ငါတို႔ကို ဧရာ၀တီ ျပန္ေပးပ (ေအာင္ေမာ္ဦး)

နာဂစ္ေရ ...
မင့္ ခံတြင္းထဲ ငံုခဲထားတဲ့
ငတို႔ ေသြးခ်င္းသားရင္းေတြ ျပန္ေပးပ
ငတို႔ စပါးက်ီႀကီး ျပန္ေပးပ
ငတို႔ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚႀကီး ျပန္ေပးပ
ငတို႔ ဧရာ၀တီႀကီး ျပန္ေပးပ။

က်ေနာ့္ ဇနီးသည္က ဘိုကေလးဇာတိ။ ဘိုကေလး၌ သူ၏ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား ရွိသည္။ ဘိုကေလး၌ သူတို႔မိသားစုပိုင္ အိမ္ကေလး တလံုး၊ ျခံကေလး တ၀ုိင္း၊ လယ္ကေလး တကြက္၊ ႏြားကေလး တရွဥ္း၊ က်ီကေလး တလံုး စသျဖင့္ ဇာတိရနံ႔ဟု ေျပာ၍ရႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ရွိသည္။ အိမ္၌ အတူေနၾကသူမ်ားသည္လည္း ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး ဇာတိ သားမ်ားခ်ည္းျဖစ္၍ သူတို႔၏ မိသားစု အားလံုးသည္လည္း နာဂစ္၏ ခံတြင္း၊ နာဂစ္၏ စက္ကြင္းႏွင့္ လမ္းသင့္ေလရာ၌ …။

မည္သူ႔မွ် ေမး၍မရ၊ မည္သည့္ဖုန္းမွ် ဆက္၍မရသျဖင့္ ေသာကေရာက္ေနၾကသည့္ ဇနီးသည္ႏွင့္ အိမ္ရွိလူမ်ား၏ အျဖစ္သည္ တခုခုကို သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပစြာျဖင့္ အပူတျပင္း ႀကိဳးပမ္းေနေသာ္ျငား တကယ္တမ္း သိရမည့္ အေျဖကိုမူ ၾကားရဲၾကပံုမရ။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရ အနီးစပ္ဆံုး အေျဖတခုကိုမူ အဆိုးဆံုးအထိ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပံုေတာ့ရသည္။

သည္လိုအစိုးရမ်ဳိးႏွင့္ သံသရာ တခရီးတည္း သြားေနရသည့္ တိုင္းျပည္သည္ ကံဆိုးလွ၍ တိုင္းသူျပည္သူမ်ားသည္လည္း ကံဆိုးလြန္းလွေပသည္ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ သိန္းႏွင့္ ခ်ီေသ၍ သန္းႏွင့္ခ်ီ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ေစမည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစိုးရသည္ လက္တ၀ါးစာမွ်ရွိသည့္ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးတခုျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုကို မည္ကာမတၱ သေဘာ အသိေပးခဲ့သည္။ ထို႔အတူ မည္သည့္ အေရးယူ ေဆာင္႐ြက္မႈကိုမွ်လည္း အေလးထား မလုပ္ေဆာင္ခဲ့။
မင္နီသားထားသည့္ ဤျဖတ္ပိုင္းေလးကို http://www.ireport.com/docs/DOC-20548 ၌ ဖတ္လိုက္ရသည္။ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံမွလည္း မုန္တိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို မုန္တိုင္း မက်ေရာက္မီ အနည္းဆံုး တပတ္ခန္႔ ေစာ၍ (၃)နာရီျခား တႀကိမ္ စစ္အစိုးရထံ အသိေပးခဲ့သည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည္ကိုလည္း ဖတ္႐ႈလိုက္ရသည္။

အကယ္၍ “မုန္တိုင္းအႏၱရာယ္ အထူးသတိေပး ေၾကညာခ်က္” ဟူ၍ သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုး၌ စာလံုးမည္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ျပ၍ ေရဒီယုိႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ နာရီမလပ္ ထုတ္လႊင့္ေၾကညာၿပီး ရပ္ကြက္တိုင္း၌ ဥၾသဆြဲ သတိေပးခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ...။ အကယ္၍ မုန္တိုင္းဗဟုိခ်က္က်ရာ အရပ္ေဒသမ်ားမွ ျပည္သူမ်ားကို ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနရာခ်ထားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ …။ အကယ္၍ က်ီမ်ားႏွင့္ ဂုိေထာင္မ်ားထဲရွိ ဆန္၊ စပါးမ်ားႏွင့္ မ်ဳိးစပါးမ်ားအား ေ႐ႊ႕ေျပာင္း သိုေလွာင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ...။ အကယ္၍ မဲ႐ံုမ်ားအစား ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ေနရာခ်ထားေရး စခန္းမ်ား လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဖြင့္လွစ္ထားရွိ ေပးခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ …။ အကယ္၍ ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရမ်ား၊ အစိုးရ မဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ား၏ အကူအညီကို ရယူ၍ မုန္တိုင္းအႏၱရာယ္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ထားေပးခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ …။

သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရသည္ ျပည္သူလူထုကို လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားခဲ့သည္။ တနာရီ မိုင္ ၁၂၀ ႏွင့္ ၁၆၀ အၾကားဟု ေျပာရမည့္ အစား တနာရီ မိုင္ ၄၀ ႏွင့္ ၄၅ မိုင္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ နီးရာဓား ေၾကာက္ၾကရသည့္ ပညာရွင္မ်ားထဲ၌ မိုးေလ၀သ ပညာရွင္မ်ားလည္း ပါ၀င္ၾကလိမ့္မည္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုကိစၥသည္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အတိဒုကၡ ေရာက္ၾကရမည့္ “မဟာကပ္ဆိုက္မႈႀကီး” ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ ကြၽမ္းက်င္ရာ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳရာ ပညာရပ္ျဖင့္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားသည့္ (သို႔) ႏိုင္ငံတကာပညာရွင္မ်ား ေပးပို႔ဖလွယ္ထားသည့္ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားကို တရား၀င္ထုတ္ေဖာ္ တင္ျပခြင့္မရလွ်င္ အျခားနည္းလမ္း တခုခုကိုသံုး၍ လူအမ်ားသိေအာင္ မုခ်ႀကိဳးပမ္းသင့္ပါသည္။ ယေန႔လို သတင္းႏွင့္နည္းပညာ ထြန္းကားသည့္ ေခတ္၌ ပို၍ပင္ လြယ္ကူပါသည္။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ရန္လည္း မလိုသလို၊ အသက္စြန္႔ရန္လည္း မလိုပါ။ မီဒီယာမ်ား၊ ဘေလာ့ဂါမ်ားမွတဆင့္ လူထုဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္းတခုခုကို အသံုးျပဳ၍ (အမည္ မေဖာ္ဘဲ) အလြယ္တကူ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပညာရွင္မ်ားသည္ အျဖစ္မွန္ကို ထိန္ခ်န္ဖံုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွားမ်ားကို လူအမ်ားအား ျဖန္႔ေ၀ျခင္းဟူသည့္ လုပ္ၾကံမႈႀကီးတခုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားနည္းတူ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကပါသည္။

ျမန္မာျပည္၏ စပါးက်ီဟု ေျပာစမွတ္ျပဳရသည့္ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ေဒသႀကီးတခုလံုး ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့ၿပီ။ ထိုေဒသႀကီးရွိ လယ္ ေျမဧကေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္သုဥ္းသြားၾကၿပီ။ ထိုေဒသႀကီး၌ ဓားမဦးခ် ေနထိုင္၍ ဆန္စပါးစိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္ေပးေနသည့္ လယ္သမား မိသားစုႀကီးမ်ား ပ်က္သုဥ္းသြားၾကၿပီ။ ထိုလယ္သမားမ်ား၏ အသက္သခင္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရသည့္ ကြၽဲႏြား သတၱ၀ါမ်ား ပ်က္သုဥ္းသြားၾကၿပီ။ ထိုလယ္သမားမ်ား စုေဆာင္း သိုေလွာင္ထားသည့္ မ်ဳိးစပါးမ်ား ပ်က္သုဥ္းသြားၾကၿပီ။

ဤအရပ္ ဤေဒသ၌ စပါးက်ီႀကီးတခု ျပန္ျဖစ္လာေစရန္ အနည္းဆံုး (၅)ႏွစ္မက စနစ္တက် ႀကိဳးပမ္းမည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ် ရႏုိင္ပါမည္ေလာ မေျပာတတ္။ ကပ္မဆုိက္မီကတည္းက ငတ္ေနႏွင့္သည့္ တိုင္းျပည္တျပည္အဖို႔ ကပ္ဆိုက္ၿပီးေနာက္ ပို၍ ငတ္ၾက ျပတ္ၾကမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ ဆန္ေရစပါး ရွားပါးမႈႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ ျပတ္လပ္မႈဒဏ္ကို လာမည့္ သံုးေလးငါးႏွစ္မက အလူးအလဲ ခံၾကရေပလိမ့္မည္။ ေကာသြားသည့္ လယ္မ်ား၊ ကြင္းဆက္ျပတ္သြားသည့္ လယ္သမား မ်ဳိးဆက္မ်ား၊ မ်ဳိးတုန္းသြားသည့္ မ်ဳိးစပါးမ်ား၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ ကြၽဲႏြားမ်ားႏွင့္ လယ္လုပ္ကိရိယာမ်ား စသျဖင့္ ေဖာ္ျပ ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္သည့္ ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားအား ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီႏွင့္ နည္းပညာ အကူအညီတို႔ကို သာမက အလြန္အေရးပါ သည့္ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ အကူအညီကို မရရွိပါဘဲႏွင့္ မည္သို႔မွ် တည္ေဆာက္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီး၌ ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ားကလည္း မိမိတို႔ႏွင့္ ေသြးသားေတာ္စပ္မွ မဟုတ္ လူသားခ်င္း စာနာသနားစိတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္တို႔ျဖင့္ လွဴၾကတန္းၾကသည္။ မိမိတို႔ေရာက္ရွိရာ ႏိုင္ငံရွိ ဘာသာေရးအဖြဲ႔ မ်ားမွတဆင့္ လွဴၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔မ်ားမွတဆင့္ လွဴၾကသည္။ လူမႈေရးအဖြဲ႔မ်ားမွတဆင့္ လွဴၾကသည္။ ကုလသမဂၢ မွတဆင့္ လွဴၾကသည္။ အစိုးရမဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔မ်ားမွတဆင့္ လွဴၾကသည္။ ထူးျခားသည္မွာ မည္သူမွ် ျမန္မာသံ႐ံုးမ်ားသို႔ သြား၍ သံအမတ္ႀကီးမ်ားထံ အလွဴေငြမ်ား ထည့္၀င္ၾကသည္ဟူ၍ မၾကားမိျခင္းပင္။

ႏုိင္ငံတကာမွ ေလယာဥ္ႀကီးငယ္မ်ား၊ သေဘၤာႀကီးငယ္မ်ားျဖင့္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ပို႔ေဆာင္ေပးေနသည့္ လူသားခ်င္း စာနာသည့္ အကူအညီမ်ားသည္ လတ္တေလာ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရရွာသည့္ မေသမေပ်ာက္ ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားအတြက္ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အရသာမက စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အရပါ အထူးတလည္ကို အေထာက္အကူ ျပဳေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရသည္ ဤအကူအညီမ်ား (ပစၥည္းမ်ား သက္သက္)ကိုသာ လက္ခံ၍ ကပ္ေဘးဒုကၡ ႀကီးငယ္ဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ားအား လက္သင့္လည္း မခံသလို ၎တို႔ႏွင့္လည္း ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈ မျပဳလုပ္မည္ကို အထူးစိုးရိမ္မိရေပသည္။

စစ္တပ္သာလွ်င္ တိုင္းျပည္ခ်စ္သည္ဟူသည့္ စိတ္ကူးတထြာတမိုက္ျဖင့္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို စစ္သားမ်ားခ်ည္း လုပ္၍မရ။ ကယ္ဆယ္ေရး ဌာနမ်ားခ်ည္း လုပ္၍မရပါ။ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အရပ္သူအရပ္သားမ်ား ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကမွ ရႏိုင္ေပမည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ အားကစားသမားမ်ား၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ကုန္သည္ ပြဲစားမ်ား၊ လက္လုပ္လက္စားမ်ား စသျဖင့္ နယ္စံုပယ္စံုမွ လူစံုတက္စံု အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္မွရေပမည္။ မ်ားမ်ားႏွင့္ ျမန္ျမန္လုပ္မွသာ ကူးစက္ေရာဂါ အပါအ၀င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း ေပးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ NLD အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားအားလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူညီေဆာင္႐ြက္ခြင့္ ေပးရေပမည္။ လူမႈအသင္းအဖြဲ႔မ်ား ထူေထာင္ခြင့္ႏွင့္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ မုခ်ခြင့္ျပဳေပးရေပမည္။

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အေရအတြက္ကို တိတိက်က် စာရင္းျပဳစုႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေသာ္လည္း ခန္႔မွန္းေျခ စာရင္းမ်ားအရ (၃)သန္းမွ (၅)သန္းအထိ ရွိႏုိင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အကယ္၍ (၅)သန္းမွ်ရွိ၍ တဦးလွ်င္ တေဒၚလာစီ ထည့္၀င္စုေဆာင္းၾကသည္ ဆိုပါစို႔။ တလလွ်င္ ေဒၚလာ(၅)သန္းမွ်ရွိမည့္ ရန္ပံုေငြသည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အေနျဖင့္ “ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ရန္ပံုေငြ” ဟူသည့္ ရန္ပံုေငြ စနစ္တရပ္ကို ထူေထာင္ႏုိင္ၾကမည္ဆိုပါက မုခ်ပင္ အက်ဳိးရွိေပမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုရန္ပံုေငြကို ယခုလို ကပ္ဆုိက္မႈႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာပါက အသံုးျပဳရန္ႏွင့္ (စစ္အစိုးရလြန္) အနာဂတ္ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကိစၥရပ္မ်ား၌သာ အသံုးျပဳရန္ဟူသည့္ ဦးတည္ခ်က္မ်ဳိးျဖင့္ ထူေထာင္ထားရွိမည္ဆိုလွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ၏ေလာ။

အခြန္ေပးေဆာင္ရသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ “အခြန္ကင္းလြတ္ေစသည့္” ရန္ပံုေငြမ်ဳိး ျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ မလိုသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ “သာေရးနာေရး စရိတ္ျဖစ္ေစသည့္” ရန္ပံုေငြမ်ဳိး ျဖစ္ေစရန္ ထူေထာင္သင့္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔မ်ဳိးကို ထူေထာင္ရာ၌ မိမိတို႔ဘာသာ ထူေထာင္ၾကျခင္းထက္၊ မိမိတို႔အသင္းအဖြဲ႔ တခုခု၏ လက္ေအာက္၌ ထားရွိၾကျခင္းထက္ ကုလသမဂၢကဲ့သို႔ေသာ ၾကားခံအဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုခု၏ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈေအာက္၌ မွတ္ပံုတင္၍ တရား၀င္ ထူေထာင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သင့္ပါသည္။ (ဥပမာ ယူနီဆက္၊ ယူနက္စကို ကဲ့သို႔ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားေအာက္၌ မွတ္ပံုတင္ ထားရွိျခင္းမ်ဳိး)

အခြန္ေပးေဆာင္ရသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ ဥပမာ အေမရိကန္၌ ျမန္မာအလုပ္သမား တေယာက္သည္ တလလွ်င္ ပ်မ္းမွ် ေဒၚလာ (၃၀၀)မွ (၅၀၀) အတြင္း အခြန္ေပးေဆာင္ရပါသည္။ ထိုအခြန္ေငြမ်ား ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ရန္ပံုေငြ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေရာက္ရွိ သြားေစေရးအတြက္ “အခြန္ကင္းလြတ္ေစသည့္” ရန္ပံုေငြမ်ဳိး ျဖစ္ေစရန္ ျမန္မာႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာ ပညာရွင္မ်ား စုစည္း၍ ညိႇႏိႈင္းလုပ္ေဆာင္မည္ဆိုက ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အလားတူ အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ မလိုသည့္ ႏုိင္ငံမ်ား၊ ဥပမာ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာအလုပ္သမား တေယာက္အေနျဖင့္ မိမိတို႔တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ တေန႔လွ်င္ ထိုင္းဘတ္ေငြ (၁)ဘတ္ႏႈန္း ထည့္၀င္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာေရး အာမခံႏွင့္ လုပ္သား အာမခံစနစ္ မရွိသည့္ ထူးျခားခ်က္အရ ၎လုပ္သားတဦး ထည့္၀င္လွဴဒါန္းေငြထဲမွ ရာခိုင္ႏႈန္းအခ်ဳိ႕ကို သာေရးနာေရး စရိတ္အျဖစ္ ျပန္လည္ အသံုးျပဳေပးရန္ လိုပါသည္။ ဤနည္းျဖင့္ အခြန္မေပးေဆာင္ရသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားရွိွ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ “သာေရး နာေရးစရိတ္ ျဖစ္ေစသည့္” ရန္ပံုေငြစနစ္တရပ္ကို ထူေထာင္ထားရွိႏုိင္ပါသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ ျမန္မာျပည္၏ အႀကီးဆံုး စပါးက်ီႀကီးတခုဟု ေျပာစမွတ္ျပဳရသည့္ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ေဒသႀကီးသည္ ကပ္ေဘးႀကီးဆိုက္၍ စံုးစံုးျမဳပ္ေနရာမွ ႐ုန္းထ၍ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္မည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္၌ ခြၽတ္ျခံဳက် မြဲေတေနရသည့္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးသည္လည္း ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ မလြဲမေသြ လုိအပ္လိမ့္ဦးမည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ ႐ိုးသားေအးေဆးစြာ ေနထိုင္လို၍ အလွဴအတန္းေဟ့ဆိုလွ်င္ ေရွ႕ဆံုးမွ ပါေလ့ရွိတတ္သည့္ က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ထူးျခားမႈမွာ ေငြေၾကးရွိသူက ေငြေၾကးလွဴ၍ ပစၥည္းရွိသူက ပစၥည္းလွဴၿပီး ဘာမွ် မရွိသူက ကိုယ္ထဲရွိေသြးကိုပင္ ေဖာက္၍ လွဴတတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ရွိသည့္ ကုိယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကို စစ္အစိုးရက အဓမၼ ပိတ္ပင္ထားခဲ့သျဖင့္ သူတို႔ချမာ ေဖာ္ျပခြင့္ မရရွာၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ႏွင့္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ေဖာ္ျပႏိုင္ေစေရးအတြက္ ျပည္ပေရာက္ ပညာရွင္မ်ား အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ အေလးထား ေဆာင္႐ြက္သင့္ေပသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ က်ေနာ္တို႔၏ ေခြၽးႏွဲစာ တက်ပ္တျပားသည္ ကပ္ေဘးႀကီး ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္၊ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ ျဖစ္ေလမည္လား မေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသား တေယာက္အေနျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံအတြက္ မိမိတတ္ႏုိင္သည့္ဘက္မွ တခုခု လုပ္လိုက္ရသျဖင့္ (သို႔) လုပ္ခြင့္ ရလိုက္ၾကသျဖင့္ ေက်နပ္မႈ ရရွိသည္ကား အမွန္၊ ပီတိျဖစ္ရသည္ကား အမွန္ပင္။ မ်က္ရည္ၾကားမွ ျပံဳးျဖစ္လိုက္သည့္ အျပံဳး …။

အို …
နာဂစ္ငဲ့
ဧရာ၀တီဟာ
ငတို႔ရဲ႕ ၀ိညာဥ္
ငတို႔ရဲ႕ မိခင္
ငတို႔ဖို႔ ဧရာ၀တီ ျပန္ေပးပ။

ေအာင္ေမာ္ဦး
ေမ၊ ၁၀၊ ၂၀၀၈