ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ … (ကဗ်ာ)

ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ …

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ဟုိး ခပ္ေ၀းေ၀း …
ႀကီးေကာင္၀င္စ အသံေလးမွာ
ျပန္စရာ အိမ္မရွိရွာဘူး အေမရယ္
ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ
အကုသိုလ္ပန္းေတြ ေ၀ပံုကလည္း
အဖူးေပၚ အၫြန္႔တက္
တပ္မက္စရာပါလား အေမ
သံသရာေတးခ်င္းေလးေတြက စီစီ
ပုရစ္ကေလးလို သားက ျမည္လို႔ေပါ့
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမရယ္
သားဘ၀ဟာ
ေျမေငြ႔ပ်ံ ညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

သားေလ
သူ႔ကိုယ္ပိုင္အသီးေတြ
ၫႊတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပိုးထားရေပမယ့္
ေပ်ာ္ရွာတဲ့
ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးကို
အားက်မိတယ္။

အေမရယ္
ေလေတြထန္ေနေလေလ
သားမွာ ေၾကကြဲရေလပါပဲ
မိုးဦးအက်ေစာမယ္ဆိုတာလည္း
တကယ္ေတာ့
ေလာကဓံတရားပါလား
အိပ္စရာမရွိတဲ့ ညေတြမွာ
မိုးေတြသိပ္ၿပီး႐ြာတာပဲ အေမရယ္။

အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္
မိုးေရေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲနစ္လို႔
အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ့ပါၿပီ အေမ။

ဆံုး႐ံွဴးမႈသစ္႐ြက္ေတြ မ႐ႈမလွနဲ႔
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြတဲ့လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ့သားက ကဗ်ာဆရာေလ အေမရဲ႕။

တကယ္ေတာ့လည္း အေမရယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
ဒဏ္ခံႀကိဳးေလး တစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ၊
အေမရယ္
ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ
အေမ့သား ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ
အျပစ္ရွိပါသလား အေမ
သားရဲ႕ အခ်စ္မွာေလ
ေဟာဒီကမၻာႀကီး နစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
စစ္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အေမရယ္။

ခုေတာ့
တျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ့ အသံကေလးကို
ေခါင္းအံုးအိပ္မိလို႔
အၾကင္နာအမဲ့ဆံုး ဆုလာဘ္ကို
သားရခဲ့ပါတယ္။

အေမ မသိဘူးလား
လူေတြရဲ႕ အျပံဳးမွာ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါတယ္ အေမရဲ႕။
ဧည့္ခန္းနဲ႔ အက်ႌေကာင္းမွ
ဆက္ဆံတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ သေဘာထားကို
သား တူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္အေမ။

အေမရယ္
တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့
အရာရာဟာ
လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ။

သားမွာေတာ့
ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလို႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ့ ညရယ္လို႔ မရခဲ့ဖူးဘူး။

သားရဲ႕ ‘ဘီး’ ကေလးဟာေလ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ပါးလွပ္ေနသလဲဆိုေတာ့
ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္
ဘီးက ထေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္ အေမ။

အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ
ေန႔စဥ္ခုန္ခုန္ခ်ေနရတဲ့ ဘ၀ခရီး
အခမဲ့ညေတြ သိပ္ၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ
အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလို႔လဲ။

အေမ
အဆုတ္က ၾကပ္ခုိးစြဲ မီးဖိုေခ်ာင္
ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း
ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီးထထေတာက္တာ ျမင္ရ
အေမရယ္
အတြင္းလူမမာတစ္ေယာက္ပါ။

ဒါေပမယ့္
သစ္သားဘတ္စ္ကားအိုႀကီး ခိုစီးလို႔
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့စကီးဆိုတဲ့
လူလည္း ပါတယ္ေလ
လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူတဲ့လူလို႔
လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ့ သားမိတ္ေဆြေပါ့။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ၿပိဳလဲခဲ့ပါသလဲ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ
သမၼာေဒ၀ေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ့လဲ
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေမးရင္းေပါ့
မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေသာမၿဂိဳလ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား
ဘ၀ကို ျဖစ္ညႇစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
လိေမၼာ္သီးေလးမွာ
အခ်ဳိရည္က်န္ေသးတယ္
အို …
အသည္းႏွလံုးထဲမွာ
ပန္းေတြ အရမ္းပြင့္တာပဲ အေမရယ္။

ကုတ္အက်ႌ၀တ္ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းရာသီရယ္
မီးလွ်ံကင္းမဲ့တဲ့ မီးလင္းဖိုႀကီးရယ္
ႏွင္းစက္ေတြကို အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ့
ျမက္ပင္ကေလးရယ္
လမင္းကို
ျပည့္ျပည့္၀၀ တုိက္႐ုိက္ျမင္ခ်င္တဲ့ အျပံဳးရယ္
အေနအထိုင္မတတ္တဲ့
ေရပန္းတိုင္ကေလးရယ္
မိုက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္
မၾကာခဏ
လူလိမ္ခံရတဲ့
ရင္ထဲက ၾကယ္ျပာေလးရယ္
နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္ရွာတဲ့
အေပ်ာ္ေလးရယ္
သားလက္ဖ၀ါးထဲမွာ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလို႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့
သားဘ၀ေလးရယ္
အေမ့သားမွာ ပိုင္ဆုိင္ပါတယ္။

ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္
အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ့ အိပ္ရာစစ္စစ္မွာ အိပ္ခ်င္တယ္
ေျခေထာက္ေတြကို မီးဖိုအေငြ႔ေပးခ်င္တယ္
ဗမာပရေဆးသန္႔သန္႔ ေသာက္ခ်င္တယ္
ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီလုိ
အေမ့မ်က္လံုးအေရာင္ကို မြတ္သိပ္မိပါတယ္
ေတေပေလလြင့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သားကို
ဂ႐ုဏာသက္ျမဲသက္တဲ့ အေမ့အၾကည့္ေလ။

အေမရယ္ …
အေမ့ဆိပ္ကမ္းမကပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့
သားသေဘၤာေလ အေမရဲ႕
က်ေနာ္ ႐ိုးသားခဲ့ပါတယ္အေမ
ဤသို႔ပင္ ပဲ့တင္ပါလိမ့္မယ္။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္