ၿမိဳ႕ျပညရဲ႕ အရိပ္ေတြ ေၾကကြဲ

အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းၾကားရွိ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္ နီယြန္မီးေရာင္စံု ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ထိန္ထိန္လင္းေနေပၿပီ။ သိမ္းႀကီးအေပၚထပ္ရွိ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားမွ တီးသံ၊ မႈတ္သံ၊ သီဆိုသံမ်ား ဆူညံစြာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ တက္ခမ္ Entertainment အေပါက္၀ အေရာက္တြင္ ၀ိတ္တာတဦးက ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးကို ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ သိမ္ႀကီးေစ်း တတိယထပ္သို႔ ေခၚသြားသည္။

ဓာတ္ေလွကားမွအထြက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းရွိ စတစ္ကာ ကပ္ထားသည့္ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အဲယားကြန္းေလေၾကာင့္ စိမ့္ကနဲ ေအးသြားသည္။ ၀ိတ္တာက ‘အေမာေျပ ထိုင္ၾကပါဦး ဆရာတို႔’ ဟုဆိုကာ ဆိုဖာဆက္တီခံုမ်ားကို ၫႊန္ျပသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ အျခားဧည့္သည္ ငါးဦးလည္း ဆိုဖာဆက္တီခံုေတြမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေငြေၾကး ေဖာေဖာသီသီ သံုးႏိုင္ၾကပံုရသည့္ တ႐ုတ္စီးပြားေရးသမားေတြ ျဖစ္ပံုရသည္။ မေန႔ညက ကန္သြားသည့္ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း၊ ေလာင္းေၾကး အ႐ႈံးအႏိုင္အေၾကာင္းေတြကို လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ကာ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ ေျပာဆိုေနၾကသည္ကို ၾကားေနရသည္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ သည္ေနရာကို မၾကာခဏ လာအားေပးသည့္အတြက္ ၀ိတ္တာေတြ အကုန္လံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးေနၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို ျဖစ္ေနပံုေပၚသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ၀ိတ္တာက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးဆီ လာၿပီး ‘ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေမာေျပရင္ ၾကည့္လို႔ရပါၿပီ’ ဟု ဖိတ္မႏၱကျပဳသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ကို ထဆိုသည့္သေဘာ မ်က္စပစ္ျပသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေနာက္ကို ထလိုက္သြားမိသည္။ ဒီေနရာကို က်ေနာ္တေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသး။ သူငယ္ခ်င္းက စပြန္ဆာလုပ္တာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ စာနယ္ဇင္းသမားမို႔ နယ္ပယ္စံုကို စူးစမ္းေလ့လာခ်င္တာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

၀ိတ္တာက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဧည့္ခန္းမ၏ တဘက္ရွိ လိုက္ကာ ကာထားသည့္ ေနရာကို ေခၚသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ လိုက္ကာကို လွပ္လိုက္ၿပီး ‘ကဲ … ဆရာတို႔ ႀကိဳက္တာေ႐ြး၊ ၿပီးရင္ ေခၚမယ့္ နံပါတ္ကို ေျပာ’ ဟု ဆိုလိုက္ရာ သူျပသည့္ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္မ်က္စိကိုပင္ ကိုယ္မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေလသည္။

၀ိတ္တာ လိုက္ကာလွပ္ျပသည့္ မွန္ခန္းထဲတြင္ ဆံပင္အတိုအရွည္ ပံုစံမ်ဳိးစံုု၊ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔၊ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ၂၀ ႏွင့္ ၃၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ၾကားေလာက္ရွိမည့္ အမ်ဳိးသမီး အေယာက္ ၃၀ ခန္႔ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရင္ဘတ္တြင္ နံပါတ္ျပားအ၀ိုင္းေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ေခါင္းေလးေတြငုံ႔ကာ ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ရွက္႐ြံ႕သိမ္ငယ္ေနၾကသည့္ပံု ေပၚေနသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုကားေတြထဲမွာသာ ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးသည့္ က်ေနာ့္အဖို႔ အခုလို ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ အံ့ၾသမွင္သက္မိေနသည္။

အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးမားၾကသည့္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ားအေနႏွင့္ အခုလို အလုပ္မ်ဳိးကို လုပ္ရဲသည့္သတၱိ ရွိ ၾကလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ႐ႈိးေက့စ္ထဲ ထည့္ျပထားသည့္ အ႐ုပ္ေလးေတြကို ၾကည့္ေနရသလို ခံစားရၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အတန္ၾကာ က်ေနာ္ ေတြေနမိသည္။

၀ိတ္တာက ‘ႀကိဳက္တာေတြ႔ၿပီလား ဆရာ’ ဟု ေမးလိုက္မွ က်ေနာ္ ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ နံပါတ္တခုကို ေျပာလိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက အေတြ႔အၾကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သူႀကိဳက္သည့္ အမ်ဳိးသမီးကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနသည္။ က်ေနာ္ ေ႐ြးခ်ယ္တာ ၾကာေနသည္ ထင္လို႔လားမသိ၊ ေမာင္ရင္က ေခ်းမ်ားလွခ်ည္လားဟု သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ကို ေနာက္ေနသည္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ၾကာသြားသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တာကို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ရယ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြ အမွ်င္တန္းေနမိသည္။

၀ိတ္တာက ‘ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဟာလ္ခန္းထဲမွာ ယူမလား၊ ႏွစ္ေယာက္ခန္း သီးသန္႔ယူမလား’ ဟုေမးရာ သူငယ္ခ်င္းက ‘ႏွစ္ေယာက္ခန္း သီးသန္႔ပဲ ယူမယ္’ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္အိပ္ကုတင္ ႏွစ္လံုးရွိသည့္ အခန္းလြတ္တခန္းထဲ ေခၚသြားၿပီး ေနရာခ်ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၀ိတ္တာ အျပင္ ျပန္ထြက္သြားၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာထားသည့္ နံပါတ္ႏွစ္ခုကို ေအာ္ေခၚေနသံ ၾကားရသည္။ အခန္းထဲတြင္ မီးလံုးမွိန္မွိန္ထြန္းထားၿပီး အဲယားကြန္းေလေၾကာင့္ စိမ့္ေအးေနသည္။ အခန္းထဲရွိ ကုတင္ႏွစ္လံုးေပၚတြင္ ေမြ႔ယာထူထူေပၚ ပိတ္ျဖဴခင္းထားၿပီး ေခါင္းအံုးတလံုးစီ ခ်ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္အေမာင္း မနိမ့္မျမင့္၊ အသားအေရ လတ္လတ္ႏွင့္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦး အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ တဦးစီ က်ေနာ္တို႔ လွဲေလ်ာင္းေနသည့္ ကုတင္ေတြနား ေရာက္လာၿပီး အ၀တ္အစားလဲဖို႔ ဟုဆိုကာ အကၤ်ီလက္တိုႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ပြပြ တစံုစီ ေပးေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အခန္းအျပင္ကို ျပန္ထြက္သြားၿပီး အျပင္က ေစာင့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ခဏအၾကာမွ အခန္းထဲျပန္၀င္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းက အေတြ႔အၾကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သူေခၚထား သည့္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ အျပန္အလွန္စကား စေျပာေနၾကေသာ္လည္း အခုမွ ေရာက္ဖူးသည့္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ဆီလာသည့္ အမ်ဳိးသမီးကို ၾကည့္ၿပီး အားနာသလိုလို၊ ရွက္သလိုလိုႏွင့္ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ျဖစ္ေနေလသည္။

သူမ၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမန္မာဆန္ၿပီး လွယဥ္ေက်းမယ္ ၀င္ၿပဳိင္မည့္ အမ်ဳိးသမီးတဦးႏွင့္ တူေလသည္။ အပြင့္ပါေသာ ၾကက္ေသြးေရာင္ လက္တိုပါတိတ္ ၀မ္းဆက္ကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးေဆးသည့္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္။ သူမ၏ လက္တြင္ ေမြးညင္းႏုႏုရွည္ရွည္မ်ား စင္းေနသည္ကို ထူးထူး ျခားျခား သတိထားမိလိုက္သည္။

သူမက က်ေနာ့္ေျခေထာက္ကို စၿပီး ႏွိပ္နယ္ေပးသည့္ႏွင့္ အားနာမႈေၾကာင့္ ‘ေဆာရီးေနာ္’ ဟု က်ေနာ္ သူမကို ေျပာလိုက္မိသည္။ သူမက ရွက္ျပံဳးကေလးႏွင့္ ရယ္လိုက္ၿပီး ‘အစ္ကို အရင္လာဖူးလား’ ဟု တိုးတိုးဖြဖြ ေမးသည္။ သူမ၏ ေဖာ္ေ႐ြမႈကို အကဲခတ္မိၿပီး သူမႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာဖို႔ က်ေနာ္ အားတက္သြားသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ကလည္း သူမ နင္းႏွိပ္ေပးတာကို အရသာခံခ်င္သည္မဟုတ္။ သူမႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခြင့္ရၿပီး သူမတို႔ အလုပ္အေၾကာင္း၊ သူမတုိ႔ ဘ၀ေတြအေၾကာင္း စာနယ္ဇင္းဆရာပီပီ စူးစမ္းေမးျမန္းခ်င္သည့္ စိတ္က အဓိကျဖစ္သည္။

‘အရင္မလာဖူးဘူး၊ ဒါပထမ ဆံုးအႀကိမ္ပဲ’ ဟု သူမကို က်ေနာ္ ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူမက ‘အစ္ကိုက ရန္ကုန္ကပဲလား’ ဟု တိုးတိုး ဆက္ေမးသည္။ က်ေနာ္က ‘ဟုတ္တယ္၊ ညီမကေကာ ရန္ကုန္ကပဲလား၊ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ’ ဟု သူမကို ေျဖေမးေလး ျပန္ေမးလိုက္သည္။ သူမက ေျပာသင့္မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနပံုရသည္။ အတန္ၾကာမွ ‘မဟုတ္ဘူး၊ အညာကပါ၊ ညီမနာမည္က ၀ါ၀ါ’ ဟု ျပံဳးၿပီးေျဖသည္။ တဘက္ကုတင္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ႔ကို နင္းႏွိပ္ေပးေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးတို႔ႏွစ္ဦးသား ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ေနၾကသည့္ပံုစံႏွင့္ အျပန္အလွန္ စကားလက္ဆံုက်ၿပီး စေနာက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး စကားေျပာေနသံက သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ စကားသံေတြေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။

က်ေနာ္က စကားစ ျပတ္သြားမွာ စိုးသည့္အတြက္ သူမ၏ အေျဖကို ဆက္နင္းၿပီး ‘ညီမကလည္း အညာဆိုတာ အက်ယ္ႀကီးပဲဟာ၊ ဘယ္အညာကုိ ေျပာတာလဲ၊ ဘာလဲ လိပ္စာအတိအက် ေျပာလိုက္ရင္ အိမ္လာလည္မွာ စိုးလို႔လား’ ဟု ပိုရင္းႏွီးသြားေအာင္ သူမကို ေနာက္လိုက္သည္။ သူမက ‘ညီမတို႔က ဆင္းရဲပါတယ္ အစ္ကိုရယ္၊ အိမ္လည္ေခၚရမွာ အားနာပါတယ္’ ဟုေျပာၿပီး အသံတိမ္၀င္သြားသည္။

‘အလကားစတာပါ ညီမရယ္၊ အညာလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ဘယ္အညာလဲ သိခ်င္လို႔ ညီမကို ေနာက္လိုက္တာပါ’ ဟု က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္မွ သူမ က်ေနာ့္အေပၚ ပိုရင္းႏွီးသြားပံုရၿပီး သူမရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္မေမးရဘဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ေျပာေနေလသည္။ သူမက က်ေနာ့္ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး လက္ကို ႏွိပ္ေပးေနသည့္အခါတြင္ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ သူမ၏ ဆံႏြယ္စေတြက က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ၀ဲက်ေနသည္။ သူမ ေခါင္းေလ်ာ္ထားသည္ထင့္၊ သူမဆံပင္မွ ရွန္ပူေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ေလးက က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းထဲ တိုး၀င္ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။

သူမ၏ မ်က္ႏွာအလွကို မသိမသာ အကဲခတ္ရသည္မွာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ရတနာခင္ႏွင့္ တူသလိုလို ထင္ေနမိသည္။ အသားအေရ ႏူးညံ့၀င္းမြတ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သည့္ သူမ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္က အညာသူပံုမေပါက္၊ ငယ္စဥ္က အလုပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ရဖူးပံုမေပၚဘဲ သက္သက္သာသာ ေနလာခဲ့ရသည့္ ပုံေပၚေနသည္။ စကားေျပာပံု ဟန္ပန္အေနအထားအရ ပညာအရည္အခ်င္းလည္း အေတာ္အသင့္ ရွိပံုေပၚသည္။ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ၂၂ ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ သူမ၏ ႐ုပ္ရည္၊ သူမ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ႏွင့္ သည္လိုအလုပ္မ်ဳိးကို ဘာေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္ေနရပါလိမ့္ဟု က်ေနာ္တေယာက္တည္း စဥ္းစားခန္း၀င္ရင္း သူမ ေျပာျပေနတာေတြကို နားေထာင္ေနမိသည္။

‘ညီမက မလိႈင္ကပါ။ မလိႈင္ဆိုတာ ျမင္းျခံဘက္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာေလ၊ ညီမမွာ ညီမေလးတေယာက္၊ ေမာင္ေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ ညီမေလးလည္း ဒီမွာပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးတယ္။ ညီမမိဘေတြက ၀န္ထမ္းေတြပါ။ အခုေတာ့ အေဖေရာ အေမရာ အလုပ္က ထြက္လိုက္ၿပီ။ အေဖက အရက္တအားေသာက္လို႔ အခု ေလျဖတ္ေနတယ္။ အေမကလည္း ခ်ဲေတြ၊ ႏွစ္လံုးထီေတြ တအားထိုးၿပီး အေႂကြးေတြတင္လို႔ ေနာက္ဆံုး မလႈိင္က အိမ္နဲ႔ျခံကို ေရာင္းၿပီး ရန္ကုန္ေျပာင္းလာတာ။ အခု လိႈင္သာယာမွာ မိသားစုငါးေယာက္ အိမ္ငွားေနတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ကာစက ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက တီဗီဂိမ္းဆိုင္တဆိုင္မွာ အလုပ္၀င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့လခနဲ႔ လိႈင္သာယာကို အေ၀းႀကီး ျပန္ရတဲ့ဒုကၡနဲ႔ မိသားစုစား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပဘူး။ အေဖ့ေဆးဖိုးကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေခၚလာေပးလို႔ ဒီမွာ၀င္လုပ္ျဖစ္တာ။ ဒီမွာ မလိႈင္က လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေနၾကတယ္ေလ’ ဟု ေလေအးေအးႏွင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာျပေနသည္။

သူမ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္ေနရင္း ‘ညီမ အခု အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ၊ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူူးလား’ ဟု ေမးလိုက္မိသည္။ ‘ညီမက အခု အသက္ ၂၃ ႏွစ္ထဲမွာပါ၊ Eco ဒုတိယႏွစ္ အေ၀းသင္တက္ေနပါတယ္။ ၾကားထဲမွာ ေငြေၾကးအဆင္မေျပလို႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ နားထားရေသးတယ္။ အခုသၾကၤန္ၿပီးရင္ မိတၳီလာတကၠသိုလ္မွာ အနီးကပ္ တလသြားတက္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖရမယ္။ အဲဒီက်ရင္ ခြင့္တလ ယူရမယ္’ ဟု ေျပာျပေနသည္။

သူမကို Eco ေက်ာင္းသူမွန္း သိလိုက္ရေတာ့ အထင္ႀကီး ေလးစားစိ္တ္၀င္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာကို သေဘာမေတြ႔သည့္ ေလသံျဖင့္ ‘တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလို႔ ဒီမွာ လုပ္ေနရတာလဲ’ ဟု သူမကို အျပစ္တင္သလို က်ေနာ္ ေျပာလိုက္မိသည္။ သူမက ‘ဘယ္လုပ္ခ်င္မွာလဲ အစ္ကိုရယ္၊ ေ႐ြးစရာ မရွိလို႔ေပါ့၊ အိမ္စရိတ္ရယ္ ေက်ာင္းစရိတ္ရယ္ ကာမိေအာင္ဆိုေတာ့ တျခားအလုပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး၊ ဒီအလုပ္ကေတာ့ နည္းနည္းေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့’ ဟု ရွင္းျပေတာ့ အျပစ္တင္သည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္မိသည္ကို အားနာသြားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလေၾကာမိေနသည္က တေၾကာင္း၊ သူမ ႏွိပ္နယ္ေပးေနသည္ကို အားနာမိသည္က တေၾကာင္းေၾကာင့္ သူမကို နားဖို႔ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမက ‘ရပါတယ္ အစ္ကိုရဲ႕၊ ဒါ ညီမတို႔ အလုပ္ပဲ၊ အားမနာပါနဲ႔’ ဟု ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္က ‘မဟုတ္ဘူး၊ အေညာင္းလည္း ေျပပါၿပီ၊ ညီမနဲ႔လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ’ ဟု ေျပာမွ သူမရပ္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ သူမက က်ေနာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာမူကာ လွည့္ထိုင္ရင္း ပိုမိုရင္းႏွီးသြားသည့္ ေလသံႏွင့္ ‘ကဲ … အစ္ကို ဘာသိခ်င္လဲ ေမး’ ဟုေျပာကာ လမ္းဖြင့္ေပးေလသည္။ တဘက္ရွိ သူငယ္ခ်င္း၏ ကုတင္ဘက္ကလည္း ရယ္လိုက္ေမာလိုက္၊ ေျပာလိုက္ဆိုလိုက္ႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ က်ေနာ္က စာနယ္ဇင္းသမားမို႔လားမသိ၊ သူမက သိခ်င္တာေမးဖို႔ ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးပံုစံ သူမႏွင့္ က်ေနာ္ စကားေတြ ဆက္ေျပာေနျဖစ္ေတာ့၏။

‘ညီမက ေမးဆိုလို႔ ေမးမယ္ေနာ္’ ဟု က်ေနာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမက ‘အင္း’ ဆိုသည့္သေဘာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ မခို႔တ႐ုိ႕ေလး ျပံဳးေနသည္။ က်ေနာ္ စိတ္၀င္တစားႏွင့္ စေမးလိုက္သည္။

‘ ညီမတို႔ ဒီမွာလုပ္တာ လခဘယ္ေလာက္ရလဲ’
‘ေလးေထာင္ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဧည့္သည္၀င္ရတဲ့အေပၚ မူတည္ၿပီး တနာရီ တဆက္ရွင္ကို တရာထပ္ရ တယ္။ တေန႔ ဆယ္ဆက္ရွင္ ၀င္ရရင္ တေထာင္ေပါ့’
‘ဧည့္သည္ေတြက ေဘာက္စူးေပးတာေတြ ဘာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့’
‘ အဲဒါက ပံုမွန္ေတာ့ မရွိဘူး၊ တခ်ဳိ႕လည္း ငါးရာ တခ်ဳိ႕လည္း တေထာင္နဲ႔ ခင္ရင္ခင္သလို မ်ားမ်ားေပးၾကပါတယ္’
‘အဲသလိုဆို ညီမတို႔ရဲ႕ တလ၀င္ေငြက ဘယ္နည္းမလဲ’
‘ဧည့္သည္ရၿပီး ေဘာက္စူးမ်ားမ်ားရတဲ့ လဆိုရင္ေတာ့ တသိန္းခြဲ၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ စုမိပါတယ္၊ အဖမ္းအဆီးရွိလို႔ ပိတ္ရရင္ေတာ့ ၀င္ေငြမရွိဘူးေပါ့’
‘ညီမက သေဘာေကာင္းေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားမ်ား ရမွာေပါ့’
‘ဧည့္သည္တိုင္းလည္း မ၀င္ရဲဘူး အစ္ကိုရဲ႕၊ လူလည္း ၾကည့္ရေသးတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဧည့္သည္ေတြက ႏွမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး၊ ယုတ္မာတယ္၊ ဒီအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ အလြယ္တကူ ေစာ္ကားခ်င္ၾကတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ တခါ၀င္ၾကည့္ၿပီး အဆင္မေျပရင္ ေနာက္ အဲဒီဧည့္သည္လာရင္ ေရွာင္ရတာေပါ့’
‘ဧည့္သည္က ေခၚခိုင္းေပမယ့္ ကိုယ္က အဲဒီဧည့္သည္နဲ႔ အလုပ္မ၀င္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေကာ အလုပ္ရွင္က မၿငိဳျငင္ဘူးလား’
‘ၿငိဳျငင္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မ၀င္ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္ဆို ၀ိတ္တာေတြကို ေပါင္းထားၿပီး တျခားဧည့္သည္ ႀကိဳခ်ိန္းထားလို႔ မအားလို႔ပါဆိုၿပီး အလိမၼာနဲ႔ ေျပာခိုင္းရတာေပါ့’
‘ဒီမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သူေတြထဲမွာေကာ ညီမလို ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သူေတြရွိလား’
‘ရွိတယ္၊ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ အစ္မေတြေတာင္ ရွိတယ္၊ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ မိဘေမာင္ဖြားေတြကို လုပ္ေကြၽးေနၾကတဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္’
‘ညဘက္ အလုပ္ပိတ္ရင္ ညီမတို႔ကို အိမ္အျပန္ ဖယ္ရီနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးလား’
‘အိမ္မျပန္ရဘူး အစ္ကိုရဲ႕၊ သူေဌးက ဒီအေဆာက္အဦရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္မွာ အေဆာင္လုပ္ေပးထားတယ္၊ တလမွ ခြင့္တရက္ပဲ ေပးတယ္၊ ခြင့္လိုခ်င္ရင္ မန္ေနဂ်ာကို ႀကိဳေျပာထားရတယ္’
‘အလုပ္ခ်ိန္က ဘယ္ႏွစ္နာရီ လုပ္ရလဲ’
‘ေန႔လည္ ၁၂ နာရီဆို တန္းစီရတယ္၊ သူေဌးက လူစစ္တယ္၊ အျပင္ေတြ ဘာေတြ ခဏတျဖဳတ္ သြားေနလို႔ ေနာက္က်ရင္ ဒဏ္တပ္တယ္၊ လစာထဲက ျဖတ္တယ္၊ လူစစ္ၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္၀င္ရတာပဲ၊ အဲဒါ ည ၁၂ နာရီ၊ တခါတေလ ဧည့္သည္က်ရင္ ၁ နာရီထိုးေရာပဲ’
‘တေနကုန္ နင္းႏွိပ္ေပးေနရေတာ့ မပင္ပန္းဘူလား’
‘ပင္ပန္းေပမယ့္လည္း ပိုက္ဆံရေတာ့ ရတုန္းေလး လုပ္ေနရတာပဲ၊ ညဘက္ အေဆာင္ေပၚေရာက္ရင္ တကိုယ္လံုး ေညာင္းကိုက္ၿပီး ဘာမွကို လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး၊ တန္းအိပ္ေတာ့တာပဲ’

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနတုန္း တဘက္ကုတင္မွ သူငယ္ခ်င္းက ‘ဟိုဘက္က ႏွစ္ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးလို႔ မၿပီးၾကေသးဘူးလား၊ အခ်ိန္ေစ့ၿပီဗ်ဳိ႕’ ဟု လွမ္းေအာ္မွ သူမနဲ႔က်ေနာ္ စကားစျပတ္ေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ၀ိတ္တာယူလာသည့္ ေဘာက္ခ်ာစာ႐ြက္ကို ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို တေယာက္ ေဘာက္စူးတေထာင္စီ ေပးေနသည္။ က်ေနာ္က သူမကို သိခ်င္တာေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ေဘာက္စူးတေထာင္ ထပ္ေပးလိုက္သည္။

သူမက က်ေနာ့္ကို ‘အစ္ကိုက ေမးခြန္းေတြ တအားေမးတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္’ ေျပာရင္း ျပံဳးးေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ‘ေထာက္လွမ္းေရးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီထက္ ဆိုးတယ္၊ သူက စာေရးဆရာ၊ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းရွာေနတာဟဲ့’ ဟု ေနာက္လိုက္ရာ သူမက လန္႔သြားသည့္ အမူအရာႏွင့္ ‘အစ္ကို က်မအေၾကာင္းေတြ ထည့္မေရးပါနဲ႔ေနာ္’ ဟု ေတာင္းပန္ေနသည္။ က်ေနာ္က ‘မေၾကာက္ပါနဲ႔ ညီမရယ္၊ အစ္ကိုတို႔က ညီမတို႔ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မယ့္ လူစားမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး’ ဟု ေျပာလိုက္မွ သူမ ေၾကာက္စိတ္ေျပသြားပံုရသည္။

အျပန္မွာ တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႔ရင္း ‘ေနာက္လည္း လာခဲ့ဦးေနာ္ အစ္ကို’ ဟုေျပာကာ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ဓာတ္ေလွကားမွတဆင့္ သိမ္ႀကီးေစ်း ေအာက္ဆံုးထပ္သို႔ ဆင္းရင္း သူမ ေျပာျပသည့္ ဘ၀အေမာေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ကားေပၚအေရာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းက ‘ဘယ္လိုလဲ စာေရးဆရာႀကီး၊ အေညာင္းအညာေတြ ေျပသြားရဲ႕လား’ ဟု ေမးသည္။

က်ေနာ္က ‘အေညာင္းေျပေပမယ့္ ေခါင္းပိုကိုက္သြားတယ္’ ဟု က်ေနာ့္အဓိပၸာယ္ႏွင့္က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ရာ သူက ဘယ္လိုသေဘာေပါက္သြားသည္ မသိ၊ က်ေနာ့္ကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ၾကည့္ကာ ‘သိပ္မခံစားနဲ႔ ဆရာ၊ ေခါင္းကိုက္ရင္လည္း ပါရာစီတေမာသာ ေသာက္လိုက္’ ဟုေျပာၿပီး ကားကို စက္ႏိႈးကာ ဂီယာထိုးလိုက္သည္။ ကားဘီး စလိမ့္သည္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း မသိေအာင္ က်ေနာ္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတခ်က္ ခိုးခ်လိုက္မိေလသည္။

ကိုလတ္

* ေခါင္းစဥ္အမည္ကို ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္၏ ‘ၿမိဳ႕ျပညမ်ား’ သီခ်င္းစာသားထဲမွ ယူပါသည္။