ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပကို ေရာက္ရွိမေနပါ

ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပကို ေရာက္ရွိမေနပါ
ေအးခ်မ္းေျမ႕
(ဧရာ၀တီ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)

စက္တင္ဘာအေရးအခင္း ၿပီးခါစက စစ္အစိုးရပိုင္ သတင္းစာေတြထဲမွာ ဖမ္းမိတဲ့ သူေတြဆီက ရတဲ့လက္နက္ ေတြဆိုၿပီး ေလးခြေတြနဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ေလးခြေတြေၾကာင့္ စစ္အစိုးရဖက္က လူေတြ နဖူးကြဲ မကြဲ မေသခ်ာေပမယ့္၊ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြေၾကာင့္ေတာ့ သူတို႔ အလဲအကြဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အစိုးရက လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို ျပည္သူေတြဖက္က လက္နက္တခုအျဖစ္ ေၾကာက္ေနၾကတာ၊ ျပည္သူလူထုဆီမွာ တယ္လီဖုန္းေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိမွာ မလိုလားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေၾကာက္မယ္ဆိုလည္း ေၾကာက္ေလာက္ပါရဲ႕။ ျပည္သူလူထုဆီမွာ ဒီေလာက္ အေရအတြက္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတဲ့ၾကားက၊ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တခုလံုးကို ကမၻာကသိေအာင္ ဒီဖုန္းကေလးေတြက အေထာက္အပံ့ ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႔က ျပည္သူလူထုကို ဖုန္းကိုင္ခြင့္ ဖုန္းေျပာခြင့္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္ ေတာ့တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဖုန္းဆိုတာ ျပည္သူလူထုအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ ပစၥည္းတခုပါ။ လက္ကိုင္ဖုန္းဆို ပိုေတာင္ အေရးပါပါတယ္၊ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါ လက္ကိုင္ဖုန္း တလံုးေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပမ္းသက္သာတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြအတြက္ ဖုန္းရွိမွ အဆင္ေျပႏိုင္ မယ့္ ကိစၥေတြရွိပါတယ္လို႔ ရန္ကုန္က စီးပြားေရးသမား တဦးကေျပာပါတယ္။

“အထူးသျဖင့္ သတင္းေထာက္ေတြမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ရွိထားသင့္ပါတယ္၊ တေန႔တေန႔ လူေပါင္းမ်ား စြာနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕အေရးမႀကီးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖုန္းနဲ႔ လုပ္ႏိုင္သလို၊ ဖုန္းမရွိလို႔ ကိုယ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူနဲ႔ မေတြ႕ရတာမ်ိဳး နီးလ်က္နဲ႔ ေဝးတာမ်ိဳး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့” လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

ေနာက္ၿပီး လူေတြအတြက္ သာေရးနာေရး ကိစၥေတြကို ဖုန္းမရွိလို႔ မသိမမီလိုက္တာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ စီးပြား ေရးကိစၥေတြ ဆိုရင္လည္း လူကိုယ္တိုင္ သြားေနစရာ မလိုဘဲ ဖုန္းေလးနဲ႔ အဆင္ေျပမွာသိလ်က္နဲ႔ ဖုန္းမရွိလို႔ အလုပ္မျဖစ္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြဆို အိမ္မွာထိုင္ရင္း ေစ်းစံုစမ္းၿပီး ကိုယ္နဲ႔အဆင္ ေျပမွ သြားဝယ္႐ံုဆိုေတာ့ စိတ္ေရာလူပါ မပင္ပမ္းေတာ့ဘူးေပါ့။

“ဆက္သြယ္ေရးဆိုတာ စစ္အစိုးရအတြက္ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ရတဲ့ လက္နက္ဆိုေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြဟာ ျမန္မ ျပည္သူ လူထုအတြက္ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ အလိုလို ျဖစ္ကုုန္တာပါလို႔” ကုမၸဏီတခုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ တဦးက ေျပာပါတယ္။ သူက ဖုန္းေလွ်ာက္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေပါက္ရင္ကိုင္ဖို႔ထက္ ေရာင္းစားဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစားတရပ္ အတြက္သာ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့သလိုပဲ လို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။

ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ “ဘ၀ကံ အက်ိဳးေပးနည္းခဲ့ၾကလို႔ ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ၾကတာပဲ” လို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ၾကရွာေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေျခတလွမ္းေလာက္ ထြက္ဖူးသူေတြကေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ကအစ ကိုင္ေနၾကတဲ့ မရွိမျဖစ္ လူသံုးကုန္ပစၥည္းတမ်ိဳး ဆိုတာ သိလာရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္နာၾကရပါတယ္။

“စစ္အစိုးရက ဆက္သြယ္ေရးကို ကန္႔သတ္ခ်င္တာလား၊ စီးပြားေရးကို လူနည္းစုအတြက္ပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္တာလား ဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစားရခက္တယ္ဗ် ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ တခ်က္ခုတ္၂ခ်က္ ျပတ္ဆိုသလို ကန္႔သတ္ရင္း သူတို႔လူနည္းစု စီးပြားျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ” လို႔ ကုမၸဏီမန္ေနဂ်ာက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ဖုန္းေတြကို ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးနဲ႔ နီးစပ္သူေတြ၊ စစ္အစိုးရ လူႀကီးပိုင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္တဲ့ သူေတြကို တနင့္တပိုး ခ်ေပးၿပီးမွ အျပင္လူေတြကို အ႐ိုးအရင္းေလာက္ ခ်ေပးတာလို႔ ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ထမ္းေတြဆီက သိရပါတယ္။ အ႐ိုးအရင္း ဆိုတာေတာင္ သူ႔ေစ်းက မေသးဘူး၊ အစိုးရေစ်းနဲ႔ရတဲ့ ဖုန္းတလံုးအတြက္ ဆင္းမ္ကတ္တကတ္ရဲ႕တန္ဖိုးက ဟန္းဆက္မပါဘဲနဲ႔ က်ပ္၁၅ သိန္း ၅ ေသာင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဆင္းမ္ကတ္တကတ္တန္ဖိုးက ထိုင္းမွာ ဘတ္၂၅၀ (၈ေဒၚလာခန္႔)၊ စင္ကာပူမွာဆို စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၀၊ ၂၅ ၀န္းက်င္၊ ေတာင္အာဖရိက ကင္ညာမွာ ၁ေဒၚလာပဲ ရွိတယ္လို႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကို ခရီးမၾကာခဏ ထြက္ေနသူ တဦးက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို ရွင္းျပပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္ကဆို ဆင္မ္ကဒ္အတြက္ စစ္အစိုးရကို သြင္းေစ်းက က်ပ္ ၁၀သိန္း ၅ ေသာင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္းက်မွ ဘတ္ဂ်က္ မျပည့္မီလို႔ဆိုၿပီး က်ပ္ ၅သိန္း ထပ္တိုးေကာက္တာလို႔ ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ထမ္းတဦးက ရွင္းျပပါတယ္။ ဘယ္ဘတ္ဂ်က္က ဘယ္လိုမျပည့္မီလဲ ဆိုတာကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဦးသိန္းေဇာ္ပဲ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တယ္လီဖုန္းဆိုတာကို ၁၈၈၄ခုႏွစ္မွာ စျမင္ဘူးၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေပၚၿပီး ရွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဆယ္လူလာဖုန္းေတြကိုေတာ့ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွာ စကိုင္ဖူးၾကၿပီး ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ လူေတြ ျခင္းဖုန္းလို႔ အလြယ္ေခၚတဲ့ စီဒီအမ္ေအဖုန္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

အခုလက္ရွိ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ ဂ်ီအက္စ္အမ္ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကေတာ့ ၂၀၀၁ခုႏွစ္မွာ စတင္ပါတယ္။ အခုလက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံလံုးမွာ ဂီ်အက္စ္အမ္ ဖုန္းအေရအတြက္ ၂၃၀၀၀၀ ဝန္းက်င္ ခ်ေပးၿပီးၿပီ ဆိုတာကို ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးရဲ႕ စာရင္းေတြအရ သိရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ လူဦးေရနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ အပံုေပါင္း ၂၆၀၀ပံုမွာ တပံုပဲ လက္ကိုင္ဖုန္း သံုးႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ီအက္စ္အမ္ ဟန္းဖုန္းေတြ စခ်ေပးတဲ့ အခ်ိန္က စစ္အစိုးရနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဖုန္းေတြမလိုခ်င္ အဆံုး မိသားစုတစုမွာ ရွိသမွ် လူအေရအတြက္အတိုင္း ဖုန္းေတြရၾကတယ္လို႔ စစ္တပ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း က ၾကားသိရပါတယ္။
စစ္အစိုးရရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကို ခံရတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ဖုန္းရၾကၿပီး ရတဲ့ဖုန္းေတြကို ျပန္ေရာင္းၾကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ထမ္း အေရျခံဳထားတဲ့ ဖုန္းပြဲစားေတြပဲ ပြေပါက္တိုးျပန္တယ္လို႔ သိရတယ္။

“အဲဒီအခ်ိန္က ဖုန္းတလံုး အျပင္ေပါက္ေစ်းက က်ပ္သိန္း ၃၀နဲ႔ ၃၅သိန္း ၾကားမွာရွိေတာ့ သြင္းေစ်း က်ပ္၁၀သိန္း ၅ေသာင္း ႏႈတ္ၿပီးရင္ ဖုန္းတလံုးကို အျမတ္က်ပ္သိန္း၂၀ ေလာက္က်န္ပါတယ္” လို႔ ဖုန္းပြဲစားတဦးက ေျပာျပ ပါတယ္။ ဖုန္းပြဲစားေတြကေတာ့ တင္႐ိုက္တာေကာ ႏွစ္ဖက္ခြ ႀကိတ္တာေကာ လည္ရင္လည္သလို စားၾကရတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။

စစ္အစိုးရရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးတာ ခံရတဲ့သူ ဆိုတာကလည္း ရွင္းပါတယ္ ၀န္ႀကီးရဲ႕ လက္မွတ္တစ္ခုရဖို႔၊ ဘာေပးရင္ ရမယ္ဆိုတာ သိထားသူေတြပါ။ အဲဒီလို အဆင့္ဆင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၾကၿပီး ၀အီေနေတာ့မွ ေနာက္တဆင့္ အေနနဲ႔ ျပည္သူထဲက ဖုန္းေလွ်ာက္သူေတြကို ခ်ေပးတာပါ။ ခုေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္း ျပန္ေရာင္းစားမယ္ဆိုရင္၊ အျမတ္ က်ပ္ ၁၀သိန္းပဲ ရမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲက ပြဲခႏႈတ္၊ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပး၊ တျခားအေသးစား ကုန္က်တာေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ က်ပ္ ၆သိန္း၊ ၇သိန္းက်န္ရင္ ကံေကာင္းလို႔ သိရပါတယ္။

ဖုန္းပြဲစားေတြလည္း ခုတေလာ အျမတ္ေငြ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းပါတယ္။ ဖုန္းေစ်းကို လူေတြက သိေနၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ သိပ္တင္႐ိုက္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ပြဲခ က်ပ္သံုးေလးေသာင္း ေလာက္နဲ႔႔ဲပဲ ေက်နပ္ၾကရတယ္လို႔ ဆက္သြယ္ေရး ၀န္ထမ္းလည္းျဖစ္ ဖုန္းပြဲစားလည္း လုပ္ေနသူ တဦးက ေျပာပါတယ္။

တခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဇာတ္လမ္္းေလးျပန္စရရင္ သူတို႔လူနည္းစုအတြက္လည္း တြက္ေျခကိုက္ ျပည္သူအမ်ားစုကိုလည္း ဆက္သြယ္မႈခက္ေအာင္ လုပ္ရာေရာက္ဆိုသလိုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဖုန္းတန္ဖိုးေတြ မ်ားေနတာ၊ သူတို႔ လူနည္းစုရဲ႕ အိတ္ထဲကို ထည့္ေနတာကိုလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းေပးၿပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းေတြ ေျပာျပတာပါ။ သူတို႔ေတြခမ်ာ ဆက္သြယ္ေရး ၀န္ထမ္းဆိုတဲ့ အမည္ခံၿပီး ဖုန္းမရွိတာပါပဲ။ ဖုန္းမရွိတာမွ လိုင္းဖုန္းေကာ လက္ကုိင္ဖုန္းပါ မရွိတာပါ။ လိုင္းဖုန္းေပးမယ္ၾကားလို႔ ၀င္ေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့လည္း သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္က အာဏာရွိတဲ့ သူေတြနဲ႔ နီးစပ္သူေတြသာ ရသြားလို႔ သူတို႔ခမ်ာ ေလွေလွာ္ရင္း ေရငတ္ေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီလို ျမန္မာျပည္ႀကီးက ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပကို ေရာက္ေနရာကေန ႀကံဖန္ၿပီး အေရးပါတဲ့ ဖုန္းလက္နက္ကို အသံုးခ်လိုက္ႏိုင္ေတာ့ စစ္အစိုးရ ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္႐ုိုက္သြားပံု ရပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ တႏိုင္ငံလံုးက ဖုန္းေတြကို ဘယ္လိုၾကပ္မလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥက ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

အခုဆို ဦးသန္းေရႊကိုယ္တိုင္ ရတနာပံု အိုင္တီစီးတီး ဆိုတာကို လွည့္လည္ စစ္ေဆးေနပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးအခ်ိဳ႕မွာလည္း ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္ဖို႔ဆိုၿပီး ဧရိယာတိုင္သစ္ေတြ ေထာင္ေနပါ တယ္။ အခုထိကေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္း ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပေရာက္တယ္ ေျပာလိုက္၊ မအားေသးပါ ေျပာလိုက္၊ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ ေျပာလိုက္၊ ေခၚေနၾကဖုန္းကိုပဲ တပ္ဆင္ထားျခင္း မရွိေသးပါ ေျပာလိုက္နဲ႔ လံုး၀ မ႐ိုးရေအာင္ အေျဖေတြ ေပးေနတုန္းပါပဲ။

ရန္ကုန္က အင္တာနက္ အသံုးျပဳသူေတြကေတာ့ ရတနာပံု အိုင္တီစီးတီးၿပီးမွ အင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရးေတြ အရင္ထက္ ပိုခက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အင္တာနက္ ဆိုင္ေတြမွာလည္း မထင္ရင္ မထင္သလို အေစာင့္ေတြ ခ်ထားတယ္လို႔ အင္တာနက္ ဆိုင္တဆိုင္က ဝန္ထမ္းေလး တေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။

သူတို႔ အင္တာနက္ဆိုင္ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ စားသံုးသူ အလိုက် ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ဟိုက ေက်ာ္ဝင္ေပး၊ ဒီက ေက်ာ္ဝင္ေပးနဲ႔ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုၿပီး ကြၽမ္းက်င္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အခုလက္ရွိမွာေတာ့ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသို႔ ဆိုၿပီးလည္း ေျပာေနၿပီ၊ အိုင္တီစီးတီးေတြ ဘာေတြလည္း ေအာ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးကိစၥကို ေၾကာက္ေပမယ့္ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ျပရဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တယ္လီဖုန္းေတြ ေစ်းေပါဖို႔ကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။

“ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက ဖုန္းကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ လူတိုင္းကိုင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ဖုန္းေျပာခ ယူတဲ့စနစ္နဲ႔ ေရရွည္စီမံကိ္န္း လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာစစ္အစိုးရကေတာ့ တေန႔တလံုး ေရႊဥဥေပးမယ့္ ငန္းႀကီးကို တထိုင္ထဲ သတ္ၿပီး ကင္စားရင္း အဲဒီအရသာကို ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ေနပံုရတယ္” လို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို စီးပြားေရး ကိစၥတခုနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္သားတဦးက ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ဒီေလာက္ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ၾကားက ဖုန္းေတြက သူတို႔အတြက္ လက္နက္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္ ျပည္သူတရပ္လံုးက အခြင့္အေရး ရရင္ရသလို အခ်င္းခ်င္း သတင္းေတြပို႔၊ ဖုန္းေတြေခၚ၊ ျပည္ပမီဒီယာေတြကို ဆက္သြယ္ ေျဖၾကားေပးေနလို႔ ဆိုတဲ့ အေျဖတခုပဲ ရပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ အဆိုအရ သတင္းေပးေတြ ျပည္ပအားကိုးေတြ ဘယ္သူလဲလို႔ လိုက္ရွာေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို သတင္းေပးပို႔သူေတြဟာ တႏိုင္ငံလံုးက ျပည္သူေတြ ျဖစ္ေနေလေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ဖုန္းေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ စစ္ေဆးမွာတဲ့လဲ၊ သူတို႔အမ်ားဆံုး ေစာင့္ၾကည့္မွာက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာမည္ရွိေနတဲ့ သူေတြေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

တကယ္လည္း သူတို႔ မသကၤာတဲ့ သူေတြရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ သတိလြတ္သြားတာက ျပည္ပကို သတင္းေပးေနတာ နာမည္ရွိ သူေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပါ။ အဲဒီလို သတၱိရွိရွိနဲ႔ သတင္းေပးသူေတြေၾကာင့္ပဲ ျပည္ပမီဒီယာေတြက အျဖစ္မွန္အတိုင္း ကမၻာကို ခ်ျပႏိုင္ခဲ့တာပါ။

စစ္အစိုးရဘက္ကေတာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္သမွ် ျပင္ဆင္ေနပါတယ္ ေနာက္တႀကိမ္ အေရးအခင္း ထပ္ျဖစ္ရင္ ဖုန္းေတြကို ဘယ္လို တားဆီးမလဲ ဆိုတာကိုလည္း ႀကံစည္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကလည္း ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျဖစ္တဲ့နည္းကိုသံုးၿပီး ဆက္သြယ္ၾကဦးမွာပါပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စစ္အစိုးရကလည္း ျဖတ္ေတာက္ ပိတ္ပင္တားဆီးဦးမွာပဲ။

၈၈ အေရးအခင္း ကာလက နည္းပညာေတြ ဒီေလာက္ မထြန္းကားေသးေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမႈကို ကမၻာက ျမင္ေအာင္ မျပႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

“ေရလို စီးဆင္းေနတဲ့ နည္းပညာကို ဘယ္သူမွ မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ မဝင္ရင္ေတာင္ ေခ်ာင္းငယ္ေလးေလာက္ေတာ့ ဝင္ေနပါၿပီ နည္းပညာဆိုတာ အစုိးရလက္ထဲမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး ျပည္သူလူထု လက္ထဲမွာလည္း ရွိေနတယ္ဆိုတာ ေမ့လို႔မရပါဘူး” လို႔ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တဦးကေျပာတယ္။

၈၈ သပိတ္ကာလက ေအာ္ခဲ့တာေလးကို ျပန္သတိရမိေသးတယ္ “တို႔အားလံုးကို ဖမ္းခ်င္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို တံတိုင္းခတ္လိုက္” ဆိုတာေလးပါ။ ခုေတာ့ ေျပာင္းေအာ္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ “တို႔အားလံုးကို တုံးေစခ်င္ တျပည္လံုးက ဖုန္းေတြ ျဖတ္လိုက္” လို႔သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ။