အသံထြက္ညံ့ညံ့နဲ႔ ကံၾကမၼာ (ကဗ်ာ)

အသံထြက္ညံ့ညံ့နဲ႔ ကံၾကမၼာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

တည္ၿငိမ္တဲ့ ေန႔နံေတြမဟုတ္
စိတၱကာရကၿဂိဳဟ္ဆိုတဲ့ ငနဲကလည္း
ေခ်းက်ရာေပ်ာ္
ဘာေတြကိုမ်ား
အခ်င္းခ်င္း ေခၚထူးေနၾကတာလဲ
ဘာလဲ
ပြဲေတာ္ေတြကို ထားခဲ့ရမွာလား
ဘာလဲ
ဂ်က္လန္ဒန္ကို ထားခဲ့ရမွာလား
ဘာလဲ
အနႏၱသူရိယရဲ႕ ကဗ်ာကို ထားခဲ့ရမွာလား
ဘာလဲ
မ်က္ရည္စစ္စစ္ေတြကို ထားခဲ့ရမွာလား
သြားစမ္းပါ၊
ေသျခင္းတရားကလြဲၿပီး ဘာမွမဆန္းတဲ့
ဒီကမၻာေလာကဆိုတဲ့ ေသတၱာႀကီးထဲမွာ
လူ႔ဘ၀ဆိုတာကလည္း
ၾကည့္ေလ …
ဥ(အု)ကေနပဲ ေပါက္ဖြား ေပါက္ဖြား
အေပါက္ကေနပဲ ေပါက္ဖြား ေပါက္ဖြား
အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ အို္င္းအနာႀကီးပါ
တီ႐ႈပ္ေထြး ၀က္စာက်င္းထဲ ၀က္ေတြေပ်ာ္
အားလံုးဟာ
တြန္႔လိမ္႐ႈပ္ေထြးၿပီး ေကာက္ေကြ႕
ညစ္ေပေပ်ာ္႐ႊင္ သံေ၀ဂ ၀တ္ေကာင္းစားလွနဲ႔
ေသျခင္းတရားကလြဲၿပီး ဘာမွမဆန္းတဲ့
ဒီကမၻာေလာကဆိုတဲ့ ေသတၱာႀကီးထဲမွာ
ဦးေႏွာက္ကို ေဖာက္ခ်ေပးလုိက္ေပမယ့္
ဘာမွမရ
မိမိကိုယ္မိမိ လိမ္ညာတဲ့ ပံုဖမ္းၾက
ယုတ္မာၾက
ယုတ္မာျခင္းကို သင္ၾကားၾက
အရာအားလံုး တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြ႕ၿပီး
အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ
နံနံေစာ္ေစာ္ေတြခ်ည္းပဲ
ထိုင္ေနရင္း ဒံုးေျပးထားရသလိုေမာ
ေမာၿပီရင္း ေမာေနရ အေမာႀကီးနဲ႔
ဘ၀ကို မေအးခဲလြန္းေအာင္ ပံုျပဳရတာကိုက
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ ၾကာမယ္
အသည္းႏွလံုးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း
မိုင္ေလးဆယ္ေလာက္ ေ၀းကြာတယ္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးကိုပဲ
မတ္တပ္က ၿပိဳၿပိဳလဲလိုက္လာေန
ေလာကဓံ ဒန္းေလာ့ေမြ႕ရာေပၚ
ကံၾကမၼာေတြ အေပ်ာ္မယားနဲ႔ ေႏွာၾကလို႔မို႔
ေသာတာ႐ံုေတြ သားစပ္ခံရ
ဘ၀ျပည္တည္နာေတြသာ
ဒါစြမ္းႏိုင္ရဲ႕
အေရခြံေတြ ဖ်ားေယာင္းခံလိုက္ရၿပီ
အနာဂတ္တစ္ခုခုကို ရမလားလို႔
ႏိုးၾကားေနရွာသူ
အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ညေနရီကြၽန္းကေလးေရ ။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္