ေၾကကြဲစိတ္

ေညွာ္နံ႔မ်ား၊ မီးခိုးမ်ား၊ ေရာင္စုံလူမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးစည္ကားေနေသာ ၁၉ လမ္း၏ ဆည္းဆာခ်ိန္ထဲသို႔ က်ေနာ္တို႔လူသုိက္ တိုး၀င္လာခဲ့၏။ ထိုင္ေနက် ၀င္းစားေသာက္ဆုိင္၏ ဆိုင္ေရွ႕ လမ္းမေဘး၌ ခင္းထားေသာ စားပြဲ၀ိုင္းတခုတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၀ိုင္းထုိင္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တုိ႔ဆိုသည္က က်ေနာ္၊ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာႏွင့္ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမွလာသည့္ စာေပမိတ္ေဆြသုံးဦးတုိ႔ျဖစ္သည္။ စာေပသမားမ်ား ဆုံစည္းရာျဖစ္ေသာ ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ ေရြ႔လ်ားလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ၀ယ္စားေနက် ေျမပဲျပဳတ္သည္က ေျပးလာၿပီး ‘အကို ႏွစ္ရာဖုိး ထည့္လုိက္မယ္ေနာ္’ ဟုဆုိကာ ဆိုင္ထဲမွ ထည့္စရာ လွမ္းေတာင္းေနေတာ့သည္။ ပန္းကန္ျပား ေရာက္လာသည့္အခါ ေျမပဲျပဳတ္ ႏွစ္ခြက္ထည့္၊ ဆီဆမ္း၊ ဆားႏွင့့္ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ ျဖဴးေပးၿပီး က်ေနာ့္ထံမွ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာ ေတာင္းကာ ထြက္သြားသည္။ သူ ထြက္သြားမွ စားပြဲထုိးကို လွမ္းေခၚၿပီး ေဆာင္းညခ်မ္းထဲ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဘတ္ေတြကို ေႏြးေထြးေစဖို႔ မႏၱေလးရမ္တလုံး မွာလုိက္သည္။ စားပြဲထိုးက က်ေနာ္တို႔ မွာၾကားသည့္ အျမည္းစာရင္းကို မွတ္သားၿပီး ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ ႀကိဳတင္ရွိႏွင့္ေနသည့္ ေျမပဲျပဳတ္ကို ျမည္းရင္းပင္ က်ေနာ္တို႔ စကားလက္ဆုံက်ေနျဖစ္ေတာ့သည္။

‘အကိုႀကီးတုိ႔ အမႀကီးတို႔ရယ္၊ အကိုႀကီးတုိ႔ အမႀကီးတို႔ ေပးမွ ေကြြၽးမွ စားရမယ့္သူပါ၊ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနတာလည္း ၾကာပါၿပီ၊ လူမမယ္ ခေလးေလးနဲ႔မို႔ သနားၾကပါရွင္’

စူးရွက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အသံလာရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ရင္ခြင္ထဲ လသားအရြယ္ ကေလးေလးကို ပိုက္ထားသည့္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တဦး က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းနားတြင္ လာေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္မွမိတ္ေဆြက ပိုက္္ဆံအေႂကြ အနည္းငယ္ထည့္လိုုက္သည္။ ထိုအမ်ဳိသမီး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာေရာက္လက္ ျဖန္႔ေနၾကရာ ၁၉ လမ္း ညခ်မ္းသည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ က်ားမအရြယ္မ်ဳိးစုံ ပုံစံမ်ဳိးစုံျဖင့္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။

သူေတာင္းစားေတြကိုၾကည့္ရင္း လပြတၱာမွ စာေပမိတ္ေဆြက ‘က်ေနာ္ကေတာ့ သူေတာင္းစားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပးဘူး၊ တေယာက္ထဲကို သနားၿပီး ပိုက္ဆံထည့္လိုက္လို႔လည္း ၿပီးမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ပိုမ်ားလာေအာင္ အားေပးသလို ျဖစ္ေနမယ္၊ ဒါမ်ဳိးက အစုိးရကရွင္းမွ ေျပလည္မယ့္ ျပႆနာဗ်၊ အစုိးရ ေစာက္သံုးမက်လို႔ ဒီလိုသူေတာင္းစားေတြ မ်ားေနတာ’ဟု သူ႔အယူအဆကို ေျပာေလသည္။

ေနာက္တဦးက ‘ကိုယ္အဂၤါခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး ေျချပတ္လက္ျပတ္နဲ႔ အလုပ္တကယ္လုပ္မစားႏိုင္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ေပးသင့္ပါတယ္ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ထဲက အမ်ားစုက ဒီစစ္အစိုးရရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ရရွာတဲ့ စစ္သားထြက္ေတြ မ်ားတယ္ဗ်၊ တိုက္တုန္းက တုိက္ခိုင္းၿပီး ေျချပတ္လက္ျပတ္ျဖစ္ေတာ့ ဘာမွတာ၀န္ယူခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ယုတ္မာတဲ့ အစိုးရဗ် ’ ဟု မေက်မခ်မ္း ၀င္ေျပာကာ ေပါက္ကြဲေနျပန္သည္။

ပိုက္ဆံထည့္လုိက္သည့္ စာေပမိတ္ေဆြကေတာ့ ‘ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္က သနားတတ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ အေႂကြရွိတဲ့အခါ ထည့္လုိက္တာပါပဲ’ ဟု ေျဖေျပာေျပာသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာက သူတို႔သုံးဦး ေျပာဆုိေနသည္ကို အသာနားေထာင္ေနၾကသည္။ မႏၱေလးရမ္ပုလင္းလည္း တပိုင္းေလာက္ က်ဳိးသြားၿပီး စကား၀ိုင္းလည္း ပိုသြက္လာခဲ့သည္။ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲအေၾကာင္း၊ လူမႈဒုကၡဘ၀အေထြေထြအေၾကာင္း၊ ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ ေျပာဆုိေနၾကရင္း စစ္အစိုးရကို တီးတုိး က်ိန္ဆဲေနၾကေတာ့သည္။ ထုိအခိုက္ ႏွစ္တန္းသုံးတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ၀တ္ ကေလးမေလးတဦး အေၾကာ္ဗန္းကေလးကိုင္ကာ က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းသို႔ ေရာက္လာ၏။ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာက ကေလးမေလးအား ၾကည့္ၿပီး …

‘ သမီးက ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ’ ဟု ေမးလုိက္သည္။ ကေလးမေလးက …
‘ ႏွစ္တန္း ’ ဟု ျပန္ေျဖသည္။
‘ သမီးက ဘယ္ကေန လာေရာင္းတာလဲ၊ ’
‘ ဒလကေန လာေရာင္းတာ ’
‘ ဒလကို ညဘက္ျပန္ေတာ့ ဘယ္လိုျပန္လဲ ’
‘ ငွက္စီးၿပီး ျပန္တယ္ ’
‘ သမီးႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ’ ဟု မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာက ေမးလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ ကေလးမေလး ျပန္ေျဖသည့္ အေျဖကို နားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလုံး မ်က္လုံးျပဴးရေတာ့သည္။
ကေလးမေလးက ‘ သမီးႀကီးလာရင္ ဆရာ၀န္ရယ္၊ ဘုရားရယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားရယ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ’ တဲ့၊
‘ သမီးက ဘာလို႔ ျမန္မာမျဖစ္ခ်င္တာလဲ ’ ဟု မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာက ထပ္ေမးလုိက္သည့္အခါ ကေလးမေလးက …
‘ ဟင့္အင္း ျမန္မာမျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ႏုိင္ငံျခားသားပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျမန္မာက ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားသားက ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ’ ဟု ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖေလသည္။

က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး အတန္ၾကာ ၿငိိမ္သက္က်ဳိးက်သြားေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာက ကေလးမေလးကို မုန္႔ဖိုးေပးလုိက္ၿပီး ‘ေဟ … ဒါမွ … ဒို႔ျမန္မာကြ’ ဟုဆိုကာ အရက္ခြက္ကို ေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လန္႔ျဖန္႔သြားေတာ့၏။ ၁၉ လမ္းအပ်ဳိမကေတာ့ သူမႏွင့္ ဘာမွမဆုိင္သလိုပင္ လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို အစြမ္းကုန္ျမဴဆြယ္ကာ ဧည့္ခံႀကိဳဆုိရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနေလသည္။

--- --- --- --- ---

သိမ္ႀကီးေစ်း ႏိိုက္ကလပ္အတြင္း ခန္းမထဲတြင္ ေရာင္စုံဆလိုက္မီး မွိ္န္မွိန္မ်ား ဟုိတစ ဒီတစ ထိုးက်ေနသည္။ ခန္းမအလယ္ ကြက္လပ္ႀကီး၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ဆိုဖာဆက္တီခုံ၀ိုင္းမ်ား တပတ္လည္ခ်ထား၏။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာ၀န္သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ လူစုံတုန္း ၀င္ေၾကးႏွစ္ေထာင္စီေပးၿပီး ႏိုက္ကလပ္ထဲ ၀င္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခန္းမထဲတြင္ ရက္ပ္သီခ်င္းတီးလုံးမ်ား နန္းစေတာ့ပ္ဖြင့္ထားၿပီး အဲယားကြန္းေလေၾကာင့္ ေအးစိိမ့္ေနသည္။ ဧည့္ႀကိဳအမ်ဳိးသား (၀ိတ္တာ) က ဆက္တီဆိုဖာ၀ိုင္းတ၀ိုင္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေနရာခ်ေပးသည္။ ၀င္ေၾကးျဖတ္ပိုင္း ေတြကိုေပးလုိက္ရာ တဦးစီိအတြက္ ဘီယာႏွစ္ဘူးစီ လာခ်ေပးသည္။ အာလူးေၾကာ္ႏွင့္ ေျမပဲ ပြဲမ်ားလည္း ျမည္းစရာအျဖစ္ ခ်ေပးထားသည္။ ပတ္ပတ္လည္ လူသြားလမ္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ အရက္္ဘားေကာင္တာအနီးတြင္ အက်ႌႌႀကိဳးသိုင္း စကတ္အတုိမ်ားႏွင့္ ရမၼက္ေသြးႂကြဖြယ္ အေရာင္စုံအေသြးစုံ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ား လမ္းသလားေနၾကသည္။

မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ေနသည့္ ၀ိုင္းနား ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ‘ ကိုကို ေန႔တိုင္းလာေနာ္’ ဟု မၾကားတၾကား သီခ်င္းဆုိသြားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းနား လာၿပီး ‘ အကိုတို႔ ဒီည ဧည့္သည္မေခၚၾကဘူးလား’ ေျဗာင္ပင္ ေမးေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ‘ ငါတုိ႔ ဧည့္သည္ေခၚဖို႔ လာတာမဟုတ္ဖူး၊ ဒီထဲမေရာက္ဘူးလို႔ လာတာ’ ဟု ေျပာလုိက္မွ လာေမးသည့္ ေကာင္မေလးမ်ား ျပန္ထြက္သြားသည္။ တျခား၀ိုင္းမ်ားမွ အမ်ဳိသားေတြၾကားမွာေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ား ဟုိတစု ဒီတစု စကားေျပာလိုက္ ရယ္ေမာလုိက္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကေတာ့ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ဆုိသလို ႏိုက္ကလပ္ထဲ စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ စိတ္၀င္တစား ရွိေနၾကေတာ့သည္။

ထိုအခိုက္ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္တစု ခန္းမထဲသို႔ ၀င္လာၾကသည္။ ၀ိတ္တာမ်ားက တကယ့္ဗီြအိုင္ပီ လူႀကီးမ်ားသဖြယ္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳလာၾကသည္။ ထုိႏိုင္ငံျခားသားအုပ္စုကို ၾကည့္ၿပီး ခန္းမထဲရွိ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအားလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ၀ိတ္တာမ်ားက ႏိုင္ငံျခားသားအုပ္စုကို သီးသန္႔ခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားအုပ္စု အခန္းထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ အခန္း၀တံခါးေရွ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအားလုံး အီသီယိုးပီးယားတြင္ အစာတန္းစီသလုိ စုု႐ုံးစု႐ုံးႏွင့္ တိုးႀကိတ္ေနၾကေတာ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ထိုသီးသန္႔ခန္းဘက္သို႔ အာ႐ုံစိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ ခဏအၾကာတြင္ အခန္းအျပင္မွ ၀ိတ္တာတဦးက တုတ္တေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး အမ်ဴိးသမီးမ်ားကို ႀကိမ္းေမာင္းေနသည့္အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။

‘ အားလုံးတန္းစီ၊ တေယာက္ခ်င္း အလွည့္က်၀င္’ ဟု ေအာ္ေနေလသည္။

က်ေနာ္တို႔က အနားမွ ၀ိတ္တာကို ေခၚၿပီး ‘ အဲ့ဒါဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ’ ဟုေမးရာ ၀ိတ္တာက …
‘ အထဲက ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို တေယာက္ခ်င္း၀င္ၿပီး လွည့္ျပဖို႔ တန္းစီေနၾကတာေလ၊ ဟုိလူေတြက ႀကိဳက္ရင္ ေဒၚလာနဲ႔ေခၚမွာဆိုေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၾကတာ’ ဟု ရွင္းျပေလသည္။

တန္းစီိတိုးႀကိတ္ေနသည့္ လူတန္းႀကီးက တစ္ရာေလာက္နီးနီးရွိၿပီး ေခၚမည့္ဦးေရက ေလးငါးေယာက္ပဲဟု ၀ိတ္တာက ဆက္ရွင္းျပသည္။ ၾကည့္ေနရင္း တေယာက္၀င္သြားလုိက္ တေယာက္ျပန္ထြက္လာလိုက္ႏွင့္ စိတ္မသက္သာစရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေနရ၏။ ထိုအမ်ဳိးသမီးေတြ တိုးႀကိတ္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတဦးက ‘ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကိုက်ေတာ့ ၀င္လာကတည္းက အဲဒီေကာင္မေလးေတြ ဘာလို႔လာၿပီး မ၀ိုင္းၾကတာလဲ’ဟု ၀ိတ္တာကို ေနာက္သလိုလုိႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ၀ိတ္တာက ‘ အကိုကလည္း သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားေခၚမွ ပိုက္ဆံပိုရတာဆုိေတာ့ အဲဒီနားပဲ တုိးႀကိတ္ေနၾကတာေပါ့၊ အကိုတုိ႔က ၀င္လာကတည္းက ပုဆိုးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ျမန္မာမွန္း သူတုိ႔သိၾကတယ္ေလ၊ ျမန္မာေတြက ပိုက္္္ဆံသိပ္မသုံးႏိုင္ၾကေတာ့ ျမန္မာဧည့္သည္ေတြနားဆုိ သူတို႔က သိပ္ကပ္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာဆိုရင္ ဧည့္သည္က တကူးတက လွမ္းေခၚမွ သူတို႔က လာထိုင္တာ၊ ျမန္မာဧည့္သည္ေတြဆုိ သူတို႔က ေခ်းထုပ္ေတြလို႔ ေခၚၾကတာအကိုရဲ႕။ အလကား ဘိုင္ေကာင္ေတြ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ’ဟု ရွင္းျပရာ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ငိုရမလို ရယ္ရမလုိ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ စကား၀ို္င္းလည္း အတန္ၾကာ တိတ္္္္္ဆိတ္ေအးစက္သြားေတာ့၏။

‘ကဲကဲ ေခ်းထုပ္ေတြလို အေျပာမခံရခင္ လစ္မွနဲ႔တူတယ္’ ဟု သူငယ္ခ်င္းတဦးက ေဆာ္ၾသလုိက္မွ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ႏိုက္ကလပ္ခန္းမထဲမွ ေလးပင္စြာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေနစဥ္ တခါက ၁၉ လမ္းတြင္္ ဆုံခဲ့ရသည့္ ျမန္မာမျဖစ္ခ်င္သည့္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ ကေလးမေလးကို က်ေနာ္ ျဖတ္ခနဲ သတိရလိုက္မိေလသည္။

ကိုလတ္