တြယ္ရာမဲ့ ဘ၀မ်ား (၇)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

(အသံ) အိမ္ျပန္ပိုက္ဆံေပးဖို႔လို႔ ကယ္ရီနဲ႔ လာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ေတာေမာလိုက္လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ႐ႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ ေျပးရတာ၊ ကြၽဲေတြထဲမွာ ေျပးရတာေပါ့ေနာ္။ ေျပးရင္း ေျပးရင္းနဲ႔ ဖိနပ္လည္း မပါလာဘူး၊ ကယ္ရီနဲ႔လည္း မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ဆိုင္ကယ္ကို ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီးေတာ့ စက္႐ံုကို ျပန္လာခဲ့ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေတာင္မွပဲ ခြင့္ကို မနည္းယူၿပီး သြားရတယ္ေပါ့။

မဲေဆာက္က သိုးေမႊးစက္႐ံုတ႐ံုမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမတဦးက သူ႔ရဲ႕စြန္႔စားခန္းတခုကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ပိုက္ဆံျပန္ပို႔ဖို႔ ကယ္ရီဆီအသြားမွာ ေတာေမာလို႔ေခၚတဲ့ ထိုင္းလူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အရာရွိေတြ ေနာက္ကလိုက္လို႔ ခဲရာခဲဆစ္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပံု အေၾကာင္းပါ၊၊

ကယ္ရီဆီ သြားခြင့္ရဖို႔အေရး စက္႐ံုကေန ခြင့္ယူခ်င္တိုင္း ယူလို႔မရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ မိဘေတြ ေနမေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ခ်င္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္တိုင္ ေနမေကာင္းလို႔ နားခ်င္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ဆူဆဲႀကိမ္ေမာင္းမႈ မ်ဳိးစံုကို ခံၿပီးမွ ခြင့္ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္ယူတဲ့ေန႔အတြက္လည္း လစာျဖတ္တာ ခံရပါတယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) တကယ္လို႔ ေနမေကာင္းဘူး ခြင့္ယူမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔က မေသေသးဘူးလား အဲသလိုမ်ဳိး ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တခုက ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ မိသားစု မေအေတြ ဖေအေတြ ေနမေကာင္းလို႔ ခြင့္သြားယူမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ စိတ္ဆင္းရဲ ခံၿပီးေတာ့မွ အဲလိုခြင့္မ်ဳိးကို ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ တကယ္လို႔ ခြင့္ယူရင္လည္း တေန႔ကို ၆၀ျဖတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။

ျမန္မာျပည္က မိသားစုေတြဆီကို ပိုက္ဆံျပန္ပို႔တဲ့ အခါမွာလည္း ကယ္ရီကို ပို႔ေပးခ အေျမာက္အျမားေပးရ ေပမယ့္ ကယ္ရီက အိမ္အေရာက္ပို႔မေပးဘဲ အိမ္ကလူေတြက ကယ္ရီဆီကို သြားယူရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အစိုးရ ဘဏ္ေတြရွိေပမယ့္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းထူလြန္းလို႔ ကယ္ရီနဲ႔ပဲ အဆက္အသြယ္လုပ္တယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ကယ္ရီနဲ႔ လႊဲတာဆိုေတာ့ တေသာင္းကို ၈၀၀ယူပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလို႔ရွိရင္ တေသာင္းကို တေထာင္ ယူတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က အိမ္အထိ သြားမပို႔ေပးပါဘူး။ အိမ္ကလူေတြကေန အဆက္အသြယ္နဲ႔ သြားယူရတာေပါ့ေနာ္။ ဘဏ္က လႊဲလို႔ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ဘဏ္က်ေတာ့ သူတို႔က ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြလႊဲရင္ ဘယ္ကရလဲ၊ ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့ အ႐ႈပ္အရွင္းေတြ တခ်က္ရွိတာေပါ့ေနာ္။ အဲေတာ့ တခ်ဳိ႕က အဲလိုမ်ဳိး အ႐ႈပ္အရွင္းကို ေၾကာက္လို႔ အမ်ားစုက ကယ္ရီနဲ႔ပဲ ပို႔တယ္ေပါ့။ ဒီကေန စာနဲ႔ ဟိုကလည္း စာျပန္လာတယ္ေပါ့။ အဲလိုမ်ဳိး အဆက္အသြယ္လုပ္တာေပါ့။

သူက အညာေျမလတ္ပိုင္း မေကြးၿမိဳ႕နားမွာရွိတဲ့ ႐ြာတ႐ြာကေန လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ ၃တန္းအထိပဲ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရၿပီး အသက္(၂၃)ႏွစ္အ႐ြယ္ ၁၉၉၈ခုႏွစ္က ေယာက္မျဖစ္သူနဲ႔အတူ မဲေဆာက္ကို လိုက္လာခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ မဲေဆာက္ကို မလာခင္တုန္းက ရန္ကုန္ လႈိင္သာယာမွာရွိတဲ့ ကိုရီးယား အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုတ႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုကရတဲ့ ၀င္ေငြက ဘယ္လိုမွ မေလာက္ငွတဲ့အျပင္ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ပင္ပန္းၿပီး မ်က္ႏွာေကာင္းမရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္ အလုပ္အေျခအေနေကာင္းတယ္လို႔ ၾကားရတဲ့ မဲေဆာက္ကို လိုက္လာခဲ့တာလို႔ သူကေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ေအာက္မွာက်ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ အလုပ္က အေျခအေနက ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ သံုးတာနဲ႔ လံုး၀မ ကိုက္ဘူးေလ။ တလကို က်မ (၉၀၀၀)ေထာင္ေလာက္ ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္လိုလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ခ်ဳပ္တဲ့ အခါက်ရင္ ေမာ္တာမိုးရွင္းေတြက အလုပ္ကို မတရားလုပ္ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ပ်က္ထည္ေတြ ဘာေတြက်လို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ စက္ခ်ဳပ္သမားေတြ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဆူခံထိပါတယ္။ ေနာက္တခါ အထည္ေတြ အေရအတြက္ေတြ ေကာင္းလို႔ မ်ားမ်ားရရင္ စူပါေတြ assistant ေတြကို သူတို႔က ဆုခ်တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေကြၽးတယ္ေပါ့ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုမ်ဳိးေကြၽးလို႔ မနာလိုစိတ္ရွိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္က အရမ္းအနစ္နာခံၿပီး ကုိယ့္အေနနဲ႔ မ်က္ႏွာေကာင္း မရဘူးဆိုၿပီး အဲဒါေတြလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္၊ ဒီဘက္ကိုလာၿပီး အလုပ္လုပ္တာ။ ဒီမွာ အလုပ္အေျခအေန ေကာင္းတယ္လို႔ ေယာက္မေပါ့၊ သူကေခၚလာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာခဲ့တာ။

မဲေဆာက္ကို ေရာက္ခါစက အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတ႐ံုမွာ သူ၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထည္စက္႐ံုမွာ အနည္းဆံုး ည ၁၂နာရီ တခါတရံ မနက္ ၃နာရီအထိ အခ်ိန္ပို ဆင္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လစာရတဲ့အခါ ေဆးကုတာနဲ႔ပဲ ကုန္သြားလို႔ သိုးေမႊးစက္႐ံုကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္လို႔ သူက အခုလိုေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ဒီမွာေနတုန္းက အထည္ခ်ဳပ္မွာ တခါလုပ္ဖူးတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္မွာက်ေတာ့ တႏွစ္လံုး လုပ္တာမွ ပိုက္ဆံက ဘယ္ေလာက္မွ မက်န္ဘူး၊ အဲဒီမွာ က်န္းမာေရး ထိခိုက္တာနဲ႔ အုိတီက တခါတေလ ဆိုလို႔ရွိရင္ ၃နာရီ၊ တခါတေလက်လို႔ရွိရင္ ၁၂နာရီက အနည္းဆံုးဆင္းရတယ္ေလ။ အိုတီေၾကးနဲ႔ဘာနဲ႔ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေဆးကုတာနဲ႔ မေလာက္ဘူး။ မေလာက္တာနဲ႔ အဲဒါနဲ႔ ဒီဘက္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ သိုးေမႊးထဲကို ျပန္၀င္လိုက္တာ။

သူေရာက္ကာစ ႏွစ္ေတြတုန္းက အလုပ္အကိုင္ေတြ မေကာင္းလွေသးသလို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြလည္း မဲေဆာက္မွာ အခုလို မမ်ားေသးပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြ မမ်ားေသးတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားေတြအေပၚ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ဆက္ဆံပံုဟာလည္း အေကာင္းခ်ည္း မဟုတ္ေတာင္ မဆိုးလွဘူး။ အခုအခါမွာေတာ့ အလုပ္သမားတေယာက္ ထြက္သြားရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ေယာက္ ျပန္၀င္လာမွာကို အလုပ္ရွင္ေတြက သိေနတဲ့အတြက္ ခ်ဳိးႏွိမ္ဆက္ဆံတာမ်ဳိးကိုသာ သူတို႔အေနနဲ႔ ခံရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲသလို ခ်ဳိးႏွိမ္ခံရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ ဆႏၵျပၿပီးေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္ရွင္ေတြက လိုက္ေလွ်ာျခင္းမရွိဘူးလို႔ သူက အခုလိုေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ဆႏၵျပၿပီးေတာင္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ လိုက္ေလ်ာတာ သိပ္မရွိဘူးေပါ့။ ဆယ္ခုေလာက္ေတာင္းမွ တခု ေလာက္ပဲ အဲလိုမ်ဳိး လိုက္ေလ်ာတာေပါ့။ က်မတို႔ေတာင္းတာ အဲလိုမ်ဳိး ေငြေရးေၾကးေရး ဆိုတာေတာ့ သူတို႔က သိပ္ၿပီးမေပးပါဘူး။ နားဖို႔ရက္ေလာက္ ေတာင္းတာေတာင္မွပဲ အိုတီပိတ္ဖို႔လို႔ ေတာင္းတာေတာင္မွပဲ အခက္အခဲ အရမ္းရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္တခုက ထမင္းေကာင္းဖို႔ရယ္၊ အေဆာင္ေတြဘာေတြ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိဖို႔၊ ေရကို လိုတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေပးႏိုင္ဖို႔ အဲဒါေတာင္းတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေတာင္းတာ ေပးတဲ့႐ံုလည္းရွိသလို မေပးတဲ့ ႐ံုေတြလည္း ရွိတယ္ေပါ့။

သူအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ၉ႏွစ္တာကာလ တေလွ်ာက္မွာေတာ့ ၂၀၀၀ျပည့္ ႏွစ္ကေန ၂၀၀၃-၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္ အတြင္းမွာ ၀င္ေငြအေကာင္းဆံုး ရခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တလကို ဘတ္ေလးေထာင္၊ ငါးေထာင္ကေန တေသာင္းအထိ ရခဲ့ၿပီး ဂိတ္ေကာင္းေကာင္း ဆြဲရရင္ ဆြဲရသလို သိုးေမႊးစက္႐ံုမွာ ၀င္ေငြေကာင္းခဲ့ပံုကို အခုလို ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကေန ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ သံုး ၂၀၀၄ေလာက္အထိ အဲဒီအထိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေကာင္းပါတယ္။ လစာေတြလည္း ရပါတယ္။ ေလးငါးေထာင္ တေသာင္းအထိလည္း အဲလိုမ်ဳိး ရတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႔ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ စက္႐ံုထဲမွာက်ေတာ့ ဂိတ္ေတြက မတူဘူးေလ။ ၇ဂိတ္တို႔၊ ၅ဂိတ္တို႔၊ ၃ဂိတ္တို႔၊ ၁၂ဂိတ္တို႔ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဂိတ္ေကာင္းေကာင္း ဂိတ္ႀကီးေတြဘာေတြမွ ရတဲ့သူေတြမွ ပိုက္ဆံရတာေပါ့။ စက္ဆြဲသမားေတြ အေနနဲ႔ေပါ့ေနာ္၊ ဥပမာ ၁၂ဂိတ္မွာ ဆြဲရတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးတို႔၊ ၅ဂိတ္မွာ ဆြဲရတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးတို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ ၅ဂိတ္တို႔ ၃ဂိတ္တို႔ အဲဒါေတြက ေစ်းရတယ္ေပါ့။ ဟိုးအရင္တုန္းကေပါ့။ အခုကေတာ့ ဘယ္ဂိတ္မွ ေစ်းမရေတာ့ပါဘူး။ သံုးေထာင္ရဖို႔ မနည္းဆြဲရပါတယ္။ အခုဟာ …။

အခုအခါ မဲေဆာက္မွာ စက္႐ံုေတြ မ်ားျပားလာသလို အလုပ္သမားေတြလည္း အဆမတန္ ေပါမ်ားလာတဲ့ အတြက္ ရတဲ့ေအာ္ဒါေတြကို ႐ံုေတြခြဲၿပီး မွ်လုပ္ေနရပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆို သႀကၤန္အၿပီး ေလးလပိုင္းထဲမွာ အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ေနရၿပီး အခုေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ၅လပိုင္းအထိ ထံု႔ပိုင္းထံု႔ပိုင္းသာ လုပ္ေနရ တယ္။ အဲသလို အလုပ္ေတြ မေကာင္းေတာ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္ကလူေတြကို ထိုင္းဘက္ မလာေစခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ သူက အခုလို ေျပာျပပါတယ္။

(အသံ) က်မကေတာ့ ဘယ္လိုလဲဆိုလို႔ရွိရင္ သူမ်ားတကာကိုေတာ့ မေျပာဘူးေပါ့ေနာ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကိုယ္သြားလို႔ သူတို႔မလာနဲ႔ဆိုလို႔ရွိရင္ ကိုယ္က်ေတာ့ လာၿပီးေတာ့ သူတို႔က်ေတာ့ မေခၚဘူးလို႔ ေျပာတယ္ ေပါ့။ က်မမိသားစု အသိုင္းအ၀ုိင္းကိုလည္း က်မ မေခၚဘူးေပါ့။ က်မလို ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ေပါ့။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ ေခၚလိုက္လို႔ရွိရင္လည္း သူတို႔က လက္မွတ္မရွိတဲ့အတြက္ အဲလိုပဲ ပုလိပ္ရန္က အျမဲေျပးၿပီးေတာ့ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာက္မယ္။ ေနာက္တခုက က်မရဲ႕လုပ္စာေတြ သူတို႔ကို ထပ္ၿပီး ခြဲေပးေနရမယ္ေပါ့။ ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္လည္း ပံုမွန္ ပို႔ေငြလည္း မပို႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ သူ႔အတြက္ကိုပဲ ကူညီ၊ သူလည္း ဒုကၡေရာက္၊ ကိုယ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲတာနဲ႔ အလုပ္လည္း မျဖစ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လက္မွတ္မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္ျပည့္လိုလုိက ေျပးေနၾကရတာ။

ျမန္မာျပည္က လူေတြကို သူ႔လို ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ မလာေစခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာ ျပည္ကို မျပန္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္၊၊

(အသံ) ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာမယ္ဆို အစတုန္းကေပါ့ေနာ္၊ ကိုယ့္မိဘေတြက အရင္တုန္းက မစုခဲ့ မေဆာင္းခဲ့လို႔ ကိုယ္က အဲဒီလိုမ်ဳိး လာရတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ အခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေလ့လာေတာ့ အျပင္ေရာက္ ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သိလာေတာ့ အဲလိုမ်ဳိးေပါ့ တိုင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေန မေကာင္းလို႔သာ ဒီမွာလာလုပ္ရ တာ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္တာတို႔၊ ေနာက္တခုကက်ေတာ့ အလုပ္ေတြ မေပးႏိုင္တာတို႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ လူတိုင္း အလုပ္ မရွိတဲ့အတြက္ ဟိုမွာ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ သံုးဖို႔က မေလာက္ဘူးေပါ့ေနာ္၊ မေလာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီမွာ ေကာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ လာရွာၾကတာေပါ့ေနာ္။ လာၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဟိုနဲ႔ဒီနဲ႔ စာၾကည့္ေတာ့ ဒီမွာက အရမ္းအေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေတာင္မွဘဲ ဟိုမွာထက္စာရင္ မဆိုးဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မျပန္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့ေနာ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

(အသံဖိုင္ကို www.dvb.no ၀က္ဘ္ဆိုက္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါး စာမ်က္ႏွာတြင္ ရွာေဖြ နားဆင္ႏိုင္ပါသည္)