၂၀၀၅၊ ဇူလိုင္လ(၁)ရက္ေန႔က လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ေခတ္ၿပိဳင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္း

ေမးျမန္းသူ – ေကေသာ္

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ ဆရာအေနနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္ခြာလာခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပေပးပါလား။

လြဏ္း ။ ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ စာေပနယ္မွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ကို အေျခခံၿပီး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ျမႇဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ တစုနီးပါးပါပဲ။ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ စီးပြားေရးအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ယုံၾကည္တာေတြကို ကိုယ္နဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္တူတဲ့ လူေတြနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ အဓိကထား လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းစာေပနယ္က ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြလို႔ ကိုယ္ယုံၾကည္တဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာမူေတြနဲ႔ စုစည္းခ်ီတက္ခဲ့တာပါ။ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ ပရိသတ္ဆီကုိ ကိုယ္ေပးခ်င္သေလာက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ယုံၾကည္ခ်က္တူတဲ့ ပရိသတ္ေတြလည္း အခိုင္အမာ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္ ကာလမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေထြေထြခၽြတ္ခ်ဳံက်မႈဟာ တစတစ ပိုပိုၿပီး ဆိုး၀ါးလာတဲ့အတြက္ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ရသစာေပ ေစ်းကြက္လည္း က်ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပရိတ္သတ္ဆီကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ပို႔ေဆာင္ႏုိင္မႈ တစတစ ေလ်ာ့နည္းလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဟာလည္း စား၀တ္ေနေရး သံသရာမွာ လုံးခ်ာလည္ေနရတဲ့အတြက္ မဂၢဇင္းေတြကို ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္နဲ႔ေငြေၾကး နည္းပါးလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သေလာက္ ေပးခ်င္သေလာက္ အရာမေရာက္ေတာ့တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုလို အျပင္ထြက္ၿပီး ကိုယ္ယံုၾကည္တာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ၾကည့္ဦးမယ္္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ အဓိကကေတာ့ အျပင္က ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေထာင့္က ကူညီခ်င္တာရယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းအတြက္ အက်ဳိးရွိရာရွိေၾကာင္း ဆက္လက္ေလ့လာ သင္ယူခ်င္တာေလးေတြလည္း ရွိတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ဆရာက ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ေရာ၊ ထုတ္ေ၀သူအျဖစ္ပါ တာ၀န္ယူေနခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီလို႔ သိထားပါတယ္။ အခုလိုအခ်ိ္န္မွ ဆရာ အျပင္ထြက္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာစတင္တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ကာလနဲ႔ ဒီေန႔အခ်ိန္ကာလ အလြန္ျခားနားခဲ့ၿပီလား။ စာေပေလာက အေျခအေနရယ္၊ ဒီေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ အေျခအေနရယ္၊ ဆက္စပ္ ေျပာျပေပးပါလား။

လြဏ္း ။ ။ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို က်ေနာ္ စတင္တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလထုတ္က စတာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလတုန္းက စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အခုထုတ္ေနၾကတဲ့ ကြာလတီ မဂၢဇင္းေတြလည္း လုံး၀ မေပၚေသးဘူး။ ဂ်ာနယ္ေလာကမွာလည္း လက္ေဟာင္း အားကစားဂ်ာနယ္ အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ ဘာဂ်ာနယ္မွ မထြက္ေသးဘူး။ စာအုပ္ေစ်းကြက္ကလည္း စာနယ္ဇင္းအမ်ဳိးအမည္ နည္းေသးတဲ့အတြက္ တခုခ်င္းအေနနဲ႔ ေစာင္ေရအားေကာင္းၾကသလို ပ်ံ႕ႏွံမႈလည္း ေတာ္ေတာ္ရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီကာလက မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ စာမူအရည္အေသြး အႏွစ္သာရေတြဟာ ပိုၿပီးျမင့္မားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္အခါမွာေတာ့ စာနယ္ဇင္းေဖာင္းပြမႈ ေလာကထဲကို အယ္ဒီတာ ေဗ်ာက္ေသာက္ လူေဗ်ာက္ေသာက္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္လာတာနဲ႔အမွ် အရည္အေသြးနဲ႔ အႏွစ္သာရေတြဟာ တစတစ ပိုမိုက်ဆင္းလာတာကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ နအဖစစ္အစိုးရ အေနနဲ႔လည္း ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ တကယ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ စာနယ္ ဇင္းသမားေတြကို ေစ်းကြက္ေဖာင္းပြေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေဘးေရာက္ေအာင္ တြန္းထုတ္တဲ့နည္းနဲ႔ တို္္္က္စစ္ဆင္လာတာကို သတိထားမိလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြကို မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ မွတ္ပုံတင္အသစ္ေတြ ခ်ေပးတယ္။ စာေပစိစစ္တဲ့ အခါမွာလည္း သူတို႔နဲ႔ႏြယ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းေတြကို ဓာတ္ပုံကအစ အေၾကာင္းအရာအဆုံး ေလ်ာ့ေပါ့တဲ့နည္းနဲ႔ ဆင္္ဆာကို သက္သက္ညႇာညႇာ စဥ္းစားေပးတယ္။ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြကိုေတာ့ ပိုၿပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆင္္ဆာျပဳလုပ္တယ္။ ျပႆနာ ပိုရွာတယ္။ ဥပမာ သတင္းဓာတ္ပုံတခုထဲကိုပဲ လြတ္တဲ့မဂၢဇင္းက လြတ္ၿပီး အပိတ္ခံရတဲ့မဂၢဇင္းက အပိတ္ခံရတယ္။ မင္းသမီးပုံေတြဆိုရင္လည္း သူတို႔နဲ႔ ပိုင္ရင္ပုိင္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဖာ္ျပခြင့္ရၿပီး အခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းေတြကိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔မို႔လို႔။ လက္္ျပတ္အက်ႌနဲ႔မို႔လို႔ လည္ပင္းဟုိက္ေနလို႔ စသျဖင့္ေပါ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပႆနာရွာၿပီး ဒုကွၡေပးတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း လုပ္ကိုင္လာရတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္မႈေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကုိ ကိုယ္ေပးခ်င္တာေတြ ျပည့္ျပည့္၀၀ မတင္္ဆက္ႏိုင္ေတာ့တာကို ေတြ႕လာရပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲကိုလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာလာမွန္းမသိတဲ့ လူေတြက ကြာလတီေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အ႐ႈံးခံ ထုတ္ေ၀လာတာကို ေတြ႕လာရတယ္။ ဒါဟာ နအဖရဲ႕ ဗ်ဴဟာေတြပဲ လို႔ထင္တယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ဂမီၻရ၊ မႈခင္း၊ ေဗဒင္၊ အလွအပဖက္ရွင္၊ ေဘာလုံးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ေတြပဲ ေရာင္းအားေကာင္းတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အႏွစ္သာရရွိရွိ တင္ဆက္ေနၾကတဲ့ ရသမဂၢဇင္းေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေရာင္းအား က်လာတာကိုပဲ ေတြ႔ရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ခ်ဳံေျပာရရင္ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာေတြသာ ေရာင္းအားေကာင္းေနၿပီး အႏွစ္သာရရွိတဲ့ စာေပေတြ ေရာင္းအား က်ဆင္းေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ စာဖတ္ပရိသတ္အမ်ားစုက အေပ်ာ္ဖတ္ စာေပေတြကိုသာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့အေနနဲ႔ အပ်င္းေျပဖတ္႐ႈေနတာကို ေတြ႔ရၿပီး စိတ္အဟာရျဖစ္ေစမယ့္ စာေပေတြကို အားစိုက္ဖတ္႐ႈမႈ နည္းပါးလာေနတယ္လို႔ပဲ သုံးသပ္ရမွာပါပဲ။

ေခတ္ၿပိဳင္။ ။ ဆုိေတာ့ ... ရသမဂၢဇင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းလာရတဲ့ အျခား အေၾကာင္းအခ်က္ေတြေရာ ရွိေသးလား ဆရာ။ ၿပီးးေတာ့ ရသစာေပ လိုင္းတခုတည္းမွာ စူးစူးနစ္နစ္ စုိက္လိုက္မတ္တပ္ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ အေနအထားေတြကေရာ ဘယ္လိုႀကံဳေတြ႕ ေနရပါသလဲဆိုတာ ေျပာျပေပးပါ။

လြဏ္း ။ ။ ရသမဂၢဇင္းေတြ တျဖည္းျဖည္းက်ဆင္းလာရတာမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္လုံး၀မရွိတဲ့ ျပႆနာဟာ အဓိက အေၾကာင္းတရားပါပဲ။ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္အစိုးရေခတ္ရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ အေျခအေနမွန္ေတြကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစတဲ့ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာေတြ ေရးသားခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တဲ့ အေျခအေနေတြကို ထင္ဟပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးေတြ ေရးသားခြင့္မရွိဘူး။ အက်င့္ပ်က္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျခစားတဲ့ အေျခအေနေတြကို ထင္ဟပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးေတြ ေရးသားခြင့္မရွိဘူး။ အဲဒီလုိ လက္ရွိ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေနာက္ခံထားတဲ့ ရသစာေပေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္လည္း ပရိတ္သတ္ အာ႐ုံေလ်ာ့လာတာ တပုိင္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အေနအထားကို ေရးသားတင္ျပခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာေတြအေနနဲ႔ က်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးကို ေရွာင္ကြင္း ေရးသားေနရတာနဲ႔ပဲ စိတ္ရွိသေလာက္ ျပည့္ျပည့္၀၀ မတင္ဆက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ေရးသားေနရတဲ့ ရသစာေပေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႔နီးတဲ့ စာေပထက္ ေ၀းတဲ့စာေတြက ပိုမ်ားေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္သာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရွိလို႔ အျဖစ္မွန္ေတြကို အေျခခံတဲ့ ရသစာေပေတြကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ တနင့္တပုိုး ေရးသား ဖန္တီးႏိုင္ခြင့္ ရခဲ့မယ္္ဆိုရင္ ရသစာေပရဲ႕ ပရိသတ္ေတြဟာ ေလ်ာ့နည္းသြားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ရသစာေပေစ်းကြက္ က်ဆင္းလာတာနဲ႔အမွ် စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈကလည္း မေရမရာ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာရေတာ့တာပဲ။ ၀မ္းေရးအတြက္ ႀကံသလုိေျဖရွင္းၿပီး ၀ါသနာအရေလာက္သာ ေရးသားႏိုင္ၾကေတာ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ရသစာေရးဆရာေတြဆို တျခား စီးပြားေရးေဆာင္းပါးလိုင္းေတြ ေရးသားမႈဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႔႕ေရာက္ရွိ သြားၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရသစာေရးဆရာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ ခုလို ရသစာေပ အားေလ်ာ့ေဖ်ာ့ရီသြားတဲ့ ေနရာမွာ ဒီေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဘယ္လိုစာေပမ်ဳိးနဲ႔ အားျဖည့္ထိန္းညိႇ သြားႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာယူဆပါသလဲ။ အဲဒီ့အတြက္ ဘာေတြနဲ႔ ဆက္လက္အစားထိုး သယ္ပိုးသြားႏိုင္မလဲ ဆရာ။

လြဏ္း ။ ။ စစ္အစိုးရ ရွိေနသေရြ႔ေတာ့ ဘယ္လိုစာေပမ်ဳိးနဲ႔မွ အားျဖည့္ထိန္းညိႇဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ အရင္ရမွ ျဖစ္မယ္။ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ အရင္ရဖို႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲ ျမန္ျမန္ၿပီးေျမာက္မွ ျဖစ္မယ္။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ ဆရာက ထုတ္ေ၀သူ တေယာက္္အေနနဲ႔ လက္ရွိ စာနယ္ဇင္းမ်ား ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ စာေပစိစစ္ေရး သံသရာကို အက်ဥ္းေလာက္ ရွင္းျပေပးပါအုံးဆရာ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခင္ၫြြန္႔လက္ထက္နဲ႔ လြန္ၿပီးကာလ ဒီေန႔အေျခအေနေလးေပါ့ ဆရာ။

လြဏ္း ။ ။ စာေပစိစစ္ေရးမွာကလည္း သူတို႔ေတြက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မခ်ရတဲ့မဂၢဇင္းေတြကို ပိုစိစစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အေသြးအေရာင္ရွိတယ္လို႔ သူတို႔ယူဆတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ထုတ္ေ၀တဲ့မဂၢဇင္း၊ နအဖဘက္က ရပ္တည္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူတို႔ယူဆတဲ့ ရသမဂၢဇင္းေတြကို ပိုစိစစ္တယ္။ သူတို႔ အတြင္းစည္းမွာေတာ့ အထူးေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ မဂၢဇင္းေတြဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားတာရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္ ျမားနတ္ေမာင္လည္း ပါတယ္။ အဲဒီလို သူတို႔စိတ္မခ်တဲ့ မဂၢဇင္းေတြဆို စာေပစိစစ္ေရးအျပင္ ဘယ္ေနရာမွာ ႐ုံးထိုင္မွန္းမသိတဲ့ ‘ကြပ္ကဲ’ဆိုတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ေစာင့္ၾကည့္စိစစ္မႈကိုပါ ျဖတ္သန္းရတယ္။ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးက လစဥ္ စိစစ္တဲ့အျပင္ ‘ကြပ္ကဲ’ အဖဲြ႕ရဲ႕ ၫႊန္ၾကားမႈနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖဳတ္ပယ္ျပင္ဆင္ ခိုင္းတာမ်ဳိးကိုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ရွိ စဥ္ကာလနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္း မရွိေတာ့တဲ့ကာလ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ အေနအထားကေတာ့ သိပ္ထူးျခားမႈမရွိပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပါပဲ။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ အယ္ဒီတာ တေယာက္အေနနဲ႔ စိစစ္ေရးသံသရာမွာ ဆရာေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဆိုးဆုံး အေျခအေန တခုေလာက္ ေျပာျပေပးပါလား။

လြဏ္း ။ ။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳတာေတြကို ျဖဳတ္ပယ္ျပင္္ဆင္ၿပီး ျဖန္႔ဖို႔ အသင့္အေနအထားအထိ ေရာက္ေနၿပီ။ စာအုပ္ေတြကို ထုပ္ပိုးၿပီး နယ္ေတြကို ပို႔ခါနီးဆဲဆဲ စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးက ႐ုံးအဖဲြ႔မႉးတေယာက္ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာကို လိုက္လာတယ္။ ‘ ကြပ္ကဲ’အဖြဲ႔ က စာမ်က္ႏွာ (၄)ကို ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ဖုန္းဆက္လို႔ အခ်ိန္မီေအာင္ လာေျပာတာပါတဲ့။ ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ‘ ေပး၍မကုန္ ယူ၍မခန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ေရးတဲ့ အယ္ဒီတာ့စကားပါ။ အဲဒါနဲ႔ ထုပ္ပိုးၿပီးတဲ့ စာအုပ္စည္းေတြ ျပန္ျဖည္။ တအုပ္ခ်င္း ျပန္ျဖဳတ္ၿပီး ျပင္္ဆင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ခဲ့တဲ့ လေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးခဲ့မိလို႔လို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒါ စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳၿပီးမွ ‘ကြပ္ကဲအဖြဲ႔’ က ဒုကၡထပ္ေပးလို႔ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဆိုးဆုံး အေျခအေနတခုေပါ့ဗ်ာ။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္ ဆရာေရ။ အခုတခါ အျခား စာနယ္ဇင္းသမားေတြ စာေရးဆရာေတြဟာ လြတ္လပ္စြာ စာေပေရးသား ဖန္တီးခြင့္မရွိတဲ့ေခတ္မွာ ဆရာ့လိုပဲ လက္ရွိစာေပနယ္ကေန နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာခိုင္းသြားၾကမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လို သက္ေရာက္မႈေတြ ရွိလာႏိုင္မလဲ ဆရာ။

လြဏ္း ။ ။ အခုလို တေယာက္ၿပီးတေယာက္္ ထြက္ခြာလာၾကတာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ဆုံး႐ႈံးနစ္နာမႈ ျဖစ္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီလိုမနစ္နာရေအာင္ က်ေနာ္တို႔ အေရးအႀကီးဆုံး ေဆာင္ရြက္ရမွာ တခုပဲရွိတယ္။ လက္ရွိ နအဖ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္က အျမန္ဆုံး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ပဲ။ အျပင္ကို ထြက္လာတဲ့ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြ အေနနဲ႔လည္း ျပင္ပမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေထာင့္က ထိထိေရာက္ေရာက္ ပံ့ပိုးၿပီး ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲ အျမန္ဆုံးရေအာင္ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ပဲ။ အဲဒါမွ အခုလို ဆုံး႐ႈံးနစ္နာမႈဟာ ေရတို အတိုင္းအတာျဖစ္ၿပီး ေနာင္တခ်ိ္န္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စာေပအရသာကို ခံစားၾကရမွာက ေရရွည္အတိုင္း အတာ ျဖစ္လာမယ္္္္လို႔ က်ေနာ္ယူဆမိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဓိကက ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲရေအာင္ အျမန္္ဆုံး လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။

ေခတ္ၿပိဳင္ ။ ။ ဆရာေရ၊ ေမးခြန္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ စုံေစ့ပါၿပီိ ဆရာ။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္္္ ဆရာ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အယ္ဒီတာ တေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ ကိုယ္တိုင္ စာေရးသားေနသူ တေယာက္အေနနဲ႔ေရာ။ ျပည္တြင္းက စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ စာေပအႏုပညာနယ္က လူေတြကို ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲ ဆရာ။ ေနာက္တဆက္တည္းမွာပဲ ဒီဘက္ကို ထြက္ခြာလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေရွ႕ဆက္ ဆရာ ေလွ်ာက္လွမ္း လုပ္ေဆာင္သြားမယ့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပပါလားဆရာ။

လြဏ္း ။ ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အတြင္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲ အျမန္ဆုံးၿပီးေျမာက္ေအာင္ ကိုယ္တတ္ႏို္င္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တာပါပဲ။ ဒါမွလည္း က်ေနာ္တို႔လိုလားတဲ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရရွိၿပီး က်ေနာ္တို႔တင္္္ဆက္ခ်င္တဲ့ အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ ရသစာေပေတြကို စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ရရွိလာမွာပါ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔လည္း အျပင္မွာရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ အင္အားစုေတြကို က်ေနာ့္တတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ပညာ၊ စာေပေရးသားျခင္း၊ အယ္ဒီတာအတတ္ပညာေတြနဲ႔ ထိိထိေရာက္ေရာက္ ပံ့ပိုးကူညီသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။ အခုလို ေျဖၾကားခြင့္ရတဲ့ အတြက္လည္း က်ေနာ္ကလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။