လမ္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာ

လမ္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာ
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတြင္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိသည့္ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀း၏ ခရမ္းျပာျမင္း႐ိုင္း ကဗ်ာစာအုပ္အတြက္ ေရးသား သည့္ အမွာစာကို ျပန္လည္တင္ဆက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္)

တည …။ ပုန္းခိုက်င္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေ၀းႏွင့္ က်ေနာ္ ရင္ဘတ္မီးလံႈရင္း ႏွစ္ဦးသား စကားလက္ဆံုက်ေနခဲ့သည္။ လူခ်င္းမေတြ႕သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ရင္ဘတ္ေတြ ေႏြးလို႔ေႏြးမွန္း မသိ စကားေကာင္းေနၾကသည္။ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မဲေဆာက္ႏွင့္ ေရစက္ပါပံု အတိတ္ ကားခ်ပ္တခ်ဳိ႕ကို ျပန္လည္ ဆက္စပ္ျပေနသည္။ သူဆက္စပ္ျပမွပင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ မဲေဆာက္ႏွင့္ ေရစက္ပါေနပံုက အံ့အားသင့္စရာ ျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ္ မဲေဆာက္ကို ထြက္မလာခင္ ၆လခန္႔ အလိုက ဒီလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ခရီးဆန္႔ခဲ့သည့့္ ယံုၾကည္ ခ်က္တူ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာတဦးႏွင့္ ဆံုျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ ေနညိဳခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းရင္း အေျခအေနကို တီးေခါက္ၾကည့္မိသည္။ လက္ရွိ စစ္အုပ္စုအေပၚ ျပည္တြင္းမွေန၍ စာေပစိစစ္ေရး အတားအဆီးကို ေက်ာ္ၿပီး မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာကတဆင့္ အလစ္အငိုက္ တိုက္ေနရျခင္းကို က်ေနာ္ အားမရေတာ့။ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေပေတၿပီး ျမႇဳပ္ႏွံ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္မွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစု ျပည့္လုျပည့္ခင္။ အေျပာင္းအလဲက နီးစပ္မလာဘဲ တိုင္းျပည္က ပို၍ပို၍ အေျခအေနဆိုးလာသည္။ မီဒီယာသမား တေယာက္အေနႏွင့္ ကေလာင္လက္နက္သာ ရွိသည့္အတြက္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ကီးျမႇင့္ခ်င္လွ်င္ အျပင္ထြက္၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားတိုက္ခိုက္ဖို႔သာ ရွိသည္ဟု က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္မိသည္။ ထို႔အတြက္ က်ေနာ္ စိုင္းျပင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္က မျဖစ္မေန ထြက္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူကူညီပါမယ္၊ ရသေလာက္ ဆက္လုပ္ၾကည့္ပါဦးဟု တားသျဖင့္ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာျဖစ္ခဲ့။

ဒီလိုႏွင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ၿပီး သံုးလေလာက္အၾကာမွာ ၀ဲစုပ္ခံလိုက္ရသလို က်ေနာ္ ကေသာကေမ်ာ အိမ္ေထာင္ က်သြား၏။ ကိုုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ထင္မထား။ ေဗဒင္ေဟာတတ္သည့္ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာတေယာက္က ခင္ဗ်ား ၃၅ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ကိုက်မယ္ဟု ေဟာခဲ့တုန္းကေတာင္ သူ႔ကို က်ေနာ္ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ေသးသည္။ က်ေနာ္က ေဗဒင္ယၾတာေတြကို စိတ္လည္း မ၀င္စား၊ ယံုလည္း မယံုၾကည္၍ သူေဟာတာကို ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေဟာသည့္အတိုင္းပင္ ၃၅ႏွစ္အေက်ာ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည္။ က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္မ၀င္စား၍ မဟုတ္၊ ကိုယ္ယံုၾကည္တာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မလုပ္ရမွာစိုး၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ေမြးတာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တာျဖစ္မယ္ဟု မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာက မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။

ကံဆိုး၍ပဲ ထင္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ဘက္က အယူအဆခ်င္း ေတြးပံုေခၚပံုခ်င္း ယံုၾကည္တာခ်င္း ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း။ သူတန္ဖိုးထားတာကို က်ေနာ္က တန္ဖိုးမထား၊ က်ေနာ္ တန္ဖိုးထားတာကို သူက ဘာမွန္းမသိ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး မၾကာမတင္မွာပင္ အိမ္ေထာင္ေရး ဘတ္စ္ကား မွားစီးမိမွန္း က်ေနာ္ သိလိုက္သည္။ ဤအိမ္ေထာင္ေရး ဘတ္စ္ကားကို ဆက္စီးလွ်င္ က်ေနာ္ယံုၾကည္ရာ မွတ္တိုင္ကို မေရာက္ႏိုင္ ဆိုသည္ကို ေစာေစာစီးစီးပင္ က်ေနာ္ သိလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ထိုအိမ္ေထာင္ေရး ဘတ္စကားႀကီးေပၚမွ သံုးလအၾကာတြင္ အလ်င္အျမန္ က်ေနာ္ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ဆက္လုပ္ဖို႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ ဒူးမပြန္း ေျခမက်ဳိးဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္စံ၊ ကိုယ့္တန္ဖိုးႏွင့္ ေနထိုင္သူတေယာက္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ျခင္းအေပၚ မည္သို႔မွလည္း ခံစားမႈမျဖစ္။ ပတ္၀န္းက်င္က မည္သို႔ျမင္ၾကမည္လဲ ဆိုသည္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခ်ိန္မွာ ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္မွ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ အနစ္မြန္း မခံႏိုင္။ လူဘ၀ဆိုသည္က ႏွစ္ခါျပန္ ရႏိုင္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီအတြက္ ေနရစ္ေတာ့ ေခတ္ေဟာင္းေရလို႔ပဲ သေဘာပိုက္ကာ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ခင္၀မ္းဆိုသည့္ သီခ်င္းလိုပင္ ကံၾကံဳလွ်င္ ျပန္ဆံုၾကဦးမည္ေပါ့ေလ …။

သို႔ေသာ္ မဲေဆာက္ကို ထြက္မလာခင္ ေနာက္ဆံုးလုပ္ေနသည့္ ျမားနတ္ေမာင္အတြက္ မဲေဆာက္က ပူပူေႏြးေႏြး ျပန္လာသည့္ ကိုေအာင္ေ၀းက ‘မဲေဆာက္’ အမည္ရွိ ကဗ်ာတပုဒ္ လာေပးသည္။ သူက ေဒၚစမ္းစမ္းေအာင္၏ ဘုရားဖူးကားႏွင့္ မဲေဆာက္ကို အလည္လိုက္သြားၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူသည္ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးေတြကို အသည္းအသန္ ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကဗ်ာကို က်ေနာ္ဖတ္ၿပီး ႀကိဳက္၍ ေနာက္ဆံုး ထုတ္ေ၀ျခင္းျဖစ္မည့္ ျမားနတ္ေမာင္တြင္ ထည့္သံုးထားသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္ မျဖန္႔ခင္မွာပင္ က်ေနာ္ မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာသည္။ အဲဒီညက သူႏွင့္ ရင္ဘတ္မီးလံႈရင္း သိရသည္မွာ သူလည္း ‘မဲဇာ၊ ေ႐ႊလီ၊ မဲေဆာက္’ အမည္ရွိ မဲေဆာက္အမည္ပါ ခရီးသြားအက္ေဆးမ်ား (၂) စာအုပ္ကို စာေပစိစစ္ေရး႐ံုး တင္ထားတုန္းပင္ ရွိေသးသည္၊ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈ ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးရသည့္အတြက္ စာအုပ္ မထြက္လိုက္ရခင္မွာဘဲ မဲေဆာက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာရသည္ဟု သူက ဆက္စပ္ျပသည္။ သူေျပာျပမွ သူႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ မဲေဆာက္ေရစက္က အံ့အားသင့္စရာ ျဖစ္ရေလသည္။

ေျပာရလွ်င္ ကိုေအာင္ေ၀းသည္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု မတိုင္ခင္ ၁၉၈၆-၈၇ ေလာက္က က်ေနာ္တို႔၏ ကဗ်ာဟီး႐ိုးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆိုသည္မွာ အဲဒီတုန္းက ေတာင္ငူရွိ က်ေနာ့္မိဘမ်ား၏ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ မၾကာမၾကာ ဆံုျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိုမ်ဳိးတင့္ (ယခု လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေရာက္ ကဗ်ာဆရာၿငိမ္းေ၀)၊ ကဗ်ာဆရာ မင္းၫြန္႔လိႈင္ႏွင့္ က်ေနာ္ ျဖစ္သည္။ ကိုမ်ဳိးတင့္ဆိုလွ်င္ ကိုေအာင္ေ၀း ကဗ်ာေတြကို ခေရဇီျဖစ္လြန္း၍ ကေလာင္နာမည္ကိုပင္ ‘ေ၀းေအာင္’ဟု ေပးဖူးသည္။ ကဗ်ာလက္ကမ္း စာေစာင္တခုတြင္ ‘ေ၀းေအာင္’ ကေလာင္အမည္ႏွင့္ သူေရးသည့္ ‘ယံုေတာ္မူ တမ္းခ်င္း’ ကဗ်ာရွည္ထဲမွ စာသားအခ်ဳိ႕ကို ယခုအထိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၉၀ အေက်ာ္မွာ ကိုမ်ဳိးတင့္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ေရာက္သြားသည္ဟု ကဗ်ာဆရာ မင္းၫြန္႔လိႈင္ဆီကတဆင့္ က်ေနာ္ ေရးေတးေတး ၾကားလိုက္ရသည္။ ယခုမွ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတြင္ ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းေ၀အျဖစ္ႏွင့္ ကိုမ်ဳိးတင့္အား က်ေနာ္ ျပန္ဆံုရေလသည္။ ေရစက္မ်ားကား ဆန္းၾကယ္လြန္းေပစြ။

ထိုစဥ္က ကိုေအာင္ေ၀း၏ မိုးေရထဲက ၀တၳဳ၊ စိမ္းျပာညိဳေမွာင္ တမ္းခ်င္း၊ ေက်ာင္းကုန္းေနာက္ခံ ေက်းလက္သ႐ုပ္မွန္ ဘဲလဒ္၊ ပမၼ၀တီကို ျဖတ္သန္းျခင္း၊ ႏြံ၀ါေရာင္ကို ျဖတ္သန္းျခင္း၊ ဟိရာကလိတပ္စ္ကို ျဖတ္သန္းျခင္း၊ ခရမ္းျပာျမင္း႐ိုင္း၊ ခ်စ္သူျမင္းသည္ေတာ္၊ ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ၊ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ (သို႔မဟုတ္) ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ ဒဂုန္တာရာ တို႔ရဲ႕ေရွ႕က လူမ်ား … စသည္ျဖင့္ သူ႔၏ မဂၢဇင္းကဗ်ာ အတိုအရွည္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ အလြတ္နီးပါး က်က္မိေနသည္။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို မဂၢဇင္းေတြထဲမွ ျဖဲၿပီး သီးသန္႔ ေပါင္းခ်ဳပ္ လုပ္ထားသည္အထိ က်ေနာ္ သူ႔ကို ႐ူးသြပ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူႏွင့္ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ ဆရာေအာင္သင္းတို႔ အျငင္းပြားခဲ့သည္ စာေပတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ဘက္က။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ သူႏွင့္က်ေနာ္ လူခ်င္း မဆံုဖူးေသး။ ဆံုရလိမ့္မည္ဟုလည္း ထင္မထား။

၉၁ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ က်ေနာ့္ဖခင္က ျမားနတ္ေမာင္ကို စတင္ထုတ္ေ၀သည္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ေဆး ေက်ာင္းမွာ တတိယႏွစ္ပဲ ရွိေသးသည္။ အေဖက သူ၏သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာ ခင္ေမာင္တိုး(မိုးမိတ္)ကို တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ေပးၿပီး ထုတ္ေ၀ေနသည့္ အခ်ိန္။ က်ေနာ္ကလည္း မဂၢဇင္းအလုပ္ကို စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ေက်ာင္းတဖက္ႏွင့္ပင္ မဂၢဇင္းတိုက္ကို မၾကာမၾကာ သြားကူျဖစ္ သြားေလ့လာျဖစ္သည္။ တခါတခါ စာနယ္ဇင္း ဧည့္ခံပြဲေတြကို လိုက္သြားျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ သူႏွင့္က်ေနာ္ လူခ်င္းဆံုဖို႔ ကံၾကမၼာ ဖန္လာေလေတာ့သည္။

တရက္တြင္ သမၼတဟိုတယ္ေပၚ၌ ျပဳလုပ္သည့္ စာနယ္ဇင္း ဧည့္ခံပြဲတခု၌ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေ၀း ေဘး ခ်င္းကပ္ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ကဗ်ာေတြကို ေႂကြသည့္အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ ေျပာဆိုရင္းႏွင့္ပင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ဒီကေန႔အထိ ေရစက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု စိတ္မွာ မွတ္သားမိေနေလသည္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမၿပီးခင္မွာလည္း က်ေနာ္ေနသည့္ ေျမာက္ဥကၠလာပ အမ်ဳိးသားေဆာင္ကို သူ မၾကာမၾကာ လာလာအိပ္သည္။ အတူေသာက္ၾက ကဗ်ာေတြ ႐ြတ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အယ္ဒီတာလုပ္ဖို႔ ေတြးမထားသည့္ က်ေနာ္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေဖထူ ေထာင္ထားသည့္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ လြဲေျပာင္းတာ၀န္ယူရသည္။

တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ ျမားနတ္ေမာင္ကို ေမာင္းႏွင္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ သူႏွင့္ က်ေနာ္၏ ေတြ႕ဆံုမႈက ေန႔ တိုင္းနီးပါးလို ျဖစ္လာသည္။ သူက က်ေနာ့္မဂၢဇင္းမွာလည္း လစဥ္ ပင္တိုင္၀င္ေရးသည္။ ေန႔တိုင္းနီပါး မဂၢဇင္းတိုက္ကို သူလာသည္။ ေလထန္ကုန္းမွာ ဆံုျဖစ္သည္။ အဲသလို သြားရင္းလာရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း ညီအစ္ကိုရင္းခ်ာပမာ ပိုရင္းႏွီးလာသည္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာအဆင့္ ျဖစ္လာသည္။ အရင္က ‘ဆရာေအာင္ေ၀း’ဟု သူ႔ကို ေခၚေ၀ၚေနရာမွ တေျဖးေျဖး ‘ကိုေအာင္ေ၀း’ဟု ႏႈတ္က်ဳိးလာသည္။ သူ႔ကို မေလးစား၍ မဟုတ္။ ေန႔တဓူ၀ တတြဲတြဲ သြား၊ တတြဲတြဲ ေသာက္၊ တတြဲတြဲ အိပ္ေနရင္းမွ ဘယ္ကဘယ္လို အေခၚအေ၀ၚ ေျပာင္းလဲမွန္းမသိ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္ အသက္ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ ကြာေသာ္လည္း ညီအကိုရင္းခ်ာပမာ ရင္းႏွီးလာခ်ိန္မွစၿပီး ကေန႔အထိ သူ႔ကို ‘ကိုေအာင္ေ၀း’ဟု ႏႈတ္က်ဳိးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ျပန္ေတြးမိသည္။

သူေနသည့္ ေျမာက္ဒဂုံအိမ္ကို တလတခါေလာက္ က်ေနာ္ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး တကူးတက သြားသြား အိပ္ျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္နားက ‘ခေရ’ဆုိသည့္ ေသတင္းကုပ္ေလးက ရင္ဘတ္မီးလံႈလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္း သည္။ အခုအခ်ိန္အထိ ခေရကို က်ေနာ္လြမ္းေနမိသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခေရကိုသြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း စာေပေလာကအေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေျပာလို႔မကုန္ ဆိုလို႔မ၀။ သူ႔မိသားစုႏွင့္ ဆိုလွ်င္လည္း က်ေနာ္က သူ႔သားေတြ၏ ဦးေလးတေယာက္လို၊ မခင္ေဆြရီႏွင့္ဆို ေမာင္တေယာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သီတင္းကြၽတ္ဆိုလွ်င္ သူ႔တပ္ရင္းတခုလံုး မဂၢဇင္းတိုက္ရွိရာ ၂၇လမ္းကို ခ်ီတက္လာၿပီး သားေတာ္ေမာင္ေတြကို က်ေနာ့္အား ကန္ေတာ့ခိုင္းသည္။

ထို႔ေနာက္ ၉၈-ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ သူ၏ အငယ္ဆံုးသားေလး လမင္းေ၀းကို ေမြးဖြားေလသည္။ ထိုမွစ၍ အရက္ႀကိဳက္သည့္ ကိုေအာင္ေ၀းတေယာက္ အရက္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကို အစိမ္းျဖတ္ ျဖတ္ခ်လိုက္သည္။ အသက္ႀကီးမွရသည့္ ကေလးျဖစ္၍ ကေလးေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပန္ၿပီး သူ အရက္ျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ့္အား ေျပာျပသည္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ စိတ္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ အရင္လို သူ႔အိမ္ကို သြားသြားလည္လွ်င္လည္း ခေရေသတင္းကုပ္ေလးဆီ သူလိုက္ထိုင္ၿပီး အျမည္းသာ စားသည္။ သူ အရက္ကို လံုး၀ မတို႔မထိေတာ့။

သူ အရက္မေသာက္ေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းလည္း သူႏွင့္က်ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တြဲျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ခရီးစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ မႏၱေလး - အေမလူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပြဲ၊ ေအာင္ပန္း - ဆရာဒဂုန္တာရာ ေမြးေန႔ပြဲ၊ စကု- စာေရးဆရာ ေအးမင္းေစာ၏ အိမ္၊ စလင္း - ဆရာေတာ္ ဦးစႏိၵမ၏ ေညာင္ႏွစ္ပင္ေက်ာင္း စာေပေဆြးေႏြးပြဲ၊ ျပည္ - အဆိုေတာ္ ခင္၀မ္း ကြယ္လြန္ျခင္း (၂)ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနား … စ သည္ျဖင့္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာထက္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြကို သူဖိေရးလာသည္။ စာေရးျခင္းအျပင္ စာအုပ္တိုက္ ေတြအတြက္ စာအုပ္စီစဥ္ေပးျခင္း၊ ပ႐ုဖတ္ေပးျခင္း အလုပ္ေတြကိုပါ သူ တြဲလုပ္လာတာ ေတြ႕ရသည္။ အငယ္ဆံုး သားေလး၏ ေမာင္းႏွင္အားေၾကာင့္ထင့္၊ ေငြကို အရင္ကထက္ သူ ဖိဖိစီးစီး ရွာလာသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ တေျဖးေျဖး အေတြ႕ရ က်ဲသြားသည္။ သူ မေသာက္ေတာ့တာလည္း ပါမည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္လည္း မာက်ဴရီမီးပြင့္သည္အထိ သူမေနေတာ့၊ သူ႔သားငယ္ေလးေဇာႏွင့္ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ေျပးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အဲသည့္ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္က ဆရာေမာင္သာခ်ဳိ (ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း)ႏွင့္သာ ပိုတြဲျဖစ္ေတာ့သည္။ သူႏွင့္က ေလထန္ကုန္းတြင္ သြားရင္းဟန္လြဲေလာက္သာ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့သည္။

၂၀၀၂ ေနာက္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူ႔တြင္ သားအငယ္ဆံုးေလးေဇာသာ ကပ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ေန ျမင္ေနရေတာ့သည္။ မိသားစုအေပၚ ခင္တြယ္တာကို ေတြ႕ရသည့္အတြက္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာေနမိသည္။ က်ေနာ္ မပါေတာ့ဘဲ က်ေနာ္ မသိလိုက္ေတာ့ဘဲ သူ ခရီးေတြ တြင္တြင္ထြက္ေနသည္။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ဖိဖိစီးစီး ေရးေနသည္။ သူသြားသည့္ ခရီးစဥ္ေတြကို က်ေနာ့္အား အရင္လို အေဖာ္မစပ္ေတာ့။ သူသြားသည့္ ခရီးစဥ္ေတြကို က်ေနာ္ႀကိဳက္ေလာက္မည္ မထင္၍လား၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ လိုက္ႏိုင္မည္ မထင္၍လား၊ က်ေနာ္က ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ လူေ႐ြး၊ ဘက္ေ႐ြးတတ္သည္ကို သူေကာင္းေကာင္း သိ၍ပဲ အေဖာ္မစပ္ျခင္းလား က်ေနာ္မသိ။ သူသာလွ်င္ သိလိမ့္မည္ထင္သည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္မလာခင္အထိ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို အေတြ႕ရ က်ဲသြားေတာ့သည္။ သူ ေနာက္ပိုင္းေရးေနသည့္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြအေပၚလည္း က်ေနာ္ ခံတြင္းမေတြ႕မိေတာ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူ႔ခရီးသြား ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ရသည္မွာ ထမင္းစားရင္း ခဲ၀ါးမိသလို ခံစားေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့။

စက္တင္ဘာအေရးေတာ္ပံု အရွိန္ျမင့္ေနစဥ္အတြင္း တရက္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ သူ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုတြင္ တပ္ဦးမွေန၍ မေၾကာက္မ႐ြံ႕တက္တက္ႂကြႂကြ တိုက္ပြဲ၀င္ေနပံုကို ဖုန္းထဲ၊ ေလလိႈင္းထဲတြင္ က်ေနာ္ ၾကားရသည္။ ဗီြဒီယိုမွတ္တမ္းေတြမွာ သူ ရဲ၀င့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တရားေဟာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ေနမိသည္။ အရွင္းဆံုးေျပာရလွ်င္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဒီဘက္ထြက္မလာခင္ သူ႔အေပၚ ခံစားခဲ့ရသည့္ ခုိးလုိးခုလု ျဖစ္ေနမႈမ်ား လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။

သို႔ႏွင့္ စစ္အုပ္စု၏ အၾကမ္းဖက္မႈေအာက္ သူ ပုန္းေရွာင္ ထြက္ေျပးရေတာ့၏။ ဒီဘက္ကို ထြက္လာဖို႔ က်ေနာ့္ကို အရင္ဆံုး ေျပးသတိရသည္ဆို၍ ၀မ္းသာရ၏။ ထိုညက ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ မေတြ႕ျဖစ္သည့္ အလြမ္းေတြေျဖရင္း ႏွစ္ဦးသား အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾက၏။ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ျမင္ခဲ့သည့္ အျမင္ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပ ေဆြးေႏြးျဖစ္၏။ သူကလည္း အေက်အလည္ ခုခံေဆြးေႏြးေလ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ‘ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ’ ဟူသည့္ အဘိဓမၼာကို ဆြဲကိုင္၍ ခုခံ၏။ က်ေနာ္က နအဖစစ္အုပ္စုလို ဖက္ဆစ္ေတြရဲ႕ အႏြယ္၀င္ေတြကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ သေဘာထား မဆက္ဆံသင့္ေၾကာင္း ဖိေျပာေနမိ၏။ သိုႏွင့္ ညလည္းနက္ေရာ သူကလည္း မေလွ်ာ့၊ ကိုယ္ကလည္း လက္မခံႏွင့္ပင္ ပြဲကို သိမ္းလိုက္ၾကေတာ့၏။
ၿပီးခဲ့သည့္ ဒီဇင္ဘာ(၂)ရက္ေန႔တြင္ အာရ္အက္ဖ္ေအ သတင္းေထာက္ ကိုမိုးေက်ာ္၏ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမႈႏွင့္ ေကအန္ယူ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဆရာဖဒိုမန္းရွာက ကိုေအာင္ေ၀းကို ထမင္းစားဖိတ္သည္။ ဖုန္းထဲတြင္ ဆရာမန္းရွာက ‘ဆရာလည္း လိုက္ခဲ့ပါ စကားေျပာရတာေပါ့’ ဆို၍ လိုက္သြားျဖစ္သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာႏွင့္အတူ ထမင္းလက္ဆံု အရင္စားျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ေ၀းက စက္တင္ဘာ စြန္႔စားခန္းအေၾကာင္း ဆရာမန္းရွာႏွင့္ စားစား ေျပာေျပာ၊ ဆရာကလည္း သူေျပာတာကို နားေထာင္လိုက္ စားလိုက္၊ က်ေနာ္က တခ်က္တခ်က္ ၀င္ေျပာလိုက္ ဓာတ္ပံု မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏွင့္ ထမင္း၀ိုင္းကေလးက သံုးပြင့္ဆိုင္။

စားအၿပီး ဆရာက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ စကားေတြ အၾကာႀကီး ဆက္ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္က ဆရာမန္းရွာႏွင့္ ကိုေအာင္ေ၀းတို႔ ေျပာဆိုေနၾကသည္မ်ားထဲမွ ကိုယ္မသိ မမီ လိုက္သည္မ်ားကို တခ်က္တခ်က္ ၀င္ေမးရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနမိသည္။ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုအေၾကာင္း ဆရာေအာင္ေ၀းက ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ရွင္းျပအၿပီးတြင္ ဆရာမန္းရွာက စကားတခြန္း ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာက စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုကေတာ့ ဘယ္သူက အေခ်ာင္သမား၊ ဘယ္သူက တကယ္လုပ္တယ္ဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျပား သိလိုက္ရတာ အျမတ္ပဲဆိုသည့္သေဘာ ေျပာဆိုလိုက္သည့္အခါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ပူရွိန္းရွိန္း ထူပိန္းပိန္းႏွင့္ မလံုမလဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ ဆူးေလဘုရားေရွ႕ေမွာက္၌ ရဲရဲေတာက္ တရားေဟာေနသည့္ ကိုေအာင္ေ၀း၏ ႐ုပ္ပံုလႊာမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္စား ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနမိေလသည္။

သမိုင္းဆိုသည္ကလည္း အေရးၾကံဳလွ်င္ ထိုသို႔ ေရွ႕ဆံုးက ထြက္တိုက္ရဲသူမ်ားကိုသာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္သည္ မဟုတ္ပါလား …။

စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ေအာက္ အသက္ေသြးေခြၽး ေပးဆပ္ခဲ့ၾကေသာ
သံဃာ့အာဇာနည္မ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ား အားလံုးသို႔ ဦးၫြတ္လ်က္ …

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ