လက္ပံေတာင္း သင္ခန္းစာ

လက္ပံေတာင္း သင္ခန္းစာ

ေဇာ္၀င္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)

လက္ပံေတာင္းေတာင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈဟာ က်ေနာ္တို႔ကို သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္။ လက္ပံေတာင္း အျဖစ္အပ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာဖို႔ သင္ခန္းစာယူဖို႔နဲ႔ ေနာက္ေနာင္မွာ ဒီလိုအမွားမ်ဳိး ထပ္ၿပီး မၾကံဳေတြ႔ေအာင္ ျပင္ဆင္ၾကဖို႔ လိုပါမယ္။

လက္ပံေတာင္းမွာ ႐ံႈးခဲ့သလား

လက္ပံေတာင္းလႈပ္ရွားမႈမွာ လူထုဘက္က ႐ံႈးနိမ့္တယ္္။ အၿပီးအပိုင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ႐ံႈးနိမ့္သြားၿပီလားဆိုတာ ေျပာဖို႔ေစာေသးေပမယ့္ အနည္းဆုံး ယာယီေတာ့ ႐ံႈးနိမ့္သြားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ႐ံႈးသလဲ။ ေနာင္မ႐ံႈးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီအေျဖကို ေျဖဖို႔အတြက္ လက္ပံေတာင္းျဖစ္စဥ္ကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

လက္ပံေတာင္းလူထုလႈပ္ရွားမႈ ဘာ့ေၾကာင့္ ႐ံႈးတယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာသလဲ။ ဒါကို အရင္ဆုံး ရွင္းခ်င္ပါတယ္။

လက္ပံေတာင္းမွာ လယ္ေတြ ဧကတေသာင္းေက်ာ္ (ကုမၸဏီဘက္က အတည္ျပဳတဲ့ အေရအတြက္ ဧက ၇၈၀၀) ကို ဦးပိုင္နဲ႔ ဝမ္ေပါင္ ဖက္စပ္ကုမၸဏီက လွည့္ဖ်ားသိမ္းယူခဲ့တယ္။ စတင္သိမ္းယူစဥ္တုန္းက ၃ ႏွစ္ပဲ သိမ္းမွာပါလို႔ ေျပာၿပီး သုံးႏွစ္စာ သီးႏွံေလ်ာ္ေၾကး ငါးသိန္းေက်ာ္ ေပးသိမ္းခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ ၆၀ သိမ္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဟာ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားျခင္းျဖစ္သလို အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္ၿပီး အဓမၼလုပ္တာလည္း ျဖစ္တယ္။

ကုမၸဏီက စီမံကိန္း စတင္ၿပီး ၇ လ ၈ လအၾကာမွာ ေဒသခံျပည္သူေတြ ေသာက္သုံးတဲ့ တြင္းေရေတြေတာင္ ငန္လာတယ္။ ေျမေအာက္ ေရေၾကာထဲအထိ ဓာတု အဆိပ္အေတာက္ေတြ စိမ့္ဝင္လာတယ္။ ေဒသတခုလုံးရဲ႕ က်န္းမာေရး ပ်က္စီးယိုယြင္းမယ့္ အႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္လာရတယ္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ႀကီးတခုလုံး ပ်က္ျပဳန္းမယ့္ အႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ဓာတုအဆိပ္သင့္ ေျမစာေတြကို လယ္ေတြထဲမွာ ပုံတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ လယ္သမားေတြက ဆႏၵျပၾကတယ္။ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ အေရးဆိုၾကတယ္။

“ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရ မင္းသားမ်က္ႏွာဖုံးကြာခ်ိန္က်မွ သူူတို႔ ဇာတ္ေရလည္လာၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူတို႔အေနနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့တဲ့အခ်ိန္ အစစအရာရာ ေနာက္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မယ္။”

လယ္သမားေတြလိုခ်င္တာက သိမ္းထားတဲ့ လယ္ေတြ ျပန္ရဖို႔နဲ႔ လက္ပံေတာင္းေၾကးနီစီမံကိန္း ရပ္ေပးဖို႔။ ဒါဟာ အဓိက အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ အခု ဒီအဓိက အခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွာ ကိုယ္ေတာင္းဆိုတာ တျပားတခ်ပ္မွ မရဘဲ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ပံေတာင္းအေရး ႐ံႈးနိမ့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူထုဘက္က အခု ဆုတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ ပုံစံဟာ ၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈတို႔၊ ၂၀၀၇ သံဃာ့အေရးေတာ္ပုံတို႔နဲ႔ ပုံစံမတူဘူး။ ၈၈ တို႔ ၂၀၀၇ တို႔ ဟာ ႐ံႈးတာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္က မတန္တဆ အင္အားသုံး သတ္ျဖတ္လို႔ ယာယီ ေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္ရတာသာ ျဖစ္တယ္။ အေရးအခင္းေတြ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေၾကာက္ဒူးတုန္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္မေရြး လူထုလႈပ္ရွားမႈ ထပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူထုဘက္ကလည္း အခြင့္အခါရတာနဲ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ခ်ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို သူတို႔လည္း သိတယ္။ ၈၈ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးရတယ္။ ၂၀၀၇ ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးရတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကို ႐ံႈးတယ္လို႔ မေခၚဘူး။ အင္အားမမွ်လို႔ ယာယီ ေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္ရတာသာ ျဖစ္တယ္။

အခု ဒီလက္ပံေတာင္းအေရးမွာေတာ့ လယ္သမားေတြကိုယ္တိုင္က အားေလွ်ာ့ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္။ လက္နက္နဲ႔ ေခ်မႈန္းလို႔ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပြဲ႐ံႈးတယ္လို႔ က်ေနာ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္စႏိုင္ရင္ အခုအ႐ံႈးကို ယာယီအ႐ံႈးလို႔ သတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တခါ ျပန္မစႏိုင္တဲ့အထိ စိတ္ဓာတ္ပါ အညြန္႔က်ဳိးသြားခဲ့ရင္ေတာ့ အၿပီးအပိုင္ ႐ံႈးနိမ့္သြားၿပီလို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။)

လူထုလႈပ္ရွားမႈတရပ္ဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ႐ံႈးတတ္သလဲ

လူထုလႈပ္ရွားမႈတခုဆိုတာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ ႐ံႈးခဲလွတယ္။ လက္နက္အင္အား မတန္တဆနဲ႔ ဖိႏွိပ္ရင္ေတာင္ ယာယီပဲ အေရးနိမ့္တယ္။ အျမဲမ႐ံႈးဘူး။ စိတ္ဓာတ္မေသဘူး။ စိတ္ဓာတ္မေသရင္ ယာယီ ေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္ရေပမယ့္ ေနာင္အခါမွာ ျပန္ရွင္သန္တာပဲ။ လႈပ္ရွားမႈ ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္တာပဲ။ ဗမာျပည္မွာ ဒီလုိ ဥပမာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သမိုင္းတေလွ်ာက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ဒီလိုနည္းနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဖဆပလေခတ္ ေအာက္တုိဘာ ေက်ာင္းတလပိတ္ အေရးအခင္းတုန္းကလည္း ျဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းတာ ခံခဲ့ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေသမသြားဘူး။ စစ္အစိုးရ အာဏာသိမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရွ႕ဆုံးကပဲ ျပန္ထြက္ကန္႔ကြက္ ဆန္႔က်င္ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာဆုိရင္ ေက်ာင္းသား ရာေက်ာ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ၿဖိဳခြဲပစ္တယ္။ လက္နက္အင္အားကို မတန္တဆ အစြမ္းကုန္ သုံးျပလိုက္တာပဲ။ အရက္စက္ဆုံး ေခ်မႈန္းနွိမ္နင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူသာ ရာေက်ာ္ ေသေအာင္ သတ္ႏိုင္လိုက္တယ္။ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ကို မသတ္လိုက္ႏိုင္ဘူး။

ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္ကို မသတ္ႏိုင္လို႔ ေနာင္အခါမွာ အလုပ္သမားအေရးအခင္း၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္ ... စတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးေတြ ဆက္လက္ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ဆက္လက္ ေပၚထြက္ေနသလဲ။ စိတ္ဓာတ္ကို မသတ္ႏိုင္လို႔။ မတရားမႈကို ေခါင္းငုံ႔မခံဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို မသတ္ႏိုင္လို႔။

၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာလည္း ၾကည့္ပါ။ တႏိုင္ငံလုံး ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ လူေတြ အေျမာက္အျမားကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာပဲ။ အဲသလို သတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ သတ္ျဖတ္တာေတြ၊ ေထာင္ခ်တာေတြ၊ အဆိုးဝါးဆုံး ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းတာေတြ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္တာပဲ။ လူထုက အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ ႏွိပ္စက္တဲ့ၾကား၊ သတ္ျဖတ္တဲ့ၾကား၊ ေထာင္ခ်တဲ့ၾကားကေန ဆက္လက္ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲဟာ ဒီေန႔အထိ နိဂုံးမခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲ တိုက္ပြဲေရရွည္ခဲ့တယ္။

ဒီဥပမာေတြက ဘာကို ျပသလဲဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကိုေသေအာင္ မသတ္ႏိုင္ရင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈတခုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ံႈးဘူးဆိုတာကို ျပတယ္။

ဒီေတာ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈတခုဟာ ဘယ္လိုအခါမွာ ႐ံႈးတတ္သလဲ။ လူထုကိုယ္တိုင္က အ႐ံႈးကို လက္ခံသြားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ႐ံႈးတတ္ပါ တယ္။ လူထုကို အညံ့ခံ စိတ္ဓာတ္သြတ္သြင္းေပးတာကို ခံရရင္ ႐ံႈးတတ္ပါတယ္။ လူထုက သူတို႔ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာ မွန္မွမွန္ရဲ့လား တရားမွ တရားရဲ့လား။ ငါတို႔ကို က်န္တဲ့ ျပည္သူေတြကို ေထာက္မွေထာက္ခံရဲ့လား ဆိုၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္လာရင္ ေတြေဝလာရင္ ႐ံႈးတတ္ပါတယ္။

အခု လက္ပံေတာင္းျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္ရင္ ပထမ အေစာ္ကားခံရတယ္၊ အဓမၼ ေျမသိမ္းခံရတယ္။ ဒုတိယ မေက်နပ္လို႔ ဆန္႔က်င္ေတာင္းဆိုတယ္။ တတိယအဆင့္ အာဏာပိုင္ဘက္က ဖိႏွိပ္၊ ဖမ္းဆီးညွင္းပန္းတယ္။ စတုတၳအဆင့္ ဖမ္းထားတဲ့လူ ျပန္လႊတ္တယ္။ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ လယ္သမားေတြဘက္က အလုပ္ပ်က္တာ၊ အခ်ဳပ္ထဲ သြားအိပ္လိုက္ရတာ၊ လူပင္ပန္းတာ၊ ဆံပင္ေဆာင့္ဆြဲ ႐ိုက္ႏွက္တာေတြ ခံလိုက္ရတာေတြသာ အဖတ္တင္တယ္။ ဘာတခုမွ မရလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာတင္ ပြဲက ရပ္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပြဲ ႐ံႈးတယ္။

လက္ပံေတာင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ႐ံႈးရသလဲ

ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ တက္လာျပီးေနာက္ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

အထင္ရွားဆုံး ေအာင္ပြဲက ျမစ္ဆုံေအာင္ပြဲပါ။ ျပည္သူလူထုက သိပ္ညီညြတ္ၾကတယ္။ စာေပအႏုပညာ အသိုင္းအဝိုင္း၊ ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္း၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုအားလုံး ညီညီညြတ္ညြတ္ အေရးဆိုႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ ျမစ္ဆုံ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

တိုင္ယီ အလုပ္သမားသပိတ္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္အကုန္္လုံး တခါတည္း မရေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အလုပ္ရွင္ဘက္က လိုက္ေလ်ာခဲ့ရတယ္။ ဒါ ေအာင္ပြဲခံတာပါပဲ။ ေတာင္းဆိုခ်က္အားလုံး အကုန္တၿပိဳင္တည္း ရသြားတယ္ဆိုတာ ရွားပါတယ္။ အခုေလာက္ရတာဟာ ေအာင္ပြဲခံတာပါပဲ။

မိုးထိမိုးမိ ေရႊလုပ္ငန္း ဆႏၵျပပြဲ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားေတြ၊ တပိုင္တႏိုင္သမားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အလုပ္ရွင္နဲ႔ အာဏာပို္င္ေတြဘက္က လိုက္ေလ်ာခဲ့ရတယ္။ အခု စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးမွ ကတိဖ်က္ သစၥာမဲ့ေပမယ့္ ဒါကို ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ေအာင္ျမင္ဦးမွာပဲ။ ဒီလိုပြဲေတြဟာ ေအာင္ပြဲေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ သူမ်ားေတြ ေအာင္ပြဲခံေပမဲ့ လက္ပံေတာင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ႐ံႈးရသလဲ

ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းခံရလို႔ လက္ပံေတာင္းလႈပ္ရွားမႈ ႐ံႈးရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သစၥာေဖာက္လို႔ လက္ပံေတာင္းမွာ ႐ံႈးတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕စာခ်ဳိးနဲ႔ ေျပာရရင္ ရန္သူကို ရန္သူဟူ၍ မမွတ္တဲ့အျပင္၊ ကိုယ့္တပ္ကို ျပန္ကာနင္းခ်င္တဲ့ ကျမင္းမ အေကာင္ ဗိုလ္တခ်ိဳ႕ရယ္ေၾကာင့္ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ရတာပါ။

လယ္သမားေတြဟာ အားႀကီးတဲ့သူက ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားတာကို ေခါင္းငုံ႔မခံဘဲ ရဲရဲေတာက္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္အာခံခဲ့တာပါ။ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ မတရားမႈကို တြန္းလွန္ခဲ့တာပါ။ ဒီလို လယ္သမား ဒီလိုလူထုမ်ဳိးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ အ႐ံႈးေပးခိုင္းလို႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကုိယ္တိုင္ ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အ႐ံႈးေပးခိုင္းတဲ့အခါ လယ္သမားေတြထဲမွာ ေတြေဝသြားတယ္။ ဂ်င္မီတို႔ လာၿပီး တရားေရေအးတိုက္ေကၽြးၿပီးေနာက္မွာ လယ္သမားတခ်ဳိ႕ အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ ၿပိဳကြဲသြားတယ္။
ေရွ႔ဆက္တိုးခ်င္သူနဲ႔ မတိုးခ်င္သူ အုပ္စုကြဲသြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပြဲ ႐ံႈးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပြဲအ႐ံႈးရဲ႕ နံပါတ္တစ္ တရားခံဟာ ဂ်င္မီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ ျဖစ္တယ္။ နံပါတ္ႏွစ္ တရားခံဟာ ပုလဲၿမိဳ႕နယ္ အမ်ဳးိသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚခင္စန္းလႈိင္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြ သစၥာေဖာက္ၿပီး လယ္သမားေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္တာမွားေနတယ္၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ဒီပြဲ ႐ံႈးရတာျဖစ္တယ္။ ရန္သူရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြ သစၥာေဖာက္လို႔ ရွဳံးရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအရွဳံးဟာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ရင္နာဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။

တကယ္ေတာ့ လက္ပံေတာင္းအေရးဟာ ေဒသတြင္းအေရးထက္ ပိုတယ္။ အမ်ဳိးသားအေရးျဖစ္တယ္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ သယံဇာတ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေမြအႏွစ္ျဖစ္တယ္။ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားတယ္။ ဒီႏိုင္ငံထဲက ေတာင္တလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ ဒီေဒသတခုသာမက တႏိုင္ငံလုံးကို ထိခိုက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ပံေတာင္းအေရးဟာ တႏိုင္ငံလုံးအေရး ျဖစ္တယ္။ ဒါကို က်န္တဲ့ ျပည္သူေတြလည္း နားလည္တယ္။ စာေပနဲ႔ အႏုပညာသမားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ျမတ္ႏိုးသူေတြက ပူးေပါင္းပါဝင္ၾကဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အေရးေတာ္ပုံကို အညြန္႔ခ်ဳိးခံလိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္။ လက္ပံေတာင္းအေရးဟာ တကယ္ေတာ့ ျမစ္ဆုံလို ႏိုင္ငံလုံး အေရးျဖစ္ၿပီး ျမစ္ဆုံလို ေအာင္ပြဲခံရမယ့္ အေရးတခုပါ။

ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ သစၥာေဖာက္သလဲ

ေခါင္းေဆာင္ေတြ အညာခံရလို႔ သစၥာေဖာက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံေရး မေလ့လာဘဲ၊ ဟိုပြဲတက္ ဒီပြဲတက္ ႐ုပ္ပုံ ဆြဲလိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ ခ႐ိုနီနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ ၾကံ႕ဖြတ္နဲ႔ ေပါင္းလိုက္ လုပ္ေနၾကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အ ေနတယ္။ တုံးေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံေရး တုံးလြန္း အလြန္းလို႔ အခုလို သစၥာေဖာက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဓိက ျပႆနာက သူတို႔ ၈၈ ေတြဟာ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို အယုံလြန္ေနၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ ကယ္တင္ရွင္ႀကီး ထင္ေနတယ္။ ဦးေအာင္မင္း၊ ဦးစိုးသိန္းတို႔ကိုလည္း သူေတာ္ေကာင္း၊ ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာႀကီးေတြေလာက္နီးနီး စြတ္ၿပီး အထင္ႀကီးေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဦးသိန္းစိန္ဆိုတာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ သံဃာေတြကို သတ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္ပါပဲ။ ဒီေဘာင္းဘီခၽြတ္ဦးသိန္းစိန္က ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို တိုက္ဖ်က္ပါမယ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ပါမယ္ ေျပာသမွ်ကို သူတို႔ ယုံၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးသိန္းစိန္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စကားအလွေတြ သုံးသုံး၊ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ျပေနေန သူဟာ အရင္အာဏာရွင္လက္ထက္တုန္းကလိုပဲ ညာျမဲညာေနတုန္းဆိုတာ သက္ေသျပေနတဲ့ စကားေတြကို ေတြ႔ေနရေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရဟာ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရပါလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ လိမ္ညာေျပာဆိုေနတာကို မၾကားခ်င္အဆုံး ခဏခဏ ၾကားေနရတယ္။ အေျခခံဥပေဒႀကီးဟာလည္း ျပည္သူလူထု ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ေထာက္ခံမဲေပးထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒႀကီးပါလို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေနတုန္းပါပဲ။ ဦးသိန္းစိန္တင္မကဘူး၊ သူ႔ လက္ဝဲရံ၊ လက္်ာရံ လုပ္ေနၾကတဲ့ ဦးေအာင္မင္း၊ ဦးစိုးသိန္းတို႔လည္း ဒီလိုပဲ ညာေနၾကတာ ခဏခဏပဲ။ ဒီလိုညာပုံမ်ဳိးဟာ လူမသိေအာင္ ညာတဲ့ ညာလုံးမ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အားလုံးသိေနမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ညာတဲ့ ညာလုံးမ်ဳိးပဲ။ ဒီလိုညာလုံးမ်ဳိးကို ညာတဲ့သူဟာ အာဏာရွင္လည္းျဖစ္မွ အရွက္အေၾကာက္လည္း ကင္းမွသာ ဒီလိုညာတဲ့ စကားမ်ဳိး ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေတြ သိမွန္းသိရက္နဲ႔ သိသိႀကီးနဲ႔ ညာတယ္ဆိုတာ အရွက္အေၾကာက္ကင္းဖို႔ လိုအပ္သလို ျပည္သူကို ေစာ္ကားရဲဖို႔လည္း လိုအပ္ေနလို႔ပဲ။ သူတို႔ ေျဗာင္လိမ္ေနတာဟာ မင္းတို႔ ျပည္သူေတြကို လူ မထင္ဘူးလို႔ ေျပာေနတာ။ ဒါကို ျပည္သူေတြက သည္းခံေနရတယ္ ဆိုတာကလည္း ဒီအစိုးရဟာ အာဏာရွင္အစိုးရပဲ ဆိုတာ သိေနေသးလို႔ သည္းခံေနရတာ။ အဲ … သည္းမခံတဲ့လူဆိုရင္လည္း ဒီအစိုးရက ျပတ္ျပတ္သားသား ႏိွပ္ကြပ္ေနတုန္းပဲ။ အဲသလို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ အေကာင္းဆုံး ဥပမာတခုကို ေျပာျပမယ္။

အဲဒီ ဥပမာကေတာ့ ကိုေအးလြင္တို႔ အဖြဲ႔ပါပဲ။ ကိုေအးလြင္တို႔ဟာ သူတို႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အက်ဳိးျပဳခဲ့ဖူးသူေတြပါ။ ကိုေအးလြင္တို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေအးလြင္တို႔ဆိုတာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ မင္းကိုႏို္င္တို႔ အဖြဲ႔ထက္ အရင္ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းခဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုေအးလြင္ကို ဒီႏွစ္ထဲမွာတင္ပဲ ဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ဒီလို ဆက္ဆံတာလဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၾကံ႕ဖြတ္ပါတီ ညစ္တာေတြကို ေထာက္ျပၿပီး တရားစြဲခဲ့လို႔ပါ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၾကံ႕ဖြတ္က ညစ္ပတ္တာေတြကို ေခါင္းငုံ႔မခံဘဲ အမွန္တရားဘက္ကေန ခုခံတိုက္ခိုက္တဲ့ေနရာမွာ ကိုေအးလြင္တို႔ ပါတီဟာ က်န္တဲ့ပါတီေတြ အားလုံးထက္ သာပါတယ္။ (က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြကို မဆိုလိုပါ။) အဲသလို သာတဲ့အတြက္ ကိုေအးလြင္ကို အၿငိွဳးထားၿပီး ေထာင္ခ်တာပါ။

အႀကီးအက်ယ္ မဲခို္းမဲညစ္ထားတာကို ျပည္သူေတြ က်ေနာ္တို႔ကို မဲေပးထားပါတယ္ ေျပာေနသမွ်၊ ၂၀၀၈ မွာ ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူေတြ ေသၾက၊ ေၾကၾကတဲ့ ၾကားက မတရားလုပ္သြားတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပည္သူေတြ ေထာက္ခံတဲ့ အေျခခံဥပေဒပါ ေျပာေနသမွ်မွာ ဦးသိန္းစိန္ဟာ လူလိမ္လူညာဆိုတာ ထင္ရွားသိသာေနပါတယ္။

ဒီလို သိသာေနပါလ်က္ မင္းကိုႏိုင္တို႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ ဦးသိန္းစိန္၊ ဦးေအာင္မင္း၊ ဦးစိုးသိန္းတို႔ကို ဘာ့ေၾကာင့္ အယုံႀကီး ယုံေနၾကတာလဲ။ လိုအပ္ရင္ ဓားထုတ္ျပမယ္လို႔ ၾကံဳးဝါးၿပီး ေထာင္ကထြက္လာတဲ့ မင္းကိုႏိုင္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေအာင္မင္းတို႔ စိုးသိန္းတို႔ေရွ႕မွာ သြားၿဖီးေလးနဲ႔ ယုန္ကေလး၊ သိုးကေလး ျဖစ္သြားတာလဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရနဲ႔ ေျပလည္ခ်င္လြန္းေနလို႔ပါ။ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာ ၾကံ႕ဖြတ္နဲ႔ တည့္မွ ရမွာလို႔ ထင္ေနၾကလို႔ပါ။ တဖက္သတ္ အေလွ်ာ့ေပး အ႐ံႈးေပးမွ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ေနလို႔ပါ။

ဒါ့အျပင္ သူတို႔တသက္လုံးမွာ အစိုးရက သူတို႔ကို သူခိုးဓားျပ၊ ေတေလဂ်ပိုးေတြလိုသာ ဆက္ဆံတာကို ခံလာရတဲ့သူေတြပါ (ဒါက သူတို႔တင္မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားအားလုံးကို အစိုးရက ဒီလိုဆက္ဆံတာပါ။) အဲသလို အဆက္ဆံခံလာရတာကေန ဝန္ႀကီးအဆင့္က လူလူသူသူ စကားလာေျပာတာကို ခံရတဲ့အခါ သူတို႔ သိပ္လူရာဝင္သြားၿပီလို႔ စိတ္ႀကီးဝင္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဟာ သိပ္ေစ်းေပါပါတယ္။ ဝန္ႀကီးက စကားလာေျပာရင္ စိတ္ေျပာင္းတတ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေန ေထာက္ပ့ံေၾကးေပးၿပီး ၾသဇာခံေမြးရင္လည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ လူေမြးလို႔ရတယ္။ ဒါေတြက အေတြ႔အၾကံဳ သိပ္ႏုတာကို ေဖာ္ျပတဲ့ လကၡဏာေတြပါ။

ဒါ့အျပင္ ၈၈ အုပ္စုထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ၂၀၁၅ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔အတြက္ အေပါစား မဲဆြယ္စည္း႐ံုးနည္းေတြကိုပါ သုံးလာတာမ်ဳိးေတြေတာင္ ေတြ႔လာရတယ္။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ စကားမ်ဳိးေတြ သုံးၿပီး ျပည္သူ႔အက်ဳိးကို မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္ကို လူႀကိဳက္ေရး မဲရေရးအတြက္ ႀကိဳတင္မဲဆြယ္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။

ပိုဆိုးတာက သူတို႔ဟာ ေအာက္ေျချပည္သူလူထုနဲ႔ ကင္းကြာေနတယ္။ အလုပ္သမားေတြၾကားမွာ တကယ္ထဲထဲဝင္ဝင္ နက္နက္နဲနဲ ဝင္ၿပီးေလ့လာတဲ့သူ သူတို႔ ၈၈ ထိပ္ပိုင္းမွာ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အလားတူပဲ လယ္သမားအေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ဝင္ေရာက္ေလ့လာတဲ့သူ သုေတသနျပဳတဲ့သူလည္း သူတို႔ ထိပ္ပိုင္း ၈၈ ထဲမွာ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဘယ္ႏို္င္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္ေျခလူထုနဲ႔ ကင္းကြာရင္၊ ေအာက္ေျခလူထုအေၾကာင္းကို ထဲထဲဝင္ဝင္ မေလ့လာရင္ ျပည္သူ႔ပါတီ မဟုတ္ဘဲ၊ လူ႔မလိုင္ ပါတီ (Elite Party) ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ လူထုနဲ႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ မဆက္ဆံဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ သံတမန္ေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႔ဆုံၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ပါတီဟာ လူ႔မလိုင္ပါတီ (Elite Party) ပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ အဲသလိုအဖြဲ႔ အဲသလုိပါတီေတြဟာ အေတြးအေခၚမွား ဝင္လာရင္ ရပ္တည္ခ်က္မွားတာ (ဘက္မွားရပ္တာမ်ဳိး) ကိုလုပ္တဲ့အထိ လြဲတတ္တယ္။ အခု လက္ပံေတာင္းမွာ ၈၈ ေတြ မွားတာဟာ အဲသလို ဘက္မွားရပ္တာပဲ။

အခုလက္ပံေတာင္းကိစၥဟာ သူတို႔ဘက္မွားရပ္တာရဲ႕ အထင္အရွားဆုံး သာဓက သက္ေသျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔အမွားဟာ အခုမွ စတာ မဟုတ္ဘူး။ စေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ လႈိင္သာယာစက္မႈဇုန္ အလုပ္သမားအေရးေတြမွာ အလုပ္သမားနဲ႔ အလုပ္ရွင္ၾကား၊ အလုပ္သမားနဲ႔ အာဏာရွင္အၾကား ၾကားေန ရပ္တည္မယ္လို႔ ေျပာတာဟာ သူတို႔ ဘက္မွားေနတာကို ျပတာပဲ။ အလုပ္သမားမွာ ေငြမရွိဘူး၊ အာဏာမရွိဘူး။ ေငြရွိတဲ့သူ၊ အာဏာရွိတဲ့သူေတြက အလုပ္သမားေတြကို မတရားလုပ္ေနၾကတာဟာ သိပ္ထင္ရွားတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ဘဝအေျခအေနဟာ သူတို႔ ေထာင္ထဲမွာေနရတဲ့ အေျခအေနထက္ေတာင္ ဆိုးတယ္။ သူတို႔ေလ့လာရင္ ဒါကို သိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မေလ့လာဘူး။ မသိဘူး။ မသိေတာ့ အလုပ္သမားေတြ တဖက္သတ္ ခံေနရတာကို နားမလည္ဘဲ ၾကားေနမယ္ သြားလုပ္တယ္။ ဒီေန႔ အလုပ္သမားေတြဟာ သူတို႔ကို အားမကိုးၾကဘူး။ အားကိုးရာမဲ့တဲ့ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္။

သူတို႔ဟာ အစိုးရကို အစစအရာရာ အေလွ်ာ့ေပးေျပလည္မွ ႏိုင္ငံအတြက္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ေနၾကေတာ့ အစစအရာရာ ဦးသိန္းစိန္ အႀကိဳက္၊ ဦးေအာင္မင္းအႀကိဳက္ လိုက္ေလ်ာဖို႔သာ ေတြးလာတယ္။ သူတို႔အေတြးအေခၚဟာ အညံ့ခံေရး အေတြးအေခၚ၊ ဒူးေထာက္ေရး အေတြးအေခၚျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒူးေထာက္ေရး အေတြးအေခၚရွိသူေတြပီပီ၊ ဟန္ဝင္းေအာင္တို႔ ေဝဠဳတို႔လို တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခ်င္သူေတြ၊ အတက္ၾကြလြန္သူေတြလို႔ထင္လာတယ္။ ဟန္ဝင္းေအာင္တို႔ ေဝဠဳတို႔ လုပ္တာနဲ႔ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ ပ်က္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတာမ်ဳိးအထိ စိုးရိမ္ပူပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔က ၂၀၁၅ မွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာကိုး။ လက္ပံေတာင္းလိုကိစၥမ်ဳိးဟာ လယ္သမားေတြ မတရားခံရလို႔ လယ္သမားေတြ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကတာလို႔ မ႐ႈျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ပ်က္စီးေစမယ့္အရာလို႔ ျမင္လာတယ္။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ အရာပဲလို႔ျမင္လာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ လယ္သမားဘက္မရပ္ေတာ့ဘဲ ဦးစိုးသိန္း၊ ဦးေအာင္မင္းဘက္ ရပ္လာတယ္။ ဘက္မွားရပ္တည္မိလာတယ္။

အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ဦးသန္းေရႊ၊ ဦးသိန္းစိန္၊ ဦးေအာင္မင္း၊ ဦးစိုးသိန္းတို႔ဟာ ၈၈ သူငယ္ႏွပ္စားေလးေတြ စာမတတ္ၾကတာကို ေျပာၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အားရပါးရ ဟားေနၾကေလာက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးေရးၿပီးခ်ိန္မွာလည္း ၈၈ ဟာ အျမင္မွန္ရလာဖို႔ေတာ့ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရေသးဘူး။ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရ မင္းသားမ်က္ႏွာဖုံးကြာခ်ိန္က်မွ သူူတို႔ ဇာတ္ေရလည္လာၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူတို႔အေနနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့တဲ့အခ်ိန္ အစစအရာရာ ေနာက္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မယ္။

လက္ပံေတာင္း သင္ခန္းစာ

ဒီေတာ့ လက္ပံေတာင္းသင္ခန္းစာကို ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ လက္ပံေတာင္းလႈပ္ရွားမႈ ႐ံႈးနိမ့္ရတာဟာ

၁။ လူထုၾကားထဲကို အညံ့ခံ၊ အရွဳံးေပးဝါဒ သြတ္သြင္းလာလို႔ လူထုကိုယ္တိုင္က အေလွ်ာ့ေပးခ်င္လာလို႔ စိတ္ပ်က္လာလို႔ ႐ံႈးရတာျဖစ္တယ္။
၂။ လူထုၾကားကို အညံ့ခံဝါဒ သြင္းလာသူေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ (၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြ) ျဖစ္တယ္။ ၈၈ မ်ဳးိဆက္ေတြ သစၥာေဖာက္လို႔ ႐ံႈးနိမ့္ရတာျဖစ္တယ္။
၃။ ၈၈ ေတြ သစၥာေဖာက္တာဟာ သူတို႔အေပၚမွာ အညံ့ခံဝါဒ အေတြးအေခၚမွား ဖုံးလႊမ္းေနလို႔ ျဖစ္တယ္။

ဒါဟာ လက္ပံေတာင္းကေနရတဲ့ ခါးသီးတဲ့ သင္ခန္းစာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရဟာ နာမည္ေကာင္း လိုခ်င္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အကူအညီေတြ လိုခ်င္ေနတယ္။ အာရွမွာေရာ ကမၻာမွာ လူရာဝင္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ထစ္ကနဲရွိ ‘ပစ္’ ဆိုတဲ့ အက်င့္ဆိုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြကို မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာခြင့္ ေပးလာရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေတြကို လည္စင္းခံလာရၿပီး အက်ပ္အတည္း ဆိုက္ေနတဲ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြဟာ အခြင့္အေရးေလးရလာတာနဲ႔ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေတာင္းဆိုလာတယ္။ မတရားဖိႏွိပ္တာေတြကို ဖြင့္ခ်ေျပာဆိုလာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဖိႏွိပ္တာေတြ ရွိေနေသးသမွ်မွာ အလုပ္သမား။ လယ္သမားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈဟာ ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ။ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ထပ္ၿပီး ျဖစ္သမွ်မွာ မင္းကိုႏိုင္တို႔ ၈၈ ေတြဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြကို လိုက္တားေနဦးမွာပဲ။ အစိုးရအတြက္ေတာ့ ပုလိပ္ကို လစာေပးၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခိုင္းရတာထက္၊ မင္းကိုႏိုင္တို႔ကို ဆယ္သိန္းေပးၿပီး လိုက္တားခိုင္းရတာက ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဓိက လုပ္ရမွာက ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ အညံ့ခံ၊ အ႐ံႈးေပးေရးဝါဒကို တိုက္ဖ်က္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အညံ့ခံဝါဒကို ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ တိုက္ဖ်က္ေခ်မႈန္းလို႔ မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအညံ့ခံဝါဒ လူထုရွိရာ ေရာက္မလာေအာင္ ကာကြယ္တားဆီးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကိုမလုပ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာ ဆက္႐ံႈးပါလိမ့္မယ္။

ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
စက္တင္ဘာ ၁၇ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္