အသားနာတဲ့ကိစၥ

ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ျမားနတ္ေမာင္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား (၁၇)

အသားနာတဲ့ကိစၥ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ငယ္ငယ္တုန္းက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ့္အေမက အင္မတန္ စည္းကမ္းႀကီးပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းက ျပန္လာတာနဲ႔ တေန႔တာ သင္လိုက္တဲ့စာကို အကုန္အလြတ္ရေအာင္ က်က္မွတ္ရပါတယ္။ ရၿပီဆို ညက်ရင္ အေမ့ဆီမွာ ျပန္ဆိုျပၿပီး အစစ္ေဆးခံရပါတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကို အေမက အိပ္ခြင့္ေပးတာပါ။ စာမရလို႔ကေတာ့ ေစာေစာမအိပ္ရဘူးေပါ့ (ေန႔စဥ္ တာ၀န္ႀကီးတခုလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ က်င့္သားရသြားေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ သိပ္ေတာ့ မပင္ပန္းေတာ့ပါဘူး)။ ကေလးသဘာ၀ ကစားခ်င္၊ ေဆာ့ခ်င္တဲ့ စိတ္က အေလးကဲေနေပမယ့္လည္း ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမ့ကို ေၾကာက္ေနရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘ၀မွာ ကစားခ်ိန္က စာဖတ္ခ်ိန္ေတြေလာက္ မ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ့ပါဘူး။ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းအားရက္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ တပတ္စာ ေက်ာင္းစာေတြကို ျပန္လွန္ေလ့က်က္လို႔ ၿပီးၿပီဆိုရင္ အေမက က်ေနာ္တို႔ကို ကစားခြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုတေတြ အစြမ္းကုန္ ေဆာ့ေတာ့တာပါပဲ။

အိမ္နီးနားခ်င္း ေဘာ္ဒါေတြကို ေခၚၿပီး ျခံထဲမွာ ေဘာလံုးကန္၊ သားေရကြင္းပစ္၊ ေဂၚလီ႐ိုက္၊ ဒိုးပစ္၊ ျခင္းလံုးခတ္၊ စြန္လႊတ္၊ ဂ်င္ေပါက္ … စသျဖင့္ သူ႔ရာသီနဲ႔သူ အစံုေလွ်ာက္ကစားပါတယ္။ တခါတခါ အဲဒီကစားနည္းေတြအျပင္ ရပ္ကြက္ထဲက တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြ ငွက္ပစ္တာ၊ ငါးမွ်ားတာေတြကို အားက်ၿပီး လိုက္လုပ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျခံထဲမွာ ေလးခြတလက္နဲ႔ ငွက္ေလွ်ာက္ပစ္တာေတာ့ တေကာင္တေလမွ ေလာက္စာ ထိမွန္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်ခဲ့တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲ … ငါးမွ်ားခဲ့ဖူးတာမွာေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ေမ့မရႏိုင္ဘဲ က်ေနာ့္ရင္ထဲ စြဲျမဲေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းထဲမွာ မိုးရာသီဆို ငါးရံ႕ေပါက္ကေလးေတြ၊ ငါးခူေပါက္ကေလးေတြ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက တခ်ဳိ႕လူေတြ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေျမာင္းအကူး တံတားေလးေပၚမွာ ငါးလာထုိင္မွ်ားေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ငါးမွ်ားခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ သံုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ကေပါ့။ အေဖနဲ႔ အေမကိုလည္း ငါးမွ်ားတံ မပူဆာရဲေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ၀ါးျခမ္းျပားအေသးေလးတခုထိပ္မွာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို ခ်ည္ၿပီး ငါးမွ်ားတံ လုပ္ပါတယ္။ ပင္အပ္တေခ်ာင္းကို ရေအာင္ေကြးၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္သေဘာမ်ဳိး အပ္ခ်ည္ႀကိဳးထိပ္မွာ ခ်ည္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပင္အပ္မွာ တီေကာင္တေကာင္ကို ရေအာင္ရွာတပ္ၿပီး တံတားအစြန္းမွာ ထုိင္၊ ျခံစည္း႐ိုးကို ကြယ္ၿပီး အေဖနဲ႔ အေမ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ငါးထိုင္မွ်ားပါေတာ့တယ္။

မၾကာပါဘူး။ ငါးခူလား၊ ငါးရံ႕လား မသိတဲ့ တထြာသာသာေလာက္ ငါးတေကာင္ က်ေနာ့္ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာဟပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရေျမာင္းကလည္း တိမ္၊ ေရကလည္း သိပ္မေနာက္ေတာ့ အစာလာဟပ္တဲ့ ငါးကေလးကို က်ေနာ္ ျမင္ေနရတာေပါ့။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္မိတာ ေသခ်ာၿပီလို႔ ထင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါးမွ်ားတံကို ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းေဘး ေျမႀကီးေပၚ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ဆြဲတင္လုိက္မိတယ္။ ငါးတေကာင္ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ငါးရဲ႕အာေခါင္မွာ ပင္အပ္ စူးေနတာ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ တအားလန္႔သြားတယ္။ ငါးေလး နာလို႔ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတယ္ ထင္ၿပီး ပင္အပ္ကို ျဖဳတ္ေပးဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ငါးက တအားလႈပ္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္ မကိုင္ရဲျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖစ္ၿပီး ငါးမွ်ားတံကို ကိုင္ကာ ငါးကို ေရထဲ ျပန္ခ်လုိက္မိတယ္။ ေရထဲမွာလည္း ငါးက ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေခၽြးေတြျပန္လာၿပီး ငါးကို ေျမႀကီးေပၚ ျပန္ဆြဲတင္မိျပန္တယ္။ ပင္အပ္ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မကိုင္ရဲျပန္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြ ပိုထြက္လာတယ္။ ပိုလည္း လန္႔လာတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးကို အေဖနဲ႔ အေမ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေျပးေခၚမိတယ္။ ဦးေလးႀကီး လုိက္လာၿပီး ပင္အပ္စူးေနတဲ့ ငါးကို ျဖဳတ္ကာ ေရထဲ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္မွပဲ က်ေနာ္ စိတ္သက္သာရာရသြားေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီတေန႔လံုး က်ေနာ့္အာေခါင္ က်ေနာ္ ျပန္ျပန္စမ္းမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ တြန္႔ခနဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး။ အာေခါင္မွာ အပ္စူးခံထားရတဲ့ ငါးကေလး ေတာ္ေတာ္နာမွာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီးေတာ့လည္း တေန႔လံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ညေရာက္လို႔လည္း အိပ္ေရာ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ပါေလေရာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေနတဲ့ တီေကာင္တေကာင္ကိုလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျမင္မက္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ငါးမွ်ားခ်ိတ္အႀကီးႀကီးတခု က်ေနာ့္အာေခါင္ကို လာခ်ိတ္ေတာ့မွ နာလြန္းအားႀကီးလို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထေအာ္ၿပီး က်ေနာ္ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနတယ္။ ေဘးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစ္ကိုနဲ႔ ညီက အိပ္ေမာက်လို႔ …။ က်ေနာ္ ေအာ္တာကို ၾကားပံုမေပၚ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အသာျပန္လွဲၿပီး မနက္က ငါးမွ်ားခဲ့တာကို ေခၽြးတရႊဲရႊဲနဲ႔ ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ နဖူးေပၚ လက္တင္ရင္း က်ေနာ္ မွ်ားခဲ့တဲ့ ငါးေလးရဲ႕ နာက်င္မႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါးမမွ်ားေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ့္အာေခါင္ နာခဲ့တာကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျပန္ေတြးၿပီး ေနာက္ေနာင္ ဘယ္သတၱ၀ါရဲ႕အသားကိုမွလည္း နာက်င္ေအာင္ သြားမလုပ္မိေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳေလးတခုကေန ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိတခု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု မဂၢဇင္းတေစာင္ကို တာ၀န္ယူၿပီး အယ္ဒီတာလုပ္ေနခ်ိန္မွာလည္း အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို မၾကာခဏ သတိရမိတိုင္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေၾကာင္းကို ေတြးေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီ ငါမွ်ားတဲ့ ငယ္ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳေလးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ့္အာေခါင္ကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္ စူးတာ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ နာရင္ သူတပါးအသားကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္မိဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသလုိ … အဲဒီကမွတဆင့္ ကိုယ့္ကို ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းတာ မခံႏိုင္သလို သူမ်ားကို မႏွိပ္စက္ မညႇင္းပန္းမိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို လိမ္လည္တာ မႀကိဳက္သလို သူမ်ားကို မလိမ္လည္မိဖို႔၊ ကိုယ့္အေပၚ ကတိပ်က္တာ မႀကိဳက္သလို သူမ်ားအေပၚလည္း ကတိမပ်က္မိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ဖိႏွိပ္တာ မႀကိဳက္သလို သူမ်ားကိုလည္း မဖိႏွိပ္မိဖို႔၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတာ ေရးတာ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မေကာင္းတာ မေျပာ မေရးမိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ အၾကည့္ခံရတာ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ မၾကည့္မိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္တာ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္တာ မလုပ္မိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ကလိတာ ရိတာ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မကလိ မရိမိဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ဟိန္းေဟာက္ ၿခိမ္းေျခာက္တာ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မဟိန္းေဟာက္ မၿခိမ္းေျခာက္မိဖို႔ … စသျဖင့္ အေတြးပြားေနမိတယ္။ အဓိက အေျခခံကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားပါပဲ။

အဲဒီလို ကိုယ္ခ်င္းစာတရား လက္ကိုင္ထားႏိုင္ရင္ လူတဦးနဲ႔ တဦးၾကားမွာေရာ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာပါ ျပႆနာေတြ ေလ်ာ့ပါးၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရဲ႕ အေျခခံက ဘာလဲဆိုတာ ေတြးမိျပန္တယ္။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရဲ႕ အေျခခံဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားရမႈ ခံစားတတ္မႈ၊ သူတပါးကိုယ္စား ခံစားနားလည္ေပးတတ္မႈပါပဲ။ အဲဒီလိုခံစားမႈေတြကို ဘယ္က ရႏိုင္သလဲဆိုရင္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ စာေပကတဆင့္ ရႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စာေပထဲမွာမွ ရသစာေပကသာ အဲဒီလို ခံစားမႈေတြကို အဓိက ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ မဟုတ္တဲ့ တပါးသူရဲ႕ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳေတြကို သူတို႔ေရးတဲ့ ရသစာေပေတြကတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ စာနာခံစားေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့ ရသစာေပေတြကရတဲ့ သူတပါးေတြရဲ႕ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳေတြကမွတဆင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ေရွး႐ႈတဲ့ ခံစားမႈေတြမ်ဳိးစံုကို ရရွိခံစားႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ခံစားတတ္တဲ့လူေတြ မ်ားျပားလာမွ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပိုမိုထြန္းကား က်ယ္ျပန္႔လာၿပီး လူေတြရဲ႕ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈလည္း တိုးတက္စည္ပင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ တိုးတက္စည္ပင္လာမွလည္း အဲဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ရသစာေပကို ဦးစားေပးတဲ့ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို က်ေနာ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

(အေဖနဲ႔ အေမသို႔ …)

(ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္)