ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ (သို႔မဟုတ္) က်ေနာ့္အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္တဦး

ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ (သို႔မဟုတ္) က်ေနာ့္အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္တဦး

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္ ေတးေရးဆရာ ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ ပါတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ႔ အခိုက္အတန္႔ေလးသာ ေရစက္ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ အံ့ၾသမွင္သက္မိေနမယ္ ထင္တယ္။

ဆရာနဲ႔ ေရစက္ဆံုခဲ့ပံုက ဒီလုိပါ။ ၁၉၈၈ မတ္လထဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ ဆံုးၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ အၾကာမွာလို႔ ထင္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းအစိုးရရဲ႕ လံုျခံဳေရးေတြ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ကိုဖုန္းေမာ္ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ကိုမင္းလြင္ (စာေရးဆရာ နရီမင္း) က ေက်ာင္းကို သယ္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) မွာလည္း ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ ဆုေတာင္းပြဲနဲ႔ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲကို က်င္းပျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသားေတြ စုၿပီး ခႏၶာေဗဒခြဲစိတ္ခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ အနားယူအပန္းေျဖခန္းမမွာ ျပဳလုပ္တာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲကေန အေဆာင္အထိ စီးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ လုပ္ေဆာင္မႈကို ရပ္နားလိုက္တယ္။ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ရာမွာ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားေဆာင္ အေဆာင္မွဴးက ေနာက္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ပါေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။

ညက်ေတာ့ အတန္းႀကီးက အစ္ကိုေတြက အေဆာင္မွာ ထပ္လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ လာညႇိတာနဲ႔ စားဖိုေဆာင္မွာ ထပ္လုပ္မလို႔ ျပင္ဆင္တုန္းမွာ အေဆာင္မွဴး ေရာက္လာၿပီး ေန႔လည္က လုပ္ခဲ့ၿပီးတာနဲ႔ ေက်နပ္ဖို႔ လာတားတာနဲ႔ အခမ္းအနား အထမေျမာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ေက်ာင္းမတက္ၾကဘဲ အေဆာင္မွာပဲ ေနၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတယ္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းမတက္ၾကတဲ့ သတင္းကို အေဆာင္မွဴးဆီ သတင္းေရာက္ေတာ့ အေဆာင္မွဴးက အားလံုးကို အေဆာင္ဘုရားခန္းထဲ ေခၚၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ရက္မွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကတယ္။ အေဆာင္မွဴးက စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေၾကာက္ရသူမို႔ ျပန္တက္ၾကတာလည္း ပါမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ (ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာလား၊ အာရ္အို္င္တီမွာလား အေသအခ်ာမမွတ္မိေတာ့) ဦးေန၀င္းအစိုးရက ဆႏၵျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၿပီး ေက်ာင္းဆက္မတက္ၾကေတာ့ဘဲ အေဆာင္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီသတင္းကို အေဆာင္မွဴး ၾကားျပန္ေတာ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းလိုက္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး သူ႔ဆီကို ေတာင္းပန္လႊာ ေရးတင္ဖို႔ အတန္းအသီးသီးက အေဆာင္အီးစီေတြကို ေခၚေျပာတယ္။ သူ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကဖို႔ ေသခ်ာေျပာထားရက္နဲ႔ မတက္ၾကလို႔ ေတာင္းပန္ခိုင္းတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။။ အတန္းအားလံုး လက္မွတ္ထိုးၿပီး တင္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြထဲက က်ေနာ္ရယ္၊ မုဒံုက သူငယ္ခ်င္းတဦးရယ္၊ လွည္းကူးက သူငယ္ခ်င္းတဦးရယ္ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ေနၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေသဆံုး/အဖမ္းခံရတဲ့သတင္းေတြကို ၾကားၿပီး တင္းေနတာရယ္၊ အေဆာင္မွဴးက သက္သက္မဲ့ အႏိုင္က်င့္တယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ လက္မွတ္မထုိးဘဲေနၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ အတန္းသားေတြ လက္မွတ္ထိုးထားၾကတဲ့ စာရြက္ရဲ႕ေအာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသားသံုးဦး လက္မွတ္မထိုးေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေရးၿပီး တင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

အေဆာင္မွဴး က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို ေခၚေတြ႔တယ္။ မင္းတို႔သံုးေယာက္က ဘာလို႔ လက္မွတ္မထိုးတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းသြားၿပီး ေက်ာင္းမွာ ၾကားရတဲ့ သတင္းတခုေၾကာင့္ မတက္ျဖစ္ဘဲ ျပန္လာျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေခ်ပေျပာဆိုတယ္။ အရင္ဆို ေက်ာင္းသားေတြကို ဆံုးမရင္ လက္ပါတတ္တဲ့ အေဆာင္မွဴးက က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ ေဒါသထြက္ေနၾကမွန္း ရိပ္မိလို႔လားေတာ့မသိ၊ ေအးေပါ့ကြာ မင္းတို႔ မွန္တယ္ထင္ရင္ လုပ္ထားၾကေပါ့ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ ျပန္လာၿပီး အခန္းမွာ တညလံုးနီးပါး ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သိပ္မအိပ္လိုက္ရဘူး ဆိုပါေတာ့။

ေတးေရးဆရာ ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္နဲ႔ ေဒါက္တာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ (Dr.Sai Kham Leik ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွ ...)

ေနာက္ေန႔ ခႏၶာေဗဒစာသင္ခန္းမထဲလည္း ေရာက္ေရာ အိပ္ေရးပ်က္တာရယ္၊ ဗိုက္ထဲ အစာမရွိတာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ပန္ကာေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း ေခၽြးေစးေခၽြးေပါက္ေတြ ထြက္လာတယ္။ ဆက္ထိုင္ေနရင္း ေခါင္းတအားမူးလာတာနဲ႔ အေဆာင္ျပန္နားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း နံေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ မုဒံုက သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းလိုက္တယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို တြဲၿပီး ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ စာသင္ခန္းထဲကေန အျပင္ကိုအထြက္ ဂငယ္ေကြ႔ေလွကားကတဆင့္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းမယ္အလုပ္မွာ က်ေနာ္ သတိလစ္သြားတယ္။ သတိရျပန္ရေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခံုတန္းလ်ားတခုေပၚမွာ ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ယပ္ခတ္ေပးေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ တေယာက္က က်ေနာ့္ကို သၾကားေဖ်ာ္ရည္ လာတိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္သြားပါလိမ့္လို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းက …

“ခင္ဗ်ား ကံေကာင္းတယ္။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္သာ မကယ္ရင္ ေသဖြယ္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားလ်က္နဲ႔ ခင္ဗ်ားက အေပၚဆံုးေလွကားထစ္ကေန အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေအာက္ကေန တက္လာတဲ့ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က အျမန္ဖမ္းေပြ႔လိုက္ေပလို႔” ဆိုၿပီး ေျပာရင္း ရယ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ကို မေတြ႔ရေတာ့။ က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ရင္း “ဟုတ္ပါရဲ႕ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ ဖမ္းမေပြ႔ထားဘဲ ဂငယ္ေကြ႔ေလွကားကေန ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး ျပဳတ္က်လို႔ကေတာ့ နံရံနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးမလားပဲ” လို႔ ေတြးၿပီး ျပံဳးေနမိေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က ခႏၶာေဗဒဘာသာရပ္နဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ယူဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္လို႔ က်ေနာ္ အၾကမ္းဖ်င္း သိထားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာ့ကို မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဆရာက မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ကေန ေက်ာင္းၿပီးေပမယ့္ ဘြဲ႔လြန္ကို ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) မွာ လာတက္ျဖစ္တာလားေတာ့ က်ေနာ္ ဂဃနဏ မသိ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာနဲ႔ က်ေနာ္ ထိုသို႔ မိနစ္ပိုင္းကေလးမွ် ေရစက္ဆံုခဲ့ၿပီး ဆရာ့ေက်းဇူး က်ေနာ့္အေပၚ ရွိခဲ့ဖူးတာကို အမွတ္ရေနမိပါ၏။

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ပရိသတ္ မွတ္မွတ္ရရရွိေစတဲ့ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ (နားဆင္လိုပါက)

- သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတယ္ ႏြဲ႔တင္ရယ္ click
- ႏြဲ႔တင္အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ click

(ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ကို ေတးေရးဆရာ၊ ဆရာ၀န္အျဖစ္ က်ေနာ္ ေလးစားတန္ဖိုးထားခဲ့ရသလို တခ်ိန္တခါက က်ေနာ့္ရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူတဦး အေနနဲ႔လည္း အမွတ္ရမိလို႔ ဒီစာစုေလးကို ေရးသားဂါရ၀ျပဳျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
နံနက္ ၂း၁၅ နာရီ
ဇန္န၀ါရီ ၂ ရက္ ၂၀၁၃။