မွတ္မွတ္ရရ … ဆရာေခ်ာႏြယ္

မွတ္မွတ္ရရ … ဆရာေခ်ာႏြယ္
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

မွတ္မွတ္ရရ …
ရွစ္ေလးလံုး အႏွစ္(၂၀)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳတဲ့ ပြဲေလးကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က အမွတ္တရ စကား၀ိုင္းေလး လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ စကား၀ိုင္းကို အမည္ေ႐ြးဖို႔ က်ေနာ့္ကို တာ၀န္ေပးၾကတယ္။ သိပ္အမ်ားႀကီး မစဥ္းလိုက္ရပါဘူး … ဆရာေခ်ာႏြယ္ ေရာက္လာတယ္။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲကို လက္ႏႈိက္လို႔၊ ေလေလးခြၽန္လို႔ …
သူေျပာတယ္ …

လူေတြဟာ ဒီပင္လယ္ကို က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ နက္႐ိႈင္းလွပေအာင္ မစီးဆင္းတတ္ၾကဘူး …
၀မ္းနည္းမႈနဲ႔သာ က်န္းမာခဲ့ရ … ေ႐ႊအသက္႐ွဴသံေတြ တံုးလံုးပက္ေခါက္လဲက် … ၀တ္မႈန္ကူးၾက … ေသြးေလျမန္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြနဲ႔ … အထူး၀တ္မႈန္ကူးၾက …

က်ေနာ့္တို႔လုပ္မယ့္ စကား၀ိုင္းေလးရဲ႕ အမည္ဟာ လင္းခနဲ ပြင့္လာတယ္။ လိပ္ျပာေလးလို ၀ဲလို႔ …။ ပန္းပြင့္ေလးေတြက လႈပ္ရမ္းလို႔ …။ ပန္းမ်ဳိးသစ္ကေလးေတြက ကမၻာေျမျပင္အလံုးမွာ အျမစ္စြဲလို႔ …။ ပန္းေရာင္စံု႐ႈခင္းနဲ႔အတူ က်ေနာ္ေရးခ်လိုက္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အႏွစ္(၂၀)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳ စကား၀ိုင္းရဲ႕ ေခါင္းစီးက …

ဂငယ္ သံုးခု အုတ္ရွစ္ထု
အႏွစ္(၂၀)ကို ၀တ္မႈန္ကူးျခင္း

မွတ္မွတ္ရရ …
ၾသဂုတ္ (၁၂) ရက္ေန႔။ က်ေနာ္ ေသာင္ရင္းကို ေရာက္တယ္။ ေသာင္ရင္းဟာ ေတာင္ဘက္ကေန ေျမာက္ ဘက္ကို စီးဆင္းေနတဲ့ သဘာ၀လြန္ျမစ္။ အဲဒီသဘာ၀လြန္ျမစ္ရဲ႕ ကမ္းနဖူးမွာ ဧည့္ခန္းနဲ႔ အက်ႌေကာင္းမွ ဆက္ဆံေရးေကာင္းတက္တဲ့ လူေတြကို စြန္႔၊ အမႈိက္ေတြ အသိုက္ဖြဲ႔ေနတဲ့ အရပ္ေဒသကို စြန္႔၊ ကုိယ့္ႏွလံုး သားကုိယ္ မီးပံု႐ႈိ႕ၿပီး လႈံရဲခဲ့သူေတြ၊ ကမၻာေျမတခုလံုးကို ဆံုး႐ႈံးသူသာ ကမၻာေျမကို ျပန္ရေပလိမ့္လို႔ ယံုၾကည္ သူေတြ၊ ငါတို႔တေတြ စိုက္မိတဲ့ စိတ္စိုက္ကြင္းေတြဟာ စံကြက္အမွန္ေတြပါလို႔ ယံုၾကည္ၾကသူေတြ ရွိၾကတယ္။ က်ေနာ္ သူတို႔ရွိရာကို ပုလဲလိုေနတဲ့ လယ္ကြက္တခုလို ဆိုက္ေရာက္သြားတယ္။ ဘ၀ကို ညႇစ္ၾကည့္ေတာ့ အခ်ဳိရည္ေလး က်န္ေသးပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ၾကခတ္(ရင္း - ၈)လည္း ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ေသာင္ရင္းဟာ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးပါပဲ။ သူ႔တေခါင္းလံုး ကလစ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ အပ်ဳိမတေယာက္လို ေသာင္ရင္းဟာ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတယ္။ အဲဒီ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ေသာင္ရင္းရဲ႕ ပုခုံးထက္ကေန ေစာမူသာ (ေဆး)က က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ မိုက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြ ေျမၾသဇာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထြားႀကိဳင္းလာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ … က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာေတြကို လံုးတိုက္ႀကီး ျပဳတ္က်လာတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ အသံထြက္ ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေသာင္ရင္းက ေျပာင္းျပန္ႀကီး စီးေနတယ္။ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားလိုက္တယ္။

ဆံုး႐ႈံးမႈသစ္႐ြက္ေတြ မ႐ႈမလွနဲ႔
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘ၀ရဲ႕ အပိုင္းအစေတြတဲ့လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ့သားက ကဗ်ာဆရာေလ
အေမရဲ႕။

က်ေနာ္ ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းထဲက အန္အန္က်လာတဲ့ ကဗ်ာဆိုခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာတိုင္း ဆရာေခ်ာရဲ႕ ဒီကဗ်ာ “ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္” ကဗ်ာဟာ မီးခိုးတအူအူနဲ႔ ဆိုက္ကပ္လာေလ့ ရွိတယ္။

အေမရယ္
တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့
အရာရာဟာ
လက္တပစ္စာရယ္ပါ။
သားမွာေတာ့
ယူဇနာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလို႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ့ ညရယ္လို႔ မရခဲ့ဖူးဘူး။

က်ေနာ္ ဒီကဗ်ာကို ဆိုခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေတြမ်ားစြာ။ ေျပာက္ၾကားစစ္ေဒသ လြယ္ဖီေတာင္ေၾကာေပၚမွာ၊ (အဲဒီအခ်ိန္ က လက္ေရးနဲ႔ ေရးယူလာတဲ့ ၾကယ္ျပာေလးေပါ့)၊ ေဒါင္းဂြင္ ဂတ္စ္ေဟာက္စ္ အင္ဖက္အမိုး ေအာက္မွာ၊ ခံစစ္ကုန္း ေနာင္လံုမွာ၊ ရန္ထိုး ငါထိုးေဒသထဲက သာမိတိုက္႐ြာကေလးမွာ၊ ဇလားဆိုတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ၊ မူယူေခ်ာင္းေဘးမွာ၊ မဲေဆာက္ တိုက္ပ်က္ႀကီးေနာက္က ျပန္/စည္း ႐ံုးေဟာင္းေလးမွာ… အခု ေျပာင္းျပန္ စီးတဲ့ေသာင္ရင္းမွာ …

အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလို႔လဲ အေမ …

မွတ္မွတ္ရရ …
က်ေနာ့္မွာ ေတာ္လွန္တဲ့ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ဆူးခတ္သရဖူကို ေျမအမာဓာတ္ကို ထိုးခြဲတဲ့ မွ်စ္ေတြလို ႐ြပ္႐ြပ္ ခြၽံခြၽံ ရယူခဲ့တဲ့ ျပည္ၿမိဳ႕သား ရဲေဘာ္ႀကီးေတြရွိတယ္။ တိမ္ကိုစီး၍ သစၥာရွာခဲ့သူ ရဲေဘာ္ႀကီး ညိဳထြန္းေအာင္၊ ေဂၚဘာေခ်ာ့က သူရဲေကာင္း၀ါဒ ကမၻာေလာကမွာ အၿပီးတိုင္က်ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပခ်က္ကို ျငင္း ဆန္ခဲ့သူ ရဲေဘာ္ေဆး၊ မိန္းမႀကီးတေယာက္လို မည္တြန္ေတာက္တီးတတ္ေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရဲ ေဘာ္ဒြန္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္ျပတ္ေနေပမယ့္ အ႐ႈံးေပးေရးစိတ္ဓာတ္ တိုေရရွားေရႏုိင္လွတဲ့ ၿငိမ္းစု … သူတို႔အား လံုးဟာ ကုိေဆြ၊ ကိုခင္၀မ္းနဲ႔ ကိုေခ်ာႏြယ္ကို ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျခေသၤ့ႀကီးမ်ားအျဖစ္ အျမဲဂုဏ္ယူခဲ့ၾက။ သူတို႔အ ေၾကာင္းေတြကို မေမာတမ္း၊ မပမ္းတမ္း ေျပာခဲ့ၾက။ ကိုခင္၀မ္းရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ဆိုခဲ့ၾက၊ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဆိုခဲ့ၾက … က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကိုတိုက္ေမာင္းကေတာ့ ဆရာေခ်ာကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီး “က်ဳပ္တို႔ က်န္ ခဲ့ၿပီဗ်ဳိ႕”လို ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာခ့ဲတယ္။

၀ယ္ထားလိုက္
၀ယ္ထားလိုက္
အဲဒီ ဆားငန္ရည္ေတြဟာေလ
၀ယ္ထားသိမ္းဆည္းရမယ့္ အရာေတြပါကြယ္။

မွတ္မွတ္ရရ …
က်ေနာ္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ၂ အုပ္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ပဥၥမအႀကိမ္ညီလာခံကို ဂုဏ္ျပဳထုတ္ေ၀တဲ့ “မခ်စ္မႏွစ္ သက္သူတို႔နဲ႔ ေကြကြင္းၿပီးေနာက္” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆန္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္တာ ခံရဖူးတယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ၀ထၳဳ၊ အက္ေဆးေတြမွာ ဆရာေခ်ာရဲ႕ စာေတြကို ယူသံုးခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဆရာေခ်ာဆိုတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးက ေခြၽခဲ့တဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ဘ၀အေမာေတြ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာပါ။ ေအးေလ ဘ၀ကိုကလည္း အျခစ္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ ေၾကးမီးျခစ္ႀကီးမဟုတ္လား။ ဆရာေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာဆလိုး မိုးရွင္းကို သေဘာက်တယ္။
မက်ည္း႐ြက္ အေဟာင္းအျမည္းေတြက
တစိမ့္စိမ့္ တလိမ့္လိမ့္
အေႏွးေႂကြက်။
က်ေနာ္ ဆရာေခ်ာကဗ်ာေတြထဲက အျမဲတမ္းအလြတ္ရေနတဲ့ အပိုဒ္ေလးတခုရွိတယ္။

ေတာအလွဴတခုမွာ
လူခ်င္းတိုက္မိလို႔
မေတာ္တဆ ပန္းကန္ထဲဖိတ္က်တဲ့
အသားတံုးအက်ေလးေတာင္မွ
မစားရသူ ေမလ။

မွတ္မွတ္ရရ …
က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာေခ်ာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ က်ေနာ္က ၀ယ္တိုက္မယ့္ ေရခဲစိမ္ဘီယာကို သူ႔ခြက္ထဲ အရင္ ထည့္ေပး သူ႔ကို အလ်င္ေသာက္ေစျခင္းနဲ႔ သူကို ေျမာက္စားခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ သူ႔လိုပဲ လူသား တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏူးညံျခင္းၿပိဳင္ပြဲ မရွိခဲ့တာေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႔လုိ ရယ္သြမ္းေသြးလိုတဲ့ အာသီ သရွိပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ သေဘၤာပ်က္တစီးေပၚက အိပ္မက္ေတြကို စာနာတဲ့လူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘ၀ကို ပြဲေတာ္ လိုေတြးေခၚ အႏုပညာေမွာ္ေတြနဲ႔ ကန္သြင္းခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အရိပ္ေတြကို ရင္ဘတ္ႀကီး ျဗန္းျဗန္းကြဲတဲ့အထိ ပသာဒ လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ၾကမ္းပိုးမ်ားတဲ့ အိပ္ရာမွာ အိပ္ၿပီး ေဆးစစ္ခံတဲ့ညေတြမွာ ကိုယ့္ဘ၀ကို မီးပံု႐ႈိ႕ၿပီး လံႈျပရဲတဲ့သတိၱကို သဒၶါက်ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာေရးတာ က်ေနာ္ရဲ႕ ကံနာ ၀ဋ္နာပါလို႔ ဆိုသူဟာ ကဗ်ာကို သားဖြားခန္းေရာက္ မိန္းမ သူလင္သားကို စိတ္နာသလို နာေပမယ့္ တဘ၀လံုး ကဗ်ာေမွာ္ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ ေခ်ာေရ … က်ေနာ္လည္း ဘ၀ရဲ႕ အာသီသအျဖစ္ သူပုန္ေမွာ္ေအာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေရးခဲ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ …
ဆရာေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာျဖစ္တည္ျခင္းဆိုင္ရာ အယူအဆေလးနဲ႔ ဒီစာကို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။
“ဆယ့္ေျခာက္ေအာင္စ အေလးခ်ိန္ရွိတဲ့ လူသားရဲ႕အသည္းႏွလံုးဟာ တေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္း တသိန္းတိတိ ခုန္ခ်က္ရွိတယ္လို႔ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာက်မ္းေတြက ဆိုတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ တေန႔တာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ဟာ အႀကိမ္တသိန္းခုန္ခ်က္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အထက္ပါဆိုလိုခ်က္ကို က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အလို အရေတာ့ အႀကိမ္တသိန္းတိတိခုန္ခ်က္ဟာ ထိခ်က္တခ်က္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အခိုက္ဓာတ္တခု မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ခိုက္ထိခ်က္တခ်က္ မရႏုိင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ထိခ်က္တခ်က္ဟာလဲ ေမွာ္သားဓာတ္ မေစးကပ္၊ မပါ၀င္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ အဖိတ္အစဥ္ရွိသလို ေမွာ္သားအထူအပါးလဲ ကြဲသြားႏုိင္ပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့၊ ထိခ်က္ တခ်က္လဲျဖစ္ၿပီ၊ အခိုက္ဓာတ္လဲ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ၊ ေမွာ္သားလဲ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ အႏုပညာပဲ။ ကဗ်ာပဲ။ အစစ္ရတနာပဲေပါ့”

ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)