ဗာလနံ စစ္မိစၦာ နအဖ၊ ဇာတ္ပ်က္ေတာ္လွန္ေရး ဗ်ဴိ႐ုိကရက္၊ ၿပီးေတာ့ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ပါးမုန္းနဲ႔ ဟိုလူ

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

သုံးပြင့္ေတာ့ ဆိုင္ေနၾကၿပီ။ ဗမာေတြကို ထာဝရစစ္ကြၽန္ဇာတ္သြင္းဖို႔ အစီအမံအတြက္ဆိုပါေတာ့။ အစက ေတာ့ ဗမာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ သတၱိနည္းတာကို သိေပမယ့္ စစ္သားေတြဆိုၿပီး ဒီေလာက္ထိ သူရဲေဘာေၾကာင္လိမ့္ မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဗမာ့သမိုင္းမွာ မၾကံဳစဖူး ထူးကဲတဲ့ အဖ်က္စြမ္းေတြနဲ႔ မ်ဳိးဖ်က္စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ မိစၦာသန္းေ႐ႊစစ္အုပ္စုက သူရဲေဘာအေၾကာင္ဆုံး လုပ္ရပ္နဲ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္သိကၡာကို ထပ္ၿပီး ခ်ျပလိုက္ျပန္ၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔အပိုင္အႏုိင္ မယူႏုိင္တဲ့ နယ္ေျမေတြျဖစ္တဲ့ ကခ်င္္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္ နယ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ေဒသတခ်ဳိ႕မွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမလုပ္ေတာ့ဘဲ ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာပါ။ မိစၦာသန္းေ႐ႊ စစ္အုပ္ စုဟာ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပြား ၾကံ႕ဖြတ္ပါတီကို ေသခ်ာေပါက္အႏိုင္ရဖို႔ တျခားၿပိဳင္ဘက္ ပါတီေတြကို ႀကိဳးအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ ခ်ည္တုပ္ထားတဲ့ ၾကားထဲက အခုလို မေသခ်ာတဲ့ နယ္ေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြဆီက ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလအတြက္ ႀကိဳတင္ကတိကဝတ္ေတြ စကားအေပးအယူ ေတြ ရထားၿပီးသားပါ။

ကပ္ေပါင္းစုံသင့္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ သေဘာထားက မ်က္ျဖဴဆိုက္ ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ ျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္ မေတာ္မတရားလုပ္ေနတဲ့ အတုအေယာင္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆိုးသည္၊ ေကာင္းသည္ ဘာေဝဖန္ခ်က္မွမေပး ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနၾကတယ္။ သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့သေဘာေပါ့။ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို မိစၦာသန္းေ႐ႊကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ရွင္းလင္း ညိႇႏႈိင္းေနတယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရကေတာ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ၊ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ငါးေထာင္ေက်ာ္ေပးၿပီး ေ႐ြး ေကာက္ပြဲကို တဖက္လွည့္ ေထာက္ခံျပလိုက္တယ္။

မိစၦာသန္းေ႐ႊရဲ႕ ဒီေနာက္ဆုံး သူရဲေဘာင္မႈလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးအရ အထိခိုက္ဆုံးကေတာ့ ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာတူးဂ်ာပဲျဖစ္တယ္။ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ေပါင္းမိလို႔ အေထာင္းခံရတဲ့ ၾကက္သြန္လို အင္ဂ်ီအိုနဲ႔ ေစ်းကစားတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစားဖား ဟန္ေညာင္ေရႊရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအခြင့္အ လမ္းဆိုတဲ့ စကားကို ယုံစားမိလို႔ အခုလို ႏုိင္ငံေရးႏွပ္ပစ္ခံရတာျဖစ္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ ပါတီမွတ္ပုံတင္ခြင့္မရတာ ေတာင္ တသီးပုဂၢလအေနနဲ႔ၿပိဳင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရွာပါေသးတယ္။ နအဖက သူၿပိဳင္မယ့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေရြး ေကာက္ပြဲ မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ျဖတ္႐ိုက္တာ ခံလိုက္ရရွာတယ္။ ဖြတ္မရ ဓားမဆုံးတဲ့ကိန္း ...။

တကယ္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ ႏုိင္ငံတကာနယ္ပယ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ တရားဝင္မႈ၊ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈ စတဲ့ အက်ပ္အတည္းေတြကေန လြတ္ဖို႔ ထြက္ေပါက္တခုအျဖစ္ ေယာင္ျပႏိုင္ငံေရး ကစားကြက္တခုပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ျပည္ထဲက လူထုဆႏၵတို႔ တိုင္းျပည္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြ အေျဖရွာဖုိ႔ဆိုတာ တစိုးတစိေတာင္ ထည့္မတြက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာကို ျပတဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးလိမ္ညာပြဲ တခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းအယ္ဒီတာတဦးရဲ႕ စကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြကည္း သေဘာမတူ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ေနၾကတဲ့ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ မဂၤလာပြဲတခုေပါ့။

ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ ၿပိဳင္ဘက္ကို လက္ျပန္ႀကိဳးအမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ည္ထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ နည္းဥပ ေဒေတြ၊ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ မွတ္ပုံတင္္ေၾကး၊ စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း ထြက္လာတတ္တဲ့ ႏႈတ္မိန္႔ဆို တာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သခင္အားရ ကြၽန္ပါးဝ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဆိုတာေတြ “စတဲ့.. စတဲ့” ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္မႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို အခြင့္အလမ္းတခုလို ျမင္ႏုိင္ ၾကသူေတြ၊ ၿပိဳင္ခ်င္ၾကသူေတြကလည္း ရွိေနေသးတာ အံ့ၾသစရာ။

အခြင့္အလမ္းဆိုတာမ်ဳိး တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီအခြင့္အလမ္းဆိုတာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ မဟုတ္ တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အတၱေလာဘဆႏၵစြဲကို နည္းနည္းထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၂၀၀၈ က အတု အေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို သင္ခန္းစာထုတ္ယူႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏွီပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အ က်ဳိးမမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵစြဲေလာဘ သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ဗဟိုျပဳတဲ့ အျမင္ေၾကာင့္ တံလွ်ပ္ေရထင္ ၾကမၼာ ငင္ၿပီး စစ္ကြၽန္ေရြးေကာက္ပြဲ ေျခာက္ကမ္းပါးထဲ ခုန္ခ်ကုန္ၾကတာပဲ။

ျပည္တြင္းျပည္ပက အဲဒီလိုလူေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ အေရးေကာင္းရင္ ဗိန္းေဗာင္းတိုက္ၿပီး ဖားျပဳတ္ေတြ မာန္ဖီသလို ေလနဲ႔ေဖာင္းကားေနတတ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးရာသီမေကာင္းလို႔ ပူျပင္းၾကမ္းတမ္းလာရင္ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း အႀကိဳအၾကားမွာ ေခ်ာင္ခိုၿပီးေတာ့ ေရွာင္ေနတတ္တယ္။ နင္မလာ ငါမေၾကာက္၊ နင္လာ ငါ ေပ်ာက္ဆိုတဲ့ အစားထဲကေပါ့။ လူရည္လူေသြးေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္၊ လည္ပတ္ႏွံ႔စပ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ စြဲျမဲ ခိုင္မာတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တို႔၊ ခံယူခ်က္တို႔ဆိုတာ သူတို႔အဘိဓာန္မွာမရွိဘူး။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ္သက္သာရာ အခြင့္အေရးရွိရာကိုပဲ ရွာေဖြေနတတ္တယ္။ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ေျခသလုံးကို ေခါင္းကေလးနဲ႔ တိုးေခြ႔ေခ်ာ့ပလီၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚ တက္အိပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ပါးဝႀကီးေတြလို အစားေတြ။ ႏိုင္ ငံေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္လာရင္လည္း အမ်ားနဲ႔ တန္းတူေန၊ တန္းတူစား၊ တန္းတူလုပ္ကိုင္ဖို႔ ဘယ္ ေတာ့မွ မႀကိဳးစားဘူး။ ေျမႇာက္စားမယ့္သူ၊ အနား ဖားယားခိုကပ္ေနတတ္တဲ့ အနားပ်ာေတြ “တိမ္လႊာၾကားမွာ လရထားကို အခန္႔သား စီးခ်င္သူေတြ”။ ဇာတ္ပ်က္ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴိ႐ုိကရက္ေတြေပါ့။

လူမႈအေဆာက္အဦတခုကို စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ အဓိကအားျဖင့္ အာဏာဗဟိုခ်က္ (Power Center) ႏွစ္ ခုနဲ႔ ခန္႔ခြဲၾကတယ္။ တခုက အဆုံးအျဖတ္ေပးၿပီး တခုက အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏုိင္ငံ ေရးသမားဆိုတာေတြက ဝဲယာ၊ ထက္ေအာက္၊ ေရွ႕ေနာက္ ေထာင့္စုံကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး အဆုံးျဖတ္ေပးတယ္။ ဗ်ဴ ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြကို အသုံးခ်ၿပီး အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ တယ္။ ဒီေတာ့ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဆိုတာလည္း အေရးပါတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ဟာ တိုင္း ျပည္၊ လူမ်ဳိး၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ အေဆာက္အဦရဲ႕ ပကတိအေျခအေနေတြ၊ လိုအပ္တာေတြထက္ လုပ္ထုံးလုပ္ နည္းေတြကိုသာ အေလးထားတယ္။ စာရင္းငွား ႏြားေကြၽးသလို လက္ေတြ႔အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈထက္ လုပ္ ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ အဆင္ေခ်ာေမြ႔ၿပီး အလုပ္ၿပီးေျမာက္ဖို႔ပဲ ဦးစားေပးတယ္။ အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ စားေနေပမယ့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းစိတ္ ေခါင္းပါးတတ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူတကာထက္ ထူးျမတ္တဲ့ မိုးက် ေ႐ႊကိုယ္ေတြလို႔ မွတ္ထင္တတ္တယ္။

ျဖစ္ႏုိင္ေျခ၊ ျဖစ္တန္ေျခ (Possibility, Probability) ဆိုတဲ့ စကားေတြကို မ်ားမ်ားေျပာၿပီး အခြင့္အေရး ေနာက္ကို ယုန္နဲ႔အတူ ေျပး၊ ေခြးနဲ႔အတူ လိုက္ေနသူေတြ ျဖစ္တယ္။ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းဆို တာ သူတို႔အတြက္ မေျပာေကာင္း၊ မၾကားေကာင္းတဲ့ ေဝါဟာရေတြျဖစ္တယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးအျမင္ၾက ေတာ့လည္း တန္းတူမရွိ၊ ျမင့္တယ္ထင္ရင္ ဖားတယ္၊ နိမ့္တယ္ထင္ရင္ ႏွိမ္တယ္။ ဆရာတပည့္ထက္မက ကြၽန္ ေမြးဖုိ႔ လက္မေႏွးသလို သခင္ေမြးဖို႔လည္း ဝန္မေလးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဉာဥ္နဲ႔ လူစားေတြ ေခါင္း ေဆာင္ေနရာ၊ အဆုံးျဖတ္ေနရာ ေရာက္လာရင္ သက္ဆိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ အေဆာက္အဦ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာေတြ ပ်က္စီးၿပီး လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ေတာ့တာပဲ။

၈၈ က စခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္ ဆိုသလို ဗ်ဴိ႐ိုကရက္ဉာဥ္နဲ႔ လူေတြက ေခါင္းေဆာင္ေနရာ အဆုံးအျဖတ္ေနရာေတြမွာ အုပ္စီး ထားလိုက္တာ တမိုးလုံး ေဖ်ာက္ဆိပ္သူတို႔ ခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၈၈ ႏုိင္ငံေရး ဒီေရႀကီးလည္း ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ ေရစုန္ေမ်ာသြားခဲ့ရတယ္။ စစ္ တမ္းျပဳခ်က္တခုအရ ဒီမိုကေရစီတပ္ဦးပါတီ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ဟာ အ ထက္ဖား ေအာက္ဖိ ဝတ္ေက်တန္းေက် အက်င့္စြဲေနတဲ့ မဆလေတြဆိုပဲ။

တခ်ဳိ႕ ရဲရင့္တက္ႂကြတဲ့ ပါတီဝင္ေတြ အဖမ္းခံေထာင္ခ်၊ တခ်ဳိ႕ေထာင္ထဲမွာ ႐ိုက္သတ္ခံရ၊ တခ်ဳိ႕ပါတီက အ ထုတ္ေတာင္ခံရတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီ မလုပ္ မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ဆိုတဲ့ မဆလေဟာင္း ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ စစ္ အုပ္စုရဲ႕ သက္ေတာ္ရွည္ဘြဲ႔ခံ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔ေပါ့။ ဦးဝင္တင္ရဲ႕ ေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ၂၀၀၇ သံဃာေတြ အုံႂကြၿပီး လမ္းမေပၚထြက္လာၾကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္ ေတြ စည္းေဝးၾကတယ္။ ဘာလုပ္မလဲ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အခု အန္ဒီအက္ဖ္ေခါင္းေဆာင္ မဆလေဟာင္း ေကာ့ကရိတ္ (ဦး) သိန္းၫြန္႔က ဥပေဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္တယ္၊ ပတ္သက္လို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ပိတ္ၿပီး ေျပာခဲ့တာနဲ႔ ဘာ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမွမပါဘဲ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာလိုက္၊ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲတခ်ဳိ႕ေဖာ္ၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေလးျဖစ္လိုက္၊ ေဒၚစု ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး ၿငိမ္သြားလိုက္နဲ႔ ေၾကျငာခ်က္ေတြထုတ္တဲ့ စာကူးစက္တလုံး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

အန္ဂ်ီအိုပေယာက အပူးခံရတဲ့ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ပိုၿပီး အေျခအေနဆိုးပါတယ္။ သူတို႔အေျပာနဲ႔ ပင္မ ေရစီး (Main stream) ထဲက ဇာတ္ပ်က္ေတာ္လွန္ေရး ဗ်ဴ႐ုိကရက္ေတြဟာ အင္ဂ်ီအိုဂုေဏာ အနေႏၱာ ဂါထာ ကို နာနာရြတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈေနရာကို သိမ္းပိုက္၊ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပေရာဂ်က္ေတြနဲ႔ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ် ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာထက္ အန္ဂ်ီအိုအႀကိဳက္ လုပ္လို႔ရတာေတြနဲ႔ပဲ ဝတ္ေက်တန္း ကုန္ လုပ္ၾကတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးလို ႏုိင္ငံေရးသက္သက္နဲ႔ မရႏုိင္လို႔ စစ္ေရးနည္း လက္နက္ ကိုင္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတာကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အန္ဂ်ီအိုအႀကိဳက္ အၾကမ္းမဖက္ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဖာ္ နည္းကားႀကီးကို သုံးၿပီး ေရသာခိုၾကတယ္။ ကိုယ္ေရသာခိုတာကို ေဒၚစုရဲ႕ တုိက္ပြဲလမ္းစဥ္က အၾကမ္းမဖက္ နည္းျဖစ္လုိ႔ ေဒၚစုစကားကို နာခံသလိုလို ဖုံးကြယ္တတ္ေသးတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတေယာက္ဆို လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ တိုက္တြန္းမိတဲ့သူကို အန္ဂ်ီအို မ ႀကိဳက္လို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေျဗာင္ျငင္းလႊတ္လိုက္သတဲ့။ အန္ဂ်ီအို ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္၊ အန္ဂ်ီအို မႀကိဳက္တာ အ ကုန္ျဖဳတ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လိုအပ္တာ၊ မလိုအပ္တာ အက်ဳိးရွိတာ၊ မရွိတာ ေဘး ခ်ိတ္ပဲ။ ဒီလို ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္အလုပ္ေတြကို လုပ္ႏုိင္ဖို႔္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္ပ်က္ ဗ်ဴ႐ိုက္ကရက္ ေတြ တူရာတူရာ စုဖြဲ႔ၾကတယ္။ ဝိုင္္းႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ၾကတယ္။ အၿမီးက်က္စား ေခါင္းက်က္စား မလုပ္ႏုိင္ဘဲ မ်ဳိးမ တူ ဇာတ္ျခားလို႔ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကို ဘယ္လိုေပးဆပ္ၿပီး ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ အနားကပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ ေဝးရာကရွားပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ မပတ္သက္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ လက္ၫႈိးေထာင္ ေခါင္းညိတ္တဲ့ သူ၊ ေပးတာယူ ေကြၽးတာစားၿပီး ခိုင္းတာလုပ္မယ့္သူေတြကေတာ့ လာခဲ့စမ္း ဝဲလ္ကမ္းပဲ။

ႏိုင္ငံတကာက ျပည္ ပေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္သူ႔သတင္းေပး ေတြ အလြယ္တကူ ထိုးေဖာက္ႏိုင္တာေပါ့။ ႏုိင္ငံအေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ေနေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ႏုိင္ငံ ေတာ္သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ဝဲေအာင္ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ဆိုခဲ့ဖူးသူ ဘယ္ႏွယ္ေယာက္ပါလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံေရးက ကိုယ့္တြက္ခ်န္ႏုိင္ငံေရးပဲ။ တြက္ေျခမကိုက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းအင္အား စုေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ရင္ဆိုင္ေနရေစဦးေတာ့ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေနသာ သပ ေလညာကပဲ။ အခုေတာ့ ျပည္ပေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ေလွၾကံဳစီးေတြနဲ႔ ဝန္ပိၿပီး မေရြ႕ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အခုလို စစ္ကြၽန္ဇာတ္သြင္းေရး စစ္အုပ္စုရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အင္အားစု ေတြက မီးကုန္ယမ္းကုန္ လႈံ႕ေဆာ္ေနခ်ိန္မွာ အႏွီျပည္ပေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားက ဝတၱရားေက် ေၾကညာခ်က္ ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ဘာမွ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္တာမေတြ႔ရဘူး။ ေငြထုပ္ႀကီးနဲ႔ အန္ဂ်ီအို ေလၫႊန္တံ ကုကၠလံ ဘယ္အရပ္ကို ၫႊန္သလဲဆိုတာကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးအင္အားစုေတြကို ျပန္စုစည္းၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အင္အားစုေတြရဲ႕သေဘာထားကို ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ျဖန္႔ခ်ိတာေတြ၊ စစ္ကြၽန္ဖြဲ႔စည္းပုံရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ အတုအေယာင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ မတရားမႈနဲ႔ ဇာတိ႐ုပ္ေတြကို ဖြင့္ခ်တာေတြျပဳလုပ္ၿပီး စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံတကာအသိအမွတ္ျပဳမႈ ႏိုင္ငံေရးတရားဝင္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်က္ကို ႀကိဳတင္ဟန္႔တား တုိက္ဖ်က္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ့အလုပ္ေတြကို ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အင္အားစုေတြကပဲ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ ကိုယ္ တကြဲတျပား ေဆာင္ရြက္ေနၾကရတယ္။

တဘက္မွာေတာ့ ခင္ေဇာ္ဝင္း၊ ေနဝင္းေမာင္၊ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊ၊ ဆလိုင္းလ်ံမုန္းတို႔လို အတြင္းအျပင္က ေဖာက္ ျပန္ေရးသမား ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ လွည့္ပတ္ၿပီး စစ္မိစၦာေတြရဲ႕ စစ္ဖိနပ္ကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ အေရာင္တင္ေပးေနၾကတယ္။ သူတို႔က အေမရိကား၊ ဂ်ပန္၊ ဥေရာပ တဝွမ္းလွည့္လည္ၿပီး အတု အေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရး စည္း႐ုံးေနၾကတယ္။ သူတို႔က မျငင္းသာလို႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အတုအ ေယာင္ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဒီမိုကေရစီစံနဲ႔ၾကည့္ရင္ အဆင့္အတန္းမရွိတာ၊ မတရားတာကို ဝန္ခံတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဒါဟာ ဗမာျပည္လက္ရွိျပႆနာအတြက္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အေျဖျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ပထမဆုံး ေျခလွမ္း ျဖစ္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဒီအဆန္႔အတန္းေလာက္နဲ႔ပဲ သင့္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း အရွက္မရွိ ျပည္သူကို ေစာ္ ကား ေျဗာင္လိမ္မဲဆြယ္ေနၾကတယ္။ ဒါကို အန္စီဂ်ီယူဘီတို႔၊ အန္စီယူဘီတို႔၊ ကုလကိုယ္စားလွယ္ႀကီး ေသာင္းထြန္းတို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနၾကသလဲ။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ အန္ဂ်ီအိုနဲ႔ နီးစပ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဆန္႔က်င္ေရး ေၾကညာခ်က္ကေလးေတြ ထုတ္ ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္းတခ်ဳိ႕ဆိုလည္း ျပည္တြင္းေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၾကမယ့္ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ေတြနဲ႔ အေစာႀကီးထဲက လက္ဝါး႐ိုက္ထားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အန္အယ္လ္ဒီနဲ႔ ၉၀ ခုအႏိုင္ရ တိုင္းရင္းသားပါတီ ေတြက ပါတီေတြ မွတ္ပုံျပန္မတင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပန္မဝင္ဘဲ သပိတ္ေမွာက္ၾကလို႔ အေတာ္အက်ပ္႐ိုက္သြား ၾကတယ္ဆိုပဲ။ သူတို႔ မူလအေပးအယူ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ေရး ႀကိတ္ပုန္းအစီအစဥ္ေတြကို အသာေခ်ာင္ထိုးၿပီး ထိုင္လက္စ ထိုင္ခိုင္ေတြမွာ ဟန္မပ်က္ ဆက္ေမွးေနၾကဟန္တူပါရဲ႕။ (Burma Fund) ဆိုတဲ့ စားဖားတို႔ ေပ်ာ္ စံရာ ေရကန္သာနဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ပိုၿပီး တိတိက်က် သိႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ခုမွပဲ လူႀကီးသူမေတြေျပာတဲ့ ကုန္သည္ပြဲစား အခြင့္အေရးသမားေတြမွာ ဘက္မရွိဘူး။ အက်ဳိးးစီးပြားပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေကာင္း ေကာင္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ တဘက္က တဘက္ကို ေျပာင္းဖို႔လည္း ဝန္မေလး၊ ျခံစည္း႐ိုးခြထိုင္ ႏွစ္ ဘက္ခြတုတ္ဖို႔လည္း အဆင္သင့္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ျခားမဲ့သတင္းသမားတို႔၊ ဆရာဝန္ေဆးသမားတို႔ဆိုတာက စကားပဲရွိတယ္။ နယ္ျခားမဲ့ အခြင့္အေရးသမား အေခ်ာင္သမား (Opportunist Sans Frontier) ဆိုတာကမွ တကယ့္လက္ေတြ႔ ပကတိ။

ဗမာျပည္သူေတြကို ထာဝရကြၽန္ဇာတ္သြင္းမယ့္ အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲ သုိ႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီ သင္း ကြပ္ပြဲကို ေထာင့္သုံးေထာင့္ကေန လႈံ႔ေဆာ္စီမံေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခုမွ တကယ္သုံးပြင့္ဆိုင္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီ မွာ မူလသုံးပြင့္ဆိုင္ ဆရာႀကီး ဟန္ေညာင္ေ႐ႊလည္း ပါတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဗမာ ျပည္ျပႆနာ အေျဖရွာဖို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဗမာျပည္သူေတြကို ကြၽန္ဇာတ္သြင္းဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။

နံပါတ္တစ္က သမိုင္းတရားခံ မိစၦာစစ္အုပ္စု၊ ေနာက္တစုက ျပည္တြင္းျပည္ပက ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြေနာက္က ႀကိဳးဆြဲဆရာ အန္ဂ်ီအိုေတြ။

နအဖ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေၾကာင့္ ေစတီမွတ္ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ပို႔ေတြ ဖြတ္ထြက္ကုန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖြတ္မထြက္ေသးေပမယ့္ ေတာင္ပို႔မွန္းေတာ့ ေပၚလာၿပီ။ ေတာင္ပုိ႔မွန္း သိေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕က လာဘ္လာ ဘေမွ်ာ္ကိုးၿပီး မီးထြန္း ေ႐ႊခ် ပူေဇာ္ေနၾကတုန္းပဲ။ တေလာက ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ အမည္မေဖာ္ဘဲ အီးေမးလ္ ကတဆင့္ စာတေစာင္ ပို႔လာတယ္။ စာက ဂ်ာမန္အန္ဂ်ီအို အက္ဖ္အီးအက္စ္ (FES-Friedrich Ebert Stiftung-Foundation) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာျဖစ္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး အဲဒီအန္ဂ်ီအိုကေန ျပည္တြင္းက ဇာတ္ပ်က္ ေနဝင္းေမာင္တို႔၊ ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔နဲ႔ အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲတြက္ ဘာလင္မွာ မဲဆြယ္ပြဲႀကီး လုပ္တယ္။ ေနဝင္းေမာင္ကေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ ခင္ေဇာ္ဝင္းပဲ လာတယ္ၾကားတယ္။

ဂ်ာမနီေရာက္ မ်ဳိးခ်စ္ေတြက ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘရပ္ဆယ္မွာလည္း တပြဲ ထပ္လုပ္ေသးတယ္ ၾကားတယ္။ အဲဒီစာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကို ေထာက္ခံပါတယ္ဆိုတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ျပည္ပဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ စားဖားေတြ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ပလူးပလဲ လုပ္ေန တာ ၂၀၀၃/၂၀၀၄ ကတည္းကဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ အဲဒီ့တုန္းက ဟန္ေညာင္ေ႐ႊတို႔ ေျပာေနတဲ့ စစ္မိစၦာေတြကို ရန္သူလို႔ မသုံးႏႈန္းပါနဲ႔ ေဆြးေႏြးဘက္ေတြလို႔ သုံးႏႈန္းဖို႔ ေျပာခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ေပ ကိုး။ ၿပီးေတာ့ စစ္မိစၦာေတြကို ရန္ငါစည္းျပတ္ ႐ႈတ္ခ်တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြကို မရင့္က်က္သူေတြလိုလို အဆင့္ အတန္းနိမ့္တဲ့သူေတြလိုလို ကြန္ျမဴနစ္စစ္ေသြးႂကြေတြလိုလို ကဲ့ရဲ႕တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီလို ေဝဖန္ရင္ စစ္အုပ္ စုနဲ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ဖို႔ ခက္ခဲၿပီး ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးစီးပြား ထိခိုက္သလိုလို ေျပာတတ္ၾကေသး တယ္။ ပါးနပ္ပိရိလိုက္တဲ့ ဓားျပ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ ေက်ာခ်ခံရတာ သိရေတာ့တယ္။ သခင္စိုးႀကီးစကားအ တို္င္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေျပာရရင္ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊတို႔လို ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြဟာ လူက လင္ႀကီးနဲ႔ အတူ ျခင္ေထာင္ထဲအတူ ရွိေပမယ့္ လင္ငယ္အတြက္ ဖင္ကို ျခင္ေထာင္အျပင္ထုတ္ထားတာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိၿပီးကိုး။

က်ေနာ္တို႔မွာေတာ့ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္တို႔၊ အီးယူတို႔က ဗမာ့အေရးအတြက္ ေဒၚလာဘယ္ႏွသန္း ခ်ေပး လိုက္ၿပီ၊ ယူ႐ိုဘယ္ႏွသန္း ခ်ေပးလိုက္ၿပီနဲ႔ ၾကားရတာ မစားရဝခမန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပအခြန္ ထမ္း ျပည္သူေတြရဲ႕ အလွဴေငြေတြဟာ သူတို႔ ရည္မွန္းတဲ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ ေရာက္တာက နည္းနည္း အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြအတြက္ ကုလားခပ္တဲ့ေရ ကုလားဖင္ေဆးတာက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။

တိဗက္ေတြရဲ႕ အေဝးေရာက္လႈပ္ရွာမႈေတြဟာ ၁၉၅၉ ခု ကတည္းက စခဲ့တယ္။ ဗမာ အေဝးေရာက္ လႈပ္ရွားမႈ ထက္ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ ေစာတယ္။ အန္ဂ်ီအိုနဲ႔လည္း အေစာႀကိီးကတည္းက ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့သလို အေတြ႔အၾကဳံလည္း ပိုမ်ားတယ္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တိဗက္လူငယ္ဥကၠ႒နဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံ ဖလွယ္မိတဲ့အခါ သူက “ဒီေကာင္ေတြက ေနရာတကာ ဆရာ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ေငြေလး မျဖစ္စေလာက္ေပးၿပီး ဟိုဟာ ခို္င္းခ်င္၊ ဒီဟာ ခိုင္းခ်င္။ ပိုဆိုးတာက တို႔လူေတြ ျခစားပ်က္စီးတာပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္” လို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

ဖလွယ္မိသေလာက္ သူတို႔အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အေတြ႔အၾကဳံက သိပ္ေတာ့မကြာျခားလွဘူး။ သူတို႔က ေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလာမားလို ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ပီျပင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ စည္းလုံးၿပီး တာဝန္သိတဲ့ အေဝးေရာက္အမ်ဳိးသား အစုအစည္း (Exile Community) ရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခံသာ ေသးတယ္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္မႈကလည္း ဗမာေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေလာက္ အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ မေလ်ာ့ ပါးဘူး၊ ဇာတိမာန္ခြၽတ္ျခံဳမက်ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔အေျခအေနက ဗမာေတြေလာက္ မဆိုးဘူး။ ၿပီးေတာ့ အန္ဂ်ီ အိုက ဗမာေတြကို ဆက္ဆံသလို မယားငယ္ ေပးေပး၊ မယားငယ္က်င့္က်င့္တာ သိပ္မခံရဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အေမရိကားေရာက္ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာတယ္။ ဒီမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆို တာ ဥကၠ႒ျဖစ္ျဖစ္၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ အမတ္ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီးကို ျပစားေနတဲ့ ဇာတ္ မွာ ဆင္ကိုပိုင္ဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ဆင္ဦးစီးေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဆင္ေအာက္ကေန ေရွ႕ေျပးလိုက္၊ ေနာက္ေျပးလိုက္နဲ႔ လွံေလးတေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ဆင္ေမာင္းေပးရတဲ့ ဆင္ေနာက္လိုက္ ခြၽန္းကိုင္ ပဲ့ခ်ိတ္အဆင့္ပဲရွိတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာေလာက္စရာ။ ဒိုင္ယာေလာ့တို႔၊ ဝင္းဝင္းစီက်ဴေရးရွင္းတို႔၊ ရီဂ်င္းခ်ိန္းတို႔ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမဆန္ ေဖာက္ ျပန္တဲ့ စကားလုံးေတြကို တြင္တြင္ႀကီး ေျပာေဟာေနၾကတဲ့ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊ၊ ေဇာ္ဦး၊ သန္းျမင့္ဦးနဲ႔ လူတတ္လုိ လိုအားလုံးဟာ အဲဒီအန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပလဲနာမသင့္တဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ သူဆန္စားထားလို႔ ရဲၾကရေလသလား၊ ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ကို မယ္ေဘာ္ကပဲ ကဲလြန္းေနသလား။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ဗမာျပည္အေျခ အေနက ဒီအန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴရိုကရက္ေတြအတြက္ နတ္ႀကိဳက္နဲ႔ ဓာတ္တိုက္ အကိုက္ ျဖစ္ေန တာ။ ေခ်ာက္က်စရာရွိလည္း ဗမာျပည္နဲ႔ ဗမာလူထုပဲ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေတြ႔အၾကဳံတခု ထက္မပို ေနသာသပ ေလညာကပါပဲ။ ေဆာရီးပါကြယ္၊ ဝမ္းနည္းပါတယ္ စကားတခြန္းဆိုရင္ ၿပီးေရာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ့္အေရးကို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ေဆြးေႏြးၿပီး ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရမယ့္ အ ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ပုံျပင္ေလးေတြနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဆရာႀကီးက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း သူမသာ ကိုယ္မနာ အေျဖရွာဖို႔ ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းဖို႔ သူတပါးကို မယုံဖုိ႔ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပုံျပင္ေလးတခုရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ သန္လ်င္ တညင္က ကုန္တိုက္ကို ျပည္တြင္းေရးဝင္စြက္လို႔ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဘု ရားလက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ဟိုင္းႀကီးကြၽန္းကို ငွားဖုိ႔ အဂၤလိပ္ေတြက ျပန္ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြၽန္းဆို တာက လူသူမေန သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတြနဲ႔ ဗြက္ေတာႀကီးျဖစ္တယ္။ ဒါကို တႏွစ္ေငြေတာ္တသိန္း ေပးၿပီးငွားဖို႔ အဂၤလိပ္ေတြက ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားေကာ၊ က်န္တဲ့ မူးႀကီးမတ္ရာေတြက လူသူမေနတဲ့ ကြၽန္းမို႔ ေငြေတာ္တသိန္း အလကားရတာပဲဆိုၿပီး ငွားခ်င္ၾကတယ္။ ညီလာခံမွာ အားလုံးက သေဘာတူၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကေတာ့ ဘာတခြန္းမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနသတဲ့။ အေၾကာင္းသိခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားက “ဟဲ့ ေပၚဦး၊ နင့္သေဘာကေရာ ဘယ္လိုလဲ” လို႔ ေမးတယ္။ ဦးေပၚဦးက လမ္းမွာၾကားခဲ့တဲ့ ခေလးေတြဆိုေနတဲ့ တေဘာင္သီခ်င္းကို ဆိုခ်င္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြၽန္းငွားဖို႔ ကိစၥပဲေျပာစမ္းပါ၊ ဒီ သီခ်င္းကို ေနာက္မွ ဆိုစမ္းပါလို႔ေျပာတယ္။ ဦးေပၚဦးက ဒီသီခ်င္းက ဟိုင္းႀကီးကြၽန္းကိစၥနဲ႔ ဆိုင္မ်ားဆိုင္မလား လို႔ပါလို႔ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားကလည္း ဒါျဖင့္ဆိုစမ္းေပါ့။ ဦးေပၚဦးက ဆုိျပတယ္။ ဘိုးေတာ္ ဘုရားက အထပ္ထပ္ ဆိုခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားက ေပၚဦးရယ္ နင္ေျပာခ်င္တာ ငါသ ေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ေငြေလးတသိန္းနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ေတြ အျဖစ္မခံေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဟိုင္းႀကီးကြၽန္း ငွားေရးကိစၥလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၾကတာေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ညီလာခံ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြၽန္း ငွား ရမ္းေရးကိစၥလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဦးေပၚဦး ဆိုျပတဲ့ တေဘာင္သီခ်င္းေလးက “ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ပါး မုန္းနဲ႔ ဟိုလူ၊ ေဆးတံနဲ႔ေခ်ာ့ ေငါ့မယ္လို႔ျမဴ” တဲ့။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း