ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ႏိုပုိးဒုကၡသည္စခန္းသုိ႔ အလည္တေခါက္
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
ဓာတ္ပံု-ကိုလတ္
ဒီခရီးနီးသလား (၇) နာရီၾကာ ကားႏွစ္ဆင့္စီးရသည္
ျမန္မာအတုိက္ခံေတြအမ်ားစုအေျခစုိက္ရာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ (၇) နာရီေလာက္ လုိင္းကားႏွစ္ဆင့္ စီးၿပီးသြားရတဲ့ ႏုိပုိးစခန္းခရီးစဥ္ဟာ က်ေနာ္အတြက္ေတာာ့ အသစ္အဆန္းခရီးတခုပါပဲ။ ဒီခရီးလမ္းရွိ အုန္း ဖ်န္ဒုကၡသည္စခန္း အပါအ၀င္ နယ္စပ္တေၾကာက ဒုကၡသည္စခန္း တဒါဇင္နီးပါးခန္႔ကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္အတြင္း က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ ႏုိပုိးကုိေတာ့ ဒါ ပထမဆုံးခရီးစဥ္ပါ။ အဲဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔မင္းသမီးစခန္းက (တနသၤာရီတုိင္းအေျခစိုက္ ABSDF - 201 တပ္ရင္းကုိ ဆုိလုိပါတယ္) ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြအတြက္ အလွဴေငြေပးရင္း၊ စခန္းအေျခေနကိုလည္း ေလ့လာရင္းဆုိၿပီး ဒီခရီးစဥ္ကုိ သြားဖုိ႔စိတ္ ကူးခဲ့တာပါ။
မဲေဆာက္ကေန ႏိုပုိးကုိ ဘယ္လုိသြားရမလဲ၊ ဘယ္သူလုိက္ပုိ႔ႏုိင္မလဲဆုိၿပီး မဲေဆာက္က ေဘာ္ဒါေတြဆီ အ ကူညီေတာင္းေတာ့ “ကမၻာပတ္ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ႀကီးကလည္းဗ်ာ၊ ဘာမွပူစရာမလုိဘူး။ လုိင္းကားစီး သြားရင္ ရပါတယ္။ အဲဒီကားေပၚမွာ ႏုိပုိးသြားမယ့္ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေတြ႔လိမ့္မယ္။ ဒီတုိင္းသာ ထသြားလုိက္” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ ABSDF ေဘာ္ဒါေတြ၊ ဒုကၡသည္ခံယူထားသူေတြက ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္ေပးပါတယ္ (အဲဒီစခန္းမွာ အင္တာ နက္ရေပမယ့္ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းေတာ့ မရေသး။ စေလာင္းဖုန္းနဲ႔ ဆက္ေနရဆဲပါ)။
ဒီလုိနဲ႔ မနက္ (၇) နာရီခဲြထြက္တဲ့ မဲေဆာက္-အုန္းဖ်န္ ပထမဆုံး လုိင္းကားကို မီွႏိုင္ဖုိ႔ မဲေဆာက္ေစ်းထဲ ခပ္ ေစာေစာေျပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ (၇) နာရီ (၁၀) မိနစ္ေလာက္ကတည္းက ကားက လူျပည့္ေနၿပီ။ လုိက္ခ်င္ ရင္ “အတြယ္အတာရမယ္။ ေခါင္မုိးေပၚ ထုိင္လုိက္ႏုိင္ရင္ရမယ္” လုိ႔ ကားသမားက ထုိင္းလုိေျပာတာကို က် ေနာ္က ျမန္မာမႈျပဳၿပီး နားလည္လုိက္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀) ခန္႔ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြက မထူးဆန္း။ အ တြယ္အတာေတြေရာ၊ ေခါင္းမုိးေပၚေတြေရာ လုိက္ေနက်။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဥေရာပျပန္ ကုိေရႊ ျဖစ္္ေနၿပီ ဆုိေတာ့ လုံျခံဳမႈစိတ္မခ်ရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးဆုိရင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ဒီလုိနဲ႔ (၈) နာရီခဲြကားကုိ ေစာင့္လုိက္ရပါတယ္။
ဒီကားကေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ လူသိပ္မျပည့္လွ။ တဘက္ (၇) ေယာက္စီထုိင္ႏုိင္တဲ့ ခုံတန္းမွာ (၅) ဦးစီေလာက္ ပဲရွိတယ္ဆုိေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထင္သလုိမဟုတ္ခဲ့။ မဲ ေဆာက္အထြက္ကေန လမ္းတေလွ်ာက္တင္လုိက္တဲ့ ခရီးသည္က (၃၀) ေတာင္ေက်ာ္မလားမသိဘူး။ ေခါင္ မုိးေပၚမွာလည္းအျပည့္၊ ခုံတန္း (၂) ခုၾကားက ၾကမ္းျပင္မွာလည္း လူအျပည့္။ က်ေနာ္ ေျခေထာက္ေတြ ဘယ္ လုိမွလႈပ္မရေတာ့။ ပုိဆုိးတာက လမ္းခရီးမွာ တက္လာသူအမ်ားစုဟာ ေဒသခံ ကရင္တုိင္းရင္းသားေတြျဖစ္ ၿပီး အဖြားအုိေတြေရာ၊ နုိစုိ႔အရြယ္ ကေလးေတြေရာ၊ စုံလုိပါပဲ။
ႏိုင္ငံတကာလူမႈဆက္ဆံေရးေဗဒအရဆုိရင္ ကေလးသူငယ္၊ အသက္ႀကီးသူနဲ႔ မသန္မစြမ္းသူေတြကို ဦးစား ေပးရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကားေပၚမွာေတာ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း သိသူရွိပုံမေပၚေသး။ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြ ကားေပၚတက္လာေပမယ့္ ခုံတန္းေပၚမွာ ထုိင္ေနသူေတြက ေနရာဖယ္မေပး။ ကေလးေတြ ေအာ္ငုိေနတာကုိေတာင္ ဂ႐ုမစုိက္ၾက။ ဥေရာပမွာဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိင္းကားမ်ဳိးဟာ ကေလးငယ္ေတြ စီးသင့္ တဲ့ကားလုိ႔ ဘယ္လုိမွ လက္ခံႏုိင္မွာမဟုတ္။ ကေလးတြန္းလွည္းလည္း မပါၾက။ တကယ္က လုိင္းလတ္ကား ကုိ ျဖစ္သလုိျပင္ပီး လုိင္းကားဆဲြေနတာဆုိေတာ့ ကေလးတြန္းလွည္းတင္ဖုိ႔ ေနရာမေျပာနဲ႔ ကေလးထုိင္ဖုိ႔ ေန ရာေတာင္မရွိ။ ကေလးေတြ အခ်ိန္မေရြး ျပဳတ္က်ေသဆုံးႏိုင္တဲ့ အေျခေနႀကီးပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဒီေဒသကလူေတြအဖုိ႔ေတာ့ အထူးအဆန္းဟုတ္ပုံမရ။ ကားသမားကလည္း ဘာမွဂ႐ုမစိုက္။ စနစ္တက်လည္း ေနရာခ်မေပး။ သူ႔ခရီးသည္ေတြ လုံျခံဳေရးအတြက္ သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ အဲဒီ ကားသမားက နားလည္ထားရဲ႕လား မသိပါဘူး။ ကေလး၊ လူႀကီးမေရြးဘဲ ကားေပၚလူေရာက္တာနဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကံေကာင္းတယ္လုိပဲဆုိရမလား။ က်ေနာ္စီးတဲ့ကားေပၚက တဦးမွ ျပဳတ္က်မက်န္ ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ Safety First ဆုိၿပီး ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဥေရာပျပန္ ျမန္မာဒုကၡသည္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ကားသမားနဲ႔ ခရီးသည္ ဆက္ဆံေရးက တမ်ဳိးႀကီးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ထုိင္းတႏိုင္ငံလုံးမွာ ဒီလုိျဖစ္ေနတာ မ်ဳိးလည္း ဟုတ္ပုံမရ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္စီးေနက် မုိးပ်ံရထားနဲ႔ ေျမေအာက္ရထားေတြမွာဆုိရင္ သက္ ႀကီးရြယ္အုိ၊ ကေလးသူငယ္၊ မသန္မစြမ္းနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ေနရာေပးရမယ္လုိ႔ စာတန္းနဲ႔ေတာင္ သတိ ေပးထားတာ ေတြခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဘန္ေကာက္ကေန ဖူးခက္၊ ခ်င္းမုိင္ ... စသျဖင့္ ခရီးစဥၤေတြမွာလည္း ဒီလုိမဟုတ္။ ကားသမားက ခရီးသည္ေတြကို တေလးတစား ဆက္ဆံေနတာ ျမင္ခဲ့ရပါရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ေနရာက်မွ ဒိီလုိဆက္ဆံေနၾကတာလဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္ေနလုိ႔ ကားသမားက ႏွိမ္မ်ားဆက္ဆံေနတာ လား။ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနေပမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ခရီးစဥ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလုိ႔ ကားသမားကုိေတာ့ မေမးျဖစ္ခဲ့။
ဒီလုိစဥ္းစားလုိ႔ေကာင္းတုန္း အလယ္ေၾကာမွာ ျဖစ္သလုိထုိင္ၿပီး ပါလာတဲ့ ခုနက ကရင္ကေလးငယ္ေတြက ဥ ၾသဆြဲပီး ဆန္ျပဳတ္ေတြထုတ္ပါေလေရာ။ သူ႔အေမက ေက်ာကုိ ထုေပးေနၿပီး တျခားတဦးက ပလစတစ္အိတ္ ထုတ္ေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မီ မယူလုိက္ႏုိင္ေတာ့ အဲဒီဆန္ျပဳတ္က က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေပၚ ေလာင္းခ်သလုိျဖစ္ခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ ဒါကုိ အထူးအဆန္းအျဖစ္ ျမင္ပုံမရ။ ေန႔စဥ္ျဖစ္ ေနက် ျဖစ္စဥ္တခုလုိ သူတုိ႔ရဲ႕မ်က္နွာေပၚမွာ ျမင္ေနရၿပီး ကားသမားကလည္း ဘာမွဂ႐ုမစို္က္။ သူ႔ကားသူ ေမာင္း အုန္းဖ်ံဒုကၡသည္စခန္းအနီးက လုိင္းကားေတြ ရပ္နားရာ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။
ျမင္ျမင္သမွ် အထူးအဆန္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဥေရာပမဲဇာျပန္ က်ေနာ္ဟာလည္း ၾကာလာေတာ့လည္း ခံႏုိင္ရည္နဲ႔ ၀ေပါ့။ အမုိး၊ မူးေနာ္နဲ႔ ဖုိးသခြားေတြကို “ဟာလားေဂ-၀ါးလားေဂ” လုပ္။ ထုိင္းေတြကို “ဆ၀ါဒီခပ္” လုပ္ၿပီး မိတ္ဖြဲ႔ရပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာသူေတြထဲမွာ ထုိင္းနဲ႔ကရင္ကလဲြရင္ က်ေနာ္လုိ ႏုိပုိးစခန္းသြားမယ့္လူ တ ဦးမွမေတြ႔။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားေျပာ ထုိင္း-ကရင္ (၂) ဦးနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ခုိး၀င္ဖုိ႔ အသစ္ေခၚလာပုံရ တဲ့ လူသစ္ (၂) ဦးကိုေတာ့ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ ဒီလူ (၄) ဦးစလုံးဟာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ျပင္ ရြာတရြာက ေန ကားေပၚတက္လာတာျဖစ္ၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္က ရဲဂိတ္ေတြေရာက္တုိင္း ရဲကုိေငြဆင္းေပးေနတာလည္း က်ေနာ္ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ တဂိတ္ကုိ တေယာက္အတြက္ (၃၀၀) ေပးရတယ္လုိ႔ လူပဲြစားလုိ႔ ထင္ရတဲ့ ျမန္မာစ ကားေျပာ ကရင္အမ်ဳိးသားက သူေဘးက လူေတြကို ေျပာျပေနပါတယ္။ ဒီလူငယ္ (၂) ဦး မဲေဆာက္ကေန အုန္းဖ်န္စခန္းအေရာက္ပုိ႔ႏုိင္ရင္ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲဆုိတာကုိေတာ့ မေမးသင့္ဘူး။ ေမးလုိက္ ရင္ က်ေနာ့္ကို သတင္းေထာက္မွန္း သိသြားမွာစုိးတာနဲ႔ ဒီတုိင္းပဲ ေနခဲ့လုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ (၄) ဦး အ ပါ၀င္ အလယ္ေၾကာက ကရင္မိးသားစုအားလုံးနီးပါး အုန္းဖ်န္ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ စခန္းအလြန္မွာ အားလုံးဆင္း သြားပါေတာ့တယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ သဘာ၀အလွ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လုိ႔မရ
(၁၂) ေပ x (၅) ေပ ပတ္လည္ လုိင္းကားေပၚမွာ ဒုကၡမ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကံဳေနရေပမယ့္ ဒီဒုကၡေတြကို ေက်ာ္ၿပီး ကားအ ျပင္ဘက္ ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကားတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ႔ ကားျပင္ပက သဘာ၀အလွက ဘာမွမ ဆုိင္။ မဲေဆာက္ကေန တနာရီေလာက္ ေမာင္းၿပီးကတည္းက ေတာင္ေပၚတက္လာတာကို က်ေနာ္သတိထား မိလုိက္ၿပီး အပူရွိန္လည္း နည္းနည္းေလ်ာ့က်သြားတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ေဖာက္ ထားတဲ့ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ေျပးေနတဲ့ လုိင္းကားေပၚကေန ဟုိေငး ဒီေငးလုပ္ရင္းနဲ႔ နက္ရႈိင္းတဲ့ ေခ်ာက္ ကမ္းပါးေတြ၊ လွပတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ သစ္ပင္မ်ဳိးစုံေတြ၊ တိမ္တုိက္ေတြ၊ ေက်းငွက္မ်ဳိးစုံကုိ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္တမ္းေျပာမယ္ဆုိရင္ မဲေဆာက္နဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းေတြၾကားမွာ ဒီေလာက္လွပတဲ့ သဘာ၀ရႈခင္းမ်ဳိး ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မထားခဲ့။ ၁၉၉၈-၉၉ အုန္းဖ်န္စခန္း ေဆာက္ကာစက သတင္းယူဖုိ႔ က်ေနာ္ တ ေခါက္ေရာက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီလုိသဘာ၀အလွကုိ မခံစားျဖစ္ခဲ့။ ေတာထဲက ထြက္ကာစ သူပုန္လူထြက္မုိ႔ ေတာ အလွကို မခံစားတတ္တာလား။ ဥေရာပေရာက္ၿပီးမွပဲ သဘာ၀အလွကုိ ပုိခံစားတတ္လာတာလား။ ဒီလုိစဥ္း စားရင္းနဲ႔ လုိင္းကားက အုန္းဖ်န္ဒုကၡသည္စခန္းကို ေက်ာ္လာၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ျပန္ပါ တယ္။ ခရီးသည္နည္းသြားလုိ႔ နည္းနည္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည့္ခြင့္ရလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အုန္းဖ်န္စ ခန္းအလြန္ ေတာင္တန္းက အုန္းဖ်န္မေရာက္ခင္ ေတာင္ထက္ ပုိလွတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲခံစားမိပါတယ္။
ႏိုပုိးဟာ ဒုကၡသည္ခစန္းလား၊ ေတာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ေလလား
ႏိုပုိးစခန္း၀င္ခါနီးမွာ စစ္တပ္ဂိတ္တခုရွိၿပီး အဲဒီမွာ ပါသမွ်လူေတြကုိ အစစ္ေဆးလုပ္ပါတယ္။ အုန္းဖ်န္ၿမိဳ႕အ ၀င္ လုိင္းကားေျပာင္းကတည္းက ပါလာတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဒီေနရာမွာ ဆင္းသြားတာေတြ႔ရၿပီး အမ်ဳိးသမီး ၄-၅ ဦးေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္ပဲ ကားေပၚမွာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကားဆက္ေမာင္းလာၿပီး ရြာႀကီးတရြာ ရဲ႕ထိပ္မွာ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေတြက ဆင္းသြားပါတယ္။ “ဒါကဘာရြာလဲ အေနာ၊ ႏုိပုိးက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသး လဲ” ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ကရင္တပုိင္း ဗမာတပုိင္းနဲ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ “ဒါ ႏုိပုိးေရာက္ေနၿပီေလ။ နင္က ဘယ္ရပ္ ကြက္ကုိ သြားမွာလဲ။ ဒီမွာ ဆင္းမွာလား” ဆုိၿပီး အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေတြက ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ႏုိပုိဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ ထုိင္းရြာတရြာလုိပါပဲလား။ ငါ့လူေတြေကာ ဒီရြာထဲမွာေန တာဟုတ္ရဲ႕လား ဆုိၿပီး သံသယတ၀က္နဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းလာပါတယ္။ ဒီမွာ မဆင္းရင္လည္း ဘယ္မွဆင္း ရမွန္း က်ေနာ္မသိ။ မဲေဆာက္က ေဘာ္ဒါေတြ အလြယ္ေလးေျပာလုိက္သလုိ မဲေဆာက္-ႏိုပုိးလမ္းတေလွ်ာက္ မွာလည္း ဒုကၡသည္တဦးမွမေတြ႔ဘဲ တကုိယ္ေတာ္ ခရီးႏွင္လာရေတာ့ စိတ္ကလည္း နည္းနည္းကၽြဲၿမီးတုိစျပဳ ေနပါၿပီ။
“နင္က ဘယ္ရပ္ကြက္ကို သြားမွာလဲ။ ငါတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲကိုပဲလား” ဆုိၿပီး အဲဒီကရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြက ထပ္ ေမးေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျဖတတ္။ “စခန္းအ၀င္မွာ သူတုိ႔ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ စကားတ လုံးနဲ႔ လာတဲ့ က်ေနာ္က ကုိယ္လူေတြ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာေနသလဲ။ တကယ္တမ္းေျပာမယ္ဆုိရင္ ဒုကၡသည္စ ခန္းမွာ ရပ္ကြက္ရွိမွန္းလည္း က်ေနာ္မသိခဲ့။ ဒီလုိမတင္မက်ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ကားက ေမာင္းထြက္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္လုိက္သြားပါတယ္။ (၃) မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ကုိယ္လူေတြ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္း သားနဲ႔ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ သတင္းသုံးရာ ရပ္ကြက္၊ ကားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း (၄) ေက်ာင္းေလာက္ တန္းစီေဆာက္ထားတဲ့ ဟုိဘက္အစြန္ ရပ္ကြက္ကုိ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ နုိပုိးဒုကၡသည္ခစန္းကို ေရာက္ၿပီလုိ႔ က်ေနာ္က မထင္ေသး။ ဒုကၡသည္စခန္းဆီသြားရမယ့္လမ္း က တဆင့္ခံထုိင္းရြာတရြာလုိ႔ ထင္ေနဆဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ကားလမ္းေဘးက ျခံတခါးကိုေက်ာ္ၿပီး၀င္လုိက္ေတာ့ ‘ေဒါင္း မာန္ဟုန္’ ဆုိတဲ့ သက္ကယ္္မုိး၊ ၀ါးထရံကာ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ့ တနာရီ ဘတ္ (၂၀) နဲ႔ ေကာ္ဖီပါရမယ္လုိ႔ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကပ္ထားတဲ့ အင္တာနက္ကေဖး။ ေရွ႕ (၅) လွမ္း ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ပန္းထိမ္ခတ္ေနတဲ့ ထား၀ယ္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းညီတဦးရဲ႕ ဆုိင္(အိမ္)ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဘယ္ေကြ႔ညာေရွာင္လုပ္ၿပီး နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဗမာလုိေျပာၿပီး ေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ လူဦးေရအမ်ားဆုံးျဖစ္လာေနတဲ့ က ေလးငယ္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေတာ့မွာပဲ ဒါဟာထုိင္းရြာမဟုတ္ဘူး။ ႏုိပုိးဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာကို လက္ ခံလုိက္ရပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာလည္း တ႐ုတ္တန္း (China Town) ရွိလား
ႏုိပုိးဟာ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ အုန္းဖ်န္နဲ႔မယ္လအပါအ၀င္ ေတာင္ပုိင္းက ထန္ဟင္ တုိ႔၊ ဘန္ေတာင္ယန္းတုိ႔လုိမဟုတ္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိၿပီး အင္ဖက္မုိး၊ ၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးၾကမ္းခင္းအိမ္ေတြ ျဖစ္ ေနလို႔ အပူဒဏ္သိပ္မျပင္း။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္က မင္းသမီးစခန္းမွာ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ အိမ္မွာ က်ေနာ့္ကုိ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ သူ႔အိမ္က တျခားလူဆီက တဆင့္၀ယ္ထားတာ ဘတ္ (၃) ေထာင္ ေလာက္ ေပးရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေပ (၂၀) x (၁၈) ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ မွန္းဆရၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ဘုရားစဥ္နဲ႔ ဧည့္ခန္း၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္း၊ ေအာက္မွာေတာ့ မီးဖုိးေခ်ာင္နဲ႔ အိမ္သာ (ေရေလာင္းအိမ္သာကုိ အေသအခ်ာ လုပ္ထား) ေရခ်ဳိးခန္းေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ညဘက္မွာ (၁၀) နာရီေလာက္အထိ မီးလားၿပီး ေရကုိလည္း အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးထားတဲ့အတြက္ တခ်ိန္က က်ေနာ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ထန္ဟင္ဒုကၡသည္စ ခန္း၊ ေတာတဲက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ (အဲ ဒါေပမယ့္ အရင္က ေက်ာင္းသားဒုကၡ သည္စခန္းအျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ရတ္ခ်ပူရီက မနီလိြဳင္စခန္းအဆင့္ကိုေတာ့ ဘယ္လုိမွမမီေသးပါ။ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲမွာေတာ့ အေျခေကာင္းတဲ့စခန္းတခုလုိ႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္)။
ေခတ္သစ္ဒုကၡသည္ေတြကုိ ျမင္ၿပီး အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေစတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ “သတင္းေထာက္ႀကီး တ႐ုတ္တန္းကိုေကာ သြားလည္ခ်င္သလား။ ခင္ဗ်ားေတြ႔ရင္ ဖ်ားသြားမယ္” ဆုိတဲ့စကားပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းပါဆုိမွ ဘယ္လုိလုပ္ တ႐ုတ္တန္းရွိမလဲ။ ဒီေကာင္ေတြ ေနာက္ ေနတာပဲလုိ႔ က်ေနာ္က ထင္ၿပီး “ေလွ်ာက္ရႊီးမေနနဲ႔၊ ေနမ၀င္ခင္ သြားလုိ႔ရသေလာက္ ဆက္သြားလည္ရ ေအာင္” လုိ႔ေျပာကာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတလုံးကို ျမင္ေနရတဲ့ ဂုိေဒါင္နဲ႔ ေဘာလုံးကြင္းရွိရာ ေျမနိမ့္အရပ္ဆီ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ေနရာက အက်ယ္ႀကီး။ ေဘာလုံးကြင္း၊ စတိတ္စင္နဲ႔ သစ္ပင္အုပ္ေတြရွိရာအရပ္ဘက္ကေန လူတခ်ဳိ႕ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာေနတာ ျမင္ေနရပါ တယ္။
အဲဒီေဘာလုံးကြင္းကေန ဘယ္ဘက္ကုိ ေကြ႔ၿပီး၀င္လုိက္တာနဲ႔ “သတင္းေထာက္ႀကီး ဟုိမွာေတြ႔လား ဆုိင္ တန္းေတြ၊ အဲဒါ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ တ႐ုတ္တန္း” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါေတြက ရယ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သေဘာေပါက္ၿပီး ကုလားတန္းကို တ႐ုတ္တန္းလို႔ ေနာက္ေျပာေနမွန္း သိလုိက္ပါတယ္။ ေျပာ မယ္ဆုိလည္း ေျပာစရာပါပဲ။ သက္ကယ္မုိး၊ ၀ါးထရံကာ ဆုိင္တန္းေတြဆုိေပမယ့္ အထဲမွာ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်းထက္ေတာင္ ပုိစုံဦးမလားပဲ။ ကုန္စုံ၊ ကုန္ေခ်ာက္၊ အ၀တ္ထည္၊ အိမ္သုံး ပစၥည္း၊ အခ်ဳိရည္၊ ကေလးကစားစရာ ... စသျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။ ကုန္စုံဆုိင္ေတြၾကားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆုိလည္း ဒီလုိပါပဲ။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာက္၊ ကုိဖုိးထူးတုိ႔ဆုိင္ထက္ ပုိႀကီးၿပီး ပစၥည္းပုိ စုံေလမလားပါပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ေနတယ္လုိ႔ မထင္ဘဲ တခ်ိန္က နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ (မာ နယ္ပုေလာ-ေဒါင္းဂြင္ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့) ေစာ္လဲထေစ်းတန္းမ်ား ေရာက္ေနသလားလုိ႔ ခံစား မိပါတယ္။
ပထမေတာ့ ပစၥည္းလာပုိ႔တဲ့ ထုိင္းကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြလုိ႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ဒုကၡသည္ ေတြပုိင္တဲ့ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ ဆုိတာကို ေနာက္မွ သိခဲ့ရပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေပၚ က ဆင္းလာတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ (ဒုကၡသည္႐ုပ္မေပါက္ဘဲ ထုိင္းကုန္သည္ေတြလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့သူ) ဇနီးေမာင္ ႏွံႏွစ္ဦးက သူတုိ႔ရဲ႕သမီးေလးကို လက္ဆြဲၿပီး “ဒီဆရာက ဒီဗီြဘီကမုိ႔လား။ က်မ ျမင္ဖူးပါတယ္” လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ ထင္မထားသူေတြက က်ေနာ့္ကို သိေနၿပီး က်ေနာ္ထင္ထား သူေတြက က်ေနာ့္ကို မျမင္ဘူးတဲ့အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သာ ေၾကာင္းမာေၾကာင္း တာ၀န္ေက်ေျပာပီး ျပန္လာေတာ့ “အဲဒါ ကိုးရီယားျပန္၊ ဂ်ပန္ျပန္ေတြေလဗ်ာ၊ အဲလုိလူ ေတြ ဒီမွာအမ်ားႀကီးပဲ” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါေတြက ေျပာပါတယ္။
အယ္လ္ကုိေဟာ သိပ္မ်ားတယ္္၊ ရဲမင္းပုိင္ကုန္းေပၚ တက္ႏိုင္ပါ့မလား
မုိးမခ်ဳပ္ခင္ အခ်ိန္ရသေလာက္ စခန္းကိုပတ္ၿပီး ညေန (၆) နာရီေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ နဲ႔ စုဆုံစကားေျပာဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ မင္းသမီးခစန္းေရာ၊ တျခားဒုကၡသည္တပုိင္း သူပုန္တပုိင္း ကာလေတြမွာ တုန္းကေရာဆုိရင္ ဒီလုိမ်ဳိးပဲြဟာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားတဲ့ဟာမ်ဳိး။ အလြန္ဆုံးအဆင္ေျပလွ သရီးအင္၀မ္း ေကာ္ဖီနဲ႔ သြားရတာမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီေခတ္ကုိ လြန္ခဲ့ၿပီ။ ခုနက က်ေနာ္ စီးလာတဲ့ လုိင္းကား ေျပးတဲ့ ကားလမ္းမရဲ႕ ဟုိဘက္က ဆုိင္ထဲ၀င္လုိက္တာနဲ႔ ယမကာအစုံရမယ္ (ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဆုိင္ေတြ မွာေတာ့ အယ္လ္ကုိေဟာ ေရာင္းခြင့္မျပဳပါ)။ စုိင္ထုံ(ပါဆယ္)ေလးနဲ႔ ဆဲြလားၿပီး ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိယ္ေသာက္ ရင္ အားလုံးအုိေကပါတယ္တဲ့။ ရပ္ကြက္မွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီးႏွစ္ဦးရဲ႕ အာ မခံခ်က္အရ ေဟာင္ေထာင္တလုံးနဲ႔ ဘီယာခ်န္း တဒါဇင္ကုိ ခင္က်င္းၿပီး စကား၀ုုိင္းကုိ ဖြင့္လွစ္လုိက္ပါတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔လည္း (၆) လထင္ၿပီး ၀င္လာတာ အခု (၆) နွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ စိတ္ကေတာ့ ညစ္သလားမေမးနဲ႔ ဟုိမွာျခံစည္း႐ိုးခတ္တဲ့ ပုလင္းခြံေတြကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့” လုိ႔ ရဲေဘာ္တဦးက အရက္ခြက္ကုိ မ,ရင္း၊ ပန္း ပင္ေလးေတြကို ျခံစည္း႐ိုးလုိကာထားတဲ့ အရက္ပုလင္းေဟာင္းေတြကုိ လက္ညႇိဳးထုိးရင္း ေျပာပါတယ္။
“ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေသသြားတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး၊ တခ်ဳိ႕လည္း ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းလုိ႔ အျမဲတမ္း ေပါက္ ကြဲေနတာ။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ဆုိ အရက္ေတာင္ တူတူမေသာက္ရဲဘူး” လုိ႔ ေနာက္ရဲေဘာ္တဦးက ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီအခ်ိန္ႀကီး အင္တာဗ်ဳးလုပ္၊ ဗီဒီယုိ႐ုိက္ဖုိ႔ကလည္း မီးအားက မေကာင္းလုိ႔ မနက္က်မွ ထပ္ ေတြ႔မယ္လုိ႔ နႈတ္ဆက္ၿပီး တက်ီက်ီ ျမည္ေနတဲ့ ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚ ခပ္ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေနထြက္ခ်ိန္မွာ စခန္းကုိ အေ၀းပုံ႐ုိက္ခ်င္လုိ႔ အေပၚကေန စီးျမင္ရတဲ့ေနရာမ်ဳိး ရွိသလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ေမးေတာ့ “အဲဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ရဲမင္းပုိင္ေတာင္ေပၚတက္၊ က်ေနာ္ လုိက္ပုိ႔မယ္” ဆုိၿပီး သူႀကီး လုိ႔ အမ်ားက ေခၚၾကတဲ့ ရပ္ကြက္မွဴးက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာပါတယ္။ “ဘာလဲဗ်၊ ရဲမင္းပုိင္ေတာင္ကုန္း၊ ရဲမင္းပုိင္ က ဒီမွာ ဖုိက္္တင္ခန္း လာ႐ုိက္ဖူးလုိ႔လား” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေမးေတာ့ သူတုိ႔က ၀ုိင္းဟားၾကပါတယ္။
“ရဲမင္းပုိင္ တရားထုိင္တဲ့ ကုန္းဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းကို အထင္မစေမာနဲ႔ေလ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေတာင္ ဒီစခန္းကေန ထြက္ၿပီး အေမရိကန္လား၊ ၾသစီလား ေရာက္သြားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေရာေပါ့” ဆုိၿပီး ရွင္း ျပေတာ့မွပဲ က်ေနာ္လည္း ‘ေၾသာ္’ လုိက္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီကုန္းက သိပ္မေ၀းဘူး။ သူႀကီးတုိ႔ရပ္ ကြက္ကေန ကားလမ္းကိုေက်ာ္ (၅) မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရင္ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း စခန္းကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ခဲ့ရပါ (ႏိုပုိးက အုန္းဖ်န္စခန္းလုိ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္လုိ႔ မ ေကာင္းပါ။ အုန္းဖ်န္းက ေတာင္နံရံမွာ ေဆာက္ထားလုိ႔ လမ္းေဘးကေန အားလုံးျမင္ေနရပါတယ္)။
အျပန္လမ္း၊ တတိယႏိုင္ငံနဲ႔ ေရႊေရာင္အိပ္မက္မ်ား
ႏိုပုိးကေန မဲေဆာက္ကို (အုန္းဖ်န္မွာ တဆင့္ေျပာင္းစီးရတဲ့ကား) အေစာဆုံးထြက္တဲ့ ကားက မနက္ (၇) နာ ရီ။ အမ်ားစုကေတာ့ (၈) နာရီကားနဲ႔ သြားၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဗီြဒီယုိ Footage ေလးယူဦးမွဆုိၿပီး ဟုိေမး ဒီဗ်ဴးလုပ္ေနတဲ့အျပင္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တခုကိုလည္း သြား လုိက္ေသးတဲ့အတြက္ (၁၁) နာရီကားနဲ႔မွ ျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟုိေမး ဒီေမး ေမးတဲ့ထဲမွာ တေန႔ တေန႔ ခင္ဗ်ား တုိ႔ ဘာေတြလုပ္ၾကသလဲ။ ဒီအိမ္ေတြ၊ ဆုိင္ေတြ ၀ယ္ဖုိ႔ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ ဘယ္က ပိုက္ဆံရလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္း ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ခုနက တ႐ုတ္တန္းနဲ႔ ကုိရီးယားတန္းကို သြားေမးတာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြကိုပဲ ေမးျဖစ္ခဲ့တာမ်ဳိးပါ။
“ဒီမွာကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ မင္းသမီးစခန္းမွာ ေနသလုိေနရင္ေတာ့ ထမင္းငတ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ဆုိ က ေလးေတာင္ ေလးေယာက္ ရွိေနပီ။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္းပဲ” ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္တဦးက အပ်ဳိအရြယ္ေရာက္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔သမီးငယ္ကုိ လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူ႔ရဲ႕ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ႏွစ္လုံးထီေရာင္းၿပီး တေန႔ တရာေလာက္ရေအာင္ ရွာရတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ခုနက ဘိတ္သားေလးကြမ္းယာကလည္း အေတာ္ေရာင္းရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ ကန္ထ႐ုိက္တာလည္း လက္မလည္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဂုိေဒါင္လုံျခံဳေရးအတြက္ တာ၀န္ယူေပးရၿပီး အဲဒီ အတြက္ သင့္တင့္တဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ TBBC ရဲ႕ စခန္းတြင္း အခ်ိန္ပုိင္း၀န္ထမ္းေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီကရတဲ့ ေထာက္ပံေငြ ေလးနဲ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထား၊ တေန႔ ႏွဟ္နပ္ ထမင္းပုံမွန္စားႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပၾကတယ္။ အဲ ေနာက္တဦးကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဒီစခန္းထဲက အင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ထုိင္းနဲ႔ အိႏၵိယဘက္က ေပးပုိ႔တဲ့ သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ေပးေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တဦးကေတာ့ ထုိင္း -ျမန္မာ-ကရင္ စကားျပန္တဲ့ ... စသျဖင့္ သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ ၀င္ေငြရွာၿပီး သူ႔ျပႆနာ သူရွင္းေနၾကပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အဓိက၀င္ေငြဟာ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ သူတုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းေတြဆီက အကူညီေငြသာျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပၾကပါတယ္။
အဲဒီအကူညီေငြက ဘယ္ေလာက္အထိရေနသလဲ ဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ အတိအက်မသိ။ က်ေနာ္ကိုယ္ တုိင္ ဦးစီးေကာက္ခံလွဴတန္းႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ တနွစ္မွ တဦးအတြက္ (၂,၅၀၀) ဘတ္မွ်သာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါေတြဆီက အလွဴေငြကို မဲေဆာက္က ဘဏ္ေတြမွာ သြြားထုတ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းအရ Money Gram ေတြ Western Union ေတြနဲ႔ ေငြလႊဲသူေတြ အေတာ္ မ်ားေနတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။ Money Gram အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္ ေငြသြား ထုတ္ေတာ့ Money Gram သုံးသူ က်ေနာ္တဦးတည္းရယ္။ ဘဏ္အရာရွိကေတာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမးလုိ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့ေသး။
ဒါေပမယ့္ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ Money Gram ေငြထုတ္လႊာ ကုန္သြားလုိ႔ဆုိၿပီး တ ရက္ထုိင္ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ Money Gram ေငြထုတ္ေပးတဲ့ TMB မွာ တန္းစီေစာင့္ေနသူဦးေရကလည္း ရာနဲ႔ ခ်ီေတာင္ ရွိမလားပဲ။ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ အဲဒီဘဏ္မွာေတြ႔ခဲ့ရၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ေငြလႊဲလုပ္ငန္း ကေနတ တဆင့္လႊဲဖုိ႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ လိပ္စာကတ္ ေပးသြားေသးတယ္ဆုိေတာ့ မဲေဆာက္ခြင္မွာ ေငြလႊဲ ေရးလုပ္ငန္းက အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာလုိ႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကဆုိရင္ မနက္ (၁၂) နာရီမထုိးခင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ႏုိင္မွ လက္ခံၿပီး (၁၂) နာရီေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ တရက္ထုိင္ေစာင့္ေပေတာ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေငြထုတ္နည္းအဆင့္ဆင့္အတြက္ ျမန္မာလုိစာတန္းေတြ ကပ္ ထားတာေတြ႔ရၿပီး အလုပ္သမားလက္မွတ္၊ ယူအန္လက္မွတ္ေတြနဲ႔ေတာင္ ထုတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ထုတ္ခြင့္မေပးပါ။ က်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ ေနာ္ေ၀းခရီးသြားလက္မွတ္မွာေတာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား Myanmar ပါေနလုိ႔ဆုိၿပီး ထုတ္ခြင့္မေပးလုိ႔ မနည္းရွင္း လင္းျပၿပီးမွ ထုတ္ခြင့္ရခဲ့တာမ်ဳိးပါ။
ဆုိလိုတာကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်င္းခ်င္းဆီက ပုိ႔တဲ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတဲ့ လူေတြ ရွိသလုိ တျခားနည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ရပ္တည္ေနတဲ့ ေခတ္သစ္ဒုကၡသည္ေတြကုိလည္း က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဆုိပါ ေတာ့။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔တေတြအတြက္ တူညီတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ အျမန္ဆုံးထြက္ ခြင့္ရေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကံတရားက အားလုံးအတြက္ တန္းတူမျဖစ္တာလား။ ဘာမ်ား လဲြေခ်ာ္ခဲ့သလဲေတာ့ မသိပါ။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ေနာက္မွ၀င္လာသူေတြက အရင္ထြက္ခြင့္ရသြားၿပီး ႏုိပုိးမွာ (၆) ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ က် ေနာ္တုိ႔ဆီက ရဲေဘာ္ေတြအပါအ၀င္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ ဆုိင္းငံ့ျပည္၀င္ခြင့္၊ လက္ နက္ကို္င္ဖူးသူကို လက္မခံႏိုင္ေသး ... စတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီကိစၥေတြ ေျပလည္သြားလုိ႔ ဒီႏွစ္မကုန္ခင္ အေမရိကန္သြားရဖြယ္ရွိတယ္လုိ႔ သူတုိ႔က ေမွ်ာ္လင့္ ေနပါတယ္။
တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး အေျပာင္းလဲေတြ အနည္းအက်ဥ္း ရွိလာေနပီျဖစ္လုိ႔ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြကို မူရင္းေဒသျပန္ပုိ႔မယ္ဆုိၿပီးလည္း ထုိင္းဘက္က စကားဟလာေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိပိုးရွိ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့ ဒါေတြဟာ သူတုိ႔လုိ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ မဆုိင္ဘဲ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ သာဆုိင္တယ္။ သူတုိ႔ကုိေတာ့ ျပန္မပုိ႔ေလာက္ဘူး။ မူလအစီစဥ္အတုိင္း တတိယႏိုင္ငံကို ေသခ်ာေပါက္ သြား ခြင့္ရမယ္လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဦးေရ တေသာင္းခြဲခန္႔ရွိတဲ့ ႏုိပုိးအပါအ၀င္ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တေၾကာက ဒုကၡသည္စခန္း (http://www.tbbc.org/) (၁၀) ခု။ ျပည္တြင္းဒုကၡသည္စခန္း (၈) ခုက ဒုကၡသည္ဦးေရ တသိန္းခြဲနီးပါးရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ ဆက္လက္ကူညီႏိုင္မ လဲ။ ဒီစခန္းထဲကလူေတြ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ တတိယႏုိင္ငံ ထြက္ခြင့္ရေအာင္ ဘယ္္လုိကူညီ္ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း ႏိုပုိး-မဲေဆာက္ လုိင္းကားေပၚတက္၊ ေဘာ္ဒါေတြကို လက္ျပန္နႈတ္ဆက္ၿပီး ႏိုပုိးဒုကၡစခန္းကေန က်ေနာ္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
(၂၁-၄-၂၀၁၁)
Posts
No comments:
Post a Comment