အဆင့္အတန္း

အဆင့္အတန္း

ယာမားရွီး

“အဘ ... ဘယ္လို သေဘာရသလဲ”

“မင္းတို႔ အၾကံအစည္ကေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔က လူတိုင္းကို ဖုန္းကိုင္ေစခ်င္တာကေတာ့ ငါ သေဘာမက်ဘူးကြ။ လူဆိုတာ သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ သူပဲ။ ကိုင္သင့္တဲ့လူပဲ ကိုင္ရမယ္။ မင္းတို႔ စီမံကိန္း ေလာေလာဆယ္ ခြင့္မျပဳေသးဘူးကြာ”

ဦးမ်ိဳးျမင့္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ သံုးႏွစ္ခန္႔ လုပ္ကိုင္ထားတာေတြ သဲထဲေရသြန္သလို ျဖစ္သြားၿပီ။ ႏုိင္ငံျခား Company နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေဆြးေႏြးၿပီးခါမွ လုပ္ငန္းေတြ စေတာ့မယ္ဆိုမွ အနီးကပ္ ေခ်မႈန္းခံလိုက္ရသလို ...။ ဆင္းမ္ကတ္တန္ဖိုးမွာ ေန႔စားအလုပ္သမားတေယာက္ေတာင္ ၀ယ္သံုးႏုိင္တဲ့ စီမံခ်က္ေတြပါတယ္။ စီမံကိန္းသာ အေကာင္အထည္ေပၚရင္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ၾကမွာ။ ဦးမ်ိဳးျမင့္တို႔ Company လည္း ႏုိင္ငံမွာ ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္တဲ့ Company ဆိုၿပီး နာမည္ေကာင္းရကာ ေရွ႕ဆက္ စီးပြားေရးေတြ ေအာင္ျမင္လာမယ္ဆိုၿပီး အိပ္မက္လွလွေတြ မက္ေနမိတယ္။ အဘနဲ႔လည္း အရင္ကတည္းက သိကၽြမ္းခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။

အခုေတာ့ ဖုန္းေစ်းေတြ ႏုိင္ငံတကာစံႏႈန္းနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရၿပီး ႏုိင္ငံသားေတြ ဆက္သြယ္မႈလြယ္ကူေအာင္
ႀကိဳးပမ္းေပးခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳမခံရတဲ့အတြက္ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခား Company က လူက ...

“ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ အေတာ္ထူးဆန္းပါလား။ စီးပြားေရးအျမင္လည္းမရွိ။ လူေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာလည္း ဆန္းတယ္။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ ... က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ဆို မလာေတာ့ဘူး”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာဆိုၿပီး “ဘိုင္ဘိုင္ ... ဦးမ်ိဳးေရ” ဆိုၿပီး သူ႔ႏုိင္ငံ ျပန္သြားေတာ့တယ္။

ဦးမ်ိဳးျမင့္မွာ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ေတာ့။ တန္ဖိုးႀကီး ဖုန္းေတြကို ေမာ္ႂကြားစြာ ကိုင္ေနတဲ့ အဘဆီမွာ ကပ္စား ေပါင္းစားေနတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း စိတ္တိုေနမိတယ္။ ေၾသာ္ ... အဆင့္အတန္းျမင့္ၾကပါေပ့။

အဆင့္အတန္းရွိမွ ဖုန္းကိုင္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဖုန္းေတြကို တသက္မကိုင္ေတာ့လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ရပ္နားလိုက္တယ္။ လူေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ တေနရာမွာ ျခံေလး စိုက္စားၿပီး ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

အဘ ဆိုသူကို စိတ္ထဲ နာက်ည္းမိတယ္။
အဆင့္အတန္း ??
အဆင့္အတန္း ????
အဆင့္အတန္း ??????

ဒီစကားေတြကို ၾကားေယာင္မိတိုင္း ရင္နာတယ္။ အဘ ဆိုသူကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ခြီးတဲ့မွပဲ။ သူက ဘယ္အဆင့္အတန္းက လာသလဲဆိုတာ သူ ေမ့သြားရွာၿပီကိုး။ ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။

အာဏာပိုင္ႀကီးမျဖစ္ခင္ လူရြယ္ဘ၀က အိမ္လာတည္းေတာ့ သင္ျဖဴးဖ်ာခင္းေပးတာ မအိပ္ရဲခဲ့တဲ့ လူ။

“ဒါ ... က်ေနာ္ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူးဗ်” တဲ့။

ေၾသာ္ ... ႐ုိးလိုက္တဲ့ လူ ဆိုၿပီး သနားမိတယ္။

အခုေတာ့ လူဆိုတာ သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ သူလို႔ ဆိုေနၿပီ။ ထူးတာလား ႐ူးတာလားဆိုတာ ဦးမ်ိဳးျမင့္ မသိေတာ့ပါ။ စဥ္းစားမရတာက ဖုန္းကိုင္တာကို အဆင့္အတန္းခြဲလို႔ ရပါသလား ဆိုတာကိုပါ။

(ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုမွ လူထုအေရးထား စီးပြားေရးသမားတဦး၏ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ကို ျမန္မာလို မွီျငမ္းေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္။)

ယာမားရွီး

၂၁-၃-၂၀၁၂