ေမလဟာ က်မအတြက္ တနွစ္တာမွာ အမွတ္တရ ရွိေနခဲ့တဲ့ လ တစ္လပါ။ ငယ္စဥ္က ဆိုရင္ေတာ့ ျပကၡဒိန္အသစ္ေျပာင္းတိုင္း ေမလကို အရင္ဆံုး ရွာမိပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္နွမ ၂ေယာက္က ေမလထဲ ရက္ခ်င္းကပ္ ေမြးတဲ့သူေတြမို႔ တလထဲမွာ တခါပဲေပါင္းၿပီး ေမေမတို႔က ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကို အရင္ စိတ္၀င္တစား ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕။
အခု ၂၀၀၈ ေမလကေတာ့ ျပည္သူေတြကို ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ။ က်မတို႔လည္း မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ေတြ႕ရ၊ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ၾကားခဲ့ရ။ ဒီၾကားထဲ ေမ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ ကစားပဲြတစ္ခု။ က်မကေတာ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္ မရွိတဲ့သူပါ။ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းသာ ပဓာနလို႔ မခံယူနိုိင္သူ။ ကိုယ္အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ ကစားပဲြမို႔ participate မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ က်န္တာေတြေတာ့ က်မနားမလည္ဘူးေလ။
ဒီႏွစ္ေမလထဲမွာ က်ေရာက္မယ့္ ေမြးေန႔က က်မရဲ႕ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေမြးေန႔မို႔ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားခဲ့တာ နွစ္စေလာက္ကတည္းက။ ဒါေပမယ့္ နာဂစ္နဲ႔အတူ က်မစိတ္ေတြလည္း ... သတင္းေတြၾကား၊ ပံုေတြျမင္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္ ...။ စိတ္အေတြးေတြကလည္း နာဂစ္နွိပ္စက္သြားတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ လူေတြဆီကကို မလြတ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မလည္း ျပန္လာကတည္းက ကိုယ္တတ္နုိင္သေလာက္ ကိုယ့္အနီးအနားက ကို္ယ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ ႀကိဳးစားကူညီခဲ့ပါတယ္။ ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္၊ ေက်းဇူးတင္ ခံခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္၊ ေစတနာ ေမတၱာရွိတယ္ဆိုတာ ျပခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္။ မေနနိုင္လုိ႔ပါ။ ဒါအမွန္တရားပါပဲ။ မိုးေတြ႐ြာလို႔ ကိုယ္ေတြက အမိုးအကာေအာက္မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုေတြ ပ်က္စီး၊ အမိုးအကာ မလံုျခံဳတဲ့ လူေတြ ... စိတ္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းေနတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ ေသြးခ်င္းေတြ။ ဟုတ္ပါတယ္ ...။ အရင္ကတည္းက ဒါေတြ ရွိေနခဲ့မွာပါ။ အမွန္၀န္ခံရရင္ ကိုယ္မတတ္န္ုိင္လို႔ ဥေပကၡာျပဳခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္။
ဒီတခါေမြးေန႔မွာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖုန္းဆက္တာနဲ႔ ဖ်ာပံုသြားဖို႔ အခြင့္ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔သြားဖို႔ စဥ္းစားေနတာေတာ့ စျဖစ္ၿပီးကတည္းပါပဲ။ အေျခအေန မေပးတာနဲ႔ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ႀကိဳသိမထားခဲ့လို႔ ကမန္းကတန္း သင့္ေတာ္မယ့္ ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ၿပီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ကားက လူကလည္း ၂ ေယာက္တည္းပါတာမို႔ အစစ္အေဆး မခံခဲ့ရပါဘူး။ တနဂၤေႏြမို႔လို႔ သြားတဲ့ ကားတန္းေတြ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်မတို႔ ထြက္တာေနာက္က်လို႔ တခ်ဳိ႕က ျပန္ေတာင္လာၾကပါၿပီ။ အေပၚအက်ႌဗလာနဲ႔ အမ်ိဳးသားေလးေတြေတြ႕ေတာ့ .... ေအာ္... အက်ႌေတာင္ ခြၽတ္လွဴခဲ့ရေလာက္ေအာင္ သဒၶါတရားေတြ ထက္သန္ေနတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ။ ကိုယ္မွ မေတြ႕ေသးတာကိုး။ တကယ္တမ္း ၾကံဳရေတာ့ ... ရင္နင့္စရာပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ။ ဘယ္သူကမွ လုပ္စရာ အလုပ္ရွိရင္ အလုပ္ကို ပစ္ထားၿပီး သူမ်ားေပးစာ ကမ္းစာေတြကို လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာေတြ ပ်င္းေကာင္း ပ်င္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ အရေခ်ာင္တယ္ဆိုၿပီး သူေတာင္းစားလို လက္ျဖန္႔ေတာင္းခံေနရတဲ့ ဘ၀ကို ဘယ္သူက လိုခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးေလ...။
တခ်ိဳ႕က ရည္စူးထားတဲ့ ေနရာက တစ္ေနရာ။ မေရာက္ေသးေပမယ့္ ဒီလို ဒုကၡသည္ေတြ လမ္းမွာ ျမင္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္။ ကားေပၚက ပစ္ခ်ၾကတယ္။ ဒါကလည္း ထိန္းသိမ္းနုိင္စြမ္းနည္းတဲ့ လူေတြလည္း ဒီထဲပါမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ ရေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လို႔ပဲလို႔ က်မျမင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ႏွိမ့္ခ်ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။
ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္လို႔ ...။ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္ကေတာ့ အဆိုးဆံုးပဲ ထင္တယ္။ က်မသြားတဲ့ ျမင္ခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္မွာပါ။ က်မတို႔က ဖ်ာပံုကို သြားတာပါ။ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ ဟုိေမး သည္စမ္းနဲ႔ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ၿမိဳ႕ေပါ့။ တကယ္ဆို က်ိဳက္လတ္ဆိုတာ က်မအဖြားေတြရဲ႕ ဇာတိ။ ဒါေပမယ့္ က်မတသက္ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ ေရာက္နင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဆက္သြယ္။ သူတို႔က ေလွဆိပ္ေရာက္ေနၿပီဆိုလို႔ လိုက္သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔က ကားသံုးစီးနဲ႔ လူေေတြ ပစၥည္းေတြ အျပည့္နဲ႔ပါ။
နာဂစ္ကေတာ့ လာလည္သြားတာ ခဏပါပဲ။ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြေတာ့ ေျပာင္းဆန္ကုန္ၾကပါတယ္။ လူကို လူလို႔ ျမင္တတ္ၿပီး တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးပါပဲ။ နဂိုထဲက ဒီလိုေနထိုင္ စားေသာက္ေနတာပဲ၊ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ သူ႔ထုိက္နဲ႔သူ ခံရတာပဲလို႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ေနနိုင္ေလၾကမလား။
ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မွ်ေ၀ခံစားမႈေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္ဆုိးထဲက ျမင္ေတြ႕ရလိုက္ရတဲ့ ပီတိေလးေတြအတြက္ က်မ ၀မ္းသာမိပါတယ္။
လူေတြကေတာ့ မဲေပးဖို႔ထက္ တတ္အားသမွ် လွဴဖို႔ ေ၀မွ်ဖို႔ စဥ္းစားေနၾကပါတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ တနိုင္တပိုင္ ေ၀မွ်ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အျမတ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ အေခ်ာင္သမားမ်ားရဲ႕ အက်င့္ဆိုးေတြကိုလည္း မျမင္ခ်င္အဆံုး ေတြ႕နိုင္ပါတယ္။ အားနည္းတဲ့သူေတြကို ကူမတဲ့ သူေတြ ေတြ႕ရသလို သူမ်ားေတြရဲ႕ အလွဴကို ပိတ္ပင္တဲ့သူေတြ၊ ျဖတ္စားတဲ့ သူေတြကလည္း ရွိေနေသးပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေ႐ြးၾကတာပဲ ေနမွာပါ။
အဆိုးထဲက အေကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်မတို႔ ျပည္သူေတြ ေ၀မွ်တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ျပန္ျမင္လာရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီဒုကၡကို ခံစားလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ပိုမိုျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေရဆိုလည္း မွ်သံုး၊ အစားအေသာက္ဆိုလည္း မွ်ေ၀၊ အ၀တ္အစားေတြဆိုလည္း တတ္နုိင္သေလာက္ ေ၀မွ်ေနၾကတာေတြ ေတြ႕ေနၾကရတဲ့အတြက္ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြဟာ ျခစားၿပီး ပ်က္မသြားေသးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ သာယာ၀ေျပာတဲ့ ျမန္မာျပည္သစ္ႀကီးကို တေန႔ေတာ့ ...။
Posts
No comments:
Post a Comment