အထိန္းသိမ္းခံ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္၏ (၇၈)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး

ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ခြင့္/ကာအဖြဲ႔ရဲ႕ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲ
လြင္ေမာင္သန္း

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၂) ရက္ေန႔က လူသိမ်ားထင္ရွားတ့ဲ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ (၇၈) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ျဖစ္ တယ္။ သူက တကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ အဲသည္ေန႔မွာပဲ ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက တဆင့္ ေျပာလိုက္တယ္။ မတ္လ (၈) ရက္ေန႔က အက်ဥ္းဦးစီး ၫႊန္ခ်ဳပ္ တန္းစီမွာ “က်ေနာ့္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ အသနားခံ ေတာင္းဆိုေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္(၂၀) ခ်ထားတာ၊ အခု ေထာင္တြင္းေနသား (၁၈)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းသားတေယာက္ ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးအရ က်ေနာ့္ကို လႊတ္ေပးသင့္တဲ့ ရက္ထက္ အမ်ားႀကီး ေက်ာ္လြန္ေနပါၿပီ”။ သူတို႔ပဲ လက္ကိုင္ထားတ့ဲ အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲဥပေဒ (Jail Manual) အရ မည္သည့္ အက်ဥ္းသားမဆို ဆုမွတ္ရက္မ်ားကို အဆင့္ (၃) ဆင့္ခြဲ၍ ခံစားခြင့္ရွိသည္လို႔ ဥပေဒတြင္ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

အက်ဥ္းသားတိုင္း ‘ကႀကီး’ ကြာ (‘A’ grade Quart) အတြက္ ဆုမွတ္ရက္ (၄၅) ရက္၊ ‘ခေခြး’ ကြာ အတြက္ ဆုမွတ္ရက္ (၃၂) ရက္နဲ႔ ‘ဂငယ္’ ကြာအတြက္ ဆုမွတ္ရက္ (၂၃) ရက္ ခံစားခြင့္ရွိရမယ္။ ကြာဆိုတာ (၃) လတႀကိမ္စီနဲ႔ တႏွစ္ကို (၄) ကြာရွိတယ္။ အနိမ့္ဆံုးဆုမွတ္ရက္ ‘ဂငယ္’ ကြာရတ့ဲ အက်ဥ္းသားတဦးဟာ ေနသား (၃) လျပည့္ၿပီးတိုင္း ဆုမွတ္ရက္ (၂၃) ရက္ရတာျဖစ္လို႔ ေနသား တႏွစ္ရွိရင္ အပိုေဆာင္းဆုမွတ္ရက္ (၃) လ ေက်ာ္ရသြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အဘဝတီလို ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္္ (၂၀) က်ခံေနရသူတဦးဟာ ေထာင္တြင္းေနသား (၁၆) ႏွစ္ရွိၿပီဆိုတာနဲ႔ ဥပေဒအရ လႊတ္ေပးရပါတယ္။ ခုေတာ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရပါၿပီ။

ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အေတာ္ကို အလုပ္ရခက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရၿပီးသား၊ ရွိၿပီးသား အခြင့္အေရးေလးေတြ ေပ်ာက္သြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ တိုက္ဝင္း အတြင္းထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာေနရတာတို႔၊ ေရအဝခ်ဳိးရတာတို႔ အပါအဝင္ေပါ့။ အတူေန အက်ဥ္းသား ကိုယ့္ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈေတြ မလြဲရေလေအာင္ ႀကိဳတင္ညိႇႏိႈင္းထားသင့္တ့ဲ ကိစၥကို ႀကိဳညိႇထားၾကၿပီး တိုက္ပြဲရဲ႕ အဆင့္အလိုက္ေပၚမွာမူတည္လို႔ မဟာဗ်ဴဟာ၊ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးေဖာ္ေနသလို ရန္သူအာဏာပိုင္ဘက္ကလည္း ကိုုယ့္ဘက္က အားနည္းခ်က္မ်ားကို အမိအရနင္းၿပီး ေခ်မႈန္းတတ္ပါတယ္။

(၅) ညတို႔တိုက္ပြဲမွာေတာ့ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲတတ္တ့ဲ သင္ခန္းစာေတြကို ထပ္တလဲလဲရေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ မတရားညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေနတ့ဲ အာဏာရွင္ကေတာ့ လူၾကမ္း ဗီလိန္ပဲျဖစ္မွာပါ။ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူရဲ႕ေရွ႕က ရင္ေကာ့ၿပီး ရဲရဲဝ့ံဝံ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ပါ။ ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးေပၚမွာ ခြထိုင္ထားလို႔ မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ ပရီးမီးယားလို သေရပြဲမရွိဘူး။ မႏိုင္ရင္ ႐ံႈးမယ္၊ မ႐ံႈးရင္ ႏိုင္မယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ အသက္ခ်င္း ထပ္ထားရတ့ဲ ေလာင္းကစားပြဲ။

အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြကို စနစ္တက်လုပ္ထားရပါတယ္။ ဘယ္အဆင့္မွာ ဘယ္သူက ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာက အစေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ အက်ဥ္းသား အခြင့္ အေရးကို ကာကြယ္ဖို႔ မနည္းက်ားကန္ထားရတာပါ။ ၁၉၉၄-၉၅-၉၆ ကာလတုန္းက က်ေနာ္တို႔
(၃) တိုက္မွာ အဘဝတီရွိေနတ့ဲအတြက္ အျခားတိုက္မ်ား၊ အေဆာင္မ်ားနဲ႔မတူဘဲ ထူးထူးျခားျခား စနစ္တက် ညီၫြတ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ သာေရး နာေရးကိစၥ၊ အက်ဥ္းသားအခြင့္ အေရးမ်ား စသည္ျဖင့္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံဝင္ခြင္က် လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။

(၃) တိုက္မွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဖြဲ႔စည္းထားတ့ဲ အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရးကာကြယ္ေရးေကာ္မတီ (ခြင့္/ကာ အဖြဲ႔) ရဲ႕ တာဝန္ေပးခ်က္အရ က်ေနာ္၊ ခင္ဦးအမတ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္၊ ရန္ကုန္တိုင္း NLD ကိုေဌးေအာင္ (ဆရာဇင္လင္း) နဲ႔ အဘဝတီတို႔ဟာ အသက္အရြယ္အရ လူလတ္ပိုင္းေရာ၊ လူႀကီးပိုင္းပါျဖစ္ေနၾကလို႔ အာဏာပိုင္နဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္ၾကတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ပိုင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ကိစၥရွိတယ္ဆိုရင္ ေစလႊတ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ေထာင္ဝင္စာအလာနည္း၊ အလာႀကဲၾကလို႔လည္း ဒီတာဝန္ကိုေပးၾကရတာလည္း ပါမွာပါ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာေနတ့ဲ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္လို႔မႏိုင္ရင္ အျပင္ကေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တ့ဲ မိသားစုကို မဲၿပီး Pressure ေပး ညစ္ပတ္ တတ္ၾကပါတယ္။ ေထာင္ဝင္စာပိတ္တာေတြကိုလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ (၃) တိုက္မွာ ေထာင္ဝင္စာ အလာမ်ားတ့ဲ သူေဌးေတြမ်ားလို႔ မနက္ပိုင္းကို လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီနဲ႔ ေန႔စဥ္ အသားဟင္း မျပတ္ ထမင္းစားေနၾကရတာကေတာ့ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္ ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႕ မွ်တစားေသာက္ၾကတ့ဲ ေမတၱာတရား မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္တြင္းက အက်ဥ္းသားမ်ားရဲ႕အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရမႈမ်ားကို ပံုစံအကႌ်မွာ စာေရးၿပီး ကုလသမဂၢညီလာခံသို႔ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ၾကတာဟာ ေထာင္တြင္းႏိုင္ငံေရးမွာ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေငြအား၊ လူအားစိုက္ထုတ္ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မခိုမကပ္ က်ရာ အခန္းက႑မ်ားအလိုက္ လုပ္ၾကလုိ႔ပါ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းတို႔ရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္လႊမ္းမိုးမႈမွလည္း မရွိၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းပံုျဖတ္တတ္တ့ဲ ေရသာခိုအေခ်ာင္သမား၊ အခြင့္အေရးသမားမ်ားလည္း မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္ ႏွစ္တိုးေထာင္က်ခံရတ့ဲ သူရဲေကာင္းမ်ားကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပါဘူး။ ခြင့္/ကာ အဖြဲ႔မွာ အမရပူရအမတ္ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ (NLD)၊ ကိုဘမ်ဳိးသိန္း (ဒညတ)၊ ကိုဂ်င္မီ (လူ႔ေဘာင္သစ္)၊ ကိုသက္မင္းေအာင္ (ABSDF) နဲ႔ ကိုစိုးျမင့္ (ဗကပ) တို႔ (၅) ဦး ပါ၀င္ၾကပါတယ္။

(၁) ခန္းက ကိုမ်ဳိးမင္း (ဒညတ) ဆီက ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ား အကုန္အက်ခံၿပီး ေထာင္တြင္းကို ရေအာင္သြင္းထားတ့ဲ ေရဒီယိုတလံုး ရွာေဖြေရးတလာစီတုန္း မိသြားတယ္။ ေထာင္တြင္းမွာ အမ်ားစု သတင္းငတ္ေနေတာ့လည္း ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေရာ ရသေလာက္ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အာဏာပိုင္မ်ားက ျပစ္ဒဏ္တိုက္၊ စစ္ေခြးတိုက္ကိုပို႔တာ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရ ျပစ္ဒဏ္က် အက်ဥ္းသားကို အမ်ားျမင္သာတ့ဲေနရာမွာ သီးျခားခြဲထားရမယ္။ အမ်ားနဲ႔ေရာၿပီး အတူေရခ်ဳိးမခ်ဘူး။ လူသားတဦးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္ညိႇဳးႏြမ္းေစေသာ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း၊ ေဒါက္ေျခခ်င္းမ်ားခတ္ျခင္းတို႔ကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း အာဏာပိုင္မ်ားထံကို တင္ျပႏိုင္ခ့ဲလို႔ ေထာင္ဝင္စာေတာ့ (၁) လအပိတ္ခံရတယ္။ သို႔ေသာ္ စားစရာေတြကို ဝန္ထမ္းကတဆင့္ ေပးခိုင္းလို႔ရတယ္။ ဒါကလည္း ခြင့္/ကာ အဖြဲ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္နဲ႔ ၅ (ည) ေတြ တညီတၫြတ္တည္း ရပ္တည္ေနၾကတာကိုေတြ႔လို႔ အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ေလ်ာ ေနရတာ။ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ဆုမွတ္ရက္ ကြာျဖတ္တာေတြ ရွိတတ္တယ္။ မျမင္ရလို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ေအာင္ျမင္မႈရခ့ဲတ့ဲ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲပါပဲ။

(၄) တိုက္မွာ အခန္းစုစုေပါင္း (၃၀) ရွိၿပီး (၁၈) ခန္းရွိတ့ဲအျခမ္းကို (၄) ရွည္နဲ႔ (၁၂) ခန္းရွိတ့ဲအျခမ္းကို (၄) တို ဆိုၿပီး အကန္႔ခြဲထားတယ္။ (၄) တိုက ဗကပကိုသက္ခိုင္အမႈတြဲ ကိုဗလႀကီး (ေခၚ) ကိုသန္းထြဋ္ အခန္းထဲက ပံုမွန္ရွာေဖြေရး တလာစီတ့ဲအခ်ိန္မွာ စာရြက္နဲ႔ခဲတံ သိမ္းဆည္းရမိသြားျပန္ပါတယ္။ ယုဝတီေဆာင္လို႔ေခၚတဲ့ (၅) တိုက္ကို ေဒါက္-ေျခခ်င္းခတ္ၿပီး ပို႔လိုက္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းရတယ္။

ယုဝတီေဆာင္လို႔ေခၚရတာကလည္း ေဒါက္-ေျခခ်င္း ခတ္ထားျခင္းခံရၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ျပစ္ဒဏ္က် ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားေတြကို ဝန္ထမ္းေတြ၊ တန္းစီး၊ အခန္းလူႀကီး စတ့ဲ ႏွစ္ႀကီးရာဇဝတ္အက်ဥ္းသား ေတြက (၅) တိုက္ၿခံဝင္းထဲကို စဝင္ကတည္းကေန အခန္းေပၚ ေရာက္တ့ဲအထိ တဝုန္းဝုန္း၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ လူမဆန္စြာ႐ိုက္ႏွက္ၾကၿပီး ေယာက္်ားေတြကို မိန္းမေတြလို ဟုတ္က့ဲရွင့္-ေၾကာက္ပါၿပီရွင့္ဆိုၿပီး ေအာ္ခိုင္းတယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီး ထိခိုက္ေစာ္ကား အႏွိမ္ခံရတာျဖစ္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးျဖစ္တ့ဲ ကိုဗလႀကီးကို သည္လိုလုပ္တာကို လက္မခံႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ၾကတယ္။ တိုက္ပြဲဝင္တယ္လို႔သာ ေျပာရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေနၾကရတာပါ။

အင္းစိန္ေထာင္အတြက္ ျမင္းၿခံေထာင္ကေျပာင္းလာတ့ဲ အထူးအရာရွိ ဒု-ေထာင္ပိုင္ လူလွေရာက္လာ တယ္။ ေအာက္ေျခက အဆင့္ဆင့္ရာထူးတက္လာတ့ဲ ေထာင္သဘာ၊ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ဆိုေတာ့ ေထာင္က်င့္၊ ေထာင္ႀကံ ရက္စက္ယုတ္မာ၊ ေကာက္က်စ္တာေတြ ညစ္ပတ္တ့ဲနည္းမွန္သမွ် အကုန္ ကၽြမ္းတယ္။ အဘဝတီနဲ႔ က်ေနာ္ရယ္ ကိုဗလႀကီးကိစၥမွာ သူနဲ႔ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကတယ္။ ပံုစံထုိင္ခိုင္း တယ္၊ မရဘူး။ အဘဝတီက အူက်တ့ဲေရာဂါရွိလို႔ ခါးေထာက္ၿပီးေတာ့ေတာင္မွ စကားေျပာလိုက္ ေသးတယ္။ က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႔ၾကတဲ့ပြဲပဲ။ အႏိုင္အ႐ံႈး အားစမ္းတ့ဲအေနနဲ႔ ႏွစ္ဖက္စလံုး မာန္တင္းထားတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအမ်ားစုဟာ ထင္းအစီး မေျပသလို အုပ္စုလိုက္ညီေနၾကလို႔ သူခ်ဳိးလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သိသြားတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သူ႔ပခံုးက အပြင့္ေႂကြမွာကိုေၾကာက္သြားေတာ့ ႐ူးသလို ေပါသလို မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ အခုေတာင္းဆိုေနၾကတ့ဲ ကိုဗလႀကီးကို ေဒါက္-ေျခခ်င္းျဖဳတ္ေပးဖို႔၊ (၄) တိုက္ကို ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ဆိုတာေတြဟာ သူလုပ္ေပးရင္ ရပါတယ္ဆိုၿပီး အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ေလ်ာ လိုက္ရတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္သမားေတြနဲ႔ ေၾကးစားတို႔ရဲ႕လြန္ဆြဲတ့ဲပြဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။

အခုလို တိုက္ဝင္းထဲက ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲဝင္ ၅ (ည) အုပ္စုေတြကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြတင္ မကဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုယ္တိုင္ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ဆြဲ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္လို႔ သတင္းရ ေနပါတယ္။ အဲသည္ကာလတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားထဲမွာလည္း “လြတ္ေၾကာင္” ေတြက အေတာ္ဒုကၡေပးေနပါၿပီ။ ၁၁/၉၂ ႏိုင္ငံေတာ္အမိန္႔နဲ႔ လႊတ္ေပးလိုက္တ့ဲ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္းင့ံျပစ္ဒဏ္ပုဒ္မ (၄၀၁)၊ အပိုဒ္ (၁) ဆိုတာကလည္း ရွိေသးတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္အျပင္ေရာက္၊ လြတ္ဖို႔ပဲဆိုရင္ေတာ့ အားလံုး အႀကံဳးဝင္ေနပါတယ္။ အဲသည္မွာ သံုးခြၿမိဳ႕က ၈၈ အေရးအခင္းအတြင္း ရဲစခန္းဝင္စီးမႈမ်ားနဲ႔ ေထာင္က်တ့ဲ မဆလစစ္တပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္း ေခါင္းျဖဴတင္ဝင္းက ျပႆနာစျဖစ္ပါတယ္။ အမႈကမ်ားၿပီး တမႈကို (၇) ႏွစ္စီနဲ႔ အမႈ (၆) ခုအတြက္ ေထာင္က်ျပစ္ဒဏ္ (၄၂) ႏွစ္က်ၿပီး (၄) တုိမွာေနတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ေၾကညာခ်က္ ၁၁/၉၂ ကလည္း (၁၀) ႏွစ္အထက္ ျပစ္ဒဏ္က်ေနသူအားလံုးကို (၁၀) ႏွစ္အထိေလွ်ာ့ခ်လိုက္တ့ဲ အမိန္႔ဆိုေတာ့ (၁၅) ႏွစ္ (၂၀) ႏွစ္ (၂၅) ႏွစ္ တေပါင္းတည္းျပစ္ဒဏ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
(၁၀) ႏွစ္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ သူက သီးျခားအမႈေတြဆိုေတာ့ အက်ဳံးမ၀င္ဘူး။

သူ႔မယားညီအစ္ကိုက မႏၱေလးေဆးတပ္ထဲက စစ္သားျဖစ္တယ္။ သူမိန္းမနဲ႔ သမီးေတြကလည္း အဲသည္စစ္တပ္ထဲမွာပဲ လိုက္ေနရတယ္။ သူ႔မိန္းမေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးကို အသနားခံစာ တင္ခိုင္းတယ္။ ေထာင္ကလြတ္ဖို႔အတြက္ အေပးအယူလုပ္ခ်င္ ေၾကာင္း သတင္းပို႔ခိုင္းတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္အျပင္ေရာက္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲဆိုတ့ဲ ေဖာက္ျပန္တ့ဲအယူအဆကို လက္ကိုင္ထားတ့ဲ မႏၱေလးက ေဒါက္တာစိုးလင္းရဲ႕ ၾသဝါဒမိႈင္းကလည္း မိထားေသးတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းေတြေပၚမွာ သစၥာေဖာက္ဖို႔ ဝန္မေလးတ့ဲ ေအးလြင္တို႔လို လူစားေတြ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးရဖို႔ဆိုရင္ အေဖ၊ အေမအရင္းေတြရဲ႕ ေခါင္းကိုေတာင္မွ ျဖတ္မယ့္ ေကာင္စားေတြ။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔ကို မၾကာခဏေခၚေတြ႔ေနတယ္။ အဲသည္တုန္းက (၄) တိုမွာလည္း အခ်င္းခ်င္းသိပ္မညီမၫြတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ေနတ့ဲအကြဲအၿပဲေပၚမွာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တိုက္ဝင္းထဲက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနအားလံုးကို ေထာက္လွမ္း ေရးမွာ သတင္းေပးလုပ္ေနၿပီဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔စည္း႐ံုးထားတ့ဲ ဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕ဆီကတဆင့္ ျပန္သိေန ရၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အားလံုးကိုလည္း ေတာ္လွန္ေရးသတိရွိဖို႔ တပ္လွန္႔ထားရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ (၃) တိုက္မွာက ကိုေဌးေအာင္ (ဆရာဇင္လင္း-NLD)၊ မိုးေဇာ္ဦး (NLD)၊ ဘိုဘိုဦး (ABSDF)၊ သီဟထြဋ္ခင္ (ျပည္-သုခစာေပတိုက္) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔က အခမ္းအနားက်င္းပေရးနဲ႔ စာေစာင္ထုတ္ေ၀ေရး ေကာ္မတီဆိုၿပီး “ဒီလိႈင္း” ဆိုတ့ဲနာမည္နဲ႔ စာေစာင္လစဥ္ထုတ္တယ္၊ အမွတ္တရ အခမ္းအနားေတြကို လုပ္ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ေမြးေန႔စာေစာင္နဲ႔ ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုရဲ႕ အမွတ္တရ ေအာင့္ေမ့ဘြယ္စာေစာင္တို႔ကို ထုတ္ေဝျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတ့ဲ ေထာင္တြင္းစာေစာင္ေတြဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီကအစ အဆင့္အတန္းျမင့္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕စာေစာင္ေတြကိုလည္း ေထာင္အျပင္ကိုေရာက္ေအာင္ ထုတ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာင္ကို သမိုင္း တြင္က်န္ရစ္မယ့္ ေသြးနဲ႔ေရးခ့ဲရတ့ဲ ႐ုပ္ႂကြင္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ (၄) တိုက္က ေက်ာင္းသားအုပ္စုကလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္စာေစာင္နဲ႔ ေသြးသစ္လိႈင္းစာေစာင္တို႔ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ရင္း ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ကေတာ့ ထူးျခားတ့ဲႏွစ္တႏွစ္ပါပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (၇၅) ႏွစ္ျပည့္စိန္ရတု (၁၉၂၀-၁၉၉၅)၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ေရႊ ရတုေမြးေန႔ (၁၉၄၅-၁၉၉၅)၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦႏု ေသဆံုးတ့ဲေန႔ (၁၄-၂-၉၅) အျပင္ ႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေရႊရတုႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ (၁၉၄၅-၉၅) (သူတို႔က တပ္မေတာ္ေန႔ဆိုၿပီး ေတာ္လွန္ေရးကို ေမာင္ပိုင္စီး ထားခ်င္ၾကေသးတယ္။)

ဒီတခါ ရွာေဖြေရးတလာစီတာကို ေထာင္ေပါင္းစံုကဝန္ထမ္းေတြကို ေခၚထားတယ္။ ဝန္ထမ္းအင္အား ရာဂဏန္းေလာက္ရွိမယ္။ မျမင္ဘူးတ့ဲ မ်က္ႏွာစိမ္းဝန္ထမ္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အထူးရွာေဖြေရး စစ္ဆင္ေရးတရပ္ျဖစ္တယ္။ ေပါက္ခၽြန္း၊ ေပါက္တူး၊ ေဂၚျပား စသည့္လက္နက္ပစၥည္း ကိရိယာ အစံုအလင္နဲ႔ တိုက္ဝင္းတခုလံုးမွာ အျပည့္ေနရာယူထားတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ သေႏၶဝန္ထမ္းေတြက ေသာ့ကိုင္ၿပီး အခန္းေတြကိုဖြင့္ေပးရတယ္။ အခန္းေပၚတက္လာၾကတ့ဲ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေၾကာ ေတြကလည္း တင္းထားၾကတယ္။ ေထာင္နံရံေတြကို ေခါက္ၾကည့္တယ္္။ သမံတလင္းကို ေပါက္ခၽြန္း ေတြနဲ႔ေပါက္ေတာ့ ေျမေအာက္ဂလိုင္ထဲမွာ ထည့္ဖြက္ထားတ့ဲ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အကုန္မိတယ္။ နံရံေတြ၊ အမိုးမ်က္ႏွာက်က္ေတြေပၚကို ေလွခါးေထာင္ၿပီး တက္ႏိႈက္ၾကတာဆိုေတာ့ အံဝွက္မ်က္ႏွာ က်က္ၾကားမွာထည့္ထားတ့ဲ လက္သဲညႇပ္ေတာင္မွ မက်န္ဘူး။ လူေဆြးေဆြး၊ ေထာင္ေဆြးေဆြးနဲ႔ တိုက္ထဲမွာက ေနသားၾကာတ့ဲသူ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့လည္း အခန္းတိုင္းမွာ မိၾကတ့ဲ စာအုပ္စာတမ္းေတြက တခန္းကို အနည္းဆံုး တတင္းခြဲဆန္အိတ္ခြံ ေျမြေရခြံအိတ္ တလံုးစာ ေလာက္စီရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာကလည္း အစားအေသာက္ထက္ စာေရးစာဖတ္ရတာကို ပိုၿပီးတန္ဖိုးထား မက္ေမာၾကတယ္။

ဒီတခါ အထူးရွာေဖြေရးလုပ္ေနတ့ဲပံုစံမွာေတာ့ အေျခအေနသိပ္မေကာင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာကို အေတြ႔အႀကံဳ အရ သိေနတယ္။ ေရခ်ဳိးေတာင္မွ လံုးဝမခ်ဘူး။ အဓိကကေတာ့ အသားထဲကေလာက္ထြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အတြင္းသတင္းေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း အကုန္သိေနတ့ဲပံုေပၚတယ္။ ေ၀ၚကီေတာ္ကီေတြကိုင္ၿပီး ပြစိ၊ ပြစိ ဆက္ေနၾကတယ္။ အခန္းေတြေရွ႕ ကလည္း သုတ္သီးသုတ္ျပာေတြနဲ႔ လမ္းသလားေနၾကတယ္။

ေထာင္ပိတ္ၿပီး ည (၇) နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပထမဆံုးေခါင္းစြပ္စြပ္၊ လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ခတ္္ၿပီး စစ္ေၾကာေရးအတြက္ လာထုတ္တယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ၾကည့္မရ၊ အျမင္ကပ္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ အခုေထာက္လွမ္းေရးစစ္ေၾကာေရးမွာ တမင္ကို အရင္ဆံုး ထိပ္တိုက္ဆံုေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ညေနေစာင္း အပုပ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနတ့ဲသူေတြ အားလံုးနီးပါး မူးေနၾက ပါၿပီ။ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ဝါေတြမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခပ္ရမ္းရမ္းနဲ႔ ေတာ့ စၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လိုခ်င္တ့ဲ အေျဖ၊ အခ်က္အလက္ေတြ ဘာမွမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ၾကာေတာ့ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မႉးကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး အေမး အေျဖလုပ္ပါေတာ့တယ္။

စစ္ေၾကာေရးေတြမွာလည္း ခဏခဏ ေတြ႔ေနၾကဆိုေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါၿပီ။ သူတို႔အဓိက လိုခ်င္တာက ေသြးသစ္လိႈင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္စိန္ရတု လက္ေရးမူနဲ႔ စာေစာင္လုပ္တ့ဲသူေတြကို သိခ်င္ တယ္။ စာေစာင္ေတြကိုထုတ္ျပေတာ့ မျမင္ဘူး၊ မသိဘူး။ က်ေနာ့္အခန္းကမိတ့ဲ ႏြယ္နီ၊ ဓနမဂၢဇင္းနဲ႔ အဘိဓာန္စာအုပ္အပါအဝင္ အျပင္မွာတရားဝင္ထုတ္ထားတ့ဲ စာအုပ္စာရင္းေတြကို ထပ္တလဲလဲ ရြတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မႉး နည္းနည္းေတာ့ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လက္မွတ္ထိုးထားရတ့ဲ သိမ္းဆည္းရမိပစၥည္း စာရင္းစာရြက္ေတြကိုေတာင္းၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အေတာ္ကိုေဒါပြသြားတယ္။ သူလိုခ်င္တ့ဲအေျဖက (၄) တိုက ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က
(၃) တိုက္ဆိုေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ပိုင္ေတြကိုေခၚခိုင္းၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕မွာတင္ မေအ၊ ႏွမနဲ႔ကိုင္တုတ္ၿပီး ဆဲလိုက္တာ ရစရာကိုမရွိဘူး။

အခုလို အထူးတိုက္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးစစ္ေၾကာေရးၿပီးေတာ့လည္း အရင္ (၃) တိုက္ကိုျပန္မပို႔ဘဲ ျပစ္ဒဏ္တိုက္ စစ္ေခြးတိုက္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ တညလံုးစစ္ေၾကာေရးလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အခင္းဖ်ာမရွိ၊ ေသာက္ေရအိုးမရွိဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ေအာ္ေခၚတယ္။ တေယာက္မွ မလာဘူး၊ တခန္းေက်ာ္စီမွာေတာ့ ကိုဘမ်ဳိးသိန္း၊ ဆလိုင္းကိုကိုႀကီး၊ စသည္ျဖင့္ … ထည့္ထားတယ္။ ထမင္းမေကၽြး၊ ေရမတိုက္လုပ္ထားတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြပူေနတာ အသံေတာင္မွ မထြက္ေတာ့ဘူး။ တမင္လုပ္ထားမွန္းရိပ္မိလို႔ အသာေလးၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညကတည္းက စစ္ေၾကာေရးမွာ စကားအမ်ားႀကီးေျပာထားရတာဆိုေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာၿပီး ရင္ထဲကလည္း ပူေနတယ္။ ေရအသက္တမနက္ဆိုေပမယ့္ ေရမေသာက္ရတာ (၂၄) နာရီနီးပါး ေလာက္ရွိေနၿပီ။ သံတိုင္နားအေပါက္ဝမွာ ေခြေခြေလးမီွၿပီး အိပ္ေနတယ္။ မ်က္စိထဲမွာလည္း ဝါးတားတား အရိပ္ေတြေျပးေနတယ္။ ညေန (၅) နာရီေက်ာ္မွ လက္သန္းတလံုးစာ မရွိသေလာက္ ကေလး ေရလာတိုက္တယ္။ အငမ္းမရေသာက္လိုက္တာ၊ ဆက္မတုိက္ဘူး။ ေနာင္မွသိရတယ္၊ တခါတည္းအဝတိုက္လိုက္ရင္ တခါတည္းေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို။ ေစတနာရွိလို႕ေတာ့ မဟုတ္ ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔အမႈပတ္မွာစိုးလို႔ ထင္ရတာပဲ။

ေပးဆပ္ရတ့ဲအရင္းအႏီွးက သိပ္မ်ားတယ္။ အဘဝတီအပါအဝင္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္(၂၄) ဦး ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္ ႏွစ္တိုးၿပီး ေထာင္ထပ္က်ၾကရတယ္။ (၃) တိုက္က ဦးဝင္းတင္ (NLD)၊ အမရပူရအမတ္ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ (NLD)၊ ခင္ဦးအမတ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္ (NLD)၊ ကိုျမတ္ထြန္း (ကမာရြတ္ NLD)၊ ကိုဘမ်ဳိးသိန္း (ဒညတ)၊ ကိုဘိုဘိုဦး (ABSDF)၊ ကိုသက္မင္းေအာင္ (ABSDF)၊ ကိုဂ်င္မီ (လူ႔ေဘာင္သစ္)၊ ကိုစိုးျမင့္ (ဗကပ) ေပါင္း (၉) ေယာက္။ (၄) တိုက ကိုထြန္းဝင္း
(ရခိုင္ဗကပ - ေသဒဏ္မွကၽြန္းေျပာင္း)၊ ကိုၿပံဳးခ်ဳိ (ရကသ)၊ ကိုယဥ္ေထြး (လူ႔ေဘာင္သစ္)၊ ကိုေအာင္မ်ဳိးတင့္ (ABSDF)၊ ကိုလွသန္း (ABSDF)၊ ကိုဝင္းသိန္း (သံုးေရာင္ျခယ္)၊ ကိုစိန္လိႈင္ (သံုးေရာင္ျခယ္) ေပါင္း (၇) ေယာက္။ (၄) ရွည္က ကိုမ်ဳိးျမင့္ၿငိမ္း (NLD)၊ ကိုၾကည္ေဖေက်ာ္ (ABSDF)၊ ကိုေဇာ္ထြန္း (သဃၤန္းကၽြန္းဗကသ)၊ ကိုေဇာ္မင္း(သဃၤန္းကၽြန္းဗကသ)၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (သဃၤန္းကၽြြန္း ဗကသ)၊ ကိုေက်ာ္ဝင္းသိန္း (သဃၤန္းကၽြန္းဗကသ)၊ စိုးထက္ခိုင္ (ဒညတ) နဲ႔ သာယာဝတီေထာင္တြင္းမွာ က်ဆံုးသြားရတဲ့ ကိုၫြန္႔ေဇာ္ (ABSDF) ေပါင္း (၈) ေယာက္ဆိုေတာ့ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ (၂၄) ေယာက္ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃) တိုက္က ပစၥည္းမိတုန္းက အနည္းဆံုးဆိုေပမယ့္ အဘဝတီဦးေဆာင္ၿပီး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ရွိေနတာကို အာဏာပိုင္ေတြအျမင္ကပ္ေနလို႔ ႏွစ္တိုးေထာင္က်တာ အမ်ားဆံုးျဖစ္တ့ဲအျပင္ ခုထိလည္း လြတ္ရက္ေက်ာ္ၿပီး မလႊတ္ေသးတာ (၅) ဦးရွိေနပါေသးတယ္။
(၄) တိုက ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကတည္းက ေသဒဏ္ ကၽြန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္က် ကိုထြန္းဝင္း (ရခုိင္ကြန္ျမဴနစ္) ရွိေနပါေသးတယ္။ သူကလည္း ျပစ္ဒဏ္ (၂၇) ႏွစ္မွာ ေထာင္တြင္းေနသား (၂၄) နွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္လို႔ လြတ္ရက္ထက္ အမ်ားႀကီးေက်ာ္ေနပါၿပီ။

အဘဝတီက စုစုေပါင္းေထာင္က်ႏွစ္ (၂၀) မွာ ေထာင္တြင္းေနသား (၁၈) ႏွစ္၊ ကိုဘမ်ဳိးသိန္းက ေထာင္က်ႏွစ္ စုစုေပါင္း (၁၉) ႏွစ္မွာ ေထာင္တြင္းေနသား (၁၆) ႏွစ္ရွိေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းသား တိုင္းရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးအရ လႊတ္ေပးရမယ့္ရက္ထက္ အမ်ားႀကီးေက်ာ္လြန္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္္။ ကိုဘိုဘိုဦးက စုစုေပါင္းေထာင္က်ႏွစ္ (၂၆) ႏွစ္မွာ ေထာင္တြင္းေနသား (၁၈) ႏွစ္၊ ေဒါက္တာ ေဇာ္ျမင့္ေမာင္က စုစုေပါင္းေထာင္က်ႏွစ္ (၂၂) ႏွစ္မွာ ေထာင္တြင္းေနသား (၁၆) ႏွစ္နဲ႔ ကိုစုိးျမင့္က စုစုေပါင္း ေထာင္က်ႏွစ္ (၂၂) ႏွစ္မွာ ေနသား (၁၆) ႏွစ္ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္လို႔ လႊတ္မယ္ဆိုရင္ လႊတ္ႏိုင္ သည့္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္္။

ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္ထပ္တိုးခံရသူ (၂၄) ဦးမွာ ေထာင္တြင္းေနသား ဆယ္စုႏွစ္ (၂) ခုနီးပါး ရွိေန ၿပီျဖစ္တ့ဲ ႏွစ္ရွည္ေထာင္က်မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ဒီ (၆) ဦးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်န္တ့ဲသူ အားလံုးလည္း လြတ္ေျမာက္လာၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အဘဝတီနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ (ခြင့္/ကာ) အဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း။

အဘဝတီနဲ႔အတူ ေထာင္တြင္း၌ (၁၆) ႏွစ္အထက္ ႏွစ္ရွည္က်ခံၿပီးၾကေသာ ခြင့္/ကာ အဖြဲ႔ဝင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရးအရ အျမန္ဆံုးျပန္လည္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။

အဘဝတီနဲ႔ ခြင့္/ကာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးမ်ားကို ဝိုင္းဝန္းေတာင္းဆိုၾကဖုိ႔လည္း တိုက္တြန္းပါတယ္။

အဘဝတီနဲ႔ ခြင့္/ကာအဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။

အဘဝတီနဲ႔ ခြင့္/ကာအဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အျမန္ဆံုးျပန္လြတ္္ပါေစ။ ။

လြင္ေမာင္သန္း
(ေခတ္ၿပိဳင္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)