အျပစ္ေတြ ပံုခ်ေန႐ံုနဲ႔မၿပီး

ေဇာ္မင္း(လူ႔ေဘာင္သစ္)

ဧရာ၀တီအြန္လုိင္းမွ ေဆာင္းပါးရွင္ ေက်ာ္စြာမိုးရဲ႕ “မညီၫြတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေပးဆပ္ရသည့္ အဖိုးအခမ်ား” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဆာင္းပါးရွင္က ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူအခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ အခုအထိ ေအာင္ပြဲမရေသးတာ လဲဆိုတာကို တင္ျပထားပါတယ္။ ေမးခြန္းအေမးခံရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ တူညီတဲ့အေျဖကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားအၾကား ညီၫြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့လို႔ ေအာင္ပြဲမရခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ မမွားႏုိင္တဲ့ အေျဖကို ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဲသေလာက္ အေျဖ ေပး႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ၿပီလားဆိုတာကိုလည္း အေျဖေပးတဲ့သူေတြကို တဖက္မွာ ဂဃနဏ ျပန္ေမးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ျဖစ္တည္ခဲ့တာေတြ၊ ေျပာင္းလဲခဲ့တာေတြ၊ မေျပာင္းလဲဘဲ ရိွေနေသးတာေတြ၊ ၾကန္႔ၾကာေန တဲ့ ကိစၥေတြကို အကဲခတ္တဲ့ေနရာမွာ တတ္ႏုိင္သမွ် သင္ခန္းစာ ထုတ္ႏႈတ္ႏုိင္ေအာင္ တနည္းေျပာရရင္ အ က်ဳိးရိွေစတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ဳိးေတြကေနတဆင့္ ေျပာဆို၊ ေ၀ဖန္၊ ေထာက္ျပဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္၊ ဟိုလူ ေတြေၾကာင့္၊ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ဆိုၿပီး ခပ္လြယ္လြယ္ အျပစ္ပံုခ်လုိက္႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ အဲဒါအျပင္ အဲသ လို အျပစ္ပံုခ်လုိက္တာကိုက ေနာင္မွာ ထပ္ၿပီး စိတ္၀မ္းကြဲဖို႔ တြန္းအားကို ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏုတို႔သာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္လမ္းကိုယ္မသြားဘဲ ညီၫြတ္ခဲ့ ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းက တမ်ဳိးတဖံု ျဖစ္သြားခဲ့ႏုိင္တယ္လို႔ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာသံုးသပ္သူ ကိုေအာင္ ႏုိင္ဦးက ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္လိုတမ်ဳိးတဖံု ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔အ ေနနဲ႔ ဆက္ၿပီးရွင္းလင္းေျပာဆိုထားျခင္း မရိွပါဘူး။ ဥပမာအေနနဲ႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ရမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ သံုးဦးသာ ညီၫြတ္ခဲ့ရင္ …

၁။ ႏုိင္ငံစံု(သို႔) အေမရိကန္တပ္ေတြ၀င္လာၿပီး ကူညီမွာကို ရည္စူးေျပာတာလား။ အဲဒီကာလတုန္းက ျမန္မာ့ ေရပုိင္နက္ အနီးအနားမွာ အမွတ္ (၇) အေမရိကန္ေရတပ္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ သတင္းမ်ားကလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။
၂။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီး တခုလံုးက ေခါင္းေဆာင္သံုးဦးေနာက္ကို အလံုးအရင္းလုိက္ ၿပိဳဆင္းၿပီး ပါလာမွာကို ဆိုလိုတာလား။
၃။ သို႔မဟုတ္ စစ္တပ္က ဦးေန၀င္းအပါအ၀င္ မဆလေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို လစ္လ်ဴ႐ႈလုိက္ၿပီး ၾကားေနေပၚလစီကို ကုိင္စြဲကာ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္မႈကို မေႏွာက္ယွက္ဘဲ ေနေပးမွာကို ဆိုလိုတာလား။

တဖက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ညီၫြတ္ေရး ဆိုတာကို အဲသည့္တုန္းက ရွစ္ေလးလံုးကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ထု အၾကားမွာေကာ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လားဆိုတာ ျပန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ဖိုလည္း လုိပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးခံရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္း သားေတြပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အုပ္စုေတြ ကြဲေနခဲ့တာ အထင္အရွားပါ။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း အဲဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏုိင္ငံေရးကို အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုနားလည္သလဲဆိုတာ ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ထိုစဥ္ကာလက ေဒၚစု၊ ဦးႏု၊ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔နဲ႔ တန္းတူအေရးပါတဲ့ သူမ်ားကလည္း တျခားသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ တုိင္းျပည္အႏွံ႔အျပားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဦးႏုက ကြၽႏု္ပ္သာလွ်င္ တရား၀င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကညာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အ မ်ားစုနဲ႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဦးႏုဟာ အသက္ႀကီးမွ အာဏာ႐ူးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လႈပ္ ရွားမႈကို အသက္စြန္႔ၿပီး လုပ္ခဲ့တာအေပၚမွာ အျမတ္ထုတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အ႐ိုးပံုေပၚမွာ တက္ ထုိင္တယ္လို႔ ကက္ကက္လန္ေအာင္ စြပ္စြဲခဲ့တာကိုလည္း အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့သူတုိင္း မေမ့ဖို႔လို ပါတယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေျပာရရင္ ဦးႏုလုပ္တာ မွားတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ေသနတ္ ေထာက္ၿပီး လူထုက ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဦးႏုမွာ တရား၀င္မႈ ရိွေနပါေသးတယ္။

ဦးႏု အဲသလို ႏုိင္ငံေရးက်ားကြက္ေ႐ႊ႕တာကို ေက်ာင္းသားလူငယ္အမ်ားစုက နားမလည္သလို လက္လည္းမခံ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းသားက ေခတ္ေကာင္းၿပီး တန္ခိုးႀကီးေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္မခံတဲ့ ကိစၥကို က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လက္ခံသေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ဘူးလို႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း ဦးႏုအေပၚမွာ အရင္ကရိွခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေတြ ေၾကာင့္ သေဘာမတူတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အခုလို အႏွစ္(၂၀) ၾကာမွ ဦးႏု အဲဒီတုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးကစားကြက္ဟာ လုပ္သင့္တဲ့ ကစားကြက္လို႔ ၁၉၈၈ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားက အျပင္စကား၀ိုင္းေတြမွာ ၀န္ခံၾကပါတယ္။ ေနရာအဆင့္ဆင့္မွာ လူငယ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အားနည္းခဲ့တာကိုလည္း ျပန္ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တဦးနဲ႔တဦး အ ျပစ္တင္ လက္ညိႇဳးထိုးတာေတြကို ရပ္ဆုိင္းသင့္ပါၿပီ။ လူတုိင္း အမွားနဲ႔ မကင္းၾကပါ။

အဂၤလိပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီက သူရဲ့ “Road to Victory” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ အခုလို ေျပာခဲ့ဖူး ပါတယ္။ “ေအာင္ပြဲဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရေလ့မရိွတာ သဘာ၀ပါ။ မေတာ္တဆ ျဖစ္မႈေတြကလည္း ရိွ။ ဒီၾကားထဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္း လုပ္မိတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ တခါတရံမွာလည္း အရင္က အမွန္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာေတြက အခုမွားေနတတ္ၿပီး၊ အရင္က မွားတယ္လို႔ ထင္ေနတာေတြ က အခုမွန္ေနတတ္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတြကိုလည္း ၾကံဳရေလ့ရိွပါတယ္။ စစ္တပြဲ ႏႊဲရတယ္ဆိုတာ အ လြန္ခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တုိက္ပြဲထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ဆင္ႏႊဲေနရတဲ့သူေတြအဖို႔ ပိုလို႔အခက္အခဲ ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္”

ဆိုလိုတာကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အတုိင္း ကုိယ္တြက္ထားတဲ့အတုိင္း ေအာင္ပြဲလမ္း ေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္မထင္ထားတဲ့ ကိုယ္တြက္ခ်က္မထားတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေအာင္ပြဲလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္သြားတာလည္း ရိွတတ္ပါတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ Win-Win situation “သူလည္းမနာ ကိုယ္လည္းမနာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး”၊ End game လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ အဆံုးသတ္ အေျဖေရာက္ဖို႔ တြက္ခ်က္မႈတို႔ဆိုတာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သူေတြဖက္က တြက္ခ်က္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တြက္ သလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုလည္း တဖက္မွာ ႀကိဳနားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ေအာင္ပြဲရတဲ့အခါက်မွသာ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲရခဲ့ တယ္ဆိုတာကို ျပန္တြက္ခ်က္ၾကရပါတယ္။ ႏုိင္ငံတခု ဖိႏိွပ္အုပ္စိုးသူေအာက္ကလြတ္ဖို႔ (သို႔မဟုတ္) ရလဒ္ ေကာင္းတဲ့ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈတခုဆီသို႔ ဦးတည္ႏုိင္မႈတို႔အတြက္ ဘယ္ေဖာ္ျမဴလာကိုသံုးရင္ ေအာင္ျမင္ မယ္လို႔ အတိအက် ႀကိဳၿပီးတြက္ဖို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ စနစ္တက် ေ၀ဖန္ေထာက္႐ႈျပတာမ်ဳိးကို ႀကိဳဆိုရမွာ ပါ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ပြဲမရေသးခင္ (သို႔) ေအာင္ပြဲမရေသးလို႔ အျပစ္တင္တာကေတာ့ တဖက္သတ္ဆန္လြန္းပါ တယ္။

အေရွ႕ဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းခဲ့တာ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ကာလက စရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳခဲ့တာမွာလည္း အေရွ႕အေနာက္ ဂ်ာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ေတြေၾကာင့္ျဖစ္သလို ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ကိုယ္တုိင္ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း တံခါးကို ဖြင့္ေပးခဲ့လို႔ဆိုတာ မေမ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမန္ မာႏုိင္ငံရဲ့ အေျခအေနေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္ပါဖူး။ သူတို႔ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ Win-Win situation သူလည္းမနာ ကိုယ္လည္းမနာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးက ႏွစ္ဖက္စလံုး သေဘာတူညီတဲ့အခါမ်ဳိးမွာသာ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္ဖက္က ဆႏၵမရိွေသးဘူးဆိုရင္ “Win-Win” အေျခအေနေရာက္ဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲပါ။

ကိုညိဳအုန္းျမင့္ရဲ့ တင္ျပခ်က္တခုျဖစ္တဲ့ “ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုက ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္တာမ်ဳိးကို သေဘာ က်ခဲ့ၿပီး အေပးအယူလုပ္ရန္ မလိုလားခဲ့ဟု” ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ ႀကီးမွာ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ တခုတည္းနဲ႔ ျပႆနာမ်ားကို မခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါ။ ကိုညိဳအုန္းျမင့္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္တဲ့ လူအခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔ဆံုဖူးလို႔ ဒီလိုေျပာဟန္ရိွတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္တာကို သေဘာက်တယ္လို႔ဆိုရင္ ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း စစ္တမ္းေကာက္သုေတ သန လုပ္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုးကားေျပာဖို႔လိုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို နည္းနာေပါင္းစံုသံုးၿပီး တုိက္ ပြဲ၀င္ခဲ့တာ မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ တဖက္မွာ ေဆြးေႏြးသလို တဖက္မွာလည္း မရခဲ့ပါက ျပန္ခ် ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တာလည္း ရိွေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဆြးေႏြးျခင္းနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ စစ္ေသြးႂကြေနခဲ့ပါက စစ္လက္က်န္ လက္နက္မ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး စစ္အေတြ႔အၾကံဳ ရိွလာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္ကို ျပန္ၿပီးတုိက္ခုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ေလကုန္ခံၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ မလိုပါ။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ဆိုတာလည္း ေပၚလာခဲ့မည္ မဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္ေတြ အားထားတဲ့ အိႏိၵယတပ္ေတြလည္း ထိုအခ်ိန္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေန႐ူးရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္မပါဘဲ ျမန္မာျပည္စစ္မ်က္ႏွာအတြက္ အသံုးျပဳလို႔ မရေတာ့ပါ။

တကယ္တမ္းဆိုရပါက ရပ္တည္ခ်က္ျပင္းထန္သူမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္သူမ်ားမဟုတ္။ စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အခုအထိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနရဆဲပါ။ သက္ေသတခု ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္ပုိင္းအတြင္းက နအဖ၀န္ႀကီး ေအာင္ေသာင္းရဲ႕ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ “ဘ႑ာေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ ေလးတန္းေအာင္လည္း လုပ္လို႔ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဆည္ေတြတည္ေဆာက္သြားခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာဘုရင္ ဟာ ဘယ္တကၠသိုလ္မွ မတက္ဖူးဘူး ” ဆိုတဲ့ စကားကို ျပန္ေလ့လာၾကည့္ပါ။ အဲသလို လူမ်ဳိးေတြသာလွ်င္ ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစံုလံုးႏွင့္ မဆုိင္ပါ။ ထိုလူစားမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္လို လုပ္ “Win-Win ” အေျခအေနကို လက္ခံပါ့မလဲ။ Winner takes all ႏုိင္သူအကုန္ယူစတမ္း ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ ေနာက္ခံထားတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာကို မေမ့အပ္ပါ။

တဖန္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး အဆိုျပဳထားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ ရိွပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရး ဆိုတာေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အာဏာကို ဘယ္လိုခဲြေ၀ယူမလဲဆိုတာ ျပတ္ ျပတ္သားသား ကမ္းလွမ္းဖို႔လိုပါတယ္လို႔ ဆိုထားတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အာဏာ အတြက္ သူတို႔အနိမ့္ဖက္ကေနၿပီး ကမ္းလွမ္းဦးေတာ့ စစ္အစိုးရက သေဘာတူမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ေျပာ တာေတာ့ အၾကံေပးတာကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အၾကံေပးသူက သူ႔အၾကံ အလုပ္မျဖစ္လို႔ အေလ်ာ္ျပန္ေပးရ တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးမရိွပါ။

ေနာက္တခ်က္ကလည္း စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳ ထားၿပီး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပးအယူ မလုပ္ခ်င္လို႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ညီၫြတ္ေရးဆိုတာ လုိတာအမွန္ပါပဲ။ အာဖရိကစကားပံု တခုရိွပါတယ္။ ပင့္ကူေလးမ်ား ညီၫြတ္ေသာအခါ ပင့္ကူအိမ္အေျမာက္အမ်ား ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ရက္လုပ္ၿပီး ျခေသၤ့ႀကီးကို ပင့္ကူအိမ္အတြင္း လွဲခ်ေထာင္ဖမ္းႏုိင္လုိက္ တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအဆို ဒီလိုစကားမ်ဳိးေတြဟာ လူေတြကို စိတ္ခြန္အားျဖစ္ဖို႔ အတုယူ ေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေရွးလူမ်ားထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ညီၫြတ္ေရးရဖို႔ ေဆာင္႐ြက္ရတာ တ ကယ္မလြယ္ပါဘူး။

အျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္လိုရိွမလဲ မသိပါ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း ျဖစ္စဥ္မွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ အ သည္းႏွလံုးကို ေအာင္ျမင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဦးေဆာင္မွ ညီၫြတ္ေရးကို ေဆာင္႐ြက္ရတာ ပိုမိုေခ်ာ ေမြ႔ေစပါတယ္။ သူလို ကိုယ္လိုလူမ်ဳိးက ၀င္ေျပာတဲ့ ညီ႐ြတ္ေရးဟာ လက္ေတြ႔မွာ အရာထင္ဖို႔ အလြန္႔အလြန္ အခြင့္အေရး နည္းပါးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုလူမ်ဳိးက ညီ႐ြတ္ေရးကို အတုိင္းအတာတခုအထိ တည္ ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တာဟာ သူက ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေအာင္ဆန္းကို လူေတြက ယံုၾကည္ကိုးစားလို႔ ျဖစ္ပါ တယ္။

အဲတာကိုလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေကာင္းေကာင္းသိေနေတာ့ အခုေခတ္မွာ ေဒၚစုကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဆင့္အလုိက္ ေနရာအလုိက္ အေရးပါတဲ့ လူၾကည္ညိဳတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထား လုိက္ပါတယ္။ ညီၫြတ္ေရးတည္ေဆာက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း နည္းသြားေအာင္ ပိတ္ဆို႔လုိက္တာပါ။ တခ်ိန္တည္း မွာလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းေတြ အားနည္းသြားေအာင္ ေခ်မႈန္းတဲ့သေဘာလည္း သက္ေရာက္သြားပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ညီ႐ြတ္ေရးတခုထဲ သာမက အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္တင္းႏုိင္ဖို႔လိုပါ တယ္။ ထို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရအတြက္၊ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ျဖည့္တင္းေနဖို႔ မျပတ္လိုပါ တယ္။ အဲသလို ျဖည့္တင္းႏုိင္တာေတာင္မွ တၿပိဳင္တည္းမွာ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ လိုအပ္သလို ေဆာင္ ႐ြက္ႏုိင္ဖို႔ အေျခအေနေပးမေပး ဆိုတာမ်ဳိးကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မရပါဖူး။ ကုိယ့္ျပည္တြင္း အေျခအေန၊ ေဒ သတြင္းအေျခအေနနဲ႔ ကမၻာ့အေျခအေနမ်ားအားလံုး အက်ဳံး၀င္ပါတယ္။

ကိုေအာင္ႏုိင္ဦးနဲ႔ ကိုညိဳအုန္းျမင့္တို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး တင္ျပၾကတဲ့အခါမွာ တုိင္းျပည္ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတ နာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) ကာလေလာက္တုန္းက အဲသလို သိခဲ့ရင္ နားလည္ခဲ့ရင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အၾကံေကာင္းမ်ား ေပးႏုိင္ခဲ့မွာပါ။ ဒါေတာင္ ကာလအေျခအေနက သူတို႔သိတဲ့အတုိင္း အၾကံေပးဖို႔ တင္ျပဖို႔ အခြင့္သာဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုိက္ပါေဆာင္႐ြက္မွာလား (သို႔) ကုိယ့္ အၾကံေပးမႈဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြအထိေပါက္ေရာက္ဖို႔ အေျခအေနကေပးရဲ႕လားဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ ဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္ေပးတဲ့အၾကံဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အေျခအေနနဲ႔ ေရာကိုက္ရဲ႕လားဆိုတာလည္း သိဖို႔လိုပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္က်မွ အာဏာကို ခြဲေ၀ယူဖို႔ေျပာရင္ စစ္အစိုးရကိုယ္၌ကေကာ လက္ခံပါ့မလားဆိုတာ လည္း အေလးအနက္ စဥ္းစားစရာပါ။

ေနာက္ဆံုးတခ်က္အေနနဲ႔ အၾကံေပးလိုတာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားအားလံုးမွာ တုိင္းျပည္ေကာင္း က်ဳိးအတြက္ တာ၀န္ရိွပါတယ္။ ငါက ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းက မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေနသာႀကီးလို႔ မစဥ္း စားသင့္ပါဘူး။ ငါက ေလ့လာသူသာျဖစ္တယ္။ ငါကေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္သာျဖစ္တယ္။ ငါကေတာ့ အဲန္ဂ်ီအို သာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေျပာသမွ် သင္းတို႔ နားေထာင္ေပေရာ့ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိး မထားအပ္ပါ။

တကယ့္ညီၫြတ္ေရးကို လိုလားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္ေႏွာင္းတယ္မရိွပါ။ ညီၫြတ္ေရးကို အားျဖစ္ ေစတဲ့ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈေတြ၊ အၾကံေပးမႈေတြ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈေတြကို စနစ္တက် မာန္မာနကင္းကင္းနဲ႔ ေဆာင္ ႐ြက္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အသံကို လူေတြက တေလးတစားနဲ႔ နားေထာင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း(လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၇၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္