အ႐ုိင္းစိတ္၊ အယဥ္စိတ္

ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ျမားနတ္ေမာင္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား (၁၈)

အ႐ုိင္းစိတ္၊ အယဥ္စိတ္

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔အေက်ာ္အေမာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ၀မ္ခ်ဳိင္း၊ အယ္ထီးေကာ္၊ ေစာသဲမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ အေမရိကန္ ကစ္ေဘာက္ဆာခ်န္ပီယံမ်ား ထိုးသတ္ၾကမည္ဆိုသည့္ ရက္ပိုင္းအလို တညေနက ျဖစ္ပါသည္။

ထုိညေနက စာနယ္ဇင္းေလာကသားမ်ား စုေ၀းရာ ‘ေလထန္ကုန္း’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ သြားရန္ ၃၃ လမ္းထဲသို႔ အ၀င္ ညိဳညိဳေတးသံသြင္းေရွ႕အေရာက္၌ မိတ္ေဆြစာနယ္ဇင္းဆရာတဦးက က်ေနာ့္အား သတင္းတခု လာေျပာပါသည္။ သူက မၾကာမီ က်င္းပမည့္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ဂ်ာနယ္တိုက္တြင္ မဂၢဇင္းတေစာင္လွ်င္ ေမတၱာလက္မွတ္တေစာင္ႏႈန္း ေပးေနေၾကာင္း၊ အျပင္ေစ်းႏွင့္ ၀ယ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ လက္မွတ္တေစာင္ ၄,၀၀၀၊ ၅,၀၀၀ ေစ်းရွိေၾကာင္း၊ ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္းအတြက္ လက္မွတ္သြားယူဖို႔ အခြင့္အေရးကို လက္မလြတ္ေစလိုသည့္ ေစတနာႏွင့္ အသိေပးေျပာျပပါသည္။

က်ေနာ္က လက္ေ၀ွ႔ပြဲၾကည့္ရသည့္ အရသာကို မႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားကာ ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ မိတ္ေဆြစာနယ္ဇင္းဆရာကေတာ့ အခြင့္အေရးတခုကို အလြယ္တကူ ျငင္းဆိုခဲ့သည့္ က်ေနာ့္အေပၚ နားမလည္ႏိုင္သည့္ အေတြးမ်ားႏွင့္ က်န္ခဲ့မည္လား မေျပာတတ္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ မၾကည့္ခ်င္လည္း ထိုလက္မွတ္ကို သြားယူၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္မွ ၾကည့္ခ်င္သည့္သူကို သြားၾကည့္ခိုင္း၍ ရသည္ပဲမဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ အျခားသူတေယာက္ေယာက္ကိုလည္း လက္ေ၀ွ႔ပြဲ သြားၾကည့္ဖို႔ အားေပးခ်င္စိတ္မရွိ၍ ထိုအခြင့္အေရးကို ျငင္းဆိုခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္ ထုိသို႔ လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို မၾကည့္ခ်င္သည့္၊ ၾကည့္ဖို႔လည္း အားမေပးခ်င္သည့္စိတ္ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ျခင္း၌ အေၾကာင္းတရားတခ်ဳိ႕ ရွိပါသည္။

က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္က (၇ တန္၊ ၈ တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္က ျဖစ္မည္ထင္သည္) ေတာင္ငူၿမိဳ႕ လြတ္လပ္ေရးပြဲေတာ္ႀကီးတြင္ သမန္းက်ားႏွင့္ ေစာ႐ူဘီတို႔ ထိုးသတ္ေသာ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုေန႔က လက္ေ၀ွ႔သမားႏွစ္ဦး အျပန္အလွန္ ထိုးသတ္ၾကရင္း မ်က္ႏွာႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္တို႔တြင္ ဖူးေရာင္နီရဲလာၾကသည္တို႔ကို ျမင္ရေသာအခါ က်ေနာ္ ဆက္၍ မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ မိမိ၏ အသားမနာတိုင္း လက္ေ၀ွ႔သမားႏွစ္ဦးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းမစာနာစြာ “ထိုးကြ … ႏွက္ကြ … ခ်ကြ” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနၾကေသာ ပရိသတ္တခ်ဳိ႕၏ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ အသံဗလံမ်ားကိုလည္း စက္ဆုပ္ရြံရွာလာမိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း လက္ေ၀ွ႔ပြဲမ်ားကို က်ေနာ္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ …။

တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ကာလကလည္း လက္ေ၀ွ႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ေျမာက္ဥကၠလာ ပြဲေတာ္တခုတြင္ သူၾကည့္လာခဲ့သည့္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပခဲ့စဥ္အခါက ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႔ညက သူၾကည့္လာခဲ့ေသာပြဲတြင္ လက္ေ၀ွ႔သမားတဦးက ၿပိဳင္ဘက္လက္ေ၀ွ႔သမား၏ လည္ပင္းကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ျဖတ္ကန္ရာ အကန္ခံရသည့္ လက္ေ၀ွ႔သမားမွာ ႀကိဳး၀ိုင္းေပၚတြင္ပင္ ခ်က္ခ်င္း အသက္ထြက္ကာ ပြဲကို ရပ္နားလုိက္ရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားၿပီး ဆံုးပါးသြားေသာ မျမင္ေတြ႔ဖူးသည့္ လက္ေ၀ွ႔သမားတဦးအတြက္ အထူးပဲ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရဖူးပါသည္။

တခါတုန္းကလည္း ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးသို႔ ဧည့္သည္လိုက္ပို႔စဥ္ ဘူတာႀကီးစႀကႍထက္က တယ္လီေဗးရွင္းတြင္ ျပသေနေသာ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ပြဲျမင္ကြင္းတခုကို သြားရင္းဟန္လြဲ ျမင္လုိက္ရပါသည္။ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲခ်ီ ေခတၱရပ္နားထားခ်ိန္တြင္ ပြဲၾကည့္စင္ထက္မွ ပရိသတ္တဦးက ေလာင္းေၾကးႏိုင္ေန၍ပဲလား၊ သူအားေပးသည့္ လက္ေ၀ွ႔သမား အသာစီးရေန၍ပဲလားမသိ။ သူ၏ေဘးက ပရိသတ္မ်ား ညာသံေပး၍ လက္ခုပ္တီးေနၾကသည့္ စည္းခ်က္တြင္ ေကြးေနေအာင္ က,ေနသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရသည့္အခါ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွ လက္ေ၀ွ႔သမားႏွစ္ဦးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို ထိုသူမ်ားကိုလည္း အထူးပင္ စိတ္ပ်က္သြားမိပါသည္။

ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာေတာ့ လက္ေ၀ွ႔သမားႏွစ္ဦးစလံုး၏ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေရာင္ကိုင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို အကူလူမ်ားက ၾကပ္ပူထိုးေပးေနၾကသည္မ်ားကို ျပတာေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ လမ္းေဘး၌ မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႔ရတတ္ေလ့ရွိေသာ ရပ္ကြဲထဲက ၾကက္ပြဲေလးမ်ားကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္က စည္း၀ိုင္းထဲမွာ အေတာင္ကၽြတ္ၿပီး ေသြးသံရဲရဲျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေဘးက ပရိသတ္က ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုကာ ညာသံေပး၍ ဆက္ခြပ္ခိုင္းေနသည့္ မျမင္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။

အဆုိပါ ကခုန္ေနၾကသည့္ ပရိသတ္မ်ား၏ စိတ္တြင္ အယဥ္စိတ္ထက္ မိမိ၏ စိတ္လိုဘတခု ေက်နပ္မႈရေစေရး၊ ေလာင္းေၾကးေငြ အႏုိင္ရေရးအတြက္ လက္ေ၀ွ႔သမားတို႔အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းမစာနာစြာ အားေပးသည့္ အ႐ိုင္းစိတ္က ပိုမိုလႊမ္းမိုးေနသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မိပါသည္။ ထိုးသည့္လူကေတာင္ ထိုးရဲၾကေသးတာ ဘာလို႔ မၾကည့္ရဲရမွာလဲဟု ေစာဒကတက္လာခဲ့လွ်င္လည္း လူမွန္လွ်င္ မၾကည့္ရဲတာနဲ႔ မၾကည့္ရက္တာ၊ မလုပ္ရဲတာနဲ႔ မလုပ္ရက္တာ၊ မေျပာရဲတာနဲ႔ မေျပာရက္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေျခခံႏွင့္ ခြဲျခားၾကည့္ျမင္ဖို႔လိုေၾကာင္း က်ေနာ္က ဆင္ေျခေပးခ်င္ပါသည္။ ထိုဆင္ေျခေၾကာင့္ပင္ ေနာက္ပိုင္း လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြကို က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထို႔အျပင္ မိမိတဦးတည္း၏ အျမင္အရလည္း လက္ေ၀ွ႔ကစားနည္းကို အားကစားနည္းတခုဟု မ႐ႈျမင္မိေပ။ အားကစားနည္းဆိုသည္မွာ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း လိုက္နာယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ႏွစ္ဘက္အားကစားသမားမ်ားအတြက္ (မေတာ္တဆ ထိခိုက္နာက်င္မႈမွလြဲ၍) ေဘးအႏၱရာယ္ တစံုတရာ မျဖစ္ေစဘဲ ပရိသတ္ကိုလည္း စိတ္ေက်နပ္အားရေပ်ာ္ရႊင္ေစသည့္ ကစားနည္းမ်ားကိုသာ အားကစားဟု သတ္မွတ္လိုပါသည္။

လက္ေ၀ွ႔ကစားနည္းကား မထုိးသတ္မီကပင္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိသည့္အတြက္ ေသသြားလွ်င္လည္း သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထုိး ကစားရသည္ဟု က်ေနာ္ ၾကားဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ ရခဲလွေသာ လူ႔အသက္ႏွင့္ အေလာင္းအစားလုပ္ရသည့္ ကစားနည္းျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ အားကစားနည္းတခုဟု မ႐ႈျမင္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အားကစားနည္းသည္ အားေပးေသာ ပရိသတ္မ်ားကို အ႐ိုင္းစိတ္ မျဖစ္ေပၚေစဘဲ အယဥ္စိတ္ကိုသာ တိုးပြားေစသင့္သည္ဟုလည္း ထင္မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ေရွး႐ႈသည့္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္သာ ပိုမိုၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

စာႂကြင္း ။ ။ ဤစာစုကို ေရးသားျခင္းသည္ လက္ေ၀ွ႔ထုိးသတ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနေသာ လက္ေ၀ွ႔သမားမ်ား၏ ၀မ္းေရးကို ထိခိုက္ေစလိုေသာဆႏၵျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ သက္ေရာက္သည့္ လက္ေ၀ွ႔အားကစားနည္း၏ အက်ဳိးအာနိသင္မ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစားသံုးသပ္ေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေလးအနက္ ေျပာၾကားအပ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤ ‘တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား’ ကို စာေပစိစစ္ေရးမွ ေဖာ္ျပခြင့္မျပဳခဲ့ပါ။

(ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္)