ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္

ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)

အရပ္သားတပိုင္း၊ စစ္တပိုင္း အစိုးရဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေနတာကို အားလုံးအသိပါ။ ျငိမ္းခ်မ္း ေရးလုပ္တာကို က်ေနာ္တို႔ ၾကိဳဆိုရမွာပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဗမာျပည္အတြက္ အေရးၾကီးဆုံး လိုအပ္ခ်က္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ရိုးသားဖို႔ လိုတယ္။ ေစတနာမွန္ဖို႔လိုတယ္။ အရပ္သားတပိုင္း စစ္တပိုင္း အစိုးရပီသစြာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတဖက္ စစ္ပြဲတဖက္ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ ကန္႔ကြက္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔ျဖစ္ေနပုံက လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စကားေျပာ ျပီး ေတာၾကိဳအုံၾကား လူကြယ္ရာေရာက္တာနဲ႔ စစ္တိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အခုလုပ္ေနၾကတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔ လုပ္ေနသလဲ။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ လုပ္ေနတာဟုတ္ရဲ့လားဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ျပန္ၾကည့္ဖို႔လိုလာပါျပီ။

အစိုးရရဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြထဲမွာ သံသယျဖစ္စရာေတြ ျပည့္ေနတယ္။ ဝန္ၾကီးဦးေအာင္မင္းနဲ႔ ျမန္မာျငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ ေငြထုပ္ကို ဖင္ခုထိုင္ျပီး အလြဲသုံးစားလုပ္ေနတယ္ဆို တဲ့ သံသယေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။ အမ်ားျပည္သူက သူတို႔အေပၚမွာ အယုံၾကည္နည္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အလားအလာေတြ ေကာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုေနၾကသူေတြဟာ ဦးေအာင္မင္းတို႔ အုပ္စုသာမကဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ပါဝင္ၾကေတာ့ အမ်ားျပည္သူက အားတက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ဘူးလို႔ တခ်ိဳ႔က ထင္တယ္။ အဲဒီအထင္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ႏိုင္ပါသလဲ။

အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအတြက္ တခုတည္းေသာ မူၾကမ္းထြက္ေပၚလာေရးကို သၾကၤန္ မတိုင္ခင္က ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ ျငင္းစရာေတြက ပြားပြားလာျပီး အျငင္းပြားၾကရလြန္းလို႔ မူလသတ္မွတ္ထားတဲ့ အစည္းအေဝးရက္ ၂ ရက္ဟာ ဆန္႔ထြက္သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရက္ၾကာလာလို႔ အစည္းအေဝးသာ ရပ္လိုက္ရတယ္၊ သေဘာတူညီခ်က္ေတာ့ မရခဲ့ၾကဘူး။ သေဘာတူညီခ်က္ ရသေယာင္ေယာင္ အဆင္ေျပသေယာင္ေယာင္ ဖုံးဖုံးဖိဖိေျပာတဲ့ ပူးတြဲ ေၾကညာခ်က္ တခုေတာ့ ထြက္လာပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဟာ မေၾကလည္မႈေတြနဲ႔ တခန္းရပ္ခဲ့ရတာသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

မေၾကလည္မႈေတြက ဘာေတြပါလဲ။ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းေလးေတြ ကြဲလြဲေန တယ္လုိ႔ ႏွစ္ဖက္စလုံးက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေျပာေနၾကတာဟာ ေဖာ့ေျပာေနတာပါ။ ေဖာ့ေျပာေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔ ကြဲလြဲခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ကြဲလြဲခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

၁ ။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့စကားလုံးသုံးႏႈန္းတာကို အစိုးရဘက္က မၾကိဳက္ဘူးလို႔ဆို တယ္။
၂။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္လို႔သုံးတာကို အစိုးရဘက္က မၾကိဳက္ဘူး။ ဖက္ဒရယ္ အစား ျပည္ေထာင္စုလို႔ပဲ သုံးရမယ္။
၃။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတဲ့ စကားလုံး သုံးတာကို အစိုးရကမၾကိဳက္ဘူး။
၄။ တည္ဆဲဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမယ္ ဆိုတဲ့စကားကို အစိုးရဘက္က သုံးတာကို တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က မၾကိဳက္ဘူး။
ဥပေဒလိုက္နာရမယ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ္ျပီ။
၅။ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ သုံးတာကို အစိုးရက မၾကိဳက္ဘူး။

ဒါေလးေတြကို စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းေလးေတြ ကြဲလြဲေနတယ္လို႔ အစိုးရဘက္ UPWC ကေရာ တိုင္းရင္းသားဘက္ NCCT ကေရာ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စကားလုံးေလးေတြ ကြဲလြဲေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မူအရ အၾကီးအက်ယ္ကြဲလြဲခ်က္ေတြဆိုတာကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သိပ္ဒုံးမေဝးတဲ့သူတိုင္း သိႏိုင္တယ္။

ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ စကားကို တိုင္းရင္းသားေတြက သုံးခ်င္တာဟာ သူတို႔ရဲ့ တကယ့္ခံစားခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေစခ်င္တာပဲ။ သူတို႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ေပၚလြင္ေစခ်င္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အစိုးရကို မၾကိဳက္လို႔ ေတာ္လွန္ေန ၾကသူေတြပဲ။ သူခိုးဓါးျပ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ၾကတယ္။ အစိုးရကေတာ့ သူတို႔ကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲကာလ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ေသာင္းက်န္းသူလို႔သာ သေဘာထားခဲ့တယ္။ အဲသလိုပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့တယ္။ အစိုးရက မတရားလို႔ ၊ ဖိႏွိပ္လို႔ ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့သူေတြလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့စကားကို လက္မခံခ်င္ဘူး။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေနတဲ့သူေတြဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳရတာဟာ သူတို႔ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို အသိအမွတ္ျပဳရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ လက္နက္ကိုင္ျပီး အလကား ေသာင္းက်န္းေနသူေတြလို႔သာ ဆိုခ်င္တဲ့ အတြက္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားလို႔သာ သုံးခ်င္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို မသုံးဖို႔ ကန္႔ကြက္တဲ့ အျပင္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသား နဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာင္ အျငင္းပြားၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြက အစိုးရကို မေက်နပ္လို႔ လက္နက္ကိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မထြက္ဘဲ၊ လက္နက္ကိုင္ ထားေသာ တိုင္းရင္းသား အခ်ဳိ႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာ သာမန္စကားလုံး အျငင္းပြားမႈမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အင္မတန္ ၾကီးမားတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျခားနားမႈ ၾကီးရွိေနတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္လုိ႔ သုံးတာကို အစိုးရက မၾကိဳက္ဘူး။ ျပည္ေထာင္စုလို႔သုံးေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာလည္း မူအရ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ျခားနားခ်က္ၾကီးပဲ။ အစိုးရေျပာေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ အခု သူတို႔ရဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာပါတဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို ေျပာေနတာ။ အခုသူတို႔လုပ္ထားတာဟာ ျပည္ေထာင္စုပါပဲ လို႔ ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ အခု ၂၀၀၈ မူကို ျပည္ေထာင္စုလို႔ လက္မခံဘူး။ တျပည္ေထာင္စနစ္လို႔ပဲ ယူဆတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ တန္းတူအခြင့္အေရး တခုမွမပါဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ဖက္ဒရယ္ကို လိုခ်င္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို လိုခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ဧရာမျခားနားခ်က္ပါ။

ေနာက္တခါ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတဲ့တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ အသုံးကို အစိုးရက မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာလည္း ေစာေစာက ဖက္ဒရယ္/ျပည္ေထာင္စု ကြဲလြဲမႈနဲ႔ တသေဘာတည္းပဲ။ အစိုးရက တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ မေပးခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ျပည္နယ္မွာ ေဒသဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္တို႔၊ အခြန္ေငြ ခြဲေဝသုံးစြဲခြင့္၊ သယံဇာတ ခြဲေဝပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ တိုင္းရင္းသားအေရးကို ကုိယ္ပိုင္ေဆာင္ရြက္ခြင့္တို႔ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါလည္း မူအရကြဲလြဲခ်က္ပါ။

တည္ဆဲဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမယ္လို႔ အစိုးရကေျပာတယ္။ တိုင္းရင္းသားဘက္က ဥပေဒလိုက္နာရမယ္ ေလာက္ပဲ သေဘာတူခ်င္တယ္။ ဒီကြဲလြဲခ်က္ကလည္း မေသးဘူး။ တိုင္းရင္းသားဘက္က ဥပေဒလိုက္နာမယ္ ဆိုတာ တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဥပေဒကိုလိုက္နာမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဥပေဒပီသတဲ့ ဥပေဒကိုလိုက္နာမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ ဥပေဒလိုက္နာေရးကိုမူအရ သေဘာတူတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ အစိုးရဘက္က တည္ဆဲဥပေဒဆိုတာ တည္ေနတဲ့ ဥပေဒအားလုံးကို လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဒါဆုိရင္ မတရားအသင္း ဥပေဒလို ဥပေဒမ်ဳိးကိုလည္း လိုက္နာရမယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္သြားတယ္။ အခုေဆြးေႏြးေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈနဲ႔ ခုံရုံးတင္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္။ ဒါမ်ိဳးကို တိုင္းရင္းသားေတြက မလိုလားဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ဖ်က္သိမ္းသင့္တဲ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြ၊ ဥပေဒလို႔ မေခၚထိုက္ဘဲ ဥပေဒစာရင္းဝင္ ေနတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြသိေနတယ္။ အဲဒါေတြကို အကုန္လိုက္နာပါမယ္လို႔ ကတိကဝတ္မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တည္ဆဲဆိုတဲ့ ႏွစ္လုံးဟာ အၾကီးအက်ယ္ ျငင္းစရာျဖစ္ေနတယ္။

လႊတ္ေတာ္ျပင္ပလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြက သုံးတာကို အစိုးရက မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါကလည္း အၾကီးဆုံးကြဲလြဲခ်က္ ၾကီးတခုျဖစ္ေနျပန္တယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲဆြဲထည့္တာကို တိုင္းရင္းသားေတြ မခံႏိုင္ဘူး။ လႊတ္ေတာ္ထဲဆြဲထည့္ တာဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေအာက္ဆြဲသြင္းတာပဲ။ က်ဳံးသြင္းတာပဲ ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြသိတယ္။ ၂၀၀၈ ကို သူတို႔ ဒူးမေထာက္ခ်င္ဘူး။ အစိုးရက ၂၀၀၈ ေအာက္ဒူးေထာက္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ျပင္ပ သုံးေရး မသုံးေရး ဆိုတာကလည္း ဒူးေထာက္ေရး၊ မေထာက္ေရး ျပႆနာျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီလိုတဖက္မွာ ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္မွာပဲ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးမင္းေအာင္လွိဳင္က ရွမ္းျပည္ တပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္းတို႔ ဝျပည္ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါ ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေနပဲ ေဆာင္ရြက္ရမယ္လို႔ ထည့္သြင္းေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္ကိုက္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ထြက္ေျပာတာပဲဆိုတာ ဘာမွ သံသယျဖစ္စရာ မရွိဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းကပဲ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေတာ္ေတာ္တာသြားတယ္။ ဒီစကားတခြန္းဟာ ဖက္ဒရယ္မေပးဘူး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္မေပးဘူး၊ တန္းတူအခြင့္အေရး မေပးဘူး ဆိုတာေတြကို စကားတခြန္းတည္းနဲ႔ အားလုံး တေပါင္းတည္း အဓိပၸါယ္ထြက္သြားေစတယ္။ ဒါ့အျပင္ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ ေနာက္ထပ္ စကားတခြန္းကိုလည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါကဘာလဲ ဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္တခုတည္း ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ တပ္မေတာ္ တခုတည္းရွိရမယ္။ အဲဒီတပ္မေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲ့ တပ္မေတာ္ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့ တပ္မေတာ္ေတြ ဖ်က္ေပးရမယ္။ ဒီေတာ့ အဓိပၸါယ္က လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္သာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စစ္အစိုးရရဲ့ သေဘာထားဟာ ေတာ္ေတာ္ ေပၚလြင္ ထင္ရွား ေနတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေအာက္ဝင္လာခဲ့ပါ။ လက္နက္ခ်ပါ။ အစိုးရဘက္ကေျပာတဲ့ လက္ရွိမူ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာကို လက္ခံပါ။ ဒါပါပဲ။ ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ အစိုးရဘက္က ဘာတခုမွ ျပင္ဆင္ဖို႔ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ မရွိဘူးဆိုတာကို ေဆြးေႏြးပြဲမတိုင္ခင္မွာ ထပ္ကာထပ္ကာ သတိေပးေနတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔မ်ား ေဆြးေႏြးေနေသးသလဲ။ အစိုးရရဲ့ တကယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ ရိုးမွ ရိုးသားရဲ့လားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာတယ္။

တျခားတဖက္ကိုလည္း ၾကည့္ရေအာင္။ တိုင္းရင္းသားေတြကေရာ ဒါေတြကို မရိပ္စားမိဘူးလား။ သူတို႔ ကေရာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြးေနသလဲ။ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြကို အစိုးရက သေဘာတူမယ္လို႔ ထင္ေနလို႔လား။ ဒါမွ မဟုတ္တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေသးသလား။

အခုလုပ္ေနတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတာလဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ တကယ္ပဲ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မလား။ ဒီအခ်က္ေတြကို သုံးသပ္တာဟာ ဒီေဆာင္းပါးရဲ့ အဓိကဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

အစိုးရဘက္ကရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အရင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာတခုမွ ေလွ်ာ့ဖို႔ ျပင္ဖို႔ ညႇိႏႈိင္းဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အစိုးရဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ေနတာဟာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ပထမတေၾကာင္းကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖိအားေပးေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္း အဝိုင္းကို သူတို႔အေနနဲ႔ အမွန္တကယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားပါတယ္လို႔ သတင္းစကား ေပးပို႔ေနတာပါ။ ဒီလိုသတင္းစကား ေပးပို႔ျခင္းအားျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေငြေတြ အမ်ားအျပားရတယ္။ ဒါ့ထက္ ပိုအေရးၾကီးတာက ျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ျပမွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ စိတ္ခ်လက္ခ် ပုံေအာရင္းႏွီးၾကမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မျဖစ္မေနလုပ္ျပေနရပါတယ္။

ဒုတိယတေၾကာင္းကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို အင္မတန္ အာသာငမ္းငမ္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူ တရပ္လုံးကို ေခြ်းသိပ္ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ပါပဲ။ ျပည္သူေတြေက်နပ္မွ တိုင္းျပည္ျငိမ္သက္မယ္။ ျပည္သူေတြေက်နပ္မွ သူတို႔ကို မဲေပးမယ္။ ဒီသေဘာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွင္းပါတယ္။

ဒီႏွစ္ခုစလုံးထက္ ပိုအေရးၾကီးတဲ့ တတိယအေၾကာင္းလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒါဟာ ရည္မွန္းခ်က္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ ေသနတ္မေဖာက္ဘဲ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေရးပါပဲ။ ဘယ္လို ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မွာလဲ။ တဒိန္းဒိန္းတဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႔ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္လာတာ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ အခုက်မွ ေသနတ္မေဖာက္ဘဲ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေရးကို သူတို႔ဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ တခ်ဳိ႔က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္လိမ့္မယ္။

သူတို႔ အဲသလိုေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း သူတို႔လုပ္ဟန္တခ်ဳိ႔က ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ သူတို႔ရည္မွန္းခ်က္ဟာ တိုင္းရင္းသားထုတခုလုံးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အရ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို လူထုနဲ႔ ခြဲထုတ္ဖဲ့ထုတ္စည္းရုံးဖို႔ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြလိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္၊ တန္းတူေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ဆိုတာေတြကို တခုမွမေပးဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ သူတို႔ေက်နပ္ေလာက္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး အက်ဳိးစီးပြားတခ်ဳိ႔ေပးျပီး ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းလိုက္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကားပါမစ္လက္ေဆာင္ဟာ ပထမအဆင့္ စမ္းသပ္ လာဘ္ထိုးတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔စမ္းသပ္ခ်က္ဟာ အတုိင္းအတာတခုအထိ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီလို႔ ေတာင္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ကို ဥပမာအေနနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညႊန္းဆိုေဖာ္ျပခ်င္ ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး သေဘာမပါပါ။ သိသာျမင္သာတဲ့ သူကိုသာ ရည္ညႊန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ မန္းျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ဆလိုင္းငြန္က်ဳံးလ်န္ကို ၾကည့္ပါ။ သူတို႔အခုေျပာဆိုေနၾကတဲ့စကားေတြဟာ အစိုးရကိုယ္စား အစိုးရေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ပါးစပ္အငွားနဲ႔ ေျပာေပးေနၾကသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါအစိုးရဘက္က ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ေတြပါ။ ကားအစီး ၆၀၊ ၁၀၀ ေပးျပီး ေနာက္မွာ ဒီလိုရလဒ္ေတြ ထြက္လာတာပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္လည္း ေပးဦးမွာပါ။ ဒီ့ထက္ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေပးဦးမွာပါ။ ဒီေလာက္ကေလးကို ဘာမေပးႏိုင္စရာရွိသ လဲ။ တိုင္းရင္းသားေတြဆီကေန စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရတဲ့ သယံဇာတေတြက ဒီ့ထက္မက အမ်ားၾကီး ရထားတာပဲ။ ဒီေလာက္ကေလး ေပးလိုက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။

အစိုးရလုပ္ေနတဲ့ ဗ်ဴဟာဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ခြဲထုတ္ျပီး ေခါင္းျဖတ္ဝယ္ယူေနတဲ့ ဗ်ဴဟာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ ေအာက္ေျခလူထု၊ ေအာက္ေျခ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ့ လိုလားခ်က္ကို မေပးဘူး။ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေတာ့ ပုဂၢလိက ခံစားခြင့္ေတြ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မူျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတခု၊ ေတာ္လွန္စစ္ပြဲတခုဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ မေျပလည္ဘဲ ျပီးျပတ္သြားရိုးမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဝယ္ယူလိုက္ႏိုင္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေနာက္လိုက္ေတြကို သစၥာေဖာက္သြားရင္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ယာယီ ျငိမ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရအခုလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကိုၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ အဲသလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သူေ႒းေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေျမႇာက္စားေပးကမ္းပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး လက္နက္ခ်ခိုင္းပါလိမ့္မယ္။ အဲသလို လက္နက္ခ်တာကိုလည္း သိကၡာဆည္ႏိုင္ေအာင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ နာမည္တပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာ ျပည္သူနာ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဒါေတြမသိဘူးလား။ အခုက်ေနာ္ေတြးသလို သူတို႔ မေတြးၾကဘူးလား။ သူတို႔ မရိပ္စားမိဘူးလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔သိပါတယ္။ ရိပ္မိပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ အတုိက္အခံ ဒီမိုကေရစီသမားဆိုတဲ့သူေတြကသာ အစိုးရ အေၾကာ ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အေၾကာကို မသိရင္ရွိမယ္။ လက္နက္ခ်င္းယွဥ္တိုက္လာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြက အစိုးရအေၾကာကို ေနာေက်ပါတယ္။ အစိုးရ အေပၚမွာ က်ေနာ့္ထက္လည္း သံသယၾကီးၾကီးထားတတ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံဖူးသူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားေတြကပါ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အလားအလာ ေကာင္းပါတယ္၊ တိုးတက္ေနပါတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ အသံေတြ ထုတ္ေပးေနပါသလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အေက်ာက္အကန္ အေျခအတင္ ေတာင္းဆိုေဆြးေႏြးတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ေသးဘဲ၊ ေရလိုက္ငါးလိုက္ အလိုက္သင့္ ေမွ်ာလိုက္ေဆြးေႏြးေနၾကသလဲ။

သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သူတို႔ရွိမွာပါ။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ က်ေနာ္ရသေလာက္ သတင္းအခ်က္အလက္အေပၚတည္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။

ပထမအခ်က္က သူတို႔ စစ္ေမာေနျပီ။ တိုက္ရည္က်ေနျပီ။ စည္းရုံးေရးက်ေနျပီ။ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲ ျဖစ္တဲ့လူကလည္း ျဖစ္ေနျပီ။ ခဏနားခ်င္တယ္။ အားေမြးခ်င္တယ္။ အင္အားျပန္လည္တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ဒါက ဆက္တိုက္ဦးမယ့္ ဇြဲေကာင္းသူ တခ်ိဳ႔ရဲ့ စိတ္ကူးပါ။

ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ စစ္ပမ္းေနခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး တိုက္ပြဲဆင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ အစိုးရက ဘာေပးမလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ ေစ်းစကား ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါကေတာ့ လိုခ်င္လို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ။

စတုတၳအခ်က္ကေတာ့ သူတို႔အေပၚမွာလည္း ႏိုင္ငံတကာဖိအားရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို လက္နက္ေပးေနတဲ့ ၊ ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ေနၾကတဲ့ သူေတြက ေဆြးေႏြးခိုင္းေနတာကို ေက်နပ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးျပရပါမယ္။ ဒါက လည္း အေၾကာင္းတခ်က္ပါ။ တခ်ိန္က သူတို႔ကို ေငြေပး၊ လက္နက္ေပးျပီး ကူညီေနသူေတြ စစ္တိုက္ေရးအားေပးေနသူ ႏိုင္ငံတကာ အလွဴရွင္ေတြဟာ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ ေျပလည္ခ်င္ေနပါျပီ။ စစ္အစိုးရကို တရုတ္ရင္ခြင္ထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး၊ သူ႔ရင္ခြင္မွာ ေခ်ာ့သိပ္ခ်င္ေနပါျပီ။ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ခြင္တခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆးစီးပြားရွာခ်င္ေနပါျပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို စစ္အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိအားေပးလာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ၾကီးတခ်က္ပါ။

ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ ေဆြးေႏြးသူ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ သူေ႒းျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာင္းစားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ပါဝင္ေနႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္အခု သုံးသပ္တင္ျပတဲ့ အခ်က္ေတြအတိုင္းသာမွန္ရင္ေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ပါ လက္ရွိေဆြးေႏြးပြဲ အေနအထားေတြကေန အားတက္စရာ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ထြက္လာစရာ သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္က ပိုဆိုးႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာင္းစားမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ေတြ ၊ တန္းတူ အခြင့္အေရးေတြကို ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရာင္းစားျပီး နာမည္ခံ ျငိမ္းခ်မ္းေရးၾကီးကို သယ္ေဆာင္ လာဖြယ္ ရွိပါတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး အစစ္အမွန္မရဘဲ ဟိုအရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔လုပ္သလိုပဲ ယာယီအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးတမ်ဳိးေတာ့ ကာလတခုအထိ ေပၚထြက္လာဖြယ္ရာရွိပါတယ္။ အဲသလို ယာယီအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကေရာ တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာျဖစ္လာမလား။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ တႏိုင္ငံလုံး မျဖစ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ေနရာမွာ စစ္မီးျခြင္းခ်န္ထားရစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက အခရာပါ။ သူတို႔တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ သူတို႔က ထိုးစစ္ပါ။ က်န္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု အားလုံးဘက္က ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ ခံစစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အစိုးရအဖို႔ရာမွာ စစ္ကိုခ်န္ထားခ်င္စရာ အေၾကာင္းတခ်ဳိ႔ရွိေနတာကို ျမင္မိပါတယ္။ အခုအစိုးရဟာ အရပ္အစိုးရ အမည္ခံထားေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္ကေနလာပါတယ္။ အခုအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြအားလုံး ဟာ အရင္စစ္အာဏာရွင္ေတြပါပဲ။

စစ္ပြဲရဲ့ ေယဘုယ်သေဘာဟာ စစ္အာဏာရွင္ကို အက်ဳိးျပဳတတ္ျပီး စစ္ေျပျငိမ္းျခင္းဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အတြက္ ျပႆနာတခ်ဳိ႔ေပၚေပါက္ေစႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္လို႔ တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲသြားရင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားရင္ စစ္သား အေရအတြက္ဟာ ဒီေလာက္အမ်ားအျပား ထားစရာမလိုေတာ့ဘူး။ မလႊဲမေရွာင္သာ ေလွ်ာ့ကို ေလွ်ာ့ရပါေတာ့မယ္။ အဲသလို စစ္သားအေရအတြက္ ေလွ်ာ့လိုက္ရရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္လည္း အားေပ်ာ့သြားပါမယ္။ အဲဒါကို စစ္တပိုင္း အစိုးရကမၾကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီ အေျခအေနကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက အျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကတခ်က္။

ေနာက္ျပႆနာတခုက စစ္ပြဲေတြမရွိရင္ စစ္သားေတြက ဘာလုပ္ၾကရမလဲ။ ဒါဟာလည္း သူတို႔အတြက္ေတာ့ ျပႆနာပါ။ စစ္ပြဲ မရွိရင္ စစ္သားေတြဟာ ကုန္ထုတ္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးလုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲသလိုလုပ္ၾကရင္ စစ္သားနဲ႔ ျပည္သူထိေတြ႔ၾကပါမယ္။ စစ္သားနဲ႔ ျပည္သူ ရင္းႏွီးလာမယ္။ နားလည္မႈရလာမယ္။ ဒါဆိုရင္ စစ္သားေတြဟာ ျပည္သူေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆုံးမယ့္ လမ္းစပါ။ စစ္သားနဲ႔ ျပည္သူကို ေဝးႏိုင္သမွ် ေဝးေဝးေနေစခ်င္တာဟာ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္တိုင္းရဲ့ သေဘာထားပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကမၻာတလႊား စစ္အာဏာရွင္မ်ားဟာ စစ္ပြဲကို ေမြးျမဴထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စစ္ပြဲဟာ သူတို႔ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးပါ။ သူတို႔ဟာ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ေကာင္းစားေနသူ ေတြပါ။ စစ္သားေတြ စစ္တိုက္ေပးေနလို႔ ေကာင္းစားေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ စစ္သားေတြက ျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္ျဖိဳခြဲေပးေနလို႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနႏိုင္သူေတြပါ။

တိုင္းျပည္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရွိလာရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ေယဘုယ် သေဘာတရားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စစ္အာဏာရွင္မ်ားက တိုင္းျပည္ျငိမ္းခ်မ္းေရးရတာကို မလိုလားၾကပါဘူး။

ဒီလိုေျပာေတာ့ အခု ေဆြးေႏြးေနတာေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။ ရပ္ပစ္လိုက္ရမလားလို႔ တခ်ိဳ႔က ေမးခ်င္ ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ဒီ့ထက္ပိုျပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီ့ထက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ေဆြးေႏြးဖို႔ လိုပါတယ္။ တကယ္စိတ္ရင္းေစတနာရင္း မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲသလို မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ဖို႔၊ လက္ရွိတိုက္ေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ဖို႔ အစိုးရကို ျပည္သူေတြက တိုက္တြန္းၾကရပါမယ္။ ဖိအားေပးရပါမယ္။ တိုင္းရင္းသား သူပုန္ေတြကို စစ္တိုက္ျပီး စစ္နဲ႔ ဖိအားေပးတဲ့လုပ္ရပ္ေတြ ၊ အင္အားခ်ိနဲ႔ေအာင္ အရင္လုပ္တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကို ကန္႔ကြက္ၾကရပါမယ္။

အစိုးရကို ဖိအားေပးဖို႔လိုသလို ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ အဆက္မျပတ္ ေဝဖန္ ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေငြေပး အဝယ္မခံရေအာင္ ၊ အလိမ္မခံရေအာင္ ထိန္းကြပ္တည့္မတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ႏိုင္ငံ့အေရး ႏို္င္ငံ့ကံၾကမၼာကို ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုသူ လူလက္တစ္ဆုပ္စာလက္ထဲ ထိုးအပ္ထား တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သာမန္ျပည္သူေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးၾကရမယ့္ေခတ္ပါ။ စစ္တပိုင္း အာဏာရွင္ေတြကိုသာမက ၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပါ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ဖိအားေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းအဲသလို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ပါ။

ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
(Zaw Win ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွ ...)