ခ်စ္သူဘာေၾကာင့္ေ၀း

ခ်စ္သူဘာေၾကာင့္ေ၀း
ကိုေမႊး

ေဘဘီ ... လံုမေရ ...
အားေတြတေလွႀကီး
ေကာက္လိႈင္းပံုႀကီးလို တင္းလို႔
မင္းကို ေျပာလိုက္မယ္။

ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ယာယီေ၀းရတာဟာ
ရန္သူနဲ႔ တအိပ္ရာထဲ မိုးခ်ဳပ္ရတာထက္
အဓိပၸါယ္ရွိတယ္
အျပစ္ကင္းပါတယ္ အသည္းတံုးရဲ႕။

ပကတိမွာက
အလံထူမထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းတခုလို
ထင္း႐ွဴး၊ ျမက္ခင္း၊ ေလေျပညႇင္းနဲ႔
ညင္ညင္သာသာ ျဖစ္တည္ခ်င္တယ္။

ေဘဘီေရ ...
လြင္ျပင္ျမက္႐ိုင္းခင္းထဲက
ေက်ာက္တံုးတတံုးလို ထီးတည္းျဖစ္မႈေတြနဲ႔
စိတ္ကူးယဥ္မိတာပါ။

က်ိန္းေသေစခ်င္တဲ့အထဲမွာ
ပထမဆံုးက
ငရဲဆိုတာ
ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ပစၥည္းသက္သက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ...။

သိလား ...
ဘာလို႔လဲသိလား ေဘဘီ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးလုိ႔
ေနာက္ဆံုး ခဏတျဖဳတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ေကာင္းကင္ဘံုကို ယံုၾကည္ခ်င္ေသးလုိ႔ေပါ့ကြယ္
ယံုၾကည္ခ်င္ေသးလုိ႔ေပါ့။

ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ဖ်ားနာမႈကို လက္ခံလိုက္မွ
ရရွိႏိုင္ေတာ့မယ့္အရာတခုျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ...

ၾကည္ႏူးခြင့္ဆိုတာ
အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြ ေပါင္းကူးထားတဲ့
လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအသစ္တခုရဲ႕ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းသာသာ
ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ...

တခါတရံေတာ့ အတိတ္ကို ျပန္ျပန္တမ္းတျဖစ္တာ
က်န္းမာေရးဆန္တဲ့ ဘရန္ဒီတခြက္လို အေရးပါသေပါ့။

ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ မူးယစ္မွ
သတိျပန္ရတတ္လာခ်ိန္တိုင္းေလ
သန္းေခါင္ယံမွာမွ ၾကယ္ေတြေႂကြတာမဟုတ္ဘူး ေဘဘီလို႔
တေယာက္တည္း ထထေယာင္မိျပန္ရဲ႕ ...။

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး
ငါ့လံုမေရ ...
မင္းကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္းျပဖုိ႔
ဘာစီလိုးနား ပဘယ္လ္ယန္မွာ ညစာတည္ခင္းႏိုင္ဖို႔ မလိုပါဘူး
သန္လ်က္တခု မလိုပါဘူး
စီးေတာ္ဆင္ မလိုပါဘူး
ပေဒသရာဇ္ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး
သူႂကြယ္ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး ...။

တကယ္က နားသယ္စေလးေတြနား
စကားဖြဖြ သဲ့သဲ့နဲ႔
လရဲ႕အေရာင္
ညရဲ႕အေမွာင္ကို တိုးခြဲခ်ိန္မွာ
သစၥာေတြဖြဲ႔ဖုိ႔ ေမတၱာေတြခ်ဲ႕ဖို႔
အျပစ္အနာေတြ ငဲ့ဖို႔ ခ်စ္သဒၶါေတြ မယဲ့ဖို႔ မဟုတ္လားကြယ္ ...။

အျပစ္အနာေတြ မငဲ့ဖို႔က
လံုမရဲ႕ ညႇာတာမႈပဲျဖစ္မွာ
အဲဒီညႇာတာမႈနဲ႔
က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာသာတခုလို႔ ယံုၾကည္လိုက္ခဲ့တာ
အဲဒီမွာပဲ သာယာမႈေတြနဲ႔ စ်ာန္ရလို႔
ျပန္မရႏိုင္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြျဖစ္သြား
ျဖစ္သြားတာေတြ ပ်က္သြား ...
သခၤါရ ျခစား ...
ကာလေတြပဲ့ေႂကြ
မ်က္ရည္ေတြယိုစီး
ယိုစီးျခင္းေတြ ခမ္းေျခာက္
ေဟာသမွာ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ လံုမေရ ...
က်ဳပ္ ... လမ္းကေလး ျပန္ရွာေပးပါ
တကတည္း အကန္းတေယာက္လို တမ္းတ
လြမ္းရပါရဲ႕။

ဒီမွာပဲ ကြၽဲျပဲေတြစီးၿပီး
တခ်ဳိ႕ေတြ ... မုန္းသူခ်င္း ရင္ၾကားေစ့ခ်ိန္မွာ
ခ်စ္သူေတြ ယာယီေ၀းလုိ႔
လြမ္းေတးေတြ ... ဆို ။ ။

ကိုေမႊး