နာဂစ္အိပ္မက္ဆိုး ႏွစ္ပတ္လည္ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မႈ အမွတ္တရ

ကိုယ္ေတြ႔ ရန္ကုန္နာဂစ္
စီ.ေဂ်

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလ (၂)ရက္ေန႔ (ေသာၾကာ)

နံနက္ခင္းကတည္းက မိုးေတြအံု႔မိႈင္းလို႔ေနသည္။ ႐ြာေတာ့ မ႐ြာေသး။ ေနေရာင္ မျမင္ရသျဖင့္ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕ လံုး ထုိင္းထုိင္းမႈိင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနသည္။ နံနက္ ၉း၀၀နာရီ၊ အီးေမးလ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ US Embassy၊ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕က အဆင့္ျမင့္ သတိေပးမႈတခု ေပးပို႔ထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ အိႏၵိယသမုဒၵရာတြင္ ျဖစ္ေပၚေန ေသာ ‘နာဂစ္’ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းသည္ အေရွ႕ဘက္သုိ႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ေ႐ႊ႕လ်ားေနၿပီး ေနာက္ထပ္ သံုး နာရီအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသကို ျဖတ္သန္းေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ သတိေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ အေမရိကန္သံ႐ံုး ပိတ္ထားလုိက္သည္။ အေမရိကန္ မိုး ေလ၀သ႒ာန၏ သတိေပးခ်က္အရ မုန္တုိင္းအရွိန္ျဖင့္ ပင္လယ္ဒီေရ (၁၈)ေပအထိ ျမင့္တက္ႏိုင္သည္ဟု ဆို သည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရၿပီးလွ်င္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ အထူးသ ျဖင့္ ‘ေသာက္ေရ’ အလံုအေလာက္ ရရွိေရး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရန္ ႏိႈးေဆာ္ထားသည္။

အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ အီးေမးလ္ျဖင့္ ႀကိဳတင္သတိေပး ႏႈိးေဆာ္မႈက အတန္အသင့္ ထိေရာက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ နံနက္ (၁၀)နာရီေက်ာ္မွာပင္ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားျဖင့္ ရန္ကုန္လူထုမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ လာသည္။ “ေနာက္သံုးနာရီမွာ မုန္တိုင္းျဖတ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္” သံ႐ံုးအသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ား၊ ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းမ်ားက ‘မုန္တိုင္း’ သတင္းကို အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သာမန္လက္လုပ္လက္စား အသိုင္း အ၀ိုင္းကေတာ့ သတိမူမိပံုမရ။ ထိုေန႔ထုတ္ ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ‘နာဂစ္’ မုန္တိုင္းသတင္းအေၾကာင္း မိုးေလ ၀သ႒ာနမွ ဦးထြန္းလြင္၏ ေျပာၾကားခ်က္ ပါေသာ္လည္း ထိေရာက္ေသာ သတိေပးမႈမ်ဳိးမပါ။ အစုိးရထုတ္ ျမန္ မာ့အလင္း သတင္းစာႏွင့္ ေၾကးမံုက ပံုမွန္အတိုင္း ေန႔လည္ေလာက္မွ ထြက္သည္။ ရန္ကုန္လူထု အမ်ားစု သ တင္းစာ မဖတ္သျဖင့္ ‘နာဂစ္’ သတင္းကို မသိၾက။

မြန္းလြဲ ၁း၀၀နာရီေက်ာ္တြင္ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး မိုးေတြအံု႔မိႈင္းၿပီး စတင္႐ြာသည္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ မိုး သည္းၿပီး တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ေစြ႐ံုမွ် ေစြသည္။ ခါတိုင္း မုန္တိုင္းရွိသည္ဆိုေသာ သတင္းထြက္လွ်င္ သည္လုိပဲ မိုးေတြ တအား႐ြာသျဖင့္ မုိးစဲသြားလွ်င္ မုန္တိုင္းၿပီးၿပီဟု ရန္ကုန္လူထု အမ်ားစု မွတ္ယူထားၾက သည္။ မိုးက မြန္းလြဲပိုင္းမွစၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ တစ္ညေနလံုး ႐ြာသည္။ အနိမ့္ပိုင္းရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရစတင္ လႊမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခိုက္မႈ ဘာမွ်မရွိေသး။ သည္လိုႏွင့္ ေမ(၂)ရက္ေန႔ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့ သည္။

ည(၈း၀၀)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အေရွ႕ဘက္မွ ေလေတြ တဟူးဟူး ေအာ္ၿပီး တိုက္လာသည္။ ေလသာတိုက္ ၿပီး မိုးမပါေသး။ ေလတိုက္ႏႈန္းက သမား႐ိုးက်တုိက္ၿပီး ရပ္သြားသည္မဟုတ္။ တရစပ္အားျဖင့္ တိုက္ေနရာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားအားလံုး အေနာက္ဘက္သို႔ ယိမ္းၫႊတ္ၿပီး အကိုင္းေတြ အ႐ြက္ေတြ စတင္ျပတ္ထြက္သည္။ ေလဒဏ္ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ အပင္ႀကီးအခ်ဳိ႕ ေျမသို႔ ဗုန္းဗုန္းလဲၿပိဳသည္။ အိမ္ျပတင္းမွန္မ်ား ေလဒဏ္ေၾကာင့္ ေဖ်ာင္းခနဲ ေဖ်ာင္းခနဲ ကြဲသည္။ အိမ္ေခါင္းမိုကို နာနာဘာ၀ တစ္ေကာင္လို လာေရာက္ ဆြဲေမႊ႕ေနသည့္ အသံ က ေလသံႏွင့္ ေရာေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ မိုးမ်ားပါလာၿပီ။ အိမ္ျပတင္းတံခါးကို မည္သူမွ် မဖြင့္ရဲ။ ေတာဆင္ ႐ိုင္းတစ္ေကာင္လို တဟူးဟူး အသံေပးၿပီး ၀င္လာေသာ ေလျပင္းႏွင့္ ယိမ္းထိုးေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို အ ေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ရသည္။ ပံုမွန္လွ်ပ္စစ္မီးမရေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ ထိုေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းကတည္းက လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားလိုင္း အားလံုးကို ျဖတ္ထားလိုက္ၿပီ။

ေဖ်ာင္းခနဲ သစ္ကိုင္းက်ဳိးသံ၊ ၀ုန္းခနဲ အိမ္ေခါင္မိုး လန္က်သံ၊ ျဗန္းခနဲ အေ၀းမွ ေလႏွင့္အတူ ျပဳတ္က်လာ ေသာ အရာ၀တၳဳသံမ်ား ဆူညံေနသည္။ ေခါင္မိုးတြင္ တပ္ထားေသာ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းမွာ ထီး႐ြက္စုတ္တစ္ခု လို အ႐ိုးတံပဲ က်န္ခဲ့သည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ၄း၀၀နာရီ ေက်ာ္မွာေတာ့ ေစာေစာက အေရွ႕ဘက္မွ တိုက္ေနေသာေလသည္ အေနာက္ဘက္မွ တဟူးဟူး ျပန္တိုက္လာသလို ေရတိုင္ကီေတြ ေမွာက္ခ်လိုက္သလို မိုးက ဒလေဟာ သည္းထန္စြာ ႐ြာသည္။ အိမ္ျခံ၀င္းထဲမွာ ေပါင္လယ္ေလာက္ ေရ၀င္ လာသည္။ ပံုမွန္မိုးသည္းလွ်င္ေတာင္ ေျခမ်က္စိေလာက္ပဲ ေရျမဳပ္သည့္ ေနရာမွာ ေရဒလေဟာ ၀င္လာသျဖင့္ ေအာက္ထပ္တခုလံုး ေရလႊမ္းသည္။ စာအုပ္စင္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အေရးႀကီး ပစၥည္းမ်ားအားလံုး ေရလြတ္ရာ သိမ္း က်ဳံးေ႐ႊ႕ေျပာင္းရသည္။ “အေမတို႔ တသက္နဲ႔ တကုိယ္ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး” အိမ္ရွိ အသက္ ၈၀ေက်ာ္ အေမ အိုက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

နံနက္(၈း၀၀)နာရီအထိ မိုးေရာ ေလေရာ ေကာင္းေနတုန္းျဖစ္သည္။ လမ္းေပၚၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ေႏြလံုး အရိပ္ေပးထားသည့္ ခေရပင္ေတြ တစ္ပင္မွ် မရွိေတာ့။ အားလံုး အျမစ္ကြၽတ္ကာ လဲၿပိဳၿပီး လမ္းမေပၚ တံုးလံုး ပက္လက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေန႔လည္ (၁၁း၀၀)နာရီ အေက်ာ္မွာ မိုးေရာေလေရာ အရွိန္နည္းနည္း ေလ်ာ့လာ သည္။ လမ္းမေပၚ လူတခ်ဳိ႕ ထြက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရႀကီးေနၿပီ။ ရပ္ကြက္တခုလံုး ေရလႊမ္းထားသည္။

အေျခအေန သိခ်င္သျဖင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ေပါင္လယ္ေလာက္ ေရာက္ေနေသာ ေရထဲမွျဖတ္၍ လမ္းမ ရွိရာ မွန္းလာခဲ့သည္။ လမ္းရွာမရေတာ့။ လမ္း၏ ဟိုဘက္သည္ဘက္မွ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားအားလံုး လဲက်သျဖင့္ ေရွ႕ဆက္၍ မရေတာ့။ တယ္လီဖုန္းတိုင္မ်ား ၿပိဳက်ေနသည္။ ကြန္ကရစ္ ဓာတ္တိုင္မ်ား လမ္းမေပၚ အတံုးအ႐ံုး က်ဳိးက်ေနသည္။ သစ္ကိုင္းမ်ား၊ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး လူတစ္ကိုယ္စာ ေရွာင္ရွားရင္း လမ္းမေပၚ မ ေရာက္အေရာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ လူေတြအားလံုး မင္သက္မိေနသည္။ လမ္းဆံုလမ္းခြရွိ အခ်က္ျပ မီးတိုင္မ်ား တံုးလံုးပက္လက္ လဲၿပိဳသလို ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးမ်ား လမ္းေပၚျပားက်ေနသည္။ သစ္ပင္ႀကီး အားလံုးနီး ပါး လဲၿပိဳကာ က်န္ေနေသာ အပင္အားလံုး အ႐ြက္ေၾကြကုန္သျဖင့္ ျမင္ေနက် ရန္ကုန္ျမင္ကြင္းမွာ ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးစ ျမင္ကြင္းမ်ဳိး။ မၾကာေသးမီကမွ ဗံုးဒဏ္ခံလိုက္ရသလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိး။

ဘယ္မွာလဲ ၾကက္ေျခနီ၊ ဘယ္မွာလဲ မီးသတ္၊ ဘယ္မွာလဲ ၾကံ႕ဖြတ္၊ ဘယ္မွာလဲ ရဲ၊ ဘယ္မွာလဲ စစ္တပ္။ လမ္းမေပၚမွာ အတံုးအ႐ံုး လဲၿပိဳေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ယာဥ္သြားလာမႈ လံုး၀ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဟို နားသည္နား ဆိုကၠားခ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀။ တကၠစီ ၁၀၀၀၀။ ဘတ္(စ္)ကား ၅၀၀က်ပ္။ လမ္းေပၚမွာ အပင္ႀကီး ေတြ လဲေနသျဖင့္ အခ်ဳိ႕ကားမ်ား ေရွာင္ကာကြင္းကာ ေမာင္းသြားရသည္။ အခ်ဳိ႕လမ္းမ်ား လံုး၀ သြားမရ ေတာ့။ တာေမြအ၀ိုင္းႀကီးထိပ္ရွိ ေ႐ႊေညာင္ပင္ႀကီး လမ္းမေပၚ တံုးလံုးလဲက်သည္။ လမ္း၏ ဟိုဘက္ျခမ္းမွ ေၾကာ္ျငာဘီလ္ဘုတ္ႀကီးက အလ်ားလိုက္ တစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ လဲက်သျဖင့္ လမ္းပိတ္သြားသည္။ ဦး၀ိစာရလမ္း တေလွ်ာက္ အပင္ႀကီးမ်ားအားလံုး လဲၿပိဳသည္။ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းႏွင့္ ဗုိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္ရွိ လူသံုးဖက္စာ ေလာက္ ႀကီးေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမွာ လမ္းေပၚအလ်ားလိုက္ လဲက်သျဖင့္ ေနာက္ငါးရက္ေလာက္အထိ သည္ အတိုင္း ပိတ္ဆို႔ေနသည္။

မုန္တိုင္းစဲၿပီး ေနာက္တေန႔အထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဘာကယ္ဆယ္ေရးမွ မရွိ။ ဘာအကူအညီ မွ မလာ။ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ သစ္ပင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ခုတ္ရွင္း။ အတံုးအ႐ံုး အလဲအၿပိဳ အက်ဳိးအပ်က္မ်ား … သည္အတုိင္း … ရွင္းမည့္သူ မရွိ၊ ကူမည့္သူ မရွိ၊ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ …။

“ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ မိဘမဲ့ ကေလးေတြလို အားကိုးမဲ့ၾကရတယ္။ တာ၀န္ယူသူမဲ့၊ ေစာင့္ေရွာက္သူ မဲ့နဲ႔ အစြန္႔ပစ္ခံေတြလို ေနၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရဟာ ကိုယ့္ျပည္သူျပည္သားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မသိက်ဳိးကြၽံ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္သလို၊ ဘာမွ မဆိုင္သလို လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနတာဟာ အင္မတန္ အၾကင္နာကင္းမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ”

“ဆႏၵျပတဲ့ လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ၿဖိဳခြဲဖို႔ လက္မေႏွးတဲ့ စစ္တပ္၊ အခု လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနေတာ့ ဘယ္ ေရာက္ေနသလဲ”

“မေန႔တေန႔က ဆႏၵမဲေပးဖို႔ လိုက္ဆြယ္ေနတဲ့ ၾကံ႕ဖြတ္ေတြေရာ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ”

နာဂစ္မုန္တိုင္း ၀င္ေမႊအၿပီး ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားတို႔၏ ရင္ထဲမွ အသံေတြက ပြက္ေလာ႐ိုက္လို႔ ေနေတာ့ သည္။

(စီ.ေဂ်)