ခ်စ္ေသာ ဆရာ၀သုန္ (၂)

ခ်စ္ေသာ ဆရာ၀သုန္ (၂)
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

A Sketch of Wathone ဆိုသည့္ Documentary Film ႏွင့္ ဒါ႐ုိက္တာ ၾကည္ျဖဴသွ်င္ ဆုရရွိေၾကာင္း အင္ တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ သတင္းဖတ္ရသည့္ေန႔က က်ေနာ္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေနမိသည္။ ဒါ ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္က ဆရာ၀သုန္၏ ပန္းခ်ီဆရာဘ၀ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ကို ေရာယွက္၍ (၁၅) မိနစ္စာ မွတ္ တမ္းတင္႐ုိက္ကူးကာ National Geographic Magazine မွ ႀကီးမွဴးက်င္းပသည့္ All Roads Film Festival တြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းမွာ ထုိမွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္တိုေလးကို ၾကည့္ခြင့္ရလွ်င္ မေတြ႔ရ မျမင္ရသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ဆရာ၀သုန္၏ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္စစ္မ်ားကို အ လြမ္းေျပ ခံစားရမည္ျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ အတုမရွိ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္လွေသာ ပန္းခ်ီလက္ရာမ်ားပိုင္ရွင္ ဆ ရာ၏ ပန္းခ်ီဆရာဘ၀ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ပံုရိပ္မ်ားအား မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ႏိုင္သည့္အေပၚ စိတ္ေက်နပ္မႈ ျဖစ္မိ၍တေၾကာင္း က်ေနာ္၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေနမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မွတ္တမ္းတင္႐ုိက္ကူးရန္ စိတ္ကူးရသည့္ ဒါ ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္ကိုလည္း က်ေနာ္ အေ၀းမွပင္ ေက်းဇူးစကားဆိုမိပါသည္။

လူတဦးႏွင့္တဦး စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈ ရွိတတ္သည္ဆိုျခင္းကို ဆရာကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ က်ေနာ္ စိတ္ ၀င္တစား စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒါ႐ုိက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္ ဆုရသည့္သတင္း မဖတ္ရမီ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ျပည္ တြင္းစာေပေလာကကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ေနမိရင္း ဆရာ့ကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း သတိရေနမိသလို ဆရာက်န္း မာပါေစေၾကာင္းလည္း စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းေပးေနမိသည္။ ေနာင္မွ ျပန္လည္တြက္ခ်က္မိသည္မွာ ထိုေန႔ သည္ ဆရာ၏ ဘ၀ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ားထဲက တေန႔ျဖစ္ေနသည္။ မည္သူမဆို ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သည့္ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားကို ေယာင္ယမ္းတမ္းတတတ္သလုိ ၀င္သက္ထြက္သက္ မကုန္ဆံုးမီ အခ်ိန္ပိုင္းအလိုအထိ သတိေကာင္းေသးပါက မွာတမ္းလည္း ေႁခြတတ္ၾကသည္ကို က်ေနာ္ေတြ႔ဖူး ၾကံဳဖူး သည္။

ထိုေန႔က မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားကို သတိရတမ္းတေနသည့္ ဆရာ့မင္မိုရီ႐ုပ္ရွင္ထဲ၌ ျဖတ္ေလွ်ာက္အဆင့္ ေလာက္ က်ေနာ္္ပါေန၍မ်ား က်ေနာ္ကလည္း ဆရာ့ကို ျပန္လည္သတိရေနမိသည္လား ဆိုသည္ကို စဥ္းစား မိရင္း လူတဦးႏွင့္တဦး စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈအေၾကာင္းကို ေတြးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ့ကို သတိရေန ရင္း ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ “တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါ” ၀တၳဳေခါင္းစီးကို စိတ္ကူးခံစားကာ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ကိုသာ အလ်င္အျမန္ ေရာက္ရွိ္ခဲ့ပါက မေတြ႔မဆံုရသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ဆရာ့ကို အရင္ဆံုး ေျပးေတြ႔ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ပါသည္။

ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းတြင္ လစဥ္ပံုမွန္နီးပါးေရးဆြဲသူ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီဆရာ ဆယ္ဦးခန္႔ရွိပါသည္။ (ဆရာ)စံ တိုး၊ တင္ေမာင္မ်င့္၊ ၀သုန္၊ ေမာင္ေမာင္သိုက္၊ မုတ္သုန္၊ ကိုိကိုႏိုင္၊ သန္းေ႒းေမာင္၊ ေမာင္ႏိုး၊ ေစာမင္းေ၀ႏွင့္ ၀လံုးတို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ (ဆရာ)စံတိုး၊ တင္ေမာင္မ်င့္၊ ၀သုန္၊ ေမာင္ေမာင္သိုက္တို႔သည္ ေခတ္ ၿပိဳင္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္လည္း က်န္ပန္းခ်ီဆရာမ်ားထက္ ႀကီးရင့္သည့္အတြက္ အႀကီးတန္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ားဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ယူထားပါသည္။

ထိုအႀကီးတန္းပန္းခ်ီဆရာ ေလးဦးထဲတြင္ ဆရာ့ကိုမွ ထူးထူးျခားျခား သတိရျဖစ္သည့္ ေနာက္အေၾကာင္းတ ခ်က္မွာ ဆရာႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား ရင္းႏွီးမႈက ဆရာစံတိုး၊ ဆရာတင္ေမာင္မ်င့္၊ ဆရာေမာင္ေမာင္သိုက္တို႔ သံုးဦး ထက္ ပိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာေလးဦးထဲတြင္ ၂၇ လမ္း ေအာက္ဘေလာက္ရွိ မဂၢဇင္းတိုက္ႏွင့္ အေ၀းဆံုးတြင္ ေနထိုင္သူမွာ ဆရာ၀သုန္ျဖစ္သည္။ ဆရာက သကၤန္းကြၽန္း ၁၆ ေကြ႔တြင္ ေနထိုင္သည့္အ တြက္ ဆရာစံတိုး (သိမ္ျဖဴ-မဆလာစက္မွတ္တိုင္)၊ ဆရာတင္ေမာင္မ်င့္ (ေရေက်ာ္-သံလမ္း)၊ ဆရာေမာင္ ေမာင္သိုက္ (ေက်ာက္ေျမာင္း) တို႔ထက္စာလွ်င္ မဂၢဇင္းတိုက္ႏွင့္ အေ၀းဆံုးမွာ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေ၀းဆံုးတြင္ေနထိုင္သည့္ ဆရာ၀သုန္ႏွင့္ မၾကာခဏဆံုျဖစ္ၿပီး က်န္ဆရာသံုးဦးထက္ ေတြ႔ဆံုမႈပိုမ်ားေသာ ေၾကာင့္ ဆရာ့ႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား သံေယာဇဥ္ပိုမ်ားေနျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

က်န္ဆရာသံုးဦးႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ ပန္းခ်ီပံုအပ္လွ်င္ေကာ ပံုသြားယူလွ်င္ပါ မဂၢဇင္းတိုက္မွ အဖြဲ႔၀င္ ကိုကို ေအာင္ (စာေရးဆရာ ေဆာင္း၀င္းလတ္၏ သားငယ္) သို႔မဟုတ္ တခါတရံ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာ ဆရာ၀င္း သူရ (ယခု မေဟသီမဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ) က သြားပို႔သြားယူ ျပဳလုပ္ရသျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ နည္းသည္ဟု ေျပာရပါမည္။ အေၾကာင္းကိစၥရွိ၍ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆရာသံုးဦးႏွင့္ မဆံုျဖစ္တာၾကာ၍ စကား လက္ဆံုက်ခ်င္မွသာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဆရာတို႔ထံ ပံုအပ္ ပံုေ႐ြးသြားရင္း ဆံုျဖစ္သည္မ်ဳိးရွိေလသည္။ စာနယ္ ဇင္းပြဲတခ်ဳိ႕ႏွင့္ သာေရးနာေရးကိစၥတခ်ဳိ႕တြင္ ရံဖန္ရံခါ ဆံုရတတ္သည္မ်ဳိးလည္း ရွိပါသည္။

ဆရာ၀သုန္ကမူ ၀တၳဳသ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီေရးဆြဲၿပီးလွ်င္ ဆရာကိုယ္တိုင္ မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ လစဥ္နီးပါး လာေရာက္ ေပးပို႔ေလ့ရွိသည္။ ဆရာက အရက္ကို ခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္သည့္အတြက္ ေသာက္ရင္း ေစြသြားတတ္သည့္အ ခါမ်ဳိးႏွင့္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္သာ ဆရာ့မိသားစု၀င္တဦးဦး လာပို႔ သို႔တည္းမဟုတ္ မဂၢဇင္း တိုက္မွ သြားယူရသည္မ်ဳိးရွိပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ လစဥ္ပံုမွန္ ဆရာေရာက္လာတတ္ျမဲျဖစ္ သည္။

လည္ကတံုး အက်ႌအျဖဴလက္ရွည္၊ ေယာပုဆိုး နီညိဳ၊ အနက္္၊ ေရညိႇေရာင္တမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၀တ္ဆင္လ်က္ ကခ်င္ လြယ္အိတ္ အနီေရာင္ေလးကိုလြယ္ၿပီး က်ေနာ္၏ အယ္ဒီတာအခန္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ ဆရာ ၀င္ထိုင္တတ္ျမဲ၊ ပိန္ပိန္လွပ္လွပ္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတြ႔ရတတ္သည့္ ဆရာ့ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ၾကည့္ရင္း “ဆရာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္” ဟူသည့္ ႏႈတ္ဆက္စကား က်ေနာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြားတတ္ျမဲ၊ ဆရာက “ေကာင္းပါတယ္” ဟု ေျပာတတ္ၿပီး လြယ္အိတ္ထဲမွ သတင္းစာစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည့္ အလိပ္ေလးတလိပ္ကို ထုတ္ေပးတတ္ ျမဲျဖစ္ေလသည္။

ဆရာ၏ ထူးျခားခ်က္တခုမွာ မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးဆြဲလာသည့္ ပန္းခ်ီပံုႏွင့္ ေပးထားသည့္ စာမူကို သတင္းစာ စကၠဴႏွင့္ လိပ္ကာ တိပ္ႏွင့္ကပ္ထားၿပီး လက္မ၀က္ခန္႔ အစြန္းထြက္ေနသည့္ သတင္းစာစကၠဴစ ႏွစ္ဖက္ကို အ လိပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုပ္ပိုး၍ ေပးတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီပံုရသည္ႏွင့္ က်ေနာ္က ဆရာ့ကို ဉာဏ္ပူေဇာ္ခခ်ီးျမႇင့္ၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ေျမညီထပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ေခၚသြားတတ္ျမဲျဖစ္သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး၏ နာမည္က ‘ေအးကဖီး’ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ လူရွင္း ေနတတ္ၿပီး အမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ပင္ ထုိင္ရသည္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအးရွိလွသည္။ ဆရာ၀သုန္၊ ဆ ရာ၀င္းသူရႏွင့္ က်ေနာ္ သို႔တည္းမဟုတ္ တခါတရံ ဆရာႏွင့္ က်ေနာ္ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရွိတတ္၍ ေအးေအး ေဆးေဆး စကားေျပာျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီပံုကို ဆရာကိုယ္တိုင္ တကူးတကလာေပးျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ စကား လက္ဆံုက်လိုျခင္းက အဓိကျဖစ္သည္။

“က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ထဲသိပ္မထြက္ျဖစ္ဘူး။ ထြက္ျဖစ္ရင္လည္း ခ်စ္၀င္းေမာင္ဆီ အရင္၀င္မယ္။ ၿပီးရင္ ကိုလြဏ္းေဆြ ဆီ ၀င္မယ္။ ပံုဆြဲစကၠဴ၀ယ္မယ္၊ ျပပြဲရွိရင္ ေလာကနတ္ ခဏ၀င္မယ္။ ၿပီးရင္ျပန္မယ္။ ဒါပဲ။ အကိုႀကီး ကိုစံတိုး တို႔၊ ကိုတင္ေမာင္မ်င့္တို႔၊ ကိုသိုက္တို႔နဲ႔ေတာင္ ခ်ိန္းပြဲရွိမွပဲ ဆံုျဖစ္တယ္” ဟု ဆရာေျပာတတ္သည္။

အသံၾသၾသ ေလးေလးႏွင့္ စကားကို အတည္အခန္႔ အေလးအနက္သာ ေျပာဆိုတတ္သည့္ ဆရာက တခါ သားတြင္ “ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္က အရင္ဘ၀ ေရစက္ေၾကာင့္လား မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ခင္မင္ သက္၀င္ခ်င္စိတ္ နည္းနည္းေပါက္မိတယ္ေပါ့” ဟု အရႊန္းေဖာက္ေျပာဆိုရင္း လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ဇြန္းႏွင့္ ေမႊကာ ရယ္ေနေလသည္။ ထိုေန႔က စာနယ္ဇင္းပြဲတခုမွအျပန္ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ၀င္လာပံုရၿပီး ဆရာ မစိုစ ေလာက္ကေလး အရွိန္ရေနသည္ထင္သည္။ ဆရာ၀သုန္ခင္မင္သည့္ ဆရာခ်စ္၀င္းေမာင္က ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္း ႏွင့္ တက္လမ္းအားကစားဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္ၿပီး တာေမြ ၁၆၅ လမ္းမွာေနသည္။ ထူးျခားသည္က ဆရာခင္မင္သည့္ အယ္ဒီတာႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဖြားေတြျဖစ္ၿပီး ဆ ရာခ်စ္၀င္းေမာင္က က်ေနာ့္ထက္ (၁၀) ႏွစ္တိတိ ႀကီးေလသည္။

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး ေမြးေန႔ပြဲကို ပူးေပါင္းက်င္းပျဖစ္တိုင္း ဆရာ့ကို သတိတရ ဖိတ္ေခၚျမဲျဖစ္သလို ဆရာကလည္း သူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ပန္းခ်ီျပပြဲျဖစ္ေစ၊ စာနယ္ဇင္းပန္းခ်ီဆရာကန္ေတာ့ပြဲျဖစ္ေစ၊ ဆရာ့အိမ္အနီးရွိ သကၤန္း ကြၽန္းဓမၼာ႐ံု၌ စာေရးဆရာႀကီး လင္းယုန္သစ္လြင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနား က်င္းပလွ်င္ျဖစ္ေစ ဆရာ ကိုယ္တိုင္ သို႔မဟုတ္ လူလႊတ္၍ တကူးတက ဖိတ္စာပို႔တတ္ျမဲျဖစ္သည္။

စႏၵရားခ်စ္ေဆြ၏ ‘ခ်စ္အရိပ္’ ေတးစီးရီးကို က်ေနာ္စီစဥ္ေနခ်ိန္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္မည္ထင္သည္။ တ နဂၤေႏြတရက္တြင္ စီးရီးကိစၥ ဂီတမွဴး စႏၵရားေမာင္လွေအးႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတြက္ ေတာင္ဥကၠလာ သု မဂၤလာလမ္းရွိ ေနအိမ္သို႔ တကၠစီငွားၿပီး က်ေနာ္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အျပန္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သြားမည့္ (၃၆) ဟိုင္းလပ္ကားမ်ား ေခ်ာင္ခ်ိေနသျဖင့္ တကၠစီမငွားေတာ့ဘဲ ထိုးဆုိက္လာသည့္ ကား၏ ေခါင္းခန္းတြင္ တက္ထိုင္ကာ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။

သိပ္မၾကာမီ ကားက လမ္းက်ယ္တခုသို႔ ခ်ဳိးေကြ႔ၿပီး ေမာင္း၀င္လာသည္။ ေနာက္ခန္းမွ စပယ္ယာ၏ ‘၁၆ ေကြ႔ ပါတယ္’ ဟူသည့္ ေအာ္သံၾကားမွ ဆရာ၀သုန္၏ ေနအိမ္ႏွင့္ နီးေနမွန္း က်ေနာ္သိေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ျပန္မည့္ အစီအစဥ္ကို ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး အပ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီပံုရလွ်င္လည္း တပါတည္းယူသြားမည္ ဟု စိတ္ကူးကာ ၁၆ ေကြ႔မွတ္တိုင္သို႔ ကားဆိုက္သည္ႏွင့္ ကားခေပးၿပီး ကမန္းကတန္း ဆင္းလုိက္ေလသည္။ ဆူးေလအထိစီးမည္လို႔ ေျပာထားသည့္ က်ေနာ့္ကို ကားဆရာက ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။

လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ဆရာေနထိုင္သည့္ သုဒႆန (၂) လမ္းသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဆရာ့အိမ္က လမ္းေထာင့္ အိမ္ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလးျဖစ္သည္။ “ဆရာရွိလား” ဟု ၀င္းတံခါးေရွ႕မွ ေအာ္႐ံုရွိေသး ဆရာက အိမ္ထဲ မွထြက္လာၿပီး အျပင္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ “ေအာ္ ကိုလြဏ္းေဆြ” ဟု ေျပာၿပီး ဆရာ တံခါးလာဖြင့္သည္။ “ပံု လာယူတာလား” ဟု ဆရာက ေမးသည္။ “မဟုတ္ဘူးဆရာ၊ ဟိုဘက္လမ္းက စႏၵရားေမာင္လွေအးဆီလာရင္း အျပန္ ဆရာ့ဆီ၀င္လာတာ။ က်ေနာ္က ဆရာ့အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးမွန္း မသိဘူး။ မွတ္တိုင္နားေရာက္မွ ၁၆ ေကြ႔လို႔ ၾကားလို႔ ကမန္းကတန္း ဆင္းလိုက္တာ” ဟု ေျပာရင္း ဧည့္ခန္းတြင္ ထုိင္လိုက္သည္။

ဆရာက “စာမူေတာ့ ဖတ္ၿပီးၿပီဗ်။ ပံုေတာ့ မေရးရေသးဘူး။ က်ေနာ္ၿမိဳ႕ထဲထြက္ရင္း လာပို႔ပါမယ္” ဟု ေျပာ သည္။ ဆက္ၿပီး “ကိုလြဏ္းေဆြ အခု အခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား” ဟု က်ေနာ့္ကို ေမးပါသည္။ က်ေနာ္က “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ေျပာေတာ့ ဆရာက “ဒါဆို ခဏထိုင္ဦး” ဟုဆိုကာ အိမ္ေနာက္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ခဏအ ၾကာတြင္ ျပန္ထြက္လာၿပီး “လာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာ သြားထိုင္ရေအာင္” ဟု ေျပာေလ သည္။

ေမွာင္ရိပ္သန္းစျပဳလာသည့္ ဆည္းဆာရီထဲ ဆရာႏွင့္ က်ေနာ္ လမ္းထိပ္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ Sunny ဟု အမည္ရသည့္ ဘီယာစေတရွင္ႀကီးထဲ မ၀င္မီ ဆရာက “ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္စမ္းသပ္ထားတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာနဲ႔ ဧည့္ခံမယ္” ဟုေျပာရာ ဘာေဖာ္ျမဴလာပါလိမ့္ဟု စိတ္ထဲေမးခြန္းထုတ္ေနမိရင္း ဆိုင္ထဲသို႔ ဆရာ့ေနာက္မွ လိုက္၀င္သြားမိေလသည္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္)

- “ခ်စ္ေသာ ဆရာ၀သုန္ (၁)” ကို ဖတ္႐ႈလိုပါလွ်င္ ... click