တေန႔တျခား ပြားပြားလာသည့္ အကုသိုလ္ခ်ဳိခ်ဳိေလးမ်ား

မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ

အခုတေလာ ေမးလ္ေတြမွာ ပ်ံ႕ေနတဲ့ ေအာင္မိုးဝင္းရဲ႕ “သမိုင္းဆိုတာ နားလည္မႈေပး ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ အႏုပညာ တခုမဟုတ္ပါ” ဆိုတဲ့ စာကို ဖတ္ၿပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရယ္၊ Michael H. Hart ရယ္၊ ကိုုေအာင္လြင္ရယ္နဲ႔ ကိုစံဇာဏီဘိုတို႔ကို သတိရပါတယ္။

ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဘယ္လိုလူလဲသိခ်င္ရင္ေတာ့ သူ ေရးထားခဲ့တဲ့ စာေတြရယ္၊ သူကိုယ္တိုုင္ေရးခဲ့တဲ့ “ငါ ေျပာခ်င္တဲ့ ငါ့အေၾကာင္း” ရယ္၊ သူနဲ႔ နီးစပ္သူေတြေရးတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းရယ္၊ သူ႔ကို ခ်စ္သူမုန္းသူေတြေရးတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြရယ္ ... စတာေတြကို စနည္းနာၾကည့္ပါမွ သိမွာပါ။

Michael H. Hart က The 100 : A Ranking of The Most Influential Persons In History ဆိုတဲ့ (စာ အုပ္ပဲဆိုပါေတာ့) စာတအုပ္ကို ျပဳစုခဲ့သူပါ။ အဲဒါကို ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ေက်ာ္စြာ (၁၀၀) ဆိုၿပီး ျမန္မာလို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္းေကာင္းလို႔ တႀကိမ္မက ျပန္႐ိုက္ရတဲ့ စာအုပ္ပါ။ မူလေရးသူရဲ႕ အမွာစာကို ဖတ္ၾကည့္ တယ္ဆိုရင္ပဲ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရပါတယ္။ ျမန္မာျပန္သူ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ အမွာစာကလည္း ေတြးစရာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေက်ာ္စြာေတြကိုု ၁-၂-၃-၄ အစီအစဥ္ခ်တာမွာ ဘယ္အေျခခံနဲ႔ ေရြးလဲဆိုေတာ့ ...

“အမိန္႔ေပးလို႔၊ အမိန္႔နာခံရလို႔၊ ခိုင္းလို႔၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ လုပ္ရတာပါ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အမွန္တကယ္ ခိုင္လံုတယ္၊ လက္လည္းလက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ႏုရင္ဘတ္တရား႐ံုးက ဟစ္တလာရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြကို ဘာလို႔ တရားစီရင္ေနရေသးလဲ။ ခိုင္းခဲ့သူက ရွိမွမရွိေတာ့တာ။ နန္းရင္းဝန္ တိုဂ်ိဳမရွိေတာ့ဘဲ ဘာလို႔ တိုက်ိဳစစ္တရား႐ံုးကေန သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြကို ျပစ္ဒဏ္ေပးခဲ့ပါသလဲ”

(၁) ဘယ္အေျခခံနဲ႔ ဒီပုဂိၢဳလ္ဟာ ႀကီးျမင့္လာရပါသလဲ။
(၂) ဒီလူရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ လူေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အက်ဳိးခံစားရပါသလဲ။
(၃) ဒီလူ႔ေက်းဇူးေတြကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံစားရပါသလဲ ... ဆိုတဲ့အေပၚမွာ ေနရာေပး ေရြးခ်ယ္ တာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိသေဘာတူျခင္း မတူျခင္းထက္ ျပဳစုသူရဲ႕အာေဘာ္ကို အေလးအနက္ထားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီစာအုပ္မွာ ျပဳစုသူက သူ ဘာေၾကာင့္ ဝီလီယမ္ ရွိတ္စပီယာကို အမွတ္စဥ္ (၃၁) မွာ ထားရတာလဲဆိုတာ ကိုု “သူ႔ပါရမီ သူ႔အစြမ္းဟာ တကယ္ပဲ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသထိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အခုေရးသားထားတဲ့ ေက်ာ္စြာ (၁၀၀) စာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုး ဘာေၾကာင့္မထားသလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ စြမ္းပကားထက္သူေတြ ပူေဇာ္တဲ့ စင္ျမင့္မွာ သူ႔ေနရာက ေနာက္နားေရာက္ေနရတာက သူ႔အႏုပညာစြမ္းကို ေလွ်ာ့တြက္လို႔ မဟုတ္ပါ။ လူ႔သ မိုင္းမွာ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ ၾသဇာဟာ (ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ လို) လူရွိသမွ်အေပၚမွာ ထိေတြ႔ခံစားက်ေရာက္ပံု မစူးရွလို႔ ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး ေျပာျပထားပါတယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ “သာသနာေရးေခါင္းေဆာင္၊ သိပံၸပညာရွင္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ကမၻာလွည့္ၿပီး နယ္သစ္ပယ္သစ္ ရွာသူ၊ ဒသနိကေဗဒပညာရွင္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ လူ႔အစြမ္းက်က္စားရာ နယ္ပယ္အလိုက္ တိုးတက္ေအာင္ အ မ်ားႀကီးလုပ္ေပးႏိုုင္ပါတယ္။ ဥပမာ - သိပံၸစြမ္းနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ဂယက္႐ိုက္ေစႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဘာသာေရးအယူဝါဒ၊ အေတြးအေခၚသေဘာထားနဲ႔ အႏုပညာတိုးပြားပံုေတြကလည္း အက်ဳိး သက္ႀကီးမားေအာင္ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာဆိုရင္ သူ႔ဆြဲပံုဆြဲနည္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုေပမယ့္ ေတးဂီတ တိုးပြားေအာင္၊ စာေပ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ သူ႔အေနနဲ႔ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ မေတြ႔ပါ။ သိပၸံပညာတိုးပြားေရး၊ နယ္သစ္ရွာေဖြေတြ႔ရွိေရးနဲ႔ လူ ေတြ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ဘာမွ်အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမရွိပါ။ ကဗ်ာဆရာ၊ ျပဇာတ္ေရးဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း ဒီစကားပဲ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အၾကမ္းေျပာရရင္ အႏုပညာရွင္ ဟာ အႏုပညာမွာပဲထင္ရွားတယ္။ အဲဒီမွာလည္း သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပညာနယ္ကိုပဲ သူလႊမ္းမိုးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေပ၊ ေတးဂီတနဲ႔ ကျပအသံုးေတာ္ခံတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကိုပဲ ဒီေက်ာ္စြာ (၁၀၀) စာရင္းမွာ ထည့္ပါတယ္။ ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ ထိပ္ပိုင္းႏွစ္ဆယ္မွာ မထည့္ႏိုင္ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ကို ဘာျပဳလို႔ ထည့္ေနေသးသလဲ ေမးျပန္ရင္ လူ႔ဓေလ့မွာ လူမႈေရးက အႏုပညာနဲ႔ကို အမ်ားႀကီး အမွီျပဳေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ခိုင္ျမဲေအာင္ တြဲဖက္ေပးႏိုင္တယ္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈမွာ အႏုပညာဟာ မေတာ္တဆ ပါေနတာမဟုတ္ပါ။ သူပါမွ ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားႏိုင္တယ္” ...။ ဒါက မူရင္းစာအုပ္ျပဳစုသူရဲ႕ အႏုပညာသမားနဲ႔ အႏုပညာအေပၚမွာ ျမင္တဲ့ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ကိုေအာင္လြင္လို႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ့သူက စံေရႊေမာင္ ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္သူပါ။ တခ်ိန္က ေတာ့ လူထုၾကားမွာ ေရပန္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သူေတြကို အဖမ္းၾကမ္းလြန္းလို႔ ေထာင္ဝါဒါေတြကေတာင္ “(၅/ည) ေတြကလည္း က်ိဳင္းေကာင္အုပ္ က် တာက်ေနတာပဲ” လို႔ ေျပာၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီကာလမွာ က်ေနာ္လည္း ကိုေအာင္လြင္နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေထာင္ထဲေရာက္ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္တာလား ကံဆိုးခ်င္တာလားေတာ့မသိပါ။ က်ေနာ္ သူနဲ႔ (၁) တိုက္၊ (၁၀) ခန္းမွာ (၄) လ ေလာက္ အတူေနခဲ့ရပါတယ္။ (၁၀) ခန္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေရခ်ိဳးကန္လည္းရွိေတာ့ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ဆို လူစည္ တတ္ပါတယ္။ သူရယ္၊ ကိုတင္ဝင္း (စစ္ကိုင္းတင္ဝင္း - ေနာင္႐ိုးတင္ဝင္းလို႔လည္း လူသိမ်ားပါတယ္) တကသ က ကိုတင္ဆန္းရယ္၊ ကိုစည္သူရယ္(စည္သူျမသန္း မဟုုတ္ပါ) က်ေနာ္ရယ္ တခန္းတည္း အတူေနရပါတယ္။ တတိုက္တည္းေနသူအားလံုးလိုလိုက သူ႔ကို မင္းသားႀကီးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ႐ုုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္သက္တမ္း ရင့္တဦးျဖစ္လို႔ ေခၚတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ဝင္းထဲမွာ သူက မင္းသားျဖစ္ေနလို႔ ေခၚတာလားဆိုတာေတာ့ မကြဲျပားပါ။

ဆိုလိုတာက နယ္ေထာင္ေတြကေန မြမ္းမံသင္တန္းလာတက္ၾကတဲ့ ဝါဒါေတြျဖစ္ျဖစ္၊ အင္းစိန္ေထာင္ဝင္းထဲ က ဝါဒါသင္တန္းတက္ေနၾကတဲ့ သင္တန္းသားသစ္ေတြကျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ဝင္းအတြင္း တာဝန္က်ၿပီဆိုရင္ က် ေနာ္တို႔ေနတဲ့ (၁) တိုက္ကို ေထာင္မွဴးေတ၊ြ ေထာက္လွမ္းေရးေတြအလစ္မွာ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး သူ႔ကို လာလာၾကည့္တတ္၊ မိတ္ဖြဲ႔တတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ လက္ခ်ည္းပဲ မလာတတ္ၾကပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေဆးလိပ္ေလး၊ ကြမ္းယာေလး လက္ေဆာင္သေဘာ ယူလာတတ္ၾကပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆး လိပ္ဆိုတာ ေရႊမဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ စီးကရက္ဆိုတာ ေသာက္ရခဲတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔အခန္းမွာ ေဆး လိပ္ျပတ္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အျခားသူေတြကိုပါ အျမဲတမ္းျပန္ၿပီး ေဝေနငွေနရတာပါ။ က်ေနာ္အပါအဝင္ ေဆးလိပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ သူဟာ မင္းသားႀကီးလိုျဖစ္ေနတာကိုး။

တေနကုန္လိုလို အခန္းေအာင္းေနရတာဆိုေတာ့ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္၊ တေယာက္စကားသံတ ေယာက္ မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္၊ မၾကားခ်င္လည္း ၾကားေနရတာပါ။ စကားေတြလည္း အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ၾကပါ တယ္။ ကိုေအာင္လြင္ဆီကေန ႐ုပ္ရွင္ေလာကအေၾကာင္း၊ မင္းသားမင္းသမီးေတြအေၾကာင္း၊ ကိုုဝင္းဦးအ ေၾကာင္း ...စတာေတြ သိခြင့္ၾကားခြင့္လည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ကိုေအာင္လြင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း စကားစပ္မိတယ္ဆိုရင္ ေဒၚေအာင္းဆန္းစုၾကည္ကို Lady Young လို႔ နာမ္စားသံုးတတ္တာကို က်ေနာ္ေရာက္ ၿပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ သတိထားမိပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာက ေဒၚစုက သူ႔ထက္အသက္ငယ္ေပမယ့္ သူက ေလးေလးစားစားနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေဆာင္ကို Lady Young လို႔ ေခၚတာေနမယ္ေပါ့ေလ။ အဲသလိုပဲထင္ေနတာ။

ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း။ ကိုတင္ဆန္း ေျပာျပေတာ့မွ အမွန္ကို သိရေတာ့တာပါ။ “ကိုမ်ိဳးျမင့္ သူ ေဒၚစု ကို အဲသလိုေခၚလို႔ လူငယ္ေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး။ တေယာက္ကဆိုရင္ သူ႔ကို အဲသလိုမေခၚဖို႔ ေျဗာင္ကိုလာ ခ်ဲဖူးတယ္။ အဲဒီကစၿပီး အမ်ားေရွ႕မွာ၊ အခန္းျပင္မွာ မေခၚရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခန္းထဲမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ၾကားတဲ့အတိုုင္းပဲ” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က “ဘာလို႔လဲ” လို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ သူေျပာတဲ့ Young (ယန္း) က (ယန္း) မဟုတ္ဘူးဗ်။ (ရမ္း) ဗ် ရမ္း ... ရမ္း။ ရမ္းကားတာကို ေျပာတာ။ သူက ေျပာတယ္ “ေဒၚစုက တခုခုဆို ရင္ ေစာက္ရမ္းစြတ္လုပ္တယ္။ ရမ္းရမ္းကားကား လုပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ” ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သေဘာေပါက္ သြားတယ္။

ညေနဘက္ ေထာင္ပိတ္ၿပီးခ်ိန္ကေန ညဘက္အိပ္ခ်ိန္ မေရာက္ေသးခင္ၾကားမွာ အခန္းအလိုက္အလွည့္က် သီခ်င္းဆိုတာ၊ ကိုုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပတာမ်ဳိးေလးေတြ လုပ္ရင္းေထာင္းတြင္း ဘဝအၿငီးေျဖၾကရပါတယ္။ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူတေယာက္ေတာ့ ရွိရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မ်ားေသာ အားျဖင့္ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူလုပ္တာကေတာ့ ကိုစံဇာဏီဘိုပါ။ သူက အေျပာေကာင္းတယ္။ အေထ့အေငါ့ ေလးေတြလည္း တတ္တယ္။ အာဝဇၨန္းရႊင္တယ္ ဆိုရမလားပဲ။ သူက အရင္တုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားေဟာင္းတဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ မဆလေခတ္မွာ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အလံေတာ္သယ္ယူေရး အစီအစဥ္ ကို လွ်ာထုတ္အ႐ုပ္ထာင္ ေလွာင္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရသူလို႔လည္း သိရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနတတ္သူပါ။

တေန႔ဗ်ာ၊ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္လို႔ ထင္တာပဲ။ သူရယ္ ၄၈၂၈ အမႈတြဲက ကိုေက်ာ္လြင္ရယ္၊ ကိုျမင့္ထြန္း (က ဗ်ာဆရာဖူးသစ္) ရယ္၊ ကိုေအာင္စိုးရယ္၊ ကိုျမေအး (ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက အခုေထာင္ ထဲ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္) ရယ္၊ ေနာက္တျခားသူေတြလည္းပါေသးတယ္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔တေတြ စီးကရက္ဘူးးထဲက ေငြေရာင္ ေရႊေရာင္စကၠဴေတြနဲ႔ ေဒၚလာ ျပားႀကီးလုပ္၊ ကိုေက်ာ္လြင္က သူငယ္ေတာ္လို ဝတ္စား၊ အဲဒီ အျပားႀကီး လည္မွာဆြဲၿပီး ေကြးေနေအာင္က၊ က်န္သူေတြက ပါးစပ္ဆိုင္းတီးၿပီး အခန္းေစ့ လိုက္အလွဴခံတယ္။ ဟာသေတြ လုပ္တယ္။ ခံလို႔ရတာေတြကို အဲ ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔တိုက္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသုမဂၤလ (အုဋ္က်င္းဘက္က) ကို လွဴတယ္။ တိုက္ဝင္း ထဲက ေစတီေလးမွာ ကပ္ၾကတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က “ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ လည္း ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ” လို႔ေတာင္ မွတ္ခ်က္အေပးခံရသူေတြထဲ ပါပါတယ္။ တခါက အစားငမ္းလြန္းတဲ့ ေထာင္ဝါဒါတေယာက္ကို သူတို႔အခန္းကေန ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လႊာၾကားမွာ ဂ်င္မ္အစား လုပ္သားေမာင္ဝမ္းႏႈတ္ ေဆးေတြ သုတ္ထဲ့ၿပီး ေကြၽးလိုက္လို႔ ေနာက္တေန႔ ဝမ္းေတြသြားၿပီး အလုပ္မဆင္းႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရ တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

တေန႔၊ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္မွာ ကိုဇာဏီတို႔အခန္းအလွည့္။ ေရခ်ိဳးရင္း သူၾကားကိုုယ္ၾကား အုုဋ္႐ိုးသတင္းေလးေတြ ဖလွယ္ေနရင္း ကိုေအာင္လြင္က ကိုဇာဏီကို ဒီမိုုကေရစီစနစ္ေအာက္မွာသာ အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့အ ေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီကိုသာ သူယံုေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကိုဇာဏီက ဆပ္ျပာေတြ အျမႇဳပ္တဖြားဖြားထေအာင္ တိုုက္ေနရင္းကေန ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ “လာျပန္ၿပီလား မင္းသားႀကီး၊ ၇၄ တုန္းကလည္း မဲ႐ံုကို ... မဲ႐ံုကို လာ ၾကလာၾက မဲသြားေပးမယ္ကြာ ... ဆိုတုန္းကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ တအုပ္တမႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ အခုလည္း က်ေရာ ဒီမိုကေရစီကို ယံုျပန္ၿပီ။ ေနာက္ေကာ ဘာေတြကို ယံုဦးမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားမလဲ ယံုစရာေတြကလည္း အ မ်ားသားလားဗ်ာ” တဲ့။

က်ေနာ္ ေတြးမိတာက အႏုပညာသည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ လူဆိုတာ မွားတတ္တာသဘာဝပဲ။ မွား တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွားကို မျပင္တာကသာအျပစ္ပါ။ အမွားေဟာင္းေတြကို တနင့္တပိုးခံစားၿပီး ေနာင္ တျဖင့္တဖန္ ေတြးေတြးပူပန္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာတကြက္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူမွာ မေသမ ခ်င္း ေနာက္ထပ္က်ဴးလြန္မိစရာ အမွားအသစ္ေတြလည္း ေရွ႕မွာ တပံုႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ အမွားေဟာင္း တခုခုကို မျပင္ဘဲနဲ႔ ထပ္ခါတလဲလဲ က်ဴးလြန္မေနမိဖို႔ကသာ အဓိကပါ။ ေနာက္တခုကလည္း မွားမိလိုက္တဲ့သူ ဘက္ကေန ေရွ႕ေနလိုက္ေပးတယ္ဆိုတာ အဲဒီလူကိုယ္တိုင္က သူေရွ႕ေနလိုုက္ေပးလိုက္တဲ့သူလို ထပ္တူအ မွားမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူး႐ံုမက သူေရွ႕ေနလိုက္ေပးသူကိုလည္း ဒီအမွားမ်ဳိး ေနာက္တႀကိမ္ အက်ဴးလြန္ခိုင္း၊ အ ျခားသူေတြကိုလည္း ငါတို႔လို အမွားက်ဴးလြန္ၾကလို႔ အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္လိုက္တာအျပင္ သူလည္း အခြင့္ သာရလို႔ကေတာ့ “ေနာက္တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ က်ဴးလြန္လိုက္ခ်င္ေသး” လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ နယ္ပယ္တခုခုမွာ ၾသဇာတစံုတရာရွိေနသူေတြက ေျပာလိုက္မိရင္ ပိုၿပီးဆိုးပါတယ္။ အမိန္႔ေပး လို႔၊ အမိန္႔နာခံရလို႔၊ ခိုင္းလို႔၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ လုပ္ရတာပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အမွန္တ ကယ္ခိုင္လံုတယ္၊ လက္လည္းလက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ႏုရင္ဘတ္တရား႐ံုးက ဟစ္တလာရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြ ကို ဘာလို႔ တရားစီရင္ေနရေသးလဲ။ ခိုင္းခဲ့သူက ရွိမွမရွိေတာ့တာ။ နန္းရင္းဝန္ တိုဂ်ိဳမရွိေတာ့ဘဲ ဘာလို႔ တို က်ိဳစစ္တရား႐ံုးကေန သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြကို ျပစ္ဒဏ္ေပးခဲ့ပါသလဲ။

ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ လူထုဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တဲ့ အႏုပညာသည္ကို ဆန္႔က်င္တာဟာ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ကိုေက်ာ္သူတို႔ ကိုဇာဂနာတို႔လို အႏုပညာသည္ေတြကို ဆန္႔က်င္ရမွာလားလို႔ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

မ်ဳိးျမင့္ခ်ိဳ