သိန္းစြန္ငွက္ အျပန္လမ္း (ကဗ်ာရွည္)

သိန္းစြန္ငွက္ အျပန္လမ္း

ပိုင္စိုးေ၀

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ
က်ေနာ္ ရြာကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ အေမ။

ရြာဆုိတာ
တမာ ထေနာင္း
ရွားေစာင္း ျပာသာဒ္
သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႔
မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ
နီညိဳညိဳ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႔
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြၾကားက
တဲကေလးတလုံးပါ။

အဲဒီတဲကေလးထဲ
အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။

အေမ ...
က်ေနာ္ ေရာက္လာၿပီ အေမ
အေမ့ေျခအစုံကုိ ေပြ႔ဖက္
အသံမထြက္ဘဲ က်ေနာ္ ငုိတယ္။

ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႔
က်ေနာ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔
အေမ့သြားေတြ တင္းတင္းေစ့ထားသလား၊
က်ေနာ့္ကုိ မျမင္ခ်င္လုိ႔
အေမ့မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား၊
ထ ၾကည့္ပါဦး
စကားေျပာပါဦး အေမရယ္။

ေဟာ ... အေမ ...
အေမ့ကုိ သူတုိ႔
ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕နဲ႔
ဇရပ္အုိအုိ
ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ့
သခၤ်ဳိင္းဆုိတဲ့ေနရာကုိ
ပုိ႔ၾကေတာ့မလုိ႔တဲ့။

လွည္းဘီးကုိ ျပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ့
အေမ့အေလာင္းကုိ
ေခါင္းထဲထည့္ၾကေပါ့
ေၾကးစည္ကုိ
႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
က်ေနာ္ မငုိပါဘူး အေမ
ငုိလုိ႔ မရေတာ့ဘူး အေမ။

အေမ့ေျမးကေလးေလးေတြ
က်ေနာ့္တူနဲ႔ တူမေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ။

အေမ့သား သူတုိ႔ရဲ႕အေဖ
က်ေနာ့္အကုိႀကီး
အေမ့သမီး သူတုိ႔ရဲ႕အေမ
က်ေနာ့္အစ္မ
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ
အေမ့အရင္ ေစာေစာစီးစီး
ေဟာသည္ေလာကႀကီးထဲက
ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့
မိတဆုိး ဖတဆုိး
ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ
အေမ့အတြက္ သူတုိ႔ငုိပါေစ။

အေမ့အတြက္
သူတုိ႔မ်က္ရည္ေတြဟာ
ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ။

က်ေနာ္ကေတာ့
ေႏြဦးရက္ေတြအေၾကာင္း
သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ့
ဥၾသငွက္တေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ
ယာခင္းထဲက အေမ့ဘဝကုိ
အေဝးကပဲ
တမ္းတပူေဆြးခဲ့သူပါ အေမ။

“အေမ ေနေကာင္းပါေစ ...
အေမ့အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးျပဳစုနုိင္သည့္ကုိယ္
ျဖစ္ရပါလုိ၏”

ညအိပ္ရာဝင္၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္
ပဲ့တင္ထပ္ခဲ့တဲ့
ခြန္အားမဲ့ ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား
ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ညေတြသာ
ခႏၶာကုိယ္ေပၚ
တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကျပဳန္းခဲ့ရ။

မေန႔ကေတာ့
“အေမဆံုးၿပီ။ အျမန္လာ” တဲ့
ကုသုိလ္ၾကမၼာ၊ ႏုံခ်ာလုိ႔လား
ဆုေတာင္းမ်ား
မျပည့္ဝခဲ့ဘူး အေမ။

အေမက ေမြးေပမယ့္
အေမကုိ လုပ္မေကြၽးႏိုင္ခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ
ဘာအသုံးက်ေတာ့မွာလဲ။

အဲသည္လုိ ေနာင္တတရားေတြက
ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ျခစ္
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္မိေပါ့။

က်ေနာ္ မငုိရဲေတာ့ပါဘူး အေမ
ငုိဖုိ႔ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ
အေမနဲ႔အတူ
အေမကုိ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ
ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႔ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့။

ေဟာ ...
နီညိဳညိဳေက်ာက္တုံးေတြၾကားက
ရထားတစင္းဟာ
အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ။

ဟုိး ... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သည္ရြာက လူငယ္
ေက်းေတာသားတေယာက္
သည္ရြာကုိ ျပန္ေရာက္မလာ
ရထားဟာ သူ႔ကုိ
အေဝးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့။

သူနဲ႔ သူစီးသြားတဲ့ ရထားအေၾကာင္း
လူေတြ ေမ့ၾကေပါ့
ေျပာဆုိအမွတ္ရသူ
တစုံတေယာက္မွ် မရွိေတာ့။

အဲသည္လူငယ္ဟာ
အခု
အေမ့အေလာင္း အေမ့ေခါင္းကုိ
ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ့
က်ေနာ္ပဲပါ့ အေမ။

ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား
အေမ ေန႔တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ့တာ
က်ေနာ္မျမင္နုိင္ခဲ့ဘူး။

အေမ့သမီး
က်ေနာ့္အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက
ထန္းရည္သမား၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး၊
အေမ့သား
က်ေနာ့္အစ္ကုိႀကီးရဲ႕ မိန္းမက
မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတဘက္ကြယ္၊
သူတုိ႔တေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
အေမ့ေျမး ကေလးေတြနဲ႔အတူ
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ထင္းေခြေရခပ္
ငတ္မေသဖုိ႔
အေမ ႐ုန္းကန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြမွာ
က်ေနာ္သာ
ဟုိအေဝးမွာေပါ့။

ဟုိတႏွစ္က
တရြာလုံး မီးေလာင္ျပာက်
အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ
ရြာထဲကုိ ျပန္မေရာက္
အိမ္ျပန္မေဆာက္ႏုိင္
ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ
အေမ အေနၾကာခဲ့ပါတယ္။

အေမေရ ...
အေမေရ ... ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔တြန္းၾကေပါ့
ဟုိး ... အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက
ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ
ေနလုံးဟာ တျဖည္းျဖည္းညိဳခဲ့ေပါ့။

ေတာင္သူဓေလ့
ယာမီးေငြ႔ေတြ လြင့္တက္လာေပါ့။

ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ
ျမက္စားေနတဲ့ ႏြားမေတြက
အေမ့ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား။

သိန္းစြန္ငွက္အျပန္လမ္းမွာ
က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႔
ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေျပးၾကေပါ့။

ေနညိဳခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ
ေတာတန္းလွ်ဳိေျမာင္
ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ
ေမွာင္မည္းမည္းက
က်ေနာ့္ဘဝကုိ မဝါးၿမိဳမီ
ကေလးဘဝအရြယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား။

အေမေရ ...
တေစၧဆုိ က်ေနာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္။

တညသား
ပ်ဴေစာထီးဆုိလား၊ ရဲေဘာ္ျဖဴဆုိလား
တံခါးကုိ တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ျမန္ျမန္လုပ္
ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး
အခုိင္အခံ့ လွည္းတစင္း
ႏြားျပာညဳိတရွဥ္းနဲ႔အတူ
လွည္းေမာင္းပို႔ဆိုၿပီး အေဖ့ကုိ ေခၚသြား
ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံတခ်က္ၾကားလုိက္ရ။

အေဖေရ ...
အေဖေရ ... ...
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုဘဝ
ရာဇဝင္ကုိ ျဖတ္သန္းရတဲ့ညေပါ့။

လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ
သူခုိးဓားျပေတြ
တန္ခုိးျပလုိ႔ေကာင္းဆဲေခတ္ႀကီးထဲ
လူျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္
အေမ့ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
ေသနတ္သံေတြၾကား
ေျပးလႊားပုန္းေအာင္း
ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ
ညတုိင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား အေမ။

စစ္စနက္မီး အႂကြင္းအက်န္ေတြနဲ႔
ေခတ္အပ်က္ႀကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တျခားအေမေတြရယ္
အေမေတြအားလုံး
ကေလးေတြကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး
ေျပးၾကလႊားၾက၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႔
တခ်ဳိ႕ သားေသ၊ တခ်ဳိ႕လင္ဆုံး
စစ္ဆုိတာႀကီးကုိ
မုန္းခဲ့တယ္မဟုတ္လား အေမ။

အေဖ မရွိတဲ့ေနာက္
အေမရယ္၊ အစ္ကုိႀကီးရယ္၊ အစ္မရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ေလ
ေလာက ကမ္းပါးမွာ
စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေပါ့
အရြယ္ေရာက္ခါစ အစ္ကုိႀကီး
ထန္းလွီးသင္ရေပါ့။

အစ္ကုိႀကီးဟာ
သာသနာ့ေဘာင္မွာ အ႐ိုးထုတ္
ဘုန္းႀကီးလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္
က်ေနာ္တုိ႔အတြက္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႔ခဲ့ရၿပီေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့
ေသွ်ာင္တေစာင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား
ၿပီးေတာ့ ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
သုိး၊ ဆိတ္၊ ႏြားေက်ာင္း
က်ေနာ္တုိ႔တေတြ
ဟုိသေျပပင္ေတာင္ေစာင္းဆီက
လက္ျပဟစ္ေအာ္
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေခြးေခၚ၊ ပတတ္တူး
ဟင္းရြက္ခူး၊ ယုန္ရွာ
ေတာင္ယာလုပ္သူ၊ ထင္းခုတ္သူေတြ
ထန္းလ်က္က်ဳိသူ၊ ထန္းတက္သူေတြ
ေနက ပူေလာင္
ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ
ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ
မႈိင္းျပာျပာ ျမဴခုိးေတြနဲ႔
ပုပၸားဆုိတဲ့ ေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဆီ
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေငးေမာ
စိမ္းလန္းတဲ့ ယာေတာေတြၾကား
အစ္ကိုႀကီးက ထန္းလွီး
က်ေနာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္
အေမရယ္၊ အစ္မရယ္က
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ရက္ကန္းခတ္၊ ထင္းေခြ
တခါတေလ ေျမပဲေကာက္
တခါတေလ ဝါစုိက္
ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ့။

“ၿမိဳ႕ရြာနိဂံုး၊ ပ်က္ျပဳန္းေစေအာင္
ဓားျပႀကီးႀကီး မုိက္သီးအေခါင္
မီးႏွင့္ၿမိဳက္လုိ႔၊ တုိက္ခုိက္ပူေလာင္
ဝ သ လ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္”

“ခေလာက္ေလးရယ္တဲ့ ဒုိးဒုိးေဒါင္
ပ်ဳိတုိ႔ေမာင္ ယာမလုပ္တယ္
ဝါးခုတ္တဲ့ ေတာင္”

အဲသည္လုိ အကုိႀကီး တတ္တဲ့
ကဗ်ာေတြ၊ သံေပါက္ေတြ
က်ေနာ့္မွာ အေမြရခဲ့ေပါ့။

“ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ့ သည္အခ်ိန္
ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႔ ... ”

အဲသည္လုိ
ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ
ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရေပါ့။

အေမေရ ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ေနၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔တြန္းၾကေပါ့။

အေမေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ တဲကေလးဟာ
အေမ့ရြာနဲ႔ အလွမ္းေဝးေပမယ့္
သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား
အေမ့ကုိ
တေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ။

အေမ့အေမ က်ေနာ့္အဘြား
က်ေနာ့္အဘြားရဲ႕ အေမ့အေမ ... စတဲ့
ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ
တရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ
ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕
သုႆာန္ဆုိတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္
အေမ့ကုိ
က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔မွာေပါ့။

လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ
ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာ ေရတိုက္စားမႈနဲ႔
ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ
အေမ့ေခါင္းဟာ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည့္။

ျဖည္းျဖည္း ... ျဖည္းျဖည္း ...
ဆူးကုိင္းေတြ ေဘးဖယ္
မ်က္ႏွာကုိ ျခစ္မိၾကဦးမယ္။

ဟုိသုႆာန္ကုိ ေရာက္တဲ့ခါ
ဘုန္းႀကီးေတြက
သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္
က်ေနာ့္လက္နဲ႔ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...လုိ႔
က်ေနာ္ အမွ်ေဝမယ္။

က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚမွာ
ဖုန္ေတြေပကပ္
ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။

မႏၱေလးက မိတၳီလာ
မလႈိင္ ပန္းအုိင္တလမ္းလုံး
ဖုန္လုံးႀကီးထဲ ျဖတ္ခဲ့ရ
အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးႀကီးထဲမွာ
ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။

ဟုိသုႆာန္ကုိ ေရာက္လုိ႔
ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ့အခါ
ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး
အံ့ၾသေနလိမ့္မယ္။

ညေရာက္တဲ့အခါ
ဦးေလးဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ
တႏွစ္တခါ ျပန္လာပါေနာ္
က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္
ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ့ဘူး
ေဟာဒီ အငယ္မ မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္ ငါ့ေမာင္ရယ္
ေဟာဒီက်န္ေနတဲ့ မ်က္စိတဘက္ကလည္း ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ့
အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႔ ေဆး႐ံုကုိ ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး
စတဲ့ … စတဲ့ စကားလုံးေတြၾကား
က်ေနာ္ ဘာမ်ား တာဝန္ယူႏိုင္မလဲ။

မင္းတုိ႔အတြက္၊ ငါ့အတြက္
အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဦးေလး စဥ္းစားေနတုန္းပဲ
ဦးေလးဟာ
စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္။

တစုံတရာ
ကတိေတြ ေပးထားပစ္ခဲ့ၿပီး
နံနက္ခင္းတခုမွာ
ငွက္တေကာင္လုိ ပ်ံေျပးသြားမယ္။

ဟုိတခါက
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့သလုိမ်ဳိး

“ေဟာသည္ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႔
က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာလုပ္ရမယ္
ကဗ်ာဆရာလုပ္မွျဖစ္မယ္ အေမ”

အဲသလုိ ဆုိၿပီး
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့တုန္းက
ယာခင္းနံေဘး
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြကုိ တုိးျဖတ္
တရွပ္ရွပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ဖိနပ္သံေတြ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္
ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္
တလင္းေၿပာင္မွာ
ယုန္ေထာင္၊ ပတတ္တူး၊ ခ်ဳိးတည္
ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႔
စကားလုံးတုိ႔ တုန္ခါ
အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ျပေနဆဲ၊ ဥၾသဆြဲေပါ့
တရွဲရွဲျမည္လ်က္ ရထားထြက္ခြာ
တုန္ခါေနတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ
ေတာက်ီးကန္းတေကာင္
ေအာ္ျမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ၿမိဳ႕ျပဘဝရဲ႕
ခံစားမႈျမစ္ ရသသစ္ထဲမွာ
ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္
ဓာတ္တုိင္ မီးတုိင္ေတြေအာက္
တေယာက္ကုိ တေယာက္
ျဖတ္ေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားရင္း
သူစိမ္းဆန္တဲ့ လူေတြၾကားမွာ
ဟုိ ... အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း
ေတာလမ္းကေလးကုိ
လြမ္းခဲ့ရေပါ့ အေမ။

ေနညိဳခ်ိန္အိမ္အျပန္
လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား
“အေမေရ ... တေစၧကုိ က်ေနာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္”
ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိမိေသာ္လည္း
ရဲရဲတင္းတင္း
ျဖတ္သန္းရၿပီ အေမ။

လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႔
ရသသစ္ေတြက
ႏွလုံးသားကုိ တအားကုတ္ျခစ္
ပြတ္သပ္ၿပီး ေျဖေသာ္လည္း
ယားယံျမဲပါအေမ။

ဆည္းဆာရီထဲ
တုိးရွဲျဖတ္သန္း
ကုိယ့္လမ္းကုိ သြားခဲ့ရ
စကားျငင္းဆန္
ကားဟြန္းသံေတြၾကား
ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ
ေရာဂါထူေျပာခဲ့ေပါ့ အေမ။

အေမ့ထံ က်ေနာ္ျပန္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး
ငါ့ေျမးေလးေတြ
အေမ ျမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ
ေဟာ ...
အႀကီးေလးက မသုမာတဲ့
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊
အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ့
အစားပုတ္ပုတ္၊ ဝတုတ္တုတ္ကေလး၊
ေနာက္တေယာက္က
သားႀကီးေမာင္ဖုိးကာ
ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ ေမ်ာက္႐ံႈးပါပဲ
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ
ႀကီးလာရင္ ေမ်ာက္နဲ႔တူမလားပဲ။

သူတုိ႔ေမာင္ႏွမတေတြ
ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔
က်ေနာ္လာခ်င္ပါရဲ႕ ... ဒါေပမယ့္ ... အေမ။

ေဟာ ...
က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္
အရြယ္မေရာက္ခင္
ထန္းလွီးသင္ခဲ့ရတဲ့ အကုိႀကီး
ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား။

က်ေနာ့္အစ္မ
အေမ့သမီး ပိန္တာ႐ိုးေလး
သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ့
ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံႏုိင္လုိ႔ထင္ရဲ႕
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား အေမ။

အေမ ... သည္ေတာသည္ေတာင္ထဲမွာ
အေမ့သားသမီးေတြနဲ႔
အေနေဝး၊ အေသေဝးခဲ့ၾကရေသာ္လည္း
အေမတေယာက္တည္းမဟုတ္လား။

အေမ့ေျမးတအုပ္နဲ႔
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္
က်ေနာ္ တျပားတခ်ပ္မွ
မေထာက္ပံ့ႏိုင္ေပမယ့္၊ ငတ္မေသခဲ့ဘူး
အေမ ေသရတာ
ငတ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး အေမ။

မေန႔က အေမဆုံးေၾကာင္း ေၾကးနန္းရေတာ့
ခရီးသြားဖုိ႔ ဇနီးမယားနဲ႔ တုိင္ပင္
ျပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႔ေပါ့။

ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမေအး
ပူေဆြးေနဆဲမွာ
ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည့္ၾကသတဲ့
ေၾသာ္ ... မင္းတုိ႔ အဖြားေသတဲ့ ရက္
မင္းတုိ႔အတြက္
ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္။
ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေလးေတြပဲဆုိတာက တက႑ေပါ့။

ၿမိဳ႕ျပမွာေနတဲ့ အေမ့ေျမးကေလးေတြ
အေမနဲ႔ တအားေဝးခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးေတြက တကယ့္ကုိပါပဲ
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္ရျပန္ေပါ့ အေမ
ခံစားရၿပီေပါ့
က်ေနာ္ ခံစားရၿပီေပါ့ အေမ။

က်ေနာ္ဟာ
အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ
က်ေနာ္ဟာ
မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ့္
က်ေနာ္ဟာ
ဗုဒၶဘာသာ ဗမာယဥ္ေက်းမႈထဲက
လူတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ
အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ။

အေမေရ ...
အေမေရ ... ...
အေမေရ ... ... ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့
အေမ့ေခါင္းဟာ
လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔
ရွားေစာင္းျပာသာဒ္ပင္ေပၚက
ေဒါ့ရင္းဆုိတဲ့အေကာင္ေတြ
တက်ည္က်ည္ျမည္လုိ႔။

အေမ့ေျမးကေလးေလးေတြ
အေမ့ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ
အေမ့ကုိ ခင္မင္တဲ့သူေတြ
မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလို႔
အေမ့ေခါင္းေပၚ
ေညာင္ရြက္ေတြေႂကြက်
ဒါဟာ သခၤါရတရားေပဘဲလုိ႔
ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ။

ကုန္တန္ခ်ိန္အျပည့္နဲ႔ ကားတစီး
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚ
ျဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕။

ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႔ ...။ ။

ပုိင္စုိးေဝ

(အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာပိုင္စိုးေ၀ရဲ႕ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ကို

‘မားဆိုး’ ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔မိလို႔

၀မ္းသာအားရ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)