ႏိုင္ငံေရးသီလ (သို႔မဟုတ္) လူသာပဓာန

သရ၀ဏ္(ျပည္)
(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၉၊ အမွတ္ ၁၇)

ယမန္ႏွစ္မိုးတြင္း၏ တခုေသာေန႔၀ယ္ အေမရိကန္သံ႐ံုး ျပန္ၾကားေရးဌာနလက္ေအာက္ရွိ အေမရိကန္စင္တာ (American Center) ဟု ေခၚေသာ ေတာ္၀င္လမ္းရွိ အေမရိကန္စာၾကည့္တိုက္၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားႏွစ္ဦးကို ပင့္ဖိတ္၍ လူငယ္ႏွင့္ခရီးသြားျခင္း (Youth and Travel) ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ေဟာေျပာေဆြးေႏြးေစပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဂၤလိပ္လိုေဟာေျပာၿပီး တက္ေရာက္လာေသာ လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အဂၤလိပ္လို ေမးခြန္းမ်ားေမးၾကပါသည္။ ထိုေဟာေျပာပြဲသို႔ လာေရာက္နားေထာင္ေသာ လူငယ္အမ်ားစုမွာ အဂၤလိပ္စာကို ျပင္ပနာမည္ႀကီး ပုဂၢလိကေက်ာင္းႀကီးမ်ားတြင္ ေလ့လာသင္ယူခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ေဟာေျပာပို႔ခ်ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘယ္ဘိုေက်ာင္းကိုမွ တက္ဖူးသူမဟုတ္။ ျပည္ၿမိဳ႕ ေဒၚဘုမ မူႀကိဳမွထြက္ကာ အစိုးရေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္မွာ ပညာဆိုသည္မွာ လက္မွတ္ကို ေခၚတာမဟုတ္ပါ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ အသိကိုသာ ေခၚတာပါလား။ ဤအသိ ရဖို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေက်ာင္းတက္မွ တတ္မည္ဟူေသာ ေဖာ္ျမဴလာမရွိပါလားဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ယေန႔အခါ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ေပၚေန မိဘမ်ားသည္ အခ်ဳိ႕က သားသမီးအေပၚ ေစတနာျဖင့္ အခ်ဳိ႕ကႂကြား၀ါခ်င္၍ သူတို႔၏သားသမီးမ်ားကို အေကာင္းဆံုးပညာေရးကို ေပးအပ္ရန္ ၾကံရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ား (အရပ္အေခၚ ဘိုေက်ာင္းမ်ား)သို႔ မိမိသားသမီးမ်ားကို ပို႔လႊတ္သင္ၾကားေစတာ ေတြ႔ျမင္ရေပ၏။ ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ မတက္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ အေျခခံပညာ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ပညာသင္ပါက လူရာပဲမ၀င္ေတာ့သလိုလို၊ လူၫြန္႔ပဲတုံးေတာ့မလို ေျပာၾကေရးၾကတာ ၾကားဖူးေပ၏။ ထိုဘိုေက်ာင္းမ်ားသည္ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး ပိုက္ဆံေသာက္ေသာက္လဲ ယူထားသျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းအဆင္အျပင္၊ စာသင္ခန္းအေနအထား၊ ကစားကြင္း၊ သိပၺံလက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခန္း၊ အားကစားခန္းမ၊ ျပင္ပဗဟုသုတေလ့လာေရး စသည္တို႔တြင္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားထက္ အဘက္ဘက္က မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္သာသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမ်ားသည္ လူတေယာက္ ပညာသင္ၾကားေရး၌ ေကာင္းမြန္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အဦမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထို႐ုပ္၀တၱဳပစၥည္းမ်ား ရွိေန႐ံုမွ်ႏွင့္လည္း စစ္မွန္ေသာပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္ လာမည္ဟု အာမခံႏိုင္သည္ကား မဟုတ္ေပ။ နက္ကတိုင္ႏွင့္ ဘြတ္ဖိနပ္ကို စီးကာ ေၾကာ့ေနေအာင္ ၀တ္စားၿပီး ကိုယ့္သားသမီး ေက်ာင္းသြားသည္ကို မိဘတိုင္း ၾကည့္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ စက္႐ံုထဲသို႔ ၀င္သြား ေသာ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တူေပသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ထိုကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ကုန္ေခ်ာမ်ား ထြက္လာေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စက္႐ံုထဲသို႔ ဘယ္လို၀င္သြားသလဲဆိုတာသာ စိတ္၀င္စားၾကသည္။ စက္႐ံုထဲမွ ဘယ္လို ျပန္ထြက္လာၾကသလဲဆိုတာ ဆန္းစစ္မၾကည့္ၾကေပ။ ကုန္ၾကမ္း ဘယ္လိုေကာင္းေသာ္လည္း ကုန္ေခ်ာျဖစ္မလာဘဲ သံုးမရ၍ ပစ္လိုက္ရသည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ားလည္း ရွိမည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးသန္႔၊ ဦးႏုတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ႀကိဳက္သူမ်ားလည္း ရွိမည္၊ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက မႀကိဳက္သည္လည္း ရွိမည္။ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ခ်င္း အယူ၀ါဒခ်င္း ကြဲျပား၍ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္သူမ်ားပင္ ရွိမည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ပင္ အယူအဆ မတူ၍ ကြဲျပားၾကေစကာမူ သူတို႔သံုးဦးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ရန္သူေရာ မိတ္ေဆြေရာ အားလံုးက တညီတညာတည္း သတ္မွတ္၀န္ခံၾကသည္မွာ သူတို႔သည္ မိမိကိုယ္က်ဳိးအတြက္ တိုင္းျပည္ဥစၥာဘ႑ာကို တစိုးတေစ့မွ ထိခဲ့ၾကသူမ်ားမဟုတ္။ မိမိကိုယ္က်ဳိးအတြက္ တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားဖို႔ေနေနသာသာ ရာထူးအာဏာကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ် အသံုးမခ်ခဲ့ေၾကာင္း အားလံုးက ၀န္ခံၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္တဦး၏ သားမွာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဘိုေက်ာင္းတြင္ သြားထားရာ စာမလိုက္ႏိုင္ဘဲ မၾကာခဏ က်ေနသျဖင့္ ယခုအခါ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္၍လည္း မရ၊ အစိုးရေက်ာင္းတြင္ ျပန္တက္ဖို႔ကလည္း လူကႀကီးကာ အတန္းက ငယ္ေနသျဖင့္ အရွက္ကြဲရမည့္အေပါက္ျဖစ္ကာ စေကာစကျဖင့္ ပညာေရးတပိုင္းတစဘ၀ျဖင့္ ရပ္တန္႔သြားေလသည္။ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်ဳိ႕မွာလည္း ျမန္မာျပည္မွာေန ျမန္မာမိဘႏွစ္္ပါးက ေမြးလာပါလ်က္ ျမန္မာလိုေတာင္ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်ေအာင္ မေျပာတတ္၊ မေရးတတ္ေတာ့တာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ ပညာသင္ၾကားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မိမိဘာသာ အေကာင္းအဆိုး ေ၀ဖန္သံုးသပ္ႏိုင္ေသာ ေလာကအလင္းေရာင္ဟု ေခၚတြင္အပ္ေသာ ဥာဏ္ပညာကို ရရန္ျဖစ္သည္။ ဘြဲ႔ရျခင္းႏွင့္ ပညာၪာဏ္ရလာျခင္းသည္ မတူေပ၊ ဘယ္ေက်ာင္းကို တက္ခဲ့သည္ဆိုသည္ထက္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အသိၪာဏ္မ်ဳိးကို ရခဲ့သည္ဆိုျခင္းက ပို၍ ပဓာနက်ေပသည္။ ဤသို႔ေျပာျခင္းျဖင့္ အဂၤလိပ္နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ေနေသာ ျမန္မာျပည္မွ ပုဂ္ၢလိက ဘိုေက်ာင္းမ်ားကို ႏွိမ္လိုရင္းမဟုတ္၊ ထိုေက်ာင္းမ်ားလည္း ေကာင္းပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ားစု မွီခိုေနထိုင္ရေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာလည္း သံုးတတ္လွ်င္ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္ အသံုး၀င္ပါသည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေနရင္း၏ အဓိကအခ်က္မွာ ၪာဏ္အလင္းဓာတ္ရဖို႔ ျဖစ္သည္ဆုိျခင္းကို မိဘမ်ားေရာေက်ာင္းသားမ်ားပါ မေမ့ၾကဖို႔ ေထာက္ျပလိုျခင္းျဖစ္သည္။

ငါ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနသည္ဆိုျခင္းထက္ ငါသည္ အသိပညာၪာဏ္အလင္းႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရား မည္မွ်ရွိေနၿပီဆိုျခင္းက ပို၍အေရးႀကီးသျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို အမွန္အတိုင္း ေမးၾကည့္ၾကေစလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပည္ၿမိဳ႕ ပန္းပဲတန္း မူလတန္းေက်ာင္းမွ အေျခခံပညာကို ရရွိခဲ့ၿပီး အထက (၁) ျပည္ၿမိဳ႕မွ အထက္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ေက်ာင္းသို႔မွ် မတက္ခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ အထက္တန္းတက္ေနစဥ္ကပင္ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္သို႔ သြားကာ အခ်ိန္ရသမွ် ျပင္ပစာမ်ား ဖတ္႐ႈေလ့လာျခင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္၊ ကုလသမဂၢစာၾကည့္တိုက္၊ British Council စာၾကည့္တိုက္၊ American Center စာၾကည့္တိုက္ စသည္ျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္းစံုသို႔ မၾကာမၾကာ သြားကာ ပညာဆည္းပူးျခင္းျဖင့္ ၪာဏ္အလင္းေရာင္ ပို၍ က်ယ္၀န္းေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ငါက ဘိုေက်ာင္းတြင္ မတက္ႏိုင္ဘူး သူတို႔ရေသာပညာမ်ား ငါေတာ့ ရမွာမဟုတ္ပါဘူးဟု စိတ္မထားအပ္ေပ။ လူတေယာက္၏ အရည္အခ်င္းမွာ သူသည္ ဘယ္ေက်ာင္းတြင္ တက္ခဲ့သည္ဆိုျခင္းႏွင့္ ဆံုးျဖတ္၍မရဘဲ သူသည္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားခဲ့သည္ဆိုတာႏွင့္ပဲ တိုင္းတာ၍ ရေကာင္းပါသည္။ သမၼတလင္ကြန္းသည္ သစ္ခုတ္သမားတေယာက္ဘ၀မွ ပညာတတ္ သမၼတႀကီး ျဖစ္လာျခင္းမွာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းတြင္ ေနရ၍မဟုတ္၊ မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားခ်င္ေသာ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုလို နိဒါန္းခ်ီေနရသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စတင္အျမစ္ တြယ္စျပဳေနေသာ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မ်ား၌ ႏိုင္ငံတကာမွ ဖြင့္လွစ္ေသာ ဘြဲ႔မ်ား၊ ဒီပလိုမာမ်ား၊ ဆာတီဖီကိတ္မ်ား၊ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရွိသူမ်ားသာ ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ လူတြင္က်ယ္အျဖစ္ ေနရာယူ ေနရာေပးေနၾကျခင္းကို ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္တကၠသိုလ္ႀကီးမွ ဘာဘြဲ႔ႀကီးရလာေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒပညာရွင္ဟုတမ်ဳိး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္တကၠသိုလ္ႀကီးတြင္ တြဲဖက္ပါေမာကၡအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သမိုင္းပညာရွင္ဟူ၌တဖံု၊ ကုလသမဂၢ၏ ဘယ္အဖြဲ႔ႀကီးတြင္ ဘာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ပညာရွင္ ဘယ္သူက ေျပာသည္ဟူ၍တနည္း ၪာဏ္ပညာႏွင့္ေစတနာထက္ ဘြဲ႕ႏွင့္ေက်ာင္းကို ေခါင္းေပါင္းေပါင္းလာၾကေသာကိစၥမ်ားကိုသာ ေတြ႔လာရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေစတနာသည္ ကံျဖစ္သည္ဟု ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဟာပါသည္။ သင္သည္ မည္မွ်ပညာတတ္သည္ျဖစ္ေစ ေစတနာမေကာင္းပါက ကံေကာင္းႏိုင္မည္မဟုတ္။ ကုသိုလ္ေရးလုပ္ရာတြင္ ကံငါးပါးဟုေခၚေသာ အေျခခံ သီလခိုင္လံုဖို႔ လိုသလို၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးသီလ မက်ဳိးေပါက္ဖို႔ လိုေပလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္သည္။ နတ္ေမာက္အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွ အထက္တန္းေအာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ ILBC ကိုလည္း မတက္ဖူးခဲ့၊ Horizon ကိုလည္း မတက္ဖူးခဲ့၊ International School သို႔လည္း အနားပင္ မသီဖူးခဲ့၊ B.C တို႔ အေမရိကန္စင္တာတို႔လည္း ေရာက္ဖူးသူမဟုတ္၊ ဒဂုန္(၁) ထြက္လည္းမဟုတ္၊ TTC ေက်ာင္းထြက္လည္းမဟုတ္၊ နန္ယန္ေက်ာင္းတြင္လည္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့သူမဟုတ္။ ထူးခၽြန္မည့္သူသည္ ထူးခၽြန္မည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက အဓိကမဟုတ္ လူက အဓိကျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာေက်ာင္းမွ အထက္တန္းေအာင္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာတြင္ ညံ့သူမဟုတ္ေၾကာင္း သူ အဂၤလိပ္လို ေရးခဲ့ေျပာခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းမ်ားက သက္ေသခံေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တာ၀ါလိန္းလမ္း ေနအိမ္အေပၚထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ျပသထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဖတ္ခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားက သက္ေသခံေနပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ စေရာက္ကာစက အဂၤလိပ္စာေတာ္သည္မဟုတ္ေပ။ သူေျပာေသာ အဂၤလိပ္စာမွာ သိပ္ၿပီး အစပ္အဟပ္ မတည့္သျဖင့္ ဘိုေက်ာင္းထြက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ၀ိုင္း၀န္းေလွာင္ေျပာင္မႈကို ခံခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငုတ္မိသဲတိုင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ဖိဖိစီးစီး ဇြဲႀကီးမဲႀကီး လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိေသာ ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း အဂၤလိပ္လို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ ေျပာႏုိင္သည္ကို ဘုိေက်ာင္းထြက္မ်ားကပင္ ေငးယူရသည့္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပႏိုင္ခဲ့သည္။ လူေတာ္တေယာက္သည္ ကိန္းဘရစ္ဂ်္ တကၠသိုလ္မွာပဲတက္တက္၊ နတ္ေမာက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာပဲေနေန ေတာ္မည့္သူက ေတာ္မည္သာျဖစ္သည္။

ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ရာထူးကို သက္တမ္းႏွစ္ႀကိမ္ ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းရြက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ဦးသန္႔သည္ ILBC လည္း မတက္ဘူးပါ။ YES မွာလည္း အဂၤလိပ္စာ မသင္ဖူးပါ။ ၿဗိတိသွ်သံ႐ံုးမွာလည္း အဂၤလိပ္စာ မေလ့လာဖူးပါ။ အေမရိကန္စင္တာမွာလည္း မင္ဘာမဟုတ္ပါ။ ေတာ္မည့္သူက ေတာ္သည္သာျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔ အသက္ ၆ ႏွစ္သားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕ ဆရာႀကီးဦးဘဟန္၏ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ စတင္ပညာသင္ၾကားသည္။ ပန္းတေနာ္ အမ်ဳိးသားအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ၿပီး ရန္ကုန္တက္ၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ပညာဆည္းပူးသည္။ တေကာင္းေက်ာင္းေဆာင္၊ ပုဂံေက်ာင္းေဆာင္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ကာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္္တြင္ ဥပစာတန္း (IA) ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဦးသန္႔ကို ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဘိုးႏွစ္က အိမ္တြင္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည္။ ၀ါသနာပါ၍ ေလ့လာသျဖင့္ ေမာင္သန္႔သည္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ကပင္ ရွိတ္စပီးယားစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ဆာအာသာကိုနင္ဒိြဳင္း စာအုပ္မ်ားကို အဂၤလိပ္လို ဖတ္ႏိုင္ေနၿပီဟုဆို၏။ အရင္းအျမစ္ စစ္လိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာ၊ ဦးသန္႔ေရာ၊ ဦးႏုေရာ အဂၤလိပ္စာေတာ္ျခင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ အဓိကသင္ေသာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ေနရ၍မဟုတ္၊ မိမိဘာသာ ၀ါသနာပါသျဖင့္ ေလ့လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူတို႔သံုးေယာက္လံုးတြင္ တူညီသာအခ်က္မွာ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းစြာတတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာစာတြင္ မညံ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မညံ့သည့္အျပင္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားကိုပင္ ျပဳစုႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုေခတ္ အဂၤလိပ္စာေလး အနည္းငယ္သင္မိသည္ႏွင့္ “ျမန္မာလို ဘယ္လိုေခၚရမလဲဆိုေတာ့” ဟူေသာ စကားကို အရသာခံေျပာတတ္ေသာ က်ီးမဟုတ္၊ ၾကက္မဟုတ္သူမ်ားႏွင့္မူ အေတာ္ႀကီး ကြာျခားလွသည္။

ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီး၏ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုသည္လည္း ငယ္စဥ္က ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕ရွိ အဂၤလိပ္ ျမန္မာအလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈထဲတြင္ ဆက္တိုက္ပါ၀င္လာၿပီး လြတ္လပ္ေသာျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ႏွင့္ ကမၻာသိ ထင္ရွားသူျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာ၊ ဦးသန္႔ေရာ၊ ဦးႏုပါ ေတာေက်ာင္းထြက္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စကားကို စကားျပန္ မလိုဘဲ ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာႏိုင္သည္။ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔၏ပညာေရးကို ေအာက္စဖို႔ဒ္၊ ေယးလ္၊ ကိန္းဘရစ္ စေသာ ကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့သူမ်ားက အထင္မေသးရဲၾကေပ။ ဦးသန္႔ကို ကုလသမဂၢတြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အမည္စာရင္းတင္သြင္းထားေသာအခါ မလိုသူမ်ားက ဦးသန္႔သည္ ဘီေအဘြဲ႔ ရရွိခဲ့သူမဟုတ္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသန္႔သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ အိုင္ေအတန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာ ဆက္မတက္ခ်င္ဘဲ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ၀င္လုပ္ေသာေၾကာင့္သာ ဘြဲ႔မရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးသိၾကသျဖင့္ ဘီေအဘြဲ႔ ရျခင္း မရျခင္းကို မည္သူကမွ် အေရးတယူ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေတာ္သည္ႏွင့္အညီ UN အတြင္းေရးမွဴး တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးသန္႔၊ ဦးႏုတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ႀကိဳက္သူမ်ားလည္း ရွိမည္၊ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက မႀကိဳက္သည္လည္း ရွိမည္။ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ခ်င္း အယူ၀ါဒခ်င္း ကြဲျပား၍ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္သူမ်ားပင္ ရွိမည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ပင္ အယူအဆ မတူ၍ ကြဲျပားၾကေစကာမူ သူတို႔သံုးဦးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ရန္သူေရာ မိတ္ေဆြေရာ အားလံုးက တညီတညာတည္း သတ္မွတ္၀န္ခံၾကသည္မွာ သူတို႔သည္ မိမိကိုယ္က်ဳိးအတြက္ တိုင္းျပည္ဥစၥာဘ႑ာကို တစိုးတေစ့မွ ထိခဲ့ၾကသူမ်ားမဟုတ္။ မိမိကိုယ္က်ဳိးအတြက္ တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားဖို႔ေနေနသာသာ ရာထူးအာဏာကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ် အသံုးမခ်ခဲ့ေၾကာင္း အားလံုးက ၀န္ခံၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ ကိုယ္က်င့္တရားျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသီလ ဟူသည္ ရွိေသး၏။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ကိုယ္က်င့္တရားသည္ အေရးႀကီးသလုိ ႏိုင္ငံေရးသီလသည္ ထပ္တူအေရးႀကီးေပ၏။ ႏိုင္ငံေရးသီလဟူသည္မွာ မိမိအက်ဳိးႏွင့္ အမ်ားအက်ဳိးယွဥ္လာလွ်င္ အမ်ားအက်ဳိးကို ဦးစားေပးျခင္း၊ အမ်ားအက်ဳိးႏွင့္ ႏိုင္ငံအက်ဳိးယွဥ္လာလွ်င္ တႏိုင္ငံလံုးအက်ဳိးကို ဦးစားေပးျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါဘဲ မိမိႏွင့္မိမိပါတီ၊ မိမိအဖြဲ႔အစည္း အသာစီးရဖို႔ မတရားေသာအဖြဲ႔တဖြဲ႕ကို မတရားမွန္းသိပါလ်က္ ေထာက္ခံျခင္း၊ ပူးေပါင္းျခင္း၊ လိမ္လည္ျခင္း၊ ျပည္သူကိုသစၥာေဖာက္ျခင္းမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးသီလက်ဳိးေပါက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ဦးႏုတို႔၊ ဦးသန္႔တို႔ကို ယခုအခ်ိန္အထိ ၾကည္ညိဳသူေပါသည္မွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းသလို ႏိုင္ငံေရးသီလလည္း ျမဲေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္ ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားစြာေပၚေပါက္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သည္ အစိုးရႏွင့္ ကင္းကင္းေနကာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ကိုင္လာၾက၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ထင္ေပၚသျဖင့္ စင္ေတာ္ေကာက္သည္ဟုပဲေျပာေျပာ၊ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ ပူးေပါင္းမိၾကသည္ပဲဆိုဆို အာဏာရ အသိုင္းအ၀ိုင္း၏ ေခၚယူအသံုးခ်ျခင္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူ၍ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ လူျမင္သာေသာက႑မွ ပါ၀င္ကျပၾကေလသည္။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားသည္ လူေတာ္ေတြ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားမွေပးေသာ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူး တသီႀကီးကို ရထားသူမ်ားလည္းပါသည္။ သူတို႔သည္ ပညာတတ္မ်ားပီပီ ဘိုလိုေတြမႈတ္လ်က္ ရွင္းေနေသာ အေၾကာင္းအရာတခုကိုပင္ လူေတြ နားမလည္ေအာင္ ႐ႈပ္သြားေအာင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အဂၤလိပ္စာလံုး ခံ့ခံ့ထည္ထည္ႀကီးေတြကို သံုးကာ ေဟာေျပာႏိုင္ၾကေပ၏။ လက္ေတြ႕တြင္ တခါမွ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈမရွိဘဲ သေဘာတရားေရးရာမ်ား သီအိုရီမ်ား ေဖာ္ျမဴလာမ်ားကို ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဆိုႏိုင္ၾကေပကုန္၏။ Moderate နဲ႔ Radical တို႔ Reform တို႔၊ Hard Liner တို႔၊ No Trust တို႔၊ Political Opening တို႔၊ Reality တို႔၊ Win Win Theory တို႔၊ Constitutional Crisis တို႔၊ Power Sharing တို႔၊ ဘိဇနက္တို႔၊ Opposition တို႔၊ Awarness တို႔ Third World တို႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာမဆံုးေအာင္ ရြတ္ျပၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တခုရွိသည္မွာ ထိုဘိုေက်ာင္းထြက္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြကို ျပည္သူေတြက မယံု။ ဤလူေတြသည္ အစိုးရႏွင့္ေပါင္းကာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေျပာေနၾကသည္မွတပါး ျပည္သူလူထု၏ရင္ထဲ အသည္းထဲအထိ ေရာက္မလာႏိုင္ၾကျခင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၏အသည္းႏွလံုးဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသီလ မစင္ၾကယ္ျခင္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္၍ ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ ေျပာေနေသာ္လည္း ျပည္သူလူထု၏ မ်က္ရည္ကို ကိုယ္တိုင္ခံစားမၾကည့္ႏိုင္ေသာအခါ ထိုလူေတြ၏ေျပာစကားကို မည္သူမွ်နားလည္မည္မဟုတ္ေခ်။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တခါတရံ အေျပာဆိုးေသာ္လည္း လူေတြကခ်စ္ၾကသည္မွာ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ ျပည္သူေတြႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အေျပာတမ်ဳိး၊ အလုပ္တမ်ဳိးျဖစ္ကာ ျပည္သူကို မိဘႏွင့္ႏွိုင္းၿပီး စကားလံုးခ်ဳိခ်ဳိကေလးမ်ားျဖင့္ လစဥ္ေလလိႈင္းမွ ၾသ၀ါဒကထာႁမြက္ၾကားေနလည္း ျပည္သူက ဂ႐ုစိုက္မည္ မဟုတ္ေခ်။ စကားလံုးမ်ားထက္ ေစတနာသည္ အေရးႀကီး၏။ ေျမမဲ့ယာမဲ့ဒုကၡ၊ လယ္သမားမ်ား ေထာင္ခ်ခံရေသာဒုကၡ၊ ျပည္တြင္းစစ္ မရပ္စဲႏိုင္ေသးသည့္ကိစၥ၊ ဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိေသာကိစၥ စသည္တို႔ကို စကားလံုးလွလွေလးေတြသည္ လာမကယ္ႏိုင္။ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ အၿမီးအေမာက္ေတြထက္ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသီလသည္ ပို၍အေရးႀကီး၏။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ သင္ဘယ္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခဲ့သည္ဆိုျခင္းသည္ အေရးမႀကီးပါ။ သင္ ဘာစာေတြသင္ခဲ့သည္၊ သင္ ဘာေတြလုပ္ႏိုင္သည္၊ သင္ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ဆိုျခင္းက ပို၍ အေရးႀကီးပါသည္။ ဟစ္တလာ၊ ပိုေပါ့၊ အိုစမာဘင္လာဒင္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ ဟိုပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတို႔သည္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာေက်ာင္းမတူေသာ္လည္း သင္ယူခဲ့ေသာ ဘာသာတြဲခ်င္း တူညီပံုရေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ေခတ္တြင္ မဆို
ေတာေက်ာင္းမွာပဲေနေန
ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာပဲတက္တက္
ဘိုေက်ာင္းကပဲထြက္ထြက္
ေတာ္မည့္သူသည္ ေတာ္ကိုေတာ္မည္။ ညံ့မည့္သူသည္ညံ့ကို ညံ့မည္။ လိမ္မည့္သူသည္ လိမ္ကိုလိမ္မည္၊ ယုတ္မာမည့္သူသည္ ယုတ္ကိုယုတ္မာမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသည္ သာမည၊ လူသည္ အဓိကျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရေပသည္။

သရ၀ဏ္(ျပည္)