နိဂံုးရဲ႕နိဒါန္း

နိဂံုးရဲ႕နိဒါန္း
သုည

က်ေနာ္ ဗုိလ္ေလာင္းသင္တန္း စတက္စအခ်ိန္ေပါ့။ ရင္ထဲမွာလည္း ဘဝင္ေလဟပ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗုိလ္သင္တန္းဆုိတာ ေတာ္တန္႐ုံလူ တက္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ အမွတ္မီမွ တတ္ႏုိင္တာပါ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အမွတ္က မီ႐ုံတင္မကဘူး၊ ေက်ာ္ေတာင္ေနေသးတယ္။ အမ်ားႀကီး ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အဖြား က ေဆးတကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဆရာဝန္လုပ္ေစခ်င္တယ္။ အေမကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္တဲ့။ အေဖကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ အေဖလည္း တပ္မေတာ္အၿငိမ္းစားပဲ။ အေဖက ဘာေၾကာင့္ စစ္ထဲဝင္ခဲ့လဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ခ်င္တာ တပုိင္းကုိေသေရာ။ ဆရာဝန္တုိ႔၊ အင္ဂ်င္နီယာတုိ႔ဆုိတာ စစ္သား ေလာက္ မျမင့္ျမတ္ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးကုိ (အေဖက လြဲၿပီး) အတုိက္အခံလုပ္ၿပီး ဗုိလ္ သင္တန္းတက္ခဲ့တာပါ။ ပုိက္ဆံကေတာ့ ဘာကုန္သလဲမေမးနဲ႔။

က်ေနာ္ သင္တန္းဆင္းၿပီး အရင္ေထာက္လွမ္းေရး (၂၅) မွာ လုပ္တယ္။ မုိးကုတ္မွာ တာဝန္က်တုန္းက (၁၅ဝ) ေလာက္ စုမိတယ္။ အေတာ္ေလးကုိ စားေပါက္ေခ်ာင္တာပဲ။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္အတြက္ နိဂုံးရဲ႕နိဒါန္းပါပဲ။ ထားပါေလ။ က်ေနာ္ အခု အဓိကေျပာခ်င္တာက ဗုိလ္သင္တန္းကုိ စေရာက္တဲ့ႏွစ္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ။ အျပင္ေလာကမွာ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ရွိသေလာက္ သင္တန္းလည္းေရာက္ေရာ လူလည္က်ခဲ့သမွ် ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ကုိ အတြယ္ခံရေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ ေဆးစစ္ရၿပီ။ ေဆးမေအာင္ဘဲ အိမ္ျပန္ရမယ့္သူစာရင္းကုိ ေၾကညာတဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ မရဲတရဲ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ရင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာ ပထမဦးဆုံး ရည္းစားရဲ႕ ခ်စ္အေျဖကုိ ေစာင့္ရတာ ထက္ ခံစားရခက္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လန္႔လာတယ္။ တကယ္လုိ႔ “ေဆးမေအာင္ရင္” ဆုိတဲ့ အေတြးက ေမာင္းထုတ္ေနတဲ့ၾကားက အလုိလုိဝင္လာတယ္။ ေဆးက်တဲ့သူေတြကလည္း ငုိယုိလုိ႔ေပါ့။ သင္တန္းက လည္း ေဆးက်တဲ့သူေတြကုိ ဒီအတုိင္း ျပန္မလြတ္ဘူး။ သက္ဆုိင္ရာ အုပ္ထိန္းသူမိဘေတြကုိ ေခၚၿပီးမွ အတူ ျပန္လႊတ္တာ။ မဟုတ္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ တခုခုလုပ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ သင္တန္းက တာဝန္ခံရ မယ္။ အရင္ကလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဆးက်တဲ့စာရင္းထဲမွာ မပါပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါပဲ။ ကုိယ္ကလည္း အျပင္မွာ လမ္းယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္လုပ္ထားတာကုိး။ ေဆးမေအာင္ ရင္ အိမ္ကုိ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ရမလဲ။ က်ေနာ့္ဘဝေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ ဒီသင္တန္းႀကီးကုိ အတုိက္အခံ လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ အမ်ားႀကီး အကုန္က်ခံခဲ့ၿပီး ငမ္းငမ္းတက္လုိခ်င္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ ေဆး က်လုိ႔ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသမယ္လုိ႔။ အရွက္နဲ႔အသက္ လဲပစ္လုိက္မယ္။ ဘာမွတ္ေနသလဲေပါ့။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ေဆးေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တကုိယ္လုံးကုိ ေပ့ါသြားတာပဲ။ ေလွကားထစ္တထစ္ကိုေတာ့ ကုိး႐ုိ႕ကားယားနဲ႔ ေက်ာ္နင္းခဲ့ၿပီးၿပီေလ။

ေဆးေအာင္ၿပီးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေနာ္ရထာစစ္ေၾကာင္း တပ္ခြဲဘယ္ေလာက္၊ က်န္စစ္သားစစ္ေၾကာင္း တပ္ ခြဲဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင့္ ခြဲေပးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က အေနာ္ရထာစစ္ေၾကာင္း တပ္ခြဲ (၆) မွာပါ။ တကယ္ ေပ်ာ္တယ္။ ျမဴးႂကြသြက္လက္လုိ႔ေပါ့။ “မင္း တပ္ခြဲဘယ္ေလာက္လဲ ငါက ဘယ္တပ္ခြဲက” ဆုိၿပီး စကားေတြ ေဖာင္ေနေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၾကလုိ႔ေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက သင္တန္းတက္ခါစ သင္တန္းသားတုိင္း ၾကံဳဖူးၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ကုိယ့္အထုပ္ကုိယ္ထမ္းၿပီး သင္တန္းေဆာင္ကုိ ကားနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔သင္တန္းသားသစ္ေတြကုိ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြက ႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ခန္းမထဲမွာ စု႐ုံးခုိင္းထားတယ္ခင္ဗ်။ ေၾသာ္ .. ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြက ကုိယ့္အေပၚသိတတ္ သားပဲ။ ဒီေလာက္လည္းမလုိပါဘူး။ အားေတာင္နာတယ္။ တကယ္ပါ။ ေကြၽးေမြးေရးကေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူး။ အာဟာရျပည့္ဝေအာင္လုိ႔ သာကူျပဳတ္ေကြၽးတယ္။ ခုံတန္းရွည္ႀကီးရဲ႕တဘက္တခ်က္စီမွာ ထုိင္ရင္း တဦးခ်င္းစီရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ အျပံဳးရိပ္ေတြနဲ႔ေပါ့။

ညေန (၆) နာရီထုိးၿပီးတဲ့အထိ ပြဲကမစေသးဖူး။ ဗုိက္ကလည္း ဆာလာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္မွာေရာ အခန္းအ ျပင္ဘက္မွာပါ စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြက မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တကယ္ဆုိ ဗ်ာ။ ဒီသာကူျပဳတ္တပန္းကန္စားတာမ်ား ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဂ႐ုတစုိက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆုိေတာ့ အားေတာ့နာသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တဦးခ်င္းစီ မိတ္ဆက္ေစပါတယ္။ သူ႔အလွည့္ ကုိယ့္အလွည့္ မိတ္ဆက္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ့္နာမည္ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ၿမိဳ႕က လာတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ သူတုိ႔က ေမးေသးတယ္။ မင္းမွာ အမရွိလား၊ ရွိပါတယ္ခင္ဗ်။ အင္း ... အမက ေခ်ာလား ... ေခ်ာမွာပါေလ မင္းလည္း လူေခ်ာပဲ။ မင္းအမ ငါ့ကုိ ေပးမလား။ ဟုတ္ကဲ့ ေပးပါမယ္။ အဲဒီလုိေပါ့။ ေမးလုိက္ ေျဖလုိက္ စလုိက္ေနာက္ လုိက္နဲ႔ အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။

ခုႏွစ္နာရီေလာက္လည္း က်ေရာ လူေတြအားလုံး မိတ္ဆက္ၿပီးသြားတယ္။ ဗုိက္ကလည္း အေတာ္ဆာေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ စားၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ “ကဲကဲ ... စားတာေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေနာ္ ခဏေနရင္ စားၾကေတာ့မွာပါ .. ခုေတာ့ ...” ဆုိၿပီး ေခါင္းငဲ့ျပလုိက္တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕မသိစိတ္ထဲမွာ တခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ သိ လုိက္တယ္။ အေဖ ေျပာျပထားဖူးလုိ႔လည္း နည္းနည္းပါးပါး ၾကားဖူးထားတယ္ေလ။ “ျဖဳန္း” ဆုိ အခန္းတခုလုံး မီးအေမွာင္က်သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ္လည္း ခုံေအာက္ထဲ လွိမ့္ဝင္လုိက္တယ္။ လား ... လား ခုနက စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ပတ္လည္မွာ ရွိေနတဲ့သူေတြက ဝုိင္းၿပီးႀကိဳဆုိၾကတာ။ တဖုန္းဖုန္း၊ တဒုိင္း ဒုိင္းနဲ႔ ၾကားရတာ ေက်ာခ်မ္းစရာပါပဲ။ အားပါးပါး ... ငုိသံပါ ၾကားရပါတယ္ဆုိ။

႐ုတ္တရက္ မီးျပန္လင္းလာတယ္။ လဲတဲ့သူေတြက လဲ၊ ကြဲတဲ့သူေတြကလည္း အားလုံးလုိလုိပါပဲ။ မ်က္ဝန္းထဲ မွာလည္း မ်က္ရည္စေတြ၊ မယုံႏုိင္ျခင္း၊ နာၾကဥ္းျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခုံေအာက္က ထြက္ရမလုိ၊ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္ပုန္းေနရမလုိျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ “ဟာ ဟုိေကာင္ ... အဲဒီေကာင္ လူလည္ ... အဲဒီေကာင္ကုိ ခ်” ဆုိၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ခုံေအာက္က ဝုိင္းဆြဲထုတ္ၿပီး ေဆာ္ပေလာ္တီးၾကတာ။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ဘာမွကုိ ေျပာလုိ႔မေကာင္းေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာကုိ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ကာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေကြးေကြးေလးနဲ႔ အေတာ္အီသြားတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိရင္ ေက်ာက ေအာင့္သလုိလုိ၊ ရင္ဝက နာသလုိ လုိပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ အားလုံး လက္စြမ္းျပတာ ရပ္လုိက္ၾကတယ္။

“မင္းတုိ႔ကုိ ဒီလုိလုပ္ရတာ မိမိရဲ႕ အထက္အရာရွိကုိ ေလးစားတတ္ေအာင္၊ အမိန္႔နာခံတတ္ေအာင္၊ ကုိယ့္အ ထက္အရာရွိကုိ ျပန္ၿပီး မလြန္ဆန္ရဘူးဆုိတာ သိေအာင္ ဆုံးမတာပါ”

စကားလုံးနဲ႔ ဆုံးမလုိ႔ ရရဲ႕သားနဲ႔။ ခုေတာ့ဗ်ာ ... မတရား အႏုိင္က်င့္ေနတာ။ တဆိတ္မလြန္လြန္းဘူးလား။

“ကဲ ... ခုခ်ိန္ကစၿပီး စားေသာက္ႏုိင္ပါၿပီ”

ကဲ ... လုပ္ပုံက။ ဒီေလာက္ လူးလွိမ့္ေနေအာင္ ခံထားရတာ ဘယ္သူက စားဝင္ေတာ့မွာလဲ။ ကုိယ့္ေရွ႕က ပုံစံ ခြက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မစားႏုိင္ဘူး။ “စားေလ ညီေလးရဲ႕ အားမနာနဲ႔”။ ရြဲ႕သလုိ၊ ေစာင္းသလုိ၊ ေလ ျဖတ္သလုိနဲ႔ ေျပာတာ။ ဒီလုိေျပာေလေလ ... မ်က္ရည္က်ေလေလပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကေပါ့ မ်က္ရည္နဲ႔ ေရာေနတဲ့ သာကူျပဳတ္တဇြန္းေတာ့ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သင္တန္းထဲမွာ ဒီေလာက္ပုံစံေပးထားတာေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရေအာင္ေပေတခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒဏ္ေပးခံရဆုံး သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ထိပ္ဆုံး။ စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ငုိက္တာလဲ ထုံးစံပဲ။ ဖဲဝိဇၨာဆုိတဲ့ဘြဲ႔လည္း ရခဲ့တယ္။ ပ ထမႏွစ္မွာတင္ တညလုံးမအိပ္ဘဲ မုိးလင္းေပါက္ ဖဲခုိး႐ုိက္၊ ၿပီးေတာ့ ရထားတဲ့ အေပါင္းဆုံး ပစၥည္းေတြက နည္းမွမနည္းဘဲ (ေနာက္ပုိင္း တပည့္ခံသူေတြေတာင္ ရွိလာတယ္)။

ဖဲခုိး႐ုိက္ေကာင္းလုိ႔ ဒဏ္ေပးခံရတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ တညမွာ ဖဲခုိး႐ုိက္ၾကတယ္။ ေနရာကေတာ့ ရွားရွားပါး ပါး အိမ္သာထဲမွာေပါ့။ အရက္ေသာက္ရင္း ႐ုိက္ရင္းနဲ႔ အေတာ္မူးသြားတယ္။(တပည့္ခံသူေတြကလည္း ဖဲ႐ုိက္ တတ္မတတ္ေတာ့မသိဘူး၊ အရက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းငွဲ႔တတ္သြားတယ္) ႐ုတ္တရက္ ဝင္ဖမ္းပါေလေရာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သင္တန္းသားတေယာက္က ေျပးေျပာလုိ႔ ဝုိင္းမွာ ရွိသူအားလုံး ႀကိဳေျပးၾကတာ။ လြတ္ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ... ကံဆုိးတာက က်ေနာ္။ ဖဲခ်ပ္ေတြ အရက္ပုလင္းေတြၾကားမွာ ကားခနဲကုိ မိတာ။ သင္ တန္းမွဴးေတြကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္။ မူးေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ဝုိင္းသမၾကတာ။ မုိးလင္းမ ွသတိျပန္ လည္လာတယ္။ သတိရေတာ့လည္း ေအးေဆးမေနရေသးဘူး။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဝုိင္းစစ္ေဆးတာ။ ဘယ္သူေတြပါလဲ ဘာညာေပါ့။ က်ေနာ္ မလိမ္ရဲပါဘူး။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းပါလုိ႔ ေျဖေပးတယ္။ ဘယ္ သူမွမယုံဘူး။ ဘယ္ယုံမလဲေနာ့္။ ဖဲဆုိတာ တေယာက္တည္းမွ ကစားလုိ႔မရတာ။ သက္မဲ့သက္ေသေတြက လည္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ျပေနတယ္ေလ။ ဘယ္လုိမွ စစ္လုိ႔မရေတာ့ ဆူပူႀကိမ္း ေမာင္းလုိက္တာ ေခါင္းတင္မကဘူး။ ဖင္ပါ ႀကိမ္းတယ္ဗ်ိဳ႕ တကယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ ေရ ခပ္ခုိင္းတယ္။

ေရခပ္ခုိင္းတဲ့ ပုံကလည္း ရက္စက္လြန္းပါတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံက သင္ေပးလုိက္တဲ့ ပညာေတြလည္းေတာ့မသိ ဘူး။ အေဆာင္အျပင္ ေရခ်ိဳးကန္က ေရကုိ မုိလာပုံးအဖုံးေလးနဲ႔ သယ္ၿပီး အိမ္သာထဲက ေရကန္ကုိ ျဖည့္ခုိင္း တာ။ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ တခါတေလ တေဆာင္လုံးကြၽတ္ကုိ အဲဒီနည္းနဲ႔ ဒဏ္ေပးတာ။ တခ်ိဳ႕က ေရခြက္ကုိ အက်ႌေအာက္ထဲ ဖြက္ၿပီး သယ္ၾကတယ္။ အႀကိမ္မ်ားလာေတာ့ မိတာေပါ့။ မိတဲ့ေကာင္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေမ့ပဲ။ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ေကြၽးတာ။

ပထမႏွစ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အျမဲတမ္း မအားလုိ႔ အခ်ိန္တုိင္းဆာေနတဲ့ “ဆာ” ဘြဲ႔ကုိ ရထားတယ္။ ဆရာႀကီး တေယာက္ ဒံေပါက္ ေရာင္းတယ္။ အနီ၊ အဝါေရာင္ ဒံေပါက္ေတြကုိ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ၿပီး ေရာင္းတာ။ ခုိးေရာင္းတာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဝယ္စားတာပဲ။ အိမ္သာထဲမွာ ခုိးစားရတာ။ ငတ္ေနၿပီေလ မထူးဘူး။ အ မွန္ေတာ့ စာသင္ေဆာင္မွာ ေစ်းေရာင္းလုိ႔ မရဘူး။ ဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးေတြ လုပ္စားတာေပါ့။ အိမ္သာနံ႔နဲ႔ ဒံ ေပါက္န႔ံေရာေနတဲ့ အရသာေလးကုိ ခုထိမေမ့ေသးဘူး။ အျပင္က ေရာင္းတဲ့ ဒံေပါက္ေတာင္ မစားျဖစ္တာ ခု ထိပဲ။

တဆက္တည္း လစာထုတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ လစာ ဘယ္ေလာက္ရလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လက္ မွတ္ပဲထုိးၿပီး လစာက လက္ထဲ မေရာက္တာမ်ားတယ္။ တပ္ခြဲအေဆာင္၊ အလွဴေငြ၊ တပ္ရင္းအေဆာင္၊ တပ္ ခြဲအားကစား ... စတဲ့ ကိစၥမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ပစ္လုိက္ေတာ့ တခါတေလ ကုိယ္ကေတာင္ ျပန္အမ္းရေသးတယ္။ တခါတုန္းက လစာထုတ္တဲ့ေန႔မွာ ေဘာပင္(လ္)နဲ႔အတူ ပုိက္ဆံႏွစ္ရာ ယူလာခုိင္းတယ္။ “ဘူမသိကုိးမသိ” နဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိင္ၿပီးသြားတာ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ပါတဲ့ ပုိက္ဆံႏွစ္ရာပါ ေပးလုိက္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေနာက္ ဆုံးႏွစ္သမားေတြနဲ႔ တပ္ခြဲမွဴးေတြ ျဖတ္စားလုိက္တာ။ အခ်င္းခ်င္း ခြက္ေစာင္းခုတ္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္ေတာ့လည္း ျပန္ခုတ္တာပဲ။ အံမာ ... ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ယူနီေဖာင္းေတြမ်ား ေကာ့ေနတာ ပဲ။ အဲဒီေလာက္ထိဆုိ။

အဲဒီလုိေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္ကုန္ႏုိင္လိမ့္မလဲ။ ေပ်ာ္စရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာ၊ နာၾကဥ္းစရာေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၿပီးေတာ့ သင္တန္းဆင္းေရာဆုိပါေတာ့။ သူမ်ားေတြ စားသလုိ စားရင္း၊ ဝါးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပဳတ္ပါေလ ေရာ။ အဲဒီေတာ့မွ ဗိုလ္သင္တန္း မတက္ဖို႔ တားတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာကို နားလည္မိတယ္။ စစ္ဗုိလ္ဆုိ တာ တပ္က ျပဳတ္သြားၿပီဆုိမွေတာ့ အျပင္မွာ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာလဲ။ ဗိုိလ္ျပဳတ္ဆုိတဲ့ နာမည္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ေပါ့။ ပုိဆုိးတာက (၂၅) ေထာက္လွမ္းေရးထဲမွာ ပါေနေတာ့ (၂၅) လည္း ျပဳတ္ ကုိယ္လည္း ျပဳတ္ပဲ။ ျပဳတ္တာ နဲ႔တၿပိဳင္တည္း ပုိင္ဆုိင္သမွ်အားလုံး သိမ္းေတာ့တာပါပဲ။ ေကာင္းၾကေသးလားဗ်ာ။ အင္း ... ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ရွာမိတာကုိးဗ်ေနာ္။

သုည