ရာမယနဇာတ္နဲ႔ အာရွတန္ဖိုးတိုး

ရာမယနဇာတ္နဲ႔ အာရွတန္ဖိုးတိုး
ေမာင္စြမ္းရည္

နယူးေယာက္မွာ ျမန္မာရာမ ဇာတ္အဖဲြ႔ရွိတယ္ၾကားရေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေ႐ႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕သား ေ႐ႊမန္း ၀င္းေမာင္ ဦးေဆာင္ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အဖဲြ႔လုိ႔ၾကားရေတာ့ ၀မ္းေျမာက္မိတယ္။ လကၡဏာမင္းသားက ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္း အထက (၁) က ေက်ာင္းသားေဟာင္း မိတ္ကပ္ေမာင္ေမာင္ခ်ဳိ ဆုိတာျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့အျပင္ သူဟာ က်ေနာ့္ တပည့္တဦး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

သူတို႔ ရာမဇာတ္အဖဲြ႔ ကျပမယ္ဆုိေတာ့ မိတ္ေဆြစာေပသမား ဆရာ၀န္တဦးက ၀ါရွင္တန္မွာေနတဲ့ ကုိ၀င္းေဖ (ဒါ႐ုိက္တာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ) နဲ႔ နယူးေယာက္မွာေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔အိမ္မွာ ဆံုေပးၿပီး၊ ရာမဇာတ္ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ (၃) ေယာက္ ရာမဇာတ္ကုိ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၾကည့္ၿပီးသြားေတာ့ အလြန္၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။

ရာမဇာတ္ဟာ အိႏၵိယျပည္က ၀ါလမိကိဆုိတဲ့ စာဆုိႀကီးရဲ႕ လက္ရာပါ။ အာရွတခြင္ကုိ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး ယုိးဒယား၊ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ျမန္မာ စတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ထြန္းကားခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဖ်ာပံုရာမ၊ အုိးဘုိရာမ၊ ပုဏၰားရာမ၊ ပသ်ဴးရာမ စသျဖင့္ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ရာမဇာတ္ကုိ လက္ကုန္ ႏိႈက္ၿပီး ေလ့လာထားသူအေနနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တဲြဖက္ေလ့လာသူက “ေက” ကေလာင္ အမည္ခံတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပိဋကတ္တုိက္မႉးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ “ေက” က ဂီတေဗဒပညာရွင္ျဖစ္လုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကုိ ရာမဆုိင္းပညာဘက္က ေလ့လာျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ႏုိင္ငံတကာ ရာမယန ညီလာခံေတြကုိ တက္ေရာက္ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာလူမ်ဳိး တုိင္းဟာ ရာမယနကုိ သိရွိၾကပါတယ္။ ခုအခါ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ရာမယန ေလ့လာခ်က္ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ ထြက္ေနပါၿပီ။

ျမန္မာရာမဇာတ္မွာ ျမန္မာမႈျပဳပံုေတြဟာလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ရာမမင္းသားက ခရီးၾကားမွာ လကၡဏာရဲ႕ ေပါင္ေပၚကုိ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္စက္နားေနခုိက္မွာ လကၡဏာရဲ႕ေက်ာကုိ မွက္ေကာင္ကုိက္လုိ႔ ေသြးေတာင္ ထြက္ပါတယ္။ ေနာင္ေတာ္ အိပ္ေနတာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ လံုး၀မလႈပ္ရွားဘဲ သည္းခံေနပါတယ္။ ဒီအခန္းဟာ မူလရာမဇာတ္မွာ မပါဘူးလုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေထာက္ျပပါတယ္။ မြန္ရာမလည္း ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေထာက္ျပခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကုိယ္တုိင္ ဖတ္မသြားခဲ့ရပါ။ မြန္ပ႑ိတ္ ႏုိင္ပန္းလွထံမွာ ရွိ တာကုိ ဂ်ပန္ပါေမာကၡ အုိးႏုိးတုိး႐ုဖတ္ရလုိ႔ တင္ျပမွ က်ေနာ္တုိ႔ သိရပါတယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ဓဟ ရ႒ဇာတ္ဆုိတာပါတယ္။ အဲဒါဟာ ရာမမင္းရဲ႕ ဖခင္အမည္ပါ။ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား ဘာသာျပန္ထား တဲ့ ဇာတက ၀တၳဳေတြထဲက ထုတ္ယူၿပီး သတၱမတန္း ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာထဲမွာ ေ႐ြးထည့္ထားပါတယ္။ ရာမ၊ လကၡဏာ၊ သီတာ၊ ဘာရတ စတာေတြ တူပါတယ္။ သတၱမတန္း ေအာင္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားတုိင္း ရာမကုိ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဆက္စပ္ေပမယ့္ မူလဟိႏၵဴရာမနဲ႔ မတူပါဘူး။

ညေပါင္းမ်ားစြာ ကျပရတဲ့ ရာမဇာတ္ကုိ နာရီပုိင္းနဲ႔ တေပါင္းတည္းၾကည့္ရေအာင္ ျမ၀တီမင္းႀကီးရဲ႕ မူလ ေတးဂီတနဲ႔ပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဆရာ “ေက” တုိ႔ ႏွစ္ဦးေပါင္းၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ လုပ္ေပးထားပါ တယ္။ အဲဒီေကာက္ႏုတ္ခ်က္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈဌာန ဇာတ္အဖဲြ႔မွာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေစၿပီး ျပည္ပမွာ နမူ နာအျဖစ္ ကျပေစတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဇာတ္ကြက္ေတြ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ တီးလံုးတီးကြက္ေတြ စီစဥ္ပံုဟာ အထူးေကာင္းမြန္တယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ မူရင္းကုိ ၾကည့္ခြင့္မၾကံဳခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ အထူးအားရ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ဒီေခတ္ဗမာျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥေတြကုိ နားမလည္တဲ့ စစ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသမွ်ေတာ့ မူလ ရာမာယနဇာတ္ေတာ္ႀကီး ၾကည့္ဖုိ႔ေ၀းပါၿပီ။

အာရွတခြင္မွာ ၾသဇာအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ရာမဇာတ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ျပၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “အာရွတန္ဖုိး” ကုိ ခ်င့္တြက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ျမက္ပင္ရင္းကေန နန္းေတာ္ထိပ္ဖ်ားအထိ လႊမ္းမုိးႏုိင္တဲ့ ရာမဇာတ္ဟာ အာရွျပည္ သူေတြရဲ႕ ကုိယ္ ႏုတ္ ႏွလံုး သံုးပါးလံုးကုိ ၾသဇာေညာင္းခဲ့ၿပီး အာရွျပည္သူေတြအတြင္းက မင္းနဲ႔ ျပည္သူ ေတြရဲ႕ စံထားရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “အာရွတန္ဖုိး” လုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ဟစ္ၾကတဲ့ အာရွေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ ရာမဇာတ္ကုိ ေမ့ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဓဟရ႒မင္းႀကီးဟာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းျမတ္ဟာ ကတိတည္ရပါတယ္။ သူဟာ မိဖုရားတပါးကုိ ႏႈတ္ကြၽံၿပီး ကတိတခု ေပးလုိက္မိတယ္။ အဲဒီမိဖုရားရဲ႕ သား ေတာ္ ဘာရတကုိ နန္းေမြဆက္ခံေစမယ္လုိ႔ ကတိေပးမိတာပါပဲ။ တကယ္က အသက္အ႐ြယ္လည္း ပုိႀကီးၿပီး လက္႐ုံးရည္ေရာ၊ ႏွလံုးရည္ပါ သာလြန္တဲ့ ရာမမင္းသားႀကီးကုိ နန္းေမြဆက္ခံေစရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ လုိ႔ ထီးနန္းလႊဲရမယ့္အခါ က်ေရာက္လာေတာ့ သားေတာ္ ဘာရတကုိပဲ ကတိအတုိင္း လႊဲအပ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ သင္ခန္းစာ ႏွစ္ခုရတယ္။“မင္းတပါးဟာ ကတိစကားတခုကုိ အမွတ္မဲ့ မေျပာရဘူး။ ေပးမိရင္လည္း က တိတည္ရတယ္” ဆုိတာပါပဲ။ ဒါဟာ အာရွတန္ဖိုးတခုျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္အစုိးရဟာ ဒီတန္ဖုိးကုိ ဖ်က္ခဲ့ပါ ၿပီ။

သားေတာ္ ဘာရတဟာ ခမည္းေတာ္ေပးတဲ့ ထီးနန္းကုိ လက္မခံဘဲ ေနာင္ေတာ္ ရာမကုိပဲ ေပးသင့္တယ္လုိ႔ သိျမင္ေတာင္းဆုိတယ္။ ရာမမင္းသားက ဖခင္ကတိတည္ေစဖုိ႔ရာ သားေတာ္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး ျငင္းဆုိတယ္။ ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕ အမိန္႔အတုိင္း ေမွာ္႐ုံေတာထဲမွာ (၁၄) ႏွစ္ သြားေနဖုိ႔ နန္းေတာ္ကေန ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ဘာရတကေတာ့ ေနာင္ေတာ္ရာမရဲ႕ ေျခနင္း(ဖိနပ္) တရံကုိပဲ ရာဇပလႅင္ေပၚတင္ထားၿပီး သူကုိယ္တုိင္က ရာမမင္းသားႀကီးရဲ႕ ကုိယ္စားအျဖစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ တရားနဲ႔အညီ ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ေနရစ္ပါ တယ္။ ဒီက႑မွာလည္း သားေတာ္ေတြဟာ ထီးနန္းကုိ မမက္ၾကဘူး။ သားေတာ္ႀကီးက ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ကတိ တည္ေရးကုိသာ အဓိကထားၿပီး သားေတာ္ငယ္ကလည္း သားေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းကူ ညီတဲ့အေနနဲ႔ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕ ကုိယ္စားအျဖစ္နဲ႔သာ ေနပါတယ္။

ဒီျပဳမူေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြဟာလည္း မင္းႀကီးရဲ႕ ကတိတည္ေရးကုိပဲ ဦးတည္တဲ့အျပင္၊ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ထီးနန္းရယူေရးဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးကုိယ္က်ဳိးရွာဖုိ႔၊ ဂုဏ္ရွိဖုိ႔ မင္းစည္းစိမ္ခံဖို႔မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ထက္သင့္ေတာ္သူ၊ ႏုိင္ငံအတြက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူသာလွ်င္ ရရွိေရးကုိ တန္ဖုိးထားေၾကာင္း သိသာထင္ရွားလွပါတယ္။

ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ က်န္စစ္သားဟာ သူ႔ကုိ မႉးမတ္ေတြက နန္းတင္ေပမယ့္ အစဥ္အလာအရ ထီးနန္းဆက္ခံခြင့္ရွိ သူ ေစာလူးမင္းကုိသာ နန္းတင္ဖုိ႔ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သားေတာ္အရင္း ရာဇကုမာရ္ ရွိမွန္းမသိ လို႔ ေျမးေတာ္အေလာင္းစည္သူကုိ ထီးနန္းဆက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကုိလည္း မပ်က္ဘဲ တည္ေစခဲ့ပါတယ္။ သားေတာ္ကလည္း ဖခင္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တုိင္းျပည္စီးပြား တုိးတက္ေရး၊ သာသနာေရးတုိ႔ကုိ ဖခင္အလို အတုိင္း တသက္လံုး ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းဟာ ဒီလုိ လွလွပပ ၾကက္သေရရွိရွိ ေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။

ေနာင္ေတာ္ရာမကုိ ခမည္းေတာ္က ေတာထဲမွာ (၁၄) ႏွစ္ ေနေစဖုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္တဲ့အခါ ညီေတာ္လကၡဏာ ဟာ လံုး၀မပါရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ဆုိၿပီး လုိက္ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ သီတာေဒ၀ီကုိ ရရွိဖုိ႔ ေလးတင္ပဲြမွာလည္း လကၡဏာဟာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာင္ေတာ္ရာမကုိ ဦးစားေပးၿပီး ေလး တင္ပဲြ အ႐ႈံးခံခဲ့လုိ႔ ရာမကေရာ ဘုိးေတာ္ကေရာ စိတ္ဆုိးႀကိမ္းေမာင္းၾကတာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္း ငံု႔ခံခဲ့ၿပီး ရာမနဲ႔ ဒႆဂီရိတုိ႔ရဲ႕ စစ္ပဲြမွာလည္း အသက္စြန္႔ၿပီး ေနာင္ေတာ္ရာမကုိ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျပဳအမူ ေတြဟာလည္း ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေမတၱာတရားကုိ ထင္ရွားေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညီငယ္က ေနာင္ေတာ္အေပၚ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ သစၥာတရားဟာ အထူးေလးစား စံထားဖြယ္ျဖစ္ပါ တယ္။

ရာမမင္းသားႀကီးဟာ ဒႆဂီရိကုိ ႏုိင္လုိက္ပါတယ္။ ဒႆဂီရိ ခုိးယူသြားတဲ့ သီတာေဒ၀ီကိုလည္း ျပန္ရခဲ့ၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ နန္းေတာ္ကုိ ျပန္ၿပီး တိုင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းသူျပည္သားေတြက သီ တာေဒ၀ီဟာ ဒႆဂီရိလက္ကုိ ပါသြားၿပီးသားျဖစ္လုိ႔ မသန္႔စင္ေတာ့ဘူး။ မိဖုရားမေျမႇာက္သင့္ဘူးလုိ႔ ကန္႔ ကြက္ၾကတယ္။ ရာမကလည္း ျပည္သူ႔အဆုိကုိေလးစားတယ္။ ျပည္သူကို မဆန္႔က်င္ဘူး။ အပရိဟာနိယတ ရားနဲ႔ ညီတယ္။ သီတာကုိ ျမတ္ႏုိးေပမယ့္ လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သီတာက မီးပံုထဲကုိဆင္းၿပီး သစၥာဆုိတယ္။ သစၥာဆုိေပမယ့္ သူမ်ားလက္ကုိ ေရာက္ၿပီးသား မိန္းမမုိ႔ လက္မခံပါနဲ႔လို႔ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပ ၾကေတာ့ ရာမမင္းသားႀကီးလည္း ျပည္သူ႔ဆႏၵနဲ႔အညီပဲ သီတာကုိ ႏွင္ထုတ္လိုက္ရရွာတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အျမင္က ခုေခတ္လုိသာ သတင္းစာေတြ၊ ေရဒီယို၊ တီဗြီ စတဲ့သတင္းဌာန ေတြ ရွိရင္ေတာ့ သီတာေဒ၀ီဟာ အသက္စြန္႔ၿပီး မီးပံုထဲဆင္းျပၿပီးၿပီမုိ႔ ယံုၾကည္ရမွာေပါ့လုိ႔ သီတာေဒ၀ီရဲ႕ဘက္ က ၀ုိင္းေျပာၾကမွာေပါ့တဲ့။ သတင္းဌာနေတြရဲ႕ က႑ကုိလည္း ထည့္သြင္းေျပာျပသြားပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘက္ကလည္း ျပင္ဆင္ေပးစရာေတြ၊ လမ္းေၾကာင္းေပးစရာေတြ ရွိမွာပါပဲတဲ့။ ေခတ္ေနာက္ခံနဲ႔တကြ ရွင္းျပ သြားခဲ့ပါတယ္။

သီတာေဒ၀ီဟာ ရာမနဲ႔ ပါသြားတဲ့ ကုိယ္၀န္နဲ႔ပဲ ေတာထဲမွာ သားႏွစ္ေယာက္ အႁမႊာေမြးပါတယ္။ မႉးမတ္ေတြ လာေခၚေတာ့ မလုိက္ေတာ့ဘဲ သူလာရာ မူလေနရာျဖစ္တဲ့ ေျမႀကီးထဲကုိပဲ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ မူရင္းဇာတ္မွာ ရာမနဲ႔ သီတာ ျပန္မေပါင္းခဲ့ပါဘူး။

ရာမာယနဇာတ္ေတာ္ႀကီးဟာ ေမတၱာ သစၥာတရားကုိ အဓိကထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြရဲ႕ သစၥာတရားကို အေလးထားပါတယ္။ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ညီေတာ္၊ မင္းနဲ႔ ျပည္သူ၊ မင္းနဲ႔ မိဖုရားတုိ႔ၾကား ဆက္ဆံေရးတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးစံခ်ိန္ျပဳသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီတန္ဖုိးတရားေတြဟာ အာရွျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းေအာင္းတည္ရွိေနပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေထာက္ျပသြားသလိုပဲ “အာရွတန္ဖုိး” ဆုိၿပီးေျပာၾကရင္ ရာမယန ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ မသိမျမင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ထားလို႔မရပါဘူး။ ဒါဟာ အာရွေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က ေထာက္ျပခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မူရင္းမိန္႔ခြန္းကုိ ရွာေဖြၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ထုိင္းဘာ သာ အစရွိတဲ့ ဘာသာေတြနဲ႔ေရာ ျပန္ဆုိတင္ျပၾကဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အထူးျပဳၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ အာရွ၊ ဥေရာပ မေ႐ြး၊ အေရွ႕အေနာက္မေ႐ြး၊ ေနရာမေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး မွန္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႏုိင္သူကုိသာ အာဏာအပ္ရမယ္ဆုိတာ အ ေနာက္ႏုိင္ငံက သေဘာတရားသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ထီးနန္း သုိ႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔ မထုိက္တန္ရင္ (ကုိယ္မစြမ္းဘူးဆုိရင္) ထိုက္တန္သူကုိသာ အပ္ရမယ္ဆုိတာဟာလည္း “ဥေရာပတန္ဖုိး” “အ ေမရိကန္တန္ဖုိး” မွ်သာ မဟုတ္ပါဘူး။ “အာရွတန္ဖုိး” လည္းျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ တန္ဖိုးလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ရာမဇာတ္ကုိ ၾကားဖူးနား၀ ရွိၾကမွာပါ။ ဘာမွ မၾကားဖူးေတာင္မွ ကတိဆုိတာ တည္မွ ေကာင္းတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ သိဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ရာမဇာတ္ေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။
အာရွတန္ဖုိးအမွန္ကုိ ျမႇင့္တင္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ေမာင္စြမ္းရည္
(၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္မွ …)