အက်င့္ပ်က္ ၀န္ထမ္းတဦးအား အေရးယူေပးႏိုင္ေစဖို႔ ... (ေပးစာ)

မဂၤလာပါဆရာ ...

က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာရဲ႕ website ကို အျမဲဖတ္႐ႈအားေပးေနသူတဦးပါ။ က်ေနာ့္နာမည္က ေမာင္ဘခ်ိဳပါ။ သီ ေပါၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ကေဖးေလးတခု ဖြင့္ထားပါတယ္။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီဒုကၡေတြအကုန္လံုးကလည္း အက်င့္ပ်က္ ၀န္ထမ္းတဦးေၾကာင့္ပဲ ၾကံဳရတာပါ။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း အင္မတန္ ေႏွးလွပါတယ္။ ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကြန္နက္ရွင္က လံုး၀ကို ပ်က္သြားေတာ့တာပဲ။ လား႐ိႈးၿမိဳ႕ေပၚက ဆိုင္ေတြကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ “သံုးလို႔ရပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖၾကတယ္။ အင္တာနက္ကေဖးဆိုေတာ့လည္း ေဖာက္သည္မ်ားရဲ႕ ဖိ အားေပးမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ကြန္နက္ရွင္ျပန္ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ နည္းလမ္းေလးေတြ စဥ္းစားလာရပါ တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ အၾကံေလးေတြရတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ ေလးနဲ႔ သီေပါကေန လား႐ိႈးကို တက္ခ့ဲပါတယ္။ (၄၄) မိုင္ ခရီးဆိုေတာ့ ပန္းတာေပါ့ ဆရာရယ္။

လား႐ိႈးကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္း၊ ျပည္နယ္႐ံုးကို သြား၊ ဦးေသာင္းျမင့္ႏိုင္ ဆိုတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ရာ တဦးတည္းေသာ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးကိုရွာေတာ့ ႐ံုးမေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ မနက္ ၁၁း၀၀ နာရီရွိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤါေန႔ႀကီး၊ ဘာအစည္းအေ၀းမွလည္း မရွိေလာက္ဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္၊ ေလပစ္ေနတာေနမွာပါလို႔ ေတြးၿပီး ေစာင့္လိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္က ေန႔လည္ ၁း၀၀ နာရီထိုးမွ ေပၚလာ တယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒီလို ႐ံုးကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်ၿပီး တက္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ဒင္း ... ဆရာႀကီးပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳိၿပီး “အစ္ကိုခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္ကေတာ့ သီေပါကပါ။ အင္တာနက္ကေဖးေလး တ ဆိုင္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ အခုအခါမွာ ကြန္နက္ရွင္ပ်က္ေနလို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...” ပဲ ေျပာရေသးတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္က ဒါ သူနဲ႔ မဆိုင္ဘူးတဲ့။ ရန္ကုန္က ပ်က္တာတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း “ဗ်ာ ... အျခားသူေတြက သံုးလို႔ရ တယ္ေလ အစ္ကို။ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္တေယာက္တည္းကို ေရြးၿပီး ပ်က္တာလား” လို႔ ေမးေတာ့ သူ ေမြးထား တဲ့ ေခြးတေကာင္ကို ေအာ္ဟစ္သလို ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း စိတ္တိုၿပီး ...

“လား႐ိႈးၿမိဳ႕ေပၚက ဆိုင္ (၂) ဆိုင္ကိုေတာ့ အစ္ကိုက လိႈင္းအားေတြ တင္ေပးထားတာပဲ။ လိႈင္းဘယ္ေတာ့မွ မ ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုက်ေတာ့ ဒီလိုဆက္ဆံတာ မေကာင္းပါဘူး။ ၀န္ထမ္းက်င့္ ၀တ္နဲ႔ မညီၫႊတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ... “ေဟ့ေကာင္ ... မေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ သြားတိုင္၊ တိုင္းမွဴး တိုင္ မွာလား ... ဦးသန္းေရႊ တိုင္မွာလား ... ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို သူ႔႐ံုးခန္းထဲက တြန္းထုတ္ ၿပီး တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ လား႐ိႈးၿမိဳ႕ေပၚက သူနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ ဆိုင္ (၂) ဆိုင္ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ ဆိုင္ေတြကို လိႈင္းအားေတြ ျမႇင့္ေပးထားတာ တၿမိဳ႕လံုးသိတယ္။ အင္း ... လစဥ္ ဘယ္ေလာက္ရေနလဲမွ မသိ တာ။ က်ေနာ္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြကိုေတာ့ လူလို႔ေတာင္ မထင္ၾကဘူး။

ကိုင္း ... ၀န္ထမ္းတေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္လစာ စား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ အခန္႔သားေန၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ဖုန္းကို ေျဖခ်င္တဲ့ဖုန္း ေျဖတယ္။ မေျဖခ်င္တဲ့ဖုန္း မေျဖဘူး။ တခါတေလ စက္ေတာင္ပိတ္ လိုက္ေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က လုပ္ငန္းလည္ပတ္ေခ်ာေမြ႔ေစေရးအတြက္ ထုတ္ေပးထားတဲ့ ဖုန္းေတြကို ႐ံုး ခ်ိန္အတြင္းမွာ ပိတ္ထားေသးတယ္။ ႐ံုးကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်ၿပီးလာတယ္။ လာဘ္ယူၿပီး အင္တာ နက္ကြန္ရွင္ေတြကို ျမႇင့္ေပးတယ္။ အခက္အခဲကို ႐ိုးသားစြာ တင္ျပလာသူေတြကို ေမာက္မာ႐ိုင္းျပစြာ ေျပာ တယ္။ ဘာကိုမွ ကူညီေျဖရွင္းေပးတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္က သူ႔ကို ဒီျပႆနာေတြရွင္းဖို႔ ရာထူးနဲ႔ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ ေပးထားတာ။ သူကေတာ့ အလြဲသံုးစားလုပ္၊ ေငြညႇစ္၊ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကား။ အင္း ... တားမယ့္ လူတေယာက္ ေလာက္ေတာ့ ရွိတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ထံ ဒီစာကို ေရးသားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ အက်င့္ ပ်က္ ၀န္ထမ္းတဦးအား အေရးယူေပးႏိုင္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ေရးသားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္ ...
ဘခ်ိဳ