ျမားႀကီး
ျမန္မာျပည္တြင္းမွာေတာ့ စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးဆုိတာ ျမားႀကီးတုိ႔လုိ စာနယ္ဇင္းလုပ္ကိုင္ေနသူအတြက္ မေပါင္းလည္းခက္ ေပါင္းလည္းခက္ဆုိတဲ့ ဌာနႀကီးေပါ့။ ျမားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္ေၾကာေရး ကင္ေပတိုင္႐ုံးေတြကို အစြဲျပဳၿပီး သူတုိ႔ကြယ္ရာမွာ စာေပကင္ေပတိုင္႐ုံးလုိ႔ပဲ တီးတိုးေနာက္ေျပာင္ ေခၚၾကတာေပါ့၊ ျမားႀကီးတို႔လို စာနယ္ဇင္းလုပ္တဲ့သူေတြဆို အဲဒီ႐ုံးကုိ တပတ္ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ သြားသြားၿပီး စနဲနာရတယ္။ အဲဒီလို စနဲမနာမိလို႔ သူတို႔ ဒုကၡေပးတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို လုိက္နာဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရင္ ျမားႀကီးတို႔ လုပ္ေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းကို ‘တလတန္သည္ သုံးလတန္သည္ ေျခာက္လတန္သည္’ တံခါးပိတ္၊ ဂ်ိတ္ဆိုၿပီး ဒဏ္ေပးရင္ ဗိုက္ေမွာက္ေနရမွာကိုး။ ဟဲ ဟဲ … အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီ႐ုံးရဲ႕ ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို စိတ္ပါလို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ မပါလို႔ဘဲျဖစ္ေစ တပတ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ သြားသြား နားစြင့္ရတာေပါ့။
တရက္မွာ ျမားႀကီးလည္း မဂၢဇင္းအတြက္ အေရးႀကီိးတဲ့ ကိစၥတခုနဲ႔ စာေပကင္ေပတုိင္႐ုံးကို ေရာက္ခဲ့ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ႐ံုးအ၀င္၀က စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ စာေရးမေလးက ‘ဦးေလး … ဦးေလး … ဒီစာ႐ြက္ကို ျဖည့္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးဦး’တဲ့။ ‘ဦးေလး’ အေခၚခံရလို႔ ကြၽဲၿမီးတိုသြားၿပီး ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ (အဟဲ … ေခၚစရာလားေနာ္ ဒီေလာက္ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလး ဟာကို)။ အဲ … ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ေပးမွ ႐ုံးထဲကို ၀င္ရမွာဆုိေတာ့ ျမားႀကီးလည္း စာရြက္ကို ၾကည့္ၿပီး ျဖည့္ေပးရတာေပါ့။ ဘာေတြျဖည့္ ေပးရတာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ႐ုံးကို ၀င္ထြက္တဲ့ ေန႔စြဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္၊ ျပန္ထြက္မယ့္အခ်ိန္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ရာထူး၊ ေနရပ္လိပ္စာေတြကို ဇယားကြက္မွာ အတိအက် ျဖည့္ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးရတာ လက္ကို ေညာင္းေရာပဲ။
အဲဒါနဲ႔ ေညာင္းသြားတဲ့ လက္ကိုခါရင္း ႐ုံးပြဲစားကို ရွာဖို႔ ျမားႀကီး အေပၚထပ္ကို တက္ခဲ့တယ္။ မဂၢဇင္းအတြက္ စုိးရိမ္တဲ့စိတ္ကလည္း အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနတယ္။ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးက ဆင့္ေခၚထားလို႔ သူနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ရွိိေနတယ္။ ႐ုံးပြဲစားကိုလည္း ႐ုတ္တရက္ ရွာမေတြ႔ေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ ျမားႀကီးတေယာက္ထဲ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး႐ုံးခန္းဘက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရွိမရွိ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး႐ုံးခန္းရဲ႕ အ၀င္၀မွာ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ ပီေအဆိုတဲ့ လူကို ေမးၾကည့္မလို႔ေပါ့။ အဲဒီ့ၫႊန္ၾကားေရးမႉးရဲ႕ ပီေအဆုိတဲ့ လူကလည္း ၾကက္တူေ႐ြးက ေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္က ကဲကဲ ဆိုသလို လိုတာထက္ပိုၿပီး ပါ၀ါျပတဲ့ လူမ်ဳိးေတြေပါ့။
ျမားႀကီးကုိ ျမင္ရင္ပဲ အဲဒီလူက ႐ွဴးတိုးတိုး ဆိုသလို အမူအရာ လုပ္ျပၿပီး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး႐ုံးခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္ရွိတဲ့အေၾကာင္း အခန္းဘက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပတယ္။ ျမားႀကီးလည္း ပုိစိတ္ညစ္သြားၿပီး အေပါက္၀မွာပဲ ေျခေထာက္ ေညာင္းေတာင့္ေအာင္ ရပ္ေစာင့္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ အထဲက တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ထြက္လာတဲ့သူက ျမားႀကီးအသိ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ေခါင္းကုတ္ၿပီး ျပံဳးေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျမားႀကီးကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ျမားႀကီးက သူ ျမားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနတယ္ထင္လို႔ …
‘ ေဟ့လူ ဘာရယ္ေနတာလဲဗ်’ လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။
သူက ‘စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဆရာသမားေရ၊ ဘယ္လုိ ရွင္းျပရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္’ တဲ့။
ျမားႀကီးက ‘ ခင္ဗ်ားပုံက စိတ္ညစ္တယ္လည္း ဆုိေသး၊ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ပါလားဗ်’ လုိ႔ ေျပာေတာ့ …
သူက ‘ ဟုတ္တယ္၊ ဆရာသမားေရ၊ က်ေနာ္အျဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႔မတူ ဆိုသလို ရယ္ရမလုိ ငိုရမလို ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာသမားရဲ႕’ လို႔ ေလွကားရင္းကို ေခၚသြားၿပီး တိုးတိုးေျပာျပတယ္။
ျမားႀကီးက ‘ဘာေတြ ျဖစ္လာလို႔လဲဗ်’ လုိ႔ေမးမွ သူက အေၾကာင္းစုံကို လင္းေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ျမားႀကီးလည္း စိတ္ညစ္တာေတြ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္မွန္း မသိဘဲ မျပံဳးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္မိေတာ့တယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရွိေနတဲ့ ပီေအဆုိတဲ့ ငတက ျမားႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနတာကို ႐ႈတည္တည္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။
ျမားႀကီးမိတ္ေဆြရဲ႕ ဒုကၡကိုလည္း ၾကည့္အုံးေလ။ ျပံဳးမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သူေျပာျပပုံက …
‘ ဆရာသမားရယ္၊ က်ေနာ္က ေမွာ္ပီိဆရာသိန္းရဲ႕ စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ ျပန္ထုတ္ခ်င္လို႔ ႐ုံးတင္ထားတာ ဒီေန႔ ၫႊန္မႉးက ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ဆင့္ေခၚလို႔ လာေတြ႔တာ။ ေတြြ႔ေတာ့ ၫႊန္မႉးက စေမးတယ္။ ဒီေမွာ္ပီိိိိဆရာသိန္းေရးတဲ့ စာအုပ္က ခင္ဗ်ားထုတ္မွာလား၊ စာေရးသူကေရာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ပဲလားတဲ့၊ ေမွာ္ပီဆရာသိန္းက ကြယ္လြန္သြားတာ ၾကာၿပီိဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႔အေမးကို ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္က ၫႊန္မႉးကို ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က ထုတ္ေ၀သူပါ။ စာေရးဆရာက မရွိေတာ့ပါဘူးဆုိေတာ့ ၫႊန္မႉးက သူေရးတဲ့ စာအတြက္ သူနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္။ မရွိရင္ လုိက္ေခၚ၊ ေမွာ္ဘီက ရန္ကုန္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲတဲ့၊ က်ေနာ့္အျဖစ္က အဲဒီလို ဆရာသမားေရ’။
သူ႔ေျပာစကားကုိ နားေထာင္ၿပီး ျမားႀကီးလည္း ဂု႐ုႀကီး အီၾကာေကြးလို ဟုိက္ရွာလပတ္ရည္ပဲ တ ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ ... ျမားႀကီး ၀င္သြားတဲ့အခါလည္း စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကို ေတာင္ဒဂုံ ေျမာက္ဒဂုံတို႔ဘက္ သြားရွာခိုင္းေနရင္ ဒုကၡပါလား ေမာင္မင္းႀကီးသား ၫႊန္ၾကားေရးမႉးရယ္လို႔ပဲ ဘုရားတ လိုက္မိေတာ့တယ္။
ျမားႀကီး
Monday, February 11, 2013
ေမွာ္ပီိိဆရာသိန္းကို ေခၚေပး
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
4 comments:
ဟုတ္ပ့ါမလားျမားႀကီးရယ္။
ေတာ္ေတာ္ထိတဲ႕ၿပက္လံုးပါခင္မ်ာအရမ္းlikeပါတယ္
It is true. I was also met with that kind of stupidness from the so called Officer (Director level) in Burma. Very funny. long ago, I had given the names of Books to import into Burma. The author name is "Fischer". The Director from "Trade Ministry",says that ,he knows this book is about Fishes,actually, it is totally "NOT".So, you just guess,how clever,our so called Director,and their I.Q.How clever they are?? Just like General Myo Nyunt,says, good,it is pH 7,try to make it pH 10.And General "Sitt Mg",says,to the pilots,after he knows,the weather is no good to land the plane,So, he told him to change the Weather,They are so much educated,Ha Ha......
Hahaha.............
such shame a lot.
Post a Comment