ဒီသီခ်င္းကို ဘ၀နဲ႔ ေရးတယ္

ဒီသီခ်င္းကို ဘ၀နဲ႔ ေရးတယ္
ကမာပုလဲ

ငယ္ငယ္က
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ
ေၾကာက္ရ လန္႔ရတဲ့
အေဖ၊ အေမနဲ႔ အစ္ကို၊ အစ္မေတြ …။

နည္းနည္းကေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာ
စာသင္ခန္းထဲက
မ်က္ေစာင္းလွည့္လွည့္ထိုးတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး
ရင္တုန္လက္တုန္နဲ႔
ထင္ပါတယ္
မ်က္ႏွာကလည္း ရွက္ေသြးနဲ႔
နီျမန္းေနမွာ …။

အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို
ျဖတ္သန္းမိေတာ့
က်ေနာ္ …
ေမေမနဲ႔ အေ၀းဆံုးကို
ထြက္ခြာခဲ့တယ္ ေမေမ ...။

ေနာင္တမရေပမယ့္
ဒီေန႔အထိ ငိုလို႔မဆံုးဘူး ...။

လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ
ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ မ်က္ရည္က်ေနရမွာလား
အဲဒီအရွက္က
က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကုိ
ဖိဖိေျခေနတယ္ ေမေမ ...။

က်ေနာ္
ေဖေဖ့ေမတၱာကို မေစာ္ကားခဲ့ဘူး
ေမေမ့ကိုေတာ့ အခ်စ္ဆံုးေပါ့
ၿပီးေတာ့ …
ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕
မက်င္းပရေသးတဲ့ စ်ာပနေပၚမွာ
က်ေနာ္ စႀကႍမေလွ်ာက္ခဲ့ပါဘူး ေမေမ
ဒါဆိုရင္ …
က်ေနာ္ဟာ လူျဖစ္မ႐ႈံးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ ...။ ။

ကမာပုလဲ
ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉။