ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဦးေဆာင္မႈအား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံမ်ားမွ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ျခင္း - အပိုင္း (၂)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဦးေဆာင္မႈအား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံမ်ားမွ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ျခင္း - အပိုင္း (၂)

ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ႏိုဗယ္ဆု ရထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီ ဥကၠဌလည္း ျဖစ္သည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရး မရွိလွ်င္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္ေၾကာင္း သူမ အသိဆံုးပင္။ သို႔ပါလ်က္ သိန္းနွင့္ခ်ီသည့္ ကခ်င္လူထုမ်ား စစ္ေျပးဒုကၡသည္ျဖစ္ေနသည္အထိ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည့္ ကခ်င္ျပည္တြင္းစစ္ကို ဥပေဒစိုးမိုးေရး႐ႈေထာင့္မွေန၍ ခ်ဥ္းကပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိေသးသည္မွာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္သည္။

လက္ရွိ ကခ်င္ျပည္တြင္းစစ္ကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ရင္း တျပည္လံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဖာ္ေဆာင္နိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္း ရွိေနပါလ်က္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ လူထုေခါင္းေဆာင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ လံုး၀ပင္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို နားမလည္ပါ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပသနာအား ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေဆြးေႏြးပါမည္။ ဥပေဒ၏သေဘာ အေျခခံမွ စတင္ တင္ျပပါမည္။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ လူမႈေဗဒႏွင့္ ဥပေဒ

ဥပေဒသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းရွိ အရာကိစၥတိုင္းကို မလႊမ္းျခံဳပါ။ ေနရာတကာတြင္ ဥပေဒႏွင့္ ေျဖရွင္း၍မရ၊ ေျဖလည္း မေျဖရွင္းသင့္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဥပေဒအား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဥပေဒျပႆနာမ်ား [i] အား စဥ္းစားသံုးသပ္ရာတြင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း [ii] နွင့္ ကင္းကြာ၍ မရပါ။ ဥပေဒသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အစိတ္အပိုင္းတရပ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။

“ကခ်င္စစ္ပြဲကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥပကၡာျပဳမထားသင့္ေတာ့ပါ။ တျပည္လံုး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ အခြင့္အလမ္းအေနျဖင့္ မွတ္ယူၿပီး အျမန္ဆံုး အေရးယူေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥကၠဌ တာ၀န္ယူထားေသာ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီကို အသံုးခ်ေဆာင္ရြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္လွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္။ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္ပါဟု သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က တာ၀န္ေပးမွ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီအေနျဖင့္ အလုပ္လုပ္၍ ရနိုင္မည္ဟူလွ်င္မူ ဥကၠဌေနရာမွ အျမန္ဆံုး ထြက္သင့္ပါသည္။ လူထုက အားကိုးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ႀကီးသည္ အစိုးရ၏ ခုိင္းဖတ္မျဖစ္သင့္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္၏ လြတ္လပ္ေသာ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကမကထျပဳ ေဖာ္ေဆာင္ျခင္းသည္သာ အသင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ပါမည္။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ သမၼတျဖစ္နုိင္ပါမည္ဟူ၍ မက္လံုးခ်ေပးထားသည္ကို ဟုတ္ေယာင္ႏိုးႏွင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား မႏွစ္သက္မွာ စိုးရိမ္သျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူထုအတြက္ လက္ေတြ႔ႏွင့္ အျမန္ဆံုး လုိအပ္ေနေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမ်ားအား လက္ေရွာင္တာမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ မသင့္ေတာ္ပါ။”

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဥပေဒကို လႊမ္းမိုးသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဥပေဒအေပၚ မွီလည္း မွီခိုရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ဥပေဒသည္ နီးကပ္သည့္ ဆက္ဆံေရး [iii] ရွိသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းကို ေလ့လာသည့္ လူမႈေဗဒပညာ [iv] ႏွင့္ ဥပေဒ [v] သည္ ဆက္စပ္လ်က္ရွိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ယင္းႏွစ္ခုသည္ သီးျခားစီလည္း ျဖစ္သည္။ လူမႈေဗဒပညာက က်ယ္ျပန္႔၍ ေယ်ဘုယ်ဆန္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးကို ေလ့လာသည္။ ဥပေဒက က်ဥ္းေျမာင္း၍ တိက်သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ လူမႈနိုင္ငံေရး႐ႈေထာင့္မ်ား [vi] မွသာ ေလ့လာသည္။ ဥပေဒက အခိုင္အမာ အခ်က္အလက္ရွိေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုသာ စူးစိုက္သည္။ အခိုင္အမာ အခ်က္အလက္ မရွိသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို မစူးစိုက္။ လူမႈေဗဒပညာက ႏွစ္ခုလံုး [vii] ကို စူးစိုက္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုင္းရင္းသားအေရးကို လူမႈေဗဒႏွင့္ ဥပေဒအေျခခံမ်ားမွ မည္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္မည္နည္း။

ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ရာမွာ ပါ၀င္ျခင္း၊ ညီညြတ္ျခင္း၊ ၿပိဳကြဲျခင္း၊ ေပါင္းစည္းလုိစိတ္ရွိျခင္း၊ ခြဲထြက္လိုစိတ္ရွိျခင္း ... စသည္တို႔အား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး တည္ရွိေနသည့္ အေနအထားမ်ားအေပၚတြင္ အေျချပဳ၍ လူမႈေဗဒပညာက ေလ့လာသည္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဦးေဆာင္စည္းရံုးမႈအရ လူမ်ားစုျဖစ္သည့္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ အတူတကြ လြတ္လပ္ေရး အရယူရန္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ... စသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေျခအေနႀကီးတရပ္လံုးမွာ လူမႈေဗဒႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ဥပေဒႏွင့္ အက်ဳံးမ၀င္ေသးပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို စုေပါင္း လက္မွတ္ေရးထိုးလုိက္ၾကေသာအခါ ယင္းစာခ်ဳပ္သည္ လူမႈေဗဒအရ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သေဘာတူညီခ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဤအဆင့္အထိလည္း ဥပေဒ၏ အခန္းက႑ မပါေသးပါ။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္ေတြ႔အရ မည္သို႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္နည္း ဟူရာတြင္မူ ဥပေဒကိစၥ ျဖစ္လာသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သေဘာတူညီခ်က္ကို စနစ္တက် ေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ ဥပေဒ၏ အခန္းက႑ လိုအပ္လာသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတရပ္ႏွင့္ အျခားလုိအပ္ေသာ ဥပေဒတစံုလံုးကို အတည္ျပဳက်င့္သံုးရပါမည္။ ယင္းသို႔ အတည္ျပဳၿပီးေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပန္လည္မွီခိုကာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လံုး လည္ပတ္ေစရပါမည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ေတြ႔အရ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ဥပေဒဆက္စပ္လည္ပတ္မႈ ျဖစ္သည္။ လူမႈေဗဒ သေဘာအရ ျပည္ေထာင္စုတခုလံုး တည္ေဆာက္မႈ၏ အေျခခံသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္ ဥပေဒမ်ားသည္ ယင္းစာခ်ဳပ္၏ အေျခခံကို ဆန္႔က်င္၍ မရပါ။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဘက္ႏွစ္ဘက္မွ ႐ႈျမင္ဖို႔ လိုသည္။ တဘက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ပါ၀င္သည့္ ျပည္နယ္မ်ား၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ပါ၀င္ရန္ သေဘာတူလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္သည့္ သီးျခားႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ခြင့္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။ အျခားတဘက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ား၏ အခြင့္အေရး ျဖစ္သည္။ စာခ်ဳပ္အရ ျပည္နယ္တခုစီအတြင္းတြင္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ ေပးရသည္။ ဤႏွစ္ခုလံုးကို တၿပိဳင္နက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ပါမည္။

လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမွ် လြတ္လပ္သည့္ သီးျခားႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ရန္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းမရွိပါ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ ဘက္တဘက္ကို လုိက္နာေနၿပီးျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွာ တန္းတူေရးအေပၚ အေျခခံသည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမ်ားအား တိုင္းရင္းသားမ်ား မရရွိေသးျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ယင္းအခြင့္အေရးမ်ား မရမခ်င္း ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ၿငိႇမ္းနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရး ရရွိေရးႏွင့္ အပစ္ရပ္ေရး ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးသလဲ။ အပစ္ရပ္လိုက္႐ံုမွ်ႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမည္လား။

လူထုအမ်ားစု၏ နားလည္မႈမွာ အပစ္ရပ္လွ်င္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ “အပစ္အခတ္ ခ်က္ခ်င္းရပ္” ဟူသည့္ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုမႈအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ တိုက္ပြဲမ်ား မျဖစ္ေစလိုသည့္အတြက္ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ ေတာင္းဆိုသူ လူထုမ်ား၏ ဆႏၵကို ေလးစားရပါမည္။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆိုေနေသာ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးကို ပထမဦးစြာ ေပးအပ္ဖို႔ လိုသည္။ အပစ္ရပ္ေရးမွာ ဒုတိယ ဦးစားေပးသာ ျဖစ္သင့္သည္။

ကခ်င္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ (ေကအိုင္အို) သည္ ၁၇ ႏွစ္တာ အပစ္ရပ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမွ် မရခဲ့ပါ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ တုိက္ပြဲမ်ား ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေကအိုင္အိုအေနျဖင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ကိုးကားလ်က္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ရသင့္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမ်ား ရရွိေရးအတြက္ အဓိက ေဆြးေႏြးရန္ ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။ စာေရးသူသည္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမဟုတ္၊ ျမန္မာတဦးသာျဖစ္သည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္မူ ေကအိုင္အို၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ လမ္းမွန္သည္ဟု ယူဆသည္။ တႏွစ္ခြဲၾကာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရသည္ ေကအိုင္အိုက ေတာင္းဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈကို တိတိက်က် မလုပ္၊ တရား၀င္ မလုပ္။ ဟုိလိုလို သည္လိုလုိႏွင့္ အခ်ိန္ဆြဲလာခဲ့သည္။

အျခားတိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားမွာလည္း အလားတူပင္ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းက အလြတ္သေဘာ ေတြ႔ဆံုမႈမ်ားျဖင့္သာ ေခၽြးသိပ္ထားခဲ့သည္။ မည္သည့္အဖြဲ႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံၿပီး ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္းကာ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးအျဖစ္ ျပဌာန္းေပးလိုက္သည္ဟူ၍ တႀကိမ္တခါမွ် မရွိ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မထိမခိုက္ ထားရွိၿပီး ယင္းေအာက္ကိုသာ တနည္းမဟုတ္တနည္းႏွင့္ ဆြဲသြင္းရန္ အစိုးရက တဘက္က ႀကိဳးစားလာခဲ့သည္။ အျခားတဘက္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကိုသာ ဖိအားေပးခဲ့သည္။ ေကအိုင္အိုကို တိုက္ေနေသာ စစ္တြင္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ နည္းဗ်ဴဟာရည္မွန္းခ်က္မွာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထိုးေရးအတြက္ စစ္ေရးအရ ဖိအားေပးရန္ ျဖစ္သည္။ မဟာဗ်ဴဟာ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ေျမယာကို ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရရန္၊ အဓိကအားျဖင့္ ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေျမကို ျပန္လည္ထိန္းခ်ဳပ္ အျမတ္ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲ

ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ကပင္ ၁၂၀ ႏွင့္ ၁၀၅ မီလီမီတာ လက္နက္ႀကီးမ်ား၊ စစ္ရဟတ္ယာဥ္မ်ားကို သံုးကာ အစိုးရစစ္တပ္က လိုင္ဇာကို ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ ခရစ္စမတ္ကာလအတြင္းမွာပင္ အေျမာက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ အင္အားႀကီးသူက အင္အားငယ္သူကို အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ မတရားမႈျပဳေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ႏိုဗယ္ဆု ရထားေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္သည္ ဤစစ္ပြဲမွာ သူမႏွင့္ မည္သို႔မွ် ပတ္သက္ျခင္းမရွိဟုမ်ား သေဘာထားေနေလေရာ့သလားဟု မေျပာရက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ၿငိမ္သက္လြန္းလွသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲသည္ “အင္အားႀကီးသူက အင္အားငယ္သူကို အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ မတရားမႈျပဳျခင္း” ထက္ပိုေသာ အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေပၚ အေျချပဳ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းသို႔ ပါ၀င္လာခဲ့သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ တရား၀င္ ခိုင္က်ည္မႈကို ယေန႔အထိ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အရ ကခ်င္တို႔သည္ မိမိတို႔ျပည္နယ္ကို မိမိတို႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတို႔ ျပည္နယ္အစိုးရကို မိမိတို႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတို႔ေျမယာကို မိမိတို႔ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရွိသည္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအေနျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းမွ ေျမေပၚေမေအာက္ သယံဇာတမ်ားကို တူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လိုသည္ဆိုလွ်င္ ကခ်င္လူထုထံမွ သေဘာတူညီခ်က္ ယူရမည္။ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညႇိရမည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္ အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္လာျခင္းမွာ မိမိတို႔ ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ေျမယာမ်ားအား ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲပါဟု ၀ကြက္ အပ္ႏွံလိုက္ျခင္းမဟုတ္။ မိမိတို႔ျပည္နယ္အား မိမိတို႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ အေျခခံမ်ားကို မပ်က္ေစဘဲ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသေဘာတရားသည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ားအားလံုးကို လႊမ္းျခံဳသည္။ မည္သည့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရတြင္မွ် ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ားအတြင္းရွိ ေျမယာအေပၚ ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲခြင့္မရွိပါ။ ယခုလက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္သည့္ စစ္အစိုးရသစ္တြင္ ပို၍ပင္ မရွိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရစစ္စစ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေျမယာအေပၚ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကို လက္ပံေတာင္းေတာင္ႏွင့္ ဖားကန္႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျခင္း

လက္ပံေတာင္းေတာင္သည္ စစ္ကိုင္းတိုင္းတြင္ ရွိသည္။ ဖားကန္႔သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ရွိသည္။ ၄င္းေဒသႏွစ္ခု၏ တူညီခ်က္ႏွင့္ ကြာျခားခ်က္တို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ရွိ လယ္သမားမ်ားတြင္ လယ္ေျမကို တဦးခ်င္း ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ (လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ခြင့္) ႏွင့္ ၄င္းတို႔ အေျခစိုက္ ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ေက်းရြာ၀န္းက်င္ရွိ ေျမယာမ်ားအား စုေပါင္းအသံုးခ်ခြင့္ရွိသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လက္ပံေတာင္း ေဒသခံလူထုတြင္ တဦးခ်င္း အခြင့္အေရးႏွင့္ စုေပါင္းအခြင့္အေရးမ်ား ဟူ၍ အခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ ရွိသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ဖားကန္႔ေဒသခံ ကခ်င္လူထုတြင္လည္း အလားတူ အခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ ရွိသည္။ ကြာျခားခ်က္သည္ အဘယ္နည္း။

စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ျပည္နယ္မဟုတ္ပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ အဆင့္အတန္းခ်င္း မတူပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေျခခံတြင္ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းရာမွာ ပါ၀င္လာေသာ အဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ႀကီး [viii] တခု ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ယင္းသို႔မဟုတ္ပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ စာေရးသူကဲ့သို႔ေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထိုင္ရာ ေဒသႀကီး တနည္းအားျဖင့္ (ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ႀကီး) ၏ အစိတ္အပိုင္းတရပ္သာ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္း တခုတည္းက ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းရာမွာ ပါ၀င္သည့္ အဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ႀကီးတခု မဟုတ္ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ျပည္နယ္ဟု မေခၚဘဲ တိုင္းဟုသာ ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။

ျပည္နယ္အတြင္း ေနထိုင္ေသာ လူထုက တိုင္းအတြင္း ေနထိုင္ေသာ လူထုထက္ သာလြန္သည့္ အခြင့္အေရးတရပ္ ရွိသည္။ ယင္းမွာ ေျမယာအေပၚ ျပည္နယ္မ်ားအလုိက္ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ျဖစ္သည္။ တိုင္းမ်ားသည္လည္း ယင္းအခြင့္အေရးကို လိုခ်င္လွ်င္ တိုင္းမ်ားအားလံုးကို စုေပါင္း၍ ျပည္နယ္တခုအျဖစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရပါမည္။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ယူနစ္တခုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရပါမည္။

ေျမယာအေပၚ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္သည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေပၚ အေျခခံသည့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာအတြင္းတြင္ ပါ၀င္သည္။ ဤသည္ကို “နိုင္ငံေတာ္ ” ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္နွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၉ တြင္ ေအာက္ပါ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ ေလ့လာႏိုင္သည္။ “ႏိုင္ငံေတာ္ ” ဟူေသာ စကားမွာ ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံ၏ သို႔တည္းမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အခြင့္အာဏာကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒျပဳမႈ အခြင့္အာဏာကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုလိုသည္။

၄င္းအရ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဟူေသာ စကားလံုးကို ျပည္ေထာင္စုတခုတည္းက ကိုယ္စားျပဳသံုးစြဲခြင့္ ရွိသည္မဟုတ္။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ားလည္း က်င့္သံုးခြင့္ရွိသည္။ လက္ေတြ႔အရ ေျမယာအေပၚ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကို ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ျပည္နယ္ ပူးတြဲ၍ က်င့္သံုးခြင့္ရွိသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ ယင္းမွာ ျပည္ေထာင္စု၏ ပူးေပါင္းစုစည္းမႈ သေဘာကိုလည္း ျပ၊ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္တခုခ်င္းစီ၏ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳရာေရာက္သည္။ အဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္တခု၏ ဓနခ်မ္းသာအား လိုအပ္ပါက ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မွ်ေ၀ခံစားခြင့္ရၾကေစရန္ ဦးတည္သည္။ ဤသည္မွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အေျခခံႏွင့္ ကိုက္ညီေၾကာင္း ေတြ႔ရပါမည္။

ျပည္ေထာင္စုတခုလံုး၌ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာျပႆနာမွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ကိုးကားလ်က္ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဟူသည္ကို ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ တခုတည္းက ကိုယ္စားျပဳသံုးစြဲကာ ကခ်င္ျပည္နယ္ အပါအ၀င္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ျပည္နယ္မ်ားအတြင္းရွိ ေျမယာမ်ားအေပၚ အစိုးရအေနျဖင့္ ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္တိုင္းနီးပါး၌ ေဒသခံ ျပည္နယ္လူထု၏ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြားမွာ ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိေနသည္။

ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေျမကို စီမံခန္႔ခြဲမႈ ျပႆနာ

ဦးသိန္းစိန္အစိုးရသည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ကခ်င္လူထု ရသင့္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရး မေပးဘဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထိုးရန္သာ ေကအိုင္အိုအား ဖိအားေပးကာ ထိုးစစ္မ်ား ဆင္ႏႊဲလ်က္ေနသည္။ “သမၼတဦးသိန္းစိန္က အပစ္ရပ္ဖို႔ သူ႔တပ္ကို အမိန္႔ေပးထားတယ္လို႔ တဘက္က ေျပာေနေပမယ့္ အျခားတဘက္ကေတာ့ လက္နက္ႀကီးေတြ စစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြပါ သံုးၿပီး ေကအိုင္အိုကို ထိုးစစ္ဆင္ေနတယ္။” ဟု ေထာက္ျပသူမ်ား ရွိလာသည္။ လက္ေတြ႔အရ ယင္းေထာက္ျပခ်က္မ်ား မွန္ကန္ေၾကာင္း မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ပါ။

“စစ္တပ္က သမၼတအမိန္႔ကို မနာခံလို႔ပဲ” ဟု ေ၀ဖန္သူမ်ား ရွိလာသည္။ ယင္းေ၀ဖန္ခ်က္နွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍မူ လက္ခံသည့္ အပိုင္းရွိသလို ျဖည့္စြက္ခ်င္သည့္ အပိုင္းလည္း ရွိသည္။ လက္ခံရျခင္းမွာ သမၼတအေနျဖင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ား ႀကီးစိုးထားသည့္ အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးနွင့္ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ (ကာလံု) ကို အမိန္႔မေပးႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကာလံုက ေပးလိုက္သည့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကိုသာ ဦးသိန္းစိန္က လိုက္နာေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းျဖစ္ေသာ ဦးသိန္းစိန္သည္ စစ္ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ားျဖစ္သည့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးႏိုင္သူ မဟုတ္၍ ျဖစ္သည္။

ဤသည္မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု၏ လက္ေတြ႔ျဖစ္သည့္အျပင္ ဤဖြဲ႔စည္းပံု တည္ရွိေနသမွ် လူထုတရပ္လံုး ရင္ဆိုင္ရမည့္ ျပႆနာႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ျဖည့္စြက္ခ်င္သည့္ အပိုင္းမွာ ေကအိုင္အိုကို ထိုးစစ္မ်ား ျပန္လည္ဆင္ႏႊဲေနျခင္းမွာ သမၼတႏွင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကားတြင္ သေဘာထားကြဲလြဲ၍ မဟုတ္ပါ။ သေဘာထားကြဲခ်င္ေယာင္ျပဳ၍ ထိုးစစ္ဆင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေဒသကို ျပန္လည္လႊမ္းမိုး အျမတ္ထုတ္လိုျခင္းႏွင့္ ေကအုိင္အိုက လိုင္ဇာမွတဆင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ကုုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စိုးမိုးလိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဖားကန္႔ေဒသ၏ အေျခအေနကို အၾကမ္းဖ်င္း ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဖားကန္႔ေဒသမွ ထြက္ေသာ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား ကမာၻ႔ေစ်းကြက္သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ုၿပီး ႏွစ္စဥ္ပင္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရေနေၾကာင္း အားလံုးအသိျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရတြင္ ဘ႑ာေရးအရ အက်ပ္အတည္းႏွင့္ လက္ရွိ ရင္ဆိုင္ရလ်က္ရွိသည္။ ေကအိုင္အိုႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာၿပီးေနာက္တြင္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရက ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ခြင့္ လိုင္စင္ခ်ေပးထားသည့္ ကုမၸဏီႀကီးငယ္ေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္မွာ လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္ဆိုင္းထားရသည္။ ၄င္းတို႔ ရွာေဖြထားသည့္ ေက်ာက္စိမ္းအေျမာက္အျမားမွာ ဖားကန္႔ေဒသမွ အျပင္သို႔ မထုတ္ႏိုင္ေသးဘဲ ဂိုေဒါင္မ်ားအတြင္း ယခုတိုင္ ေအာင္းလ်က္ရွိေနသည္။

အစိုးရႏွင့္ ေကအိုင္အုိအၾကား စစ္ပြဲမ်ား ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာၿပီးေနာက္တြင္ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေျမ အမ်ားစုကို ေကအိုင္အိုက ျပန္လည္ထိမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ကုမၸဏီတခုလွ်င္ အေစာင့္သေဘာ ငါးဦးမွ ဆယ္ဦးအၾကားတြင္သာ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္ေပးၿပီး က်န္သူအားလံုးကို ဖားကန္႔မွ ထြက္ခြာခိုင္း၊ တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးကို ရပ္ဆိုင္းခိုင္းထားလိုက္သည္။ ပုဂၢလိကပိုင္ ကုမၸဏီဟူ၍ အမည္ခံ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသျဖင့္ ၄င္းတို႔၏ ပစၥည္းမ်ားအား ေကအိုင္အိုက ၀င္ေရာက္ေနွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးျခင္းမျပဳ။ စင္စစ္အားျဖင့္မူ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ခြင့္ ရထားသည့္ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားတြင္ အစုရွယ္ယာပါသူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းသစ္မ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မ်ား၊ ခ႐ိုနီမ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ခ်ဳပ္၍ တင္ျပရလွ်င္ ေက်ာက္စိမ္းတူးကုမၸဏီမ်ား၏ ဂိုေဒါင္ႀကီးမ်ားတြင္ ေအာင္းေနေသာ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား အျမန္ဆံုး ထုတ္ယူကာ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၂၀၁၃ ခုနွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္း (မတ္လ ျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။) တြင္ ခင္းက်င္းျပသမည့္ ရတနာျပပြဲတြင္ ေရာင္းခ်ရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုကို စစ္ေရးအရ ဖိအားေပး အပစ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေဒသကို ထင္သလို အျမတ္ထုတ္ရန္မွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရႏွင့္ ကာလံု၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲ၏ အႏွစ္သာရကို သံုးသပ္ျခင္း

ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေရးအတြက္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က တပ္ရင္းေပါင္း ၄၀ ခန္႔ တပ္စြဲထားရေၾကာင္း၊ ေကအိုင္အိုႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ား ျပန္ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းမွ ေနာက္ထပ္ တပ္ရင္းေပါင္း ၄၀ ခန္႔အား ထပ္မံ ေခၚယူကာ ေကအိုင္အိုအား ထိုးစစ္ဆင္လ်က္ရွိေၾကာင္း စစ္ေရးကြ်မ္းက်င္သူမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။ တပ္ရင္း ၈၀ ခန္႔အတြက္ ေန႔စဥ္ကုုန္က်စရိတ္မ်ား မည္မွ် မ်ားျပားမည္ကို ခန္႔မွန္းၾကည့္႐ံုႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ လူထုႀကီးတရပ္လံုး၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးတို႔အတြက္ သံုးရမည့္ေငြမ်ားအား စစ္တပ္တခုတည္းက အလဟႆ ျဖဳန္းတီးလ်က္ရွိသည္။ ၄င္းတို႔ ဘာအတြက္ စစ္တိုက္ေနၾကသနည္း။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေလ့လာေရးခရီးအျဖစ္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္ကို တန္ဖိုးထားရပါမည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေစလိုေသာ ၄င္း၏ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳရပါမည္။ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ လက္နက္ႀကီးႏွင့္ ပစ္ခတ္မႈမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က “တဘက္ႏွင့္တဘက္ က်ည္ဆန္တလံုးကို က်ပ္သိန္းသံုးဆယ္ေလာက္တန္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ပစ္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေငြေတြကို လူထု ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ သံုးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။” ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ၾကားရသည္။

“လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမွ် လြတ္လပ္သည့္ သီးျခားႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ရန္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းမရွိပါ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ ဘက္တဘက္ကို လုိက္နာေနၿပီးျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွာ တန္းတူေရးအေပၚ အေျခခံသည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမ်ားအား တိုင္းရင္းသားမ်ား မရရွိေသးျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ယင္းအခြင့္အေရးမ်ား မရမခ်င္း ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ၿငိႇမ္းနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။”

စင္စစ္အားျဖင့္မူ တဘက္ႏွင့္တဘက္ လက္နက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္ေနၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ အေျချပဳ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိေသာ ေကအိုင္ေအတပ္မ်ားတြင္ ၁၂၀ မီလီမီတာ၊ ၁၀၅ မီလီမီတာ အစရွိေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ား လံုး၀မရွိေၾကာင္း ေဒသခံလူထုမ်ားက ေျပာၾကပါသည္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ ကခ်င္ျပည္ခရီးထြက္ေနစဥ္ လက္နက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္သူမွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ တပ္မ်ားဘက္ကသာ ျဖစ္သည္။ လူထုေငြမ်ား မျဖဳန္းတီးေရးကိစၥကို ေျပာဆိုကန္႔ကြက္ရမည္မွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို ျဖစ္သည္။ ကာလံုကိုသာ ျဖစ္သည္။

ပို၍ ထင္ရွားသည္မွာ ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱသံုးပတ္အတြင္းက ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာကို ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ တေန႔တည္း ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့သည့္အတြက္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ စစ္ပြဲကုန္က်စာရိတ္မွာ က်ပ္သိန္းေပါင္း သိန္းတေသာင္းခန္႔ ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ၾကသည္။ ယင္းေငြမ်ားအား လူထု၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးတို႔အတြက္သာ သံုးစြဲသင့္ေၾကာင္း ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို ျဖစ္ေစ၊ ကာလံုကို ျဖစ္ေစ၊ မည္သူကမွ် ထိထိေရာက္ေရာက္ ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုသံ မၾကားရပါ။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု လူထုႀကီးတရပ္လံုးသည္ မည္သို႔လွ်င္ ဆင္းရဲတြင္းမွ ထြက္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ စစ္ေရးအသံုးစရိတ္သည္ ဤမွ်နွင့္ မရပ္ေသးပါ။

ခရစ္စမတ္ေန႔မ်ား တ၀ိုက္မွာပဲ စရိတ္ႀကီးလွေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ားနွင့္ ပစ္ခတ္ၿပီး ဆက္လက္ ကုန္က်ခံကာ ထိုးစစ္ဆင္ရန္ တာစူေနျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာကို စစ္ေရးအရ တဘက္က ဖိထားၿပီး ဖားကန္႔ကို ျပန္သိမ္းႏိုင္လွ်င္ ေငြေၾကးအရ ယခုကုန္က်ထားသည္ထက္ အဆမ်ားစြာ အက်ိဳးအျမတ္ရမည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ေကအိုင္အိုကို ဆင္ႏႊဲေနေသာ စစ္၏အႏွစ္သာရမွာ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ တည္ၿငိမ္မႈအတြက္ မဟုတ္။ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လူထုစီးပြားေရး တိုးတက္ေစေရးအတြက္ လက္ရွိ ကခ်င္စစ္ပြဲကို သာဓကျပဳလ်က္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာအား အေျဖရွာရန္ လူတိုင္းတြင္ တာ၀န္ရွိလာသည္။ ကခ်င္စစ္ပြဲသည္ ကခ်င္မ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သလိုမ်ိဳး စဥ္းစားေနၾကလွ်င္မူ ေဖ်ာက္သင့္ပါၿပီ။

တိုင္းျပည္အတြင္းရွိ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားအား ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု လူထုႀကီးတရပ္လံုး ခံစားခြင့္ရေရးအတြက္ ဥပေဒ႐ႈေထာင့္မွ ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္သင့္သလဲ။

(က) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္နိုင္ပါ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ “ႏုိင္ငံေတာ္” ဟူသည္ကို ကိုယ္စားျပဳကာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအမည္ခံ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ျပည္နယ္မ်ား၏ ေျမယာမ်ားအေပၚ ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုက ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္အားလံုးကို ရယူထားၿပီး ေက်ာက္စိမ္း တကယ္ထြက္ရွိသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္မူ ေက်ာက္ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ ေသြးျခင္းဆိုင္ရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မွ်ေလာက္သာ ေပးထားေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ အျခားျပဌာန္းခ်က္မ်ားလည္း ေျမာက္ျမားလွစြာ ရွိေနပါေသးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္တို႔အား နိုင္ငံေရးအရ အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ လုိအပ္ေနပါသည္။

(ခ) လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈမွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ

ကုမၸဏီတခု၊ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ေစ်းကြက္ကို လက္၀ါးႀကီးမအုပ္ႏိုင္ရန္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈမွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ ( Anti-Trust Law ) တခုကို ျပဌာန္းရပါမည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ ေစ်းကြက္ကို အဓိကထားၿပီး စီးပြားေရးတိုးတက္မႈရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ အလားတူ ဥပေဒမ်ား ျပဌာန္းက်င့္သံုးလ်က္ရွိၾကသည္။ ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္း တခုတည္းမွာပင္ ကုမၸဏီေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္အနက္ ကုမၸဏီတခ်ိဳ႕ကသာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေၾကာင္းႏွင့္ ေဒသခံ ကခ်င္လူမ်ိဳး ပိုင္သည့္ ကုမၸဏီမွာ ႏွစ္ခုသာရွိေၾကာင္း ေလ့လာရသည္။

(ဂ) သတင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ တုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို လူထုမ်ားသိခြင့္ [ix] ရွိေစရန္ သတင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ [x] တခုကို ျပဌာန္းရပါမည္။ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ အိႏၵိယႏွင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာပင္ ယင္းဥပေဒကို ျပဌာန္းက်င့္သံုးလ်က္ရွိေၾကာင္း ေလ့လာႏိုင္သည္။ သတင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ၏ သေဘာမွာ တိုင္းျပည္၏ ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ကိစၥရပ္တခ်ိဳ႕မွလြဲ၍ အစိုးရ၏ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈအ၀၀ အားလံုးအား လူထုတြင္ ေမးျမန္းခြင့္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားက ေျဖၾကားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဌာန္းထားရသည္။

သာဓကအားျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ထြက္ရွိသည့္ သဘာ၀သယံဇာတ ေက်ာက္စိမ္းမွ နွစ္စဥ္ ေငြေၾကးမည္မွ် တိုင္းျပည္က ရရွိေနသနည္း။ မည္သူမွ် အတိအက် မသိရပါ။ ယင္းေငြေၾကးမ်ားအနက္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ အျခားျပည္နယ္မ်ားအတြက္ သံုးလိုက္သည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ျပည္နယ္၊ မည္သည့္လုပ္ငန္းအတြက္ မည္မွ်သံုးလိုက္ေၾကာင္း မသိရပါ။ မူရင္းခံစားခြင့္ရွိသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ မသံုးတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေ၀းေ၀းမၾကည့္ပါနွင့္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ နွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမစ္ႀကီးနားမွ ဖားကန္႔သို႔ သြားသည့္ ကားလမ္းမွာ ေျမလမ္းသာသာ အဆင့္သာ ရွိေသးသည္။ အစိုးရနွင့္ ေကအိုင္အိုအၾကား လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္ခြဲက စစ္ပြဲျပန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေကအိုင္အိုက ခ်ိဳးလိုက္သည့္ တံတားမ်ားအနက္ အမ်ားစုႀကီးမွာ ေကအိုင္အိုကပင္ ေဆာက္ေပးထားခဲ့ေသာ တံတားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း လူထုက ေျပာၾကသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္က ထြက္သည့္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ကခ်င္လူထုဘ၀ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ နွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ စစ္အစိုးရမ်ားအဆက္ဆက္ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ပါသနည္း။ တခုမွ် ရွာမေတြ႔ပါ။

ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ကုမၸဏီေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္အား ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက လိုင္စင္မ်ားခ်ေပးသည္ဆိုရာတြင္ ယင္းကုမၸဏီမ်ား၌ အစုရွယ္ယာ၀င္မ်ားမွာ မည္သူေတြနည္း။ တဦးလွ်င္ မည္မွ်အထိ အစုရွယ္ယာ ထည့္၀င္ထားၾကသနည္း။ ၄င္းတို႔ ထည္႔၀င္ထားၾကသည့္ အစုရွယ္ယာမ်ားအတြက္ တိုင္းျပည္ကို တရား၀င္ အခြန္ေဆာင္ထားၿပီးၿပီလား။ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ခြင့္ ရရန္ မည္သည့္ကုမၸဏီက မည္မွ် အခြန္ေဆာင္ထားသနည္း။ အခြန္ေငြ စုစုေပါင္းမွာ တႏွစ္လွ်င္ မည္မွ် ရွိသနည္း။ ျပည္သူလူထုတြင္ သိခြင့္ရွိပါသည္။ သတင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ ေပၚထြက္လာလွ်င္ လူထု သိနုိင္မည့္ လမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားႏိုင္ပါသည္။ လူထုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားကို အသံုးခ်ရန္ အၾကံေပးခြင့္၊ ႀကီးၾကပ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္မ်ား ရလာနိုင္သည္။

ဘယ္ဟာက မတရားတဲ့ က်ဴးေက်ာ္စစ္လဲ။ ဘယ္ဟာက တရားတဲ့ ခုခံစစ္လဲ

တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားမွ ထြက္ရွိသည့္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားမွ ၀င္ေငြမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္၏ ထိပ္သီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၊ ၄င္းတို႔၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ ခ႐ိုနီမ်ားသာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဗဟုိခ်က္မ အေနျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုလူထုႀကီးမွာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သည္ထက္ နက္လာသည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကရေသာ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးမ်ားႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းတြင္ မတရားေသာ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ဆင္ႏႊဲေနၾကရသည္။ ဤသည္ကို ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီ။ ရဲေဘာ္ထု၏ အသက္မ်ား မဆံုး႐ံႈးေစသင့္ေတာ့။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္အရ ကခ်င္ျပည္နယ္ ရသင့္ရထိုက္သည့္ နယ္တြင္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အသိအမွတ္ျပဳပါက စစ္အစိုးရ၏ တပ္မ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ထြက္ခြာသြား႐ံုသာ ရွိသည္။ အပစ္ရပ္သြားပါမည္။ ေကအိုင္အိုအေနျဖင့္ အပစ္ရပ္စာခ်ုဳပ္ လက္မွတ္ထိုးရန္ပင္ မလိုပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေကအိုင္အိုသည္ ေျမျပန္႔ေဒသကို ဆင္းလာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္မည္မဟုတ္၊ ေနျပည္ေတာ္ကိုလည္း စစ္ေရးအရ ၿခိမ္းေျခာက္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေကအိုင္အိုသည္ ကခ်င္လူထုကို ဖိနွိပ္ဆန္႔က်င္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္လွ်င္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ငါးေသာင္းေက်ာ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေကအိုင္အို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာ နယ္ေျမမွာ သြားေရာက္ ခုိလံႈေနၾကသနည္း။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ပ်က္ၿပီး ေကအိုင္အိုက စစ္အစိုးရအား ျပန္လည္တိုက္ပြဲဆင္ခဲ့သည့္ လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္ခြဲကစၿပီး ေကအိုင္အိုအေပၚ ကခ်င္လူထု ၉၀% ေက်ာ္က ေထာက္ခံလ်က္ရွိေနေၾကာင္း ေလ့လာရသည္။

နွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္သာ ေျပာင္းသြားသည္။ မိုးဦးက်တြင္ ေပါက္သည့္ မိႈမ်ားကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေရ အေရအတြက္ အေျမာက္အျမား ေပၚလာသည္။ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုတေလကိုမွ် စစ္ေရးနည္းလမ္းသက္သက္အရ အျမစ္ျပဳတ္တိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္ မရွိပါ။ ယခုလည္း ေငြေၾကးေျမာက္ျမားစြာ၊ လူအင္အားေျမာက္ျမားစြာ သံုးနိုင္လွ်င္ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာကို သိမ္း၍ ရခ်င္ရမည္။ သည္မွာ သိမ္းလွ်င္ ဟုိမွာ ေနာက္တခု ေပၚလာပါဦးမည္။ စစ္ေရးသက္သက္တခုတည္းႏွင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေကအိုင္အိုကို အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းနိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း စာေရးသူ ရာႏႈႈန္းျပည့္ အာမခံေျပာႏိုင္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မ်ားစြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လိမ့္ဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ စြမ္းေဆာင္ေစလိုသည့္ သေဘာႏွင့္လည္း တင္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ ျပည္တြင္းလူထု အမ်ားစု၏ ေထာက္ခံမႈ ရွိေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ ယင္းကို ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ေစခ်င္ပါသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥပကၡာျပဳမထားသင့္ေတာ့ပါ။ တျပည္လံုး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ အခြင့္အလမ္းအေနျဖင့္ မွတ္ယူၿပီး အျမန္ဆံုး အေရးယူေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥကၠဌ တာ၀န္ယူထားေသာ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီကို အသံုးခ်ေဆာင္ရြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္လွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္။ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္ပါဟု သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က တာ၀န္ေပးမွ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီအေနျဖင့္ အလုပ္လုပ္၍ ရႏိုင္မည္ဟူလွ်င္မူ ဥကၠဌေနရာမွ အျမန္ဆံုး ထြက္သင့္ပါသည္။ လူထုက အားကိုးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ႀကီးသည္ အစိုးရ၏ ခုိင္းဖတ္မျဖစ္သင့္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္၏ လြတ္လပ္ေသာ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကမကထျပဳ ေဖာ္ေဆာင္ျခင္းသည္သာ အသင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ပါမည္။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ သမၼတျဖစ္နုိင္ပါမည္ဟူ၍ မက္လံုးခ်ေပးထားသည္ကို ဟုတ္ေယာင္ႏိုးႏွင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား မႏွစ္သက္မွာ စိုးရိမ္သျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူထုအတြက္ လက္ေတြ႔ႏွင့္ အျမန္ဆံုး လုိအပ္ေနေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမ်ားအား လက္ေရွာင္တာမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ မသင့္ေတာ္ပါ။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေလ့လာစံုစမ္းရန္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္ သြားေရာက္မည္ဆိုလွ်င္ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာမွ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ေကအိုင္အို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာ နယ္ေျမအတြင္း ရွိ ကခ်င္ဒုကၡသည္ေပါင္း ငါးေသာင္းေက်ာ္သည္လည္းေကာင္း၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကလိမ့္မည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္သည္။

စာဖတ္သူမ်ားသို႔

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဦးေဆာင္မႈအား ေ၀ဖန္လွ်င္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္မႈမ်ား က်ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု မူလကတည္းက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အေရအတြက္အရ မမ်ားလွေသာ္လည္း ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူတခ်ိဳ႕မွာ စာေရးသူ တင္ျပသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္ မသံုးသပ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ထိုးနွက္မႈမ်ား လုပ္လာပါသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ ေ၀ဖန္မခံရသည့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဟူ၍ မရွိပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ေ၀ဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုမည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္မည္ဟု စာေရးသူ ေမွ်ာ္လင့္သည္။

ေ၀ဖန္႐ံုမွ်ႏွင့္ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေ၀ဖန္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။” ဟု ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခုိက္လာသူမ်ားကိုမူ ႐ိုးသားစြာ ျပန္ၾကားပါမည္။ မွန္ပါသည္။ စာေရးသူလည္း မ်ားမ်ား မလုပ္ႏိုင္ပါ။ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုတိုက္ပြဲသမိုင္း၌ မိမိလုပ္ေဆာင္နိုင္ခဲ့သမွ် အနည္းအက်ဥ္းကေလးသည္ပင္ “ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။” ဟု မိမိကို စိန္ေခၚသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေအာက္ နိမ့္က်ေလ်ာ့နည္းမည္မဟုတ္ ဟူသည္ကိုမူ ေျပာလိုပါသည္။ မည္သို႔မွ် သေဘာထားမည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။

ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူတင္ျပသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္ မတူသည့္ အျမင္ျဖင့္ တုံ႔ျပန္ၾကသူမ်ား၊ မိမိ၏ တင္ျပခ်က္ကို လက္ခံ၍ တဆင့္ျဖန္႔ေ၀ၾကသူမ်ား၊ မိမိကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စာေရးသားၾကသူမ်ားအားလံုးကို အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာလိုပါသည္။

အပိုင္း (၃) ကို ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္ ...

ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)
ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ ၂၀၁၂ ခုနွစ္
(Aung Htoo ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွ ...)

ရည္ညႊန္းခ်က္မ်ား

[i] Legal problems
[ii] Society
[iii] Intimate relationship
[iv] Sociology
[v] Law
[vi] Socio-political aspects
[vii] Conscious and unconscious phenomena of society
[viii] Constituent unit
[ix] The right to know
[x] Information Act