ေဒါင္းတမန္မ်ား ပ်ံသန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္ခ်ီ (၄) (ခရီးသြားအက္ေဆး နိဂံုးပိုင္း)

ေဒါင္းတမန္မ်ား ပ်ံသန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္ခ်ီ (၄) (နိဂံုးပိုင္း)
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ဘားတိုက္အမိုးေပၚ ႏွင္းေတြ တေပါက္ေပါက္က်ဆင္းေနသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ အိပ္ရာမွႏိုးလာသည္။ ေခါင္မိုး အင္ဖက္ေတြေပၚ ႏွင္းက်သံေတြက မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြအလား က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္ေနသည္။ ေစာင္ကိုမခြာ ေသးဘဲ ပက္လက္အေနအထားအတိုင္း ေခါင္းကို တပတ္လည္ၿပီး က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေ၀လီေ၀လင္း က်ေနသည့္ ႏွင္းေတြက ျဖဴဖြဖြ ဂြမ္းစိုင္ႀကီးသဖြယ္ ဘားတိုက္ႀကီးကို အုပ္မိုးထားသည္။ က်ေနာ့္အရင္ ၀ီရိယ ေကာင္းႏွင့္ၾကေသာ တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုမင္းဆန္းမင္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ထြန္းထြန္းတို႔သံုးဦးက ဘားတိုက္ေလွကားဘက္ ျခမ္း ေျမကြက္လပ္တြင္ မီးလႈံရင္း စကားလက္ဆံုက်ေနၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ အ ခ်မ္းေပါ့သြားေအာင္ မီးလံႈဖို႔ ဘားတိုက္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။

မီးဖိုနားအေရာက္တြင္ ‘ညက တပ္ရင္းအစည္းအေ၀းလုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသား’ ဟု အရင္းမပါ အဖ်ားမပါ က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည္။ တပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ကိစၥႏွင့္ ကိုရဲေနာင္ကိစၥ ေက်လည္ေအာင္ ေဆြး ေႏြးေနရ၍ အစည္းအေ၀းၾကာသြားေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထိုကိစၥႏွစ္ခုကို မေန႔တုန္းကတည္းက တပ္ရင္းမွဴး အရိပ္အႁမြက္ ေျပာျပထား၍ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ က်ေနာ္သိထားသည္။ တပ္ရင္း၏ အတြင္းကိစၥ အေသးစိတ္ကို ဆက္မေမးသင့္၍ မီးလံႈရင္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆက္စဥ္းစားေနမိသည္။

တပ္ရင္းမွဴးေျပာသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ကိစၥဆိုသည္မွာ တပ္ရင္း (၈) ရဲေဘာ္မ်ားက ‘အဘ’ ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚ ၾကသည့္ ေကအန္အယ္လ္ေအ တပ္မဟာ (၇) မွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ႏွင့္အဖြဲ႔ ရန္ကုန္သို႔သြား၍ နအဖစစ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေနသည့္ကိစၥျဖစ္ၿပီး ကိုရဲေနာင္ကိစၥဆိုသည္မွာ စခန္းကုန္းေပၚသို႔အလာ တြင္ က်ေနာ္တို႔၏ ပစၥည္းမ်ားကို ကူသယ္ေပးသည့္ ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ မိသားစု တတိယႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာ မည့္ကိစၥဟု က်ေနာ္နားလည္ထားသည္။ တတိယႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာမည့္ကိစၥအေပၚ တပ္ရင္းရွိရဲေဘာ္မ်ားအား လံုးက နားလည္ေက်နပ္မႈရွိေအာင္ ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္က အစည္းအေ၀းတြင္ အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္းတင္ျပ ျခင္းျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ့္ဘာသာ ေတြးေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ပို၍စိတ္၀င္စားသည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ကိစၥျဖစ္သည္။ ေကအန္အယ္လ္ေအ တပ္မဟာ (၇) သည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တပ္ရင္း (၈) ၏ အဓိကေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မဟာမိတ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထိန္ေမာင္က ထိုတပ္မဟာ (၇) ၏ တပ္မဟာမွဴးျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲရလဒ္သည္ တပ္ရင္း (၈) ၏ အ နာဂတ္အတြက္ အလြန္အေရးႀကီးေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ ရန္ကုန္မွ ျပန္ေရာက္လာၿပီဟူသည့္ သတင္း ကိုၾကား၍လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ႏွင့္ မေတြ႔မီ တပ္ရင္း (၈) အတြင္း အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္၏ တပ္မဟာ (၇) အေနႏွင့္ ေကအန္အယ္လ္ေအတပ္မေတာ္မွ ခြဲထြက္ၿပီး နအဖစစ္အုပ္စု ႏွင့္ ပူးေပါင္းသြားလွ်င္ ေကအန္ယူႏွင့္ ေကအန္အယ္လ္ေအတပ္မေတာ္၏ အေနအထား သိသိသာသာ အ ေျပာင္းအလဲရွိႏိုင္မည္လား၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၈) အေနႏွင့္ေရာ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္းဆို သည့္ ေမးခြန္းေတြအေပၚ က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသလို ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲတခုလံုးအတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ ေနမိသည္။ တပ္ရင္းမွဴးတို႔အေနႏွင့္ ညကျပဳလုပ္သည့္ တပ္ရင္းအစည္းအေ၀းတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ခ်ၿပီးေလာက္ေပၿပီ။ အကယ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္၏ တပ္မဟာ (၇) အေနႏွင့္ နအဖစစ္အုပ္စုႏွင့္ ပူးေပါင္းမည္ဆိုလွ်င္ တပ္ရင္း (၈) လုပ္ေဆာင္မည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ က်ေနာ္ေတြးဆထားသည့္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ႏွင့္ တထပ္တည္းက်လိမ့္မည္ဟုပင္ လံုး၀ဥႆံု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနမိေပသည္။

အင္ဖက္ေတြ တထပ္ႀကီးသယ္လာသည့္ ရဲေဘာ္ရန္ကုန္ကို ျမင္လိုက္မွ က်ေနာ္၏ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား ရပ္ တန္႔သြားသည္။ မိုးမက်မီ စခန္းရွိတဲမ်ားအား အမိုးသစ္ျပန္မိုးႏိုင္ရန္ အင္ဖက္မ်ားကို မနက္ေစာေစာစီးစီးထၿပီး ေကာက္ယူစုေဆာင္းေနပံုေပၚသည္။ ႏွင္းစက္မ်ားျဖင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနသည့္ အင္ပင္၊ ၀ါး႐ံုပင္မ်ားကို ၾကည့္ေငးရင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႀကီးထဲ ၀ီရိယေကာင္းလြန္းသည့္ ရဲေဘာ္ရန္ကုန္ကို ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆာင္းမီးဖိုမွခြာၿပီး သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ စခန္းကုန္းေပၚ က်ေနာ္တို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
စားဖိုတဲထဲတြင္ ရဲေဘာ္မ်ား နံနက္စာ စားေနၾကၿပီ။ စားဖိုေဆာင္တာ၀န္က်သည့္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကလည္း ထမင္း ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကၿပီ။ စားဖိုတဲအျပင္၌မူ တပ္ရင္းရိကၡာအတြက္ ေမြးျမဴထားသည့္ ၾကက္ဖ၊ ၾကက္မမ်ားႏွင့္ ၾကက္ေပါက္ကေလးမ်ားကို ရဲေဘာ္ကိုဦးက အစာေကြၽေနၿပီး မနီးမေ၀းရွိ ၀က္ျခံထဲမွ ၀က္ေပါက္ေလးႏွစ္ ေကာင္ကို ရဲေဘာ္စိုးကိုက အစာေကြၽးေနသည္။ ႏွင္းမႈန္ေဖြးေဖြေအာက္မွ စားဖိုတဲ၀န္းက်င္အား ကင္မရာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွတဆင့္ ျမင္ေတြ႔ရသည္မွာ သႏၱရသကိုေပးစြမ္းသည့္ ေဆာင္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ခံစား ရသလိုပင္။

နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ ရဲေဘာ္မ်ားအား လက္ေဆာင္ေပးရန္ ယူေဆာင္လာသည့္ အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီ၊ အေႏြး ထည္၊ တီရွပ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႀကီးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ က်ေနာ္ထုတ္ယူလာၿပီး စားဖိုတဲေရွ႕ရွိ ၀ါးစား ပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အထည္အေရအတြက္က (၁၆) ထည္သာရွိသည့္အတြက္ မဲႏိႈက္ကာ ေ၀ျခမ္း ေပးဖို႔ တပ္ရင္းမွဴးက စီစဥ္သည္။ တေယာက္ခ်င္းနာမည္ေခၚၿပီး မဲႏႈိက္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ မဲလာႏိႈက္ တိုင္း တေဟးေဟး တဟားဟား ေအာ္သူေအာ္၊ လက္ခုပ္တီးသူတီးႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွသည္။ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အထည္ မဲေပါက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကိုမင္းဆန္းမင္းက သူ၀တ္ထားသည့္ အေႏြးထည္ႀကီးကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ‘ဒါႀကီးကိုလည္း မဲေဖာက္ေပးပါ’ ဟုေျပာေတာ့ စခန္းကုန္းေပၚ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေသာေသာညံ သြားေလသည္။

ကိုမင္းဆန္းမင္း၏ အေႏြးအကႌ်ကို မဲႏိႈက္ၿပီးေနာက္ ‘ကံစမ္းမဲအစီအစဥ္ မၿပီးေသးဘူးဗ်ဳိ႕၊ မဟာကံထူးရွင္ေ႐ြး ပြဲ ရွိေသးတယ္’ ဟု က်ေနာ္က ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ ရဲေဘာ္မ်ား လက္ခုပ္တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း တီးၾကျပန္သည္။ ထို႔ ေနာက္ မဲလိပ္ထပ္လိပ္ၿပီး က်ေနာ္မတည္သည့္ ထိုင္းေငြဘတ္ (၃၀၀) အေပၚ မဟာကံထူးရွင္ေ႐ြးခ်ယ္ပြဲ စတင္ ေလသည္။ ပို၍ေပ်ာ္စရာေကာင္းဖို႔ ဖန္လာေလသလားမသိ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မဲသာ က်န္သည္အထိ မဟာကံထူး ရွင္က ေပၚထြက္မလာေသး။ ႏႈိက္ရမည့္သူက တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာတို႔ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။ တပ္ရင္းမွဴးက အရင္ႏိႈက္သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားက တေဟးေဟးႏွင့္ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားေပးေနၾကသည္။ တပ္ ရင္းမွဴးက မဲလိပ္ျဖည္ၾကည့္ၿပီး ‘ဗလာ’ ဟု ေေအာ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မဲႏႈိက္ရန္ တဦးတည္းက်န္ေတာ့သည့္ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္စြာတေယာက္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေလေတာ့သည္။ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားအား လံုးက မဲမႏိႈက္လိုက္ရဘဲ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မဲျဖင့္ မဟာကံထူးရွင္ျဖစ္သြားသည့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာကို ၀ိုင္း ၀န္းဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ တပ္ရင္းတြင္ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာသည္ အက်ႌမဲႏိႈက္တုန္းက လည္း ေပါက္သည့္အတြက္ အလြန္ကံထူးသည့္ ရဲေဘာ္တဦးအျဖစ္ က်ေနာ္အမွတ္ရေနမိေတာ့သည္။ မဲႏိႈက္ သည့္အစီအစဥ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ကိုမင္းဆန္းမင္းက ညကားျဖင့္ ဘန္ေကာက္သို႔ဆင္းရန္ရွိသည့္အတြက္ အား လံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္ႏွင့္အတူ ဘဲကေလာ့စခန္းသို႔ ျပန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ကံစမ္းမဲလံုး၀မေပါက္သည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအပါအ၀င္ ရဲေဘာ္အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ရန္ အစီအစဥ္တခုကို က်ေနာ္ေၾကညာလိုက္သည္။ ‘ကဲ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး အသင္းေလးသင္းခြဲၿပီး ဂိုးက်ဥ္းေဘာ လံုးၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပပါမယ္။ ဗိုလ္စြဲတဲ့အသင္းကို ဘတ္ (၄၀၀) ခ်ီးျမႇင့္ပါမယ္။ ဒုတိယရတဲ့အသင္းကို ဘတ္ (၂၀၀) ခ်ီးျမႇင့္ပါမယ္’ ဟု က်ေေနာ္ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ ရဲေဘာ္အားလံုး လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ေဘာလံုးကန္ရန္ ျပင္ ၾကေလသည္။ ရဲေဘာ္စိန္႐ိုးက ဦးေဆာင္ၿပီး စားဖိုတဲထဲရွိ သင္ပုန္းေပၚမွ နာမည္အားလံုးကိုၾကည့္ကာ အသင္း ေလးသင္းခြဲသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴးက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ကာ ေလးသင္းပတ္လည္ ဂိုးက်ဥ္းေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ ကို စတင္ေလသည္။ ေဆာင္းနံနက္ခင္း ေနျခည္ႏုေအာက္တြင္ ႏွစ္နာရီခန္႔ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားၾက ၿပီးေနာက္ ပထမဆုရ ရဲေဘာ္သားႀကီး ဦးေဆာင္သည့္အသင္းႏွင့္ ဒုတိယဆုရ ရဲေဘာ္မင္းမင္း ဦးေဆာင္သည့္ အသင္းတို႔ကို တပ္ရင္းမွဴးက ဆုမ်ားခ်ီးျမႇင့္ေပးေလသည္။ ထိုနံနက္ခင္းသည္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေႏြးေထြးေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရသည့္ ၾကည္ႏူးအမွတ္ရဖြယ္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ေဘာလံုးပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ တပ္ရင္းမွဴးက ညပိုင္းတြင္ ဘူးသီးေၾကာ္ ေၾကာ္စားၾကမည့္အေၾကာင္း သတင္း ေကာင္းပါးေလသည္။ ထိုအစီအစဥ္အတြက္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး ဘူးစင္ေပၚမွ ဘူးသီးႀကီးကိုခူးကာ စားဖိုတဲထဲမွ ထ မင္းစား စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္လီွးေနၾကသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဟင္းအုပ္သည့္ ေကာ္အုပ္ေဆာင္းႀကီးထဲထည့္ၿပီး စား ဖိုတဲအျပင္ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ေနလွန္းထားေလသည္။ ေန႔လည္စာ စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ ရဲ ေဘာ္မ်ား ဘားတိုက္သို႔ ဆင္းသြားၾကၿပီး တပ္ရင္းအစည္းအေ၀း ထိုင္ၾကျပန္သည္။ ကုန္းေပၚတြင္ ကင္းေစာင့္ က်န္ခဲ့သည့္ ရဲေဘာ္ကိုဦး၊ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာႏွင့္ က်ေနာ္တို႔သံုးဦးသာ က်န္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ကိစၥ အ ေရးႀကီးေန၍ျဖစ္မည္ဟုပဲ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွတ္ထင္လိုက္သည္။

မြန္းလြဲခ်ိန္တေလွ်ာာက္လံုး စားဖိုတဲထဲတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးႏွင့္ စကားေျပာလုိက္ ႀကိဳးပုခက္ထဲ ၀င္အိပ္လိုက္ လုပ္ေနမိသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ တပ္ရင္းသို႔ေရာက္ခိုက္တြင္ ဘာအလုပ္မွ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ရပါဘဲ ရွိ သည့္ ဟင္းလ်ာမ်ားႏွင့္ ထမင္းစားေကာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ စကားေျပာေနရင္း ဗိုက္ဆာလာျပန္သျဖင့္ ရဲ ေဘာ္ေက်ာ္စြာက ငါးပိေကာင္ေတြကို ေထာင္းေပးသည္။ ဟင္းအိုးထဲမွာရွိသည့္ ပဲဟင္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စြာ၏ လက္ရာ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္တို႔ကို နယ္ဖတ္ၿပီးစားရသည္မွာ ၿမိန္ေရယွက္ေရရွိလြန္းလွသည္။ ထမင္းစားၿပီး ပန္းကန္ေဆးရန္အသြား ဟင္းစားခုတ္ထစ္သည့္ စင္ေပၚ၌ စန္႔စန္႔ႀကီးလွဲေနသည့္ ေခြးေသေကာင္ မည္းမည္း ႀကီးကို ႐ုတ္ခ်ည္းေတြ႔လိုက္ရာ က်ေနာ္လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။ ရဲေဘာ္ကိုဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ မနက္ျဖန္ ေခြး သားဟင္းခ်က္စားဖို႔ ေျမႀကီးထဲက်င္းတူးၿပီး မီးဖုတ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခုနကမွ က်င္းထဲက သူျပန္ေဖာ္လာ တာျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

ညေနထမင္းစားအၿပီး ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္တြင္ မေန႔ကေတြ႔ရသည့္အတိုင္း ရဲေဘာ္အားလံုး ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ဆင္ၿပီး လက္နက္ကိုယ္စီလြယ္ကာ စားဖိုတဲနား စု႐ံုးေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က လက္နက္ေတြ ကို စားဖိုတဲတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ဘူးသီးေၾကာ္ အစီအစဥ္အတြက္ တဲအျပင္ေျမကြက္လပ္တြင္ မီးဖိုလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ ေန ၾကသည္။ ကင္းေစာင့္တာ၀န္က်သည့္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔က ကင္းလွည့္ေနၾကသည္။ အေမွာင္ထုသိပ္သည္းလာ ခ်ိန္တြင္ ဘူးသီးေၾကာ္ရန္အတြက္ မီးဖိုအဆင့္သင့္ျဖစ္ေနၿပီး မီးဖိုမွ ထင္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ စခန္းကုန္းတ၀ိုက္ အေတာ္အသင့္ လင္းေနသည္။ ရဲေဘာ္မင္းဦးက ဆန္ႏွစ္ႏွင့္ ဘူးသီးေတြကို ေမႊထည့္ေပးေနၿပီး ရဲေဘာ္ေအာင္ ေအာင္က တုတ္ရွည္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ဆီးအိုးထဲမွ ဘူးသီးေၾကာ္ေတြ က်က္မက်က္ကို တာ၀န္ယူၾကည့္ေပး ေနသည္။ မီးဖိုေဘးတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည့္ တပ္ရင္းမွဴးက ဆီအိုးထဲသို႔ ဓာတ္မီးႏွင့္ မၾကာမၾကာထိုး ရင္း ၀ိုင္းၾကည့္ေပးေနသည္။

က်ေနာ္က မီးဖိုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ၀ါးစားပြဲတြင္ထိုင္ရင္း ဘူးသီးေၾကာ္စားလိုက္ ရဲေဘာ္ေတြႏွင့္ ရပ္စကား ေျပာလိုက္လုပ္ေနသည္။ ရဲေဘာ္ေတြႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကည့္မွ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္တို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာမႈႏွင့္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံႏိုင္မႈတို႔ကို အထင္းသားေတြ႔လိုက္ရၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထိန္ေမာင္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ က်ေနာ္၏ စိတ္ပူပန္မႈမ်ား လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေလ်ာ့က်သြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးသည္ ဒီမိုကေေရစီတိုက္ပြဲ မုခ်ေအာင္ရမည္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ လံုး၀ဥႆံုက်ဆံုးရမည္ဟူ သည့္ ခံယူခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ကို သူတို႔၏လုပ္ရပ္၊ သူတို႔၏စိတ္ ဓာတ္မ်ားက အခိုင္အမာ သက္ေသျပေနေပသည္။ သူတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွေန၍ ေက်ာင္း သားတပ္မေတာ္သို႔ ဆက္သြယ္၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္း (၈) တြင္မူ ရန္ကုန္သား အမ်ားစုျဖစ္ သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ဘူးသီးေၾကာ္စားၿပီးေနာက္ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မထိုင္ေတာ့ဘဲ အေမွာင္ထဲတြင္ရပ္ကာ ဆရာခ်ိန္၊ ကိုသားႀကီးတို႔ႏွင့္ ေလမိေနသည္။ ထိုစဥ္ စားဖိုတဲအတြင္း ဂစ္တာ၀ိုင္းမွ သံၿပိဳင္ဟစ္ေႂကြးသံႀကီး လြင့္ပ်ံလာေလသည္။ က်ေနာ္ တို႔သံုးဦး ေျပာလက္စကားကိုရပ္ကာ သီခ်င္းသံကို ၿငိမ္ၿပီးခံစားေနမိၾကသည္။

လမ္းမထက္ က်တဲ့ေသြးေတြ xxx ေပ်ာက္ပ်က္ကာ သြားၿပီမထင္နဲ႔ေလ xxx ေခ်ာင္းထဲမွ ျမစ္သို႔စီး ၀င္ xxx ေသြးျမစ္ေတြ ရဲရဲနီသတဲ့ေလ xxx (ျမစ္ေတြထဲမွ ပင္လယ္ဆီ xxx သမုဒၵရာေတြ ရဲရဲနီ)၂ xxx ေနပူရွိန္မွာ အခိုးအေငြ႔ေတြပ်ံလို႔ ေသြးမိုးတိမ္ေတြဖြဲ႔ xxx ေကာင္းကင္နီရဲ xxx ေသြးမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ေလၿပီ xxx (ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ဖို႔ xxx ေဖာက္ျပန္တဲ့ လူတန္းစားေတြ တိုက္စားပစ္ဖို႔)၂ xxx ေသြးမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ၿပီေဟ xxx ေဟး … မုန္တိုင္းကို ဂုဏ္ျပဳၾက xxx ေဟး … မုန္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္ပါးၾက xxx ကမၻာသစ္ကို ဖန္တီးပါ xxx အင္အားေတြ ျဖည့္ဆည္းပါ xxx

သီခ်င္းနားေထာင္ေနစဥ္ က်ေနာ့္စိတ္က ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းကာလဆီ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ၾကက္သီး ေမြး ညႇင္းမ်ားပင္ ထလာသည္။ သီခ်င္းသံဆံုးၿပီး အတန္ၾကာမွ က်ေနာ္တို႔ စကားဆက္ႏိုင္သည္။ ဆရာခ်ိန္ႏွင့္ ကို သားႀကီးတို႔က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပံုေတြကို က်ေနာ့္အား ခံစားမႈအျပည့္ႏွင့္ ဆက္ ေျပာျပသည္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ ဆရာခ်ိန္က ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါးျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ မ ဟာ၀ိဇၥာတက္ေနဆဲတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ဆက္သြယ္၀င္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုသားႀကီးက ေတာ့ ကိုသားႀကီးဟု ရဲေဘာ္ေတြက နာမည္ေပးထားသည့္အတိုင္း ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးႏွင့္ အေတာ္ဆင္ၿပီး ေမၿမိဳ႕တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္တြင္တက္ေနရင္းမွ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ဆက္သြယ္၀င္ေရာက္ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရန္ကုန္သားေတြျဖစ္ၾကသည္။

ရဲေဘာ္ေတြ၏ ျဖတ္သန္းမႈအေတြ႔အၾကံဳေတြကို နားဆင္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေလးစားစိတ္ႏွင့္ ေၾကကြဲစိတ္တို႔ တ ၿပိဳင္နက္တည္း ျဖစ္ေပၚေနသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို တိုက္ဖ်က္ရန္အတြက္ အၫြန္႔တလူလူ တက္ေန သည့္ သူတို႔၏ ဘ၀အခြင့္အလမ္းေတြကို အဆံုး႐ံႈးခံကာ ေပးဆပ္ေနၾကျခင္းအေပၚ က်ေနာ္ ေလးစားေၾကကြဲ ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ေတြကို ၾကည့္ရသည္မွာ နအဖစစ္သားေတြလို ညႇိဳဳးႏြမ္းေျခာက္ခန္းမေန ဘဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနသည္။ လက္နက္အားကိုးႏွင့္ ဗိုလ္က်ေနသည့္ စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ႏွင့္ပင္ ေတာ္ လွန္ေခ်မႈန္းလိုသည့္ ရဲစိတ္ရဲမာန္ေေတြ အျပည့္ရွိေနသည္။ က်န္းမာၾကံ႕ခိုင္ၿပီး အသိအျမင္ ဗဟုသုတေတြကို အျမဲမျပတ္ ျဖည့္ဆည္းေနၾကသည္။ ယဥ္ေေက်းသိမ္ေမြ႔ၿပီး တဦးႏွင့္တဦး ကူညီေဖးမၾကသည္။ စည္းကမ္း ေသ၀ပ္ၿပီး က်ရာတာ၀န္ကို မခိုမကပ္ ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ထိုအေျခခံေကာင္းမ်ားသည္ အနာဂတ္ဒီမိုကေရ စီႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အသီးအပြင့္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနမိသည္။
တပ္ရင္းတြင္ သံုးညအိပ္ ေလးရက္ေနၿပီးေနာက္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္က်ေနာ္ ကုန္းေပၚမွျပန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ မျပန္ ခင္ခ်က္ေကြၽးသည့္ ေခြးသားဟင္းကိုမူ က်ေနာ္ စားလို႔မရခဲ့။ စားက်င့္မရွိသည္ကတေၾကာင္း၊ မေန႔ကေခြးေသ ႀကီးကို မ်က္စိထဲျမင္ေနသည္ကတေၾကာင္း က်ေနာ္မ်ဳိခ်လို႔မရျခင္းျဖစ္မည္။ ကုန္းေပၚတြင္က်န္ခဲ့သည့္ ရဲေဘာ္ မ်ားကို သႀကၤန္မတိုင္မီ တေခါက္ထပ္လာဦးမည့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာခဲ့သည္။ တပ္ခြဲမွဴး ဆရာေက်ာင္းက က်ေနာ္တို႔ကို ျမန္မာဘက္ကမ္း ေလွဆိပ္အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ခြင့္ႏွင့္ ဘဲကေလာ့စခန္းျပန္မည့္ ရဲေဘာ္သား ႀကီး၊ ရဲေဘာ္မင္းဦး၊ ရဲေဘာ္ထြန္းထြန္း၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ေအာင္၊ ရဲေဘာ္ဆရာခ်ိန္တို႔ ငါးဦးက ထိုင္းဘက္ကမ္းအ ထိ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ပါလာသည္။ ရဲေဘာ္အိုက္ေဇာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေမာင္ခ်စ္တို႔ႏွစ္ဦးက က်ေနာ္တို႔အရင္ ထိုင္း ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးသြားၾကၿပီး ဘဲကေလာ့စခန္းသို႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားၾကၿပီဟုဆိုသည္။ အလာတုန္းက လိုက္ပို႔သည့္ကား လာဖို႔ၾကာဦးမည္ ဆိုသည့္အတြက္ ခရီးဆက္ရန္ရွိေသးသည့္ က်ေနာ္ႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ကားမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဘဲကေလာ့စခန္းအထိ ဆိုင္ကယ္တေေယာက္တစီး ငွားစီးကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ရဲေဘာ္ ငါးဦးက ပစၥည္းေတြပါသည့္အတြက္ ကားေစာင့္ရင္း က်န္ခဲ့ၾကသည္။

မိနစ္ (၂၀) ခန္႔ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး ဘဲကေလာ့စခန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္တဆိုင္တြင္ ေခတၱ၀င္နားရန္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ သိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းတခုကို တပ္ရင္းမွဴးအား ေမးသင့္မေမးသင့္ ခ်ိန္ဆေနမိသည္။ တပ္ရင္းမွဴးကို ၾကည့္ရ သည္မွာလည္း အေၾကာင္းအရာတခုခုကို စဥ္းစားေနပံုေပၚသည္။ အတန္ၾကာခ်ိန္ဆေနၿပီးမွ က်ေနာ္က တိတ္ ဆိတ္မႈကို စတင္ၿဖိဳခြဲလိုက္သည္။

‘တပ္ရင္းမွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ နအဖနဲ႔ ပူးေပါင္းမယ္ဆိုရင္ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ တပ္ရင္း (၈) အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားလဲ။ လိုက္သြားမွာလား’ ဟု က်ေနာ္ အရဲစြန္႔ၿပီး ေမးလိုက္သည္။ တပ္ရင္မွဴးက ေသာက္ မည့္ဟန္ျပင္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ရင္း …

‘ဟာ … လိုက္သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ သမိုင္းေကြးကုန္မွာေပါ့’ ဟု အလ်င္အျမန္ တုန္႔ျပန္သည္။ တပ္ရင္းမွဴး၏ ‘သမိုင္းေကြးကုန္မွာေပါ့’ ဆိုသည့္စကားကို ႐ုတ္ခ်ည္းၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္စားသည့္ ညက ရဲေဘာ္ မ်ားသီဆိုသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ နားထဲပဲ့တင္ျပန္သည္။

‘xxx သမိုင္းေရးေသာ တို႔ရဲ႕လက္မ်ား xxx လြတ္ေျမာက္ေရး ေရွ႕႐ႈကာထား xxx ရွင္သန္ခ်ိန္ ဒီဘ၀ ထဲမွာ xxx ညီေစေနာ္ ငါတို႔ေက်ာင္းသား xxx’

သမိုင္းေရးသည့္ လက္မ်ားက သမိုင္းအေကြးခံမည္ မဟုတ္မွန္းကို က်ေနာ့္အေနႏွင့္ နဂိုကတည္းက ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ရင္းမွဴး၏ ႏႈတ္ထြက္စကားကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးအ တြက္ ပိုအားရွိသလို က်ေနာ္ခံစားလိုက္ရသည္။ တပ္ရင္းမွဴးက …

‘တပ္ရင္းမွာ အစည္းအေ၀းဆက္တိုက္ ထိုင္ေနရတာလည္း အဲဒီကိစၥပဲ။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူလက္တြဲၿပီး တိုက္ ပြဲ၀င္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဘတို႔နဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြၾကား သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အဘတို႔ အထဲျပန္၀င္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ တပ္ရင္းကို ေနရာေ႐ႊ႕ၿပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အဘကိုေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး ဆရာေက်ာင္းနဲ႔ တပ္စိတ္မွဴး ရဲေဘာ္စိန္႐ိုးတို႔ သြားေတြ႔ၾကလိမ့္မယ္္’ ဟု ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ေျပာျပသည္။

အျပန္လိုင္းကားေပၚတြင္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ က်ေနာ္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ ကိုယ္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ထုိင္စီး လာၾကသည္။ က်ေနာ္၏အာ႐ံုတြင္ စစ္အာဏာရွင္မ်ား မျပဳတ္က်မခ်င္း၊ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီမရမခ်င္း ဆက္ လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနဦးမည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္တို႔၏ ပံုရိပ္လႊာမ်ား ေ၀့၀ဲလာသည္။ လိုင္းကား ေလးက ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းေပၚ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျပးေနသည္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တို႔၏ ယံုၾကည္ ခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ခိုင္မာမႈ၊ အနစ္နာခံေပးဆပ္တိုက္ပြဲ၀င္မႈေတြကို စိတ္ထဲမွ ဦးၫႊတ္ရင္း ေအဘီအက္စ္ဒီ အက္ဖ္ရဲေဘာ္ အဆိုေတာ္မြန္းေအာင္၏ ‘ေဒါင္းတမန္’ သီခ်င္းကို ဆိုညည္းဂုဏ္ျပဳေနမိပါသည္။

‘(ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ xxx မုန္တိုင္းမိုးထက္ဆီ)၂ xxx အ႐ိုင္းျမႇင့္ေလၾကမ္း တုိးျဖတ္သန္းသည္ xxx ေတာ္လွန္ပန္းနီနီ အစဥ္သယ္ခ်ီ xxx အနတၱစြမ္းရည္ သင့္ေတာင္ပံဆီ xxx သင့္ခြန္အားကို တို႔တေတြ ယံုၾကည္ xxx သမိုင္းတေခတ္ အာ႐ံုဦးဆီ xxx လွမ္းတက္ဖို႔ ေရွ႕သို႔ျမန္ျမန္ခ်ီ xxx

(ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ xxx မုန္တိုင္းမိုးထက္ဆီ)၂ xxx စနစ္သစ္တည္ေဆာက္ တို႔ေခတ္ေရာက္ၿပီ xxx ေတာ္လွန္ပန္းနီနီ အစဥ္သယ္ခ်ီ xxx လူ႔အခြင့္အေရးေတြ တို႔ျပည္သူဆီ xxx သင့္ခြန္အားနဲ႔ တို႔ၾကံေဆာင္မည္ xxx သမိုင္းတေေခတ္ အေကာင္းအမွန္ေျပာင္းရန္ xxx ေဒါင္းတမန္မ်ား ပ်ံသန္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ခ်ီ xxx

(ၿပီးပါၿပီ)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္ႏွင့္ ေဒါင္းအိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါသည္)