တိုက္ခ်ိန္တန္ၿပီ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္)

၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ(၈)ရက္ေန႔ကစၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ၿမိဳ႕နယ္ေဒသအသီးသီးမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲႀကီးဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ အရွိန္အဟုန္ ေတာ္ေတာ္ ျမင့္မားလာခဲ့တယ္။ မဆလအစိုးရလက္ထဲမွာ အာဏာစက္ဆိုတာ လံုး၀မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕တိုင္းနယ္တိုင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ သပိတ္ေကာ္မတီ၀င္ေတြ လက္တြဲၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ စစ္တပ္က ဘယ္ဘက္ကိုမွ ၀င္မပါဘဲ ၾကားေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး မဆလအစိုးရထံ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ မဆလအစိုးရဟာ အာဏာစက္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အတိုက္အခံေတြ ေတာင္းဆိုတာကိုလည္း မလိုက္ေလ်ာဘဲ တင္းခံေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဆႏၵျပတဲ့ ရက္ေတြ ရွည္ၾကာလာခဲ့ၿပီး တိုက္ပြဲက အီလည္လည္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီရဲ႕ အာဏာသိမ္းျခင္းကို ခံခဲ့ရတဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက သူ႔ဆီက ဗိုလ္ေန၀င္း လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ျပန္လည္ရယူလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စက္တင္ဘာလ(၉)ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာလိုက္ၿပီး အစိုးရအဖြဲ႕စာရင္းပါ တပါတည္း ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို (၆)လအတြင္း က်င္းပေပးမယ္လို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးအကင္းပါးသူက မဆလအစိုးရရဲ႕ သမၼတျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုရဲ႕ေျခလွမ္းကို ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိတယ္။ ဦးႏုအစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာတာကို ျပည္တြင္းက အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက တၿပိဳင္နက္ေထာက္ခံလိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႕မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို လံုး၀သေဘာေပါက္တယ္။

အဲဒီလို သေဘာေပါက္တဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဦးႏုရဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ေထာက္ခံသင့္မသင့္ ခ်ိန္ဆေနၾကခ်ိန္္မွာပဲ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ေခၚယူတဲ့အေၾကာင္း အလ်င္အျမန္ ေၾကညာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ၿပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္ေနတာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းအတုႀကီးကို ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တေယာက္ အေရးေပၚ က်င္းပၿပီး ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ထုတ္လႊင့္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ုပ္ပ်က္သလဲဆိုရင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာကိုပဲ ႐ိုက္ကူးၿပီး အရင္လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းေတြတုန္းက တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ပံုေတြနဲ႔ ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္ၿပီး လႊင့္ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ဦးႏုရဲ႕ တိုက္ကြက္ကို အလြန္ပဲ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဦးႏု အဲဒီလို စင္ၿပိဳင္အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာတာကို အတုိက္အခံေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႕ေတြ၊ တခ်ဳိ႕ေခါင္း ေဆာင္ေတြက ပြဲလန္႔ဖ်ာခင္းတယ္လို႔ အထင္အျမင္မွားၿပီး မေထာက္ခံတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဦးႏုရဲ႕ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔စည္းမႈ တိုက္ကြက္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႏုဟာ အာဏာမက္ေမာလို႔ မဟုတ္ဘဲ အီေနတဲ့ ဆႏၵျပပြဲႀကီးကို အဆံုးသတ္ေပးဖို႔ ႏိုင္ငံေရးအဆင့္တဆင့္ ျမႇင့္လိုက္တာပါ။ အာဏာမမက္ေမာလို႔လည္း (၆)လအတြင္း လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္လို႔ တပါတည္း ေၾကညာခဲ့တာပါ။ အတိုက္အခံအဖြဲ႕ေတ အားလံုးကသာ တညီတၫြတ္တည္း ေထာက္ခံမႈေပးခဲ့ရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်ၿပီး ျပည္သူလူထုက တင္ေျမႇာက္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရ ေစာစီးစြာ ေပၚထြန္းခဲ့မွာပါ။

အဲဒီတိုက္ကြက္ကို ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သိျမင္ၿပီး ဦးႏု အစိုးရဖြဲ႕တာ မေအာင္ျမင္ေအာင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းမိန္႔ခြန္းမွာ (၃)လအတြင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကရေအာင္လို႔ မက္လံုးေပး ေျပာၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အတိုက္အခံေတြဘက္က ဦးႏုစင္ၿပိဳင္အစိုးရကိုလည္း တညီတၫြတ္တည္း မေထာက္ခံ၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ မက္လံုးေပးတာကိုလည္း လက္မခံဘဲ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕ေပးဖို႔သာ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနစဥ္မွာပဲ သူခုိးလက္က သူ၀ွက္လု ဆိုသလို ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို န၀တစစ္အုပ္စုက လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားေနေနတဲ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရဲသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြထဲမွာ အတိုက္အခံအုပ္စုေတြ ညီၫြတ္မႈ မရွိေတာ့တာကို သိရွိသြားတာကလည္း အဓိက အခ်က္အေနနဲ႔ ပါ၀င္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ထိလည္း ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရွိတဲ့ အတိုက္အခံ အုပ္စုေတြၾကားမွာ အဓိကျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာက ညီၫြတ္မႈမရွိဘဲ တေယာက္တေပါက္ ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္ေနၾကတ့ဲ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကို နအဖက အခြင့္ေကာင္းယူ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာပါ။

တကယ္က ဦးႏုစင္ၿပိဳင္အစိုးရ ေၾကညာတာကို မေထာက္ခံသည့္တိုင္ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းၿပီး စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေၾကညာႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်မွာ ေသခ်ာေပါက္ပါ။ အဲဒီလို စင္ၿပိဳင္အစုိးရ ေၾကညာၿပီး ‘တိုက္ရမွာ’ကို ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ေပးဖို႔ ‘ေတာင္းေနရင္း’နဲ႔ ညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲၿပီး န၀တက်ားဆြဲတာကို ခံလိုက္ရတာပါ။ ဒါက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ က်႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ နစ္နာဆံုး႐ွဴံးမႈႀကီး တခုပါ။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဆံုး႐ွဴံးခဲ့ရတဲ့ နစ္နာမႈကေတာ့ ၁၉၉၀ျပည့္ ဇူလိုင္လ (၂၈၊၂၉)ရက္ေန႔ေတြမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဂႏီၶခန္းမ အစည္းအေ၀းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ ေမလ (၂ရ)ရက္ေန႔မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပါတီစံု အေထြေထြေြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့တဲ့ အမ်ဳးိသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ စံုညီစြာ တက္ေရာက္ၾကတဲ့ အစည္းအေ၀းပြဲပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ န၀တ စစ္အုပ္စုကလည္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္အေရအတြက္ရဲ႕ ၈၀ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္နဲ႔ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အစုိးရအဖြဲ႕ ေၾကညာမွာကို စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔လို႔ ၁/၉၀ အမိန္႔ေၾကညာခ်က္ကို ဇူလိုင္လ (၂၇)ရက္ေန႔မွာ တရက္ႀကိဳတင္ထုတ္ျပန္ၿပီး ဟန္႔တားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူလူထုကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာရင္ တခဲနက္ ေထာက္ခံအားေပးဖို႔ ဂႏၶီခန္းမ အျပင္ဘက္မွာ စု႐ံုးေရာက္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္ေခၚ ယူေပးဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ပြဲသိမ္းမယ့္ အခြင့္အေရးတခု ဆံုး႐ွဴံးခဲ့ၿပီး လူထုႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မျပည့္၀ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

န၀တ စစ္အုပ္စုဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာမွာကို စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ၿပီး ၁/၉၀ကို အေရးေပၚ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီအမိန္႔ေၾကညာစာ အပိုဒ္(၁၅)မွာပါတဲ့ ‘လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့ၾကသည့္ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရၿပီးမွသာ တိုင္းျပည္ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ကို ေခၚယူ၍ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲၾကသည့္ အစဥ္အလာရွိသည္’ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိသာထင္ရွားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အေနနဲ႔လည္း ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာ (၄၈၅)ေနရာမွာ (၃၉၂) ေနရာရရွိခဲ့ၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ရဲ႕ ၈၀ ရာခို္င္ႏႈန္း ေက်ာ္တဲ့အတြက္ ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ က်င့္ထံုးအတိုင္း အစိုးရတရပ္ကို ခိုင္မာစြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္တဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န၀တ ေျခာက္လွန္႔တဲ့ ၁/၉၀ကို လိုက္နာၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူေရးကိုသာ ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ပြဲသိမ္းမယ့္ အေနအထားကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ နစ္နာဆံုး႐ွဴံးမႈႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ စစ္အုပ္စုက ဆက္တုိက္ဖိနင္းလာၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေတာင္းဆိုခဲ့သမွ်ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပါပဲ။ နအဖဘက္က သေဘာထား တင္းမာဆဲျဖစ္ၿပီး ဆက္လက္ ဖိႏွိပ္ျမဲ ဖိႏွိပ္ေနပါတယ္။ အေလွ်ာ့ေပးမယ့္ အရိပ္အေယာင္ လံုး၀မေတြ႕ရဘဲ မိုက္တြင္းနက္နက္ ဆက္တူးဖို႔ ျပင္ေနတာကိုသာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲကို (၁၇)ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ အၿပီးမသတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္လည္း ျပည္သူေတြ အတိဒုကၡ ေရာက္သထက္ ေရာက္ေနၾကရပါၿပီ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ အတံုးအ႐ံုးလည္း ေသခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္လည္း ဆႏၵျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခြင့္အာဏာကုန္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔လည္း တခဲနက္ မဲေပးခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ အခုလည္း နအဖကို အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ေပမယ့္ တိတ္တဆိတ္ ဆန္႔က်င္လ်က္ပါပဲ။

ျမန္မာျပည္လူထုေလာက္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တာ၀န္ေက်တဲ့ ျပည္သူေတြေတာ့ ကမၻာမွာ ရွိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါကလည္း ျပည္သူေတြကို အျပစ္ဖို႔ခ်င္တဲ့ ေလသံေတြ ၾကားၾကားေနရလို႔ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူေတြ ထပ္ေသမွာစိုးလို႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ေရးလမ္းစဥ္နဲ႔ အေျဖရွာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါဆုိတဲ့ (လက္ရွိအျပင္မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့) အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို (၁၇)ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြေသမွာ စိုးတာလား ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုယ္တိုင္ မစြန္႔စားခ်င္ (risk မယူခ်င္)တာလားဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။

စစ္အုပ္စုထံကို ေတာင္းဆိုေနတဲ့ လမ္းစဥ္ဟာ ထိေရာက္မႈ မရွိဘူးဆိုတာကို (၁၇)ေက်ာ္ၾကာ တိုက္ပြဲကာလက သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။ ဒုကၡအ၀၀ကို ခါးစည္းခံေနရတဲ့ လူထုကို ငဲ့ညာတဲ့အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲကို အျမန္ဆံုးအဆံုးသတ္ဖို႔ ေတာင္းတဲ့ လမ္းစဥ္ကို ရပ္သင့္ပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ ေတာင္းတဲ့ လမ္းစဥ္အစား စစ္အုပ္စုက ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ အမိန္႔ေၾကညာစာအမွတ္ ၁/၉၀ အပုိဒ္(၁၅)ပါ စာသားအတိုင္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရၿပီးမွ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲဖို႔အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို အရင္ေၾကညာၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား တိုက္ပြဲ၀င္သင့္ၿပီလို႔ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း အၾကံျပဳ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ