က်ေနာ္ လူကက္ဆက္

က်ေနာ္ လူကက္ဆက္

ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း

တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္းေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း သေဘာေတြ႔ၾက၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပူပန္ၾက အသံမ်ဳိးစံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တမ်ဳိးေျပာင္ၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္း ေရးမယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ပိုးက ႐ိုး႐ိုးပိုးမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အႏုပညာပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမေတြကို ေရေႏြးေတြ ႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးႂကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအႏုပညာပိုးက ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ဳိးရ ႏွိမ္ရ ခက္တတ္ပါတယ္။

၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေထာင္သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္လည္ စံျမန္းစဥ္ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲအတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အရွင္းရဆံုးအမႈဟာ ေထာင္တြင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုမႈ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ကို စိတ္နဲ႔ေရးၿပီးစ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ထ အသံစမ္းဆိုၾကည့္ေတာ့ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြ တိုက္ထဲကို အလန္႔တၾကား ေျပး၀င္လာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ သီခ်င္းဆိုတာဆိုလည္း သိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနသြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔အဆိုအရ က်ေနာ့္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကို ဆိုးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီ ထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သီခ်င္းဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ ေျပာလာရင္ေတာ့ က်ေနာ္လက္ထဲက မိုက္က႐ိုဖုန္းဟာ ဆြဲလုမယူခဲ့ရင္ တျခားလူရဖို႔ မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲေလာက္႐ူးပါတယ္။

႐ူးတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကက္ဆက္ေခတ္ျဖစ္တာမို႔ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လူကတ္ဆက္က ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ေနာက္ပိုင္းကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) တပ္ဖြဲ႔၏ အက်ဥ္းသားဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို ေျပာရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္း မတ္တပ္တခ်ဳိ႕က ဒီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ရဖို႔ တိတိက်က် ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပႆနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႔ ဦးေဆာင္သူေတြထဲမွာက ကိုမ်ဳိး၀င္း နာမည္တူက ရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ဳိး၀င္း အိပ္ရာေအာက္ ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း ၀င္ႏိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဖို႔ လက္တြန္႔တဲ့အထဲမွာ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း အလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ဆိုတဲ့ စာသားလို ဒုကၡအေပါင္း ခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနတဲ့အခါ အေတာ္ လက္တြ႔ံမိတယ္ဆိုတာ ႐ိုးသားစြာ ၀န္ခံပါတယ္။

ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲကိစၥနဲ႔ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္ (ကုိ) သံခဲက သမီးေလးနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းလာႀကိဳသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္းစခန္းမွာ က်ေနာ့္အႏြံအတာ အမ်ားႀကီး သည္းခံနားလည္မႈေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ပါ။ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႔ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာ ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီဥကၠ႒တဦးက တည္ခင္းမယ့္ ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလးေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို ၀င္ၿပီး ပဲဟင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ၂ ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွားထားတဲ့ အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။

သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ မဒမ္သံခဲက က်ေနာ့္အတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခားဟုတ္ပါ႐ိုးလားဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ အိႏၵိယမွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခုရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (က်ေနာ္တို႔အေခၚ ေဒၚလႈိင္ ေခၚ မခင္ေဆြလႈိင္) ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပါေဂ်ာင္မွာ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုအားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ၿငဳပ္သီးေၾကာင့္ပါ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ စပ္ပါတယ္။)

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF (NB) က ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဖို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥ စကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲ ရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တိုက္႐ိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာသေဘာထားမွ မေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဖို႔ ဘာမွမလိုဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေသဘဲ က်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မႈသက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက ငါတို႔က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနကို ထိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ေနရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာ။ ဒါလည္း အမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာကိုက သူတို႔မိသားစု အိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရတာပါ။ အိပ္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေပါင္းထားတဲ့ သရီးအင္န္၀မ္း အခန္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီ အတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးေတာင္ ခုလို က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ေနရရင္ အထဲမွာ ႐ုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီး စာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အက်ပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႔စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေရးသားမယ့္ လူကတ္ဆက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ ေျပာထားရပါတယ္။

႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရရင္ ခုလို ႀကိဳတင္ ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ အျမဲပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲ ဆိုတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ က်ေနာ္ရဲ႕ ငယ္က်ဳိးငယ္နာအားလံုးကို ဒီငသိက သိထားတာ၊ မေတာ္ အိႏၵိယစခန္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက က်ေနာ္ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ နာမည္ကို မွား႐ိုက္သလိုနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန က်ေနာ့္မိန္းမေမးလ္ထဲ ႐ိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီး တလံုးထဲနဲ႔တင္ က်ေနာ္ စပြန္ဆာေပ်ာက္သြားႏိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက ရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရက်င္းရ တင္ရေျမာက္ရတာေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္မွာ ရပ္ရြာအေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ပဏာမအမႈနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲ ဖားခုန္၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြ မွားခဲ့ရဖူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။

ေနာက္ျပႆနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူျပႆနာပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီဥကၠ႒ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ၁၉၇၄ မ်ဳိးဆက္က ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ့သူပါ။

ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ဳိးၿပီးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ့္ လူကက္ဆက္ဖက္ကို လွည့္လို႔ရၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ ေျပာသလို အင္မတန္ ၀ဋ္ေႂကြးမကင္းတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာ႐ိုက္လို႔ မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္က အရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။

က်ေနာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမ အေတြ႔အၾကံဳကို ဖတ္ၿပီးၾကတဲ့ေနာက္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိး တုန္႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုလည္း ဒီျပႆနာကို ဘယ္သူေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသဘဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ ၅၀ လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ ထုတ္ဖို႔လည္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ တကယ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြကတဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ႔ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္း ေတြ႔ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီစာမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ က်ေနာ္အဓိက ေရးခ်င္တာက အဲဒီကာလဆိုးႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ခံစားရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြ ရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။

ဒီလိုဗ် ဒီျပႆနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အားလံုးလိုလိုကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့အဖြဲ႔မွာ ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့သူက ကိုေအာင္ႏိုင္။ အတြင္းေရးမွဴးက ကိုမ်ဳိး၀င္းပါ။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္းပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးတဲ့ ကိစၥေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႔က ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုမ်ဳိး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။

အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ ထင္တိုင္းၾကဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ကေန ေခၚထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူၿပီး ႀကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညႇဥ္းပန္းနည္းမ်ဳိးစံုကိုလည္း တီထြင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ၀ါယာႀကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီး ပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႔ လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထြက္လာတဲ့အထိ လွည့္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီက ထြက္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ ေအာ္ေနတဲ့ အာ႐ံုမွာ ျမင္ေနရတဲ့အထိပါပဲ။ စစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီး သေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာဟာ လွ်ပ္စစ္စီးဆင္းမႈေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္႐ံႈ႕တြေနတဲ့ၾကားက ႂကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ ရီစရာေကာင္းေနပံုရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚျပလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည့္ရင္ နည္းနည္းေလး ရြဲ႕တယ္၊ မ်ားမ်ားလွည့္ရင္ မ်ားမ်ားရြဲ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္က က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေႏွာင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာကလည္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ကို ထင္တိုင္း လွိမ့္႐ိုက္ေနရာက သူတုိ႔ တခ်က္႐ိုက္ရင္ က်ေနာ္က ဒူေ၀ေ၀လို႔ ေအာ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမက နာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀တင္မက ဒူေ၀းေ၀းေ၀းေ၀းထိ ကြန္႔ရတဲ့ထိေပါ့ဗ်ာ။

အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္တာ၀န္က်တဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္းတာ၀န္ခံဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႔ ဖြဲ႔ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီလံုျခံဳေရးလက္မွာ က်ေနာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလို ႏုရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ ခန္႔ထားတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားၿပီး အိပ္ရာထဲ လွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္း ဆိုတတ္သလဲကြတဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီး ေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦးမလို႔လဲေပါ့ေလ။ လုပ္ပါကြတို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး အပ်င္းေျပ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ တေယာက္က ကိုေဘာႀကီး ဆိုတတ္တယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ခၽြန္တြန္းလုပ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလို ျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မႈတခု လုပ္ခဲ့တာကို စြဲၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွ မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေနာက္နာမည္တခုရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ ေခၚရေအာင္ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္က တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ လူပ်ဳိႀကီးသီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကို ဆိုျပရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနား လာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လာတပ္ေပးၿပီး ေသာက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ က်ေနာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံး စေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ေစတနာ ရွိသေလာက္ သံုးေလးဖြာေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စီးထားေသးတာကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလး ေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္နဲ႔ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာရတာေလး ၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုခ်င္ေသးလဲ ဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူကပဲ ထထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာစည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဒုကၡေတြထဲကေန အျပန္အလွန္ ဆိုျပၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလးတည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ လံုျခံဳေရးတဖြဲ႔ရဲ႕ သေဘာထားကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနတာမို႔ တညမွာေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေရာ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေရာ တပ္ဖြဲ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္ တေနရာရာမွာ ေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ မွန္လာေတာ့မွ တက္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ဳိးေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ စကားကို ငွားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီည ကံမေကာင္းပါလားလို႔ ေျပာရမယ့္ညပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံေတြ ထ ဆိုေတာ့ ထထိုင္ေနရၿပီး မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနၾကသံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာ ဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးလုပ္တဲ့ ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါးကို ႐ိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ႐ိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကို စဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကားေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလည္း ၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ လူပ်ဳိႀကီးသီခ်င္းရဲ႕ အင္ထ႐ိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ က်ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက က်ေနာ္ကေန အစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါး႐ိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကို ျပင္းျပင္း႐ိုက္ၿပီး ပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဖိနပ္နဲ႔ ေဆာင္ကန္လိုက္တာ ခံရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ထိ ႐ူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို စေျပာျပေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေလးပဲ ေတာ္ေတာ္ စိက္ကူးေကာင္းတဲ့ လူလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါး႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရားတမိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက စလို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ဒီလူကက္ဆက္ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႔႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီအိုင္ပီေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမႈတခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္း႐ူး ျဖစ္ေနေၾကာင့္လည္းျဖစ္လို ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခု ရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက က်ေနာ္တို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့လူ အမ်ားစုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနရသူေတြ ဘယ္ေန႔ထုတ္ၿပီး သတ္မလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သြားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးတခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အႏုပညာေၾကာင့္ သက္သာရာရလည္း မနည္းဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါး႐ိုက္႐ိုက္ မ႐ိုက္႐ိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အ႐ိုက္ခံၿပီး ၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ျပက္လံုး အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာ ျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အႏၱရာယ္မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္လည္း မ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြက ကိုယ့္ကိုမွ မျမင္ႏိုင္တာကိုး၊ ထိုင္ေနရင္းကေန လုပ္ရတာျဖစ္သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပိတ္စႀကီးနဲ႔ စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုက လာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓာတ္ဆီ၊ ဦးဓာတ္ဆံတို႔ ျပက္လံုးကို အစအဆံုး ရေနတာမို႔ အဲဒီျပက္လံုးကို အေျခအေနၾကည့္ၿပီး တိုက္႐ိုက္ျပက္တဲ့အခါ ျပက္၊ နည္းနည္း လစ္ရင္လစ္သလို ကိုယ္ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း ထည့္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သီခ်င္းဆိုဖို႔ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြ ေျမေပၚမသက္မသာ လွဲအိပ္ေနရခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ နာေထာင္ေနတဲ့ အေစာင့္က ေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလး တဖြာ ႏွစ္ဖြာ ေသာက္ခြင့္ရတာတို႔ျဖစ္ၿပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့ လူေတြရဲ႕ အဓိက ပစ္မွတ္ျဖစ္သြားတတ္ထာ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ သီခ်င္းမွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ေကာင္က နားၾကားျပင္းကတ္ၿပီး ေဆာင့္ကန္တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ႕ ညီေလးေရဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာစစ မွန္ရာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာဖို႔ မေမ့နဲ႔ လုပ္ ေနေသးတယ္၊ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို က်ေရာက္သြားႏိုင္လို႔ပါ။

မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာကမွာ မုန္တိုင္း ၃ လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံက ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူ မၾကာခဏ ဆိုေလ႔ရွိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္း ေရးတဲ့ ေရခ်ဳိးဆိပ္နဲ႔ နပန္းဆံ သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ျဖန္းကနဲ ၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူက စဆိုပါေတာ့တယ္။ အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ငွက္သမၼာန္ ခတ္သြားတယ္ …။

ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဓားေျမာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲ ထိုးထည့္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံစားရရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ပါလာၿပီး ၁၉၉၈ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရး ျပန္လည္လႈပ္ရွားတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီး ပါလာပါတယ္။ ၅ ညနဲ႔ ၇ ႏွစ္ပါ။ မန္းေလးေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ၿပီး အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ သီခ်င္း ဆက္ဆိုၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာၿပီး အထဲမွာ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုခံအားနည္းေရာဂါေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ အဆိုေကာင္းတေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာသမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခိုလာတဲ့ ဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုိဘုိ တေယာက္ဟာလည္း အသက္မေသေရးအတြက္ က်ေနာ္ NIP က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ေပးၿပီး အက်ဥ္းသားျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိ ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔က တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ အျမဲဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္သားတပ္ထဲက ေကအိုင္ေအဘက္က မိသားစုေတြက အစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အျမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အျမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့သူက ဘိုိဘိုရဲ႕ သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ် ျဖစ္ေနကတည္းက ဘိုဘုိ႔ ေဘးမွာ ကပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာေတာ့ စၿပီဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္းသာေတာ့ဘဲ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ႕ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို စည္းၿပီး လဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။

“… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ …” တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာ မနစ္ေမ်ာလိုက္ပါဘူး၊ “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ဘိုိဘုိရဲ႕ တကိုယ္လုံး က်ေနာ့္အေပၚ ပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ သီခ်င္းဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီးဆိုတဲ့ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ဘိုဘို႔မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကို ႐ိုက္ခ်လိုက္တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္းက ေသြးေတြ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးဘဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ႐ုိက္ခ်လိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းၾကဲေနပါေတာ့တယ္။

ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ေစာင္နဲ႔ အက်ႌေတြကေတာ့ ေသြးနဲ႔ ရႊဲနစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း မလႈပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံမွ ထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမႈႀကီးအတြက္ တားျမစ္ကန္႔ကြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ နားရြက္ေတာင္ မခတ္ရဲဘဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္မိမိ စက္ဆုပ္ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။

တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့ လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကို ေခ်ာ္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္နံၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔ တိုး၀င္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ နံ႐ိုးေတာ့ က်ဳိးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္းမရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းက ကြဲေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာ ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။

ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူဟာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့အထဲမွာ အမႈတြဲျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔က ၅ ည နဲ႔ ၇ ႏွစ္သာ က်ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ရဲ႕ ညခ်မ္းဂီတ ဆည္းဆာေတြဆိုရင္ အျမဲပြဲေတာင္းခံရၿပီး မၾကခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိတေယာက္က မန္းေထာင္မွာ ဆက္က်န္ေနရၿပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္႐ုိက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘိုတေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တေန႔က ေတြ႔ေတာ့ ခု ေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ ၈၈ က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ ၂၀ ကာလအတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြကို ခုလူငယ္ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကို လုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္းၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ …..

“အဟီး ... က်ေနာ္ပဲေပါ့” … တဲ့။

လူငယ္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ “အင္း… မႏိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

(လူကက္ဆက္ ဒုတိယပိုင္း ဆက္လက္ေမွ်ာ္ပါ …။)

ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း

(http://www.kaungkin.com မွ …)