ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၏ အာေဘာ္ “ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း၏ တည္တံ့ႏိုင္ေရး” - အပိုင္း (၁)+(၂)

ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း၏ တည္တံ့ႏိုင္ေရး

ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္

ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို ေျပာင္းတဲ့ အစုိးရသစ္ တက္လာၿပီးကတည္းက တႏွစ္မျပည့္တျပည့္ အခ်ိန္မွာ ကမၻာမွာ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာျပဳျခင္း အခံရဆုံးေသာ တုိင္းျပည္တျပည္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကမၻာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက တကယ္ခ်ီးက်ဳးတာပါ။ “ကမၻာရဲ႕စီးပြားေရးမ်က္ႏွာစာသစ္”၊ “အာရွက်ား”၊ “ခရီးသည္ အသြားထုိက္ဆုံးေသာတုိင္းျပည္” ... အားလုံး အေပါင္းလကၡဏာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အဆုိစကားေတြပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ထူးထူးကဲကဲ ျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ဘာေတြ ေကာင္းေနတာပါလိမ့္။ ေကာင္းက်ဳိးဂုဏ္အဂၤါေတြဟာ အစုိးရသစ္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြခ်ည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အစုိးရသစ္က လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေပးတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ အေျပာင္းအလဲဆုိတာ လႈိက္လွဲစြာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါ့ထက္ပုိၿပီး အရင္းခံက်တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေတြက ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကုိ လက္ေတြ႔က်က် ဓမၼဓိဌာန္က်က် ဆန္းစစ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သာရည္ေတြ ေကာင္းခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲ...။

၁။ တုိင္းျပည္က သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ပါတယ္။ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္တဲ့ အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ သယံဇာတေတြပါ။

၂။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား လူအမ်ားရဲ႕ အရည္အေသြး (Human capital) - ဒီအခ်က္မွာေတာ့ ျမန္မာဟာ ကမၻာရွိ တုိင္းျပည္မ်ားထဲမွာ ထူးကဲစြာ သာရည္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး စာတတ္သူေပါမ်ားျခင္း (Literacy Rate) - ဒါကလည္း ဟုိးေရွးသမုိင္းစဥ္ဆက္က စၿပီး ရွိခဲ့တာ။ နွစ္ေပါင္းတေထာင္ေလာက္က စၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တည္ရွိေနခဲ့တဲ့ ဘုန္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပညာေရး (Monastic education) ေၾကာင့္ပါ။ ကမၻာနဲ႔ ကမၻာ့သမုိင္းမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတဲ့ေအာင္ျမင္မႈပါ။ ျပည္သူေတြ စာတတ္တာဟာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတပါး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ေဆးေလာကမွလူေတြ အသိဆုံးပါ။ က်န္းမာေရး၊ ပညာေပးေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးျမႇင့္တင္ေရးမွာ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္တယ္ဆုိတာ အျခားအျခားေသာ စာဖတ္တတ္သူနည္းလြန္းတဲ့ တုိင္းျပည္မွာလုပ္တဲ့ က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားကလည္း ျမန္မာမွာ Literacy rate ေကာင္းတာေၾကာင့္ လုပ္ရကုိင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ ေထာက္ျပသြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ သာရည္တခုကေတာ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ကၽြန္မတုိ႔နည္းတူ အမ်ဳိးသမီးေတြ လြတ္လပ္မႈမ်ားမ်ားရထားတဲ့ အျခားေထရ၀ါရတုိင္းျပည္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ေတာင္ အမ်ဳိးသမီးေတြ လူမႈဘ၀နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ အပါအ၀င္ ဆင္ႏႊဲပုံဟာ အင္မတန္မွ ထူးျခားပါတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြက လုပ္ရည္ကုိင္ရည္မွာ ပိရိေသသပ္ၿပီး အဆင္ျမင့္ျမင့္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကလည္း ေျမေအာက္သယံဇာတ (ဓာတ္ေငြ႔၊ သတၱဳ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား) တြင္သာမက ေျမႀကီးကလည္း ေရႊသီးေအာင္ ေကာင္းတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေကာင္းတယ္။ လူေတြက မပ်င္းဘူး။ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ ေကာင္းတယ္။ အခု အစုိးရက အေျပာင္းအလဲလုပ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဘာလုိေသးေတာ့သလဲ ေမးစရာရွိပါတယ္။ သိထားဖုိ႔ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ ...

၃။ အခု ျမန္မာျပည္ ပြင့္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ အာရွမွာလည္း စီးပြားေရးအရွိန္ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ အံကုိက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးအလားအလာ သိပ္ေကာင္းသြားတယ္။

၄။ တကမၻာလုံးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ထားတဲ့ တုိင္းျပည္က ပြင့္ထြက္လာေတာ့ ျပည္ပက အကူအညီေပးခ်င္တဲ့ လူေတြ ရွိတယ္။ (Capital) ရင္းႏွီးျမဳွပ္ႏွံမႈေတြ စီး၀င္လာမယ္။ အရင္က ၀ုိင္းပယ္ျခင္း၊ ပျခင္း ခံထားရတဲ့ မ်က္နွာငယ္တိုင္းျပည္ဆုိေတာ့ တ႐ုတ္၊ စင္ကာပူ၊ ထုိင္းကုိပဲ ကုန္သြယ္တုိင္းျပည္အျဖစ္ အားကုိးေနရတာ။ သူတုိ႔ကလည္း စီးပြားေရးဆန္ဆန္ ရက္စက္ပါတယ္။ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္ဆုိေတာ့ အႏုိင္က်င့္ၾကတာ ျမန္မာက ခါးစီးၿပီးခံေနရပါတယ္။ သူတုိ႔ျပဳသလုိ ႏုေနရတာ။ အခု ဒီအေျခအေနဆုိးက လြတ္ေျမာတ္ႏုိင္ပါၿပီ။

အခုတင္ျပခဲ့တာက အေပါင္းလကၡဏာသေကၤတေတြပါ။ အႏုတ္လကၡဏာေတြေကာ မရွိဘူးလား၊ ရွိတာေပါ့။ ဒါေတြကလည္း အေရးတႀကီး အျမန္အဆန္ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းရမွာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အခါမလင့္ဘဲ ျပဳျပင္ထုိက္တာေတြ။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕လမ္းစဥ္ဟာ အံေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီး ဆုိးက်ဳိးေတြက ေကာင္းက်ဳိးေတြကုိ သာသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အဆုိးရလဒ္ေတြဟာ အရင့္အရင္ အစုိးရေတြ အႏွစ္ ၅၀ လုံးလုံး စီးပြားေရးနဲ႔ အျခားဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေတြကုိ ခၽြတ္ျခံဳက်ေအာင္ လုပ္သြားခဲ့တဲ့ အေမြဆုိးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အစုိးရသစ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေျပာင္းသြားၿပီ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ရာမွာ လုံး၀အျပစ္မတင္ဘူး။ အကာအကြယ္ေပးေနသလုိ ထင္ရတယ္။ ကၽြန္မ ေစာေစာပုိင္းတုန္က “ယုံၾကည္မႈ၊ ကြာဟခ်က္နဲ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရး” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ အရင္အစုိးရ (စစ္အစုိးရ) ကုိ ကာကြယ္ေပးသလုိ လုပ္ေနရင္ အခုအစုိးရကုိ ‘ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲလုိ႔’ ထင္ေတာ့မယ္လုိ႔ေရးမိေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖတ္လုိက္တယ္။ စစ္အစုိးရဆုိတာလည္း ျဖတ္တယ္။ တပ္မေတာ္အစုိးရလုိ႔ ေခၚရမယ္လုိ႔ ေနာင္ ကၽြန္မ သိရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ (military regime = stratocracy) ကုိ ဘာသာျပန္လုိက္တာပါ။ စိစစ္ေရးက ဒီကိစၥမွာ ဘာေၾကာင့္ အထိမခံ ေႂကြပန္းကန္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ လူေတြ စိတ္ထဲမွာ ေျပာမထြက္ေပမယ့္ စႏိုးစေနာင့္ေတာ့ ျဖစ္ေနဦးေတာ့မွာပဲ။ ယုံၾကည္မႈ အားနည္းသြားေတာ့မွာပဲ။

အထက္ကဆုိခဲ့တဲ့ အေမြဆုိးေတြက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအတြက္ ဘာခ်န္ထားခဲ့သလဲဆုိေတာ့ လူေတြ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈပဲ။ ဒီလုိဆင္းရဲမႈဟာ အရင္ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ရာမွ အခု ၂၆ ရာခုိင္ႏႈန္း က်လာတာကုိ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေၾကညာေနတယ္။ ၂၆ ရာခုိင္ႏႈန္းဆုိတာက လူ ၄ ေယာက္မွာ တေယာက္က ဆင္းရဲတယ္ (Below Poverty Line) လုိ႔ ဆုိတာ ...။ ဒါ ေက်နပ္စရာလား၊ ဒီေလာက္ သယံဇာတႂကြယ္၀တဲ့ တုိင္းျပည္ကုိ ဒီလုိအေျခအေနဆုိးေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါတြင္ မကေသးပါဘူး။ ဒီအစုိးရေတြ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ေႂကြးၿမီေတြကလည္း ေၾကာက္စရာပါလား (Foreign debt > 11 billion)။ ေနာက္လူေတြ နာလန္ထဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခဲယဥ္းေအာင္ လုပ္သြားခဲ့တာပဲ။ ဘာေတြမ်ား သုံးခဲ့တာပါလိမ့္။ ေရွးက ဘတ္ဂ်တ္က ဘယ္သူမွမသိရတဲ့ ထင္သာျမင္သာ မရွိခဲ့တာဆုိေတာ့ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ပညာေရးမွာလည္း (Literacy rate) စာေရးစာဖတ္တတ္မႈဆုိတဲ့ သာရည္ကုိ အစုိးရအဆက္ဆက္ အခြင့္ေကာင္းယူ အသုံးခ် (exploit) ၿပီး တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္မေပးခဲ့ဘူး။ လူတန္းစားအသီးသီး ေအာက္ေျခသမားကစၿပီး စက္႐ုံအလုပ္သမားေတြကုိ တက္ကၽြမ္းပညာ (technical knowledge) ျဖစ္ျဖစ္ တုိးတက္ေအာင္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ပညာေရးစနစ္ကလည္း ေခတ္ေနာက္ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္သြားတယ္။ အႏွစ္ ၅၀ ေနာက္က်ေနတာ မီေအာင္လုိက္ဖုိ႔ မလြယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာေတြက ေတာ္ၾကပါတယ္။ သင္ရတာ လြယ္တယ္။ တက္လြယ္လုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ေကာင္းပါၿပီ။

ဒီလုိအေကာင္းအဆုိး နွစ္ဘက္ကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျမင္ၿပီးေနာက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ plan (နည္းဗ်ဳဟာ) ဆြဲရမယ္ဆုိရင္ အလြန္တရာ အေရးႀကီးတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္။

၁။ ကေတာ့ 'မွ်တျခင္း' (equity) ။   ။ အဓိကအားျဖင့္ ေငြေၾကး (economic) မွ်တေရးျဖစ္တယ္။ အျခား လူမႈဘ၀ သာယာေရးအတြက အခြင့္အေရးမ်ားျဖစ္တဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ အျခားရပုိင္ခြင့္မ်ားမွာ လူေတြအားလုံး သာတူညီမွ်ျဖစ္ရန္ လုိပါမယ္။

တနည္းေျပာရလွ်င္ေတာ့ အေရးႀကီးဆုံးက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကုိ မျဖစ္ေအာင္တားဖုိ႔၊ ကာကြယ္ဖုိ႔ ရွိလာၿပီမုိ႔ ဒါကုိ ပယ္ဖ်က္ဖုိ႔ ပုိၿပီး အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ မေပၚေအာင္၊ ရွိေနလွ်င္လည္း သည္လုိ က်ဥ္းေျမာင္းေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ ဒီကြာဟမႈ မရွိေသးေတာင္ မၿငိမ္ေအာင္ သုိႊမဟုတ္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေရးကေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကာကြယ္ရန္ လုိပါတယ္။ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာမွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ဒီလုိကြာဟမႈရွိေနတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ မေအးခ်မ္းပါ။ ဒီေဘးအႏၱရာယ္ကေတာ့ အစုိးရနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အႀကီးဆုံးေသာ ရန္သူျဖစ္လိမ့္မယ္။

၂။ Sustainability ။    ။ ရရွိထားတဲ့ တုိးတက္မႈေတြ၊ ေကာင္းက်ဳိးေကာင္းခ်က္ေတြ သာရည္ေတြကုိ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးရန္ ထိန္းသိမ္းထားေရး၊ တပြဲတုိး ေပၚတင္ျဖစ္ၿပီး ေကာက္႐ုိးမီးလုိ အရွိန္သတ္ ျဖစ္မသြားေအာင္ လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။

တုိင္းျပည္ရဲ႕တုိးတက္မႈ အဘက္ဘက္ကို ရည္ညႊန္းတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာကုိစစ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ (POA = Plan of action) လုပ္ငန္းအစီအစဥ္မွာ ဒီဆက္လက္ရွင္သန္ေရးကုိ ကနဦးကတည္းက ထည့္သြင္း စဥ္းစားၿပီး ‘ဘယ္လုိလုပ္မယ္’ ဆုိတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အစီအစဥ္ ရွိရပါမယ္။

၃။ ဥပေဒမ်ား ။    ။ ဘယ္လုိဥပေဒျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးအေပၚ မွ်တစြာ သက္ေရာက္မႈရွိေရး။ အခုေခတ္အခါက ႏိုင္ငံေရးစနစ္ႀကီးကုိ အျမစ္က လွန္ၿပီး ေျပာင္းလဲလုိက္တာဆုိေတာ့ ဥပေဒအသစ္ေတြ အမ်ားအျပား ထြက္ေပၚလာမယ္။ မရွိေသးၿပီး လုိအပ္ေနေသာ အသစ္ေတြ ထုတ္မယ္။ ပယ္ဖ်က္သင့္လွ်င္ ပယ္ဖ်က္မယ္။ ျပဳျပင္စရာရွိရင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲညိႇေပးၿပီး အသုံး၀င္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကရမယ္။ ဒီလုိဥပေဒေတြဟာ ဒီမ႑ိဳင္ ၃ ခုစလုံးျဖစ္တဲ့ အစုိးရဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရးအျပင္ စတုတၳမ႑ဳိင္လုိ႔ ေခၚတဲ့ မီဒီယာ (Media) မွာ အက်ဳံး၀င္မယ္။ ဒီမွာ အေရးႀကီးတာက အသိေပးစရာက အားလုံးအတြက္ ျဖစ္ရပါမယ္။ အေၾကာင္းအက်ဳိးေၾကာင့္ ‘သာ’ ေနတဲ့ လူတန္းစားက ဒီဥပေဒေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးသာရည္ေတြကုိ အသုံးျပဳ အက်ဳိးျပဳတဲ့ လူေတြရွိသလုိ ဒီလုိသာရည္မ်ဳိးမရွိတဲ့ လူတန္းစားက မသုံးလုိက္ရ မျဖစ္ေစရပါ။ သိသူေဖာ္စား မသိသူေက်ာ္သြား မျဖစ္ေစရပါ။ ဒီလုိပဲ ဒီလုိပဲ ဒီဥပေဒေတြကုိ ေရွာင္တတ္ ကြင္းတတ္သူေတြက ေရွာင္ၾကၿပီး မသိနားမလည္သူေတြကေတာ့ ‘ခံလုိက္ဦး’ ဆုိတာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္ေစရပါ။ ကၽြန္မက တဖက္သတ္အဆုိးျမင္ၿပီး အစုိးရရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ကပ်က္ယပ်က္ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မအသက္အရြယ္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လာရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ လက္ေတြ႔အေတြ႔အၾကံဳရွိပါတယ္။ တကယ့္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ေတြပါ။ စိစစ္ေ၀ဖန္လည္း လုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပ်ဥ္ဖုိးေတာ့ နားလည္တယ္။ ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ အဲ့ဒါေတြက ေပးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး သိခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဖဆပေခတ္က ‘ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း’ ‘အိမ္တလုံး၊ ကားတစီး၊ လခ ၈၀၀ိ/-’၊ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္က အႏွစ္၂၀ စီမံကိန္းအၿပီး ‘စက္မႈထြန္းကား၊ ဆုိရွယ္လစ္တုိင္းျပည္ႀကီး’ ျဖစ္ေစရမယ္။ ဒါေတြ ဘယ္လုိျဖစ္သြားသလဲဆုိတာ အားလုံးအသိမုိ႔ ေျပာေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကုိ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္က်မွ ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ရတဲ့အခါကာလမွာ ပီတိလႊမ္းေလာက္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ကုိ သမၼတႀကီး ၃၁-၃-၂၀၁၁ မိန္႔ခြန္းမွာ ေပးခဲ့ေတာ့ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အလင္းတန္းေလးကုိ ဘယ္လုိမွ ေပ်ာက္ကြယ္ဆိတ္သုဥ္း အျဖစ္မခံႏုိင္ပါဘူး။

သမၼတႀကီးရဲ႕ ဒီမုိကေရစီအေပၚထားရွိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ၊ ဒီမုိကေရစီအစုိးရအတြက္ လုပ္ေပးေနတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြအေပၚ လုံး၀ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလေတာ႔ သမၼတႀကီးအျပင္ အျခားသူေတြကေကာ ဒီလုိ ျပင္းျပတည္ၾကည္ မယိမ္းမယုိင္ျဖစ္တဲ့ ယုံၾကည္မႈရွိရဲ႕လားလုိ႔ စိတ္ထဲျဖစ္လာမိတယ္။ ယုံၾကည္မႈ ခံယူခ်က္သေဘာဆုိတာက ဘာသာေရးယုံၾကည္မႈလုိပဲ အဇၩတၱ အတြင္းကေန ခံစားၿပီး ထြက္လာတဲ့ အျပင္းစား သေဘာခံယူခ်က္ျဖစ္ရပါမယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ေလာကမွာ ေနသြားတာ ၾကဳံသလုိ ေနသြားၾကတာ။ ေရလုိက္ငါးလုိက္၊ အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္ဆုိသလုိ ေနတဲ့လူက မ်ားပါတယ္။ အခုေျပာင္းလဲခံယူလာတဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ‘မခ်စ္ေသာ္လည္း ပင့္သက္႐ွဴေနၾကတဲ့သူေတြ ရွိေနမလား။ “ဒီမုိကေရစီက်င့္၀တ္ ၀တၱရားေတြကုိ တကယ္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ” ယုံၿပီး ဦးလည္မသုံ လုပ္သြားၾကမွာလား။ ပါ၀င္ေနသူအားလုံး ဒီမုိကေရစီက လုိအပ္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ (Democratic Practices) ေတြကုိ ခေရေစ့တြင္းက် နားလည္ၾကရဲ႕လား။ ဒီကိစၥက ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ဘာမဆုိ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ ထည့္စဥ္းစားၿပီး မယုံၾကည္မႈရွိထားမွသာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ နီးမွာ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီလုိ (Skepticism) ရွိတာ ကုိယ့္အတြက္ ကာကြယ္မႈေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတာလည္း သတိရွိရပါမယ္။

ကၽြန္မ အေၾကာက္ဆုံးကေတာ့ ဒီအေျခ ဒီအဆင့္ေရာက္ၿပီးခါမွ တခန္းရပ္ (သုိ႔) ပြဲမၿပီးခင္ ဖ်ာသိမ္း၊ ပြဲကုိ အၿပီးသတ္သလုိ (Game Over) ျဖစ္သြားမွာကုိပါ။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၂၉၊ မတ္၊ ၂၀၁၂၊ ၾကာသပေတးေန႔၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၈၈)

ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း၏ တည္တံ့ႏိုင္ေရး (ဒုတိယပုိင္း)

ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္

ေနာက္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကုိျပတဲ့ ညႊန္းကိန္းျပကိန္းတခုကေတာ့ (GNP) ဂ်ီအင္န္ပီလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကမၻာသုံးသေကၤတ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ဂ်ီဒီပီ (GDP) ကုိလည္း သုံးတတ္တယ္။ ျမန္မာကေတာ့ ဂ်ီအင္န္ပီကုိ သုံးတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ တုိင္းျပည္တျပည္လုံးရဲ႕၊ အမ်ဳိးသားတရပ္လုံးရဲ႕ ထုတ္လုပ္မႈပမာဏကုိ ေဖာ္ညႊန္းတာဆုိေတာ့ တတုိင္းျပည္လုံးရဲ႕ ေဌးႂကြယ္သမွ်ကုိ ေပါင္းခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးျပတာပါ။ ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသား တုိင္းသူျပည္သား လူအမ်ားကုိ ကုိယ္စားမျပဳဘူး။ ဂ်ီအင္န္ပီ ဘယ္ေလာက္ရွိေနပါေစ၊ တုိင္းျပည္ထဲက လူအေပါင္းက ဆင္းရဲေနလွ်င္ေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ တုိင္းျပည္လုိ႔ ေခၚႏိုင္ပါဦးမလား။ တုိင္းျပည္ဆုိတာကေကာ ဘာလဲ။ တိုင္းသူျပည္သား ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳရမွာမဟုတ္လား။ ဂ်ီအင္န္ပီက ျမင့္ၿပီး ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုက ဆင္းရဲေနလွ်င္ ခ်မ္းသာတဲ့ တုိင္းျပည္လုိ႔ ေခၚႏုိင္ပါဦးေတာ့မလား။ ဒါကုိ အထူးဂ႐ုျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဂ်ီအင္န္ပီကုိ တုိင္းသူျပည္သားအားလုံး မွ်တစြာ ခံစားခြင့္ရွိရပါမယ္။ ကမာၻမွာ ဒီလုိပုံစံမက်ျဖစ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာရဲ႕ အႀကီးမားဆုံးေသာ ျပႆနာက ကမာၻသူကမာၻသား အမ်ားျပည္သူဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈပဲ မဟုတ္လား။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈကလည္း လက္ရွိကမၻာရဲ႕ ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႔ အေလာတႀကီး ေျဖရွင္းရမယ့္ ေဘးအႏၱရာယ္ႀကီးအျဖစ္ ရပ္တည္ေနတာပါ။ တကမၻာလုံးရဲ႕ ၃၀ ရာခိုင္နႈန္းေသာ ခ်မ္းသာသမွ်ဟာ သူေဌးႀကီး ၁၀၀ ေက်ာ္ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနတဲ့အျဖစ္ဆုိေတာ့ ေငြေၾကးကုိ သုံးစြဲေနရတဲ့ လူေတြအတြင္း ခြဲေ၀မႈဟာ ဘယ္ေလာက္ တစ္ဖက္သတ္ျဖစ္ေနတာလဲဆုိတာ သိပ္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားဖုိ႔ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ပြင့္သစ္စ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဒီအခ်င္းအရာကုိ အျမဲသတိခ်ပ္ၿပီး ကာကြယ္တားဆီးမႈလုပ္ဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ အခု ေလာေလာဆယ္ တက္လာတဲ့ ျပႆနာေပါင္းစုံထဲက ကာကြယ္ရမယ့္ ထိပ္သီးအေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္လုိမွ ေခါင္းေရွာင္လုိ႔ မရပါဘူး။

ဘရာဇီးကုိ ဥပမာျပလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒီေတာင္အေမရိကမွာရွိတဲ့ တုိင္းျပည္အႀကီးစားႀကီးဟာ လူဦးေရမ်ားတယ္။ သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀တယ္။ တုိင္းျပည္က ခ်မ္းသာတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အဆင့္ျမင့္တယ္။ လူကုံထံ လူတန္းစား ႀကီးထြားမ်ားျပားတယ္။ ဂ်ီအင္န္ပီ ေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲတုိင္းျပည္ေတြကုိ ေလွကားထစ္နဲ႔ စီလွ်င္ ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိတယ္။ ဘရာဇီးနဲ႔ အိႏိၵယဟာ မၾကာခင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံစာရင္း ၀င္ေတာ့မယ္လုိ႔ အမ်ားက တြက္ထားတာ။ တုိင္းသူျပည္သားေတြကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ေတာ့ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသူေတြရွိတယ္။ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ အဆင့္ျမင့္ ဇိမ္ခံဟုိတယ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ျမန္မာက ေနျပည္ေတာ္လုိပဲ ေျမ႐ုိင္းစစ္ကေန တည္ေဆာက္ေဖာ္ေဆာင္ထားတဲ့ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္တဲ့ ဗိသုကာဒီဇုိင္းတီထြင္မႈ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအုံေတြရွိတဲ့ ‘ဘရာဇီးလီးယား’ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ ျဖဴခါျပာခါက်လြန္းလုိ႔ ကုန္းေကာက္စရာေတာင္မရွိတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ရွိေနတယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမႈ ကြာဟခ်က္ မ်ဥ္းေၾကာင္းႀကီးက ထင္သာျမင္သာ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ရွိေနတဲ့ တုိင္းျပည္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ပုံမွန္ဂုဏ္အင္လကၡဏာလုိ႔ ဆုိေလာက္တဲ့ အျခားသေကၤတေတြလည္း ေတြ႔ႏုိင္တယ္၊ ဥပမာ - ရာဇ၀တ္မႈ မႈခင္းမ်ားျခင္း၊ ရွိရင္းစြဲ သယံဇာတေတြကုိ ျဖန္းတီးတဲ့ ေနရာမွာလည္း လူဆုိးစာရင္း၀င္ ျဖစ္ေနတယ္။ သစ္ေတာေတြ ပ်က္ျပဳန္းေစတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြထဲမွာ ဘရာဇီး၊ အင္ဒုိနီးရွားနဲ႔ ျမန္မာဟာ ထိပ္ဆုံးက ျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔တုိင္းျပည္မွာ ဒီလုိအေျခအေနဆုိးကုိ သိပ္ၿပီး ေနာက္မက်သြားခင္ ကာကြယ္တားဆီးဖုိ႔က အခုအခါမွာ ထိပ္တန္း ဦးစားေပးရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ရမယ္ဆုိတာ သိပ္ၿပီး ေပၚလြင္လာပါတယ္။ အခါမလင့္ပါေစနဲ႔။ ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္းထက္ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းအသိပဲမဟုတ္လား။ ခက္ခဲေပမယ့္လည္း အေျပာခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ တကယ္လုပ္ျပရပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ ဥပမာျပႏုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ကေတာ့ သိၾကတဲ့အတုိင္း ကြန္ျမဴနစ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တုိင္းျပည္ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ အရင္တခါက ဘုံ၀ါဒလုိ႔ ေခၚတဲ့ အစုိးရစနစ္ေအာက္မွာ ရွိေနေသးတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ အခု ဆယ္စုႏွစ္ ၂ စု ၃ စု မွာ ေျပာင္းလဲသြားပုံမ်ားကေတာ့ မွတ္မိစရာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒရဲ႕ ဖခင္ႀကီးေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္သေဘာထား ဒႆနအျမင္က လူတဦးစီရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္အတုိင္း တုိင္းျပည္ရဲ႕ခ်မ္းသာသမွ်ကုိ ေ၀ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီလုိတုိင္းျပည္မွာ အခု ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ဘီလ်ံနာ (သန္းေထာင္ႂကြယ္) သူေဌးေယာက္်ား မိန္းမ ရွိသတဲ့။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြက ေဟာ့ရမ္းစြာ မ်က္နွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ၾကက္သီးေမြးညင္းထေလာက္ေအာင္ လူ႔သိကၡာနဲ႔ ေငြေၾကးဆုိင္ရာ မွ်တမႈရွိျခင္းတရားကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ေနၾကတယ္။ လူလူခ်င္း စာနာမႈတရားေတြကလည္း လုံးပါးပါးၿပီး လာလုိက္တာ တကယ္ပဲ အံ့ၾသေလာက္ပါတယ္။ ယုံႏုိင္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြ ျဖစ္လာတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေသးစိတ္ေတြကုိ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈအစဥ္နဲ႔ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းရဲ႕ စုေပါင္းရလဒ္လုိ႔ ဆုိေနၾကတယ္။

တမ်ဳိးေျပာရလွ်င္ေတာ့ လူေတြဟာ ပုိက္ဆံရဲ႕တန္ခုိးအာဏာ စက္ကြင္းထဲမိၿပီး ပုိက္ဆံကုိပဲ တန္ဖုိးထားတဲ့ ဦးထိပ္ပန္တဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ လြန္ကဲစြာ လႊမ္းမုိးလာတယ္။ ပုိက္ဆံရွိလွ်င္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လုိ႔ရမယ္။ လုပ္မွာပဲ ။ ဒါ ငါ႔ပုိက္ဆံပဲ ဆုိတဲ့ တကုိယ္ေကာင္းဆန္မႈေတြ ငယ္ထိပ္အထိ တက္ေနလုိ႔ပဲ။

ကမၻာႀကီးရဲ႕ ႂကြယ္၀သမွ်အားလုံးရဲ႕ ၃၀ ရာခုိင္နႈန္းဟာ သူေဌးႀကီးေတြ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္လက္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆုိကတည္းက ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာနဲ႔ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြဆီကေန ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈဟာ ေအာက္ေျခဆင္းရဲသားေတြဆီကုိ အေပၚကေန လွ်ံက် ယုိစီးက်ဆင္းလာမယ္ (Trickle Down Theory) လုိ႔မ်ား မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ဒီလုိ မျဖစ္လာပါဘူး။ ေနာက္ ဒီလုိ ေ၀ခြဲမွ်တမႈ မရွိျခင္းနဲ႔ ကုိယ္က်ဳိးရွာတာေလာက္ကုိပဲ တသတ္မတ္တည္း က်င္႔သုံးေနတာက တရားလြန္ ထုထည္ႀကီးမားၿပီး ခုိင္ျမဲလာေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ထုိက္ဘူးဆုိၿပီး မခံခ်င္သူေတြ ရွိလာတယ္။ Corporate Social Responsibility (CSR) ဆုိၿပီး ကုမၸဏီႀကီးေတြ ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြ ပုိင္ဆုိင္သူ တရားလြန္ေဌးသူေတြက လူအမ်ားအစားျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေနေရးကုိ အထုိက္အေလ်က္ တာ၀န္ယူသင့္တယ္လုိ႔ ျမင္လာတယ္။ သူေဌးႀကီးေတြကလည္း သူတုိ႔ေလာဘကုိ အေတာမသတ္ နယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဘာမွ် မလုပ္ေပးဘူးဆုိတာလည္း အျမင္အားျဖင့္ သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ လွဴလုိက္လွ်င္ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ အခြင့္အေရးရွိမယ္လို႔ ယုံၾကည္လာၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဒီေလာက္ သုံးမကုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းသာေနသူေတြကေတာ့ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့သူေတြကုိ ကူညီဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ အလုိအေလ်ာက္ ဒီလုိ အလွဴဒါနစိတ္ မရွိလည္း ေဘးပတ္လည္ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ဖိအားေပးၿပီး မွ်တေရးအတြက္ တာ၀န္ယူခုိင္းရေတာ့မယ္လုိ႔ ယူဆလာၿပီး ဒီကိစၥကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လုိက္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ထြက္ေပၚလာစျပဳတဲ့ သူေဌးသူႂကြယ္ ေပါက္စနျဖစ္ျဖစ္ ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္ျဖစ္ကုိ ဒီအေတြးအျမင္ ေဘာင္ထဲ၀င္လာေအာင္ သိမ္းသြင္းအားေပးၿပီး လမ္းေၾကာင္းခင္းေပးဖုိ႔ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။

ခ်မ္းသာသူေတြရဲ႕လက္ဟာ ပုိက်စ္တယ္ (မဖြာဘူး) ဆုိတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုကေတာ့ အလွဴဒါန ေရစက္ရွိၾကပါတယ္။ ဒီေကာင္းတဲ့စိတ္ကုိသာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖုိ႔ လုိတာပါ။ လုံး၀ လႊတ္ထားလုိက္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ေလာဘႀကီးေနသူေတြက တကုိယ္ေကာင္းဆန္ေနဦးမွာပဲ။ မသိတတ္လြန္းသူေတြကုိေတာ့ ေကာင္းေသာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ဳိင္ေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးရေတာ့မယ္။

တုိင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ စီးပြားတုိးတက္ေကာင္းမြန္ေရး၊ အဆင္ျမင့္မွာရွိၿပီး ခုိင္မာစြာ ရွင္သန္ၿပီး ဆက္လက္ ရပ္တည္ဖုိ႔အတြက္ အထူးအေရးပါလွတဲ့ ျဖစ္ေၾကာင္းတခုကုိလည္း မေျပာဘဲ မၿပီးေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ တုိင္းျပည္တျပည္ဟာ ရွိေနတဲ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း သယံဇာတေတြကုိ ရင္းႏွီးေရာင္းခ်ၿပီးသြားခဲ့လွ်င္ ဒီစီးပြားေရးဟာ တာရွည္ေရရွည္အတြက္ မခုိင္ျမဲတဲ့အျပင္ ဆက္လက္ ထိန္းထားဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။

ယခု သိရွိလာတဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာက တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏုိင္ငံမွ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၃ ေထာင္ေက်ာ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ယန္းေငြ သန္းေပါင္း ၂ ေထာင္နီးပါး ေခ်းေငြ ရွိခဲ့ၿပီး လွ်ပ္စစ္နဲ႔ စြမ္းအင္က႑အတြက္ ေခ်းေငြပမာဏမွာ အမ်ားဆုံးျဖစ္တယ္။ (Bi Weekly Eleven ေသာၾကာ မတ္လ ၃၀/ ၂၀၁၂၊ စာ - ၅ )။ ဒီေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕အေမြအႏွစ္ သယံဇာတကုိလည္း ေရာင္းစားပစ္ေသးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီစီမံကိန္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ ေငြကုိလည္း ၀ယ္သူထံက ေခ်းရေသးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ၂ခါနာ ျဖစ္မသြားေပဘူးလား။ စီးပြားေရးသမားဆုိတာ ဘယ္အေရာင္အေသြးမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိလူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြမက္သူေတြပဲ။ သူတုိ႔အလုပ္ကုိက ေငြမက္မွ ျဖစ္တာ။ ဒါ႕အျပင္ ျမန္မာဘက္က အေျခအေနကလည္း က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာဆုိေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ စီးပြားေရးသမားပီပီ အသာစီးရေနတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သုံးခ်လုိက္မွာပဲ။

အခု ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ဘ႑ာေရးနွစ္မွာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ အေျမာက္အျမား ထုတ္ဦးမယ္လုိ႔ ရည္မွန္းထားသတဲ့။ (Bi Weekly Eleven ေသာၾကာ မတ္လ ၃၀/ ၂၀၁၂၊ စာ-၅)

သံလြင္ျမစ္ေပၚမွာ တည္ေဆာက္မယ့္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းက ဟတ္ႀကီးေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းမွ ထြက္ရွိလာမယ့္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ၉၀ ရာခုိင္နႈန္းကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ေရာင္းခ်မွာတဲ့။ ၂၀၀၉ ခု၊ ၾသဂုတ္လထဲက အမွတ္ ၁ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ ျပည္ပကုမၸဏီမ်ား သေဘာတူစာခ်ဳပ္ခဲ့တာ ရွိပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကဆုိ သိထားၾကတဲ့အတုိင္း သံလြင္ျမစ္ဟာ သဘာ၀အတုိင္းရွိေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဆုိတာေတြရဲ႕ လက္ေပလက္ညစ္မထိ၊ မစြန္းအထင္းမရွိတဲ့ သဘာ၀ရဲ႕ ျဖဴစင္မႈျပယုဂ္လုိ႔ ဆုိေလာက္တဲ့ ျမစ္ပါ။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ေျခကေန ျမစ္အျဖစ္ စီးဆင္းသြားတာ တ႐ုတ္၊ လာအုိ၊ ထုိင္း ၿပီးမွ ျမန္မာကုိ ၀င္လာတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က စၿပီး သံလြင္ျမစ္ေပၚရွိ စီမံကိန္းေတြ စလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ စတာေတြ ေရးထုိးခဲ့တာ။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲက သံလြင္မွာ ဆည္ ၂ ခုနဲ႔ ျမန္မာက သံလြင္ေပၚမွာ ဆည္ ၅ ခု ေဆာက္မွာပါ။ ေပါင္း ၇ ခု ရွိမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္ကုိေတာ့ ဆည္ျမစ္လုိ႔ အမည္ေပးဖုိ႔ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသုံးမႈဟာ အျခားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြ အင္တုိက္အားတုိက္လုပ္ေနၿပီး လူေနမႈအဆင့္ ျမန္မာထက္ျမင့္တဲ့ တုိင္းျပည္ေတြေလာက္မရွိဘူး။ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းနဲ႔စာလွ်င္ အလြန္နည္းပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အထက္ကဆုိခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂- ၂၀၁၃ မွာ ထုတ္မယ္လုိ႔ လ်ာထားတဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ကုိေတာ့ ျပည္ပ ေရာင္းပစ္ဖုိ႔ လုံး၀မထုိက္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းဖူလုံဖုိ႔အတြက္သာ လ်ာထားရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒီလုိ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားရရွိေရး စီမံကိန္းေတြကုိလည္း ေခတၱျဖစ္ျဖစ္ ရပ္နားသင့္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အျခားအဘက္ဘက္ကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ စီးပြားေရးတုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ေနတာကုိ အားထားရပါလိမ့္မယ္။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၂၆၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂၊ ၾကာသပေတးေန႔၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၉၁)

(လူေမာ္၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွ စာသားကို ယူပါသည္။)