ ရွိမယ္။ လာဖတ္တဲ့သူေတြ ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုန္လံုးကို ငါးကြန္ပစ္ၿပီး ဖမ္းသ လို သိမ္းက်ဳံးစည္း႐ံုးလို႔ ရမတဲ႔လား။ စာဖတ္သူေတြဆီမွာ ေ၀ဖန္စဥ္းစားတတ္တဲ့ အသိဉာဏ္ေတြ ရိွပါေသး တယ္။ ဒါက အမွန္၊ ဒါက ခ်ဲ႕ကားထားတာ၊ ဒါကေတာ့ ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ၾကံထားတာ ...။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ နားလည္လို႔ ရေသးတယ္၊ ဒီထက္ပိုလာရင္ လက္ခံႏိုင္တဲ့သူေတြပဲ က်န္ခဲ့မွာပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲက ဘာ သာစကားမတူရင္ ေရရွည္စကားေျပာလုိ႔ မရဘူးဆုိတာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ဘေလာ့ဂ္ပုိင္ရွင္ေတြ မ်ားလာတဲ႔အတြက္ ...
က်မကေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္။
လူေတြမွာ ဖန္တီးႏုိင္ဖုိ႔ အခြင့္ေတြ ပိုရလာတယ္။ (အႏုပညာအင္အားေတြ တုိးတက္လာမယ္)
ကိုယ့္စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေျပာျပဖို႔ အေျခအေနေတြ ေပးလာတယ္။ (စိတ္ထဲျမံဳတာမ်ဳိး ေလ်ာ့သြားလို႔ စိတ္ဒဏ္ ရာေတြ သက္သာလာမယ္)
ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္တူညီႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ရလာနုိင္တယ္။ (အေပါင္းအသင္းေတြ တိုးလာမယ္)
ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ နည္းပညာေတြကို ေ၀မွ်ႏိုင္သလို ကို္ယ္လိုခ်င္တာေတြလည္း အကူအညီေတာင္းဖို႔ ရွာေဖြဖုိ႔ ေနရာေလးေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ( ဗဟုသုတေတြ တုိးပြားလာမယ္)

ဘယ္ေနရာမွာမဆို pros & cons, advantages and disadvanges ဆိုတာေတြက ဒြန္တဲြေနတာပါပဲ။ မီး ေတာင္ သံုးစဲြသူေပၚမူတည္ၿပီး ရန္သူျဖစ္လုိက္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္လုိက္ ျဖစ္ေနေသးတာပဲ။ တန္ေဆးလြန္ေဘးတဲ့။ က်မအတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွတ္စုစာအုပ္ေလးက က်မအတြက္ ရင္ဖြင့္ရာ။ တျခားဘေလာ႔ဂ္ေတြကက်ေတာ့ က်မအတြက္ စိတ္ဓာတ္အားျဖည့္ေပးတဲ့ အားေဆးေတြေလ ...။ ေဆးခါးေတြဆိုရင္ေတာ့ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးပါ၏။

အေတြးအေခၚ ျမင့္မားဖုိ႔ မလိုပါ။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း ႐ုိးသားမႈကိုသာ လုိလားပါ၏။
စာအုပ္ႀကီးထဲက သီအုိရီေတြ ယူမလာပါနဲ႔။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ အသံုးခ်ႏုိင္မယ့္ အရာေတြသာ ခ်ေပးပါ။
အေၾကာင္းကေတာ့ ... က်မက သာမန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး