တိမ္ေဆြးၿပိဳ မိုးညိဳမႈိင္းေတာ့ (အခန္းဆက္၀တၱဳရွည္၊ အပိုင္း-၂)

တိမ္ေဆြးၿပိဳ မိုးညိဳမႈိင္းေတာ့ (အပိုင္း-၂)
ကိုေမႊး

က်ေနာ္ သူမအနားသို႔ မရဲတရဲ ေလွ်ာက္သြားမိ၏။ ဆန္ဖြပ္ က်ည္ေပြ႔ကို လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ကုိင္ထားရင္း ပုခုံးျဖင့္ ေတ့မွီထားေသာ သူမသည္ က်ေနာ့္အား ျပံဳး၍ၾကည့္လ်က္…။ က်ေနာ္က ‘က်ေနာ္လည္း ကူၿပီး ေမာင္းေထာင္းေပးမယ္ေနာ္’ ဆိုေတာ့ သူမက ရွမ္းဘာသာစကားျဖင့္ က်ေနာ့္အား ျပန္ေျပာေန၏။ က်ေနာ္ တလံုးမွ နားမလည္၊ ဘာသာမျပန္တတ္ …။ က်ေနာ့္မွာ ႐ႈိးတိုးရွန္းတန္းျဖင့္ ရွိေနခိုက္ အိမ္ရွင္ေကာင္မေလး ေရာက္လာကာ ဘာသာျပန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ဆန္ဖြပ္က်ည္ေပြ႔ အျခားတစ္ခုျဖင့္ သူမနွင့္အတူ အၿပိဳင္ေထာင္းေနမိရင္း ေခြၽးစေလးမ်ားျဖင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလး အားေငးရင္း … ခနၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ဖ၀ါးမွာ ေသြးစမ်ားျဖင့္ နာက်င္လာ၏။ က်ေနာ္ ေမာင္းေထာင္းခဏရပ္ရင္း က်ေနာ့္ လက္ဖ၀ါးမ်ားအား ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ … သူမလည္း ေမာင္းေထာင္းရပ္လိုက္၏။ က်ေနာ့္ လက္ဖ၀ါးမ်ားအား သူမက က်ေနာ္၏ လက္ဖ်ားမ်ားမွ ကိုင္ကာ ျဖန္႔ခုိင္းၿပီး ၾကည့္၏။ ၿပီးေတာ့ ရယ္လ်က္ ဘာသာျပန္ေပးေသာ ေကာင္မေလးအား တခုခု ေျပာလိုက္၏။ က်ေနာ္ေမးေတာ့ ဘာသာျပန္ေပးသည့္ ေကာင္မေလးက ‘ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးရွင္’လို႔ ေျပာကာ ရယ္ေန၏။

သူမက ျခံေထာင့္ တြင္ေပါက္ေနသည့္ ဘီးစပ္ပင္မ်ားမွ ဘီးစပ္ရြက္မ်ားအား သြားခူး၏။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ ညႇစ္ကာ အေရထြက္လာသည္အထိ ဖိနယ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ေကာက္၀တ္မွ ကိုင္လ်က္ လက္ဖ၀ါးေပၚသို႔ ဘီးစပ္ရြက္ရည္မ်ားကို ညႇစ္ခ်ရင္း သူမ၏ လက္ဖ၀ါး ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ေသခ်ာ ပြတ္သပ္ေပးေန၏။ စပ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း …။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာလည္း လက္ေၾကာမတင္းလိုက္တဲ့ သူပဲဟု အထင္ေသးသြားမလားဆိုသည့္ စိတ္ပူမႈျဖင့္ …။ က်ေနာ္က နာေသာ္လည္း မနာခ်င္ေယာင္ မမႈေယာင္ ေဆာင္ကာ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ဆန္ဖြတ္က်ည္ေပြ႕ကို ျပန္ယူၿပီး ဖြတ္မည္ျပင္ေတာ့ သူက ရယ္လ်က္ စကားျပန္ လုပ္ေပးေသာ ေကာင္မေလးအား ရွမ္းလို ေျပာလိုက္၏။ ေကာင္မေလးက `အကို … နန္းယဥ္က ေျပာတယ္။ အကုိ မကူပါနဲ႔တဲ့။ သူေထာင္းတာ ပိုျမန္တယ္တဲ့´ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းရွက္သြားသလို ငါ ေပၚတင္ႀကီးမ်ား ပိုးပန္းလိုက္မိေလသလားဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေတြးမိရင္း `ဒါဆို တခုခုေတာ့ ကူပါရေစ´ ဆိုေတာ့ စကားျပန္ ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာေပးျပန္၏။။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းယဥ္က က်ေနာ့္ကို စပါးလံုးေ႐ြးခိုင္းပါေတာ့၏။

က်ားက်ားလ်ားလ်ား က်ေနာ္ … ဆန္ဖြပ္ေနေသာ မိန္းကေလးတေယာက္၏ ေဘးနား ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ကာ စေကာကို ေပါင္ေပၚတင္ … ေသနတ္ ေဘးနားေထာင္လ်က္ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းႀကီးျဖင့္ ဆန္ထိုင္ေ႐ြးေပး ေနရပါေတာ့၏။

* * * * *

ေန႔လည္ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္ က်ေနာ္ ထမင္းခ်က္၏၊ ပဲလံုးေဆးခါးဟင္း ခ်က္၏။ ပဲပုတ္ကေလး ကင္၊ နံနံပင္ င႐ုတ္သီးစိမ္း မီးအံုး၊ ပူစီနံ ပဒဲေကာ ဂ်င္း ဂ်ဴးျမစ္ ခရမ္း ကေဇာခါးသီး မီးဖုတ္ အားလံုး ေရာကာ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေထာင္း၏။ ဆာဆာနွင့္ ဆန္ၾကမ္းထမင္းျဖင့္ စားရေသာ ေန႔လည္စာသည္ ဗိုက္ကား မတတ္ …။

ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းတြင္ လူထုေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ရန္အတြက္ ရြာမွ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားနွင့္ သူႀကီးအား ေမတၱာရပ္ခံ၏။ သူႀကီးနွင့္ ႐ြာမိ႐ြာဖမ်ားကေတာ့ တျပံဳးျပံဳး …။ ခရီးေ၀းႀကီးတခုအား ကာလၾကာျမင့္စြာ ထြက္သြားသည့္ သားမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လာသကဲ့သို႔ေသာ ေႏြးေထြးမႈမ်ဳိးျဖင့္ သားတို႔ ခရီးအေၾကာင္း … အခက္အခဲေတြ အေၾကာင္း ... အေတြ႕အၾကံဳေတြအေၾကာင္း … မိသားစု စကား၀ုိင္းမွာ ျပံဳးျပံဳးႀကီးျဖင့္ နားေထာင္သည့္ မိခင္ဖခင္မ်ားသဖြယ္ …။

* * * * *

ေမွာင္လုရီ ဆည္းဆာရိပ္မွာ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနေသာ နီအိုေ႐ႊရင့္ေရာင္ အလင္းတို႔သည္ တစစီ ကြဲေၾကလိုက္ အလိတ္လိုက္ ခုန္ပ်ံလိုက္ျဖင့္ အင္းေရျပင္သည္ ေလေျပနွင့္အတူ ေနာ့ေသြး လိႈင္းခတ္လ်က္ …။ က်ေနာ္လည္း ေလွကေလးတစီးကို က်ေနာ္တို႔ တည္းခိုေသာ မိသားစုထံမွ ခဏငွားကာ အင္းေရျပင္တြင္ မရဲတရဲ ေလွာ္ခတ္ၾကည့္ေနမိ၏။ စိမ္းေမွာင္ၾကည္လဲ႔ေသာ အင္းေရျပင္ ေအာက္ေျခတြင္ေတာ့ ေရေအာက္ ေရေမွာ္ျမက္ပင္တို႔ အေထြးလိုက္ အေထြးလိုက္ လြန္႔လူး ယိမ္းႏြဲ႔လ်က္ …။ ငါးကေလးမ်ား ယိုင္တလွည့္ ၿငိမ္တခါ လူးလြန္႔လ်က္ …။ ပါးဟက္ေလးမ်ား ဟစိ ဟစိ အၿမီးေလးမ်ား ခတ္သည္ဆို႐ံုခပ္လ်က္ …။ အစာရွာ ကူးခတ္ေနသလား၊ ၾကင္ေဖာ္ရွာ ကိုယ္ရည္ေသြး ေနၾကသလားေတာ့ မသိ …။ က်ေနာ္ကေတာ့ အတုိင္းသား ျမင္ေနရေသာ အင္းေရျပင္ေအာက္မွ အလွတရားမ်ားကို တလွည့္ အင္းတဖက္ တခ်က္မွ ညိဳ႕ျပာမိႈင္း ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို တဖက္ မ်က္စိအရသာခံၾကည့္ရင္း ဘ၀ေမ့ေနမိေတာ့သည္။

ကမ္းနွင့္ ေ၀းေ၀းလည္း က်ေနာ္ မေလွာ္ရဲပါ …။ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ ေလွာ္တက္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ရင္း ေလွပဲ့ ခပ္ျပားျပားေပၚတြင္ ထိုင္ကာ တေယာက္ထဲ … ဟာတာတာ ခံစားမွဳျဖင့္ … စိတ္ပံုရိပ္တြင္ေတာ့ … အတိတ္ ေန႔ရက္မ်ားတို႔သည္ အေႏွးတလွည့္ အျမန္တလွည့္ … တခါတရံ တ၀က္တပ်က္ လ်ပ္ကနဲ … ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္သြားလိုက္ ျပက္ကနဲ ထင္းကနဲ ၾကည္လင္လာလိုက္ …။

ေနေရာင္ေပ်ာက္လုမွာ ... က်ေနာ္ ေလွကေလးကို ကမ္းစပ္ဖက္ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေလွာ္လာရင္း ေလကိုဆန္ရင္း ေရစပ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရယ္သြမ္းေသြးရင္း ေျပးလာတဲ့ ေကာင္မေလး နွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။ ေျပးတဲ့အဟုန္ ေလတိုးတဲ့ အရွိန္နဲ႔ လွပျပည့္ၿဖဳိးၿပီး အဆီတထပ္မရွိတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ အလွဟာ တင္းတင္းရင္းရင္း ထင္းထင္း ၾကည္ၾကည္နဲ႔ က်ေနာ့္အာ႐ံုမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားနိုင္တဲ့ ေဆးမွင္ေၾကာင္ အလွတခုအျဖစ္ …။

(ဆက္ဖတ္ပါရန္ …)
ကိုေမႊး