ကက္ပဲဆစ္တီး ျပည့္ေအာင္လုပ္ၾကပါ … တဲ့

ကက္ပဲဆစ္တီး ျပည့္ေအာင္လုပ္ၾကပါ … တဲ့

ဆရာေစာ (တေပကုလား)

ျမန္မာလူမ်ိဳးရဲ႕ မင္တယ္လတီက မွန္းရခက္တယ္။ အာဏာရွင္ေခတ္အဆက္ဆက္ ခံႏုိင္သေရြ႕ ငုုံ႔ခံတယ္။ မခံႏုိင္တဲ့တေန႔ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားဆြဲခုတ္ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ပက္တန္မရွိ။ ၂၀၀၂ ေနာက္ပုိင္းကစၿပီး တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စီးပြားက်ပ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကလည္း ထြက္ေပါက္မရွိ (ခုလည္း မရွိေသးပါ)။

ဒီေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက်ပ္တည္းမႈဒဏ္ မခံႏိုင္တဲ့လူေတြ လမ္းေပၚထြက္လာမွာကို အတုိက္အခံဘက္က စိုးရိမ္ခဲ့တယ္ (စစ္အစိုးရလည္း စိုးရိမ္ခဲ့တာပဲ)။ လမ္းေပၚထြက္ေစခ်င္သူေတြကလည္း လံႈ႔ေဆာ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ (၈၈ ေနာက္ပုုိင္း) လမ္းေပၚ မထြက္ခဲ့သလဲဆုိတာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အစိုးရဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ အေၾကာက္တရားရသြားလုုိ႔လား။ စား၀တ္ေနေရးက အဆင္ေျပေနလုုိ႔လား။ ဘယ္သူမွ အေသအခ်ာမသိဘူး။

ခုလည္း တခ်ဳိ႕က ေျပာျပန္ၿပီ။ ဒီမိုကေရစီက လက္တကမ္းမွာတဲ့ (ဥပမာ - ဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္း ေဆာင္းပါး)။ ေဒၚစုက ဦးသိန္းစိန္ကုိ ယုံတယ္ဆုိတဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ အေတာ္ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားတယ္။ လက္ဂ်ီတီေမစီ လုိတာထက္ ပုိရသြားတယ္။ အေနာက္အုပ္စုေတြက လူလုိသူလုိ ဆက္ဆံလာတယ္။

ဒါေတာင္ ေဒၚစုကုိ ယုံပါတယ္လုိ႔ သမၼတဦးသိန္းစိန္က ခုထိ တခြန္းမေျပာေသးတာ သတိထားသင့္တယ္။ ေျပာမွာလည္း မဟုတ္ပါ။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္မႈ အထစ္အေငါ့ေတြ ၾကည့္ရင္ ေဒၚစုကုိ ရန္သူလုိ႔ လက္ရွိအစိုးရက သေဘာထားဆဲျဖစ္တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္။

အမွန္ေတာ့ အစိုးရဘက္က ေဒၚစုနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီအေပၚ (အရင္ဆရာသမား စစ္အစိုးရအတိုင္း) ရန္သူကို ရန္သူလုိ႔ သေဘာထားတုန္းပဲ။ ရွင္းတယ္။ ျပတ္တယ္။ မရွင္းတာ မျပတ္တာ ကုိယ့္ဘက္က ...။

လူေတြ လမ္းေပၚတက္တာ မတက္တာ ဘယ္သူမွ ဖန္တီးလို႔မရ။ တားလုုိ႔မရတဲ့ကိစၥ။ ေဟာၾကည့္ ... ေခတ္က ေျပာင္းျပန္။ ခုက်ေတာ့ လူေတြ လမ္းေပၚထြက္မွာကုိ သမၼတတုိ႔ အစိုးရတုိ႔ထက္ ပုိစိုးရိမ္တဲ့ လူတန္းစားသစ္ ေပၚလာတယ္။ တျခားမဟုတ္။ ရန္ကုန္က ဂ်ာနယ္ပုိင္ရွင္တခ်ိဳ႕ ျဖစ္တယ္။ ဆႏၵျုုပမယ့္သူေတြကုိ သေဟာက္ဟမ္း လုပ္သူကလုပ္။ အားလုုံးေကာင္းၾကေလသတည္း ေဆာင္းပါးမ်ိဳးေတြနဲ႔ သမၼတႀကီးကုုိ ေျမႇာက္ပင့္သူက ေျမႇာက္။ သူတုိ႔လုိ လူတန္းစားသစ္အတြက္ စကားသစ္ေတာင္ ေပၚလာတယ္။ ဂ်ာနယ္သူႀကီးေတြ ... တဲ့။

လူေတြကလည္း လူေတြပဲ။ နာမည္ႀကီးၿပီဆုိတာနဲ႔ လုိက္တုၾကတာ။ ပစၥည္းလုိက္တုတာက ေတာ္ေသးတယ္။ လူကုိ လုိက္တုတာက်ေတာ့ လြန္တယ္။

ေဒၚစု နာမည္ႀကီးပေဟ့ ဆုုိေတာ့ ေဒၚစုဒီဇိုင္းက ေခတ္ထလာတယ္။ ခုတေလာ ေဒၚစုကလည္း အ၀တ္အစားကုုိ ေမာ္ဒယ္ေတြ ႐ံႈးေအာင္ ဖက္ရွင္အမ်ိဳးမ်ိုဳး ၀တ္ျပေတာ့ လုိက္တုၾကတယ္။ ေဒၚစု ၀တ္တဲ့ အဆင္ဒီဇိုင္းဆုုိရင္ ေစ်းပုိေပးရသတဲ့။ ဆရာေစာကလည္း ဒီမိုကေရစီေရးကုိ ယုံၾကည္သူဆုိေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္တဲ့ တူမေတြကို ေမးရတယ္။ ဟဲ့ ... နင္တုုိ႔ ေဒၚစု ဘာေတြေျပာသလဲ မွတ္ထားၾကရဲ႕လား ဘာလားေပါ့။ ႏွမ္းျဖဴးၾကည့္တာ။ အဲေတာ့ တူမေတြက ျပန္ေျဖတယ္။ သူေျပာတာေတြ နားမလည္ပါဘူး။ ၾကည့္ ... အန္တီစု ၀တ္ထားတာ တေန႔တမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္လွသလဲ ... တဲ့။ ေဒၚစု ကေလးခ်ီျပေတာ့ တခ်ဳိ႕က လူၾကားထဲ ကေလးခ်ီျပတာ ေခတ္စားလာတယ္။ ေဒၚစု တုိင္းရင္းသား၀တ္စုံ၀တ္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က (သူတုိ႔နဲ႔ မလုိက္လုိ႔ ၾကည့္မေကာင္းေပမယ့္) တိုင္းရင္းသား၀တ္စုံေတြ တု၀တ္ျပလာတယ္။ ေဒၚစု ေသာက္တဲ့ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေတာင္ သိရင္၀ယ္ေသာက္ေနမလားမသိ။

၉၀ ခုႏွစ္မ်ား အေစာပုိင္းတုန္းကေတာ့ တမ်ဳိး ...။

၉၀ ခုႏွစ္ အေစာပုိင္းမွာ ေဒၚစုက ခုလုိ စည္း႐ုုံးေရးခရီးထြက္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း အာေပါက္ေအာင္ ေျပာတယ္။ သူနဲ႔ ပါသြားသူေတြက ပရိသတ္ထဲက ဖက္ေဆးလိပ္နဲ႔ အသက္ ၈၀ တန္း အဖြားကုိ ေမးတယ္။ အဖြား ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း သေဘာေပါက္ပလားေပါ့။ အဖြားက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေျပာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီး ေခ်ာပါ့ေတာ္ ... တဲ့။

ပခုုကၠဴနယ္ဘက္က်ေတာ့တမ်ိဳး ...။ ေဒၚစုကုိ ျမင္ဖူးေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး ဘာမွနားမလည္တဲ့ ခပ္စြာစြာ အန္အယ္လ္ဒီအမ်ိဳးသမီးတဦးက ပခုကၠဴႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕ကုိ အဲဒီတုန္းက ပညာေပးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလက္ခ်ာေတာ့မဟုတ္။ ၾကည့္ထား ... က်မ ထဘီ၀တ္ထားတာက ေဒၚစု ၀တ္သလုိ ၀တ္ထားတာ … တဲ့။ ဟုုိဆရာေတြခမ်ာ ေဒၚစုလည္း မျမင္ဘူး၊ ေဒၚစု ထဘီ၀တ္တာ ဒီမိန္းမ ၀တ္ျပသလုိ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မသိ ဆုိေတာ့ ေဒၚစုလုိ ထမီ၀တ္ထားတယ္ဆုိတဲ့ မိန္းမကုိယ္ပဲ ေဒၚစုလုိ႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ဆရာတင္ခဲ့ရသတဲ့။ ဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ လူေတြကုိက ကက္ပဲဆစ္တီးမွ မျပည့္တာ ...။ အီေဗာ္လူးရွင္းဆိုတာ ေ၀းေရာ့ ...။

ေဒၚစု ရွိေနတုန္းေတာ့ လူေတြ တ႐ုံး႐ုုံးနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေစတနာတကယ္ႀကီးမားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာလည္း မွန္တယ္။ ခုေတာင္ သူအမတ္ ျဖစ္မျဖစ္ မေသခ်ာေသး။ ျဖစ္ရင္ေကာ ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ေပးပါ့မလား။ ပူၾကရတယ္။ သူယုုတ္မာေတြ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနလုုိ႔ ပူရတာ ...။

ကဲ ... နက္ျဖန္သဘက္ ေဒၚစု မရွိရင္ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ ဘာဆက္လုုပ္မယ္လုုိ႔ ျပင္ထားသလဲ။ ဘယ္သူက ေဒၚစုလို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မလဲ။ ေဒၚစု မရွိလည္း ဒီမိုကေရစီက လက္တကမ္းပဲလား။

ေဒၚစု မရွိတဲ့ေနာက္ပုိင္း အန္အယ္လ္ဒီကုိ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္က စုစည္းမလဲ အေရးႀကီးတယ္။ ဂ်ီစီဘီေအ ကြဲတဲ့အခါ ေရဦးဆရာေတာ္ႀကီး ၾသ၀ါဒစရိယခံ ဂ်ီစီဘီေအ၊ သက္ပန္းဆရာေတာ္ႀကီး ၾသ၀ါဒစရိယခံ ဂ်ီစီဘီေအ၊ စုိးသိန္း ဂ်ီစီဘီေအ၊ ဦးပုဂ်ီစီဘီေအလုိမ်ိဳး မျဖစ္ရင္ပဲ ေတာ္လွၿပီ။ ကက္ပဲဆစ္တီး ဘစ္လဒင္း လုပ္ၾကေပါ့ ... တဲ့။ ကက္ပဲဆစ္တီး မျပည့္ရင္ အီေဗာ္လူးရွင္းကုိ နားမလည္ဘူး ... တဲ့။ ဆရာေစာလည္း ကက္ပဲဆစ္တီး ဆုိတာႀကီးကုိ ဘာမွန္းမသိေတာ့ အီေဗာ္လူးရွင္းဆုိတာ ေ၀းေရာ ...။

ႏိုင္ငံေရးေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္မွာ ျပည္သူကုိ ကက္ပဲဆစ္တီး ျပည့္ေအာင္ ဆရာလုပ္ခ်င္သူေတြ ကယ္ခ်င္သူေတြ သိပ္မ်ားတယ္။

ေရႊၾကာပင္ပညာရွင္ဆုိတာ ေအာတုိက္လုုိ႔။ လက္သင့္ရာ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ကုိယ္နဲ႔ အလြမ္းသင့္တဲ့ လူေတြ ၀င္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ လုပ္တုိင္း အလံ႐ွဴးလုပ္ၿပီး ကုုိယ့္ဂ်ာနယ္ကေန ေၾကာ္ျငာေပးၾက …။ ျပည္ပကုိ ကုိယ္သြားတုန္းက ေစာင့္ေရွာက္ဖူးတဲ့ ေက်းဇူူးစား ေက်းဇူးခံ မာစတာပညာရွင္မ်ဳိးလာရင္ မသိမသာ (သိသိသာသာ ျဖစ္ႏိုင္) ကုိယ့္ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖုံးက တင္ေပးၾက။ ဓာတ္ပုံႀကီးႀကီး ထည့္ေပး။ ခ်က္ခ်င္းလာလုိ႔ မရေသးသူ (ခုေတာ့ လာလုုိ႔ရၿပီ) တခ်ဳိ႕ကလည္း အလြမ္းသင့္တဲ့ ရန္ကုန္ဂ်ာနယ္ကုိ ဘန္ေကာက္ထိ စရိတ္ခံ ေခၚျပဳစု။ ဂ်ာနယ္ပုိင္ရွင္က သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ေနရာေကာင္းေပး သူေကာင္းျပန္ျပဳ။ Log rolling ေနလုိက္တာၾကတာ ဟန္ကုိက်လုိ႔ ...။

အဲ ... ကုိယ္နဲ႔ အလြမ္းမသင့္သူ ပညာရွင္ေတြ ေလဆိပ္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ အခၽြန္နဲ႔မတဲ့ သတင္းမ်ိဳး ေရးရင္ေရး ဒါမွမဟုုတ္ ဒီသတင္းေမွာင္ခ်ထား။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ အုိ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ဆုိတာ ဘင္သံတဒုံးဒုံး ကင္မရာမီးေရာင္ေတြ တ၀င္း၀င္းနဲ႔။ ေလဆိပ္နဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ စီးပြားျဖစ္ဗ်ဴးဆရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆုိတာ ...။

ျပည္သူေတြကို ကယ္မယ့္သူေတြထဲမွာ ကက္ပဲဆစ္တီး ဂရန္႔မာစတာ ဆရာႀကီးေတြလည္း ပါသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ Grant Master ေခၚ ဘြဲ႔အတြက္ ပညာသင္ဖိုု႔ ေငြအလကာေပးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရွိလုိ႔ ဘုရားစူး မာစတာဘြဲ႔တခု ရသြားသူ ေရႊျမန္မာေတြထဲမွာ (ဘ၀င္ေလဟပ္ေနေပမယ့္) အဂၤလိပ္လုိ တမ်က္ႏွာေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မေရးတတ္သူေတြလည္း ပါသတဲ့။ ဒီလုိ မာစတာဆရာေတြက ခု ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ အလုအယက္ ကက္ပဲဆစ္တီးျမႇင့္ၿပီး ကယ္ခ်င္ေနသတဲ့။

ဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္းတုိ႔လုိ အဂၤလိပ္စာ တကယ္တတ္သူတခ်ိဳ႕ကလည္း ရန္ကုန္သြားၿပီး လႊတ္ေတာ္မွာ ေနရာရရင္ လုပ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႔ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏုိင္ဘူး။ ေပၚတင္ မ်က္စပစ္ျပတယ္ (ခင္ညြန္႔လက္ထက္ကလည္း အလားတူ ေျပာခဲ့တာပဲ)။

ေခတ္ကုိက ႏိုင္ငံေရးဗိေႏၵာဆရာေတြ မ်ားတဲ့ေခတ္ဆုုိေတာ့ ေဒၚစုေတာင္ ျပည္သူေတြ ကယ္ဖို႔ ေနရာရပါ့မလား စိတ္ပူေနရတယ္။

ေအာ္ ... ဒင္းတုိ႔လုိ ရႊတ္-ရွက္-ဒြတ္-ဒက္ေတြ မလုပ္တတ္တဲ့ လူထုႀကီးကေတာ့ ကုိယ့္အရပ္ေဒသ ဘယ္သူလာလာ ဖက္ငုိၾကရ။ ပန္းကုံးစြပ္ရ။ ဖက္နမ္းျပရ။ လုိခ်င္တာကုိ မ်က္လုံးနဲ႔ ျပရ။ မ်က္ရည္စနဲ႔ ျပရ။ ၈ တန္းသာရွိတဲ့ စုစုေႏြးကိုေတာင္ ေဒၚစုနဲ႔ တတန္းတည္းထား အားကိုးမိၾက။ အေရးႀကီးတာ ဒီမ်က္လုုံးေတြ မ်က္ရည္စေတြကုိ ကုိယ္လုိခ်င္သလုိ အဓိပၸာယ္ေကာက္ မလြဲဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။

သူတုိ႔မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္ရတာ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကက္ပဲဆစ္တီး ဆုိတာႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေတာ့ မဟုုတ္တန္ဘူးထင္တယ္။ အင္ဂ်ီအုုိႏိုင္ငံေရး ဗိေႏၵာဆရာေတြအလွည့္ၿပီးရင္ လူနာလည္း အသက္ငင္ေတာ့မွာမုုိ႔ ဒီေတာ့မွ ဆရာ၀န္ ပင့္ၾကရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကက္ပယ္ဆစ္တီး ျမႇင့္ၾကေအာင္တဲ့။ နားေတာင္ ကေလာတယ္။

ေျပာေနတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေတာင္ မဆီမဆုိင္ သိပ္သနားမိတယ္။ သင္းတုိ႔ ေျပာတဲ့ ကက္ပဲဆစ္တီး ဘစ္လဒင္း ဆုိတဲ့ ဂါထာမရြတ္မိဘဲ အေသေစာသြားလုိ႔ ...။    ။

ဆရာေစာ (တေပကုလား)

(Swe Swe Kyi's Facebook မွ ...)