ခရီးသြားဟန္လႊဲမ်ား

ခရီးသြားဟန္လႊဲမ်ား

ပီ ဆံ ၾသ

ၾကာၿပီ
အရင္လို ရင္မဖိုေတာ့ဘူး
ဒီမယ္ ...
ရင္ကို ကင္ဒိုဓားနဲ႔ ခြဲလိုခြဲ။

ကေမာက္ကမေတြကိုပဲ
ေဇာက္ခ်လုပ္တတ္ၾကတာ
မိ႐ိုးဖလာ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း။

ဖတ္ဖတ္ေမာ ရႊမ္းရႊမ္းေ၀
ေရေရလည္လည္
ပယ္ပယ္နယ္နယ္ စကားအဆင္နဲ႔
နွစ္ပါးခြင္လည္း ထြက္တတ္။

ရြာနာတယ္ ၿမိဳ႕နာတယ္ တိုင္းျပည္နာတယ္ ...

တရြာလံုးနာ တၿမိဳ႕လံုးနာ တျပည္လံုးနာလို႔
အခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာ
ရြာကို ေက်ာခိုင္း၊ တိုင္းျပည္က ထြက္။

အခ်ိဳ႕ ...
ၿမိဳ႕နာ ရြာနာ တုိင္းျပည္နာတာ
သိပ္ေသခ်ာမွ
ရြာကို ဆင္း
ၿမိဳ႕ကို ကပ္၊ တုိင္းျပည္ကို ၀င္
ေက်းဇူးရွင္ေတြလို ေအာက္ေက်းနဲ႔ ေစ်းကစားၾကၿပီ
လွလွပပ ... ဆလံသ လိုက
သ ခ်င္စရာ။

သံလ်က္တကားကားနဲ႔ စစ္ေသြးႂကြပေဒသရာဇ္မဟုတ္တဲ့
အသားက် ပန္းရံဆရာတေယာက္လို
ကိုယ့္ခံစစ္ကိုယ္ ရန္သူကို ေက်ာေပးလို႔
ခပ္ေလးေလး ျပင္သူကျပင္
ေအာင္မယ္ ... ဆင္မယဥ္သာေလး။

သိစရာရွားရတဲ့အထဲ
အဘိဓမၼာတရားေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုး
ပင္လယ္ထဲ ခုန္ခ်တဲ့ ေက်ာက္တံုးလို။

ဒီၾကားထဲ လူလိမ္ေတြက သစၥာဆို
“ဘုရားတပည့္ေတာ္ မုသာ၀ါဒကို ခါး၀တ္ပုဆိုးလိုျမဲခဲ့ပါေၾကာင္း
ထိုမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္”။

ကိုယ့္လူတို႔ေရ ...
မြန္႐ိုးကို မမီလိုက္၊
ေဒၚလီပါတန္ ပ်ံလန္ေနတုန္း လူလားမေျမာက္လိုက္
အလွဖ႐ိုဖရဲျဖစ္စျပဳေနတဲ့
ရွာရာပိုဗာရဲ႕ ခ်ဳိင္းေခြ်းတၿပိဳက္ၿပိဳက္ကို
ထင္းကနဲ ျမင္ရတဲ့ ဟိုက္ဒက္ဖေနးရွင္းေခတ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္
နည္းပညာကြန္ရက္ေတြနဲ႔
လူ႔တန္ဘိုး တဆ တက္လာသလား
တဆ က်သြားသလားကလည္း မေရရာ
ငါ့မွာေတာ့ ၾကာနီကန္တရားေတြကို နားေထာင္ခ်င္တုန္း
ျပံဳးစရာေတြ ရွားလြန္လြန္းလို႔။

အနည္းဆံုး ....
ဗစ္တာဟူးဂိုးတို႔၊ ဆမၼားဆက္မြန္တုိ႔
အဲလ္ဘတ္ကျမဴးတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔ ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြကိုမွ
ရြတ္ဖတ္သရဇၹာယ္မႈ မျပဳရရင္ သူမ်ားနား ကပ္စားတာေတာင္မွ
စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္တဲ့ ၂၀ ရာစုထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သူမ်ားကလည္း
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ေအာ္လိုေအာ္။

သြားၾကားထိုးတံကေလးကိုက္
ေမးေစ့ကေလးေထာက္
မ်က္လံုးကေလးစင္း
၀မ္းလ်ားကေလးေမွာက္
ေျခသားလံုး အႏွိပ္ခံရင္း ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ အျမန္ျပကြက္ေတြကို
ဇိမ္ခံၾကည့္တတ္ရင္ျဖင့္ ေဂ်ာ့ခ်္ကာလင္း မလို ေဗာ္လ္တဲယား မလို
အူတက္ေအာင္ကိုရယ္ရ “က်လည္း က်သကို"။

ဓာတ္ခံေကာင္းသူေတြ
လြမ္းၾကၿပီ၊
ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေအာင္ ယံုမွတ္
ပံုအပ္ပစ္လိုက္တာထက္ သက္သာတာရွားတဲ့ေခတ္။

ဒီေခတ္ ...
သံုးစကၠန္႔မွတ္ဥာဏ္သာ လိုအပ္တဲ့ေခတ္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကားေနေအာင္ ဟေပးၿပီး
ကိုယ့္အရွက္တရားအေျမႇးပါးကို က်က်နန သံ၀ါသျပဳျခင္းနဲ႔ ထိုးခြဲရဲရင္
အင္းစတန္႔ ကဗ်ာဆရာ ဇြတ္ ျဖစ္ခြင့္ရွိတဲ့ေခတ္
ကံေကာင္းရင္၊ ဂြင္သိရင္ တိုင္းေ၀းျပည္ျခားသြားၿပီး
ပိုဒီယမ္ေပၚ လက္ေထာက္လုိ႔
အာလိုရာ အာေခါင္ေပါက္ေအာင္ အာလို႔ရတဲ့ေခတ္။

ငါ့အတြက္ေတာ့
ေနခံမွန္ခန္းေဘး ထြားထြားရြရြ ရြက္စိမ္းေတြၾကားက
မက္ဂနိုးလီးယား ပန္းေလးတပြင့္ကို နမ္း
ကိုလံဘီယာေကာ္ဖီၾကမ္းတခြက္ကို ငံုထားရတဲ့ စီရမစ္ မတ္ခြက္ကို ေဘးခ်
ျခံေထာင့္က ထင္း႐ူးပင္တန္းကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလကို မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳ
စီးကရက္ေငြ႔ ခပ္ထူထူကို အဆုတ္ထဲ ငါးရစ္တက္သလို ေမာင္းသြင္း
ကဖိန္းေတြနဲ႔အတူ အိပ္ခ်င္ေျဖမႈေတြနဲ႔ နသားပါးယားလုပ္ရင္း
စီရမစ္ မတ္ခြက္နဲ႔ နႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ စုပ္၊
ျမံဳ႕ ၊
လွ်ာေပၚတင္
အရသာခံ
ၿမိဳခ်
ဥေပကၡာနဲ႔ ေနသားက်ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ...
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တင္ဆြဲဖုိ႔ ျမင္း႐ိုင္းတေကာင္ကို က်င့္သလို က်င့္ရတဲ့ေခတ္။

ဘာမွျဖစ္မလာဘူး၊
ျဖစ္ခဲ့တာေတြပဲ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း
အရွင္လတ္လတ္ ၀င္စား
ေမာက္မာမႈ တိုက္ပံု မီးပူတိုက္သားက်က်နဲ႔
ထြန္းကား တိုးပြား
ေခြးမ်ား သားေပါက္သလို
အဲသည္မိုက္႐ိုင္းမႈေတြကို
ဖာ႐ံုျဖစ္သြားတဲ့ မုဒ္ဦး၀က
ပု၀ါျခံဳ အာ႐ံုက်
ၿပီတီတီလုပ္ျပရင္း
ခုေတာ့ စင္ဒရဲလားလည္း ဖိနပ္တဘက္နဲ႔
အရပ္ပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ။

ပီ ဆံ ၾသ
ေမလ ၂၆ ရက္ သကၠရာဇ္ ၂၀၁၃