ေတာက္ခ်င္တဲ့ မီးခဲ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကေလးဘဝ)

ေတာက္ခ်င္တဲ့ မီးခဲ

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကေလးဘဝ)

ေရးသူ-စည္သူေက်ာ္ထင္

ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီးစက သတၱိေသြးျပ၍ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဖာ၏ အုတ္ဂူရွိရာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ သုသာန္သို႔ ညအခ်ိန္မေတာ္ သြားေရာက္ကာ ဖခင္၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ဖခင္သက္ေစ့ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို စိတ္ေအးလက္ေအး ထြန္းညိႇၿပီးမွ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ပံု၊ သူရဲတေစၦအေၾကာင္းကို လူအမ်ား ဒ႑ာရီသဖြယ္ ေျပာေနၾကေသာ္လည္း တကယ္စင္စစ္ သရဲတေစၦဟူ၍ မရွိေၾကာင္း လက္ေတြ႔ျပသပံုတို႔ကို ဤဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့ေလၿပီ။

ယခုေဆာင္းပါး၌ “ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္က က်င္းပ” ဟူဘိသကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ သခင္ဘဝတို႔တြင္ ျမန္မာလြပ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြက္ မည္သို႔ တာစူခဲ့သည္တို႔ကို စာဖတ္သူမ်ား အကဲခတ္ႏိုင္ရန္ တင္ျပပါအံ့။

တံုးတိုက္က်ားကိုက္

“ေတာက္ခ်င္တဲ့မီး စဖိုနဲ႔ရဲရဲ” ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ သက္သက္ တီထြင္ဖန္တီးထားေလေရာ့သလားဟုပင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ စြန္႔စားမႈမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ တစံုတခုကို ျပဳလုပ္ရန္ စြဲလန္းမိလွ်င္ ထိုကိစၥကို မျဖစ္မေန အနာခံ၍ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ ဇြဲသတၱိမ်ိဳး ရွိေလသည္။

ထိုဇြဲသတၱိပင္လွ်င္ ကိုေအာင္ဆန္းအား ျမန္မာလြပ္လပ္ေရးဗိသုကာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းဘဝသို႔တိုင္ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္ဟုဆိုေသာ္ ရေကာင္းအံ့ဟု ထင္ပါသည္။

ကိုေအာင္ဆန္း၏ အခ်ဳိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ အနစ္နာခံ စြန္႔စားျခင္းျဖင့္ ရင္းႏွီးရယူခဲ့သည္ ျဖစ္ရကား ကိုေအာင္ဆန္း၏ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား မဆိုထားဘိ၊ သူ၏ ေမြးခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ သိခြင့္မၾကံဳခဲ့ေခ်။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ထိုအခ်ိန္က ခေလးသူငယ္ လူမမယ္အရြယ္မွ လြန္ေျမာက္ၿပီျဖစ္ရကား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာဝန္အသီးသီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ သူ၏ ေမြးခ်င္းမိဘမ်ားသည္လည္း သူျပဳလုပ္ေသာ ကိစၥမ်ားဟူသမွ်ကို မသိႏိုင္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ပါ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း သူ၏ စြန္႔စားမႈကိစၥအဝဝကို သူ၏ ေဆြးမ်ိဳးညာတကာမ်ားအား မည္သည့္အခါမွ် ေျပာေလ့ေျပာထ မရွိခဲ့ပါ။ သူ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္တြင္ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ တေစ့တေစာင္းမွ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ၾကည့္႐ႈခြင့္ ရ၍သာလွ်င္ သူ၏ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုအလံုးစံုကို အမွန္အတိုင္း သိခြင့္ၾကံဳခဲ့ရေပသည္။

ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္း

ဤစာေရးသူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ျမင္မွတ္မိလိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုသည္ကား အလြန္ထူးျခားသည့္ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အံ့မခန္း ဇြဲသတၱိျပလိုက္ေသာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းတခုဟု ဆိုရေပမည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ဖရက္ရွာဘဝ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း နတ္ေမာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူဝတ္ဆင္ထားေသာ ခ်ည္လံုခ်ည္ကို ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီးေနာက္ သူ႔အိမ္ဝိုင္းအတြင္းမွ အေရွ႕ဘက္ နယ္နိမိတ္ျဖစ္ေသာ ဝင္းထရံတြင္ ကန္႔လန္႔တန္း၍ထားေသာ ဝါးလံုးတန္းတတန္းကို လြတ္ေအာင္ အခံုေလ့က်င့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ဝါးလံုးတန္း၏ တည္ေနဟန္ကို အႁမြက္မွ် ေဖာ္ျပရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ အိမ္ဝိုင္းႀကီးအတြင္း ေနအိမ္၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ ဆီေလွာင္ေသာ ရာဝင္စဥ့္အိုးႀကီးမ်ား ထားရွိရာ အုတ္ဂိုေဒါင္ႏွင့္ ေျမပဲမ်ား ႏွမ္းအိတ္မ်ား သိုေလွာင္ရာ သစ္သားဂိုေဒါင္တလံုး၊ ေပါင္း ဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုးရွိရာ အုတ္ဂိုေဒါင္သည္ သစ္သားဂိုေဒါင္၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ တည္ရွိပါသည္။

ယင္းဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုးအၾကားတြင္ ေလာ္ရီကားႀကီးတစီး ဝင္ႏိုင္ေလာက္ေသာ ေျမကြက္လပ္ (ေျမလြတ္) ရွိပါသည္။ အိမ္ဝင္းႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္နယ္နမိတ္ျဖစ္ေသာ ျခံစီး႐ိုးသည္ ယင္းဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး၏ အေရွ႕ဘက္မွ ကပ္လ်က္ ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထိုျခံစီး႐ိုးကို ဝါးလံုးမ်ား ေလးစိတ္ စိတ္ကာ ခြဲစိတ္ၿပီးထားေသာ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ ရက္လုပ္ထားပါသည္၊ ထိုသို႔ရက္လုပ္ရာတြင္ သစ္သားတိုင္မ်ား စိုက္ထူကာ ဝါးလံုးမ်ားကို သစ္သားတိုင္မ်ားတြင္ ကန္႔လန္႔စြပ္ထားၿပီးမွ ဝါးျခမ္းစိတ္မ်ားျဖင့္ အခန္းလိုက္ အခန္းလိုက္ ရက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုျခံစည္း႐ိုးကို ေျမလတ္ေဒသတြင္ ဝင္းထရံဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။

အျမင့္ခုန္က်င့္

အထက္ပါ ဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး၏ ၾကားတည့္တည့္ေလာက္၌ ဝင္းထရံအခန္းတခန္းတြင္ ဝါးျခမ္းမ်ားႏွင့္ ဝါးလံုးတန္းအခ်ဳိ႕တို႔မွာ ေက်ာင္းသားသူငယ္မ်ား ေဘာလံုးကစားရင္း ေက်ာ္တက္ၿပီး ဖယ္ရွားဖန္မ်ားသျဖင့္ ဝါးျခမ္းမ်ား ကၽြတ္လြတ္ေနၿပီး ဝါးလံုးတတန္းသာလွ်င္ က်န္ေနပါသည္။ ထိုဝါးလံုးတန္း၏ အျမင့္သည္လည္း ရင္စို႔ေလာက္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကား ထိုသို႔က်န္ရွိေနေသာ ဝါးလံုးတန္းကို အျမင့္ခုန္ ေလ့က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ပထမတခ်ီ ေျပး၍ ခုန္လိုက္ရာ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ ေနာက္ေျခေထာက္ ထိသြားပါသည္။ မလြတ္။ ဒုတိယအခ်ီတြင္ ပို၍ေဝးေသာေနရာမွ အရွိန္ယူေျပးလာၿပီး ခုန္ျပန္သည္။ ဤတႀကိမ္လည္း မရေသး။ တတိယအခ်ီ ႀကိဳးစားရန္အတြက္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကို ျပင္၍ က်ဳိက္ကာ အထူးခ်ိန္ဆ၍ ခုန္လိုက္ျပန္သည္။

အရႈံးမေပး

ထိုအခ်ီတြင္ အျမင့္ခုန္ခ်န္ပီယံမျဖစ္ေသးေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ေရွ႕ေျခမွ ဒူးေခါင္းသည္ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ တိုက္မိကာ ေရွ႕သို႔ ဒူးေထာက္ရက္သား လဲက်သြားၿပီး ဒူးပြန္းပဲ့ကာ ေသြးမ်ားယိုက်လာပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးလိုေသာ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူ႔အား ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ၍ ခံတပ္သဖြယ္ တားဆီးထားေသာ အႏွီဝါးလံုးတန္းကို လက္သီးျဖင့္ ေလးငါးခ်က္မွ် ဆင့္ကာဆင့္ကာ ထိုးပါေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခံတပ္ကား မေပါက္မက်ိဳး၊ အင္အားေတာင့္တင္းလွပါဘိေတာင္း။ ကိုေအာင္ဆန္းကား အ႐ံႈးမေပး ဇြဲလည္းမေလွ်ာ့၊ ေသြးထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာကို ေရျဖင့္ေဆးၿပီး နဖူးမွ ေျခမအထိ တဒီးဒီးက်ေနေသာ ေခၽြးမ်ားကို အက်ႌခၽြတ္၍ သုတ္ပါေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္မွ် အနားယူၿပီး ခုန္နည္းစနစ္ တမ်ိဳးေျပာင္းကာ ခုန္ပါေလေတာ့သည္။

ဤစတုတၳအခ်ီ ခုန္ေသာအခါတြင္မူကား ကိုေအာင္ဆန္း ေအာင္ပန္းဆင္ျမန္းလိုက္ပါၿပီ။ ဤတခ်ီ ခုန္သည့္နည္းမွာ အေဝးမွ အရွိန္ယူ၍ ေျပးလာၿပီးေနာက္ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ အကြာအေဝး အေနေတာ္ေလာက္ ေရာက္လွ်င္ အနည္းငယ္ အရွိန္သတ္ၿပီး သူ၏ကိုယ္ကို ေလထဲသို႔ အစြန္းပင့္တင့္ကာ တကိုယ္လံုး လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေက်ာ္လႊားလိုက္သည့္နည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ လြတ္ေအာင္ ခုန္ၿပီးေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူ႔ဦးေလးဆီသို႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေလွ်ာက္လာၿပီး အနာေဆးထည့္ရန္ သူ႔အေဒၚထံမွ လိမ္းေဆးေတာင္းယူ၍ ေဆးလိမ္းေပေတာ့သည္။ ဤအျဖစ္သနစ္ကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ စာေရးသူသည္ သူ႔အား ၾကည့္ရႈ၍ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ခဲ့ရ႐ံုမွ်မက သူ၏ မေလွ်ာ့ေသာ လံု႔လ၊ ဝီရိယ၊ ဇြဲသတၱိကိုလည္း ဝမ္းထဲ၌ ႀကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိခဲ့ေတာ့၏။

ျမင္ေယာင္မိခဲ့

ေနာင္အခါ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ပုဂၢိဳလ္တဦးအျဖစ္ျဖင့္ ဟိုင္နန္ကၽြန္းတြင္ စစ္ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ လွံစြပ္တိုက္ပြဲ ေလ့က်င့္ခန္းကို ေလ့က်င့္ရာ တပ္စုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေလ့က်င့္ေနဆဲ အေမာဆို႔လုမတတ္ ေမာပန္းႏြမ္းေခြ သြားေသာ္လည္း မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲသတၱိေၾကာင့္ ထိုတိုက္ပြဲေလ့က်င့္ခန္းမွာ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္သြားခဲ့သည္ဟူေသာ သတင္းကို ဤစာေရးသူ ၾကားရေသာအခါ၊ ေက်ာင္းသားဘဝက ဒူးအျပဲခံၿပီး ဝါးလံုးတန္းကို မလြတ္မခ်င္း ခုန္လာခဲ့ေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ဇြဲသတၱိကို ထင္းကနဲ ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့သည္။

ထို႔အျပင္ ကိုေအာင္ဆန္း သခင္ဘဝေရာက္ၿပီးမွ ထူးျခားေသာ အျဖစ္တခုကို ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးဝင္ၿပီးေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္း အမည္ခံကာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အတြင္းဝင္မ်ား႐ံုးကို ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို႔ ဆႏၵျပရန္ တကၠသိုလ္သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ား အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စီစဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မိခင္ႀကီးရွိရာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေခတၱခဏ အနားယူရန္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခ်ိန္က ျဖစ္၏။

ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေသာ ဒီဇင္ဘာလ တတိယပတ္အတြင္း သာယာလွေသာ ေန႔တေန႔၌ နံနက္ခင္း ရွစ္နာရီခန္႔တြင္ ဘံုဘိုင္ေရေျခညႇပ္ဖိနပ္၊ ပေလကပ္လံုခ်ည္ အကြက္ၾကဲၾကဲ၊ ေကာ္လာမပါေသာ တပတ္ႏြမ္း ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴႏွင့္ အညာဖ်င္အျဖဴ ခပ္ပြပြရွည္ရွည္ကို ဝတ္ဆင္ၿပီးထားပါသည္။

ခ်ည္ထည္မာဖလာ လည္စီးပုဝါကို တပတ္ရစ္လ်က္ အၿမိတ္စႏွစ္ဘက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ တြဲလဲခ်ကာ ဆင္ျမန္းထားၿပီး ကတံုးဆံေတာက္ (ေခၚ) ကတံုး ဘိုေက ညႇပ္ထားေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ ဦးေလးႀကီး ဦးဖိုးသင့္၏ တဦးတည္းေသာ သမီး မကံဆယ္၊ ဦးေလးငယ္၊ ဦးေလးညိဳတုတ္ (ဦးေငြဆိုင္း)၏ သမီးမ်ားျဖစ္ေသာ မေမာက္ႏွင့္ မေထြး အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔မွ် ရွိၾကေသးေသာ ညီအစ္မသံုးေယာက္အား “ညီမတို႔ ကိုေလးဆန္း ေျပာစရာရွိတယ္၊ ခဏလာၾကအံုး” ဟု လွမ္း၍ ေခၚသည္ကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနအိမ္ႀကီးႏွင့္ ဆီဂိုေဒါင္အၾကားရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္ ညီအစ္မ သံုးေဖာ္အား တန္းစီေစၿပီး ၿဗိတိသွ်နယ္ခဲ်႕ဆန္႔က်င္ေရးတရားကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေဟာပါေလေတာ့သည္။

တဝါးဝါးႏွင့္

အနည္းငယ္ ေဟာမိလွ်င္ပင္ ကေလးသံုးေယာင္သည္ တဝါးဝါးႏွင့္ အူလိုက္အသည္းလိုက္ ရယ္ေလေသာ္ဟူ၏။ သူ႔တရားပြဲ ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ … ဒို႔ဗမာ” “အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစ” ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံႏွစ္ရပ္ကို သူက သံုးႀကိမ္တိတိ တိုင္ေပးၿပီး ကေလးသံုးေယာက္အား လိုက္၍ ေအာ္ဟစ္ ေႂကြးေၾကာ္ေစပါသည္။ ထိုသို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီးသည့္ ခဏ၌ “ညီမေလးက လိမၼာတယ္ေဟ့၊ ကိုေလးဆန္း မုန္႔ဝယ္ေကၽြးမယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို တဟားဟား က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာကာ ညီမကေလးသံုးေယာက္အား မုန္႔ဝယ္ေကၽြးပါေတာ့သည္။ ဤတရားပြဲကို မလွမ္းမကမ္းမွ ျမင့္ေတြ႔ေနရေသာ သူ႔ဦးေလးတဦးက “ေအာင္ဆန္းတေယာက္ေတာ့ တံတားကေလးေဆး႐ုံကို ပို႔ေနရဦးမလား မသိဘူး” ဟူ၍ ခပ္တိုးတိုး မွတ္ခ်က္ခ်သည္ကို ဤစာေရးသူပင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းသို႔ေသာလုပ္ရပ္ကို ေသခ်ာစြာ ဆန္းစစ္ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႀကီး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ျဖင့္ ေနာင္ေသာအခါတြင္ အပြဲပြဲႏြဲရန္ ရွိေနသည့္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး တရားပြဲမ်ား၊ အဂၤလိပ္အစိုးရ အာဏာဖီဆန္ေရး တရားပြဲမ်ားအတြက္ အေလ့အက်င့္ရရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ကာ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ တိုက္ထုတ္ေရးအတြက္ ေမာင္းတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုက ဆိုႏိုင္ေပသည္။

ေၾကးနန္းရစဥ္

ထိုေန႔ ညေနပိုင္းတြင္းပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးသို႔ ဝိုင္းဝန္းဆႏၵျပၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအား ပုလိပ္မ်ားက ျမင္းႏွင့္တိုက္ ဒုတ္ႏွင့္ ႐ိုက္သျဖင့္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ေျခတဆင့္ တိုး၍ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္သို႔ အျမန္ျပန္လာပါရန္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး႒ာနခ်ဳပ္မွ ေပးပို႔ေသာ ေၾကးနန္းစာကို သခင္ေအာင္ဆန္း ရရွိသျဖင့္ ေၾကးနန္းလက္ခံရလွ်င္ ရခ်င္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမႈေဆာင္မ်ားကို သာသနာ့ဟိတ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ခ်က္ခ်င္း အစည္းအေဝးေခၚကာ ရန္ကုန္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ရွင္းျပၿပီး ေရွ႕ဖို႔တြင္ ရန္ကုန္ရွိ ဗမာလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ဗကသ) မွ ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း တေသြမတိမ္း လုိက္နာလုပ္ေဆာင္ၾကရန္ ညႊန္ျပေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာ မီးရထားျဖင့္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။ ဤကား သခင္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ျဖင့္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေနာက္ဆံုးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသတည္း။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤေဆာင္းပါးရွင္ စည္သူေက်ာ္ထင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ညီအစ္ကိုတဝမ္းကြဲေတာ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ (အယ္ဒီတာ)

(အိုးေဝဂ်ာနယ္-အမွတ္ ၈၀၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၇-၁၈)

၁၃၃၃ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ ရက္

၁ ရက္၊ ၁၂ လ၊ ၁၉၇၁

(ေဟသီမိုး၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွ ...)